Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/415-860/12/MCZ
z 31 grudnia 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 23 września 2012 r. (data wpływu do Organu – 25 września 2012 r.), złożonym następnie na druku ORD-IN w dniu 16 października 2012 r., który ze względu na tożsamość zagadnienia został potraktowany jako uzupełnienie i dodatkowo uzupełniony w dniu 15 października 2012 r. i w dniu 29 listopada 2012 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej przy łącznym opodatkowaniu małżonków będących osobami niepełnosprawnymi:

• w części dotyczącej odliczenia wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na zabiegi leczniczo - rehabilitacyjne - jest prawidłowe,
• w części dotyczącej odliczenia wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego dla potrzeb związanych z przejazdem na wizyty lekarskie i wykonanie badań - jest nieprawidłowe
• w części dotyczącej przysługiwania ww. odliczenia w kwocie 2.280 zł - jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 25 września 2012 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej przy łącznym opodatkowaniu dochodów małżonków będących osobami niepełnosprawnymi.

Z uwagi na fakt, iż wniosek nie spełniał wymogów formalnych pismem z dnia 23 listopada 2012 r. znak: IBPB II/1/415-860/12/MCZ wezwano do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono w dniu 15 października 2012 r. (uiszczenie opłaty) i w dniu 29 listopada 2012 r. (pozostałe braki formalne).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest osobą niepełnosprawną posiadającą orzeczoną II grupę inwalidztwa. Mąż Wnioskodawczyni, zmarły w dniu 02 listopada 2011 r., był zaliczony do I grupy inwalidztwa. Przez całe życie Wnioskodawczyni i jej mąż uzyskane dochody rozliczali wspólnie, jako małżonkowie. Oboje, jako osoby posiadające orzeczoną grupę inwalidztwa korzystali z odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej, w tym na korzystanie z używania własnego samochodu osobowego na dojazdy na wizyty lekarskie oraz zabiegi rehabilitacyjne. Samochód jest zarejestrowany na Wnioskodawczynię osobiście. Wnioskodawczyni nie posiada prawa jazdy. Samochód małżonkowie posiadali od 1971 r. Małżonkowie nie posiadali rozdzielczości majątkowej i cały majątek mieli wspólnie. Dopóki mąż Wnioskodawczyni był zdrowy sam prowadził samochód, a kiedy zachorował woził ich syn. Zarówno choroba Wnioskodawczyni jak i jej męża wymagały oddzielnego leczenia i jeżdżenia do różnych lekarzy i różnych miejscowości w celu wykonania zabiegów jak i innych zaleceń lekarskich. W rocznym rozliczeniu małżonków PIT-37 za rok 2011 r. Wnioskodawczyni w ramach ulgi rehabilitacyjnej odliczyła od dochodu męża w sumie kwotę 2.280 zł. Kwota ulgi podatkowej w wysokości 2.280 zł była odliczana od dochodu męża Wnioskodawczyni w latach 2007-2011. Wnioskodawczyni ma 77 lat i nadal choruje.

Z wyjaśnień Wnioskodawczyni zawartych w uzupełnieniu wniosku wynika, iż:

• Mąż Wnioskodawczyni w latach 2007-2011 korzystał z zabiegów rehabilitacyjnych, wizyt lekarskich i badań, na które dojeżdżał własnym samochodem.
• W latach 2007-2011 Wnioskodawczyni nie była na utrzymaniu męża – posiadała własne dochody.
• Wnioskodawczyni osobiście nie prowadziła samochodu, gdyż nie posiadała prawa jazdy - samochód prowadził najpierw mąż potem syn.
• W latach 2007-2011 zarówno Wnioskodawczyni jak i jej mąż odliczali - każde od swojego dochodu - wydatki na dojazd samochodem na zabiegi rehabilitacyjne, wizyty lekarskie i badania.
• Samochód był zarejestrowany tylko na Wnioskodawczynię i jej maż nie był wpisany do dowodu rejestracyjnego jako współwłaściciel.
• Wnioskodawczyni oczekuje interpretacji indywidualnej w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej za lata 2007-2011 zarówno przez nią jak i jej męża.
  
  

Zdaniem Wnioskodawczyni, ulga rehabilitacyjna w kwocie 2.280 zł należy się zarówno jej jak i jej mężowi, ponieważ nie posiadali rozdzielności majątkowej.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz.176 ze zm. – obowiązujący w latach 2007-2009 oraz t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.- obowiązujący w 2010 i 2011 r.) małżonkowie podlegają odrębnemu opodatkowaniu od osiąganych przez nich dochodów.

