INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 26.05.2008 r. (data wpływu 02.06.2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku opodatkowania podatkiem VAT przekazania uczestnikowi programu lojalnościowego nagrody rzeczowej, kwalifikowanej jako nagroda w sprzedaży premiowej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 02.06.2008 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku opodatkowania podatkiem VAT przekazania uczestnikowi programu lojalnościowego nagrody rzeczowej, kwalifikowanej jako nagroda w sprzedaży premiowej.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka prowadzi program lojalnościowy skierowany do konsumentów nabywających towary lub usługi w sieci kawiarni należących do spółki. Za dokonanie, w dowolnej kawiarni należącej do spółki, każdego zakupu, uczestnik programu otrzymuje punkty (nazywane coffecoin). Liczba uzyskanych przez uczestnika punktów jest uzależniona od wartości brutto zakupionych przez uczestnika produktów albo usług, tj. od ceny zapłaconej przez uczestnika za dany zakup. Zależność ta polega na istnieniu stałych przeliczników pomiędzy kwotą wydaną na towary lub usługi oferowane przez Spółkę, a liczbą punktów przyznanych uczestnikowi. I tak przykładowo każde wydane przez uczestnika 10 zł oznacza możliwość uzyskania od 5 do 8 punktów.

Punkty naliczane są bezpośrednio po dokonaniu zakupu na specjalnej karcie magnetycznej otrzymanej od spółki przez każdego uczestnika (karty pozostają własnością Spółki). Po zgromadzeniu odpowiedniej liczby punktów uczestnicy mogą wymieniać je na nagrody. Nagrodami w programie są m. in. towary (np. kanapki, ciastka, napoje) znajdujące się w sprzedaży w kawiarniach Spółki. Nagrody te uczestnik odbiera bezpośrednio w kawiarni należącej do Spółki za okazaniem karty punktowej przy czym z karty tej odejmowana jest taka liczba punktów jaka odpowiada otrzymanej przez uczestnika nagrodzie.

Nagrodami w programie mogą być również towary oferowane przez Spółkę wyłącznie dla uczestników programu i nie będące w normalnej sprzedaży w kawiarniach Spółki (np. koszulki z logo kawiarni). Nagrody te uczestnik zamawia na specjalnym formularzu składanym w kawiarni należącej do Spółki, następnie z karty uczestnika odejmowana jest liczba punktów odpowiadająca zamówionej przez uczestnika nagrodzie, a sama nagroda jest wydawana uczestnikowi pocztą na adres korespondencyjny wpisany przez uczestnika na formularzu zamówienia nagrody. Uczestnik może sprawdzić ile punktów potrzebuje zgromadzić aby móc je wymienić na konkretną nagrodę w programie na podstawie specjalnego katalogu nagród, w którym określona jest tzw. wartość punktowa każdej z nagród tj. liczba punktów, która jest niezbędna dla uzyskania określonej nagrody.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. nr 54, poz. 535 ze zm.) nieodpłatne przekazanie uczestnikowi programu lojalnościowego nagrody rzeczowej, kwalifikowanej jako nagroda w sprzedaży premiowej, powoduje po stronie Spółki obowiązku opodatkowania tej czynności podatkiem VAT...

Zdaniem wnioskodawcy, zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług, na równi z odpłatną dostawą towarów ustawodawca objął opodatkowaniem przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzeniem przez podatnika przedsiębiorstwa. Zgodnie z art. 7 ust. 3 ustawy o VAT przepisu tego nie stosuje się do przekazywanych drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek, przy spełnieniu dodatkowych przesłanek wynikających z art. 7 ust. 4 i 7 ustawy. Zdaniem spółki z art. 7 ust. 2 a contrario wynika również, że opodatkowaniem nie jest objęte przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, o ile przekazanie to następuje na cele związane z działalnością przedsiębiorstwa. O ile spełniony jest warunek związku z działalnością prowadzonego przedsiębiorstwa, obowiązek podatkowy nie powstanie, nawet jeżeli przekazywane towary nie stanowią drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek. Takie stanowisko zostało już wielokrotnie potwierdzane w orzecznictwie sądów administracyjnych, między innymi w wyroku z WSA w Warszawie dnia 17 sierpnia 2007 r. (sygn. III SA/Wa 984/07, (w wyroku WSA we Wrocławiu z dnia 3 kwietnia 2007 r. (sygn. I SA/Wr 152/07), w wyroku NSA w Warszawie z dnia 30 października 2007 r. sygn. III SA/Wa 599/07) oraz w wyroku WSA w Rzeszowie dnia 14 lutego 2008 r. (sygn. I SA/Rz 875/07).

