INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 30 listopada 2010 r. (data wpływu 7 grudnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 grudnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Od dnia 18 marca 2005 r. prowadzi Pani działalność gospodarczą, której przedmiotem jest sprzedaż detaliczna wyrobów farmaceutycznych, opłacając podatek dochodowy na zasadach określonych w art. 30c ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Prowadzi Pani podatkową księgę przychodów i rozchodów i potrąca koszty zgodnie z art. 22 ust. 4 i 6b ustawy.

W dniu 19 listopada 2010 r. aktem notarialnym nabyła Pani, na potrzeby działalności gospodarczej nieruchomość, na którą składa się działka gruntu zabudowana budynkiem niemieszkalnym, mieszczącym lokal użytkowy oraz dobudowanym do niego budynkiem gospodarczym.

Nieruchomość tę użytkowała Pani od 3 listopada 2004 r. na podstawie umowy dzierżawy zawartej z jej właścicielem, ponosząc za zgodą Wydzierżawiającego w okresie trwania umowy nakłady adaptacyjne i modernizacyjne w łącznej kwocie 85.253 zł 21 gr (wartość ustalona dla celów podatkowych, bez wartości pracy własnej). Na kwotę tę składają się trzy środki trwałe, będące inwestycjami w obcym środku trwałym, wykazane w ewidencji środków trwałych i amortyzowane do końca listopada 2010 r.:

• 64.150 zł 40 gr - wartość brutto nakładów adaptacyjnych (początkowych) niezbędnych do uruchomienia apteki zgodnie z wymogami Prawa Farmaceutycznego i Prawa Budowlanego, amortyzowanych od sierpnia 2005 r. do listopada 2010; wartość nieumorzona na dzień 30 listopada 2010: 29.936zł 68 gr,

• 5.620 zł 83 gr - wykonanie podjazdu do apteki - amortyzacja od października 2007 do listopada 2010; wartość nieumorzona na 30 listopada 2010 r.: 3.840 zł 91 gr,

• 15.481 zł 98 gr - wykonanie systemu ogrzewania apteki - amortyzacja od stycznia 2009 r. do listopada 2010; wartość nieumorzona na 30 listopada 2010: 12.514 zł 52 gr.

Umowa nie zawierała żadnych regulacji dotyczących sposobu zadysponowania nakładami niedającymi się odłączyć od przedmiotu dzierżawy.

Cena sprzedaży nieruchomości ustalona została Uchwałą Rady Gminy z dnia 12 października 2010 na kwotę 214.100 zł, tj. po pomniejszeniu ceny zbytu (370.000 zł) o wartość uznanych przez Gminę nakładów modernizacyjno - adaptacyjnych poniesionych przez Panią w okresie użytkowania budynku i wycenionych z uwzględnieniem opinii biegłego (155.900). Taka też kwota figuruje jako cena sprzedaży w akcie notarialnym. Ww. nieruchomość wprowadziła Pani do ewidencji środków trwałych w miesiącu jej nabycia, tj. w listopadzie 2010, ustalając jej wartość początkową w kwocie wynikającej z aktu notarialnego (odrębnie grunt i odrębnie budynek) powiększoną o koszty nabycia. Jednocześnie dokonała Pani wykreślenia z ewidencji środków trwałych trzech ww. inwestycji w obcych środkach trwałych odnosząc ich wartość nieumorzoną jednorazowo w ciężar kosztów podatkowych pod datą 30 listopada 2010 r., tj. datą wystawienia dowodu księgowego sporządzonego na tę okoliczność.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Jak ustalić wartość początkową nabytej w ww. okolicznościach nieruchomości...
2. Czy po nabyciu prawa własności nieruchomości można nadal dokonywać odpisów amortyzacyjnych od inwestycji w obcym środku trwałym...
3. Czy wartość nieumorzona inwestycji w obcym środku trwałym stanowi koszt podatkowy pod datą nabycia nieruchomości... Jeśli tak - jakim dowodem księgowym należy udokumentować poniesienie tego kosztu...

Zdaniem Wnioskodawcy, stosownie do art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w razie nabycia środka trwałego w drodze kupna za jego wartość początkową uważa się cenę nabycia zdefiniowaną wyczerpująco w art. 22g ust. 3 jako kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku. Odstępstwa od ww. zasad wyceny nabytych środków trwałych zawierają jedynie art. 22g ust. 8 oraz 10 - 16 i ust. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z których żaden nie dotyczy niniejszego stanu faktycznego.

