INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Komornika Sądowego , przedstawione we wniosku z dnia 12 sierpnia 2010 r. (data wpływu 19 sierpnia 2010 r.), uzupełnionym pismem z dnia 3 listopada 2010 r. (data wpływu 12 listopada 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy:

• budynku produkcyjno – biurowego wraz z gruntem – jest nieprawidłowe,

• działek: nr – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 19 sierpnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy nieruchomości. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony w dniu 12 listopada 2010 r. o doprecyzowanie przedstawionego stanu faktycznego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Nieruchomość gruntowa składa się z działek o numerach ewidencyjnych:

Działka nr zabudowana jest budynkiem produkcyjno – biurowym o powierzchni użytkowej 1.631 m², czterokondygnacyjnym murowanym. Wiek budynku został określony przez biegłą na ok. 50 lat. Zostały poniesione nakłady na remont budynku przekraczające jego początkową wartość o ponad 100%.

Na działce nr znajduje się nieutwardzony parking ogrodzony od strony południowej. Działki o nr: są również ogrodzone, niezabudowane.

Nr księgi wieczystej nieruchomości: . Podmiotowa nieruchomość nie jest gruntem polnym ani leśnym. Nieruchomość została nabyta przez dłużników w roku 1996. Zgodnie z aktem notarialnym, w którym została zawarta umowa kupna-sprzedaży tej nieruchomości, dłużnicy przy zakupie tej nieruchomości (tylko budynku) odliczali podatek VAT w wysokości 22%. Nieruchomość ta była wykorzystywana w działalności gospodarczej przez S.C. w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Zabudowana działka nr (część I piętro budynku) przez okres 10 lat była udostępniana odpłatnie na podstawie umowy dzierżawy innym podmiotom. Sprzedaż budynku produkcyjno-biurowego znajdującego się na działce nr jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia. Między pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku upłynął okres dłuższy niż 2 lata.

Prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługiwało od zakupu budynku na działce oraz od nakładów poniesionych na jego remont. Budynek ten był w stanie ulepszonym wykorzystywany przez właścicieli do czynności opodatkowanych przez okres co najmniej 5 lat.

Działki nr: nie są działkami zabudowanymi i nie ponoszono wydatków na ich ulepszenie.

Ze złożonego w dniu 12 listopada 2010 r. uzupełnienia do wniosku wynika, iż przedmiotem sprzedaży są działki nr .

Działki o nr: nie były udostępniane przez dłużnika osobom trzecim.

Nieutwardzony parking znajdujący się na działce nr oraz ogrodzenie znajdujące się na działkach nr: prawdopodobnie nie są budowlami w myśl przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t. j. Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 ze zm.).

Sprzedaż budynku produkcyjno-biurowego znajdującego się na działce nr jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia. Między pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku produkcyjno-biurowego upłynął okres dłuższy niż dwa lata.

W stosunku do działek nr: nie przysługiwało dłużnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego. Prawo to przysługiwało tylko w stosunku do działki nr .

Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego Miasta dla dzielnicy , zatwierdzonym uchwałą nr Rady Miasta, działki nr: położone są w obrębie , znajdują się na terenie oznaczonym w planie symbolem V23 i przeznaczone są pod usługi nieuciążliwe. Działka nr (część I piętro budynku) została udostępniona odpłatnie przed remontem.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy istnieje obowiązek odprowadzenia podatku VAT do Urzędu Skarbowego w przypadku sprzedaży nieruchomości w trybie egzekucji sądowej przez komornika...

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku sprzedaży nieruchomości dłużników o nr KW w trybie egzekucji sadowej istnieje obowiązek odprowadzenia podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

• nieprawidłowe – w części dotyczącej opodatkowania dostawy budynku produkcyjno – biurowego wraz z gruntem,

• prawidłowe – w części dotyczącej opodatkowania dostawy działek nr:
  
  

Zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy, należy rozumieć rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (). Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ().

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2 ww. artykułu, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Natomiast w myśl ust. 2 ww. przepisu, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Przepis art. 18 ustawy stanowi, iż organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954 ze zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Z treści powyższego przepisu wynika, że komornik sądowy jest płatnikiem podatku od dostawy towaru dokonywanej w trybie egzekucji, w przypadku gdy wykonuje czynności egzekucyjne.