W myśl art. 6 ust. 2 tej ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 01 stycznia 2007 r. i mającym - zgodnie z art. 1 pkt 6 lit. a) ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 217, poz. 1588 ze zm.) – zastosowanie do dochodów uzyskanych od dnia 01 stycznia 2007 r., małżonkowie podlegający obowiązkowi podatkowemu, o którym mowa w art. 3 ust. 1, między którymi istnieje przez cały rok podatkowy wspólność majątkowa, pozostający w związku małżeńskim przez cały rok podatkowy mogą być, z zastrzeżeniem ust. 8, na wspólny wniosek wyrażony w zeznaniu podatkowym, opodatkowani łącznie od sumy swoich dochodów określonych zgodnie z art. 9 ust. 1 i 1a, po uprzednim odliczeniu, odrębnie przez każdego z małżonków, kwot określonych w art. 26 i art. 26c; w tym przypadku podatek określa się na imię obojga małżonków w podwójnej wysokości podatku obliczonego od połowy łącznych dochodów małżonków tym że do sumy tych dochodów nie wlicza się dochodów (przychodów) opodatkowanych w sposób zryczałtowany.

Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2011 r. i mającym - zgodnie z art. 1 pkt 2 lit. a) ustawy z dnia 25 listopada 2010 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. Nr 226, poz. 1478 ze zm.) – zastosowanie do dochodów uzyskanych od dnia 01 stycznia 2010 r., małżonkowie podlegający obowiązkowi podatkowemu, o którym mowa w art. 3 ust. 1, między którymi istnieje przez cały rok podatkowy wspólność majątkowa, pozostający w związku małżeńskim przez cały rok podatkowy mogą być, z zastrzeżeniem ust. 8, na wspólny wniosek wyrażony w zeznaniu podatkowym, opodatkowani łącznie od sumy swoich dochodów określonych zgodnie z art. 9 ust. 1 i 1a, po uprzednim odliczeniu, odrębnie przez każdego z małżonków, kwot określonych w art. 26 i art. 26c; w tym przypadku podatek określa się na imię obojga małżonków w podwójnej wysokości podatku obliczonego od połowy łącznych dochodów małżonków.

Wniosek, o którym mowa w ust. 2, może być wyrażony przez jednego z małżonków. Wyrażenie wniosku przez jednego z małżonków traktuje się na równi ze złożeniem przez niego oświadczenia o upoważnieniu go przez jego współmałżonka do złożenia wniosku o łączne opodatkowanie ich dochodów. Oświadczenie to składa się pod rygorem odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznania art. 6 ust.2a tejże ustawy.

Zasada wyrażona w ust. 2 cytowanego artykułu ma zastosowanie również, jeżeli jeden z małżonków w roku podatkowym nie uzyskał przychodów ze źródeł, z których dochód jest opodatkowany zgodnie z art. 27, lub osiągnął dochody w wysokości nie powodującej obowiązku uiszczenia podatku (art. 6 ust. 3 ww. ustawy).

Natomiast zgodnie z ust. 3a cytowanego artykułu zasady i sposób opodatkowania, o których mowa w ust. 2 i 3, mają zastosowanie również do:

1. małżonków, którzy mają miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego albo w Konfederacji Szwajcarskiej,
2. małżonków, z których jeden podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Rzeczypospolitej Polskiej a drugi ma miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego albo w Konfederacji Szwajcarskiej

-jeżeli osiągnęli podlegające opodatkowaniu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przychody w wysokości stanowiącej łącznie co najmniej 75 % całkowitego przychodu osiągniętego przez oboje małżonków w danym roku podatkowym i udokumentowali certyfikatem rezydencji miejsce zamieszkania dla celów podatkowych; przepisy ust. 8-10 stosuje się odpowiednio.

Stosownie do treści art. 6 ust. 8 powołanej ustawy, sposób opodatkowania, o którym mowa w ust. 2 i 4, nie ma zastosowania w sytuacji, gdy chociażby do jednego z małżonków, osoby samotnie wychowującej dzieci lub do jej dziecka mają zastosowanie przepisy art. 30c, ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym lub ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym. Przy czym zasada określona w ust. 8 nie dotyczy osób, o których mowa w art. 1 pkt 2 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym niekorzystających jednocześnie z opodatkowania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej lub z działów specjalnych produkcji rolnej na zasadach określonych w art. 30c albo w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym, albo w ustawie z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym ( ust. 9 art. 6 ww. ustawy).

