INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. u. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. u. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 18 listopada 2010 r. (data wpływu 26 listopada 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji środka trwałego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 listopada 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji środka trwałego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Firma Wnioskodawcy zajmuje się sprzedażą urządzeń spawalniczych oraz usługami w zakresie badań materiałów, konstrukcji i połączeń spawalniczych. w styczniu 2008 roku nabyto budynek zaliczony do grupy 103 (budynki usługowo-handlowe) wg Klasyfikacji Środków Trwałych. Budynek ten przed nabyciem był używany przez inną jednostkę gospodarczą przez okres dłuższy niż 60 miesięcy. Budynek spełnia wymagania do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji ustalonej w oparciu o art. 22j pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w momencie wprowadzania do ewidencji (2008 rok) przyjęto stawkę amortyzacyjną w wysokości 10%. w roku 2010 postanowiono zmienić stawkę amortyzacyjną na 33,33%.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy można obniżyć indywidualnie ustaloną stawkę amortyzacji od 1 stycznia 2011 roku...
2. Czy można skorygować ewidencję środków trwałych, w tym naliczenie amortyzacji według stawki 33,33% oraz rozliczenie podatku dochodowego z tytułu zmiany za lata 2008-2010...

Zdaniem Wnioskodawcy, zmiana stawki amortyzacji danego budynku od 1 stycznia 2011 r. jest możliwa. Korekta ewidencji naliczonej amortyzacji i rozliczeń podatkowych z tytułu zmiany okresu amortyzacji od momentu przyjęcia budynku do używania jest również możliwa.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zasady amortyzacji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych określone zostały w przepisach art. 22a - 22o ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. u. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.).

W świetle art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

   - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Podatnicy w oparciu o wyżej wymienioną ustawę o podatku dochodowym od osób fizycznych mają możliwość wyboru sposobu ustalenia wartości początkowej budynków mieszkalnych lub lokali mieszkalnych: albo zgodnie z zasadami ogólnymi zawartymi w art. 22g ust. 1, 3-9, 11-15 tj. z uwzględnieniem sposobu nabycia środka trwałego, albo też według zasady szczególnej (uproszczonej), określonej w art. 22g ust. 10 ww. ustawy.

Możliwość ustalenia wartości początkowej ww. środków trwałych według jednej z dwóch metod wiąże się ze zróżnicowaniem obowiązujących zasad ich amortyzacji.

Podkreślić należy, że ustawodawca w art. 22h ust. 2 powołanej ustawy określił zasadę, w myśl której podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Zasadą jest, że odpisy amortyzacyjne dokonywane są od ustalonej w sposób wskazany przepisami wartości początkowej danego środka trwałego według wybranej (mogącej mieć zastosowanie) metody amortyzacji oraz stawki amortyzacyjnej aż do zrównania sumy tych odpisów z wartością początkową.

Oznacza to, iż decyzję o wyborze danej metody obliczenia wysokości odpisu amortyzacyjnego, w tym wysokości stawki amortyzacyjnej nieruchomości należy podjąć przed rozpoczęciem amortyzacji i jeśli podatnik decyduje się na wybór jednej z tych metod musi ją stosować konsekwentnie przez cały okres amortyzacji.

Przepisy art. 22j ust. 1 pkt 3 cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określają, iż podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4, to jest innych niż budynki i lokale niemieszkalne.

Z przedstawionych we wniosku informacji wynika, że Wnioskodawca w styczniu 2008 roku nabył budynek zaliczony do grupy 103 (budynki usługowo-handlowe) wg Klasyfikacji Środków Trwałych. Budynek ten przed nabyciem był używany przez inną jednostkę gospodarczą przez okres dłuższy niż 60 miesięcy. Budynek spełnia wymagania do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji ustalonej w oparciu o art. 22j pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w momencie wprowadzania do ewidencji (2008 rok) przyjęto stawkę amortyzacyjną w wysokości 10%. w roku 2010 postanowiono zmienić stawkę amortyzacyjną na 33,33%.

Reasumując, biorąc pod uwagę przedstawione informacje oraz powołane przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że Wnioskodawca obowiązany jest wybraną stawkę amortyzacyjną związaną z wybraną metodą amortyzacji stosować do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. w konsekwencji nie jest możliwe obniżenie indywidualnie ustalonej stawki amortyzacyjnej bądź zmiana przyjętej stawki amortyzacyjnej z 10% na 33,33%, jak i w dalszej konsekwencji, dokonanie korekty zapisów w ewidencji środków trwałych oraz rozliczeń podatku dochodowego za lata 2008-2010.

Wobec powyższego, nieprawidłowym jest stanowisko Wnioskodawcy, iż można zmienić indywidualnie ustaloną stawkę amortyzacji od 1 stycznia 2011 r. oraz skorygować ewidencję środków trwałych, w tym naliczenie amortyzacji według stawki 33,33% oraz rozliczenie podatku dochodowego z tytułu zmiany za lata 2008-2010.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. u. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.