INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Zgromadzenia, przedstawione we wniosku z dnia 23.08.2010 r. (data wpływu 25.08.2010 r.) oraz piśmie z dnia 04.10.2010 r.(data wpływu 05.10.2010 r., data nadania 04.10.2010 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie Nr IPPB5/423-555/10-3/AM z dnia 20.09.2010 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• możliwości zwolnienia z opodatkowania dochodu uzyskiwanego przez kościelną osobę prawną z tytułu najmu pomieszczeń – jest prawidłowe,

• uznania domów prowincjonalnych za odrębne podmioty podatkowe – jest nieprawidłowe,

• obowiązku składania zeznań podatkowych – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 25.08.2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zwolnienia z opodatkowania dochodu uzyskiwanego przez kościelną osobę prawną z tytułu najmu pomieszczeń, uznania domów prowincjonalnych za odrębne podmioty podatkowe, obowiązku składania zeznań podatkowych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (Zgromadzenie) planuje od roku 2011 w dwóch domach należących do Prowincji Zgromadzenia udostępnić miejsce i dać możliwość duchowego i fizycznego odpoczynku oraz umocnienia dla osób szukających takiej pomocy. Wnioskodawca wskazuje, iż w ten sposób będzie odpowiadał na odnośne wskazania i przepisy obowiązujące w Zgromadzeniu, które powstało po to, by troszczyć się o rozwój dzieci, młodzieży, osób dorosłych – ze szczególnym uwzględnieniem chorych (nie tylko w wymiarze fizycznym), samotnych, ubogich. Wnioskodawca chce udostępnić części dwóch domów, w których są też kaplice, by ci, którzy tego potrzebują mogli zregenerować swoje siły psychiczne, emocjonalne, fizyczne, a także zaczerpnąć nowych sił w wymiarze duchowym.

Wypis z Konstytucji Zgromadzenia art. 103 brzmi: „Mając przed oczyma przykład Jezusa i Jego Matki, idziemy służyć najbardziej potrzebującym, biorąc pod uwagę szczególne okoliczności czasu i miejsca”.

Art. 107 „Z miłością samarytańską wyszukujemy i spieszymy z posługą ubogim i chorym, przynosząc im ulgę w cierpieniu nie tylko fizycznym ale i duchowym, a także zaradzamy ich potrzebom materialnym.”

Wypis z Dyrektorium Zgromadzenia pkt 84 „Na pierwszym miejscu staramy się służyć dzieciom, zwłaszcza z rodzin niezamożnych i wielodzietnych, a także ludziom chorym, starcom i ubogim. Rozwijamy różne formy apostolstwa młodzieży i dorosłych np.: rekolekcje, dni skupienia, spotkania modlitewne itp.”

Powyższe dwa domy należą do Prowincji Zgromadzenia i działają w ramach kościelnej osoby prawnej.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy działalność jaką w przyszłości podejmie Zgromadzenie zaliczona zostanie do niegospodarczej działalności statutowej...
2. Czy dochód uzyskany z wynajmu pokoi w części tych domów zostanie zwolniony z opodatkowania na rzecz działalności statutowej Zgromadzenia...
3. Czy Prowincja Zgromadzenia będzie musiała rozliczać się z US na terenie, którego się znajduje czy też każdy z tych domów z własnym Urzędem Skarbowym...
4. Jak w przyszłości maiłaby wyglądać sprawa składania zeznań do US... W piśmie z dnia 04.10.2010 r. (data wpływu 05.10.2010 r.) Wnioskodawca sprecyzował pytanie i wskazał, iż chodzi tu o częstotliwość składania tych zeznań. Czy ma to być raz w miesiącu czy też wystarczy złożyć takie zeznanie raz w roku z całego okresu podatkowego...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy,

Wnioskodawca wyraził nadzieję, że ofiary jakie wpłyną na rzecz Zgromadzenia z podejmowanych w przyszłości zadań zostaną zwolnione z opodatkowania i będą mogły służyć w szerszym stopniu do prowadzenia działalności statutowych. Ustawa z dn. 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej art. 38-40.

W piśmie uzupełniającym braki formalne z dnia 04.10.2010 r. (data wpływu 05.10.2010 r.) Wnioskodawca wskazał, iż:

• w zakresie pytania nr 1:
  uważa, że działalność podjęta w przyszłości przez Zgromadzenie nie będzie działalnością gospodarczą, ale będzie stanowić niegospodarczą działalność statutową;
• w zakresie pytania nr 2:
  uważa, że dochód uzyskany z wynajmu pokoi zostanie zwolniony z opodatkowania na rzecz działalności statutowej Zgromadzenia;
• w zakresie pytania nr 3:
  uważa, że każdy z tych domów będzie rozliczać się sam z Urzędem Skarbowym na terenie, którego się znajduje;
• w zakresie pytania nr 4:
  uważa, że zeznania podatkowe powinny być składane przez Wnioskodawcę 1 raz w roku z całego okresu podatkowego.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się w zakresie:

• możliwości zwolnienia z opodatkowania dochodu uzyskiwanego przez kościelną osobę prawną z tytułu najmu pomieszczeń za prawidłowe,

• uznania domów prowincjonalnych za odrębne podmioty podatkowe za nieprawidłowe,

• obowiązku składania zeznań podatkowych za nieprawidłowe.
  
  

Odpowiedź na pytanie nr 1 i 2

Zgodnie z art. 8 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 29, poz. 154 ze zm.), osobami prawnymi są następujące personalne jednostki organizacyjne Kościoła: opactwa, klasztory niezależne, domy zakonne.

Na podstawie art. 55 ust. 1 ww. ustawy majątek i przychody kościelnych osób prawnych podlegają ogólnym przepisom podatkowym z wyjątkami określonymi w ust. 2-6.

Zakon jako kościelna osoba prawna podlega przepisom ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgromadzenie Sióstr posiada osobowość prawną, a zatem jest podatnikiem na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty. Dochodem jest, z zastrzeżeniem art. 10 i 11, nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym; jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą. W myśl art. 7 ust. 3 ww. ustawy, przy ustalaniu dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania nie uwzględnia się m.in. przychodów ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub za granicą, jeżeli dochody z tych źródeł nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo są wolne od podatku.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wolne od podatku są dochody kościelnych osób prawnych:

1. z niegospodarczej działalności statutowej; w tym zakresie kościelne osoby prawne nie mają obowiązku prowadzenia dokumentacji wymaganej przez przepisy Ordynacji podatkowej,
2. z pozostałej działalności – w części przeznaczonej na cele: kultu religijnego, oświatowo-wychowawcze, naukowe, kulturalne, charytatywno-opiekuńcze oraz na konserwację zabytków, prowadzenie punktów katechetycznych, inwestycje sakralne w zakresie: budowy, rozbudowy i odnowy kościołów oraz kaplic, adaptacje innych budynków na cele sakralne, a także innych inwestycji przeznaczonych na punkty katechetyczne i zakłady charytatywno-opiekuńcze.
   
   

Zgodnie z art. 17 ust. 1a powołanej ustawy, zwolnienie, o którym mowa powyżej nie dotyczy m.in. dochodów, bez względu na czas ich osiągnięcia, wydatkowanych na inne cele niż wymienione w tych przepisach, natomiast na podstawie art. 17 ust. 1b, zwolnienie, o którym mowa, dotyczące podatników przeznaczających dochody na cele statutowe lub inne cele określone w tym przepisie, ma zastosowanie, jeżeli dochód jest przeznaczony i - bez względu na termin – wydatkowany na cele określone w tym przepisie, w tym także na nabycie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych służących bezpośrednio realizacji tych celów oraz na opłacenie podatków niestanowiących kosztu uzyskania przychodów.

Analogiczne regulacje zostały zawarte w art. 55 ust. 2 ustawy o stosunku Państwa do Kościoła w Rzeczypospolitej Polskiej, zgodnie z którym kościelne osoby prawne są zwolnione z opodatkowania z tytułu przychodów ze swojej działalności niegospodarczej. W tym zakresie osoby te nie mają obowiązku prowadzenia dokumentacji wymaganej przez przepisy ustawy o zobowiązaniach podatkowych. Natomiast w przepisie ust. 3 ww. ustawy ustawodawca wskazuje, że dochody z działalności gospodarczej kościelnych osób prawnych oraz spółek, których udziałowcami są wyłącznie te osoby, są zwolnione od opodatkowania w części, w jakiej zostały przeznaczone w roku podatkowym lub w roku po nim następującym na cele kultowe, oświatowo – wychowawcze, naukowe, kulturalne, działalność charytatywno - opiekuńczą, punkty katechetyczne, konserwację zabytków oraz inwestycje sakralne, o których mowa w art. 41 ust. 2 i te inwestycje kościelne, o których mowa w art. 41 ust. 3 w których prowadzone są punkty katechetyczne i zakłady charytatywno - opiekuńcze, jak również remonty tych obiektów.

Art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, reguluje zwolnienie bezwarunkowe dotyczące dochodów kościelnych osób prawnych z niegospodarczej działalności statutowej. Za działalność statutową, zgodnie z unormowaniem § 1 ust. 3 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 listopada 2001 r. w sprawie szczególnych zasad rachunkowości dla niektórych jednostek niebędących spółkami handlowymi, nieprowadzących działalności gospodarczej (t. j. Dz. U. Nr 137, poz. 1539 ze zm.), uznaje się działalność jednostki niemającą charakteru działalności gospodarczej, określoną przepisami prawa i jej statutem. Przez pojęcie „działalność gospodarcza” w myśl art. 3 pkt 9 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), rozumie się każdą działalność zarobkową w rozumieniu przepisów o swobodzie działalności gospodarczej, w tym wykonywanie wolnego zwodu, a także każdą inną działalność zarobkową wykonywaną we własnym imieniu i na własny rachunek lub cudzy rachunek, nawet gdy inne ustawy nie zaliczają tej działalności do działalności gospodarczej lub osoby wykonującej taką działalność – do przedsiębiorców. Przywileje podatkowe wynikające z tego przepisu będą więc dotyczyły tylko dochodów kościelnej osoby prawnej z takiej działalności niegospodarczej, która znajduje odzwierciedlenie w prawie wewnętrznym danego kościoła, jednak cel na jaki zostaną przeznaczone i wydatkowane środki nie ma żadnego wpływu na zakres zwolnienia.

Natomiast zwolnienie przewidziane w art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ma charakter warunkowy co oznacza, że dochody kościelnych osób prawnych z innej działalności niż niegospodarcza działalność statutowa będą wolne od podatku tylko z części przeznaczonej i wydatkowanej na cele wymienione w tym przepisie.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego Wnioskodawca od 2011 roku zamierza w domach należących do Prowincji Zgromadzenia udostępnić odpłatnie miejsce i dać możliwość duchowego i fizycznego odpoczynku oraz umocnienia dla osób szukających takiej pomocy. Wnioskodawca wskazuje, iż w ten sposób będzie odpowiadał na odnośne wskazania i przepisy obowiązujące w Zgromadzeniu, które powstało po to, by troszczyć się o rozwój dzieci, młodzieży, osób dorosłych – ze szczególnym uwzględnieniem chorych (nie tylko w wymiarze fizycznym), samotnych, ubogich. Wnioskodawca chce udostępnić części dwóch domów, w których są też kaplice, by ci, którzy tego potrzebują mogli zregenerować swoje siły psychiczne, emocjonalne, fizyczne, a także zaczerpnąć nowych sił w wymiarze duchowym.

Prowadzenie takiej działalności wynika ze Statutu Wnioskodawcy i innych wewnętrznych dokumentów.

Pojęcie „niegospodarcza działalność statutowa” nie zostało zdefiniowane. Należy je rozumieć jako przeciwieństwo działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o działalności gospodarczej, zaś dodanie przymiotnika „statutowa” oznacza ograniczenie zwolnienia dochodów kościelnej osoby prawnej tylko do dochodów z takiej działalności niegospodarczej, która znajduje odzwierciedlenie w prawie wewnętrznym danego kościoła czy związku wyznaniowego. Wskazać należy, iż prowadzona przez kościelne osoby prawne działalność opiekuńczo-wychowawcza, oświatowo-wychowawcza, opiekuńczo-lecznicza oraz w zakresie pomocy społecznej w formie prowadzenia przedszkoli, placówek opieki nad dzieckiem, internatów, burs, szkół, zakładów opiekuńczo-leczniczych, domów pomocy itp. nie jest działalnością gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy o działalności gospodarczej.

Te formy działalności w ustawie o gwarancjach wolności sumienia i wyznania, a także w pozostałych wymienionych na wstępie ustawach są określone jako działalność charytatywno-opiekuńcza.

Działalność charytatywno-opiekuńcza Kościoła obejmuje w szczególności (art. 39 ustawy o stosunku Państwa do Kościoła w Rzeczypospolitej Polskiej:

1. prowadzenie zakładów dla sierot, starców, osób upośledzonych fizycznie lub umysłowo oraz innych kategorii osób potrzebujących opieki,
2. prowadzenie szpitali i innych zakładów leczniczych oraz aptek,
3. organizowanie pomocy w zakresie ochrony macierzyństwa,
4. organizowanie pomocy sierotom, osobom dotkniętym klęskami żywiołowymi i epidemiami, ofiarom wojennym, znajdującym się w trudnym położeniu materialnym lub zdrowotnym rodzinom i osobom, w tym pozbawionym wolności,
5. prowadzenie żłobków, ochronek, burs i schronisk,
6. udzielanie pomocy w zapewnianiu wypoczynku dzieciom i młodzieży znajdującym się w potrzebie,
7. krzewienie idei pomocy bliźnim i postaw społecznych temu sprzyjających,
8. przekazywanie za granicę pomocy ofiarom klęsk żywiołowych i osobom znajdującym się w szczególnej potrzebie.
   
   

Zgodnie z art. 40 ustawy o stosunku Państwa do Kościoła w Rzeczypospolitej Polskiej środki na realizację działalności charytatywno – opiekuńczej pochodzą w szczególności z:

1. ofiar pieniężnych i w naturze,
2. spadków, zapisów i darowizn krajowych i zagranicznych,
3. dochodów z imprez i zbiórek publicznych,
4. subwencji, dotacji i ofiar pochodzących od krajowych instytucji i przedsiębiorstw państwowych, społecznych, wyznaniowych i prywatnych,
5. odpłatności za usługi świadczone przez kościelne instytucje charytatywno – opiekuńcze,
6. dochodów z działalności gospodarczej prowadzonej przez Caritas Polską i Caritas diecezji bezpośrednio lub wyodrębnionych zakładów,
7. dochodów instytucji kościelnych.
   
   

A zatem należy stwierdzić, iż w przedstawionym zdarzeniu przyszłym uzyskany przez Wnioskodawcę dochód z tytułu ofiar, jakie otrzymuje w związku z udostępnianiem miejsc w domach należących do Prowincji Zgromadzenia spełnia przesłanki do zastosowania zwolnienia przedmiotowego zdefiniowanego przepisami art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Jednocześnie na podstawie wyżej wskazanego przepisu nie ma obowiązku prowadzenia dokumentacji wymaganej przez przepisy Ordynacji podatkowej.

Odpowiedź na pytanie nr 3

W przedstawionym zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca wskazał, iż działalność polegająca na odpłatnym udostępnianiu miejsc dla osób potrzebujących będzie miała miejsce w dwóch domach należących do Prowincji Zakonu. Powyższe dwa domy działają w ramach kościelnej osoby prawnej.

