INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 18 stycznia 2011 r. (data wpływu 20 stycznia 2011 r.) uzupełnionym pismem z dnia 11 marca 2011 r. (data wpływu 14 marca 2011 r.) w odpowiedzi na wezwanie tut. Organu z dnia 23 lutego 2011 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• prawa do odliczenia podatku naliczonego - jest prawidłowe
• opodatkowania dostawy nieruchomości niezabudowanych – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 20 stycznia 2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego oraz opodatkowania dostawy nieruchomości niezabudowanych. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 11 marca 2011 r. (data wpływu 14 marca 2011 r.) w odpowiedzi na wezwanie tut. Organu z dnia 23 lutego 2011 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

1. Osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym są wspólnikami spółki komandytowej , do której tytułem wkładu niepieniężnego zostały wniesione nieruchomości gruntowe niezabudowane .
2. Spółka jest zarejestrowana jako podatnik VAT czynny i będzie prowadzić działalność gospodarczą opodatkowaną VAT.
3. Po wniesieniu Nieruchomości do Spółki, SK będzie szukała nabywców zainteresowanych zakupem wniesionym Działek. Sprzedaż ma nastąpić w stanie niezmienionym, tzn. SK nie będzie dokonywała zmian w statusie działek, SK nie będzie występowała o wydanie warunków zabudowy oraz nie będzie budowała budynków czy budowli na Działkach.
4. Na chwilę obecną Działki nie są objęte miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Nie została też dla nich wydana decyzja o warunkach zabudowy. Status wnoszonych nieruchomości, na chwilę obecną jest następujący:
   1. działka nr ew. 59/2 oznaczona w rejestrze gruntów jako grunty orne, pastwiska, lasy i grunty leśne;
   2. działka nr ew. 59/4 oznaczona w rejestrze gruntów jako grunty orne, pastwiska, lasy i grunty leśne;
   3. działka nr ew. 59/6 oznaczona w rejestrze gruntów jako sady;
   4. działka nr ew. 59/7 oznaczona w rejestrze gruntów jako sady i grunty orne;
   5. działka nr ew. 59/8 oznaczona w rejestrze gruntów jako grunty orne;
   6. działka nr ew. 59/9 oznaczona w rejestrze gruntów jako grunty orne;
   7. działka nr ew. 107/4 oznaczona w rejestrze gruntów jako drogi;
   8. działka nr ew. 107/8 oznaczona w rejestrze gruntów jako grunty orne;
   9. działka nr ew. 107/9 oznaczona w rejestrze gruntów jako grunty orne.
5. Dla działki wymienionej w pkt 4 (i) powyżej studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy przewiduje, iż są to tereny zieleni urządzonej (ZU).
6. Dla działek wymienionych w pkt 4 (iii) — (vi) oraz 4 (viii)-(ix) powyżej studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy przewiduje, iż są to tereny zabudowy mieszkaniowo — usługowej podmiejskiej (MU.2).
7. Działki wymienione w pkt 1 (ii) oraz (vii) pełnią funkcję dróg, przy czym działka (ii) jest drogą dojazdową do działek wymienionych w punkcie (i) oraz (iii-vi), a działka wymieniona w punkcie 1 (vii) jest drogą dojazdową do działek wymienionych w pkt 1 (viii-ix)
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy w świetle art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług , Spółka ma prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur otrzymanych od udziałowców, jeżeli aport nieruchomości będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem VAT oraz faktury będą wystawione przez zarejestrowanych podatników podatku VAT...
2. Czy w świetle art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT sprzedaż opisanych w stanie faktycznym nieruchomości będzie zwolniona z opodatkowania podatkiem od towarów i usług...
   
   

Pytanie 1

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółce będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego w przypadku, gdy wniesienie nieruchomości tytułem wkładu niepieniężnego będzie opodatkowane VAT oraz Spółka wykorzysta aport do działalności opodatkowanej Spółki.

Prawo obniżenia podatku należnego o podatek naliczony jest podstawowym prawem podatnika. Zasady odliczania podatku zostały określone w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT. Podstawowym warunkiem jaki należy spełnić, aby skorzystać z prawa do odliczenia jest związek danej czynności z działalnością opodatkowaną. W przedstawionym stanie faktycznym warunek ten może być spełniony, ponieważ Spółka, co do zasady, zamierza wykorzystywać otrzymane nieruchomości do działalności opodatkowanej podatkiem VAT. Jednocześnie nie wystąpi żaden z warunków ograniczających prawo do odliczenia (w szczególności nie zajdzie żadna z sytuacji opisanych w art. 88 ust. 3a ustawy o VAT).