Nie ulega wątpliwości, że towary przekazywane przez Spółkę uczestnikom programu lojalnościowego jako nagrody w tym programie należą do Spółki, są to zakupione przez nią wcześniej towary albo towary wytworzone przez Spółkę. Zdaniem Spółki nie ulega również wątpliwości, że towary są przekazywane na cele związane z prowadzeniem przez Spółkę działalności gospodarczej. Celem organizowanego przez spółkę programu lojalnościowego jest promocja kawiarni należących do Spółki, zachęcenie do nabywania sprzedawanych przez te kawiarnie towarów i korzystanie z usług oferowanych w tej sieci kawiarni, czego konsekwencją ma być zwiększenie sprzedaży. Rezultatem programu ma być lojalizacja klientów i zachęcenie ich do stałego nabywania produktów w sieci kawiarni należących do spółki, bowiem im większe kwoty klient przeznacza na zakupy w kawiarni, tym więcej może otrzymać nagród. Wedle dokonanych przez Spółkę szacunków ekonomicznych rezultatem prowadzenia programu, w tym wydawania nagród, będzie ogólny wzrost obrotów z tego segmentu działalności Spółki.

Zdaniem Spółki nie powinno również budzić wątpliwości, że przekazywanie przez Spółkę towarów jako nagród w programie lojalnościowym nie powinno być kwalifikowane jako darowizna na rzecz uczestników programu lojalnościowego (art. 7 ust 2 pkt 2 przedmiotowej ustawy). Wydanie nagrody w programie lojalnościowym jest obowiązkiem Spółki, jako podmiotu który złożył przyrzeczenie publiczne w rozumieniu art. 919 Kodeksu cywilnego, nie zaś wykonaniem zobowiązań umowy darowizny (art. 888 Kodeksu cywilnego). W momencie gdy klient Spółki (osoba dokonująca zakupu czy zakupów w kawiarniach Spółki) przystępuje do programu lojalnościowego a następnie, zgodnie z regulaminem programu lojalnościowego, gromadzi punkty na swojej karcie magnetycznej, wówczas wykonuje oznaczone czynności określone w przyrzeczeniu publicznym i zgodnie z art. 919 Kodeksu cywilnego spółka jest zobowiązana do wydania mu nagrody. Niezależnie od kwalifikacji stosunku prawnego na gruncie przepisów kodeksu cywilnego należy też zauważyć, że darowizna jest aktem szczodrobliwości bez ekonomicznego ekwiwalentu ze strony osoby obdarowanej, tymczasem w przedmiotowym stanie faktycznym warunkiem uzyskania określonej korzyści jest wcześniejsze dokonanie zakupów na określoną kwotę.

Zgodnie z powyższym, Spółka stoi na stanowisku, że zgodnie z art. 7 ust 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. nr 54, pos. 535 ze zm.) nieodpłatne przekazanie uczestnikowi programu lojalnościowego nagrody rzeczowej, kwalifikowanej jako nagroda w sprzedaży premiowej, nie powoduje po stronie Spółki obowiązku opodatkowania tej czynności podatkiem VAT.

W dniu 20.08.2008 r. wydana została interpretacja indywidualna nr IPPP1/443-1054/08-2/IG, w której stanowisko Wnioskodawcy uznane zostało za nieprawidłowe. Interpretacja ta była przedmiotem skargi Spółki. Wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27.05.2009 r. sygn. III SA/Wa 3377/08 uchylono zaskarżoną interpretację indywidualną nr IPPP1/443-1054/08-2/IG z dnia 20.08.2008 r. Ww. wyrok był przedmiotem rozpoznania Naczelnego Sądu Administracyjnego, który wyrokiem z dnia 17.09.2010 r. sygn. I FSK 1470/09 oddalił skargę kasacyjną wniesioną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie.

