INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 21.12.2010 r. (data wpływu 30.12.2010 r.), uzupełnionym pismem z dnia 18.03.2011r. (data wpływu 21.03.2011r.) w odpowiedzi na wezwanie z dnia 23.02.2011 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży bonów, właściwego udokumentowania takiej transakcji oraz określenia momentu powstania obowiązku podatkowego dla usług telekomunikacyjnych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30.12.2010 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży bonów, właściwego udokumentowania takiej transakcji oraz określenia momentu powstania obowiązku podatkowego dla usług telekomunikacyjnych. Wniosek uzupełniony został pismem z dnia 18.03.2011 r. (data wpływu 21.03.2011 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 23.02.2011 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka P. S.A. prowadzi działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usługtelekomunikacyjnych w zakresie telefonii komórkowej jako operator sieci P. W ramach prowadzonej działalności Spółka zamierza podpisać z kontrahentem umowę, w której zobowiąże się do sprzedaży na jego rzecz bonów płatniczych o określonej wartości nominalnej. Kontrahent będzie dystrybuował zakupione od Spółki bony wśród swoich dotychczasowych klientów m.in. w ramach prowadzonego przez Kontrahenta programu lojalnościowego. Bony służyć będą jako środek płatniczy. Klienci, którzy otrzymają lub kupią bon od Kontrahenta, będą mogli zawrzeć umowę na świadczenie przez Spółkę usług, co do zasady usług telekomunikacyjnych, a następnie płacić za te usługi otrzymanymi lub kupionymi od Kontrahenta bonami.

Decyzja co do realizacji bonu przez klienta bądź jego przekazania innej osobie będzie należała do klienta z zastrzeżeniem, że bony nie będą podlegały realizacji po upływie terminu ich ważności. W przypadku, gdy łączna wartość brutto zakupionych przez klienta od Spółki usług będzie niższa od wartości nominalnej bonu klient nie otrzyma zwrotu różnicy. Jeżeli natomiast wartość zakupionych usług będzie przewyższała wartość bonu, klient będzie zobligowany do uiszczenia stosownej dopłaty. Podmiotem emitującym bony może być Spółka bądź działający na jej rzecz podmiot trzeci. Za sprzedawane Kontrahentowi bony, Spółka wystawiać będzie noty księgowe. Natomiast za usługi świadczone na rzecz klienta Spółka wystawiać będzie na jego rzecz faktury zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa.

W nadesłanym uzupełnieniu Wnioskodawca dodał, iż w modelu wyróżnia się trzy podmioty:

• Wnioskodawca (P.) - świadczy usługi telekomunikacyjne oraz oferuje sprzedaż bonów płatniczych swoim Kontrahentom.
• Kontrahenci, to podmioty, które:
  • Prowadzą własną działalność usługową (np. mogą to być usługi telefonii stacjonarnej lub np. usługi transmisji danych przez łącza telekomunikacyjne);
  • Pozyskują klientów biznesowych w imieniu i na rzecz P. (za co otrzymują stosowne wynagrodzenie) na mobilne usługi telekomunikacyjne (głos i transmisja danych);
  • W ramach akcji marketingowych / lojalnościowych usług, które Kontrahenci sami oferują jak i w ramach akcji lojalnościowej P. proponują klientom pozyskanym przez P., możliwość skorzystania z zakupu z dyskontem bonów, które pozwalają dokonywać płatności za usługi telekomunikacyjne świadczone przez P..
• Klienci to podmioty, którym:
  • P. świadczy mobilne usługi telekomunikacyjne;
  • Kontrahent świadczy inne usługi;
  • Nabywają bony od Kontrahenta i opłacają nimi usługi świadczone przez P..
  
  

Przedmiotem umowy pomiędzy Kontrahentem a P. jest pozyskiwanie klientów przez Kontrahenta na rzecz P., dystrybucja bonów umożliwiających Klientom opłacanie mobilnych usług telekomunikacyjnych świadczonych przez P.. Wnioskodawca wypłaca wynagrodzenie za dystrybucję bonów Partnerowi w postaci dyskonta - tzn. Partner kupuje bony np. za cenę poniżej ich wartości nominalnej. Dodatkową korzyścią Wnioskodawcy jest fakt, że prowadzi działania, dzięki którym Klienci są związani podwójną relacją, tzn. efekt biznesowy jest taki, że skłonność do rezygnacji z usług zarówno P. jak i Kontrahenta jest mniejsza, gdyż oznacza dla klienta utratę korzyści wynikających z nabywania bonów z dyskontem w stosunku do ich nominalnej wartości. Jednocześnie odpowiadając na dalszą część pytania Spółka wskazała, iż nie ma zamiaru wypłacać Kontrahentowi wynagrodzenia za prowadzenie programu lojalnościowego.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy sprzedaż bonów na rzecz Kontrahenta podlega podatkowi od towarów i usług ...
2. Czy sprzedaż bonu na rzecz kontrahenta należy udokumentować notą księgową...
3. Czy w przypadku, gdy przedmiotem świadczenia na rzecz klienta będą usługi telekomunikacyjne, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą upływu terminu płatności, określonego w umowie zawartej z tym klientem, właściwej dla rozliczeń z tytułu świadczenia usług telekomunikacyjnych ...
   