W oparciu o art. 6 ust. 10 ww. ustawy sposób opodatkowania, o którym mowa w ust. 2 i nie ma zastosowania do podatników, którzy wniosek, wyrażony w zeznaniu podatkowym, określony w ust. 2 i 4, złożą po terminie, o którym mowa w art. 45 ust. 1.

Natomiast, zgodnie z art. 6a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych , wniosek o łączne opodatkowanie dochodów małżonków, między którymi istniała w roku podatkowym wspólność majątkowa, może być także złożony przez podatnika, który:

1. zawarł związek małżeński przed rozpoczęciem roku podatkowego, a jego małżonek zmarł w trakcie roku podatkowego,
2. pozostawał w związku małżeńskim przez cały rok podatkowy, a jego małżonek zmarł po upływie roku podatkowego przed złożeniem zeznania podatkowego.
   
   

Przy czym, stosownie do regulacji art. 6a ust. 2 ustawy, do podatników, którzy złożyli wniosek, o którym mowa wyżej:

1. stosuje się sposób opodatkowania określony w art. 6 ust. 2 ustawy,
2. stosuje się przepisy art. 6 ust. 3, 3a i 8−13 ustawy,
3. nie stosuje się przepisu art. 6 ust. 4 ustawy.
   
   

Jak z powyższych przepisów wynika, podatnik będący w związku małżeńskim, w którym istnieje w roku podatkowym wspólność majątkowa może dokonać rozliczenia w sposób określony w art. 6a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, według zasad opodatkowania określonych w art. 6 ust. 2 tej ustawy.

W konsekwencji, podatnik dokonując rozliczenia w sposób określony w art. 6a ustawy, ma prawo do skorzystania z ulg i zwolnień określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, do których prawo nabył zmarły małżonek, do wysokości i na zasadach przewidzianych dla tych ulg. Skorzystanie z preferencyjnego opodatkowania uwarunkowane jest złożeniem przez podatnika wniosku o zastosowanie tego opodatkowania w zeznaniu podatkowym złożonym w terminie, o którym mowa w art. 45 ust. 1 ustawy, tj. do 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych - w brzmieniu obowiązującym w latach 2007-2009, podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a - 4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Natomiast zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych - w brzmieniu obowiązującym w 2010 i 2011 r., podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e,4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zostały wymienione w art. 26 ust. 7a ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b – 7g tego artykułu.

W myśl art. 26 ust. 7d tej ustawy, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Na podstawie art. 26 ust. 7f ww. ustawy o podatku dochodowym ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów orzeczono:
   
   1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
      
   2. znaczny stopień niepełnosprawności,
2. II grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   
   1. całkowitą niezdolność do pracy albo
      
   2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Zgodnie z art. 26 ust. 7g. odliczenie o którym mowa w ust. 1 pkt 6 wyżej cytowanej ustawy może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r.

Wydatki o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art.26 ust.7b ustawy w brzmieniu obowiązującym w latach 2007-2009).

Stosownie do art. 26 ust. 7b ww. ustawy (w brzmieniu obowiązującym w latach 2010-2011) wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

W myśl art. 26 ust. 7c ww. ustawy (w brzmieniu obowiązującym w latach 2007-2010), wysokość wydatków na cele określone w ust. 7a ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie, z wyjątkiem wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14.

Zgodnie z art. 26 ust. 7c tejże ustawy (w brzmieniu obowiązującym w 2011 r.), w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

1. wskazać z imienia i nazwiska osoby, które opłacono w związku z pełnieniem przez nie funkcji przewodnika;
2. okazać certyfikat potwierdzający status psa asystującego;
3. okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych.
   
   

Zgodnie z art. 26 ust. 13a ustawy brzmieniu obowiązującym w 2007 r., wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym lub od dochodu na podstawie ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym

Natomiast w myśl postanowień art. 26 ust. 13a ustawy brzmieniu obowiązującym w latach 2008-2011, wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym lub od dochodu na podstawie ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Należy zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a cyt. ustawy jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą, przyjętą w orzecznictwie NSA, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy regulujące prawo do ulgi winny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Zagadnienie poruszone we wniosku sprowadza się do możliwości odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków związanych z używaniem samochodu osobowego celem dojazdu na zabiegi rehabilitacyjne, wizyty lekarskie i wykonywanie badań.

Tego rodzaju odliczenia reguluje art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy.

Stosownie do jego treści za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

Z analizy art. 26 ust. 7a pkt 14 powołanej ustawy wynika, że aby skorzystać z możliwości odliczenia od dochodu poniesionych wydatków, związanych z używaniem samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, m.in. należy:

1. być osobą zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa,
2. być właścicielem (współwłaścicielem) samochodu osobowego,
3. używać tegoż samochodu dla potrzeb związanych z przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne (zlecone przez lekarza),
4. ponieść z tego tytułu wydatki.
   
