Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB2/436-634/12-2/MZ
z 14 lutego 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 12.12.2012 r. (data wpływu 17.12.2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych nabycia spadku - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17.12.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych nabycia spadku.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

1. Wnioskodawczyni nabyła spadek po ojcu, który zmarł w dniu 15.02.1991 r. Nabycie przez Wnioskodawczynię tego spadku zostało stwierdzone postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 03.06.1992 r. Spadek obejmował m.in. roszczenie o ustanowienie udziału w wieczystym użytkowaniu nieruchomości gruntowej położonej w W. przy ul. A. oraz o przywrócenie prawa współwłasności posadowionego na tej nieruchomości budynku.
2. Podane nieruchomości gruntowa i budynkowa podlegają regulacjom tzw. dekretu Bieruta, tj. dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy (Dz. U. z 1945 r. Nr 50, poz. 279 z późn. zm.) - dalej w skrócie „dekret Bieruta”. Zgodnie z art. 1 tego dekretu, z dniem jego wejścia w życie, tj. 21.11.1945 r. przedmiotowa nieruchomość gruntowa przeszła na własność gminy m.st. Warszawy (dalej w skrócie „gmina”). Zgodnie z art. 7 ust. 1 i 2 dekretu Bieruta, byli właściciele skomunalizowanego gruntu lub ich następcy prawni mogli, w ciągu 6 miesięcy od dnia objęcia go w posiadanie przez gminę, złożyć wniosek o przyznanie na nim prawa dzierżawy z czynszem symbolicznym lub prawa zabudowy za opłatą symboliczną. Gmina miała obowiązek uwzględnić wniosek, jeżeli korzystanie z gruntu przez dotychczasowych właścicieli dało się pogodzić z jego przeznaczeniem według planu zabudowania. Poprzedni właściciele gruntów zabudowanych, którzy złożyli w terminie wnioski w trybie art. 7 dekretu Bieruta pozostawali, stosownie do jego art. 5, właścicielami budynków. Jednakże w sytuacji, gdy wniosek został rozpatrzony odmownie również prawo własności budynków, położonych na gruncie, przechodziło na własność Skarbu Państwa.
   
3. W dniu 22.03.1948 r. w odniesieniu do wskazanej nieruchomości gruntowej, w imieniu jej prawowitych właścicieli lub ich następców prawnych, został złożony terminowo wniosek o przyznanie prawa własności czasowej. Wskazany wniosek został rozpatrzony przez Prezydium Rady Narodowej m.st. Warszawy, które w orzeczeniu administracyjnym z dnia 08.04.1968 r., odmówiło przyznania prawa wieczystego użytkowania do gruntu, położonego w W. przy ul. A.. Zgodnie z dekretem Bieruta, oznaczało to przejęcie na własność Skarbu Państwa wszystkich budynków znajdujących się na tym gruncie.
   
4. Decyzją z dnia 31.01.2001 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze stwierdziło nieważność ww. orzeczenia Prezydium Rady Narodowej m.st. Warszawy, jako wydanego z rażącym naruszeniem art. 7 ust. 2 dekretu Bieruta. Decyzja ta spowodowała usunięcie orzeczenia Prezydium Rady narodowej miasta z dnia 08.04.1968 r. z obrotu prawnego. W efekcie przywrócony został taki stan prawny, jak gdyby wniosek z dnia 22.03.1948 r. nie został rozpatrzony. W tej sytuacji budynek, zgodnie z art. 5 Dekretu, ponownie stał się własnością poprzednich właścicieli (lub ich następców prawnych), a do rozpatrzenia pozostał wniosek z dnia 22.03.1948 r. o przyznanie prawa własności czasowej (obecnie prawa użytkowania wieczystego) do gruntu tych nieruchomości. Zgodnie bowiem z art. 5 dekretu Bieruta, „budynki oraz inne przedmioty, znajdujące się na gruntach, przechodzących na własność gminy miasta, pozostają własnością dotychczasowych właścicieli, o ile przepisy szczególne nie stanowią inaczej”. Oznacza to, że w dniu 31.01.2001 r. została Wnioskodawczyni, jako spadkobierczyni, przywrócona współwłasność ww. budynku.
   
