INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 5 lipca 2010 r. (data wpływu 15 lipca 2010 r.), uzupełnionym w dniu 12 października 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 lipca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych określonych w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 29 września 2010 r. nr ILPB1/415-820/10-2/AO wezwano Wnioskodawczynię do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 1 października 2010 r., natomiast w dniu 12 października 2010 r. Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 8 października 2010 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniu … lutego 2010 r. Wnioskodawczyni nabyła nieruchomość w X, która to nieruchomość została nabyta jako składnik majątku trwałego w prowadzonej przez Nią działalności gospodarczej. Transakcja została udokumentowana umową notarialną, a ponieważ sprzedającym była osoba prawna została wystawiona faktura.

Umowa notarialna była zawarta pomiędzy sprzedającym (osoba prawna) a kupującym, którym były dwie osoby fizyczne - małżonkowie (brak rozdzielności majątkowej). Faktura została wystawiona natomiast na jednego z małżonków prowadzącego działalność gospodarczą.

Zainteresowana zgodnie z art. 22g ust. 11 ustaliła wartość początkową uwzględniając zapis ww. art.: „… zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących współwłasność majątkową małżonków…” w wysokości całkowitej ceny nabycia nieruchomości. Ponieważ w budynku tym w miesiącu lutym prowadziła już działalność gospodarczą, to wprowadziła ten składnik majątku do ewidencji środków trwałych w miesiącu lutym, a w miesiącu marcu dokonała pierwszego odpisu amortyzacyjnego. Jej małżonek prowadził w tym czasie odrębną działalność gospodarczą w innej miejscowości (Y), w tym celu dzierżawił lokal użytkowy.

Jednakże małżonkowie podjęli decyzję, że z dniem 1 kwietnia 2010 r. małżonek rozwiązuje umowę dzierżawy w miejscowości Y i swoją odrębną działalność gospodarczą przenosi do miejscowości X którą to prowadzić miałby na bazie nieruchomości wprowadzonej do ewidencji środków trwałych Wnioskodawczyni.

Zdarzenie polegające na rozpoczęciu wykorzystywania nieruchomości, będącej współwłasnością małżonków i wcześniej wprowadzonej do ewidencji środków trwałych, w przypadku późniejszego przyjęcia do używania (w odrębnej działalności gospodarczej) przez współmałżonka, rodzi skutki płynące z ostatniego zdania art. 22g ust. 11 „… chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności prowadzonej odrębnie.”, w wyniku czego zachodzi konieczność zachowania proporcji udziału w wartości początkowej (małżonkowie po 50 %) i w związku z tym dokonania korekty w księdze Zainteresowanej - ujęcie połowy wartości początkowej oraz małżonka również połowy wartości początkowej składnika majątku.

Wnioskodawczyni ze względu na rozmiar działalności gospodarczej wykorzystywać będzie 70 % nieruchomości, a współmałżonek do celów swojej odrębnej działalności gospodarczej pozostałą część. Ujmując w księdze podatkowej umorzenia odpisywane od wartości początkowej w wysokości 50% ceny zakupu będą niewspółmierne do przychodów u Zainteresowanej oraz u współmałżonka.

U Wnioskodawczyni koszty podatkowe z tego tytułu będą za niskie, a u jej współmałżonka za wysokie. Chcą zastosować rozwiązanie, które to spowoduje współmierność kosztów z tytułu umorzenia nieruchomości do przychodów. Rozwiązanie to polegałoby na obciążeniu np. notą księgową przez współmałżonka proporcjonalnie do faktycznie wykorzystywanej części nieruchomości różnicą kosztów z tytułu umorzenia. Umowa dzierżawy w przypadku współwłasności nie jest chyba możliwa - gdyż coś co jest własnością Zainteresowanej (współwłasnością), czyli jeżeli czymś dysponuje i może rozporządzać jak właściciel to nie może sobie tego w sposób skuteczny sprzedać, wydzierżawić - przenieść praw, gdyż już je posiada w stosunku do tej rzeczy.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawczyni musi dokonać korekty wartości początkowej środka trwałego w proporcji do udziału (małżonkowie bez rozdzielności majątkowej udział 50 %), w sytuacji gdy współmałżonek będący współwłaścicielem, po wprowadzeniu tego środka trwałego do ewidencji środków trwałych Zainteresowanej, wykorzystuje tenże środek trwały w celu prowadzenia odrębnej działalności gospodarczej...
   
   Powyższe pytanie wynika z wniosku.