Zdaniem Wnioskodawcy, w omawianym przypadku: jeżeli wniesienie wkładu niepieniężnego w postaci nieruchomości gruntowych będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT,

• jeżeli udziałowcy będą zarejestrowanymi podatnikami podatku VAT,
• Wnioskodawca będzie czynnym podatnikiem podatku VAT,
• aport będzie nierozerwalnie związany z działalnością Spółki, tzn. wykorzystywany do działalności opodatkowanej Wnioskodawcy,
• nie mają zastosowania wyjątki o których mowa w art. 114, 119 ust. 4, 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124 ustawy o VAToraz
• kwota podatku VAT będzie stanowiła dla Wnioskodawcy kwotę podatku naliczonego zgodnie z art. 86 ust. 2 ustawy o VAT,
  
  

Spełnione będą przesłanki do dokonania odliczenia podatku naliczonego o którym mowa w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT.

Pytanie 2

Zdaniem Wnioskodawcy sprzedaż przez Spółkę wymienionych w stanie faktycznym Nieruchomości w stanie niezmienionym będzie zwolniona z VAT.

Na mocy art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. Wobec powyższego dla ustalenia zasad opodatkowania przedmiotowej transakcji kluczowe jest ustalenie, co ustawodawca rozumie pod pojęciem teren budowlany lub przeznaczony pod zabudowę.

Pojęcia „teren budowlany” oraz „teren przeznaczony pod zabudowę” nie zostały zdefiniowane w ustawie o VAT. W związku z powyższym należy terminy te interpretować w oparciu o przepisy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym z 27 marca 2003 r. (Dz. U. nr 80 poz. 717). Ustawa ta w art. 4 ust. 1 stanowi, że ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Artykuł 4 ust. 2 tego aktu precyzuje natomiast, że w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu (...). Ustawa ta nie przewiduje żadnych innych aktów prawnych ani władczych rozstrzygnięć organów administracji, które mogłyby określać przeznaczenie terenu. Wobec powyższego katalog ten należy uznać za zamknięty i jeśli z planu zagospodarowania przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowy nie wynika charakter danego terenu to należy przyjąć, że grunt taki nie ma, w danej chwili, określonego przeznaczenia, zatem decydujące znaczenie będą miały zapisy w ewidencji gruntów.

W szczególności o przeznaczeniu danego terenu nie mogą przesądzać zapisy tzw studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Studium jest aktem wewnętrznym gminy, skierowanym do jej organów, który nie ma mocy normatywnej. Wynika to z faktu, że art. 9 ust. 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym stanowi, iż studium nie jest aktem prawa miejscowego. Nie jest więc aktem powszechnie obowiązującym przez co nie może wpływać na obowiązki obywateli (w szczególności w zakresie ustalenia zasad opodatkowania).

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje również oparcie w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego. W orzeczeniu z 23 marca 2010 roku (sygn I FSK 274/09), NSA stwierdził „w aspekcie przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 9 u.p.t.u. zwolnienia od opodatkowania tym podatkiem dostawy terenów niezabudowanych, innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę, ocena czy dostawa określonego terenu korzysta ze zwolnienia od tego podatku, powinna być dokonywana na podstawie zapisów w ewidencji gruntów budynków w przypadku gdy nie został uchwalony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego oraz nie wydano decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu”. W orzeczeniu tym NSA potwierdził brak normatywnego charakteru studium, a w konsekwencji brak możliwości ustalania na jego podstawie zasad opodatkowania VAT. Zdaniem NSA przyjęcie odmiennej interpretacji stałoby w sprzeczności z art. 87 ust 2 Konstytucji RP, zgodnie z którym aktami powszechnie obowiązującego prawa są m. in. akty prawa miejscowego. Oznacza to, że obowiązki obywateli, również w sferze podatkowej, mogą wynikać jedynie z powszechnie obowiązujących aktów prawa, a takim nie jest studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.

Podobny pogląd wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w wyroku z 11 grudnia 2008 r (I SA/Ol 485/08) oraz WSA w Szczecinie w wyroku z 27 maja 2009 r (I SA/Sz 89/09).

