INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 13.12.2010 r. (data wpływu 15.12.2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15.12.2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest jednym ze wspólników spółki komandytowej (zwanej dalej „spółka”). Do Spółki został wniesiony aport, na który składały się lokale mieszkalne („lokale”). Zostały one wycenione dla celów podatkowych na poziomie rynkowym, na podstawie operatu szacunkowego, sporządzonego przez biegłego rzeczoznawcę majątkowego, i po takiej wartości zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Spółki. Lokale są własnością hipoteczną. Budynek, w którym znajdują się lokale, stoi na gruncie będącym własnością miasta. Grunt ten jest w wieczystym użytkowaniu właścicieli lokali, które znajdują się w tym budynku. Rzeczoznawca nie wydzielił w swojej wycenie wartości wieczystego użytkowania z wartości poszczególnych lokali. Budynek w którym znajdują się lokale został odbudowany po wojnie. Lokale zostały oddane do użytkowania ponad 40 lat temu. Lokale zostały wniesione aportem przez inną spółkę komandytową, w której były wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Lokale nie były ulepszane o więcej niż 30% wartości przez spółkę, która wniosła aport.

Wnioskodawca był i jest wspólnikiem spółki, która lokale wniosła aportem do spółki. Wnioskodawca może zbyć swój ogół praw i obowiązków w spółce na rzecz innej spółki komandytowej (wspólnikiem tej spółki jest i będzie Wnioskodawca), która obecnie jest również wspólnikiem spółki.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy prawidłowe jest, że lokale są amortyzowane w spółce przez 10 lat przy zastosowaniu rocznego odpisu amortyzacyjnego w wysokości 10% wartości początkowej...,
2. Czy prawidłowe jest, że lokale będą amortyzowane w spółce przez 10 lat przy zastosowaniu rocznego odpisu amortyzacyjnego w wysokości 10% wartości początkowej...,
3. Czy prawidłowe jest, że Wnioskodawca rozpoznaje koszt uzyskania przychodu z tytułu amortyzacji lokali wg stawki 10% rocznie w części, w jakiej wnioskodawca uczestniczy w zyskach i stratach spółki...,
4. Czy prawidłowe jest, że Wnioskodawca będzie rozpoznawał koszt uzyskania przychodu z tytułu i amortyzacji lokali wg stawki 10% rocznie w części, w jakiej wnioskodawca uczestniczy w zyskach i stratach spółki...,
5. Czy prawidłowe jest, że Wnioskodawca będzie rozpoznawał koszt uzyskania przychodu z tytułu amortyzacji lokali wg stawki 10% rocznie w części, w jakiej wnioskodawca będzie uczestniczył w zyskach i stratach spółki poprzez swój udział w zyskach i stratach spółki na rzecz której być może zbędzie swój ogół praw i obowiązków w spółce... Pytanie dotyczy przypadku, gdy wnioskodawca zbędzie swój ogół praw i obowiązków w spółce na rzecz innej spółki komandytowej (wspólnikiem tej spółki jest i będzie Wnioskodawca)...
   
   

Ad. 1 i 2.

Zdaniem Wnioskodawcy zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl przepisu art. 22 ust. 8 ww. ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do przepisu art. 22a ust. 1 powołanej ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Przepisy art. 22j ust. 1 pkt 3 updof stanowią, iż podatnicy, zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, dla budynków (lokali) i budowli, nie może on być krótszy niż 10 lat. Środki trwałe (budynki, lokale i budowle) zgodnie z art. 22j ust. 3 pkt 1 ww. ustawy, uznaje się za używane jeżeli podatnik udowodni, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy.

Z przywołanych przepisów wynika, że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany (budynek lokal lub budowlę), który był wykorzystywany u poprzedniego właściciela (przed nabyciem przez podatnika) przez wymagany okres co najmniej 60 miesięcy.

Wnioskodawca uważa zatem za prawidłową amortyzację lokali mieszkalnych w spółce przez 10 lat przy zastosowaniu rocznego odpisu amortyzacyjnego w wysokości 10% wartości początkowej. Zgodnie bowiem ze wskazanym art. 22j ust. 1 pkt 3 updof dopuszczalna jest amortyzacja używanych lokali mieszkalnych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji środków trwałych podatnika, przy zastosowaniu stawki 10% rocznie, w ciągu 10 lat przedmiotowe lokale były dotychczas w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych spółki komandytowej, która wniosła je aportem do spółki. Począwszy od dnia wniesienia aportu przedmiotowe lokale znajdują się w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych spółki. W związku z tym spełniony jest warunek wprowadzenia przedmiotowych lokali po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych spółki.

Ad. 3, 4, 5.

Wnioskodawca uważa, że prawidłowo rozpoznaje koszt uzyskania przychodu z tytułu amortyzacji lokali wg. stawki 10% rocznie w części w jakiej Wnioskodawca uczestniczy w zyskach i stratach spółki. Odpisy te stanowić będą koszty uzyskania przychodów u Wnioskodawcy stosownie do przysługującemu mu udziału w zyskach, na mocy art. 8 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 updof, zgodnie z którym; „przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku są równe” oraz „zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do (…) rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat”.

Udział w zyskach jest zaś dowolnie ustalany przez wspólników spółki osobowej w umowie spółki, w szczególności udział ten nie musi odzwierciedlać wartości rynkowej wkładów wnoszonych przez poszczególnych wspólników.

Updof w żadnym przepisie nie wskazuje, iż udział ten oraz odpowiadający mu udział w kosztach, przychodach i dochodach powinien być powiązany z wartością wkładów, wspólnicy mogą zatem dowolnie określić prawo do udziału w zysku tej spółki, co przełoży się na wartość odpisów amortyzacyjnych i wysokość kosztów podatkowych, przychodów i dochodów u każdego ze wspólników, w tym w szczególności u wnioskodawcy. Tym samym zdaniem wnioskodawcy określony w umowie spółki udział w zysku nie może być nigdy kwestionowany przez organy podatkowe. Wynika to choćby z tego, że łączny podatek od wszystkich wspólników zawsze jest zapłacony w tej samej wysokości, zatem fiskus na tym nie może stracić. Analogiczny pogląd prezentują organy podatkowe, przykładowo: Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej wydanej dnia 28 maja 2009 r. sygn. ILPB1/415-303/09-2/AG, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 4 grudnia 2008 r., sygn. IBPB1/415-708/08/ZK.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę indywidualnych interpretacji organów podatkowych należy stwierdzić, że orzeczenia te zapadły w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym. Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.