Należy podkreślić także, że:

• możliwość powiększenia wartości początkowej środka trwałego o wartość nieumorzoną innego środka trwałego ustawodawca przewidział jedynie w art. 22g ust 20-21 w odniesieniu do trwałego odłączenia/przyłączenia od danego środka trwałego części składowej lub peryferyjnej. Skoro ustawodawca dostrzega możliwość uwzględnienia w wartości początkowej jednego środka trwałego wartość nieumorzoną innego środka trwałego i jasno precyzuje sytuacje, w których jest to dopuszczalne, należy uznać, że w innych sytuacjach takie rozwiązanie nie znajduje podstawy prawnej, przez co rażąco narusza prawo,

• możliwość powiększenia wartości początkowej nabywanego środka trwałego o wartość dokonanych nakładów ulepszeniowych ustawodawca reguluje w art. 22g ust. 17 wprowadzając w nim jednocześnie definicję nakładów ulepszeniowych odmienną od definicji inwestycji w obcych środkach trwałych będących odrębnymi środkami trwałymi (art. 22a ust. 2 pkt 1 ustawy). Skoro ustawodawca dostrzega możliwość powiększenia wartości początkowej środka trwałego ustalonej zgodnie z art. 22g ust 1 pkt 1 ustawy o wartość nakładów ulepszeniowych nie rozszerzając tego rozwiązania o możliwość uwzględnienia w jego wartości początkowej dokonanych uprzednio inwestycji w obcych środkach trwałych, należy uznać, że takie rozwiązanie nie znajduje podstawy prawnej, przez co rażąco narusza prawo,

• zgodnie z art. 22h ust. 2 i art. 22n ust. 4 w związku z art. 22n ust. 2 pkt 8 ustawy podatnicy mają obowiązek określić przyjętą metodę i stawkę amortyzacyjną dla danego środka trwałego przed rozpoczęciem jego amortyzacji, a odstępstwa od tej zasady określa jedynie art. 22i ust. 3-5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Uwzględnienie w wartości początkowej nowo nabywanej nieruchomości wartości nieumorzonej inwestycji w obcych środkach trwałych oznacza w istocie dalsze ich amortyzowanie wg innej metody (od innej niż ich wartość początkowa podstawy), a może też oznaczać dalsze ich amortyzowanie wg zmienionej stawki amortyzacyjnej, co rażąco narusza obowiązujące regulacje prawne. Podobnie w przypadku powiększenia wartości początkowej nabywanej nieruchomości o pełną wartość początkową inwestycji w obcych środkach trwałych z jednoczesnym uwzględnieniem dotychczas dokonanych odpisów amortyzacyjnych, jako dokonanych od nowowprowadzanego do ewidencji środków trwałych obiektu: skoro ustawodawcza zastrzegł takie rozwiązanie jedynie w sytuacjach określonych w art. 22h ust. 3 - 3b ustawy, przyjęcie wykładni rozszerzającej jest niedopuszczalne.

Reasumując, nie ma uzasadnienia do podatkowego rozliczenia nieumorzonej wartości inwestycji w obcym środku trwałym ani poprzez jej zaliczenie do wartości początkowej nabywanego obiektu, ani poprzez odpowiednie podwyższenie jego wartości początkowej o wartość początkową inwestycji w obcym środku trwałym z jednoczesnym uwzględnieniem dokonanych już odpisów amortyzacyjnych. Środek ten podlega bowiem odrębnej amortyzacji, której podstawą naliczania jest wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1.

Zgodnie z art. 22a ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych. Przepis wprowadzając pojęcie inwestycji w obcych środkach trwałych uzależnia uznanie nakładów inwestycyjnych od:

• przyjęcia ich do używania (tu: w działalności gospodarczej),

• ich istnienia w obcych środkach trwałych (wyrok NSA z 29 maja 1995 r. SA/Kr 2822/94).

Ponieważ drugi z warunków, ww. nakłady inwestycyjne spełniały jedynie do dnia sprzedaży nieruchomości przez Gminę na Pani rzecz, należy uznać, że z tym dniem straciły status środków trwałych podlegających amortyzacji podatkowej. Jako takie z tym dniem powinny być wycofane z ewidencji środków trwałych, a dalsze dokonywanie od nich odpisów amortyzacyjnych narusza art. 22h ust 1 pkt 1 ustawy, zgodnie z którym „odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór".