   

W ocenie Spółki zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Ustawa o podatku od towarów i usług przez towary rozumie rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty. Zdaniem Spółki, zgodnie z powyższą definicją przedmiotowe bony nie stanowią towarów. Są one jedynie dokumentami uprawniającymi do wymiany na usługi, o określonej wartości, świadczone przez Spółkę. Z uwagi ponadto na okoliczność, iż przekazanie bonów nie spełnia także, zawartej w art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług definicji świadczenia usług, sprzedaż bonów nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Sprzedaż bonów nie stanowi również otrzymania zaliczki w rozumieniu ustawy o VAT z uwagi na okoliczność, że w momencie wydania bonów i otrzymania zapłaty, strony transakcji nie wiedzą jakie usługi i kiedy zostaną nabyte i opłacone przez klienta bonami. Podobne stanowisko wyraził także Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w decyzji z 26 czerwca 2009 roku, znak ILPP1-443-420/09-4/BP, Dyrektor Izby Skarbowej z Warszawy w decyzji z 17 kwietnia 2009 roku, znak IPPP1-443-87/09-5/BS oraz Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w decyzji z 11 grudnia 2008 roku, znak ITPB3/423-507/08/AM. Organ podatkowy w ostatniej z ww. decyzji stwierdził: „bon towarowy nie jest rzeczą ani prawem majątkowym, nie mieści się także w pojęciu usługa”. Bon jest zatem dokumentem, który poświadcza przysługujące jego posiadaczowi uprawnienia, np. do otrzymywania w oznaczonym terminie pewnego świadczenia. Należy zatem uznać, iż wydanie (sprzedaż) bonu nie jest wydaniem towaru ani świadczeniem usługi. Podsumowując, zdaniem Spółki w obecnym stanie prawnym sprzedaż bonów na rzecz kontrahenta nie stanowi czynności opodatkowanej podatkiem VAT. Tym samym wystarczające będzie dla należytego udokumentowania tej transakcji wystawienie przez Spółkę noty obciążeniowej. Obowiązek podatkowy powstaje bowiem dopiero po zawarciu z klientem umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych, wykonaniu tych usług, w terminie płatności określonym w tej umowie zgodnie z art. 19 ust. 13 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Odpowiadając na pierwsze z postawionych we wniosku pytań należy przywołać brzmienie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) – zwanej dalej ustawą, zgodnie z którym opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W myśl art. 7 ust. 1 ustawy - przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…). Zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy, obowiązującym w następującym brzmieniu od dnia 01.01.2011 r., przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast przez świadczenie usług, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Bon płatniczy nie jest towarem w rozumieniu powyższych przepisów. Zastępuje on jednakże środki pieniężne, za które zwyczajowo nabywa się towary lub usługi. Przekazania bonów, ze względu na ich specyfikę, nie można też uznać za świadczenie usługi. Bony płatnicze same w sobie nie zaspokajają żadnych potrzeb – nie stanowią więc autonomicznego świadczenia, a świadczenie jest elementem konstytutywnym usługi. Wobec tego przekazanie bonów wartościowych nie wiąże się z czynnościami opodatkowanymi, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Z opisu zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku wynika, iż Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług telekomunikacyjnych w zakresie telefonii komórkowej. W ramach prowadzonej działalności Spółka zamierza podpisać z kontrahentem umowę, w której zobowiąże się do sprzedaży na jego rzecz bonów płatniczych o określonej wartości nominalnej. Kontrahent będzie dystrybuował zakupione od Spółki bony wśród swoich dotychczasowych klientów m.in. w ramach prowadzonego przez Kontrahenta programu lojalnościowego. Bony służyć będą jako środek płatniczy. Klienci, którzy otrzymają lub kupią bon od Kontrahenta, będą mogli zawrzeć umowę na świadczenie przez Spółkę usług, co do zasady usług telekomunikacyjnych, a następnie płacić za te usługi otrzymanymi lub kupionymi od Kontrahenta bonami. Decyzja co do realizacji bonu przez klienta bądź jego przekazania innej osobie będzie należała do klienta. Za sprzedawane Kontrahentowi bony, Spółka wystawiać będzie noty księgowe. Natomiast za usługi świadczone na rzecz klienta Spółka wystawiać będzie na jego rzecz faktury zgodnie obowiązującymi przepisami prawa. Przedmiotem umowy pomiędzy Kontrahentem a Wnioskodawcą jest pozyskiwanie klientów przez Kontrahenta na rzecz Wnioskodawcy, dystrybucja bonów umożliwiających Klientom opłacanie mobilnych usług telekomunikacyjnych świadczonych przez Spółkę. Partner z tytułu dystrybucji bonów Wnioskodawcy otrzymuje dyskonto - tzn. Partner kupuje bony np. za cenę poniżej ich wartości nominalnej. Jednocześnie Wnioskodawca zaznacza, iż nie ma zamiaru wypłacać Kontrahentowi wynagrodzenia za prowadzenie programu lojalnościowego.

