INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 28 października 2010 r. (data wpływu 3 listopada 2010 r.), uzupełnionym w dniu 1 lutego 2011 r. (data wpływu), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozpoznania importu usług z tytułu wykonania przez kontrahenta czynności wynikających z zawarcia kontraktu odwrotnego oraz momentu powstania obowiązku podatkowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 listopada 2010 r. został złożony wniosek, uzupełniony w dniu 1 lutego 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozpoznania importu usług z tytułu wykonania czynności wynikających z zawarcia kontraktu odwrotnego oraz momentu powstania obowiązku podatkowego.

W przedmiotowym wniosku oraz jego uzupełnieniu, przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka, czynny podatnik VAT UE, w ramach prowadzonej działalności zajmuje się, w szczególności, zakupem i sprzedażą produktów rolnych na rynku krajowym i unijnym. Transakcje między podmiotami realizowane są w większości na podstawie podpisanych umów, kontraktów, na fizyczną dostawę towarów w określonej ilości, jakości, parametrach, cenie, miejscu i terminie dostawy.

W chwili zawarcia pierwotnego kontraktu nie są możliwe do przewidzenia wszystkie zaistniałe okoliczności na rynku, w związku z czym nie doszło w miesiącu wrześniu do realizacji całej zakontraktowanej ilości towaru, wynikającej z umowy zawartej z niemieckim odbiorcą, czynnym podatnikiem podatku od wartości dodanej.

Kontrakt został zawarty między stronami 11 sierpnia 2010 r., z terminem realizacji na wrzesień 2010 r. Zawarto go na dostawę 1000 ton pszenicy w cenie 175,00 Euro za tonę. Z przyczyn niemożliwych do przewidzenia w momencie zawierania umowy, Spółka nie była w stanie zrealizować zawartych w kontrakcie ilości zboża. Z uwagi na specyfikę rynku rolnego jest to dość częste zjawisko, gdyż ilość dostępnych towarów, ich ceny i jakość, zależą m.in. od trudnych do przewidzenia warunków pogodowych. W związku z powyższym, dla uniknięcia utraty zaufania klienta i zapewnienia dalszej współpracy, w dniu 28 września 2010 r. Spółka zawarła z kontrahentem niemieckim kontrakt odwrotny (wash-out), na podstawie którego dotychczasowy nabywca towarów zobowiązał się dokonać dostawy brakującej ilości towarów 516,58 ton na rzecz Spółki po cenie 178,00 Euro za tonę, zatem inną, niż wynikająca z kontraktu pierwotnego, uwarunkowaną sytuacją na rynku, za jaką będzie w stanie nabyć brakującą ilość towarów. Kontrakt odwrotny nie zawiera żadnych dodatkowych zobowiązań niż zakup/sprzedaż towaru.

Strony uzgodniły wzajemne rozliczenie się kontraktów (pierwotnego i odwrotnego) i traktują je jako zamknięte. Żadna ze stron nie domaga się prawa do towaru, którego miała być właścicielem w wyniku nabycia na podstawie kontraktów. W związku z zawarciem kontraktu odwrotnego strony odstępują od fizycznej dostawy a jedynie rozliczają różnicę w cenie.

W powyższej sytuacji nie doszło do fizycznej dostawy towarów, a strony rozliczyły różnicę w cenie na podstawie faktury, w której powołują się na kontrakt pierwotny i odwrotny. Spółka obciążona została fakturą netto, wystawioną przez kontrahenta niemieckiego dnia 7 października 2010 r. na kwotę 1 549,74 Euro, t.j. różnicę w cenie pomiędzy kontraktem pierwotnym a odwrotnym, pomnożoną przez ilość towaru niedostarczonego przez Spółkę, będącą przedmiotem kontraktu odwrotnego.

Spółka, zgodnie z treścią art. 8 ust. 1 ustawy uznała zafakturowaną czynność za wynagrodzenie tytułem usługi, w tym wypadku wynagrodzenie dla kontrahenta niemieckiego. Dlatego też powyższą czynność rozliczyła w deklaracji VAT-7 za miesiąc wrzesień jako import usług, naliczając podatek należny ze stawką 22%, gdyż nie było przesłanek do zastosowania stawki obniżonej oraz odliczyła podatek naliczony w tej samej wysokości, gdyż zakup tej usługi związany jest ze sprzedażą opodatkowaną (art. 86 ust. 1 oraz ust. 2 pkt 4 ustawy). Spółka rozliczyła import usług w deklaracji wrześniowej, na podstawie art. 19a oraz 28b ustawy przyjmując za datę powstania obowiązku podatkowego datę zawarcia kontraktu odwrotnego, jako dzień wykonania usługi, gdyż w tym momencie kontrahent nabył prawo do sprzedaży/nabycia towaru.