5. Prezydent miasta, rozpatrując wniosek z dnia 22.03.1948 r., w oparciu o art. 7 dekretu Bieruta, w decyzji z dnia 10.08.2009 r., zdecydował o ustanowieniu na rzecz byłych właścicieli lub ich następców prawnych, w tym na rzecz Wnioskodawczyni, jako rekompensaty za utraconą własność gruntu, wieczystego użytkowania do 0,3830 części nieruchomości gruntowej położonej pod tym adresem, na 99 lat, z czynszem symbolicznym. Prawo to zostanie definitywnie ustanowione po zawarciu umowy w formie aktu notarialnego, co ma nastąpić w najbliższym czasie.
   
6. Jak dotąd, Wnioskodawczyni nie zgłosiła w celu opodatkowania w urzędzie skarbowym nabycia ww. spadku po ojcu, w tym odnośnie nabycia współwłasności budynku położonego w W. przy ul. A. oraz roszczenia o ustanowienie odpowiedniego udziału w wieczystym użytkowaniu gruntu, pod tym adresem.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy w związku z nabyciem z ww. spadku, w tym nabyciem w jego ramach roszczeń o ustanowienie udziału w prawie wieczystego użytkowania gruntu położonego w W. przy ul. A. oraz o przywrócenie współwłasności wielorodzinnego budynku mieszkalnego, wzniesionego na tym gruncie, ciążą na Wnioskodawczyni obecnie jakiekolwiek obowiązki w zakresie podatku od spadków i darowizn?
   
2. Czy na opodatkowanie podatkiem od spadków i darowizn miały lub będą miały wpływ:
   1. wydanie przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze ww. decyzji z dnia 31.01.2001 r.,
      
   2. wydanie przez Prezydenta miasta ww. decyzji z dnia 10.08.2009 r., a także
      
   3. podpisanie w najbliższym czasie aktu notarialnego, w którym na rzecz Wnioskodawczyni, jako spadkobierczyni, zostanie ustanowiony odpowiedni udział w prawie wieczystego użytkowania ww. gruntu, zgodnie z procedurami obowiązującymi w odniesieniu do nieruchomości objętych działaniem dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy?
   
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad. A)

1. Wnioskodawczyni zobowiązania do zapłaty podatku od spadków i darowizn z tytułu nabycia praw majątkowych oraz rzeczy w ramach ww. spadku przedawniły się. Obecnie nie ciążą na Wnioskodawczyni żadne obowiązki podatkowe z tytułu nabycia tego spadku, w tym także z tytułu nabycia roszczenia o przywrócenie prawa własności budynku oraz roszczenia o ustanowienie prawa wieczystego użytkowania gruntu położonego w W, przy ul. A
   
2. Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 1983 r. Nr 45 poz. 207), dalej w skrócie „upad”, w brzmieniu obowiązującym w 1992 r., obowiązek podatkowy w podatku od spadków i darowizn powstawał „przy nabyciu w drodze dziedziczenia - z chwilą przyjęcia spadku”. datę przyjęcia spadku ustala się na podstawie przepisów Kodeksu cywilnego - dalej w skrócie „k.c.”.
   
3. Przyjęcie spadku nie jest jedyną okolicznością skutkującą powstaniem obowiązku w podatku od spadków i darowizn. Stosownie do art. 6 ust. 4 upsd, w brzmieniu obowiązującym w 1992 r., jeżeli nabycie spadku niezgłoszone do opodatkowania stwierdzono następnie pismem, obowiązek podatkowy powstał z chwilą sporządzenia pisma; jeżeli pismem takim było orzeczenie sądu, obowiązek podatkowy powstał z chwila uprawomocnienia się orzeczenia.
   