Stanowisko to zostało także potwierdzone w wyroku składu 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z 17 stycznia 2011 roku (sygn. 1 FPS 8/10). Sąd stwierdził w nim, że w celu prawidłowej klasyfikacji terenu dla zastosowania zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, w przypadku, gdy nie ma aktualnego planu zagospodarowania przestrzennego ani nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania przestrzennego, to na podstawie art. 21 ust. 1 Prawa geodezyjnego i kartograficznego znaczenie mają dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków, nie zaś warunki zabudowy określone w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego.

Zdaniem Wnioskodawcy, biorąc pod uwagę powyższe orzecznictwo oraz fakt, że Działki nie są objęte miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego oraz dla Działek nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy w niniejszej sprawie o przeznaczeniu gruntów powinny decydować zapisy w ewidencji gruntów.

Ponieważ w niniejszej sprawie z zapisów w ewidencji gruntów jednoznacznie wynika, że nieruchomości te mają status gruntów ornych, sadów lub lasów jasnym jest, że w chwili obecnej nie są przeznaczone pod zabudowę. Oznacza to, że sprzedaż tych Nieruchomości przez SK będzie zwolniona z VAT. Wniosek taki wynika zarówno z treści przepisów ustawy o VAT jak i zacytowanego wyżej orzecznictwa.

Sprzedaż zwolniona oczywiście oznacza, że Spółka nie ma prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego przy aporcie Nieruchomości przez udziałowców.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

• prawidłowe w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego
• nieprawidłowe w zakresie opodatkowania dostawy nieruchomości niezabudowanych
  
  

Ad.1

Zgodnie z treścią art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) zwanej dalej ustawą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ww. ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Na podstawie art. 87 ust. 1 cyt. ustawy, w przypadku, gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy.

Jak wskazuje powyższe, prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje podatnikowi podatku od towarów i usług. Przy czym art. 86 ust. 1 cyt. ustawy odwołuje się do definicji podatnika zawartej w art. 15 ustawy, zgodnie z którym podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, tj. w sytuacji gdy towary i usługi, z nabyciem których podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

Warunkiem umożliwiającym podatnikowi podatku od towarów i usług skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi. Przedstawiona zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku wykorzystywania ich do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Zgodnie z art. 88 ust. 4 ww. ustawy obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 20 (przypadek ten nie ma zastosowania w przedmiotowej sprawie).

Z okoliczności sprawy wynika, iż Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT i prowadzi działalność opodatkowaną podatkiem VAT. Do Spółki tytułem wkładu niepieniężnego zostały wniesione nieruchomości gruntowe niezabudowane.

Biorąc pod uwagę cytowane przepisy stwierdzić należy, iż Spółce będzie przysługiwać prawo do odliczenia podatku VAT pod warunkiem, iż zostaną spełnione wszystkie przesłanki wynikające z cytowanych przepisów tj. jeżeli wniesienie wkładu niepieniężnego w postaci nieruchomości gruntowych będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT i Wnioskodawca będzie wykorzystywał przedmiotowe nieruchomości do czynności opodatkowanych podatkiem VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w odniesieniu do pytania pierwszego należało uznać za prawidłowe.

Ad.2

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zmianami) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Na mocy art. 2 pkt 22 ww. ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zgodnie z treścią przepisu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Regulacja powyższa oznacza, że zwolnieniem przedmiotowym nie jest objęta dostawa terenów budowlanych oraz przeznaczonych pod zabudowę, a co za tym idzie podlegają one opodatkowaniu podstawową stawką podatku od towarów i usług.

O przeznaczeniu gruntów decydują zapisy w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W myśl art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 27.03.2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. nr 80, poz. 717 ze zm.), ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, iż do Spółki w drodze aportu niepieniężnego wniesiono nieruchomości. Wymienione działki są niezabudowane oraz nie zostały objęte miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, nie została dla nich również wydana decyzja o warunkach zabudowy. Wnioskodawca zamierza sprzedać przedmiotowe działki w stanie niezmienionym, tzn. Spółka nie będzie dokonywała zmian w statusie działek, nie będzie występowała o wydanie warunków zabudowy oraz nie będzie budowała budynków czy budowli na działkach.

W związku z powyższym dla określenia przeznaczenia przedmiotowych gruntów należy wziąć pod uwagę zapisy wynikające ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie bowiem z treścią art. 9 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, w celu określenia polityki przestrzennej gminy, w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego, rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzania studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, zwanego dalej "studium". Wójt, burmistrz albo prezydent miasta sporządza studium zawierające część tekstową i graficzną, uwzględniając zasady określone w koncepcji przestrzennego zagospodarowania kraju, ustalenia strategii rozwoju i planu zagospodarowania przestrzennego województwa oraz strategii rozwoju gminy, o ile gmina dysponuje takim opracowaniem (ust. 2). Studium sporządza się dla obszaru w granicach administracyjnych gminy (ust. 3). Ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych (ust. 4).

W tym miejscu nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, iż o przeznaczeniu danego terenu nie mogą przesądzać zapisy studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, gdyż art. 9 ust. 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym stanowi, iż studium nie jest aktem prawa miejscowego oraz, że decydujące znaczenie będą miały zapisy w ewidencji gruntów.

Z cytowanych przepisów wynika bowiem, iż studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego tworzone jest z uwzględnieniem zasad określonych w koncepcji przestrzennego zagospodarowania kraju, ustalenia strategii rozwoju i planu zagospodarowania przestrzennego województwa oraz strategii rozwoju gminy, a ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych. Zatem miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego powstaje niejako na podstawie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego.

Ponadto na mocy art. 20 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 193, poz. 1287 ze zm.), dane z ewidencji gruntów i budynków mogą być stosowane wyłącznie posiłkowo gdyż nie zawierają danych o „przeznaczeniu” danego gruntu, a jedynie obejmują dane - w przypadku gruntów - dotyczące m.in. ich położenia, granic, powierzchni, rodzajów użytków gruntowych oraz ich klas gleboznawczych.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że dla określenia przeznaczenia danego terenu, w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz w sytuacji, gdy nie wydano decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu,w ocenie tut. Organu, decydujące znaczenie ma przeznaczenie terenu określone w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.

Odnosząc się natomiast do powołanych przez Wnioskującą wyroków dotyczących konieczności stosowania danych z ewidencji gruntów w celu ustalenia przeznaczenia gruntu, gdy nie ma miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, należy podkreślić, iż nie można wywodzić z nich, iż w tej sprawie istnieje jednolita linia orzecznicza. Choć Wnioskodawca powołał korzystne dla siebie wyroki, tak Organ pragnie przywołać orzeczenia sądów administracyjnych, które potwierdzają jego stanowisko wyrażone w niniejszej interpretacji.

W orzeczeniu Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 14 kwietnia 2010r., sygn. akt I SA/Bd 181/10 Sąd wskazał, iż „w sytuacji, gdy w dniu zawarcia transakcji sprzedaży nie istnieje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, ani decyzja o warunkach zabudowy, należy posłużyć się inną istniejącą na dzień zawarcia transakcji dokumentacją sporządzoną na podstawie ustawy o planowaniu przestrzennym (…). Natomiast studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy jest obok miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania, środkiem prawnym kształtowania polityki przestrzennej przewidzianym przez ustawę o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Te właśnie środki mają bezpośredni wpływ na gospodarkę nieruchomościami w skali gminy i w odniesieniu do konkretnego właściciela nieruchomości.”

Powyższy pogląd Sądu potwierdza stanowisko Organu przedstawione w niniejszej interpretacji, iż w sytuacji, gdy dla danego terenu nie ma planu zagospodarowania przestrzennego oraz nie wydano decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania, w celu określenia jego przeznaczenia, decydujące znaczenie ma studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego.

Należy również podkreślić, iż powyższe stanowisko jest prezentowane w innych wyrokach: WSA - w Krakowie I SA/Kr 1450/09, WSA w Rzeszowie I SA/Rz 711/09, WSA w Bydgoszczy I SA/Bd 157/09 oraz w wyroku NSA z dnia 22.07.2008, sygn. akt I FSK 868/07.

W związku z powyższym powołane przez Wnioskującą wyroki nie stanowią podstawy do stwierdzenia, iż w analizowanej sprawie – dla ustalenia przeznaczenia gruntów – należy posłużyć się zapisami z ewidencji gruntów.

Ze złożonego wniosku wynika, że studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy przewiduje dla wymienionych działek, iż są to tereny zieleni urządzonej, tereny zabudowy mieszkaniowo - usługowej podmiejskiej oraz drogi.

