INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 21 września 2010 r. (data wpływu 27 września 2010 r.) uzupełnionym pismem z dnia 16 grudnia 2010 r. (data wpływu 20 grudnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentacji i stawki podatku przy wewnątrzwspólnotowych dostawach towarów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 września 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentacji i stawki podatku przy wewnątrzwspólnotowych dostawach towarów. Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 16 grudnia 2010 r. (data wpływu 20 grudnia 2010 r.) o brakujący podpis.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca dokonuje wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów (dalej: WDT) na rzecz nabywców z innych państw członkowskich. Dostawy dokonywane są na rzecz kontrahentów posiadających właściwe i ważne numery identyfikacyjne dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadane przez państwo członkowskie właściwe dla danego nabywcy, zawierające dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej. Spółka podaje powyższe numery oraz swój numer, o którym mowa w art. 97 ust. 10 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: ustawa o VAT), na fakturach stwierdzających dokonanie WDT.

W ramach powyższych dostaw, towary transportowane są z terytorium kraju na terytorium innych państw Wspólnoty. Dostawy odbywają się na warunkach Incoterms EXW i DDU.

W celu zastosowania 0% stawki VAT dla przedmiotowych transakcji WDT, zgodnie z przepisami art. 42 ust. 1 ustawy o VAT, Zainteresowany gromadzi stosowne dokumenty. W przypadku, gdy transport zlecony jest przewoźnikowi przez nabywcę towaru (warunki dostaw lncoterms EXW) zdarza się, iż nie otrzymuje on dokumentu przewozowego wystawionego przez przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z którego jednoznacznie wynika, iż towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Wnioskodawca posiada natomiast:

• kopię faktury,

• specyfikację poszczególnych sztuk ładunku, oraz

• oświadczenie podpisane przez nabywcę o przyjęciu towarów na terytorium kraju Wspólnoty innego niż Polska. Powyższe oświadczenie zawiera między innymi: numer faktur VAT dotyczących danej transakcji WDT, datę wystawienia faktur, datę wysyłki towaru, datę podpisania oświadczenia przez nabywcę, kwotę należności, walutę rozliczenia, numer dokumentu przewozowego, miejsce przeznaczenia towarów wraz z dokładnym adresem.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy dostawy udokumentowane w sposób opisany w powyższym przypadku, w świetle art. 42 ust. 1 w związku z przepisem art. 42 ust. 3 i art. 42 ust. 11 ustawy o VAT, powinny być opodatkowane właściwą dla WDT stawką podatku VAT w wysokości 0%...

Zdaniem Wnioskodawcy, dostawy udokumentowane w sposób opisany w powyższym przypadku, w świetle art. 42 ust. 1 w związku z przepisem art. 42 ust. 3 i art. 42 ust. 11 ustawy o VAT, powinny być opodatkowane 0% stawką VAT.

Stosownie do brzmienia art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT, opodatkowaniu podlega wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów (dalej: WDT).

Zgodnie z art. 13 ust. 1 ww. ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju (...).

W myśl art. 13 ust. 2 ustawy o VAT, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

• podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju,

• osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju,

• podatkiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w poprzednich punktach, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe zharmonizowane, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą,

• podmiotem innym niż wymienione powyżej, działającym w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.
  
  

Stosownie do brzmienia art. 42 ust. 1 ustawy o VAT, WDT podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem, iż:

• podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, i podał ten numer oraz swój numer, o którym mowa w art. 97 ust. 10, na fakturze stwierdzającej dostawę towarów;

• podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.
  
  

Z kolei zgodnie z art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, dowodami, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium Polski:

1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, iż towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju - w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
2. kopia faktury,
3. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku.

Jednocześnie, jak wynika z art. 42 ust. 11 ustawy o VAT, w przypadku gdy wyżej wymienione dokumenty (dokumenty obligatoryjne) nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy w innym kraju UE, podatnik powinien dodatkowo gromadzić inne dokumenty (dokumenty pomocnicze) wskazujące, iż nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa.

Takimi dokumentami są w szczególności:

1. korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
2. dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
3. dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny - dokument stwierdzający wygaśnięcie obowiązania;
4. dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

