INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 14 lutego 2011 r. (data wpływu do tut. BKIP 07 marca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów zapłacone odsetki od pożyczki, którą przejęła w drodze aportu zorganizowanej części przedsiębiorstwa – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 07 marca 2011 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów zapłacone odsetki od pożyczki, którą przejęła w drodze aportu zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka w dniu 31 grudnia 2009 r. otrzymała aport od Sp. z o.o. (dalej: X) w postaci zorganizowanej części przedsiębiorstwa (dalej: ZCP). Zgodnie z aktem notarialnym ZCP stanowiła przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 551 z ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. kodeks cywilny (Dz. U. z 1964r. Nr 16 poz. 93, ze zm., dalej: KC). W skład ZCP wchodziły m.in. zobowiązania wynikające z umowy pożyczki zawartej między X a Spółką Y (tj. spółką powiązaną z siedzibą w Finlandii, niebędącą bezpośrednim udziałowcem Spółki, dalej: Pożyczkodawca). W związku z aportem ZCP Spółka przejęła zarówno uprawnienia wynikające z wszelkich umów i porozumień jak i zobowiązania związane z przedmiotem tego aportu.

W konsekwencji Spółka stała się stroną uprawnioną jak i zobowiązaną w umowach oraz porozumieniach wniesionych aportem, w tym także stroną umowy pożyczki udzielonej uprzednio przez Pożyczkodawcę spółce X. Wartość nominalna przejętej pożyczki wynosiła 50.000.002 PLN.

W dniu 31 grudnia 2009 r. Spółka zawarła z Pożyczkodawcą umowę kredytu odnawialnego (dalej: Umowa), zgodnie z którą Spółka może zaciągnąć kredyt odnawialny do wysokości 70.000.000 PLN. Kwota kredytu przelewana jest na konto Spółki na podstawie automatycznie generowanego dokumentu „Deai Confirmation" (dalej: DC). Dokument DC określa kwotę pożyczki, termin jej spłaty oraz wysokość odsetek naliczonych od kwoty głównej z dnia spłaty.

W związku z przejęciem zobowiązań, Spółka została zobowiązana do spłaty kwoty pożyczki w wysokości 50.000.002 PLN.

Z dniem przejęcia zobowiązania przez Spółkę, został na nią wystawiony dokument DC określający termin spłaty pożyczki oraz odsetek wraz z wyliczoną ich wartością. Na podstawie DC Spółka 29 stycznia 2010 r. spłaciła część pożyczki przejętej na podstawie umowy o przejęcie długu w wysokości 10.052.996,53 PLN (kapitał 10.000.002 PLN + odsetki 52.994,53 PLN), natomiast pozostała kwota w wysokości 42.198.958,90 PLN (kapitał 40.000.000 PLN + odsetki 2.198.958,90 PLN) została spłacona 30 września 2010 r.

Jednocześnie Spółka zaznaczyła, że kwota odsetek od pożyczki przejętej w ramach aportu ZCP nie została ujęta w wartości aportowanego Oddziału, ustalonej na dzień jego wniesienia. Wysokość odsetek należnych do zapłaty przez Spółkę została ustalona przez Pożyczkodawcę po przejęciu przez Spółkę zobowiązania do spłaty tej pożyczki i była skalkulowana za okres od dnia przejęcia długu do dnia jego spłaty.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółka ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów zapłacone odsetki od pożyczki, którą przejęła w drodze aportu ZCP...

Zdaniem Spółki, ma ona prawo zaliczyć w koszty uzyskania przychodów zapłacone odsetki od pożyczki, którą zobowiązana była spłacić na podstawie umowy o przejęcie długu.

Zgodnie bowiem z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: ustawa o CTT), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W świetle powyższego, aby dany wydatek mógł zostać uznany za koszt podatkowy, spełnione powinny zostać następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów albo zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust 1 nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Co do zasady zatem, podstawową przesłanką warunkującą zaliczenie danego wydatku do kosztów podatkowych, jest związek adekwatny pomiędzy poniesionym wydatkiem a osiągniętym przychodem lub zachowaniem czy też zabezpieczeniem jego źródła.

Jednocześnie, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 11 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz nie zapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w rym również od pożyczek (kredytów). Z brzmienia powyższego przepisu należy zatem wywnioskować, że stanowią koszty podatkowe odsetki, które zostały zapłacone. W konsekwencji, w ocenie Spółki, aby wydatek w postaci odsetek zapłaconych od określonych w pytaniach pożyczek stanowił koszt podatkowy, ważny jest ich związek z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą, a tym samym wpływ poniesionych wydatków na możliwość osiągnięcia/zwiększenia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła.

