INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. u. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. u. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej, reprezentowanej przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 11 sierpnia 2010 r. (data wpływu 30.08.2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków udokumentowanych oświadczeniem pracownika, kwitem na okaziciela lub paragonem fiskalnym – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 sierpnia 2010 r. Wnioskodawca złożył ww. wniosek – uzupełniony pismem z dnia 16 listopada 2010 r. (data wpływu 17.11.2010 r.) – o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów:

• wydatków zwracanych pracownikowi za parking oraz przejazd autostradą w związku z odbytą podróżą służbową,
• wydatków udokumentowanych oświadczeniem pracownika, kwitem na okaziciela lub paragonem fiskalnym.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W ramach prowadzonej działalności, Spółka wysyła pracowników w delegacje w celu realizacji powierzonych im zadań służbowych. Zgodnie z wewnętrzną instrukcją krajowych i zagranicznych podróży służbowych, Firma zwraca koszty podróży służbowych, w tym koszty przejazdów samochodem prywatnym w wartości wynikającej z ewidencji przebiegu pojazdu oraz inne wydatki ponoszone przez pracownika w związku z realizacją powierzonych zadań, pod warunkiem właściwego ich udokumentowania. Do innych wydatków zostały zaliczone między innymi opłaty za parkingi i opłaty za przejazd płatną autostradą poniesione w ramach wykonywania zadań służbowych.

Za właściwie udokumentowane wydatki, zaliczane do kosztów uzyskania przychodów, Spółka uznaje również oświadczenia pracowników o poniesionych kosztach, kwity na okaziciela i paragony z kasy fiskalnej, jeśli były one zaakceptowane przez przełożonego pracownika i zostały poniesione w związku z realizacją zadań służbowych na rzecz Spółki.

Pismem z dnia 16 listopada 2010 r. Wnioskodawca wskazał, iż przedmiotowe kwity, stanowiące w szczególności:

• zagraniczne paragony dokumentujące zakup towarów lub usług za granicą (odpowiednik polskich paragonów fiskalnych),
• krajowe rachunki („uproszczone”) nie będące fakturami VAT,
• krajowe lub zagraniczne bilety przewozowe (autobusowe, autokarowe oraz innymi środkami transportu),
• zagraniczne bilety wstępu (imprezy targowe, okolicznościowe lub podobne, związane z obsługą prowadzonej działalności gospodarczej),
• zagraniczne kwity poświadczające odbycie przejazdu autostradą,
• dowody wpłaty dokumentujące wniesienie u konduktora opłaty za przejazd pociągiem (w kraju i za granicą),
• dowody wpłaty za wniesienie winiety (w kraju i za granicą),
• dowody wpłaty za przyjęcie przesyłki konduktorskiej do przewozu (w kraju i za granicą),
• dowody wpłaty za parkingi niestrzeżone (w kraju i za granicą),

dokumentujące poniesione wydatki w związku z realizacją zadań służbowych, zdaniem Spółki, uzupełnione odpowiednim opisem pracownika (wraz z podaniem wymaganych danych nie wymienionych na kwicie) i akceptacją przełożonego, zawierają elementy wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 1) do 4) ustawy o rachunkowości.

Powyższe kwity, pod warunkiem odpowiedniego ich udokumentowania (opisanego powyżej), stanową dla Spółki dowody księgowe, będące podstawą ujęcia (zaksięgowania) wydatku w księgach rachunkowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy koszty opłat za parking oraz opłat za przejazd płatną autostradą, zwracane pracownikowi oprócz kwoty wynikającej z ewidencji przebiegu pojazdu wypłacane w związku z odbytą podróżą służbową samochodem prywatnym pracownika, stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodu...
2. Czy wydatki dokumentowane poprzez oświadczenie pracownika o poniesionych kosztach, kwit na okaziciela lub paragon fiskalny (zawierający informacje dotyczące podmiotu świadczącego usługę, jego NIP, datę i czas zawarcia transakcji, kwotę brutto, netto i podatku VAT, poświadczone przez pracownika i jego przełożonego), są wystarczającym dowodem do uznania tych wydatków przez Spółkę za koszt uzyskania przychodu...