W uzupełnieniu wniosku Spółka wskazała, iż zawarcie kontraktu pierwotnego i odwrotnego wiąże się z nabyciem usługi polegającej na prawie do zakupu towarów, która nie jest sklasyfikowana w Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług podkreślając, iż wniosek oparła na definicji świadczenia usług zawartej w art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

W uzupełnieniu wniosku Spółka wskazała, iż zawarcie kontraktu pierwotnego i odwrotnego wiąże się z nabyciem usługi polegającej na prawie do zakupu towarów, która nie jest sklasyfikowana w Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług, podkreślając, iż wniosek oparła na definicji świadczenia usług zawartej w art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółka postąpiła prawidłowo identyfikując w zaistniałej sytuacji import usług...

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie art. 8. ust. 1 ustawy, za usługę należy uznać każde świadczenie wykonane w ramach prowadzonej działalności, które nie jest dostawą towarów. Jest to zarówno świadczenie usługi na rzecz innej osoby, jak i zaniechanie, akceptowanie pewnego stanu rzeczy. W opisanej sytuacji, za uznaniem danej czynności za usługę przemawia również fakt, że istnieje odbiorca wykonywanego świadczenia określony w kontrakcie oraz istnieje związek między czynnością a otrzymywanym świadczeniem. Ponadto, zgodnie z art. 28b ustawy, miejsce świadczenia usługi znajduje się tam, gdzie siedziba nabywcy usługi, zatem Spółka zobowiązana jest naliczyć podatek należny.

Zdaniem Spółki, powołującej treść art. 19a ustawy, zgodnie z którym w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b, stanowiących import usług, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wykonania usługi, obowiązek ten powstał w momencie podpisania kontraktu odwrotnego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W związku z faktem, iż – jak wynika z treści wniosku - przedmiotem zapytania są okoliczności mające miejsce w 2010 r., niniejszej interpretacji udzielono w oparciu o stan prawny obowiązujący w tym okresie.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W przepisie art. 8 ust. 1 ustawy zdefiniowano, iż przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

W powyższym przepisie przyjęto generalną zasadę, zgodnie z którą usługami są wszelkie odpłatne świadczenia, niebędące dostawą towarów. Stąd też stwierdzić należy, iż definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów” i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Usługami w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług jest obszerny krąg czynności, obejmujący swym zakresem zarówno czynności określone przez stosowne klasyfikacje statystyczne, jak i cały szereg innych świadczeń, które nie są ujęte w tych klasyfikacjach.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Należy jednak zaznaczyć, iż nie każde działanie, powstrzymanie się od działania, czy tolerowanie czynności lub sytuacji jest uznawane za usługę w rozumieniu przepisów ustawy. Dana czynność podlega opodatkowaniu tym podatkiem wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy czynnością (zaniechaniem), a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania usługi. Wynagrodzenie musi być należne za jej wykonanie.

Kwestią „odpłatności” zajmował się wielokrotnie w swoim orzecznictwie Europejski Trybunał Sprawiedliwości (np. w sprawach: C-16/93, C-213/99, C-404/99) podkreślając, iż o dostawie towarów i usług za wynagrodzeniem można mówić jedynie w sytuacji, gdy istnieje ścisły związek pomiędzy wykonywanymi czynnościami i wysokością otrzymanego wynagrodzenia oparty na relacjach cywilnoprawnych pomiędzy podmiotami. Związek, o którym mowa, musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można było powiedzieć, że odpłatność następuje za to świadczenie.

Przez import usług – w myśl art. 2 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług – rozumie się świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z dyspozycją art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące usługobiorcami usług świadczonych przez podatników nieposiadających siedziby, stałego miejsca zamieszkania lub stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju

W myśl ust. 1a powołanego artykułu, przepisy ust. 1 pkt 4 i 5 stosuje się również w przypadku, gdy usługodawca lub dokonujący dostawy towarów posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, przy czym to stałe miejsce prowadzenia działalności lub inne miejsce prowadzenia działalności usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów, jeżeli usługodawca lub dokonujący dostawy towarów posiada takie inne miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, nie uczestniczy w tych transakcjach.

Stosownie do postanowień zawartych w ust. 2 powyższego artykułu, przepisów ust. 1 pkt 4 i 5 nie stosuje się w przypadku świadczenia usług i dostawy towarów, od których podatek należny został rozliczony przez usługodawcę lub dokonującego dostawy towarów na terytorium kraju, z wyjątkiem świadczenia usług, do których stosuje się art. 28b, oraz dostawy gazu w systemie gazowym lub energii elektrycznej w systemie elektroenergetycznym, dla których w każdym przypadku podatnikiem jest usługobiorca lub nabywca towarów.