Według art. 41 ust. 1 ustawy, podstawowa stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Oprócz stawki podstawowej, na wybrane grupy towarów i usług, ustawodawca przewidział trzy stawki preferencyjne: 7%, 3% i 0% oraz zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy o podatku od towarów i usług.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwolniona od podatku jest dostawa terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Należy zauważyć, że ustawa o podatku od towarów i usług w art. 43 ust. 1 pkt 9 posługuje się kryterium przeznaczenia terenu. Wskazać przy tym należy, iż na gruncie przepisów podatkowych brak jest definicji gruntu przeznaczonego pod zabudowę.

Celem określenia czy dany grunt jest przeznaczony pod zabudowę należy odwołać się do przepisów zawartych w ustawie z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.), regulującej zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej.

Dla prawidłowego określenia przeznaczenia terenów istotne znaczenie odgrywa miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, o którym mowa w art. 4 ww. ustawy. Stosownie do art. 4 ust. 1 powołanej ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu (art. 4 ust. 2).

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ww. ustawy, kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy należy do jej zadań własnych. W myśl art. 9 ust. 1 cyt. ustawy polityka przestrzenna gminy wyrażona jest w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Studium nie jest aktem prawa miejscowego, jednakże jego postanowienia są wiążące dla Rady Gminy przy uchwalaniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego terenu (art. 9 ust. 4 i ust. 5 cyt. ustawy).

Natomiast, ewidencja gruntów i budynków jest jedynie urzędowym zbiorem informacji faktycznych. Wynikające z niej zapisy są odzwierciedleniem (potwierdzeniem) stanu faktycznego i prawnego na dzień dokonania wpisu. Zgodnie z art. 20 ust. 1 pkt 1, ust. 2 oraz art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. prawo geodezyjne i kartograficzne (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 240, poz. 2027 ze zm.), informacje dotyczące gruntów znajdujące się w ewidencji dotyczą: położenia, granic, powierzchni, rodzajów użytków gruntowych oraz ich klas gleboznawczych, oznaczenia ksiąg wieczystych, a także stosunków właścicielskich. Dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków stanowią podstawę m.in. planowania przestrzennego, jednakże tylko w zakresie danych faktycznie w niej zawartych.

Z powyższych przepisów wynika, że o przeznaczeniu danego terenu w pierwszej kolejności decyduje plan zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. W sytuacji, gdy nie ma planu zagospodarowania przestrzennego oraz gdy nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, to o przeznaczeniu terenu decyduje studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego. Dopiero w przypadku braku ww. dokumentacji – przeznaczenie terenu może wynikać z ewidencji gruntów i budynków.

W sytuacji, gdy na gruncie posadowiony jest budynek, budowla lub ich części, wówczas dostawa – zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy – może korzystać ze zwolnienia od podatku, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Na podstawie art. 2 pkt 14 ustawy, przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Z powyższych przepisów wynika, iż dostawa nieruchomości, spełniających określone w przepisach warunki, może korzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacjach, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia nie minęły co najmniej dwa lata.

Przez pierwsze zasiedlenie należy rozumieć objęcie we władanie budynku, budowli lub ich części przez pierwszego nabywcę lub pierwszego użytkownika po ich wybudowaniu lub też ulepszeniu (na które wydatki przekroczyły 30% wartości początkowej obiektu). Przedmiotowa nieruchomość nie musi być faktycznie zamieszkała, lecz winna być przejęta przez nabywcę do użytkowania. Wydanie przedmiotowego obiektu nabywcy winno nastąpić w ramach wykonania przez sprzedającego czynności podlegających opodatkowaniu.

Należy zauważyć, iż w przypadku ponoszenia nakładów na budynek lub budowlę istotne jest czy stanowiły one ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, czy też był to tylko remont.

W myśl art. 22g ust. 17 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie precyzuje użytych w niej pojęć przebudowa, adaptacja, rozbudowa, rekonstrukcja, modernizacja. Brak jest także definicji pojęcia remont. Remontem – zgodnie z art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t. j. Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 ze zm.) – jest wykonanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Zgodnie z powyższą definicją, istotą remontu jest przywrócenie pierwotnego stanu technicznego użytkowanego środka trwałego wraz z wymianą zużytych składników technicznych, niezmieniające jego charakteru i funkcji, a następujące w trakcie eksploatacji środka trwałego i będące wynikiem tej eksploatacji (zużycia) oraz niezwiększające jego wartości początkowej.