Za naruszające ww. regulacje prawne uważa Pani zatem stanowisko Ministerstwa Finansów wyrażone w piśmie z 24 czerwca 2006 r. (DD/ PB3-1781-MD-155/06), iż "w przypadku nabycia przez podatnika lokalu, w którym dokonał on inwestycji w obcym środku trwałym, istnieje możliwość dalszej amortyzacji tej inwestycji, pomimo iż po nabyciu lokalu nie będzie to już obcy środek trwały, lecz własny. Jeżeli zatem podatnik zakupi lokal, w którym uprzednio dokonał nakładów inwestycyjnych, może kontynuować amortyzację inwestycji w obcym środku trwałym według metody i zasad stosowanych przed nabyciem tego lokalu (całkowity okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat). Zdaniem MF takie stanowisko jest dopuszczalne, aczkolwiek nie wynika wprost z przepisów podatkowych, tym niemniej w drodze wnioskowania a fortiori można uznać za dopuszczalne rozwiązanie, iż skoro odpisy amortyzacyjne od inwestycji w obcych środkach trwałych były dokonywane przez np. dzierżawcę, to tym bardziej mogą być dokonywane przez właściciela".

Pani zdaniem, skoro ustawodawca uzależnia możliwość dokonywania odpisów amortyzacyjnych uznanych za koszt podatkowy wyłącznie od ściśle zdefiniowanych jako środki trwałe składników majątkowych, nie można twierdzić, że tym bardziej jest to możliwe także w odniesieniu do innych składników majątkowych.

Biorąc pod uwagę powyższe dalsza amortyzacja inwestycji w obcym środku trwałym jest prawnie niedopuszczalna.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Uwzględniając bogate w tej materii orzecznictwo sądowe muszą zostać spełnione następujące warunki:

• wydatek jest poniesiony w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą (dla prawidłowego funkcjonowania przedsiębiorstwa poniesienie ich jest gospodarczo uzasadnione),

• wydatek jest poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zabezpieczenia albo zachowania źródła przychodów, przy czym związek między wydatkiem a uzyskanymi przychodami może mieć charakter pośredni,

• prawidłowo udokumentowany wydatek, pozostający w pośrednim lub bezpośrednim związku przyczynowo - skutkowym z przychodami podatkowymi nie został wymieniony w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

• wydatek nie znalazł się w katalogu wyłączeń z art. 23.

Wszelkie poniesione przez Panią w okresie obowiązywania umowy dzierżawy wydatki na przystosowanie budynku do działalności apteki (początkowe prace adaptacyjne, wykonanie podjazdu dla niepełnosprawnych oraz wykonanie systemu ogrzewania) w całości wypełniają dyspozycję art. 22 ust. 1 jako faktycznie zaistniałe, prawidłowo udokumentowane, obciążające Panią jako przedsiębiorcę, wydatkowane z własnych środków, wykazujące jednoznaczny związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, poniesione w wykonaniu obowiązujących przepisów Prawa Budowlanego i Prawa Farmaceutycznego.

Stosownie do 23 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do dnia nabycia prawa własności nieruchomości wydatki te nie mogły stanowić kosztu podatkowego i były sukcesywnie odnoszone w ciężar kosztów przez odpisy amortyzacyjne. Sytuacja ta uległa zmianie z dniem nabycia przez Panią prawa własności nieruchomości, ponieważ zgodnie z art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, a jak już zostało dowiedzione wyżej, z tym dniem inwestycje w obcym środku trwałym przestały spełniać warunki stawiane do uznania ich za środki trwałe podlegające amortyzacji, o których mowa w art. 22a ust. 2 pkt 1 ustawy, co pociąga za sobą obowiązek wykreślenia ich z ewidencji środków trwałych, a ich podatkowa amortyzacja jest możliwa jedynie do końca listopada 2010 (art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Z tym zatem dniem, wydatek na nabycie składników majątku, które tracą status środka trwałego, przestaje podlegać wyłączeniu z kosztów podatkowych na mocy art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, spełniając wszystkie przesłanki dla uznania go za koszt podatkowy. Zauważa Pani, że wyłączenie z art. 23 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, także nie znajduje zastosowania w niniejszej sprawie (wskutek utraty przez składnik majątku statusu środka trwałego nie poniosła Pani żadnego uszczerbku w majątku; była i jest w posiadaniu składnika majątku, który nadal jest wykorzystywany dla potrzeb działalności gospodarczej będąc Pani własnością).

Koszt ten powinien być potrącony w rachunku podatkowym jednorazowo w dacie jego poniesienia zgodnie z art. 22 ust. 4 i ust. 6b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Podstawą do ujęcia kosztu powinien być dowód księgowy, o którym mowa w § 13 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2003 r. nr 152, poz. 1475 z późn. zm), tj. dokument zawierający dane, o których mowa w § 12 ust. 3 pkt 2 Rozporządzenia i rozliczenie wydatków jedynie do wysokości wartości nieumorzonej. Jego wystawienie powinno mieć miejsce po dokonaniu ostatniego odpisu amortyzacyjnego za listopad 2010 (czyli niezwłocznie po ustaleniu wysokości kosztu, tj. wartości nieumorzonej), nie wcześniej niż przed datą aktu notarialnego. Data wystawienia prawidłowego dowodu księgowego jest datą poniesienia kosztu (art. 22 ust. 6b ustawy).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z przepisem w art. 22 ust. 8 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie wg zasad określonych w art. 22a – 22o tej ustawy.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Jak wynika z powyższego, podstawową zasadą jest amortyzowanie środków trwałych stanowiących własność podatnika.