   

Stosowanie odliczenia wskazanego w art. 26 ust. 7a pkt 14 powołanej wyżej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczy wyłącznie właścicieli (współwłaścicieli) samochodów. Przepis ten nie wymaga natomiast, aby osoba niepełnosprawna posiadała prawo jazdy i użytkowała samochód jako kierowca. Przepis nie pozbawia również prawa do ulgi, gdy w dowodzie rejestracyjnym samochodu jest wymieniony tylko współmałżonek osoby niepełnosprawnej, z którym pozostaje we wspólności majątkowej małżeńskiej, jeśli dowiedzie, że jest współwłaścicielem samochodu (samochód stanowi składnik majątku małżeńskiego).

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji pojęcia „zabieg”, „rehabilitacja” oraz „rehabilitacja lecznicza”, zatem koniecznym jest wyjaśnienie tych pojęć w oparciu o definicje encyklopedyczne oraz wydaną z zakresu rehabilitacji literaturę. Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w „Słowniku wyrazów obcych” (PWN, Warszawa 1991 r.) oraz „Encyklopedii” PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby); rehabilitacja jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych; rehabilitacja lecznicza zaś to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię i kinezyterapię. Istotne znaczenie mogą mieć również zabiegi chirurgiczne zmierzające do przywrócenia organicznych funkcji, zmniejszenia następstw nieodwracalnych zmian lub wyrównanie ich w takim stopniu, aby poszkodowanemu przywrócić jego społecznie przydatną sprawność.

Zatem nie wszystkie przejazdy związane z leczeniem osoby niepełnosprawnej będą podlegały odliczeniu w ramach powołanego przepisu a tylko te, które są związane z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. W ramach ww. ulgi podatkowej mieszczą się z pewnością wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego w związku z koniecznym przewozem (przejazdem) na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne (np. zlecone przez lekarza), poniesione przez osobę niepełnosprawną posiadającą I lub II grupę inwalidztwa. Natomiast w ramach tego limitu nie będą mogły być odliczone m.in. wydatki związane z wyjazdami na wizyty lekarskie w przychodni, poradni czy w szpitalu, wykonywanie badań (laboratoryjnych, rezonans magnetyczny, tomografia komputerowa, USG itp.) bowiem wyjazdy te nie spełniają wymogu określonego przez ustawodawcę w treści art. 26 ust. 7a pkt 14 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych; nie są wyjazdami na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Wydatki poniesione na cele określone w art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy, w stanie prawnym obowiązującym do końca 2010 r., nie wymagają co do zasady od podatnika ich dokumentowania. Powyższe nie oznacza jednak, iż organ podatkowy weryfikujący zeznanie roczne w zakresie poprawności dokonanych odliczeń, nie ma prawa domagać się od podatnika przedstawienia okoliczności związanych z poniesionymi wydatkami, np. zaświadczenia lekarskiego potwierdzającego korzystanie z niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych. Jeżeli wolą organu podatkowego będzie wskazanie np. miejsc i częstotliwości dokonywania zabiegów, obowiązkiem podatnika jest te informacje przekazać. Fakt oraz konieczność poniesienia wydatków na cele rehabilitacyjne powinny być co najmniej uprawdopodobnione. Organ podatkowy ma prawo kwestionować wydatki na używanie samochodu, w tym odliczenia kosztów paliwa jeśli okaże się, że wyjazdy nie były związane z odbyciem zabiegów leczniczo

-rehabilitacyjnych lub zabiegi te nie były konieczne lub też dana osoba wcale z nich nie korzystała.

Obowiązek przedstawienia dowodów niezbędnych do ustalenia prawa do odliczenia poniesionych wydatków z ww. tytułu obowiązuje natomiast od dnia 01 stycznia 2011 r. – wynika z powołanego wyżej art. 21 ust. 7c pkt 3 cyt. ustawy, co oznacza, że podatnik korzystający z tego odliczenia obowiązany jest posiadać dokumenty potwierdzające zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych.

W odniesieniu do stwierdzenia Wnioskodawczyni zawartego w uzupełnieniu wniosku, iż ulga rehabilitacyjna w kwocie 2.280 zł należy się zarówno jej jak i jej mężowi wskazać trzeba, że określona w ustawie kwota 2.280 zł jest maksymalną kwotą, która może być odliczona tytułem poniesienia ww. wydatków. Użycie przez ustawodawcę, przy określaniu wielkości limitu, wyrażenia „w wysokości nieprzekraczającej kwoty 2.280 zł” (a nie „w wysokości 2.280 zł’’) wskazuje, iż wysokość odliczenia uzależniona jest od intensywności (częstości) używania samochodu.