Natomiast z ulepszeniem środków trwałych mamy do czynienia, gdy następuje ich:

• przebudowa, tj. zmiana (poprawienie) istniejącego stanu składnika majątkowego na inny,

• rozbudowa, tj. powiększenie (rozszerzenie) składników majątkowych, w szczególności budynków i budowli, linii technologicznych itp.,

• adaptacja, tj. przystosowanie (przerobienie) składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu niż ten, do którego był pierwotnie przeznaczony albo nadania mu nowych cech użytkowych,

• rekonstrukcja, tj. odtworzenie (odbudowanie) zużytych całkowicie lub częściowo składników majątkowych,

• modernizacja, tj. unowocześnienie składnika majątkowego.
  
  

Przed zakwalifikowaniem określonych wydatków do inwestycji lub remontów należy każdorazowo w stosunku do konkretnego środka trwałego szczegółowo przeanalizować zakres rzeczowy wykonywanych robót, porównując je do stanu istniejącego na podstawie dokumentacji technicznej, a w przypadku wątpliwości co do prawidłowej kwalifikacji poniesionych wydatków oprzeć się na opinii biegłego do spraw budowlanych, który w oparciu o stosowną dokumentację i oględziny wypowie się co do charakteru poniesionych nakładów.

Zatem, zasadnicza różnica między remontem, a ulepszeniem polega na tym, że przesłanką rozpoczęcia remontu jest zużycie środków trwałych lub ich części składowych w trakcie ich eksploatacji. Remont ma na celu przywrócenie pierwotnej wartości użytkowej (nawet przy użyciu nowocześniejszych materiałów i technologii), natomiast ulepszenie ma na celu zwiększenie wartości użytkowej obiektu.

Tak więc, modernizacja (ulepszenie) to działania związane ze środkami trwałymi, które powodują wzrost ich wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami eksploatacji.

Należy ponadto wskazać, iż w przypadku gdy dostawa nieruchomości jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia, to może ona korzystać ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, po spełnieniu określonych w tym przepisie warunków.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit b, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat (art. 43 ust. 7a ustawy).

Analiza przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, regulujących wyżej wskazane prawo do zwolnienia od podatku dostaw budynków, budowli lub ich części, prowadzi do konkluzji, iż w odniesieniu do tych towarów może wystąpić jedna z dwóch podstaw do zastosowania zwolnienia od tego podatku. Istotne jest wobec tego każdorazowe kompleksowe zbadanie okoliczności towarzyszących dostawie ww. obiektów. Zauważyć bowiem należy, iż stosowanie zwolnień od podatku ma charakter wyjątkowy i nie podlega ani wykładni rozszerzającej, ani zawężającej, natomiast możliwość wychodzenia poza wykładnię literalną jest niedopuszczalna. W efekcie podatnik uprawniony będzie do zastosowania ww. preferencji, gdy charakter świadczonych przez niego czynności, w sposób jednoznaczny i nie budzący wątpliwości, wyczerpuje znamiona ujęte w treści przepisu statuującego jego prawo do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Nadmienić należy, iż zgodnie z art. 43 ust. 10 ustawy, podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10, i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

1. są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni;
2. złożą, przed dniem dokonania dostawy tych obiektów właściwemu dla ich nabywcy naczelnikowi urzędu skarbowego, zgodne oświadczenie, że wybierają opodatkowanie dostawy budynku, budowli lub ich części.

Opodatkowanie dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki lub budowle rozstrzyga przepis art. 29 ust. 5 ustawy, zgodnie z którym, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

W świetle tego przepisu przy sprzedaży budynków, budowli lub ich części dokonywanej wraz z dostawą gruntu, na którym są one posadowione, grunt dzieli byt prawny budynków w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale z gruntem związanych. Jeżeli dostawa budynków albo budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym obiekt jest posadowiony.

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego oraz z uzupełnienia do wniosku wynika, iż przedmiotem sprzedaży jest nieruchomość składająca się z działek nr . Przedmiotowa nieruchomość została nabyta przez dłużników w roku 1996. Nieruchomość była wykorzystywana w działalności gospodarczej. Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego ww. działki przeznaczone są pod usługi nieuciążliwe.

Działka nr zabudowana jest budynkiem produkcyjno – biurowym. Na remont budynku zostały poniesione nakłady przekraczające ponad 100% jego wartość początkową. Przez okres 10 lat część budynku (I piętro) była udostępniana odpłatnie na podstawie umowy dzierżawy innym podmiotom. Część budynku (I piętro) została udostępniona odpłatnie przed remontem. Dłużnikom przysługiwało prawo do odliczenia podatku od zakupu budynku oraz od nakładów poniesionych na remont. Budynek był wykorzystywany w stanie ulepszonym przez właścicieli do czynności opodatkowanych przez okres co najmniej 5 lat. Wnioskodawca wskazał, iż sprzedaż przedmiotowego budynku dokonywana jest w ramach pierwszego zasiedlenia. Jednocześnie jednak oświadczył, że między pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku produkcyjno – biurowego upłynął okres dłuższy niż dwa lata.