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na pytanie drugie.

Wniosek Spółki w zakresie pytania pierwszego został rozpatrzony odrębną interpretacją indywidualną wydaną w dniu 30 listopada 2010 r. nr ILPB4/423-168/10-4/MC.

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka uznaje oświadczenia pracownika o wydatkach w trakcie podróży służbowej, a także kwity na okaziciela lub paragony fiskalne (zawierające informacje dotyczące podmiotu świadczącego usługę jego NIP, datę i czas zawarcia transakcji, kwotę brutto, netto i podatku VAT, poświadczone przez pracownika i jego przełożonego), jako koszty uzyskania przychodu, ponieważ w myśl art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, każdy racjonalny wydatek poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu, a nie wymieniony w katalogu negatywnym, zawartym w artykule 16 ust. 1, stanowi koszt uzyskania przychodu. Interpretacja pojęcia „koszty uzyskania przychodów” zawartego w tym przepisie, prowadzi do wniosku, że podatnik ma prawo zaliczenia do tej kategorii wszelkich wydatków, pod warunkiem, że:

1. są to koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów,
2. są to koszty poniesione w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
3. nie są kosztami wymienionymi w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

W ocenie Spółki, ponoszone przez Nią wydatki, opisane we wniosku spełniają powyższe warunki. Ponosząc wydatki ewidentnie powiązane z uzyskaniem przychodów, ma zatem pełne prawo do zaliczenia ich w poczet kosztów podatkowych.

Zdaniem Wnioskodawcy, nieposiadanie faktury czy rachunku za zakupioną usługę nie oznacza, że wydatek nie został poniesiony i nie wyklucza możliwości uznania go za koszt podatkowy. Zaznacza On ponadto, że w § 5 ust. 5 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie kryteriów i warunków technicznych, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące oraz warunków ich stosowania, określono jakie dane musi spełniać paragon fiskalny wydrukowany z kasy rejestrującej. Jednym z tych warunków jest data i godzina rozpoczęcia oraz zakończenia usługi. Pozwala to na stwierdzenie czy posiadany paragon rzeczywiście został wystawiony w terminie, w którym pracownik wykonywał czynności służbowe, co dodatkowo potwierdza okoliczności poniesienia wydatku.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie określają zasad dokumentowania zdarzeń gospodarczych. w art. 9 ust. 1 tej ustawy, nakazuje się prowadzenie ewidencji księgowej na podstawie odrębnych przepisów. Powyższy przepis oznacza, iż o ile możliwe jest zarachowanie wydatku jako kosztu zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości, dany koszt może zostać rozpoznany jako koszt podatkowy (o ile spełnia przesłanki określone w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Ustawa o rachunkowości określa dokładnie, czym jest dowód księgowy. w art. 21 ust. 1a tego aktu prawnego, ustawodawca uznał, że można zaniechać w dowodzie pewnych danych, jeżeli wynika to z odrębnych przepisów lub techniki księgowania. w myśl przepisów ustawy o rachunkowości, aby dokument mógł zostać zakwalifikowany jako dowód księgowy, musi zawierać następujące dane:

1. określenie rodzaju dowodu i jego numeru identyfikacyjnego,
2. określenie stron (nazwy, adresy) dokonujących operacji gospodarczej,
3. opis operacji oraz jej wartość, jeżeli to możliwe, określoną także w jednostkach naturalnych,
4. datę dokonania operacji, a gdy dowód został sporządzony pod inną datą - także datę sporządzenia dowodu,
5. podpis wystawcy dowodu oraz osoby, której wydano lub od której przyjęto składniki aktywów,
6. stwierdzenie sprawdzenia i zakwalifikowania dowodu do ujęcia w księgach rachunkowych przez wskazanie miesiąca oraz sposobu ujęcia dowodu w księgach rachunkowych (dekretacja), podpis osoby odpowiedzialnej za te wskazania (art. 21 tej ustawy).