Wniesione przez X aportem do Spółki składniki majątkowe wchodziły w skład tzw. „Dywizji", a później Oddziału X. Oddział ten stanowił wyodrębnioną jednostkę strukturalną, która dla potrzeb raportowania grupowego sporządzała odrębne sprawozdania finansowe (tj. bilans oraz wynik finansowy). Przedmiotem działalności przejętego Oddziału, w zdecydowanej większości (tj. ok. 70%), była produkcja naczyń jednorazowych oraz opakowań z papieru, tj. kubków jednorazowych na napoje gorące i zimne, tacek, tubek do lodów dla sieci restauracji, vendingu, itp. Natomiast ok. 30% działalności Oddziału stanowiła produkcja opakowań ze spienionego polistyrenu (tzw. EPS), tj. tacek do pakowania serów, mięs, opakowań do zestawów obiadowych wydawanych na wynos, itp.

W ramach przedmiotowego aportu Spółka przejęła m.in. maszyny i urządzenia wykorzystywane do wytwarzania produktów przez Oddział, rozpoczęte inwestycje w środkach trwałych (związane głównie z przeniesieniem produkcji do nowej siedziby), zapasy surowców do produkcji papieru i EPS, zapasy towarów (na które głównie składały się wyroby wykonane z papieru), należności od kontrahentów Oddziału, prawa z wszelkich umów zawartych przez Oddział (tj. kontraktów sprzedażowych i zakupowych, zamówień dotyczących produktów wytwarzanych przez Oddział), prawa z umów pracowniczych dotyczących przede wszystkim pracowników produkcyjnych, handlowców, pracowników magazynu oraz części pracowników administracyjnych.

Zatem, w świetle powyższego, nie ulega wątpliwości, że celem przejęcia przedmiotowego Oddziału w ramach aportu ZCP, była możliwość uzyskania lub zwiększenia przychodów Spółki. Przejęcie aktywów oddziału umożliwiło Spółce rozszerzenie działalności produkcyjnej oraz znaczne powiększenie bazy współpracujących kontrahentów. Funkcjonowanie aktywów przejętych aportem w ramach Spółki w 2010 roku, zaowocowało uzyskaniem przez Spółkę znaczących przychodów. Ponadto w wyniku przejęcia Oddziału Spółka nabyła składniki majątku wykorzystywane do produkcji wyrobów z papieru, które w porównaniu z produkowanymi wcześniej przez Spółkę wyrobami plastikowymi, są dużo bardziej przyjazne dla środowiska naturalnego.

Przejęcie Oddziału dokonane w formie aportu, wymagało od Spółki także przejęcia zobowiązań związanych z wnoszonymi aportem aktywami. Przejęcie długu, było konieczne do pełnej sukcesji prawnej wynikającej z umów oraz porozumień będących składnikiem ZCP. Przejęcie zobowiązań związanych z funkcjonowaniem Oddziału było kalkulowanym kosztem, którego poniesienie umożliwiło późniejsze osiąganie przychodów generowanych przez wniesiony aportem Oddział. Konsekwentnie, bez przejęcia długu wynikającego m.in. z wniesionej aportem umowy pożyczki, Spółka nie miałaby możliwości uzyskania przychodów podatkowych w postaci m.in. zysków ze sprzedaży produktów wytwarzanych przez Oddział (ponieważ nie mogłaby nabyć Oddziału).

Ponadto, równie istotny jest fakt, że przedmiotowe odsetki nie zostały ujęte w wartości aportowanego Oddziału na dzień jego wniesienia. W konsekwencji, zdaniem Spółki, wydatek w postaci zapłaty odsetek od przejętej pożyczki, należy uznać za koszt obsługi pożyczki.

Na potwierdzenie swojego stanowiska, Spółka powołuje wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 czerwca 2009 r., sygn.: III SA/Wa 48/09, w którym Sąd orzekł iż: „Jeżeli przekazany w ramach aportu majątek obciążony jest zobowiązaniami wobec osób trzecich, do których należą odsetki i odsetki kapitałowe, nie objęte wartością wnoszonego aportu, to mogą one stanowić koszty uzyskania przychodu, o ile będą ponoszone w celu uzyskania przychodu albo zabezpieczenia źródła przychodów."

Stanowisko WSA zostało uwzględnione w indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie dnia 17 grudnia 2009 r. (sygn. IPPB3/423-943/08/09-3/S/AG).