Mając na uwadze dokonaną analizę prawną w odniesieniu do przedstawionego zdarzenia przyszłego należy uznać, że przekazanie przez Wnioskodawcę bonów płatniczych, nie stanowi ani dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, ani świadczenia usług w myśl art. 8 ust. 1 ustawy i tym samym nie mieści się w katalogu czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług określonym w przepisie art. 5 ust. 1 ustawy. Bon płatniczy bowiem stanowi rodzaj znaku legitymacyjnego upoważniającego do odbioru (otrzymania) w oznaczonym terminie określonych towarów, bądź wyświadczenia usług. Tym samym fakt przekazania bonu nie powoduje powstania u Wnioskodawcy obowiązku podatkowego.

W odpowiedzi na pytanie nr 2 dotyczące sposobu dokumentowania sprzedaży przedmiotowych bonów płatniczych, należy wskazać, iż przez sprzedaż, stosownie do definicji zawartej w art. 2 pkt 22 ustawy o VAT, rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15 są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Na podstawie delegacji zawartej w art. 106 ust. 8 ustawy, szczegółowe zasady dotyczące wystawiania faktur, danych które powinny zawierać oraz sposób i okres ich przechowywania, zostały uregulowane w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360).

Zgodnie z § 10 ust. 1 ww. rozporządzenia, jeżeli przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi otrzymano część lub całość należności, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, fakturę wystawia się nie później niż siódmego dnia od dnia, w którym otrzymano część lub całość należności od nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3. Natomiast zgodnie z § 10 ust. 3 ww. rozporządzenia, fakturę wystawia się również nie później niż siódmego dnia od dnia, w którym pobrano przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi każdą kolejną część należności (zaliczkę, przedpłatę, zadatek lub ratę).

Treść § 10 ust. 4 określa wymogi formalne względem faktury stwierdzającej pobranie części lub całości należności przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi. Ponadto § 5 ust. 1 ww. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. wymienia jakie elementy koniecznie powinna zawierać faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży.

Zgodnie z przepisem art. 87 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (j.t. Dz. U. Nr 8 poz. 60), jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy prowadzący działalność gospodarczą obowiązani są na żądanie kupującego lub usługobiorcy wystawić rachunek potwierdzający dokonanie sprzedaży lub wykonanie usługi.

Ponadto zgodnie z art. 111 ust. 1 ustawy o VAT podatnicy, dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Przy czym w myśl postanowień art. 111 ust. 4 ww. ustawy podatnicy, o których mowa w ust. 1-3, nie mają obowiązku wystawiania faktur, o których mowa w ust. 1 i 2, osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej. Jednakże na żądanie tych osób podatnicy są obowiązani do wystawienia faktury.

Jak stwierdzono w odpowiedzi na pytanie nr 1, czynność odpłatnego przekazania bonu płatniczego nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem nie będąc odpłatną dostawą towarów ani odpłatnym świadczeniem usług nie mieści się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem, wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy o VAT. Ponadto dokonana przez kontrahenta Wnioskodawcy wypłata środków pieniężnych w związku z nabyciem bonów płatniczych nie stanowi zaliczki ani przedpłaty w rozumieniu art. 19 ust. 11 ustawy o VAT.

