INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o., przedstawione we wniosku z dnia 30 września 2010 r. (data wpływu: 4 października 2010 r.), uzupełnionym pismem z dnia 6 grudnia 2010 r. (data wpływu: 9 grudnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu rozliczania podatku VAT naliczonego z tytułu zakupu paliwa do własnej stacji paliw, które następnie tankowane jest do pojazdów, samochodów i urządzeń wykorzystywanych przez Spółkę – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 października 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu rozliczania podatku VAT naliczonego z tytułu zakupu paliwa do własnej stacji paliw, które następnie tankowane jest do pojazdów, samochodów i urządzeń wykorzystywanych przez Spółkę. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 6 grudnia 2010 r. o doprecyzowanie stanu faktycznego oraz odpis z KRS.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka działa w branży produkcji i obróbki wyrobów metalowych dla przemysłu elektromaszynowego oraz motoryzacyjnego oraz jest czynnym podatnikiem podatku VAT. W ramach prowadzonej działalności, Spółka prowadzi własną stację paliw, wykorzystywaną wyłącznie dla własnych celów, tj. do tankowania pojazdów oraz urządzeń własnych lub użytkowanych na podstawie umowy leasingu, najmu itp. Spółka nie dokonuje sprzedaży paliw ze stacji na rzecz podmiotów zewnętrznych.

W szczególności, na stacji tankowane są:

• samochody osobowe i inne pojazdy, o których mowa w art. 86 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.);
• pojazdy inne niż wymienione w art. 86 ust. 3 ww. ustawy;
• tzw. „samochody z kratką” (tj. samochody, w odniesieniu do których na podstawie homologacji producenta lub importera dla danego typu pojazdu samochodowego bezspornie wynika, że nie jest to samochód osobowy i dopuszczalna ładowność tego pojazdu wynosi powyżej 500 kg);
• urządzenia stanowiące środki trwałe Spółki: wózek widłowy, kosiarka, myjka samobieżna (wykorzystywana do mycia samochodów służbowych i urządzeń należących do Spółki) i agregat spalinowy (służący do zabezpieczania instalacji elektrycznej w przypadku braku zasilania sieciowego).
  
  

Wskazane pojazdy i urządzenia wykorzystywane są w działalności gospodarczej Spółki opodatkowanej podatkiem VAT.

Na potrzeby prowadzonej własnej stacji paliw, Spółka przynajmniej raz w miesiącu dokonuje zakupu paliwa i otrzymuje z tego tytułu faktury od dostawców. Faktury te nie zawierają danych, o których mowa w § 5 ust. 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337 ze zm.), tj. numerów rejestracyjnych poszczególnych pojazdów, ze względu na fakt, iż nabywane od dostawców paliwo tankowane jest bezpośrednio do zbiornika zlokalizowanego na terenie stacji paliw prowadzonej przez Spółkę, z którego następnie paliwo pobierane/zużywane jest na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

Tankowanie wskazanych powyżej pojazdów i urządzeń odbywa się przy pomocy specjalnych kart paliwowych, posiadanych przez kierowców/pracowników Spółki, bez których tankowanie pojazdu nie jest możliwe (jedynie użycie odpowiedniej karty pozwala uruchomić dystrybutor i umożliwia tankowanie). Na ich podstawie Spółka prowadzi regularną ewidencję tankowań, dzięki której możliwe jest szczegółowe określenie ilości paliwa (w litrach) zatankowanego w danym okresie (dzień oraz godzina) przez dany pojazd (identyfikacja na podstawie numerów rejestracyjnych pojazdów lub wskazanie urządzenia, które było tankowane).