Przepis ust. 1 pkt 4 stosuje się, jeżeli usługobiorcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b, również osoba prawna niebędąca takim podatnikiem, zarejestrowana jako podatnik VAT UE, zgodnie z art. 97 (art. 17 ust. 3 ustawy).

W przypadku usług, dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług, istotnym jest ustalenie miejsca ich świadczenia, bowiem od określenia miejsca świadczenia zależeć będzie miejsce ich opodatkowania.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1, art. 28g ust. 1, art. 28i, 28j i 28n.

W przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba lub stałe miejsce zamieszkania, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności (art. 28b ust. 2 ustawy).

Jest to bezpośrednia implementacja do przepisów ustawy o podatku od towarów i usług zmian wprowadzonych dyrektywą Rady Europy nr 2008/8/WE z dnia 12 lutego 2008 r. zmieniającą dyrektywę 2006/112/WE w zakresie miejsca świadczenia usług.

W art. 28a ustawy wskazano, iż na potrzeby stosowania rozdziału dotyczącego miejsca świadczenia przy świadczeniu usług:

1. ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:



1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;


2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

Art. 106 ust. 1 ustawy wskazuje, iż podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Zgodnie z art. 106 ust. 7 ustawy, w przypadku czynności wymienionych w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca, oraz importu usług wystawiane są faktury wewnętrzne; za dany okres rozliczeniowy podatnik może wystawić jedną fakturę dokumentującą te czynności dokonane w tym okresie. Faktury wewnętrzne są wystawiane także dla udokumentowania zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze.

Zasady określania momentu powstania obowiązku podatkowego zostały uregulowane w Rozdziale I Działu IV ustawy o podatku od towarów i usług. W znajdującym się w tym rozdziale art. 19 ust. 1 ustawodawca zawarł ogólną zasadę, w myśl której obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi. Od tej zasady uczynił wiele wyjątków wymienionych w tym przepisie.

Z przepisu ust. 4 powołanego artykułu wynika, iż jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi.

Zgodnie z dyspozycją ust. 19 tego artykułu, przepisy ust. 1, 4, 5, 11, 13 pkt 1 lit. b i c, pkt 2, 4 i 7-9 oraz ust. 14-16 stosuje się odpowiednio do importu usług.

Natomiast w myśl art. 19 ust. 19a ustawy, w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b, stanowiących import usług, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wykonania usług, z tym że:

1. usługi, dla których, w związku z ich świadczeniem, ustalane są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonane z upływem każdego okresu, do którego odnoszą się te rozliczenia lub płatności, do momentu zakończenia świadczenia tych usług;
2. usługi świadczone w sposób ciągły przez okres dłuższy niż rok, dla których, w związku z ich świadczeniem, w danym roku nie upływają terminy rozliczeń lub płatności, uznaje się za wykonane z upływem każdego roku podatkowego, do momentu zakończenia świadczenia tych usług.

Dla prawidłowego określenia momentu powstania obowiązku podatkowego istotne jest zdefiniowanie momentu, w którym usługa została wykonana. Z powodu braku stosownych regulacji tego zagadnienia w ustawie, moment wykonania usługi jest często ustalany w oparciu o moment realizacji poszczególnych umów, w których kontrahenci zastrzegają sobie, w jaki sposób dojdzie do realizacji i finalizacji usługi (przygotowanie i przesłanie dokumentacji, sporządzenie i podpisanie protokołu odbioru, itp.).

Należy stwierdzić zatem, iż o tym czy dana usługa została faktycznie wykonana i kiedy nastąpiło jej wykonanie w całości lub częściowo decyduje zawarta umowa cywilnoprawna. Umowa cywilnoprawna określa wzajemne prawa i obowiązki stron. O tym czy dana usługa została wykonana decyduje również jej charakter. Charakter usługi i datę jej wykonania definiują strony umowy cywilnoprawnej, z wyjątkiem gdy moment ten określa powszechnie obowiązujący przepis prawa, regulujący zasady danego rodzaju usług. W konsekwencji, w zależności od charakteru usługi, w oparciu o datę jej wykonania wynikającą z zawartej pomiędzy stronami umowy cywilnoprawnej, należy określić obowiązek podatkowy z tytułu jej wykonania.

Wobec powyższego, usługę uważa się za wykonaną w sytuacji, gdy usługodawca wykonał wszystkie zobowiązania składające się na określony rodzaj usług, wynikające z zawartej umowy. Natomiast w przypadku braku umowy – wykonanie usługi ustala się w oparciu o okoliczności faktyczne, potwierdzone stosownymi dowodami.