Spółka podkreśla, że paragony uzupełnione oświadczeniem Jej pracowników spełniają wymogi informacyjne zawarte w ustawie o rachunkowości. a zatem, paragon wraz z załączonym oświadczeniem, które zawiera dane nie wymienione na paragonie są dowodem księgowym w rozumieniu ustawy o rachunkowości.

Spółka uważa, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie uzależnia powstania kosztu podatkowego od posiadania określonego dokumentu na potwierdzenie jego poniesienia, powołując przy tym orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 marca 2001 r. (sygn. akt III SA 68/00), w którym stwierdzono, że nie można uznać, iż podatnik który poniósł faktyczne koszty, ale nie posiada dowodów na ich poniesienie, nie ma prawa zaliczyć tych wydatków do kosztów uzyskania przychodu. Stwierdzono również, że nakaz przestrzegania przepisów ustawy o rachunkowości nie oznacza, że podatnik nie posiadający dowodu (w myśl tej ustawy) może być pozbawiony prawa do odliczeń poniesionych wydatków jako kosztu uzyskania przychodu.

Spółka zaznacza ponadto, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 5 marca 2004 r. (sygn. akt III SA 1240/2002) orzekł: „wydatki faktycznie poczynione, a jedynie wadliwie czy też w sposób niepełny udokumentowane, nie mogą być tylko z tego powodu w całości pominięte przy określaniu podstawy opodatkowania, jeżeli mogą być udowodnione dowodami zasługującymi na wiarę”.

Jednostka wskazuje, że prezentowane przez Nią stanowisko potwierdzają organy podatkowe, m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 21 lutego 2008 r. (sygn. IBPB3/423-334/07/AP) oraz interpretacji ze stycznia 2008 r. (sygn. IBPB3/423-224/07/AP), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie oraz Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego, w postanowieniu z dnia 5 czerwca 2007 r. (sygn. 1472/ROPI/423-129/07/KUKM).

W związku z powyższym, Spółka stoi na stanowisku, że ma prawo do zaliczenia wydatków udokumentowanych paragonami fiskalnymi, uzupełnionymi oświadczeniami pracowników, kwitami na okaziciela lub oświadczeniami pracowników o poniesionych kosztach poniesionych w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych na rzecz Spółki, do kosztów uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. u. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, iż podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ww. ustawy oraz, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo - skutkowy.

Obowiązkiem podatników, jako odnoszących ewentualną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ww. ustawy. Zaznaczyć należy, iż to organ podatkowy dokonuje analizy zakwalifikowanych przez podatnika do kosztów uzyskania przychodów wydatków, w oparciu o zgromadzony przez tychże podatników materiał dowodowy. Dowody powinny potwierdzać wystąpienie związku przyczynowo - skutkowego pomiędzy kosztami a przychodami Spółki.

Powołany przepis art. 15 ust. 1 tejże ustawy należy interpretować łącznie z art. 9 ust. 1 ww. ustawy, na mocy którego podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a - 16m.

Odrębne przepisy, o których mowa w tym artykule zawarte są w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz. u. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 ze zm.).

Z przepisów tej ustawy wynika, iż podstawą zapisów w księgach rachunkowych – w myśl art. 20 ust. 2 i 3 ustawy o rachunkowości – są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, zwane „dowodami źródłowymi”. Księgi rachunkowe powinny być prowadzone rzetelnie, bezbłędnie, sprawdzalnie i bieżąco (art. 24 ust. 1 ustawy o rachunkowości), a transakcje udokumentowane rzetelnymi dowodami księgowymi (art. 22 tej ustawy).

Podstawą zapisów w księgach rachunkowych, zgodnie z art. 20 ust. 2 ww. ustawy o rachunkowości, są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, zwane dalej „dowodami źródłowymi”:

1. zewnętrzne obce - otrzymane od kontrahentów,
2. zewnętrzne własne - przekazywane w oryginale kontrahentom,
3. wewnętrzne - dotyczące operacji wewnątrz jednostki.