Odpowiednie informacje prezentowane są w zestawieniu przygotowanym przez Spółkę po zakończeniu każdego miesiąca w oparciu o system ewidencji danych z kart paliwowych. Do tej pory Spółka nie korzystała z możliwości odliczania podatku VAT od zakupu paliw do własnej stacji. Obecnie Spółka rozważa możliwość dokonywania odliczenia VAT z faktur wystawianych przez dostawców z tytułu zakupu paliwa – w zakresie zużycia paliwa do wykorzystywanych przez Spółkę urządzeń oraz pojazdów innych niż określone w art. 86 ust. 3 ustawy o VAT (zarówno w odniesieniu do rozliczeń dokonywanych w przyszłości, jak i w poprzednich okresach rozliczeniowych). Jednocześnie, biorąc pod uwagę fakt, że zakup paliwa od dostawców odbywa się przynajmniej raz w miesiącu, po różnych cenach nabycia (w zależności od momentu dokonania dostawy), a tankowanie realizowane jest do różnych rodzajów pojazdów i urządzeń, wątpliwości budzi fakt, w jaki sposób Spółka powinna dokonywać rozliczenia kwot podatku VAT, które podlegają odliczeniu (w szczególności w zakresie ustalania wartości podatku naliczonego podlegającego odliczeniu, związanego z paliwem nabywanym i tankowanym do poszczególnych pojazdów i urządzeń, wykorzystywanych przez Spółkę oraz w zakresie momentu dokonania odliczenia VAT).

Ponadto, w piśmie uzupełniającym z dnia 6 grudnia 2010 r. Spółka wskazała, że niektóre z objętych omawianym wnioskiem „pojazdów innych niż wymienione w art. 86 ust. 3 ustawy o VAT” będą spełniać wymogi określone w art. 86 ust. 4 ustawy o VAT. Natomiast pozostałe „pojazdy inne niż wymienione w art. 86 ust. 3 ustawy o VAT” mogą to być pojazdy niespełniające wymogów określonych w art. 86 ust. 4 ustawy o VAT, niemniej jednak o dopuszczalnej masie całkowitej przekraczającej 3,5 tony (zatem zdaniem Spółki nieobjęte ograniczeniami wynikającymi z art. 86 ust. 3 ww. ustawy).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

W jaki sposób Spółka powinna dokonywać rozliczenia kwot podatku VAT, które podlegają odliczeniu przez Spółkę (w szczególności w zakresie ustalania wartości podatku naliczonego podlegającego odliczeniu oraz momentu dokonania odliczania VAT)...

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z faktem, iż dostawy paliwa na potrzeby własnej stacji paliw Spółki realizowane są przez dostawców przynajmniej raz w miesiącu i zakup ten odbywa się po różnych cenach (w zależności od cen obowiązujących w momencie dokonania dostawy), a tankowanie realizowane jest do różnych rodzajów pojazdów i urządzeń Spółki, dla zapewnienia prawidłowości rozliczeń VAT kluczowe jest ustalenie odpowiednich kwot VAT naliczonego, w odniesieniu do których Spółce przysługuje prawo do odliczenia VAT naliczonego – w szczególności, w zakresie ustalania ceny paliwa tankowanego do poszczególnych pojazdów i urządzeń wykorzystywanych przez Spółkę. Obowiązujące przepisy na gruncie VAT nie zawierają jednoznacznych wytycznych w tym zakresie. W konsekwencji, w ocenie Spółki może ona przyjąć taki sposób rozliczania podatku naliczonego, który będzie spełniał wymogi przewidziane w art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług (wskazującego na związek zakupów z działalnością opodatkowaną VAT), jak i z art. 88 ust. 1 pkt 3 tejże ustawy (przewidującego ograniczenia w zakresie odliczania podatku od zakupu paliw do samochodów wykorzystywanych w działalności gospodarczej). W związku z powyższym, Spółka wnosi o potwierdzenie, czy zaproponowany przez nią sposób dokonywania rozliczeń podatku VAT naliczonego z tytułu zakupu paliwa do własnej stacji jest prawidłowy.