W ww. wyroku WSA w Warszawie z dnia 27.05.2009 r. sygn. III SA/Wa 3377/08, Sąd stwierdził m.in. że w przedstawionym przez Skarżącą stanie faktycznym, oceniając zgodność z prawem zaskarżonego rozstrzygnięcia wskazać trzeba, że zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u. opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju (tj. terytorium Rzeczypospolitej Polskiej - art. 2 pkt 1 u.p.t.u.). Natomiast art. 7 ust. 2 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników
2. wszelkie inne przekazanie towarów bez wynagrodzenia, w szczególności darowizny
   - jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności, w całości lub w części.
   
   

W ocenie Sądu z powyższych regulacji prawnych wynika, że dostawą towarów objętą opodatkowaniem, a więc mieszczącą się w przedmiocie opodatkowania określonym w art. 5 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u., tj. w pojęciu „odpłatnej dostawy towarów”, są także niektóre nieodpłatne przekazania towarów. Ustawodawca za takie uznał te z nich, które są dokonywane na cele inne niż związane z prowadzonym przedsiębiorstwem. Innymi słowy art. 7 ust. 2 u.p.t.u. zrównuje czynności dokonane bez wynagrodzenia z czynnościami odpłatnymi, oczywiście przy spełnieniu warunków wymienionych w tym przepisie i z zastrzeżeniem płynącym z ust. 3 tego artykułu (wyłączenie zrównania z uwagi na przedmiot objęty czynnością nieodpłatną). W ten sposób opodatkowane jest jakiekolwiek nieodpłatne przekazanie przez podatnika należących do jego przedsiębiorstwa towarów o ile podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności, w całości lub w części oraz - co jest istotne w niniejszej sprawie - przekazanie nastąpiło na cele inne niż związane z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem. To ostatnie zastrzeżenie, umiejscowione we wstępnej części art. 7 ust. 2 u.p.t.u. odnosi się również do wyliczonych przykładowo czynności, wśród których znalazło się przekazanie towarów bez wynagrodzenia, a to oznacza, iż cel przekazania takich towarów jest niezbędnym elementem dopełniającym zakres znaczeniowy tych czynności. Sąd nie podzielił argumentacji organu, który z treści art. 7 ust. 3 u.p.t.u. wywodził, że ust. 2 tego artykułu dotyczy także przekazania towarów na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem. Po pierwsze, stwierdzenie takie jest sprzeczne z literalnym brzmieniem art. 7 ust. 2, który jednoznacznie nawiązuje do przekazania na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem. Nie jest więc możliwe wyprowadzanie jego treści z innych przepisów ustawy np. art. 86 ust.1 czy art. 88 ust.3 pkt 3. Po drugie, jeśli ratio legis tego przepisu byłoby objęcie zarówno przekazania towarów na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, jak i na cele z nim niezwiązane, wówczas ustawodawca zrezygnowałby ze wskazania celu przekazania, odwołując się jedynie do samej czynności przekazania; cele bowiem ujęte jako związane” i „niezwiązane” - czyli pozostałe, dopełniają do całości tak określony możliwy zbiór przekazań.

Sąd podkreślił, że w przedstawionym przez Skarżącą stanie faktycznym, czynność nieodpłatnego przekazania bliżej niezidentyfikowanemu nabywcy dodatkowego produktu będącego w obrocie handlowym sprzedawcy, o ile nabywca zakupi towary określonej wartości, jest niewątpliwie czynnością reklamową, związaną z prowadzonym przedsiębiorstwem. Obowiązujące przepisy w art. 5 ust. 1 u.p.t.u. jako czynność opodatkowaną traktują odpłatną dostawę towarów, a w przepisie art. 7 ust. 2 pkt 2 u.p.t.u. przekazanie towarów bez wynagrodzenia, w szczególności darowizny, są opodatkowane jeżeli towary objęte darowizną są przekazywane na cele inne niż związane z prowadzonym przez sprzedawcę przedsiębiorstwem. W tej sprawie towary opisane w pytaniu interpretacyjnym są przekazywane konsumentowi pod tytułem darmowym. Opisana w pytaniu czynność nie jest przyrzeczeniem publicznym ujętym w art. 919 Kodeksu cywilnego, nie posiadając cech wymienionych w tym przepisie. Jest indywidualną, nieodpłatną czynnością prawną pomiędzy spółką, a konsumentem, przysparzającą temuż konsumentowi doraźną, a spółce przesuniętą w czasie korzyść majątkową. W konsekwencji stwierdzić trzeba, iż przepisy art. 7 ust. 2 i ust. 3 u.p.t.u., za odpłatną dostawę towarów przyjmują również przekazanie przez podatnika towarów bez wynagrodzenia na cele nie związane z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem; natomiast cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem są podatkowo obojętne.