Wyjątkiem od tej zasady są m.in. inwestycje w obcych środkach trwałych. Jak stanowi bowiem art. 22a ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych".

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej wynajmowała Pani nieruchomość stanowiącą własność Gminy. W związku z dostosowaniem budynku niemieszkalnego do potrzeb prowadzenia działalności, poniosła Pani nakłady na adaptację i modernizację tego budynku. Powyższe nakłady inwestycyjne ujęto w ewidencji środków trwałych jako inwestycje w obcym środku trwałym i amortyzowano. Następnie nieruchomość została przez Panią nabyta.

Z powyższego wynika, że wykorzystuje Pani w prowadzonej działalności własne budynki niemieszkalne, w których uprzednio (przed nabyciem własności) dokonała ulepszenia - inwestycji w obcym środku trwałym. Nie zaprzestała więc Pani używania środków trwałych - inwestycji w obcym środku trwałym. Nie poniosła Pani również straty w wyniku likwidacji środków trwałych.

Zatem słusznie Pani zauważa, iż w przedmiotowej sprawie nie znajdzie zastosowania wyłączenie z art. 23 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

Podobnie nie znajdzie zastosowania wyłączenie z art. 23 ust. 1 pkt 5 ustawy, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Ponadto wskazać należy, iż w opisanej sytuacji nie mamy do czynienia z zaniechanymi inwestycjami, o których mowa w art. 22 ust. 5e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jak wynika bowiem z treści wniosku, dokonywane inwestycje w obcym środku trwałym (nieruchomości) były oddane do używania - wykorzystywane w prowadzonej przez Panią działalności gospodarczej, stąd też nie można ich traktować jako inwestycji zaniechanych.

Podkreślić jednak należy, że skoro użytkuje Pani nadal budynek, w którym dokonała inwestycji w obcym środku trwałym, to nie można uznać za prawidłowe Pani stanowiska, iż niezamortyzowaną wartość tych inwestycji należy zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów jednorazowo w dacie poniesienia.

Inwestycja w obcym środku trwałym jest to bowiem koszt odnoszący się do niestanowiącego (w momencie jego poniesienia) własności środka trwałego, zmierzający do jego ulepszenia. Z momentem przyjęcia do używania efekt tych działań (inwestycja w obcym środku trwałym), stanowi odrębny składnik majątku w postaci środka trwałego, którego odpisy amortyzacyjne dokonywane są do końca tego miesiąca, w którym:

• zrównała się wartość odpisów amortyzacyjnych z wartością początkową lub

• inwestycję w obcym środku trwałym przeznaczono do likwidacji, sprzedaży lub stwierdzono jego niedobór.

Wynika to wprost z przepisu art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Nabycie przez podatnika środka trwałego, w którym dokonał on inwestycji, nie stanowi przeszkody dla kontynuacji amortyzacji według zasad przyjętych na początku amortyzacji inwestycji w obcym środku trwałym. Od przekazania do używania inwestycji w obcym środku trwałym, jest ona bowiem odrębnym środkiem trwałym, niezależnie od prawa własności i przewidywanego okresu użytkowania.

Reasumując, nie ma żadnych podstaw aby uznać, że nabycie prawa własności składnika majątku po przyjęciu do używania dokonywanej w tym składniku inwestycji stanowiącej inwestycję w obcym środku trwałym powoduje jej likwidację, sprzedaż, czy też niedobór. Nie powstaje także strata z tego tytułu. Jeżeli więc zakupiony, zmodernizowany budynek jest wykorzystywany w działalności gospodarczej, podatnik winien kontynuować amortyzację inwestycji dokonywanej w tym budynku wg dotychczasowych zasad i stawek, stosowanych przed zakupem budynku.

W konsekwencji wartość początkową zakupionego budynku należy ustalić zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, zgodnie którym za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2 - 18, uważa się w razie nabycia w drodze kupna - cenę ich nabycia. Jak stanowi ust. 3 ww. przepisu, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Skoro, jak wskazano powyżej, poniesione przez Panią nakłady inwestycyjne stanowić będą odrębne środki trwałe w postaci „inwestycji w obcym środku trwałym”, wartością początkową zakupionego budynku, będzie cena jego nabycia, powiększona o koszty związane z zakupem, naliczone do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.