Ustawodawca w art. 43 ust. 1 pkt 9 posługuje się kryterium przeznaczenia terenu, a nie jego klasyfikacją gleboznawczą. Jednakże ustawodawca zwalniając od podatku od towarów i usług dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę nie sprecyzował w ustawie, jakimi kryteriami należy się kierować, aby ustalić przeznaczenie danego gruntu. W związku z tym, że ustawa nie precyzuje, o jakie tereny przeznaczone pod zabudowę chodzi, przyjąć należy, że pojęcie „tereny przeznaczone pod zabudowę” obejmuje obszary, na których przewidziane są różne formy zabudowy, począwszy od zabudowy mieszkaniowej, przez tereny zabudowy techniczno-produkcyjnej, aż po tereny zabudowy zagrodowej włącznie.

W związku z powyższym dostawa działki nr 59/2, znajdującej się w obszarze oznaczonym zgodnie ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego jako „zieleń urządzona” korzysta ze zwolnienia z podatku VAT na mocy art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy. Tereny zieleni urządzonej nie stanowią bowiem gruntów, na których dopuszczone są wymienione powyżej formy zabudowy takie jak zabudowa mieszkaniowa, techniczno-produkcyjna czy zagrodowa. Nie są one zatem gruntami budowlanymi lub przeznaczonymi pod zabudowę, o których mowa w ustawie o podatku VAT.

Natomiast dostawa pozostałych działek, znajdujących się w obszarze oznaczonym zgodnie ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego jako tereny zabudowy mieszkaniowo-usługowej, podmiejskiej oraz stanowiących drogi, podlega opodatkowaniu podatkiem VAT według podstawowej stawki. Jest to bowiem teren przeznaczony pod określoną zabudowę co uniemożliwia zastosowanie powyższego zwolnienia z podatku VAT.

Mając powyższe na względzie, stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku należało uznać za nieprawidłowe.

Ponadto stwierdzić należy, iż powołane przez Wnioskodawcę wyroki sądów administracyjnych (I FPS 3/07, I FSK 259/07, I SA/Sz 89/09), odnoszące się do kwestii opodatkowania sprzedaży gruntów, nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy zwrócić uwagę, iż organ podatkowy jest zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę, natomiast rozstrzygnięcia sądów podejmowane są w oparciu o zebrany w danej sprawie materiał dowodowy.

Dodatkowo wskazać należy, iż z wyroków tych nie należy wyciągać wniosku o ukształtowaniu się określonej linii orzeczniczej. Orzecznictwo sądów administracyjnych nie jest jednolite w kwestii opodatkowania dostawy nieruchomości i o ile Wnioskodawca powołał korzystne dla siebie wyroki, tak Organ podatkowy pragnie przywołać orzeczenia sądów administracyjnych, które potwierdzają stanowisko Organu, wyrażone w niniejszej interpretacji.

W wyroku z dnia 25.02.2009 r. sygn. akt III SA/Wa 2733/08 Sąd stwierdził : „(...) choćby od strony przedmiotowej dane dwie czynności, np. dostawy towarów (w tym gruntów), wyglądały identycznie, to jednak możliwa jest sytuacja, gdy opodatkowaniu podlegać będzie tylko jedna z nich, ta mianowicie, która została wykonana przez podmiot działający w charakterze producenta, usługodawcy lub handlowca.” W tym samym wyroku, dokonując wykładni art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług Sąd orzekł, iż „ W przepisie tym, tak , jak w żadnym innym, ustawa nie warunkuje przyznania statusu podatnika od dopełnienia jakichkolwiek warunków formalnych, lecz przesądza, że podatnikiem staje się z mocy prawa z chwilą wykonania czynności podlegającej opodatkowaniu. Taką czynnością jest dostawa gruntu, dokonana przez podmiot działający w charakterze handlowca (...). I dalej „(...) samo oświadczenie podatnika (zakładając nawet, że takie jednoznaczne oświadczenie, iż nie nabywał rzeczy w celu odsprzedaży, zostałoby złożone) nie może być wyłączną podstawą oceny rzeczywistych intencji towarzyszących nabyciu. O takich intencjach świadczą bowiem wszelkie okoliczności sprawy (...)”.

Powyższe stanowisko podtrzymane również zostało w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20.05.2010 r. sygn. akt I FSK 875/09.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w odniesieniu do pytania drugiego należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.