Przedmiot opodatkowania, zgodnie z art. 217 Konstytucji RP, musi wynikać z przepisów ustawowych, a skoro dany stan rzeczy z przepisów tych nie wynika, to należy uznać go za pozostający poza zakresem opodatkowania.

Sąd stwierdził, że najistotniejszym jednak dla sprawy orzeczeniem jest wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego, wydany w składzie siedmiu sędziów, w dniu 23 marca 2009 r., a więc już po sporządzeniu przez Ministra Finansów interpretacji, poddawanej ocenie w niniejszej sprawie, I FPS 6/08, który przesądził pojawiające się w orzecznictwie rozbieżności. Wyrok ten między innymi stwierdził:

„Z literalnego brzmienia części wstępnej art. 7 ust. 2 tej ustawy wynika wprost, że odnosi się on do takiego przekazania towarów, które nastąpiło wyłącznie na cele inne niż związane z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem. Oznacza to, że przepis ten pomija takie nieodpłatne przekazania towarów, które zostały dokonane na cele związane z przedsiębiorstwem prowadzonym przez podatnika. Czynności wymienione w punktach 1 i 2 ust. 2 zostały podane jedynie jako przykłady (gdyż poprzedza je sformułowanie „w szczególności”) wskazanego w części wstępnej tego ustępu przekazania towarów na cele inne niż związane z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem. W konsekwencji również wymienione w pkt 2 omawianego ustępu „wszelkie inne przekazanie towarów bez wynagrodzenia, w szczególności darowizny” to tylko takie przekazanie towarów, które zostało dokonane na cele inne niż związane z przedsiębiorstwem prowadzonym przez podatnika. Należy zgodzić się z poglądem wyrażonym w powołanych wyrokach I FSK 600/07 i FSK 743/07, że po nowelizacji art. 7 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług zakres przedmiotowy opodatkowania wskazany w ust. 2 tego artykułu jest określony jedynie w jego części wstępnej (a nie także w ust. 3, jak to było przed nowelizacją, a co przyjął NSA w uchwale z dnia 28 maja 2007 r., I FSK 5/06). Przepis ust. 3 tego artykułu określa obecnie tylko rodzaje towarów, których przekazanie wskazane w ust. 2, czyli na cele inne niż związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, zostało wyłączone z zakresu przedmiotowego opodatkowania (wyłączenie przedmiotowe); jest on przepisem szczególnym (zawierającym wyjątki) w stosunku do ust. 2. Wyżej przedstawiona wykładnia gramatyczna art. 7 ust. 2 i 3 ustawy o podatku od towarów i usług, wobec niepozostających w sprzeczności do siebie zapisów ust. 2 i 3, jest na tyle jasna, że sięganie po inne metody wykładni należy uznać za niedopuszczalne”.

„lstotnym wykroczeniem poza granicę literalnego brzmienia przepisu art. 7 ust. 3 jest uznanie, że wynika z niego, że czynność przekazania bez wynagrodzenia drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek jest związana z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem, podczas gdy teza taka nie wynika z treści tego przepisu, który przez odwołanie się do ust. 2 jednoznacznie nawiązuje do przekazania na cele inne niż związane z tym przedsiębiorstwem. Tezy tej nie można również wywieść z normy ust. 3, gdyż przekazanie przez podatnika drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek może odbywać się też na cele inne niż związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa.”

Wyrok ten uwidocznił również, poruszany i w tej sprawie problem zawężenia w ustawie krajowej zakresu przedmiotowego opodatkowania w porównaniu do unormowań zakreślonych w prawie wspólnotowym, które w art. 5 ust. 6 Szóstej Dyrektywy (obecnie art. 16 dyrektywy 2006/112/WE) objęły opodatkowaniem również nieodpłatne przekazania towarów, które związane były z prowadzonym przedsiębiorstwem. Należy mieć też na uwadze, że sąd krajowy jest obowiązany dokonywać wykładni prawa wspólnotowego, tak dalece jak to możliwe w świetle brzmienia i celu dyrektywy, aby osiągnąć cel dyrektywy, a w ten sposób wypełnić art. 249 akapit 3 Traktatu Wspólnoty Europejskiej. Należy wiec rozważyć, czy jest możliwe dokonanie wykładni art. 7 ust. 2 i 3 u.p.t.u. z uwzględnieniem wykładni prowspólnotowej. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, wyrażonej cytowanym wyrokiem w sytuacji wadliwej transpozycji art. 5 ust. 6 Szóstej Dyrektywy (obecnie art. 16 dyrektywy 2006/112/WE) do polskiej ustawy o podatku od towarów i usług, brak jest podstaw do dokonywania wykładni przepisów art. 7 ust. 2 i 3 tej ustawy w sposób, który odpowiadałby treści art. 5 ust. 6 Szóstej Dyrektywy.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego „Wykładnia prowspólnotowa nie powinna mieć miejsca, gdy będzie prowadziła do rezultatów sprzecznych z efektami wykładni językowej, mogłoby to bowiem doprowadzić do niedopuszczalnej wykładni contra legem. Oznaczałoby to bowiem przyzwolenie na to, aby bez właściwej transpozycji przez państwo określonego przepisu dyrektywy do prawa krajowego, sąd krajowy mógł - poprzez stosowaną wykładnię - nakładać na obywatela obowiązek wynikający z tej dyrektywy wbrew unormowaniu krajowemu. Tymczasem organy państwa członkowskiego w żadnym wypadku nie mogą powoływać się na bezpośrednią skuteczność dyrektywy wobec osób fizycznych i prawnych i nakładać na nie - poprzez stosowanie wykładni zgodnej z celami dyrektywy - obowiązków z niej wynikających, które jednak nie zostały lub zostały niewłaściwie określone w przepisach krajowych. Należy także zwrócić uwagę, że transpozycja dyrektywy do prawa krajowego powinna być dokonana w sposób zgodny z przepisami konstytucji, w wypadku obowiązków podatkowych w szczególności z art. 217. Nie może bowiem być stosowana taka wykładnia prawa krajowego, która będzie prowadziła do nakładania na podatnika obowiązków niewyrażonych wprost w prawie krajowym...”.

W ww. wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego, Sąd podniósł, iż wszechstronna wykładnia art. 7 ust. 2 i ust. 3 ustawy o VAT, w zakresie w jakim przepisy te zwalniają z opodatkowania nieodpłatne przekazanie towarów w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, dokonana została w wyroku w składzie siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 marca 2009 r., sygn. I FPS 6/08 (publ. ONSAiWSA 2009/4/61), w którym m.in. stwierdzono:

1. Przekazanie po dniu 1 czerwca 2005 r. przez podatnika bez wynagrodzenia towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele związane z tym przedsiębiorstwem nie stanowi dostawy towarów w świetle art. 7 ust. 2 i 3 ustawy o VAT nawet jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z nabyciem tych towarów.
2. Gdy porównanie treści transponowanego przepisu dyrektywy unijnej z unormowaniem krajowym wskazuje, że nadanie uregulowaniu krajowemu znaczenia wynikającego z bezwarunkowej i precyzyjnej normy unijnej prowadziłoby do sprzeczności z gramatycznym brzmieniem przepisu krajowego, sąd powinien - jeśli podatnik domaga się zastosowania tej normy w sposób określony w dyrektywie - odmówić zastosowania normy prawa krajowego i umożliwić mu skorzystanie z prawa wspólnotowego. Jeśli jednak podatnik uznaje za korzystniejsze zastosowanie wadliwie sformułowanej w procesie transpozycji normy krajowej, brak jest podstaw do dokonywania wykładni prowspólnotowej tej normy i nakładania na podatnika obowiązków wynikających z samej dyrektywy.
   
   

Naczelny Sąd Administracyjny w pełni podzielił motywy zaprezentowane w powyższym wyroku, wsparte poglądami wyrażonymi w wyrokach Sądu, m.in.; sygn. akt I FSK 600/07, I FSK 743/07 oraz I FSK 60/08 i I FSK 922/05, w których również stwierdzono, że przekazanie przez podatnika bez wynagrodzenia towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele związane z tym przedsiębiorstwem w świetle art. 7 ust. 2 i 3 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym od 1 czerwca 2005 r., nie stanowi dostawy towarów, nawet jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z nabyciem tych towarów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego biorąc pod uwagę rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.