INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. u. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. u. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 10 grudnia 2010 r. (data wpływu 16 grudnia 2010 r.), uzupełnionym w dniu 31 stycznia 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu rozliczenia otrzymanego dofinansowania – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 grudnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu rozliczenia otrzymanego dofinansowania.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 21 stycznia 2011 r. znak ILPB1/415-1462/10-2/AG na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawczynię do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 26 stycznia 2011 r., a w dniu 31 stycznia 2011 r. wniosek uzupełniono.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Dnia xx maja 2010 r., będąc osobą bezrobotną Wnioskodawczyni zawarła umowę z Urzędem Pracy o przyznaniu środków z Europejskiego Funduszu Społecznego na podjęcie działalności gospodarczej, prowadzonej co najmniej 12 miesięcy.

Działalność gospodarczą rozpoczęła dnia x czerwca 2010 r. Jest to działalność jednoosobowa, rozliczna na podstawie podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Działalność prowadzona jest głównie w zakresie architektonicznego kształtowania krajobrazu.

Całą kwotę dofinansowania w wysokości 18.678 zł. wydatkowała na zakup niżej wymienionych sprzętów biurowych. (tabela – załącznik PDF str. 3)

Zakup sprzętów biurowych Zainteresowana zaczęła realizować po przelaniu przez Urząd Pracy środków na konto, tj. od dnia x maja 2010 r. przed rozpoczęciem działalności gospodarczej, a więc zakup części towarów (notebook (1), dysk zewnętrzny (2), oprogramowanie (3)), nastąpił jeszcze przed rozpoczęciem działalności gospodarczej. Wszystkie sprzęty zakupione z dotacji zostały zakupione na osobę fizyczną (nie na firmę).

Składniki majątku zakupione przed rozpoczęciem działalności gospodarczej jak i po rozpoczęciu działalności niezaliczane do środków trwałych, a więc stanowiących wyposażenie oraz drobny sprzęt biurowy (dysk zewnętrzny USB 2.0 (2), oprogramowanie (3), aparat fotograficzny (4), pendrive 8GB (5), program antywirusowy (6), program komputerowy (7), program komputerowy (9), skaner A4 (10), program komputerowy (11), program komputerowy (12),koncentrator USB (13), torba (14), materiały do oprawiania projektów (15)), Zainteresowana zaliczyła bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów w momencie rozpoczęcia działalności gospodarczej wpisując do księgi przychodów i rozchodów oraz do ewidencji wyposażenia.

Natomiast zakupione z dofinansowania środki trwałe (notebook(1), monitor do komputera (8)), przed rozpoczęciem działalności gospodarczej jak i po jej rozpoczęciu, zostały zaewidencjonowane do środków trwałych, lecz zarówno wydatki na ich nabycie jak i odpisy amortyzacyjne Wnioskodawczyni nie zaliczyła do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Środki przyznane z powiatowego urzędu pracy nie opodatkowała jako przychód z działalności gospodarczej w oparciu o art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W uzupełnieniu podano, iż środki z Funduszu Pracy na podjęcie działalności gospodarczej zostały przyznane Wnioskodawczyni na podstawie art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach runku pracy (Dz. u. z 2008 r. Nr 69, poz. 415 ze zm.).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wydatki poniesione przed rozpoczęciem działalności i po jej rozpoczęciu, sfinansowane środkami z powiatowego urzędu pracy zostały prawidłowo zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, a cała kwota przyznanych środków, czy prawidłowo nie została opodatkowana podatkiem dochodowym z prowadzonej działalności gospodarczej...

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych od tej części ich wartości, która zostaje zwrócona podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Natomiast w art. 23 ust. 1 pkt 56 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wymienia się kosztów nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wydatków bezpośrednio sfinansowanych z przychodów, o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, iż wolne od podatku dochodowego są jednorazowe środki przyznane bezrobotnemu na podjęcie działalności, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

Wobec powyższego Zainteresowana uważa, że otrzymane środki finansowe nie podlegają opodatkowaniu, a wydatki poniesione przed rozpoczęciem działalności i po jej rozpoczęciu, w celu osiągnięcia przychodów niezwiązane z nabyciem środków trwałych stanową koszty uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. u. z 2010 r. Nr 14, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy.

Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Wydatek taki nie może ponadto znajdować się w katalogu kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy.

Analiza treści zarówno art. 22 ust. 1 jak i art. 23 ww. ustawy, wskazuje że co do zasady, nie ma przeszkód, aby zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione na zakup wyposażenia (tj. składników majątku niebędących środkami trwałymi) sfinansowane ze środków otrzymanych z Urzędu Pracy.

Warunkiem zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów jest jednakże istnienie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionymi wydatkami, a przychodami z prowadzonej działalności gospodarczej oraz należyte udokumentowanie poniesionych wydatków.

Zauważyć przy tym należy, iż zgodnie z § 3 pkt 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. u. Nr 152, poz. 1475 ze zm.) przez wyposażenie rozumieć należy rzeczowe składniki majątku, związane z wykonywaną działalnością, niezaliczone zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym, do środków trwałych.

Zgodnie z § 4 ust. 2 ww. rozporządzenia, ewidencją wyposażenia obejmuje się wyposażenie, którego wartość początkowa, w rozumieniu odrębnych przepisów, przekracza 1.500 zł.

W myśl art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 3.500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Sfinansowanie wydatków na zakup wyposażenia ze środków przyznanych osobie bezrobotnej z Urzędu Pracy na podjęcie działalności gospodarczej, nie wyklucza możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, mimo iż przyznane środki mogą korzystać ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten nie został bowiem wymieniony w art. 23 ust. 1 pkt 56 ustawy o podatku dochodowym od osób, zgodnie z którym, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46, 47a, 47c, 47d, 116, 122, 129, 136 i 137.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 121 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są jednorazowe środki przyznane bezrobotnemu na podjęcie działalności, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. u. Nr 99, poz. 1001, ze zm.).

Fakt, iż wydatki sfinansowane zostały z dotacji, ma natomiast znaczenie w przypadku zakupionych z dotacji środków trwałych podlegających amortyzacji.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części.

Co do zasady zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów podlegają odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a–22o, z uwzględnieniem art. 23, co wynika z art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie jednak do art. 23 ust. 1 pkt 45 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszt, uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Odpisy amortyzacyjne od tej części wartości środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, która pokryta została z otrzymanej dotacji, nie stanowią zatem kosztów uzyskania przychodów.

Biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz obowiązujące przepisy prawa podatkowego, wskazać należy, iż wydatki poniesione na zakup składników majątku, poniesione w związku z działalnością gospodarczą, zarówno przed jak i po jej rozpoczęciu – składników niezaliczonych do środków trwałych, a więc stanowiących wyposażenie oraz drobny sprzęt biurowy, poniesione ze środków z Urzędu Pracy – można bezpośrednio zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej. Prawidłowo kwota przyznanej dotacji nie została opodatkowana podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Jednakże ponownie zauważyć należy, iż to na Wnioskodawczyni spoczywa ciężar wykazania związku przyczynowego pomiędzy ponoszonymi wydatkami, a osiąganymi przychodami oraz okoliczności, iż ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów bądź na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza. Wykazanie takiego związku jest warunkiem koniecznym dla uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. u. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.