Wskazany limit 2.280 zł dotyczy tylko i wyłącznie wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego będącego własnością (współwłasnością) osoby niepełnosprawnej, związanego z przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Kwota 2.280 zł nie jest bowiem odliczeniem z tytułu bycia osobą niepełnosprawną z I lub II grupą inwalidztwa, lecz z tytułu korzystania z samochodu na dojazdy na niezbędne zabiegi. Kwota ta jest wyłącznie limitem, powyżej którego wydatki poniesione na korzystanie z samochodu nie podlegają odliczeniu.

Zatem, podatnik może odliczyć tylko te wydatki na dojazd, które faktycznie poniósł (do kwoty 2.280 zł), to oznacza, ze nie może odliczyć kwoty 2,280 zł, jeżeli poniósł wydatki w kwocie niższej od wyżej wskazanej.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawczyni jest osobą niepełnosprawną i posiada orzeczoną II grupę inwalidztwa. Mąż Wnioskodawczyni, zmarły w dniu 02 listopada 2011 r., był zaliczony do I grupy inwalidztwa. Przez całe życie Wnioskodawczyni i jej mąż uzyskane dochody rozliczali wspólnie, jako małżonkowie. W latach 2007-2011 oboje, jako osoby posiadające orzeczoną grupę inwalidztwa korzystali z odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej, w tym na korzystanie z używania własnego samochodu osobowego na dojazdy na zabiegi rehabilitacyjne, wizyty lekarskie i różne badania i odliczali - każde od swojego dochodu - wydatki poniesione na dojazd samochodem na zabiegi, wizyty lekarskie i badania. Samochód był zarejestrowany tylko na Wnioskodawczynię i jej mąż nie był wpisany do dowodu rejestracyjnego jako współwłaściciel. Samochód małżonkowie posiadali od 1971 r. Małżonkowie nie posiadali rozdzielczości majątkowej i cały majątek był wspólny. Wnioskodawczyni osobiście nie prowadziła samochodu, gdyż nie posiadała prawa jazdy - samochód prowadził najpierw mąż potem syn.

Z powyższego wynika więc, ze samochód był własnością małżonków. W związku z powyższym, mając na uwadze przedstawione okoliczności oraz stan faktyczny i prawny sprawy należy stwierdzić, iż Wnioskodawczyni i jej mąż, między którymi istniała przez cały rok podatkowy wspólność majątkowa i którzy pozostawali w związku małżeńskim przez cały rok podatkowy, mogli na wspólny wniosek wyrażony w zeznaniu podatkowym, skorzystać z preferencyjnego rozliczenia dochodów i we wspólnym rozliczeniu małżonków za lata 2007-2010 mogli odliczać, każde od swoich dochodów, wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego ich własność jako osób niepełnosprawnych zaliczonych odpowiednio do I i II grupy inwalidztwa, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł. Prawo to również przysługuje za rok 2011, w trakcie którego mąż Wnioskodawczyni zmarł. Wnioskodawczyni ma bowiem prawo do złożenia w zeznaniu wniosku o wspólne rozliczenie ze zmarłym małżonkiem i odliczenia wydatków na zabiegi leczniczo – rehabilitacyjne.

Natomiast poniesienie wydatków w związku z przejazdem na wizyty lekarskie i wykonanie badań nie uprawnia do odliczenia od dochodu jako wydatków poniesionych na cele wskazane w art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od fizycznych.

Poniesienie wydatków na cel inny niż wskazał ustawodawca w ww. przepisie nie uprawnia do skorzystania z ww. odliczenia na cele rehabilitacyjne.

Należy jeszcze raz podkreślić, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a cyt. ustawy jest niedozwolona.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni w części dotyczącej możliwości odliczenia wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na zabiegi leczniczo - rehabilitacyjne należało uznać za prawidłowe.

Natomiast w części dotyczącej odliczenia wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego dla potrzeb związanych z przejazdem na wizyty lekarskie i wykonanie badań oraz przysługiwania osobie niepełnosprawnej odliczenia w kwocie 2.280 zł na ww. cel należało uznać za nieprawidłowe.

Końcowo należy wskazać, że m.in. podatnicy mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację (np. roczne zeznanie podatkowe) – art. 81 § 1 Ordynacji podatkowej .

Skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty - art. 81 § 2 Ordynacji podatkowej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.