W konsekwencji w świetle powołanych postanowień art. 106 ust. 1 ustawy o VAT, § 10 ust. 1, ust. 2, ust. 3 i ust. 4 pkt 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. oraz art. 87 § 1 Ordynacji podatkowej, czynność odpłatnego przekazania przedmiotowego bonu płatniczego, z uwagi na to, iż nie jest odpłatną dostawą towarów ani odpłatnym świadczeniem usług jak również nie stanowi zaliczki ani przedpłaty w rozumieniu art. 19 ust. 11 ustawy o VAT nie może być dokumentowana przez Wnioskodawcę fakturą VAT lub rachunkiem. Z tych samych względów przedmiotowe odpłatne przekazanie bonu płatniczego osobom fizycznym nieprowadzących działalności gospodarczej lub rolnikom ryczałtowym nie podlega również ewidencjonowaniu za pomocą kas rejestrujących, o którym mowa w art. 111 ust. 1 ustawy o VAT.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie zawierają zakazu dokumentowania sprzedanego bonu towarowego notą księgową czy innym dokumentem wewnętrznym. Zatem w przypadku, kiedy transakcji między dwoma podmiotami nie można udokumentować fakturą lub rachunkiem czy też paragonem (jak w przypadku przekazania bonu płatniczego), wówczas w celu potwierdzenia transakcji może zostać wystawiona nota księgowa lub dokument wewnętrzny.

Odnosząc się do pytania nr 3, należy w pierwszej kolejności wskazać na brzmienie art. 19 ust. 1 ustawy o VAT, w myśl którego obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi. Jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi winno być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7 dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi (art. 19 ust. 4 ustawy).

Stosownie natomiast do art. 19 ust. 13 pkt 1 lit. b cyt. wyżej ustawy obowiązek podatkowy powstaje z chwilą upływu terminu płatności, jeżeli został on określony w umowie właściwej dla rozliczeń z tytułu świadczenia usług telekomunikacyjnych, z zastrzeżeniem ust. 18.

W myśl art. 19 ust. 18 ww. ustawy przy świadczeniu usług telekomunikacyjnych obowiązek podatkowy powstaje z chwilą sprzedaży żetonów, kart telefonicznych lub innych jednostek uprawniających do korzystania z usług telekomunikacyjnych w systemie przedpłaconym, w przypadku gdy usługa jest realizowana przy użyciu odpowiednio żetonów, kart lub innych jednostek.

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, iż klienci, którzy otrzymają lub kupią bon od Kontrahenta Wnioskodawcy, będą mogli zawrzeć umowę na świadczenie przez Spółkę usług, co do zasady usług telekomunikacyjnych, a następnie płacić za te usługi otrzymanymi lub kupionymi od Kontrahenta bonami. W przypadku, gdy łączna wartość brutto zakupionych przez klienta od Spółki usług będzie niższa od wartości nominalnej bonu klient nie otrzyma zwrotu różnicy. Jeżeli natomiast wartość zakupionych usług będzie przewyższała wartość bonu, klient będzie zobligowany do uiszczenia stosownej dopłaty.

Reasumując, dopiero realizacja bonu, czyli fizyczne nabycie usługi przez klienta, regulującego zapłatę poprzez wręczenie bonu płatniczego, będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT. W przypadku, gdy termin płatności został określony w umowie właściwej dla rozliczeń z tytułu świadczenia usług telekomunikacyjnych, obowiązek podatkowy u Wnioskodawcy powstanie z chwilą upływu tego terminu, zgodnie z cyt. wyżej art. 19 ust. 13 pkt 1lit. b ustawy o VAT.

Podkreślić jednak należy, że jakkolwiek sama czynność sprzedaży bonów nie będzie podlegała opodatkowaniu VAT, tak nie można uznać, że wszystkie czynności związane z powyższym obrotem bonami, wynikające z charakteru relacji łączących Wnioskodawcę z Kontrahentami pozostają poza zakresem opodatkowania. Z przedstawionych we wniosku okoliczności związanych z obrotem bonami wynika, iż przedmiotem umów pomiędzy Kontrahentami a Wnioskodawcą jest pozyskiwanie klientów przez tych pierwszych na rzecz Spółki oraz dystrybucja bonów umożliwiających Klientom opłacanie mobilnych usług telekomunikacyjnych świadczonych przez P., w zamian za co Wnioskodawca wypłaca wynagrodzenie za dystrybucję bonów w postaci dyskonta tj. bony sprzedawane są poniżej ich wartości nominalnej. A zatem wykonywane przez Kontrahentów czynności związane z dystrybucją bonów odbywają się w ramach relacji zobowiązaniowej, która w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy stanowi odpłatne świadczenie usług i podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, za które wynagrodzeniem będzie wspomniane dyskonto otrzymywane przez Kontrahentów od P..

W związku z tym, iż niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie zakresu podatku od towarów i usług, w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych zostanie wydana odrębna interpretacja.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.