W związku z faktem, iż przedmiotowe odsetki niewątpliwie dotyczą okresu po dokonaniu aportu, a ich zapłata pośrednio skutkowała osiągnięciem przychodów przez Spółkę, należy uznać, iż mogą one zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje:

Dokonując oceny stanowiska Wnioskodawcy, na wstępie należy zauważyć, że w przedmiotowej sprawie nie znajdują zastosowania przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm.) regulujące uprawnienia podmiotów wynikające z tzw. sukcesji podatkowej, w szczególności zawarte w art. 93-93e ustawy i dotyczące zdarzeń takich jak: przekształcenie, podział, połączenie osób prawnych.

Zgodnie bowiem z art. 93 § 1 Ordynacji podatkowej, osoba prawna zawiązana (powstała) w wyniku łączenia się:

1. osób prawnych,
2. osobowych spółek handlowych,
3. osobowych i kapitałowych spółek handlowych wstępują we wszelkie przewidziane w przepisach prawa podatkowego prawa i obowiązki każdej z łączących się osób lub spółek.
   
   

Zgodnie z art. 93 § 2 Ordynacji podatkowej, przepis art. 93 § 1 stosuje się odpowiednio do osoby prawnej łączącej się przez przejęcie:

1. innej osoby prawnej,
2. osobowej spółki handlowej (osobowych spółek handlowych).
   
   

Zgodnie zaś z art. 93a § 1 ww. ustawy, osoba prawna zawiązana (powstała) w wyniku:

1. przekształcenia innej osoby prawnej,
2. przekształcenia spółki niemającej osobowości prawnej wstępują we wszelkie przewidziane w przepisach prawa podatkowego prawa i obowiązki przekształcanej osoby lub spółki.
   
   

W myśl § 2 przepis art. 93a § 1 tej ustawy, stosuje się odpowiednio do:

1. osobowej spółki handlowej zawiązanej (powstałej) w wyniku przekształcenia:
   1. innej spółki niemającej osobowości prawnej,
   2. spółki kapitałowej;
2. spółki niemającej osobowości prawnej, do której osoba fizyczna wniosła na pokrycie udziału wkład w postaci swojego przedsiębiorstwa.
   
   

Z powyższego wynika, iż następstwo podatkowe związane jest przede wszystkim ze zdarzeniami prawnymi określonymi jako: przekształcenie, połączenie, podział osób prawnych. Należy zaznaczyć, że następstwo podatkowe stanowi odstępstwo od reguły powiązania praw i obowiązków podatkowych z bytem prawnym wyłącznie podatnika, jest więc nietypową instytucją w prawie podatkowym. Z tychże względów wszelkie tego rodzaju sytuacje, nawet dostatecznie uzasadnione ekonomicznie, muszą mieć wystarczającą podstawę prawną aby można było wobec nich zastosować instytucję sukcesji podatkowej.

Wspomniane przepisy nie obejmują swym zakresem wniesienia tytułem aportu zorganizowanej części przedsiębiorstwa do innego podmiotu – spółki kapitałowej, co oznacza, że wniesienie aportu w postaci zorganizowanej części przedsiębiorstwa do spółki z ograniczoną odpowiedzialnością nie powoduje sukcesji podatkowej w zakresie podatku dochodowego, a zatem nie pociąga za sobą kontynuacji rozliczeń podatkowych, w tym odnoszących się zarówno do przychodów jak i kosztów podatkowych podmiotu wnoszącego aport przez spółkę Wnioskodawcy.