Zgodnie z przepisem art. 20 ust. 4 ww. ustawy, w przypadku uzasadnionego braku możliwości uzyskania zewnętrznych obcych dowodów źródłowych, kierownik jednostki może zezwolić na udokumentowanie operacji gospodarczej za pomocą księgowych dowodów zastępczych, sporządzonych przez osoby dokonujące tych operacji. Nie może to jednak dotyczyć operacji gospodarczych, których przedmiotem są zakupy opodatkowane podatkiem od towarów i usług oraz skup metali nieżelaznych od ludności.

Art. 21 ust. 1 ustawy o rachunkowości określa, iż dowód księgowy powinien zawierać co najmniej:

1. określenie rodzaju dowodu i jego numeru identyfikacyjnego,
2. określenie stron (nazwy, adresy) dokonujących operacji gospodarczej,
3. opis operacji oraz jej wartość, jeżeli to możliwe, określoną także w jednostkach naturalnych,
4. datę dokonania operacji, a gdy dowód został sporządzony pod inną datą - także datę sporządzenia dowodu,
5. podpis wystawcy dowodu oraz osoby, której wydano lub od której przyjęto składniki aktywów,
6. stwierdzenie sprawdzenia i zakwalifikowania dowodu do ujęcia w księgach rachunkowych przez wskazanie miesiąca oraz sposobu ujęcia dowodu w księgach rachunkowych (dekretacja), podpis osoby odpowiedzialnej za te wskazania.

Przepisy art. 20 i art. 21 tejże ustawy ustalają zasady dokumentowania operacji gospodarczych, a w szczególności warunki, jakim powinny odpowiadać dowody księgowe stanowiące podstawę zapisów w księgach rachunkowych. w świetle tych przepisów, dowody księgowe powinny być rzetelne, to jest zgodne z rzeczywistym przebiegiem operacji gospodarczej, którą dokumentują, kompletne, wolne od błędów rachunkowych, zawierające wymienione wyżej elementy.

Dowód księgowy, który będzie właściwy do wprowadzenia kosztu do ksiąg rachunkowych, będzie również stosownym dokumentem do celów podatkowych. Podatnik, uznając określone wydatki za koszty uzyskania przychodu, odnosi ewidentne korzyści, bowiem o te koszty pomniejszona zostaje podstawa opodatkowania. Podejmując decyzję o poniesieniu określonych kosztów, podatnik winien w oparciu o racjonalne i obiektywne przesłanki uzasadnić związek kosztu z przychodem. Na podatniku spoczywa ciężar dowodu w zakresie wykazania związku przyczynowo - skutkowego między poniesionym wydatkiem a uzyskanym przychodem.

Ustawodawca nie narzuca więc żadnych technicznych rozwiązań co do sposobu dokumentowania kosztów, podkreśla natomiast, że prowadzona ewidencja rachunkowa ma zapewnić określenie dochodu i podstawy opodatkowania oraz należnego podatku.

Jednocześnie, regulacje ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. u. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) nakazują dla ustalenia stanu faktycznego oprzeć się na wszystkich dowodach – oczywiście nie pozostających w sprzeczności z prawem.

Zwrócić przy tym należy uwagę na istotę dowodów nabycia towarów lub usług w postępowaniu kontrolnym lub podatkowym. Stosownie do art. 180 § 1 ww. ustawy, jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Dowodami w postępowaniu podatkowym, zgodnie z art. 181 ww. ustawy, mogą być w szczególności księgi podatkowe, deklaracje złożone przez stronę, zeznania świadków, opinie biegłych, materiały i informacje zebrane w wyniku oględzin, informacje podatkowe oraz inne dokumenty zgromadzone w toku czynności sprawdzających lub kontroli podatkowej, z zastrzeżeniem art. 284a § 3, art. 284b § 3 i art. 288 § 2, oraz materiały zgromadzone w toku postępowania karnego albo postępowania w sprawach o przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe.