Na działkach nr znajduje się ogrodzenie, na działce nr .. znajduje się nieutwardzony parking. Są to działki niezabudowane. Na działki nr: nie ponoszono wydatków na ulepszenie. Przedmiotowe działki nie były udostępniane przez dłużnika osobom trzecim. W opinii Wnioskodawcy nieutwardzony parking oraz ogrodzenie nie są budowlami w myśl przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane. W stosunku do ww. działek nie przysługiwało dłużnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Należy zauważyć, iż, aby można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do oddania budynku (budowli) do użytkowania w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu. Jeżeli zatem podatnik wybuduje obiekt lub go zmodernizuje, przy czym nakłady na ulepszenie przekraczają 30% jego wartości początkowej, a następnie obiekt ten (lub ulepszenie) zostanie oddany do użytkowania (wprowadzony do ewidencji środków trwałych), nie oznacza to, że został on zasiedlony. Oddanie do użytkowania nie nastąpiło bowiem w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu. Pierwsze zasiedlenie będzie miało miejsce wówczas, gdy wybudowany lub zmodernizowany budynek (obiekt) zostanie sprzedany lub np. oddany w dzierżawę, bowiem zarówno sprzedaż, jak i dzierżawa są czynnościami podlegającymi opodatkowaniu.

Zatem, należy uznać za pierwsze zasiedlenie moment sprzedaży lub oddania budynku (budowli) do użytkowania pierwszemu najemcy (dzierżawcy) po ich wybudowaniu lub też ulepszeniu (na które wydatki przekroczyły 30% wartości początkowej obiektu). W przypadku, gdy część budynku (budowli) po wybudowaniu lub ulepszeniu oddana jest najemcy (dzierżawcy), to pierwsze zasiedlenie odnosi się tylko do tej części.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, iż w sytuacji gdy, właściciele budynku produkcyjno – biurowego przeprowadzili tylko remont budynku, wówczas jego dostawa korzysta ze zwolnienia zawartego w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, gdyż pierwsze zasiedlenie – wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy – nastąpiło w momencie zakupu budynku oraz pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą minął okres dłuższy niż 2 lata. W takiej sytuacji, z uwagi na treść art. 29 ust. 5 ustawy, również dostawa działki nr korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Jednakże, w sytuacji, gdy nakłady poczynione na przedmiotowy budynek stanowiły ulepszenie w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wówczas, sprzedaż części budynku (I piętro) nie jest dokonana w ramach pierwszego zasiedlenia, gdyż ta część budynku była udostępniana odpłatnie na podstawie umowy dzierżawy innym podmiotom. W momencie wydzierżawienia przedmiotowej części budynku nastąpiło pierwsze zasiedlenie. Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż dostawa części budynku – I piętro – wraz z przynależnym gruntem będzie korzystać ze zwolnienia zawartego w art. 43 ust. 1 pkt 10 w związku z art. 29 ust. 5 ustawy, pod warunkiem, że pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą minął okres dłuższy niż dwa lata.

W takim przypadku, w stosunku do pozostałej części budynku należy zastosować podstawową 22% stawkę podatku, gdyż nie korzysta ona ze zwolnienia przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 10 i pkt 10a ustawy, bowiem jest dokonana w ramach pierwszego zasiedlenia oraz dłużnikowi przy zakupie budynku przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Na podstawie art. 29 ust. 5 ustawy, sprzedaż gruntu przynależnego do tej części budynku jest również opodatkowana podstawową stawką podatku.

Należy również wskazać, że – o ile zostaną spełnione warunki określone w art. 43 ust. 10 ustawy – możliwe jest zastosowanie rezygnacji ze zwolnienia od podatku. Wówczas sprzedaż całego budynku jest opodatkowana wg stawki 22%.

Natomiast, dostawa działek nr: będzie opodatkowana podstawową stawką podatku, tj. 22%, gdyż – jak oświadczył Zainteresowany – nieutwardzony parking oraz ogrodzenie znajdujące się na ww. działkach nie są budowlami w myśl przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane. W związku z tym, przedmiotem dostawy jest grunt niezabudowany, który przeznaczony jest zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego pod usługi nieuciążliwe i dostawa gruntu nie korzysta ze zwolnienia zawartego w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.