2. W przypadku konieczności dokonania korekty wartości początkowej nieruchomości zgodnie z zapisem art. 22g ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czy Wnioskodawczyni będzie musiała ustalić wartość początkową z zachowaniem takiej proporcji udziałów w jakim jest jej udział w nieruchomości (jest współwłaścicielem wraz z mężem i nie posiadają rozdzielności majątkowej), czyli 50% udziałów...
   
   Powyższe pytanie wynika z uzupełnienia wniosku.

Zdaniem Wnioskodawczyni, zapis art. 22g ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na konieczność dokonania u Niej korekty wartości początkowej nieruchomości pod datą 1 kwietnia 2010 r. z zachowaniem proporcji udziałów (w przypadku małżonków bez rozdzielności majątkowej, udział w wysokości 50 %). Ww. korekta jest wynikiem tego, że Jej małżonek - prowadzący odrębną działalność gospodarczą - od dnia 1 kwietnia 2010 r. zaczął wykorzystywać do celów związanych ze swoją odrębną działalnością nieruchomość opisaną w stanie faktycznym.

Powyższe stanowisko wynika z uzupełnienia wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na Wnioskodawczyni, która wywodzi z tego określone skutki prawne.

Stosownie do postanowień art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 powołanej ustawy.

Treści art. 22f ust. 1 ww. ustawy stanowi, że podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1 - 3 oraz w art. 22b.

Stosownie do postanowień art. 22a ust. 1 cyt. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

   - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Jak wynika z ww. przepisu amortyzacji podlegają środki trwałe stanowiące zarówno własność jak i współwłasność podatnika.

Zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych, która stanowi podstawę obliczenia odpisów amortyzacyjnych określa art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Prawidłowe ustalenie wartości początkowej środków trwałych jest bardzo istotne, ponieważ jej wysokość kształtować będzie wartość odpisów amortyzacyjnych.

Stosownie do art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych z uwzględnieniem ust. 2 - 18 uważa się w razie nabycia w drodze kupna - cenę ich nabycia.

Zgodnie z art. 22g ust. 3 cyt. ustawy za cenę nabycia, uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że nieruchomość będąca własnością wspólną obojga małżonków, użytkowana dotychczas tylko przez Wnioskodawczynię w zakresie prowadzonej działalności, będzie również wykorzystywana przez Jej męża w ramach odrębnie prowadzonej działalności gospodarczej.

Stosownie do treści art. 22g ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Ponadto należy wskazać, iż suma odpisów amortyzacyjnych dokonywanych przez Wnioskodawczynię i jej męża (z uwzględnieniem odpisów amortyzacyjnych dokonanych przez nią uprzednio, tj. w okresie wykorzystywania nieruchomości wyłącznie w prowadzonej przez nią działalności gospodarczej) nie może przekroczyć wartości początkowej tego środka trwałego (budynku). Zasadą jest bowiem, że jeśli małżonkowie wykorzystują składnik wspólnego majątku na potrzeby własnej działalności, to każdy zamortyzuje tylko część jego wartości. Nie mogą więc go zamortyzować dwukrotnie, bądź dokonać odpisów wyższych niż wynosi jego wartość początkowa.

Reasumując, gdy Wnioskodawczyni oraz jej małżonek prowadzą odrębnie działalność gospodarczą i są właścicielami środka trwałego wykorzystywanego w celu prowadzenia tych działalności gospodarczych, to Zainteresowana ma prawo zaliczania w koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości początkowej środka trwałego ustalonej zgodnie z art. 22g ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a więc proporcjonalnie do posiadanego udziału we własności tego składnika majątku. W związku z powyższym, w momencie rozpoczęcia wykorzystywania nieruchomości dla celów związanych z odrębną działalnością gospodarczą przez współmałżonka, Wnioskodawczyni musi dokonać korekty wartości początkowej środka trwałego w proporcji do posiadanego udziału we własności tego składnika majątku.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Do wniosku Wnioskodawczyni dołączyła plik dokumentów. Należy jednak wskazać, że wydając interpretację tut. Organ, działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny, jest bowiem związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawczynię i jej stanowiskiem podanym we wniosku.

Jednocześnie tut. organ informuje, że zgodnie z art. 14b § 1 ww. ustawy Ordynacja podatkowa Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Mając powyższe na względzie, należy stwierdzić, iż interpretacje prawa podatkowego wydaje się wyłącznie na pisemny wniosek zainteresowanego i tylko w jego indywidualnej sprawie. Z uwagi na to, że wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej stosowania przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych został złożony przez jednego z małżonków zaznacza się, iż interpretacja nie wywiera skutku prawnego dla drugiego z nich, tj. męża Zainteresowanej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.