Z treści wniosku wynika, iż Spółka, czynny podatnik VAT UE, w dniu 11 sierpnia 2010 r. zawarła kontrakt z odbiorcą niemieckim na dostawę 1000 ton pszenicy w cenie 175,00 Euro za tonę, z terminem realizacji na wrzesień 2010 r. Z przyczyn niemożliwych do przewidzenia w momencie zawierania umowy, Spółka nie była w stanie dostarczyć zawartych w kontrakcie ilości zboża, w związku z czym, dla uniknięcia utraty zaufania klienta i zapewnienia dalszej współpracy, w dniu 28 września 2010 r. zawarła z tym kontrahentem kontrakt odwrotny (wash-out), na podstawie którego dotychczasowy nabywca towarów zobowiązał się dokonać dostawy brakującej ilości towarów, t.j. 516,58 ton na rzecz Spółki, po cenie 178,00 Euro za tonę, zatem inną niż wynikająca z kontraktu pierwotnego, uwarunkowaną sytuacją na rynku, za jaką będzie w stanie nabyć brakującą ilość towarów. Kontrakt odwrotny nie zawiera żadnych dodatkowych zobowiązań niż zakup/sprzedaż towaru. Strony uzgodniły wzajemne rozliczenie się kontraktów (pierwotnego i odwrotnego) i traktują je jako zamknięte. Żadna ze stron nie żąda prawa do towaru, którego miała być właścicielem w wyniku nabycia na podstawie kontraktów. W związku z zawarciem kontraktu odwrotnego strony odstępują od fizycznej dostawy a jedynie rozliczają różnicę w cenie. W powyższej sytuacji nie doszło do fizycznej dostawy towarów, a strony rozliczyły różnicę w cenie na podstawie faktury, w której powołują się na kontrakt pierwotny i odwrotny. Spółka obciążona została fakturą netto wystawioną przez kontrahenta niemieckiego dnia 7 października 2010 r. na kwotę 1.549,74 Euro, t.j. różnicę w cenie pomiędzy kontraktem pierwotnym a odwrotnym, pomnożoną przez ilość towaru niedostarczonego przez Spółkę, będącą przedmiotem kontraktu odwrotnego.

Analizując okoliczności faktyczne sprawy w kontekście obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa stwierdzić należy, iż opisane czynności wypełniają definicję usług, o których mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i ze względu na ich odpłatny charakter podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Wykluczając w pierwszej kolejności możliwość uznania czynności wynikających z zawarcia kontraktu odwrotnego za dostawę towarów, nie jest bowiem istotą tych czynności przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (art. 7 ust. 1 ustawy), wskazać należy, iż wypłacane przez Spółkę świadczenie (wyrównanie) jest w rzeczywistości wynagrodzeniem za świadczoną przez kontrahenta niemieckiego usługę, dającą Spółce wyraźne i bezpośrednie korzyści w postaci uniknięcia utraty zaufania klienta, zapewnienia dalszej współpracy i uwolnienia się od obowiązku dokonania dostawy towarów w ilości i cenie wynikającej z kontraktu pierwotnego, w części niezrealizowanej.

Miejscem świadczenia i opodatkowania usług świadczonych przez podmiot z Niemiec, wobec faktu, że Spółka spełnia definicję podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy a z treści wniosku nie wynika, aby miała stałe miejsce prowadzenia działalności w kraju innym niż Jej siedziba - zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy - jest terytorium kraju, w którym usługobiorca (Spółka) posiada siedzibę, t.j. Polska. W konsekwencji Spółka zobowiązana jest do rozpoznania z tytułu wykonania czynności związanych z zawarciem kontraktu odwrotnego importu usług, wystawienia faktury wewnętrznej i – w myśl przepisu art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy - opodatkowania ich zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa podatkowego na terytorium kraju. Momentem powstania obowiązku podatkowego, zgodnie z art. 19a ustawy, jest chwila, w której wykonano usługę, a więc w sytuacji, gdy strony kontraktu umówiły się, iż jest nią moment podpisania kontraktu odwrotnego - jako nabycie prawa do sprzedaży/kupna zboża – przyjąć należy, iż obowiązek podatkowy powstał w miesiącu wrześniu 2010 r.

Końcowo wskazać należy, iż kwestie dotyczące stawki podatku obowiązującej dla czynności związanych z zawarciem kontraktu odwrotnego oraz prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony w związku z rozpoznaniem importu usług związanych z zawarciem kontraktu odwrotnego, rozstrzygnięte zostały w interpretacjach indywidualnych nr ITPP2/443-1126b/10/AK i ITPP2/443-1126c/10/AK.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.