INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Skarbu Państwa – Starosty, przedstawione we wniosku z dnia 22 grudnia 2010 r. (data wpływu do Urzędu Skarbowego 27 grudnia 2010 r., data wpływu do Biura KIP w Lesznie 30 grudnia 2010 r.), uzupełnionym pismem z dnia 3 marca 2011 r. (data wpływu 7 marca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT dostawy użytkownikowi wieczystemu gruntów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 grudnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT dostawy użytkownikowi wieczystemu gruntów. Dnia 7 marca 2011 r. wniosek uzupełniono o doprecyzowanie opisu zdarzenia przyszłego oraz brakującą opłatę.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Skarb Państwa – Starosta zamierza sprzedać użytkownikowi wieczystemu w trybie art. 32 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 ze zm.) oraz na podstawie zgody wojewody nieruchomość położoną w G., oznaczoną jako działka:

1. nr 2123, która w ewidencji gruntów stanowi grunt orny,
2. nr 2123/4, która w ewidencji stanowi teren przemysłowy,
3. nr 2124/5 i nr 2124/6, które w ewidencji gruntów stanowią rowy.

W studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, wszystkie ww. nieruchomości (działki) stanowią tereny przemysłowe i znajdują się w użytkowaniu wieczystym osoby fizycznej.

Są to tereny niezabudowane.

Działki 2124/5 i 2124/6 zgodnie z mapą ewidencyjną stanowią drogę.

Ww. działki nie są objęte planem zagospodarowania przestrzennego.

Dnia 7 marca 2011 r. Zainteresowany uzupełnił wniosek o doprecyzowanie opisu zdarzenia przyszłego wskazując, iż na podstawie decyzji Wojewody z dnia 22 stycznia 1995 r. i z dniem 5 grudnia 1990 r. została oddana w użytkowanie wieczyste Zakładom S.A., nieruchomość stanowiąca działkę 2123/1 położoną w G. Decyzją Wojewody z dnia 1 czerwca 1993 r. z dniem 5 grudnia 1990 r. została oddana w użytkowanie wieczyste Zakładom S.A. nieruchomość stanowiąca działkę nr 2123/2, położona w G., która w wyniku podziału stanowi obecnie działkę nr 2123/4 i 2123/5. Na podstawie decyzji Wojewody z dnia 18 maja 1993 r. w dniu 5 grudnia 1990 r. została oddana w użytkowanie wieczyste Zakładom S.A. nieruchomość stanowiąca działkę 2124/1 położoną w G. Obecnie działka 2124/1 uległa podziałowi i stanowi m. in. działkę nr 2124/5 i działkę nr 2124/6. Zgodnie ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy G. działki nr 2123/1, 2123/4, 2124/5, 2124/6 oznaczone są jako tereny przemysłowe. Dla działki 2123/1 wydano w roku 2009 decyzje o warunkach zabudowy, natomiast dla pozostałych działek nie wydano decyzji o warunkach zabudowy.

Działki nr 2124/5 i 2124/6 stanowią drogę w rozumieniu art. 3 ust. 3 pkt 3a ustawy Prawo budowlane. Dostawa drogi, oznaczonej geodezyjnie jako działka nr 2124/5 i 2124/6 nie jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia. Staroście jako dokonującemu dostawy nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Nie poniesiono także żadnych wydatków na ulepszenie przedmiotowej drogi. Zgodnie z PKOB ww. droga została zaklasyfikowana w klasie 21212 grupa 211 dział 21 sekcja 2.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie (ostatecznie zredagowane w piśmie z dnia 3 marca 2011 r.).

Czy sprzedaż nieruchomości Skarbu Państwa stanowiącej tereny przemysłowe, orne i drogę (rowy) na rzecz użytkownika wieczystego podlega opodatkowaniu podatkiem VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy o podatku VAT, przez towary należy rozumieć także grunty. Opodatkowane są grunty niezabudowane sklasyfikowane jako działki (tereny) budowlane lub przeznaczone pod zabudowę, gdyż na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych i innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Nieruchomość, która jest przedmiotem sprzedaży na rzecz użytkownika wieczystego, jest oznaczona w studium jako tereny przemysłowe. Powyższe potwierdza także ewidencja gruntów. Zgodnie więc z art. 23 ust. 1 pkt 9, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (VAT).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2011 r., nadanym ustawą z dnia 29 października 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 226, poz. 1476), przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 6 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste.

Należy zauważyć, iż dostawa towarów rozumiana jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel obejmuje każdą czynność polegającą na przeniesieniu dobra materialnego przez stronę, która przyznaje drugiej stronie prawo do faktycznego dysponowania nim, jakby była właścicielem tego dobra. W wyniku ustanowienia prawa użytkowania wieczystego dochodzi do ekonomicznego przeniesienia władztwa nad gruntem (tj. towarem w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy) na rzecz użytkownika wieczystego, co pozwala mu rozporządzać nim jak właściciel. Znajduje to wyraz zarówno w swobodzie korzystania z gruntu i czerpania z niego pożytków w sposób niemalże taki, jak w przypadku właściciela tego gruntu, jak również w możliwości przeniesienia takiego władztwa na inny podmiot, tak jak ma to miejsce w przypadku dokonywania sprzedaży gruntu przez właściciela.

W świetle art. 233 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), użytkownik wieczysty (osoba fizyczna lub prawna) może w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego oraz przez umowę o oddanie gruntu Skarbu Państwa lub gruntu należącego do jednostek samorządu terytorialnego, bądź ich związków w użytkowanie wieczyste, korzystać z gruntu z wyłączeniem innych osób. W tych samych granicach użytkownik wieczysty może swoim prawem rozporządzać. Ten przepis, a także następne przepisy Kodeksu cywilnego (art. 234, art. 235, art. 237) kształtujące uprawnienia użytkownika wieczystego na wzór uprawnień właściciela, jak również długi czas trwania użytkowania wieczystego (art. 236 § 1 i 2 k.c.) wskazują, że oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste stanowi przeniesienie prawa do rozporządzania tym gruntem jak właściciel.

Zgodnie z art. 31 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 ze zm.), oddanie w użytkowanie wieczyste nieruchomości gruntowej zabudowanej następuje z równoczesną sprzedażą położonych na tej nieruchomości budynków i innych urządzeń.

Z powyższego wynika, że zabudowania znajdujące się na nieruchomości gruntowej oddanej w wieczyste użytkowanie stanowią odrębny przedmiot własności.

Stosownie do art. 32 ust. 1 ww. ustawy o gospodarce nieruchomościami, nieruchomość gruntowa oddana w użytkowanie wieczyste może być sprzedana wyłącznie użytkownikowi wieczystemu, z zastrzeżeniem ust. 1a i ust. 3. W myśl art. 32 ust. 2 tejże ustawy, z dniem zawarcia umowy sprzedaży nieruchomości gruntowej, wygasa, z mocy prawa, uprzednio ustanowione prawo użytkowania wieczystego. Przepisu art. 241 Kodeksu cywilnego nie stosuje się.

Z opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca zamierza sprzedać użytkownikowi wieczystemu działki: nr 2123 będącą w ewidencji gruntem ornym, nr 2123/4 będącą według ewidencji terenem przemysłowym, oraz nr 2124/5 i nr 2124/6 oznaczone w ewidencji jako rowy. Według studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy nieruchomości te to tereny przemysłowe, nie objęte planem zagospodarowania przestrzennego. Przy czym działki 2123, 2123/4 są terenami niezabudowanymi, a działki 2124/5 i 2124/6 stanowią drogę w rozumieniu przepisów ustawy Prawo budowlane. Dostawa drogi znajdującej się na działce 2124/5 i 2124/6 nie będzie dokonana w ramach pierwszego zasiedlenia. Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Nie ponoszono również żadnych wydatków na ulepszenie drogi. Opisane działki zostały na podstawie decyzji Wojewody, z lat 1993 i 1995, oddane w użytkowanie wieczyste Zakładom w roku 1990.

Uwzględniając datę dokonania oddania w użytkowanie wieczyste nieruchomości wątpliwości budzi fakt, czy sprzedaż prawa własności gruntu oddanego w użytkowanie wieczyste na rzecz użytkownika wieczystego będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy prawa, jak i opis zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że dostawą towaru w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług było ustanowione w roku 1990 prawa użytkowania wieczystego przedmiotowej nieruchomości gruntowej na rzecz użytkownika. Z tą bowiem chwilą użytkownik otrzymał już prawo do faktycznego dysponowania nieruchomością, jak gdyby był jej właścicielem.

Art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Okoliczności faktyczne przedmiotowej sprawy świadczą, że przeniesienie na użytkownika wieczystego prawa do rozporządzania nieruchomością jak właściciel nastąpiło już w chwili ustanowienia na jego rzecz prawa użytkowania wieczystego tej nieruchomości, a więc w roku 1990. Przy czym do dnia 1 maja 2004 r., czynność ustanowienia użytkowania wieczystego nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Planowana sprzedaż przez Wnioskodawcę przedmiotowej nieruchomości gruntowych nie może być zatem traktowana jako ponowna dostawa tej samej nieruchomości, bowiem nie została spełniona dyspozycja art. 7 ust. 1 ustawy, tj. w opisanej transakcji nie dojdzie do przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Sprzedaż nieruchomości na rzecz obecnego użytkownika wieczystego, będąca w istocie przekształceniem prawa wieczystego użytkowania w prawo własności nieruchomości stanowi jedynie zmianę tytułu prawnego do nieruchomości, nie wpływa natomiast na „władztwo rzeczy”, które użytkownik wieczysty już uzyskał na podstawie decyzji z roku 1993 i 1995 i nie może być traktowana jako sprzedaż tego samego towaru.

Reasumując, sprzedaż przedmiotowych nieruchomości oddanych w użytkowanie wieczyste na rzecz użytkownika wieczystego nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, ani żadnej innej czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, i pozostaje poza zakresem ustawy.

Wyjaśnia się, że stanowisko uznano za nieprawidłowe z uwagi na powołanie w nim przez Wnioskodawcę art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, stanowiącego o zwolnieniu od podatku od towarów i usług dostawy terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę, tymczasem przedmiotem wniosku jest czynność, która nie podlega opodatkowaniu.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.