Zgodnie z art. 12 ustawy o stosunku Państwa do Kościoła w Rzeczypospolitej Polskiej kościelne wydawnictwa, zakłady wytwórcze, usługowe i handlowe, zakłady charytatywno-opiekuńcze, szkoły i inne placówki oświatowo-wychowawcze, nie posiadające osobowości prawnej, działają w ramach kościelnych osób prawnych, które je powołały. Z analizowanego przepisu wynika, że Kościół katolicki może prowadzić wydawnictwa, placówki oświatowe, zakłady handlowe i usługowe, przy czym funkcjonowanie tychże jednostek organizacyjnych może być poddane dwojakiego rodzaju regulacji. Mogą one działać na podstawie powszechnie obowiązujących przepisów prawa polskiego i uzyskiwać samodzielność także w aspekcie osobowości prawnej lub też mogą działać w strukturach kościelnej osoby prawnej i "korzystać" z przymiotu jej osobowości prawnej. W myśl art. 55 ust. 8 kościelne jednostki organizacyjne, o których mowa w art. 12, mogą być na wniosek kościelnej osoby prawnej uznane przez właściwą izbę skarbową za odrębne podmioty podatkowe, jeśli są organizacyjnie wyodrębnione. Uznania za odrębny podmiot prawa podatkowego dokonuje właściwa izba skarbowa. Właściwość miejscową wyznacza miejsce siedziby tejże jednostki. Jedynym warunkiem uznania podatkowoprawnej podmiotowości jest organizacyjne wyodrębnienie takiej jednostki. Organizacyjne wyodrębnienie podlega ocenie przez izbę skarbową. Powinna ona opierać się na analizie stanu faktycznego. Pod uwagę powinny być brane kryteria: miejsce działalności (np. odrębny budynek, wyodrębniona część budynku), władanie urządzeniami, sprzętem itp. (np. czy korzystanie jest wspólne z innymi podmiotami, czy też mają możliwość samodzielnego korzystania), posiadanie numeru REGON, posiadanie odrębnego rachunku bankowego itp.

Odnosząc powyższe do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, iż domy działające w ramach kościelnej osoby prawnej, jakim jest Zgromadzenie, bez uznania przez właściwą izbę skarbową za odrębne podmioty podatkowe, nie będą mogły same dokonywać rozliczeń z urzędem skarbowym. A zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 3 należało uznać za nieprawidłowe.

Odpowiedź na pytanie nr 4

Jak wykazano powyżej Wnioskodawca spełnia przesłanki do zastosowania zwolnienia przedmiotowego zdefiniowanego przepisami art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Jednocześnie na podstawie wyżej wskazanego przepisu nie ma obowiązku prowadzenia dokumentacji wymaganej przez przepisy Ordynacji podatkowej.

Ponadto wskazać należy, iż zgodnie z art. 25 ust. 1 Podatnicy, z zastrzeżeniem ust. ust. 2a, 3-6a oraz art. 21 i 22, są obowiązani bez wezwania składać deklarację, według ustalonego wzoru, o wysokości dochodu (straty) osiągniętego od początku roku podatkowego i wpłacać na rachunek urzędu skarbowego zaliczki miesięczne w wysokości różnicy między podatkiem należnym od dochodu osiągniętego od początku roku podatkowego a sumą zaliczek należnych za poprzednie miesiące. W myśl art. 25 ust. 3a Przepis ust. 1 nie ma zastosowania także do podatników wymienionych w art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. a).

A zatem Wnioskodawca nie jest zobowiązany do składania zeznań miesięcznych CIT-2 o wysokości osiągniętego dochodu (straty).

Jednocześnie art. 27 ust. 1 wskazuje, iż Podatnicy, z wyjątkiem zwolnionych od podatku na podstawie art. 6 ust. 1, art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. a) i przepisów ustawy wymienionej w art. 40 ust. 2 pkt 8, są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości dochodu (straty) osiągniętego w roku podatkowym - do końca trzeciego miesiąca roku następnego i w tym terminie wpłacić podatek należny albo różnicę między podatkiem należnym od dochodu wykazanego w zeznaniu a sumą należnych zaliczek za okres od początku roku.

W związku z powyższym Wnioskodawca nie będzie również zobowiązany do składania do urzędu skarbowego zeznania o wysokości dochodu (straty) osiągniętego w roku podatkowym (CIT-8).

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.