W miejscu tym należy wskazać, iż Europejski Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z 2007 r., sygn. C-146/05 stwierdził, iż w każdych okolicznościach, a zatem także w sytuacji, w której jest bezsporne, że dostawa wewnątrzwspólnotowa miała miejsce, wprowadzenie w prawie krajowym wymogów formalnych, od spełnienia których uzależniona jest możliwość zastosowania preferencji dla podatnika dokonującego WDT (czyli stawki 0%) jest niezgodne z dyrektywą unijną. Tym samym Trybunał uznał, iż w przypadku gdy podatnik jest w stanie dowieść, że dostawa wewnątrzwspólnotowa miała miejsce, ale nie dysponuje dowodami, których wymaga prawo krajowe, wówczas wymogi prawa krajowego dla zastosowania stawki 0% można pominąć. Podobnie rozstrzygają także polskie sądy administracyjne. Jako przykład można wskazać wyrok WSA w Warszawie wydany dnia 27 września 2007 r., sygn. akt III SA/Wa 1210/07. W wyroku tym WSA uznał, że jeżeli podatnik nie jest w stanie zgromadzić dokumentów wymienionych w katalogu podstawowym, w celu skorzystania ze stawki podatku 0% powinien mieć prawo zastosowania dowodów pomocniczych, określonych w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT. Również Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 20 stycznia 2009 r., sygn. akt I FSK 1500/08 uznał, że brak określonych w art. 42 ustawy o VAT dokumentów nie może wywoływać po stronie podatnika skutków negatywnych w zakresie możliwości zastosowania 0% stawki podatku VAT, jeżeli nie ulega wątpliwości, że doszło do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Zatem, w ocenie Zainteresowanego, biorąc pod uwagę powyższe należy wskazać, iż w celu zastosowania 0% stawki podatku VAT z tytułu dokonywanej dostawy wewnątrzwspólnotowej winien on posiadać dowody, że towar będący przedmiotem dostawy został dostarczony do miejsca jego przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż Polska. Przy czym wskazać należy, iż brak posiadania przez Spółkę dokumentu obligatoryjnego przewidzianego w prawie krajowym (tj. listu przewozowego/spedycyjnego), nie pozbawia jej prawa do zastosowania 0% stawki podatku z tytułu dokonanej dostawy wewnątrzwspólnotowej. Zdaniem Zainteresowanego wystarczy bowiem, aby udowodnił, iż towar został dostarczony do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium Polski. W celu udokumentowania faktu odbioru towaru przez kontrahenta, Wnioskodawca może posiłkować się dokumentem pomocniczym w postaci podpisanego przez nabywcę towaru oświadczenia o przyjęciu przez niego towaru w innym kraju niż Polska. Prawidłowość powyższego potwierdza m.in. wyrok WSA w Szczecinie z dnia 20 stycznia 2010 r. sygn. akt I SA/Sz 837/09, w którym to orzeczeniu sąd wskazał, iż „dowodem potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju mogłoby być oświadczenie nabywcy o dokonanym przyjęciu towarów w Niemczech lub dokonanym wywozie towarów”.

Reasumując, Zainteresowany stoi na stanowisku, iż w świetle przedstawionych wyżej przepisów, posiadane przez niego dokumenty, tj.: kopia faktury, specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku oraz oświadczenie nabywcy o przyjęciu przez niego towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, stanowią wystarczające dowody na potwierdzenie dokonania dostawy wewnątrzwspólnotowej, a tym samym dają mu prawo do zastosowania stawki podatku w wysokości 0%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Art. 13 ust. 1 ustawy wskazuje, iż przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

W myśl art. 13 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

1. podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
2. osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
3. podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;
4. podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.

Art. 13 ust. 6 ustawy stanowi, iż wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT UE zgodnie z art. 97 (…).

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca dokonuje wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów na rzecz nabywców z innych państw członkowskich. Dostawy dokonywane są na rzecz kontrahentów posiadających właściwe i ważne numery identyfikacyjne dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadane przez państwo członkowskie właściwe dla danego nabywcy, zawierające dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej.

Z chwilą przystąpienia do Unii Europejskiej państwa członkowskie zobowiązały się do wykonywania i stosowania prawa wspólnotowego. Treść przepisu art. 249 Traktatu o ustanowieniu Wspólnoty Europejskiej (Dz. U. z 2004 r. Nr 90, poz. 864/2 ze zm.), brzmi: „W celu wykonania swych zadań oraz na warunkach przewidzianych w niniejszym Traktacie, Parlament Europejski wspólnie z Radą, Rada i Komisja uchwalają rozporządzenia i dyrektywy, podejmują decyzje, wydają zalecenia i opinie. Rozporządzenie ma zasięg ogólny. Wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich. Dyrektywa wiąże każde Państwo Członkowskie, do którego jest kierowana, w odniesieniu do rezultatu, który ma być osiągnięty, pozostawia jednak organom krajowym swobodę wyboru formy i środków. Decyzja wiąże w całości adresatów, do których jest kierowana. Zalecenia i opinie nie mają mocy wiążącej”.

Traktat o ustanowieniu Wspólnoty Europejskiej stanowi część krajowego porządku prawnego. Zgodnie z powyższym, regulacje prawne dotyczące prawa podatkowego zawarte w dyrektywach są stosowane w krajach członkowskich poprzez implementację, czyli uregulowanie w przepisach prawa krajowego zagadnień prawa wspólnotowego. Należy jednak zauważyć, że o ile polski ustawodawca ma obowiązek implementacji zawartych w dyrektywach postanowień wiążących państwo członkowskie, co do zamierzonego celu, to Wspólnota zostawia władzom krajowym swobodę co do form i metod jakimi skutek ma być osiągnięty.

Zatem, w momencie przystąpienia Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Europejskiej źródło prawa stanowi również prawodawstwo wspólnotowe wyrażone w dyrektywach i rozporządzeniach. Zaznaczyć należy, że celem dyrektyw jest zapewnienie harmonizacji, koordynacji i konwergencji prawodawstw państw członkowskich. Zadaniem dyrektywy wspólnotowej jest urzeczywistnienie przez państwa członkowskie celów w nich wskazanych, przy pozostawieniu ustawodawcy krajowemu swobody co do określenia środków i form ich realizacji.

Zgodnie z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE. L. 2006.347.1 ze zm.), a wcześniej VI Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz. U. UE. L. Nr 145, poz. 1 ze zm.), państwa członkowskie zwalniają dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza terytorium danego państwa, ale na terytorium Wspólnoty, przez sprzedawcę, przez nabywcę lub na ich rzecz, dokonane dla innego podatnika lub osoby prawnej niebędącej podatnikiem, działających w takim charakterze w państwie członkowskim innym niż państwo rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów.

W myśl art. 131 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, zwolnienia przewidziane w rozdziałach 2-9 stosuje się bez uszczerbku dla innych przepisów wspólnotowych i na warunkach ustalanych przez państwa członkowskie w celu zapewnienia prawidłowego i prostego stosowania tych zwolnień oraz zapobieżenia wszelkim możliwym przypadkom uchylania się od opodatkowania, unikania opodatkowania i nadużyć.

Mając na uwadze powyższe przepisy prawa wspólnotowego wskazać należy, że zwolnienie od opodatkowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, swoją odpowiednią regulację na gruncie prawa krajowego znalazło w art. 42 ustawy o podatku od towarów i usług, przewidującym wprawdzie, że czynność taka opodatkowaniu podlega, to jednakże przy zastosowaniu stawki podatku w wysokości 0%, co prowadzi do skutku, jakim jest efektywne opodatkowanie dostawy towarów w kraju ich konsumpcji przy jednoczesnym zachowaniu prawa do odliczenia podatku naliczonego po stronie dostawcy.

Co do zasady stawka podatku zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do art. 41 ust. 3 ustawy, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

Natomiast w myśl art. 42 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, i podał ten numer oraz swój numer, o którym mowa w art. 97 ust. 10, na fakturze stwierdzającej dostawę towarów;
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Z opisu sprawy wynika, że pytanie Wnioskodawcy dotyczy wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów w sytuacjach, gdy transport towarów jest zlecany przewoźnikowi przez ich nabywcę.

Dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, zgodnie z art. 42 ust. 3 ustawy, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towaru z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju - w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
2. kopia faktury,
3. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku

   - z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

W oparciu o art. 42 ust. 11 ustawy, w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

1. korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
2. dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
3. dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny - dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
4. dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Jak wynika z powyższych uregulowań, prawo podatnika do zastosowania przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0%, uzależnione jest w znacznej mierze od posiadania dokumentów potwierdzających jednoznacznie, iż doszło do wywozu towaru poza terytorium Polski. Istotą przywołanych przepisów jest zobowiązanie podatnika do udowodnienia, iż towary będące przedmiotem dostawy, rzeczywiście opuściły terytorium kraju, ze względu na korzystniejsze, niż w odniesieniu do dostaw krajowych, skutki podatkowe.

Mając na uwadze powołane przepisy należy podkreślić, iż podstawowe znaczenie dla udokumentowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów mają dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy.

Dowody zawarte w art. 42 ust. 11 ustawy mają zastosowanie w okolicznościach, gdy dostawca towarów dysponuje dokumentami, które nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy. Wówczas można uznać za dowody dostawy towarów inne dokumenty, wymienione w art. 42 ust. 11 ustawy.

Zainteresowany wskazał, że w ramach dokumentacji potwierdzających dokonanie wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów posiada:

• kopię faktury,

• specyfikację poszczególnych sztuk ładunku, oraz

• oświadczenie podpisane przez nabywcę o przyjęciu towarów na terytorium kraju Wspólnoty innego niż Polska. Powyższe oświadczenie zawiera między innymi: numer faktur VAT dotyczących danej transakcji WDT, datę wystawienia faktur, datę wysyłki towaru, datę podpisania oświadczenia przez nabywcę, kwotę należności, walutę rozliczenia, numer dokumentu przewozowego, miejsce przeznaczenia towarów wraz z dokładnym adresem.
  
  

Bowiem zdarza się, iż w przypadku gdy transport zlecony jest przewoźnikowi przez nabywcę towaru, Spółka nie otrzymuje dokumentu przewozowego wystawionego przez przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z którego jednoznacznie wynika, iż towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Biorąc pod uwagę powołane przepisy oraz opis sprawy zdaniem tut. Organu, posiadane przez Wnioskodawcę dokumenty, tj.: kopia faktury, specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku oraz oświadczenia nabywcy o przyjęciu przez niego towaru (opisane powyżej), stanowią wystarczające dowody, że towary będące przedmiotem danej wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów zostały dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Reasumując, wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów dokonywane przez Zainteresowanego, udokumentowane w sposób opisany w powyższym przypadku, winny być opodatkowane stawką podatku VAT w wysokości 0%, zgodnie z przepisem art. 41 ust. 3 w zw. z art. 42 ust. 3 i ust. 11 ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.