4. Zgodnie z ustawą z dnia 17.11.1964 r. Kodeks postępowania cywilnego, postanowienie sądu o stwierdzeniu nabycia spadku uprawomocnia się w terminie 21 dni od daty jego ogłoszenia, o ile żadna ze stron nie złoży wniosku o uzasadnienie postanowienia lub apelacji. Jako że postanowienie sądu o stwierdzeniu nabycia przez Wnioskodawczynię spadku po ojcu zostało wydane w dniu 3.06.1992 r., a Wnioskodawczyni nie złożyła wniosku o jego uzasadnienie lub apelacji od niego, to uprawomocniło się ono w dniu 24.06.1992 r. Wobec powyższego, obowiązek podatkowy w podatku od spadków i darowizn w związku z nabyciem tego spadku powstał po stronie Wnioskodawczyni w dniu 24.06.1992 r.
   
5. Wg przepisów obowiązujących w 1992 r. Wnioskodawczyni była zobowiązana do złożenia w urzędzie skarbowym zeznania podatkowego, na podstawie którego urząd skarbowy mógł wydać decyzję odnośnie wymiaru podatku od spadków i darowizn. W zeznaniu tym w 1992 r. Wnioskodawczyni mogła – wobec bezprawnego, jak się później okazało orzeczenia Prezydium Rady Narodowej miasta z dnia 08.04.1968 r. – zgłosić nabycie w spadku roszczeń o przywrócenie prawa współwłasności budynku przy ul. A oraz o ustanowienie odpowiedniego udziału w prawie wieczystego użytkowania gruntu pod tym adresem. W skład spadku wchodzą bowiem prawa i obowiązki, ale także uzasadnione prawne nadzieje na nabycie praw. Prawa majątkowe są składnikiem masy spadkowej dającym nabywcy w drodze dziedziczenia legitymację prawną do występowania z wnioskiem o ich dochodzenie. Z oczywistych względów w 1992 r. Wnioskodawczyni nie była jednak w stanie ocenić szans na uchylenie orzeczenia Prezydium Rady Narodowej miasta z dnia 08.04.1968 r., a tym bardziej ustalić wartości nabytych ww. roszczeń.
   
6. Podobnie jak przedawnieniu ulega zobowiązanie podatkowe, tak przedawnia się prawo organu podatkowego do wydania decyzji podatkowej ustalającej wysokość podatku od spadków i darowizn. Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych, obowiązującej w okresie od 01.01.1981 r. do 31.12.1997 r., urząd skarbowy nie mógł wydać decyzji w sprawie ustalenia wysokości zobowiązania w podatku od spadków i darowizn, jeżeli do końca roku podatkowego, w którym powstał obowiązek podatkowy, upłynęły 3 lata, a w wypadku gdy podatnik nie zgłosił obowiązku podatkowego lub nie złożył zeznania (czyli tak, jak w przypadku Wnioskodawczyni), mimo że był do tego zobowiązany, albo biorąc udział w postępowaniu nie ujawnił całego majątku niezbędnych do ustalenia wysokości danego zobowiązania podatkowego - 5 lat. Jako że obowiązek podatkowy wobec Wnioskodawczyni w związku z dziedziczeniem po ojcu powstał w 1992 r., to prawo do wymiaru podatku przez urząd skarbowy przedawniło się z dniem 31.12.1997 r. Wobec tego nawet, jeśliby uznać, że w 1992 r. Wnioskodawczyni powinna zgłosić do opodatkowania spadek po ojcu, w tym wartość roszczeń o przywrócenie współwłasności budynku oraz o ustanowienie odpowiedniego udziału w wieczystym użytkowaniu gruntu w W, przy ul. A i nie dokonała tego, to nie poniesie obecnie negatywnych konsekwencji, ponieważ prawo do wydania przez urząd skarbowy decyzji ustalającej podatek, a przez to i zobowiązanie do jego zapłaty przedawniło się z końcem 1997 r.
   
   

Ad. B)

1. Decyzja SKO z dnia 31.01.2001 r., w wyniku której zostało usunięte z obrotu prawnego bezprawne orzeczenie administracyjne Prezydium Rady Narodowej miasta z dnia 08.04.1968 r., a przez to zostały przywrócone Wnioskodawczyni, jako spadkobierczyni, współwłasność części budynku przy ul. A oraz roszczenie o ustanowienie udziału w wieczystym użytkowaniu nie miała wpływu na Wnioskodawczyni opodatkowanie spadku po ojcu podatkiem od spadków i darowizn.
   
2. Również decyzja Prezydenta miasta z dnia 10.08.2009 r., a także podpisanie w najbliższym czasie aktu notarialnego, w którym na rzecz Wnioskodawczyni, jako spadkobierczyni, zostanie ustanowiony odpowiedni udział w prawie wieczystego użytkowania gruntu pod wskazanym adresem pozostają bez wpływu na Wnioskodawczyni obowiązki w zakresie podatku od spadków i darowizn. Podobna sytuacja była przedmiotem rozstrzygnięcia w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 09.06.2010 r., sygn. akt IPPB2/436-97/10-4/MZ. Interpretacja dotyczyła następującego stanu faktycznego. Dnia 17.07.1944 r. ojciec osoby wnoszącej o wydanie interpretacji, Zenon S. zakupił połowę niepodzielnej działki o powierzchni 873 m² przy ul. N. w W.. Na tej posesji znajdował się budynek użytkowy wybudowany po 1945 r. przez Stefana M. - właściciela drugiej połowy działki. Powyższa nieruchomość objęta została dekretem Bieruta. Objęcie gruntu przez gminę nastąpiło z dniem 16.08.1948 r. Dnia 15.02.1949 r., w imieniu właścicieli, został złożony wniosek o przyznanie prawa własności czasowej (użytkowanie wieczyste). Dnia 01.11.1950 r. orzeczeniem administracyjnym Prezydium Rady Narodowej miasta odmówiło przyznania Zenonowi S. prawa własności czasowej do połowy działki przy ul. N. w W.. Następnie Samorządowe Kolegium Odwoławcze stwierdziło nieważność ww. orzeczenia administracyjnego. W decyzji Prezydenta miasta dnia 27.04.2007 r., spadkobiercom Zenona S. przyznano prawo użytkowania wieczystego do zabudowanego gruntu o pow. 873 m² w 64/128 częściach. Dnia 15.05.2008 r. został podpisany akt notarialny, na mocy którego nastąpiło oddanie ww. gruntów we współużytkowanie wieczyste w 28/128 częściach na rzecz osoby wnoszącej o wydanie interpretacji
   
   

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w ww. interpretacji stwierdził, że z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż obowiązek podatkowy w podatku od spadków i darowizn w przedmiotowej sprawie powstał z chwilą uprawomocnienia się postanowienia sądu o nabyciu praw do spadku po ojcu Wnioskodawczyni, Zenonie S. tj. w 1976 r. Dalej organ podatkowy wskazał, że „decyzja o zwrocie wywłaszczonej nieruchomości nie kreuje prawa do nieruchomości, lecz tylko przywraca stosunki własnościowe sprzed wywłaszczenia”. Reasumując, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie stwierdził, iż „w związku ze zwrotem w drodze Decyzji udziału w nieruchomości, Wnioskodawczyni nie jest zobowiązana do uiszczenia podatku od spadków i darowizn”, a następnie w konkluzji uznał, że „Na Wnioskodawczyni ciążył obowiązek złożenia zeznania podatkowego z tytułu nabycia praw do roszczenia po zmarłym ojcu. Nadmienia się, że skoro obowiązek podatkowy z tytułu nabycia przez Wnioskodawczynię spadku po ojcu powstał z datą uprawomocnienia się ww. orzeczenia sądu, tj. w 1976 r., w myśl powołanych przepisów ustawy Ordynacja podatkowa zobowiązanie podatkowe uległo przedawnieniu”.

Wobec powyższego i w przypadku Wnioskodawczyni należy stwierdzić, że zarówno wydanie przez samorządowe Kolegium Odwoławcze ww. decyzji z dnia 31.01.2001 r. jak i wydanie przez samorządowe Kolegium odwoławcze ww. decyzji z dnia 31.01.2001 r. jak i wydanie przez Prezydenta miasta decyzji z dnia 10.08.2009 r. nie miały wpływu na Wnioskodawczyni zobowiązania w podatku od spadków i darowizn z tytułu spadku po ojcu. Na Wnioskodawczyni zobowiązania podatkowe w tym podatku nie będzie miało także wpływu podpisanie w najbliższym czasie aktu notarialnego, w którym zostanie ustanowiony na jej rzecz udział w prawie wieczystego użytkowania gruntu pod wskazanym adresem. Zobowiązania te przedawniły się bowiem z końcem 1997 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku od spadków i darowizn oraz ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 222, poz. 1629) do nabycia własności rzeczy lub praw majątkowych, które nastąpiło przed dniem 1 stycznia 2007 r., stosuje się przepisy ustawy o podatku od spadków i darowizn w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2006 r.

Na podstawie art. 6 ust. 4 zd. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn jeżeli nabycie niezgłoszone do opodatkowania stwierdzono następnie pismem, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą sporządzenia pisma; jeżeli pismem takim jest orzeczenie sądu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą uprawomocnienia się orzeczenia.

Art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (t. j. Dz. U. z 2004 r. Nr 142, poz. 1514 ze zm.) wymienia nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem spadku.

Spadek definiuje art. 922 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Zatem spadek stanowią prawa i obowiązki majątkowe zmarłego, przechodzące z chwilą śmierci na jedną lub kilka osób. Z powyższej normy prawnej wynika, że spadkobiercy w zasadzie wchodzą w sytuację prawną, w jakiej pozostawał spadkodawca. Oznacza to, że w skład spadku wchodzą prawa i obowiązki, ale także uzasadnione prawne nadzieje na nabycie prawa. Prawa majątkowe są składnikiem masy spadkowej dającym nabywcy w drodze dziedziczenia legitymację prawną do występowania z wnioskiem o ich dochodzenie. W myśl § 2 powołanego przepisu nie należą do spadku prawa i obowiązki zmarłego ściśle związane z jego osobą, jak również prawa które z chwilą jego śmierci przechodzą na oznaczone osoby niezależnie od tego, czy są one spadkobiercami. W obrębie zakresu pojęcia praw ściśle związanych z osobą spadkodawcy, znajdują się prawa mające służyć zaspokojeniu określonych interesów konkretnej osoby ze względu na jego indywidualną sytuację, np. roszczenie alimentacyjne, czy uprawnienie do renty. Zaznaczyć należy, że roszczenie o zwrot nieruchomości jest prawem majątkowym podlegającym opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn. A zatem, jeżeli Wnioskodawczyni przysługiwało roszczenie o odzyskanie nieruchomości (klasyfikowane jako prawo majątkowe), to ciążył na niej obowiązek złożenia zeznania podatkowego o nabyciu praw do spadku.

Zgodnie z art. 5 ustawy Ordynacja podatkowa zobowiązaniem podatkowym jest wynikające z obowiązku podatkowego zobowiązanie podatnika do zapłacenia na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu albo gminy podatku w wysokości, w terminie oraz w miejscu określonych w przepisach prawa podatkowego.

Art. 21 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) reguluje sposób powstawania zobowiązań podatkowych i określa moment powstania takiego zobowiązania. Zobowiązanie podatkowe powstaje więc z dniem:

1. zaistnienia zdarzenia, z którym ustawa podatkowa wiąże powstanie takiego zobowiązania;
   
2. doręczenia decyzji organu podatkowego, ustalającej wysokość tego zobowiązania.
   
   

§ 2. Jeżeli przepisy prawa podatkowego nakładają na podatnika obowiązek złożenia deklaracji, a zobowiązanie podatkowe powstaje w sposób określony w § 1 pkt 1, podatek wykazany w deklaracji jest podatkiem do zapłaty, z zastrzeżeniem § 3.

§ 3. Jeżeli w postępowaniu podatkowym organ podatkowy stwierdzi, że podatnik, mimo ciążącego na nim obowiązku, nie zapłacił w całości lub w części podatku, nie złożył deklaracji albo że wysokość zobowiązania podatkowego jest inna niż wykazana w deklaracji, organ podatkowy wydaje decyzję, w której określa wysokość zobowiązania podatkowego.

§ 3a. Jeżeli w postępowaniu podatkowym organ podatkowy stwierdzi, że kwota zwrotu podatku lub kwota nadwyżki podatku naliczonego nad należnym w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług jest inna niż wykazana w deklaracji, organ podatkowy wydaje decyzję, w której określa prawidłową wysokość zwrotu podatku lub nadwyżki podatku naliczonego nad należnym.

§ 4. Przepisy § 3 i art. 53a stosuje się odpowiednio, gdy podatnik obowiązany jest do zapłaty podatku, zaliczki na podatek lub raty podatku bez złożenia deklaracji, a obowiązku tego nie wykonał w całości lub w części.

§ 5. Jeżeli przepisy prawa podatkowego nakładają na podatnika obowiązek złożenia deklaracji, wysokość zobowiązania podatkowego, o którym mowa w § 1 pkt 2, ustala się zgodnie z danymi zawartymi w deklaracji, chyba że przepisy szczególne przewidują inny sposób ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego albo w toku postępowania podatkowego stwierdzono, że dane zawarte w deklaracji, mogące mieć wpływ na wysokość zobowiązania podatkowego, są niezgodne ze stanem faktycznym.

Na podstawie art. 68 § 1 i § 2 ww. ustawy zobowiązanie podatkowe, o którym mowa w art. 21 § 1 pkt 2, nie powstaje, jeżeli decyzja ustalająca to zobowiązanie została doręczona po upływie 3 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym powstał obowiązek podatkowy. Natomiast, gdy podatnik:

1. nie złożył deklaracji w terminie przewidzianym w przepisach prawa podatkowego,
   
2. w złożonej deklaracji nie ujawnił wszystkich danych niezbędnych do ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego, zobowiązanie podatkowe, o którym mowa w § 1, nie powstaje, pod warunkiem że decyzja ustalająca wysokość tego zobowiązania została doręczona po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym powstał obowiązek podatkowy.
   
   

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż obowiązek podatkowy w podatku od spadków i darowizn w przedmiotowej sprawie powstał z chwilą uprawomocnienia się postanowienia Sądu o nabyciu praw do spadku po ojcu w 1992 r. Należy wskazać, że decyzja o zwrocie wywłaszczonej nieruchomości nie kreuje prawa do nieruchomości, lecz tylko przywraca stosunki własnościowe sprzed wywłaszczenia. Przy zwrocie nieruchomości na podstawie ustawy o gospodarce nieruchomościami nie mamy do czynienia z przeniesieniem na zasadach ogólnych własności nieruchomości na wywłaszczonego uprzednio właściciela, czy też jego spadkobierców.

Reasumując należy stwierdzić, iż w związku ze zwrotem w drodze Decyzji udziału w nieruchomości, Wnioskodawczyni nie jest zobowiązana do uiszczenia podatku od spadków i darowizn. Na Wnioskodawczyni ciążył obowiązek złożenia zeznania podatkowego z tytułu nabycia praw do roszczenia po zmarłym ojcu. Nadmienia się, że skoro obowiązek podatkowy z tytułu nabycia przez Wnioskodawczynię spadku po ojcu powstał z datą uprawomocnienia się ww. orzeczenia sądu, tj. w 1992 r., w myśl powołanych przepisów ustawy Ordynacja podatkowa zobowiązanie podatkowe uległo przedawnieniu. Bez znaczenia dla powstania obowiązku podatkowego pozostają wydane decyzje wymienione w pytaniu Nr 2 jak i podpisanie w najbliższym czasie aktu notarialnego.

Odnosząc się do argumentacji Wnioskodawcy opartej na treści wskazanej interpretacji indywidualnej w uzasadnieniu własnego stanowiska, należy stwierdzić, iż interpretacja ta co do zasady wiąże w sprawie, w której została wydana i nie jest źródłem prawa powszechnie obowiązującego. Tym samym nie stanowi podstawy prawnej przy wydawaniu interpretacji.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistniałego zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.