INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. u. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. u. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 22 września 2010 r. (data wpływu 28 września 2010 r.), uzupełnionym w dniu 23 listopada 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie jednorazowej amortyzacji:

• w części dotyczącej środków trwałych wprowadzonych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w 2010 roku - jest nieprawidłowe,
• w części dotyczącej środków trwałych wprowadzonych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych po 2010 roku, o ile Wnioskodawca spełni kryteria uznania za „małego podatnika” - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 września 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie jednorazowej amortyzacji.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych określonych w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 8 listopada 2010 r. nr ILPB1/415-1098/10-2/AO wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 16 listopada 2010 r., natomiast w dniu 23 listopada 2010 r. Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 19 listopada 2010 r.).

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą na zasadach ogólnych świadcząc usługi transportowe wykonywane w kraju oraz na terenie Unii Europejskiej. w swojej działalności wykorzystuje samochód ciężarowy. w myśl art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest nowym podatnikiem, ponieważ działalność rozpoczął x stycznia 2010 roku.

Zainteresowany zamierza zakupić naczepę w wysokości 25.000 zł stanowiącą odrębny środek trwały, którą będzie wykorzystywał w działalności oraz którą sfinansuje ze środków własnych. Zgodnie z art. 22k ust. 7 ww. ustawy, podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowych odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości 100.000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.

Powyższy przepis wyklucza możliwość dokonywania jednorazowych odpisów amortyzacyjnych w stosunku do niektórych środków trwałych m.in. samochodów osobowych oraz niektórych podatników. Jednakże przepisy te nie wykluczają możliwości stosowania tej amortyzacji w stosunku do innych pojazdów transportu drogowego, w tym samochodów ciężarowych, naczep, przez podatników prowadzących działalność w zakresie drogowego transportu towarowego. Obecne zasady pomocy de minimis reguluje rozporządzenie Komisji (WE) Nr 1998/2006 z dnia 15 grudnia 2006 roku. Powyższe rozporządzenie stosuje się od 1 stycznia 2007 roku do 31 grudnia 2013 roku, co wynika z art. 6 tego aktu prawnego. Art. 1 ust. 1 lit. g) ww. rozporządzenia nie ma zastosowania do pomocy przyznawanej podmiotom gospodarczym prowadzącym działalność zarobkową w zakresie drogowego transportu towarowego. Nie mniej jednak ulga w postaci jednorazowego odpisu amortyzacyjnego jakkolwiek stanowi pomoc publiczną, to nie stanowi pomocy na nabycie środka trwałego. Zatem, zdaniem Wnioskodawcy, prowadząc działalność zarobkową w zakresie drogowego transportu towarowego ma możliwość korzystania z jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od zakupionej na potrzeby działalności naczepy.

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowany wskazał, iż zakupioną naczepę zaliczy do środków trwałych grupy 7 „Środki transportu” z podziałem na grupę 74 „Pojazdy mechaniczne” pozycja 747 – naczepy, na podstawie Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych. Ponadto zgodnie z PKWiU nadwozia do pojazdów mechanicznych, naczepy i przyczepy należą do grupy 34.2 z czego wynika, że naczepy nie są sklasyfikowane jako pojazdy.

Wnioskodawca rozpoczął samodzielnie działalność gospodarczą x stycznia 2010 roku. Zgodnie z art. 5a pkt 20 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. u. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) spełnia definicję małego podatnika, ponieważ wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim ani w bieżącym roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1.200.000 euro.

Zainteresowany w okresie dwóch lat, licząc od końca roku poprzedzającego rok jej rozpoczęcia podjął prowadzenie działalności gospodarczej x maja 2008 roku, lecz nie wykonywał w niej żadnych czynności i zamknięcia dokonał x września 2008 roku. w tym czasie Wnioskodawca był pracownikiem zatrudnionym na pełny etat. Jego małżonka nigdy nie prowadziła działalności gospodarczej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca będąc nowym podatnikiem świadczącym usługi transportowe może skorzystać z jednorazowej amortyzacji w przypadku zakupu naczepy w aspekcie pomocy de minimis...

Zdaniem Wnioskodawcy, ma on prawo do jednorazowej amortyzacji, gdyż naczepę zakupi z własnych środków i będzie wykorzystywał ją w swojej działalności. Wnioskodawca uważa, że przepisy rozporządzenia Komisji (WE) dotyczą wykluczenia pomocy de minimis na nabycie pojazdów transportu drogowego, lecz nie dotyczą pomocy w formie jednorazowej amortyzacji, polegającej na dokonywaniu odpisów amortyzacyjnych od środków transportowych sfinansowanych z własnych środków podatników i nie zwracanych im w jakikolwiek sposób.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za:

• nieprawidłowe - w części dotyczącej środków trwałych wprowadzonych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w 2010 roku
• prawidłowe - w części dotyczącej środków trwałych wprowadzonych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych po 2010 roku, o ile Wnioskodawca spełni kryteria uznania za „małego podatnika”.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. u. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Kosztem uzyskania przychodów mogą być natomiast, zgodnie art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a - 22o, z uwzględnieniem art. 23.

Jak stanowi art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

   - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Od 2007 roku niektórzy podatnicy mogą skorzystać ze szczególnych preferencji w zakresie amortyzacji środków trwałych tj. z tzw. amortyzacji jednorazowej. Szczegółowe zasady jej stosowania określają przepisy art. 22k ust. 7 - 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22k ust. 7 ww. ustawy, podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.

Ustawą z dnia 5 marca 2009 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. u. z 2009 r. Nr 69, poz. 587) zmieniono kwotę tego limitu. Zgodnie z art. 5 powołanej ustawy, w latach podatkowych rozpoczynających się w 2009 r. i 2010 r., kwota limitu odpisów amortyzacyjnych, o której mowa w art. 22k ust. 7 ustawy zmienianej w art. 1 (tj. ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych) oraz art. 16k ust. 7 ustawy zmienianej w art. 2 (tj. ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych), wynosi 100.000 euro w każdym z tych lat podatkowych.

W myśl przepisu art. 22k ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w ust. 7, nie wcześniej niż w miesiącu, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, lub stosować zasady określone w art. 22h ust. 4. Od następnego roku podatkowego podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych zgodnie z ust. 1 lub art. 22i; suma odpisów amortyzacyjnych, w tym dokonanych w pierwszym roku podatkowym oraz niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 22 ust. 1, nie może przekroczyć wartości początkowej tych środków trwałych.

Jak stanowi art. 22k ust. 9 ww. ustawy, przy określaniu limitu, o którym mowa w ust. 7, nie uwzględnia się odpisów amortyzacyjnych od nieprzekraczającej 3 500 zł wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22f ust. 3.

Zatem, z możliwości jednorazowej amortyzacji mogą skorzystać:

• mali podatnicy lub
• podatnicy, którzy rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej.

Określenie „mały podatnik” zostało zdefiniowane w art. 5a pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z jego treścią jest to podatnik, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1 200 000 euro; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1000 zł.

Jednorazowa amortyzacja - stosownie do treści art. 22k ust. 10 ww. ustawy - stanowi pomoc de minimis udzielaną w zakresie i na zasadach określonych w aktach prawa wspólnotowego.

Zasady pomocy de minimis uregulowane zostały rozporządzeniem Komisji (WE) Nr 1998/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu do pomocy de minimis (Dz. Urz. UE l 06.379.5 z dnia 28 grudnia 2006 r.). Przepisów tych nie stosuje się do pomocy na nabycie pojazdów przeznaczonych do transportu drogowego przyznawanej podmiotom gospodarczym prowadzącym działalność zarobkową w zakresie drogowego transportu towarowego. Powyższe rozporządzenie stosuje się od 1 stycznia 2007 r. do 31 grudnia 2013 r., co wynika z art. 6, tego aktu prawnego.

Ulga w postaci jednorazowego odpisu amortyzacyjnego, jakkolwiek stanowi pomoc publiczną, to nie stanowi pomocy na nabycie środka trwałego, zatem możliwe jest stosowanie jej również w przypadku podmiotów gospodarczych prowadzących działalność zarobkową w zakresie drogowego transportu towarowego.

Możliwość jednorazowej amortyzacji środków trwałych nie dotyczy jednak podatnika rozpoczynającego prowadzenie działalności gospodarczej, który w roku rozpoczęcia tej działalności, a także w okresie dwóch lat, licząc od końca roku poprzedzającego rok jej rozpoczęcia, prowadził działalność gospodarczą samodzielnie lub jako wspólnik spółki niemającej osobowości prawnej lub działalność taką prowadził małżonek tej osoby, jeżeli między małżonkami istniała w tym czasie wspólność majątkowa (art. 22k ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Z przedstawionych we wniosku informacji wynika, iż Wnioskodawca od dnia x stycznia 2010 roku rozpoczął samodzielnie prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej. w okresie dwóch lat, licząc od końca roku poprzedzającego rok jej rozpoczęcia, podjął prowadzenie działalności gospodarczej x maja 2008 roku, lecz nie wykonywał w niej żadnych czynności i zamknięcia dokonał x września 2008 roku. Jego małżonka nigdy nie prowadziła działalności gospodarczej.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż w 2010 roku Wnioskodawca nie może dokonać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych. Nie jest bowiem podatnikiem, który rozpoczął prowadzenie działalności gospodarczej, gdyż możliwość taką wykluczają przepisy art. 22k ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie spełnia również definicji „małego podatnika”, ponieważ w 2009 roku nie prowadził działalności gospodarczej.

Natomiast, jeżeli w 2011 roku i w następnych latach podatkowych, Wnioskodawca będzie spełniać kryteria „małego podatnika”, to będzie uprawniony do dokonywania jednorazowej amortyzacji środków trwałych, o których mowa wyżej, do wysokości określonego w przepisach prawa limitu.

Reasumując, Wnioskodawca będąc nowym podatnikiem świadczącym usługi transportowe nie może skorzystać z jednorazowej amortyzacji w przypadku zakupu naczepy i wprowadzenia jej do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w 2010 roku. Natomiast, w przypadku zakupu naczepy i wprowadzenia jej do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych po 2010 roku, o ile spełni kryteria uznania Jego za „małego podatnika”, będzie mógł skorzystać z jednorazowej amortyzacji zgodnie z art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. u. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.