Zgodnie z art. 109 ust. 3 ustawy o VAT, Spółka zobowiązana jest prowadzić ewidencję, z której wynika m. in. kwota podatku podlegająca odliczaniu od zakupionego paliwa. Spółka prowadzi ewidencję, na podstawie której jest w stanie precyzyjnie określić, który pojazd (lub urządzenie) w danym dniu i o określonej godzinie został zatankowały wskazaną ilością paliwa. Spółka jest zatem w stanie określić, jaka część paliwa została wykorzystana do napędu samochodów, o których mowa w art. 86 ust. 3 ustawy o VAT, jak i innych pojazdów niewymienionych w art. 86 ust. 3 ustawy o VAT oraz urządzeń. W związku z powyższym, Spółka planuje dokonywać rozliczania odpowiednich kwot podatku VAT naliczonego podlegających odliczeniu VAT, jak i kwot podatku VAT, w odniesieniu do których odliczanie nie przysługuje, stosując metodę FIFO w celu ustalenia cen paliwa tankowanego do odpowiednich pojazdów i urządzeń wykorzystywanych przez Spółkę. Zgodnie z przyjętą metodologią, w oparciu o dane wynikające z faktur VAT wystawianych przez dostawców paliw nabywanych przez Spółkę na potrzeby własnej stacji paliw (cen zakupu paliwa) oraz (i) prowadzoną ewidencję rozchodu paliwa – ze wskazaniem daty tankownia oraz numeru rejestracyjnego pojazdu lub opisu urządzenia do którego tankowane jest paliwo ze zbiornika, kalkulacja podatku odbywać się będzie w oparciu o cenę nabycia paliwa, które zostało dostarczone do zbiornika w pierwszej kolejności, a w przypadku jego wyczerpania – po cenie paliwa przyjętego w następnej kolejności (tj. rozchód paliwa wyceniany będzie kolejno po cenach paliwa, które Spółka nabyła najwcześniej).

W ocenie Spółki, metoda FIFO jest w praktyce jedną z najczęściej stosowanych metod wyceny rozchodu zapasów. Polega ona na tym, że rozchód zapasów wycenia się kolejno po cenach tych zapasów, które zostały nabyte najwcześniej. Ten sposób wyceny opiera się na koszcie historycznym i uwzględnia ceny nabycia od najwcześniejszych dostaw. Zaletą metody FIFO jest to, że zapas jest wyceniany według najbardziej aktualnych cen – w warunkach zmiany cen jest to metoda najlepiej odzwierciedlająca aktualny stan zapasów wg cen najbardziej odpowiadających faktycznej wartości rynkowej towarów.

W związku z powyższym, Spółka stoi na stanowisku, iż zasadne będzie w omawianym przypadku zastosowanie metody FIFO w celu ustalenia cen paliwa tankowanego do odpowiednich pojazdów i urządzeń wykorzystywanych przez Spółkę, a tym samym określenia kwot podatku naliczonego podlegającego odliczeniu. Jednocześnie zgodnie z postanowieniami art. 86 ust. 10 pkt 1 oraz ust. 11 ustawy o VAT, prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego będzie jej przysługiwało zasadniczo w rozliczaniu za okres, w którym otrzyma fakturę, a w przypadku niedokonania odliczania w tym terminie – w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych.

Biorąc pod uwagę fakt, iż:

• Spółka zazwyczaj nabywa paliwo na potrzeby prowadzonej własnej stacji paliw przynajmniej raz w miesiącu,
• prowadzi szczegółową ewidencję danych z kart paliwowych pojazdów i urządzeń tankowanych na własnej stacji paliw oraz
• w oparciu o tą ewidencję Spółka przygotowuje po zakończeniu każdego miesiąca zestawienie przeprowadzonych tankowań.
  
  

Spółka powinna być uprawniona do odliczenia odpowiedniej części VAT naliczonego wynikającego z faktury dokumentującej zakup paliwa na potrzeby własnej stacji paliw – w rozliczeniu za okres, w którym otrzyma od dostawcy fakturę dokumentującą nabycie paliwa, a w przypadku niedokonania odliczenia w tym terminie – w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych.

Reasumując, Spółka stoi na stanowisku, iż przedstawiony przez nią sposób rozliczania podatku VAT naliczonego z tytułu zakupu paliwa do własnej stacji paliw (zarówno w zakresie stosowania metody FIFO do kalkulacji kwot podlegających odliczeniu, jak i w zakresie momentu dokonania odliczenia VAT) jest dopuszczalny i nie stanowi uchybienia obowiązującym przepisom art. 86 oraz 88 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r. nadanym ustawą z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 247, poz. 1652), kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:

1. z tytułu nabycia towarów i usług,
2. potwierdzających dokonanie przedpłaty (zaliczki, zadatku, raty), jeżeli wiązały się one z powstaniem obowiązku podatkowego,
3. od komitenta z tytułu dostawy towarów będącej przedmiotem umowy komisu

   - z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego zgodnie z art. 86 ust. 10 ustawy, powstaje zasadniczo w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę. Jeżeli podatnik nie dokona obniżenia kwoty podatku należnego w terminach określonych w ust. 10, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych (art. 86 ust. 11 ustawy).