Użyte przez ustawodawcę sformułowanie „w szczególności” wskazuje, iż katalog dowodów jest otwarty. Wskazane jest zatem posiadanie (pod kątem ewentualnego postępowania kontrolnego lub podatkowego) wszelkich dowodów, potwierdzających zaistnienie danego zdarzenia gospodarczego.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że za właściwie udokumentowane wydatki, zaliczane do kosztów uzyskania przychodów, Spółka uznaje również oświadczenia pracowników o poniesionych kosztach, kwity na okaziciela i paragony z kasy fiskalnej, jeśli były one zaakceptowane przez przełożonego pracownika i zostały poniesione w związku z realizacją zadań służbowych na rzecz Spółki.

Ponadto, pismem z dnia 16 listopada 2010 r. Wnioskodawca wskazał, iż przedmiotowe kwity, stanowiące w szczególności:

• zagraniczne paragony dokumentujące zakup towarów, lub usług za granicą (odpowiednik polskich paragonów fiskalnych),
• krajowe rachunki („uproszczone”) nie będące fakturami VAT,
• krajowe lub zagraniczne bilety przewozowe (autobusowe. autokarowe oraz innymi środkami transportu),
• zagraniczne bilety wstępu (imprezy targowe, okolicznościowe, lub podobne, związane z obsługą prowadzonej działalności gospodarczej),
• zagraniczne kwity poświadczające odbycie przejazdu autostradą,
• dowody wpłaty dokumentujące wniesienie u konduktora opłaty za przejazd pociągiem (w kraju i za granicą),
• dowody wpłaty za wniesienie winiety (w kraju i za granicą),
• dowody wpłaty za przyjęcie przesyłki konduktorskiej do przewozu (w kraju i za granicą),
• dowody wpłaty za parkingi niestrzeżone (w kraju i za granicą),

dokumentujące poniesione wydatki w związku z realizacją zadań służbowych, zdaniem Spółki, uzupełnione odpowiednim opisem pracownika (wraz z podaniem wymaganych danych nie wymienionych na kwicie) i akceptacją przełożonego, zawierają elementy wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 1) do 4) ustawy o rachunkowości.

Powyższe kwity, pod warunkiem odpowiedniego ich udokumentowania (opisanego powyżej), stanową dla Spółki dowody księgowe, będące podstawą ujęcia (zaksięgowania) wydatku w księgach rachunkowych.

W tym miejscu wskazać należy, iż paragon oraz kwit na okaziciela, jako zewnętrzne dowody obce otrzymane od kontrahenta, niespełniające wszystkich warunków określonych przepisem art. 21 ust. 1 ustawy o rachunkowości, mogą być jednak zakwalifikowane jako dowody księgowe będące podstawą do ujęcia ich w kosztach uzyskania przychodów, gdyż zgodnie z art. 21 ust. 1a cytowanej ustawy można zaniechać zamieszczania na dowodzie wymaganych danych, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 5 i 6, a więc między innymi podpisu wystawcy dowodu, jeżeli wynikają one z techniki dokumentowania zapisów księgowych. Dokumenty te powinny być opisane (przez uprawnione osoby) poprzez umieszczenie na nich danych i podpisu osoby, która dokonała opłat oraz opisu operacji gospodarczej, przy zastosowaniu ogólnie ustalonych, przez Spółkę zasad.

W oparciu o obowiązujący stan prawny stwierdzić należy, iż wydatki dokumentowane poprzez oświadczenie pracownika o poniesionych kosztach, kwit na okaziciela lub paragon fiskalny (zawierający informacje dotyczące podmiotu świadczącego usługę, jego NIP, datę i czas zawarcia transakcji, kwotę brutto, netto i podatku VAT, poświadczone przez pracownika i jego przełożonego), są wystarczającym dowodem do uznania tych wydatków przez Spółkę za koszt uzyskania przychodu.

Jednocześnie należy wskazać, iż powołane w treści wniosku orzeczenia sądów administracyjnych nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, iż zdaniem organu podatkowego tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w przedmiotowym postępowaniu.

Natomiast w odniesieniu do powołanych przez Spółkę pism stwierdzić należy, że zapadły one w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. u. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno