Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP1/443-1439/12/DM
z 19 lutego 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 12 listopada 2012 r. (data wpływu 26 listopada 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności nieodpłatnego ustanowienia prawa użytkowania nieruchomości oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 listopada 2012 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności nieodpłatnego ustanowienia prawa użytkowania nieruchomości oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego.

W złożonym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Gmina jest zarejestrowana jako czynny podatnik podatku od towarów i usług i składa comiesięczne deklaracje VAT-7. Od wielu lat Gmina prowadzi szereg projektów inwestycyjnych, polegających na budowie na terenie Gminy infrastruktury wykorzystywanej dla celów kulturalnych. Do 2011 r. Gmina ponosiła wydatki dotyczące modernizacji amfiteatru miejskiego wraz z infrastrukturą towarzyszącą. Środki trwałe, powstałe w wyniku ukończenia powyższych inwestycji, Gmina udostępniła Miejskiemu Domowi Kultury z siedzibą w S (dalej MDK) do nieodpłatnego użytkowania. Na podstawie oświadczenia z dnia 5 maja 2010 r. o ustanowieniu użytkowania (akt notarialny) Gmina oświadczyła, że ustanawia na zabudowanej obiektem amfiteatru miejskiego nieruchomości na rzecz MDK, polegającej na prawie używania tej nieruchomości i pobierania jej pożytków - z przeznaczeniem na działalność statutową MDK. Do chwili obecnej MDK korzysta z tej infrastruktury w sposób nieodpłatny.

Miejski Dom Kultury jest odrębną od Gminy jednostką, jest osobą prawną, działającą na podstawie ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 406). Zgodnie z postanowieniami statutu MDK, jest samorządową jednostką kultury, zarządzającą samodzielnie przydzieloną i nabytą częścią jego majątku. Siedziba MDK mieści się w S przy ulicy W. Stosownie do przepisu § 4 statutu, w skład MDK wchodzi między innymi amfiteatr miejski przy ul. F.

Przedmiotowa infrastruktura wykorzystywana jest do realizacji sprzedaży opodatkowanej w zakresie działalności kulturalnej. MDK zarządza miejską infrastrukturą kultury, rozbudowuje i unowocześnia jej bazę oraz wykorzystuje nowe technologie. Jest organizatorem koncertów, recitali, spektakli teatralnych, warsztatów szkolnych, spektakli autorskich, konkursów, wystaw, przeglądów o zasięgu powiatowym, regionalnym i ogólnopolskim. MDK organizuje lub jest partnerem w festiwalach, imprezach artystyczne - rozrywkowych, sportowych, masowych, zleconych. Jest współorganizatorem przedsięwzięć o charakterze oświatowym i charytatywnym. Jest elementem promocji miasta w regionie i na terenie całego kraju. MDK prowadzi również działalność poprzez wynajem obiektów, pomieszczeń, pokoi gościnnych, sprzętu technicznego i nagłaśniającego, świadczy usługi wydawnicze i edytorskie. Działalność MDK jest w większości działalnością opodatkowaną.

Gmina, „w składanych deklaracjach podatkowych dla podatku VAT roku nie ujawniała” ani podatku należnego, ani podatku naliczonego związanego z nieodpłatnym użytkowaniem amfiteatru miejskiego.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy - w opisanym stanie faktycznym - podatnik może uznać, że czynność nieodpłatnego udostępnienia infrastruktury budynków kulturalnych podlega opodatkowaniu, w konsekwencji czego przysługuje mu prawo do odliczenia podatku naliczonego?

Jaka powinna być podstawa opodatkowania dla czynności wydania do nieodpłatnego użytkowania?

Zdaniem Wnioskodawcy, czynność nieodpłatnego oddania do używania była opodatkowana, choć nie została wykazana w deklaracji i ewidencji, w związku z czym podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Gmina wskazała, że z obowiązującego od 2004 r. do końca marca 2011 r. brzmienia art. 8 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług wynikało, że nieodpłatne świadczenie usług niebędące dostawą towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług, jeżeli nie są one związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, a podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z tymi usługami, w całości lub w części, traktuje się jak odpłatne świadczenie usług. Tak więc obowiązek opodatkowania czynności nieodpłatnego świadczenia usług był uzależniony od tego czy podatnik miał prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z tymi usługami. Z dniem 1 kwietnia 2011 r. przepisy dotyczące nieodpłatnego świadczenia usług uległy zmianie. Wprowadzono dwa rodzaje nieodpłatnego świadczenia usług podlegającego opodatkowaniu. Po pierwsze, jest to użycie towarów „firmowych” na cele prywatne bądź każde inne niezwiązane z działalnością. Po drugie, są to wszelkie nieodpłatne świadczenia usług do celów innych niż prowadzona działalność gospodarcza. W świetle znowelizowanego przepisu nadal warunkiem opodatkowania - czynności polegających na oddaniu w nieodpłatne używanie składników majątku - pozostaje to, aby istniało prawo do odliczenia. Z kolei prawo do odliczenia jest uwarunkowane tym czy towary i usługi są używane do sprzedaży opodatkowanej. Podobnie jak w przypadku poprzedniej regulacji podatnik ma do wyboru dwa rozwiązania. Może uznać, że dane zakupy nie będą związane z działalnością podlegającą opodatkowaniu bądź może uznać, że nieodpłatne świadczenie usług jest czynnością opodatkowaną. Gmina zauważa, że początkowo nie była pewna czy ma prawo do odliczenia w związku z realizacją inwestycji w infrastrukturę budynków kultury - było to związane z błędnym założeniem, że w związku z inwestycją zostaną pozyskane środki unijne, co będzie powodować brak prawa do odliczenia.

Obecnie Gmina stoi na stanowisku, że powyższe okoliczności nie miały i nadal nie mają znaczenia dla istnienia prawa do odliczenia podatku naliczonego od realizacji powyższej inwestycji. Ostatecznie bowiem okazało się, że nie będzie możliwe pozyskanie dofinansowań unijnych, zaś kwestia uzyskiwania dofinansowań pozostaje - w obecnej ocenie Gminy - bez znaczenia dla dokonywania odliczeń podatku naliczonego. Efekt przedmiotowych inwestycji (budynki i budowle) został oddany do używania innemu podmiotowi (zewnętrznemu). Jest to niewątpliwie określone świadczenie dla innego podmiotu. Nie jest to - jak to często ma miejsce -przesunięcia środków majątkowych w ramach jednostek zależnych gminy. W tym przypadku oddanie majątku nastąpiło na rzecz podmiotu zewnętrznego jakim jest posiadający osobowość prawną Miejski Dom Kultury. Gmina uważa, że czynność oddania majątku do nieodpłatnego używania innemu podmiotowi podlega opodatkowaniu. Ponadto Gmina wskazała, że Trybunał Sprawiedliwości UE w sprawie C-230/1994 Renate Enkler vs Finanzamt Hamburg oraz w sprawie 50/88 Heinz Kuhne vs Finanzamt Munchen III, orzekając o podstawie opodatkowania oraz proporcji jej wyliczenia w przypadku nieodpłatnego wykorzystywania składnika majątkowego, potwierdził prawo podatnika do opodatkowania nieodpłatnych świadczeń. Tym samym potwierdzone zostało również uprawnienie do odliczenia podatku VAT od zakupów związanych z tego typu świadczeniami. W innym przypadku orzeczenia Trybunału w powyższych sprawach byłyby bezprzedmiotowe. Nie można bowiem mówić o podstawie opodatkowania czynności, która w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

W ocenie Gminy nie ma przeszkód do złożenia korekt deklaracji dla podatku od towarów i usług za historyczne okresy obejmujące zarówno zwiększenie sprzedaży opodatkowanej z tytułu użyczenia wraz z podatkiem należnym, jak i zwiększenie podatku naliczonego do odliczenia z tego tytułu.

Odnosząc się do pytania oznaczonego nr 2, Gmina wskazała, że podstawą opodatkowania dla czynności, o których mowa, powinna być w każdym miesiącu miesięczna wartość amortyzacji składników majątku oddanych do nieodpłatnego użytkowania powiększona o ewentualne koszty administracyjne związane z oddaniem tych składników do nieodpłatnego użytkowania. Zgodnie z przepisem art. 29 ust. 12 ustawy o podatku od towarów i usług w przypadku świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2 ustawy, podstawą opodatkowania jest koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika. Z powołanych orzeczeń Trybunału wynika, że w tego rodzaju przypadkach podstawę opodatkowania należy kalkulować jako część tych wydatków eksploatacyjnych oraz wydatków na nabycie bądź wytworzenie, od których podatek podlegał odliczeniu, w proporcji do czasu nieodpłatnego wykorzystania tego składnika majątkowego. Gmina zauważyła, że nie ponosiła wydatków związanych z bieżącym utrzymaniem nieodpłatnie używanej infrastruktury amfiteatru miejskiego. W tym przypadku składnik majątkowy oddawano w każdym miesiącu na cały czas do nieodpłatnego używania. To właśnie wielkość miesięcznej amortyzacji tych składników majątku odpowiada wydatkom poniesionym na ich nabycie bądź wytworzenie przypadającym na dany miesiąc ich użytkowania. Takie są zaś właśnie koszty używania tych składników majątku (część kosztów nabycia/wytworzenia składników majątku przypadających na dany miesiąc). W związku z tym przyjąć należy, że podstawa opodatkowania dla czynności oddania - w danym miesiącu -przedmiotowej infrastruktury w nieodpłatne używanie powinna być kalkulowana jako wartość przypadającego na ten miesiąc odpisu amortyzacyjnego od tych składników majątkowych i powinna być ewentualnie powiększona o koszty administracyjne związane z oddaniem tych składników majątkowych do używania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. z 2011 r. Dz. U. Nr 177, poz. 1054 ze zm.) w zakresie, w jakim towary są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a cyt. ustawy kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7 suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezpośredni i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Stosownie do art. 86 ust. 10 pkt 1 ustawy, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę albo dokument celny, z zastrzeżeniem pkt 2-5 oraz ust. 11, 12, 16 i 18.

W myśl ust. 11 tego artykułu, jeżeli podatnik nie dokona obniżenia kwoty podatku należnego w terminach określonych w ust. 10, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych.

Jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w terminach, o których mowa w ust. 10, 11, 12, 16 i 18, może on obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego (art. 86 ust. 13 ustawy).

Z kolei przepisy art. 88 ustawy przewidują sytuacje, w których podatnikowi nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług, pomimo, że spełnione są generalne przesłanki upoważniające go do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Ogólne zasady składania korekt deklaracji zostały uregulowane w art. 81 ustawy Ordynacja podatkowa.

Zgodnie z art. 81 § 1 Ordynacji podatkowej, jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację.

Skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty (art. 81 § 2 Ordynacji podatkowej).

Według art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej, zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Zauważyć należy także, że w myśl art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.) gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.

Do zadań własnych gminy należy zaspakajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty. W szczególności zadania własne obejmują sprawy kultury, w tym bibliotek gminnych i innych instytucji kultury oraz ochrony zabytków i opieki nad zabytkami oraz sprawy utrzymania gminnych obiektów i urządzeń użyteczności publicznej oraz obiektów administracyjnych (art. 7 ust. 1 pkt 9 i 15 pkt cyt. ustawy o samorządzie gminnym).

W celu wykonywania zadań gmina może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami, w tym z organizacjami pozarządowymi (art. 9 ust. 1 cyt. ustawy).

Z kolei z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (t.j. z 2001 r. Dz. U. Nr 13, poz. 123 ze zm.), jednostki samorządu terytorialnego organizują działalność kulturalną, tworząc samorządowe instytucje kultury, dla których prowadzenie takiej działalności jest podstawowym celem statutowym.

Prowadzenie działalności kulturalnej jest zadaniem własnym jednostek samorządu terytorialnego o charakterze obowiązkowym (art. 9 ust. 2 ww. ustawy).

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Gmina do 2011 r. ponosiła wydatki dotyczące modernizacji amfiteatru miejskiego wraz z infrastrukturą towarzyszącą, przekazanego w nieodpłatne użytkowanie na rzecz samorządowej jednostki kultury - Miejskiego Domu Kultury z przeznaczeniem na cele statutowe. Przedmiotowa infrastruktura wykorzystywana jest przez ten podmiot „do realizacji sprzedaży opodatkowanej w zakresie działalności kulturalnej”. Ponadto Gmina wskazała, że „w składanych deklaracjach podatkowych dla podatku VAT roku nie ujawniła ani podatku należnego, ani podatku naliczonego związanego z nieodpłatnym użytkowaniem Amfiteatru Miejskiego”.

Uwzględniając powyższe wskazać należy, że zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 8 ust. 1 cyt. ustawy w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2011 r. przez świadczenie usług, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów.

Zgodnie z ustawą o podatku od towarów i usług, usługi o charakterze nieodpłatnym, jako niemieszczące się w zakresie opodatkowania tym podatkiem co do zasady nie podlegają opodatkowaniu. Jednakże od zasady tej określono wyjątki, zgodnie z którymi opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega również świadczenie usług niemające charakteru odpłatnego.

Stosownie do art. 8 ust. 2 ustawy w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2011 r. za odpłatne świadczenie usług uznaje się także nieodpłatne świadczenie usług niebędące dostawą towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług, jeżeli nie są one związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, a podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z tymi usługami w całości lub w części.

Z kolei art. 8 ust. 1 ustawy w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2011 r. stanowi, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Jak stanowi art. 8 ust. 2 ww. ustawy za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów;
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Z powyższego wynika, że w oparciu o art. 8 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, do dnia 31 marca 2011 r. nieodpłatne świadczenie usług było traktowane jak odpłatne świadczenie usług pod warunkiem, że usługi świadczone były na cele niezwiązane z prowadzonym przedsiębiorstwem, a podatnikowi przy nabyciu towarów i usług związanych z tymi usługami przysługiwało prawo do odliczenia podatku (w całości lub w części).

Natomiast dokonana z dniem 1 kwietnia 2011 r. nowelizacja tego przepisu wskazuje, że opodatkowaniu podlegać powinno, jako odpłatne świadczenie usług, użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza, jeżeli przysługiwało mu prawo do odliczenia podatku naliczonego, w całości lub w części, przy nabyciu tych towarów - tylko łączne zaistnienie ww. przesłanek umożliwia objęcie zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług, usług świadczonych nieodpłatnie. Analizując natomiast treść art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy zauważyć należy, że dla ustalenia czy konkretne nieodpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu na mocy cytowanego przepisu istotne jest ustalenie celu takiego świadczenia. Jeżeli nieodpłatne świadczenie wpisywało się będzie w cel prowadzonej działalności gospodarczej, wtedy przesłanka uznania takiej nieodpłatnej czynności za odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu nie zostanie spełniona. Podkreślić należy przy tym, iż opodatkowaniu podlega nieodpłatne świadczenie usług (inne niż wskazane w pkt 1) na cele inne niż działalność gospodarcza podatnika, bez względu na to, czy przy ich nabyciu podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku (w całości lub części) czy też nie.

Należy także wskazać, że z art. 244 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) wynika, że użytkowanie, obok służebności, zastawu, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz hipoteki, jest ograniczonym prawem rzeczowym.

Stosownie do art. 252 § 1 ww. ustawy rzecz można obciążyć prawem do jej używania i do pobierania jej pożytków (użytkowanie).

Użytkowanie jest ograniczonym prawem rzeczowym o najszerszej treści uprawnień, zatem stanowi największe obciążenie prawa własności. Ustanawia się je w sytuacji, gdy występuje potrzeba korzystania przez osobę trzecią z cudzej rzeczy w szerokim zakresie.

W myśl cytowanych przepisów o samorządzie gminnym, zadania z zakresu kultury oraz utrzymywania gminnych obiektów i urządzeń użyteczności, należą do zadań własnych jednostek samorządu terytorialnego. Oznacza to, że czynność przekazania budynku podmiotowi, które te zadania także będzie wykonywał, jest czynnością związaną z „prowadzeniem przedsiębiorstwa”.

Uwzględniając powyższe, jak również przedstawiony we wniosku stan faktyczny wskazać należy, że nieodpłatne przekazanie do użytkowania nieruchomości zabudowanej obiektem amfiteatru miejskiego na rzecz Miejskiego Domu Kultury, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług z uwagi na nieodpłatność tej czynności oraz fakt, iż w tym przypadku nie ma zastosowania norma wynikająca z art. 8 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług - nieodpłatne przekazanie infrastruktury na cele statutowe samorządowej jednostki kultury nastąpiło w związku z prowadzoną przez Gminę działalnością (wykonywanie we własnym imieniu i na własną odpowiedzialność zadań publicznych, wskazanych w art. 2 ust. 1 cyt. ustawy o samorządzie gminnym). Ponadto uwagi na fakt, iż oddanie opisanej we wniosku inwestycji w nieodpłatne używanie nie stanowiło czynności opodatkowanej, Gminie nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z realizacją inwestycji. Zgodnie bowiem z powołanymi wyżej przepisami, rozliczenie podatku naliczonego na zasadach określonych w art. 86 ustawy o podatku od towarów i usług uwarunkowane jest tym, aby nabywane towary i usługi były wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. W omawianej sprawie warunki uprawniające do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących poniesione wydatki na modernizację amfiteatru nie zostały spełnione, gdyż towary i usługi zakupione w ramach realizacji inwestycji nie posłużyły czynnościom opodatkowanym wykonywanym przez Gminę, a ponadto wykorzystywane są do wykonywania czynności opodatkowanych przez odrębny podmiot. Zatem uwzględniając stan faktyczny opisany we wniosku wskazać należy, że wbrew twierdzeniu Gminy, Gminie nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego od wydatków poniesionych z tytułu realizacji przedmiotowego zadania, jak również Gmina nie ma uzasadnionych podstaw do złożenia korekt deklaracji dla podatku od towarów i usług „za historyczne okresy obejmujące zarówno zwiększenie sprzedaży opodatkowanej z tytułu użyczenia wraz z podatkiem należnym, jak i zwiększenie podatku naliczonego do odliczenia z tego tytułu”.

Ustosunkowując się z kolei do zagadnienia związanego z określeniem podstawy opodatkowania z tytułu czynności wydania do nieodpłatnego użytkowania wskazać należy, iż z uwagi na niepodzielenie przez tut. organ stanowiska Gminy odnośnie opodatkowania nieodpłatnego udostępnienia amfiteatru miejskiego na rzecz Miejskiego Domu Kultury, ocena stanowiska odnosząca się do pytania nr 2, poprzez wydanie interpretacji indywidualnej, stała się bezprzedmiotowa, zatem pozostaje poza zakresem niniejszego rozstrzygnięcia.

Końcowo, odnosząc się do powołanych orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości stwierdzić należy, iż dotyczą one stanów faktycznych odmiennych od zaistniałego w sprawie i nie rozstrzygają w przedmiocie opodatkowania czynności oddania majątku do nieodpłatnego używania. Przedmiotem rozstrzygnięcia orzeczenia z dnia 26 września 1996 r. w sprawie C-230/94 Renate Enkler v. Finanzamt Hamburg jest kwestia zakwalifikowania jako ,,działalności gospodarczej” w rozumieniu art. 4 (2) Szóstej Dyrektywy wynajmu majątku rzeczowego w postaci np. przyczepy kempingowej i w tym kontekście ETS stwierdził, iż działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością bowiem jest związana z profesjonalnym obrotem gospodarczym.

Przedmiotem zaś rozstrzygnięcia orzeczenia z dnia 27 czerwca 1989 r. w sprawie 50/88 Heinz Kuhne v. Finanzamt Munchen III jest kwestia zakazu podwójnego opodatkowania tych samych czynności raz jako dostawy towarów a następnie jako świadczenia usług.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.