W myśl art. 86 ust. 12 ustawy, w przypadku otrzymania faktury, o której mowa w ust. 2 pkt 1 lit. a lub lit. c, przed nabyciem prawa do rozporządzania towarem jak właściciel albo przed wykonaniem usługi, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego powstaje z chwilą nabycia prawa do rozporządzania towarem lub z chwilą wykonania usługi.

Jeśli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w terminach, o których mowa w ust. 10, 11, 12, 16 i 18, może on obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego (art. 86 ust. 13 ustawy).

Natomiast stosownie do treści art. 109 ust. 3 ustawy, podatnicy z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 i 82 ust. 3 oraz zwolnionych od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą: kwoty określone w art. 90, dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokość podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżające kwotę podatku należnego, oraz kwotę podatku podlegającą wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu oraz inne dane służące do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej, a w przypadkach określonych w art. 120 ust. 15, art. 125, 134, 138 – dane określone tymi przepisami niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Spółka, będąca czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, posiada własną stację paliw, wykorzystywaną wyłącznie dla własnych celów, tj. do tankowania pojazdów oraz urządzeń własnych lub użytkowanych na podstawie umowy leasingu, najmu. Spółka nie dokonuje sprzedaży paliw ze stacji na rzecz podmiotów zewnętrznych. Na stacji tankowane są:

• samochody osobowe i inne pojazdy, o których mowa w art. 86 ust. 3 ustawy o VAT;
• pojazdy inne niż wymienione w art. 86 ust. 3 ustawy o VAT;
• tzw. samochody „z kratką” (tj. samochody w odniesieniu do których na podstawie homologacji producenta lub importera dla danego typu pojazdu samochodowego bezspornie wynika, że nie jest to samochód osobowy i dopuszczalna ładowność tego pojazdu wynosi powyżej 500 kg.);
• urządzenia stanowiące środki trwałe Spółki: wózek widłowy, kosiarka, myjka samobieżna (wykorzystywana do mycia samochodów służbowych i urządzeń należących do Spółki) i agregat spalinowy (służący do zabezpieczania instalacji elektrycznej w przypadku braku zasilania sieciowego).
  
  

Wskazane pojazdy i urządzenia wykorzystywane są w działalności gospodarczej Spółki opodatkowanej podatkiem VAT.

Na potrzeby prowadzonej własnej stacji paliw, Spółka przynajmniej raz w miesiącu dokonuje zakupu paliwa i otrzymuje z tego tytułu faktury od dostawców, które nie zawierają danych, o których mowa w § 5 ust. 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług, tj. numerów rejestracyjnych poszczególnych pojazdów, ze względu na fakt, iż nabywane od dostawców paliwo tankowane jest bezpośrednio do zbiornika zlokalizowanego na terenie stacji paliw prowadzonej przez Spółkę, z którego następnie paliwo pobierane/zużywane jest na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

Tankowanie wskazanych powyżej pojazdów i urządzeń odbywa się przy pomocy specjalnych kart paliwowych, posiadanych przez kierowców/pracowników Spółki, bez których tankowanie pojazdu nie jest możliwe (jedynie użycie odpowiedniej karty pozwala uruchomić dystrybutor i umożliwia tankowanie). Na ich podstawie Spółka prowadzi regularną ewidencję tankowań, dzięki której możliwe jest szczegółowe określenie ilości paliwa (w litrach) zatankowanego w danym okresie (dzień oraz godzina) przez dany pojazd (identyfikacja na podstawie numerów rejestracyjnych pojazdów lub wskazanie urządzenia, które było tankowane).

Ponadto – jak wynika z pisma uzupełniającego – niektóre z objętych omawianym wnioskiem „pojazdów innych niż wymienione w art. 86 ust. 3 ustawy o VAT” będą spełniać wymogi określone w art. 86 ust. 4 ustawy o VAT. Natomiast pozostałe „pojazdy inne niż wymienione w art. 86 ust. 3 ustawy o VAT” mogą to być pojazdy niespełniające wymogów określonych w art. 86 ust. 4 ustawy o VAT, niemniej jednak o dopuszczalnej masie całkowitej przekraczającej 3,5 tony.

Biorąc pod uwagę powołane wyżej regulacje prawne oraz opis zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że o ile Spółka będzie prowadziła dokumentację oraz ewidencję, pozwalające na prawidłowe określenie ilości paliwa zatankowanego do danego rodzaju, typu pojazdu samochodowego oraz urządzeń, to będzie jej przysługiwało w danym okresie rozliczeniowym, w którym otrzymała fakturę, lub w jednym z dwóch następnych okresów rozliczeniowych, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy zakupie paliwa.

Prawo do odliczenia – zgodnie z rozstrzygnięciem zawartym w interpretacji indywidualnej z dnia 12 stycznia 2011 r. nr ILPP1/443-1078/10-5/BD, dotyczy paliwa tankowanego do następujących urządzeń i pojazdów samochodowych:

1. wózka widłowego, kosiarki, myjki samobieżnej i agregatu gospodarczego,
2. pojazdów samochodowych (innych niż samochody osobowe) o dopuszczalnej masie całkowitej przekraczającej 3,5 tony,
3. pojazdów samochodowych (innych niż samochody osobowe) o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, ale wymienionych w art. 3 ust. 2 pkt 1-6 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym; przy czym dla pojazdów wymienionych w pkt 1-4, Wnioskodawca winien posiadać dodatkowe badania techniczne przeprowadzone przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzone zaświadczeniem wydanym przez tę stację oraz dowód rejestracyjny pojazdu, zawierający właściwą adnotację o spełnieniu wymagań, o których mowa w art. 3 ust. 2 pkt 1-4.

Ponadto, stosownie do treści ww. art. 3 pkt 2 ustawy – Ordynacja podatkowa przez przepisy prawa podatkowego rozumie się przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Natomiast przez „ustawy podatkowe”, zgodnie z art. 3 pkt 1 ww. ustawy, należy rozumieć ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich.

W przedmiotowym wniosku Spółka powołuje się na tzw. metodę FIFO uregulowaną w art. 34 ust. 4 pkt 2 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 ze zm.). Zgodnie z tym przepisem, w przypadku gdy ceny nabycia albo zakupu, albo koszty wytworzenia jednakowych albo uznanych za jednakowe, ze względu na podobieństwo ich rodzaju i przeznaczenie, są różne, wartość stanu końcowego rzeczowych składników aktywów obrotowych wycenia się w zależności od przyjętej przez jednostkę metody ustalania wartości ich rozchodu, w tym zużycia, sprzedaży, przyjmując, że rozchód składnika aktywów wycenia się kolejno po cenach (kosztach) tych składników aktywów, które jednostka najwcześniej nabyła (wytworzyła). Powyższa metoda nie może być jednak przedmiotem oceny, gdyż przepisy ustawy o rachunkowości nie stanowią przepisów prawa podatkowego zdefiniowanych w art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania niniejszej interpretacji.

Informuje się, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług w zakresie sposobu rozliczania podatku VAT naliczonego z tytułu zakupu paliwa do własnej stacji paliw, które następnie tankowane jest do pojazdów, samochodów i urządzeń wykorzystywanych przez Spółkę.

Rozstrzygnięcie dotyczące stanu faktycznego w tej samej kwestii zostało załatwione interpretacją z dnia 12 stycznia 2011 r. nr ILPP1/443-1078/10-6/BD.

Ponadto, wniosek w części dotyczącej stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących zakup paliwa do własnej stacji paliw, a następnie tankowanego do pojazdów samochodowych i urządzeń wykorzystywanych przez Spółkę, został załatwiony w dniu 12 stycznia 2011 r. interpretacją nr ILPP1/443-1078/10-4/BD i nr ILPP1/443-1078/10-5/BD.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.