Z opisu stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że w dniu 31 grudnia 2009 r. Spółka otrzymała aport w postaci zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Zgodnie z aktem notarialnym ZCP stanowiła przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 551 ustawy kodeks cywilny. W skład ZCP wchodziły m.in. uprawnienia wynikające z umowy pożyczki zawartej między HPL a Spółką HO (tj. spółką powiązaną z siedzibą w Finlandii, niebędącą bezpośrednim udziałowcem Spółki, dalej: Pożyczkodawca). W związku z aportem ZCP Spółka przejęła zarówno uprawnienia wynikające z wszelkich umów i porozumień jak i zobowiązania związane z przedmiotem tego aportu. W konsekwencji Spółka stała się stroną uprawnioną jak i zobowiązaną w umowach oraz porozumieniach wniesionych aportem, w tym także stroną umowy pożyczki udzielonej uprzednio przez Pożyczkodawcę spółce X. Wartość nominalna przejętej pożyczki wynosiła 50.000.002 PLN. W dniu 31 grudnia 2009 r. Spółka zawarła z Pożyczkodawcą umowę kredytu odnawialnego, zgodnie z którą Spółka może zaciągnąć kredyt odnawialny do wysokości 70.000.000 PLN. Kwota kredytu przelewana jest na konto Spółki na podstawie automatycznie generowanego dokumentu „Deai Confirmation" (dalej: DC). Dokument DC określa kwotę pożyczki, termin jej spłaty oraz wysokość odsetek naliczonych od kwoty głównej z dnia spłaty. W związku z przejęciem zobowiązań, Spółka została zobowiązana do spłaty kwoty pożyczki w wysokości 50.000.002 PLN. Z dniem przejęcia zobowiązania przez Spółkę, został na nią wystawiony dokument DC określający termin spłaty pożyczki oraz odsetek wraz z wyliczoną ich wartością. Na podstawie DC Spółka 29 stycznia 2010 r. spłaciła część pożyczki przejętej na podstawie umowy o przejęcie długu w wysokości 10.052.996,53 PLN (kapitał 10.000.002 PLN + odsetki 52.994,53 PLN), natomiast pozostała kwota w wysokości 42.198.958,90 PLN (kapitał 40.000.000 PLN + odsetki 2.198.958,90 PLN) została spłacona 30 września 2010 r. Kwota odsetek od pożyczki przejętej w ramach aportu ZCP nie została ujęta w wartości aportowanego Oddziału, ustalonej na dzień jego wniesienia. Wysokość odsetek należnych do zapłaty przez Spółkę została ustalona przez Pożyczkodawcę po przejęciu przez Spółkę zobowiązania do spłaty tej pożyczki i była skalkulowana za okres od dnia przejęcia długu do dnia jego spłaty.

Mając na uwadze brak sukcesji podatkowej w zakresie podatku dochodowego, należy podkreślić brak podstawy prawnej do kontynuacji rozliczeń podatkowych, w tym odnoszących się do kosztów podatkowych.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Jak stanowi art. 16 ust. 1 pkt 11 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz nie zapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów).

Należy podkreślić, że fakt przejęcia zobowiązań jest umowną sprawą strony wnoszącej i przejmującej aport i nie znajduje on automatycznego przełożenia na skutki podatkowe takiej transakcji. Brak jest więc uzasadnienia dla możliwości rozpoznania u podatnika otrzymującego aport zapłaconych odsetek od pożyczek, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 11 ww. ustawy. Podstawę do ich zapłaty stanowi zdarzenie główne jakim jest otrzymanie pożyczki, które wystąpiło u podmiotu wnoszącego aport.

Na podstawie art. 519 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), osoba trzecia może wstąpić na miejsce dłużnika, który zostaje z długu zwolniony (przejęcie długu). Podstawowym skutkiem przejęcia długu w obszarze prawa cywilnego jest następstwo w dług. Przejemca wstępuje w sytuację prawną dotychczasowego dłużnika, który zostaje z długu zwolniony. Sukcesja, następstwo prawne, następuje nie tylko w same prawa i obowiązki w przedmiocie długu, lecz również w całość stosunku zobowiązaniowego. Należy zaznaczyć, że cywilistyczna sukcesja prawna nie jest jednak tożsama i równoznaczna z następstwem prawnym unormowanym w zakresie i dla potrzeb prawa podatkowego.

W rozdziale 14 działu III Ordynacji podatkowej (art. 93 Ordynacji podatkowej i dalsze), w ramach autonomii prawa podatkowego, ustawodawca uregulował w nim prawa i obowiązki następców prawnych oraz podmiotów przekształconych. Unormowania te nie przewidują jednak, aby prawnie znaczącym powodem czy też podstawą prawną podatkowego następstwa prawnego mogła być umowa cywilna o przejęcie długu.

Prawa i obowiązki w zakresie spłaty przez pożyczkobiorcę długu i związanego z nim oprocentowania, należą do obszaru prawa cywilnego.

Zagadnienie możliwości zaliczenia tych kategorii wydatków do kosztów uzyskania przychodów odnosi się natomiast do praw i obowiązków prawa podatkowego.

Sukcesja czy też następstwo prawne w przedmiocie prawa zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków na świadczenia przejęte jako dług, umową cywilną między różnymi podatnikami, byłyby w prawie podatkowym dopuszczalne i prawnie uzasadnione, gdyby zostały przez to prawo przewidziane.

Spłata przejętego zadłużenia jest cywilistyczną konsekwencją przejęcia długu innego podmiotu a nie kosztem przejęcia poniesionym przez przejemcę. Nie stanowi także kosztu korzystania z przedmiotów, które pierwotny dłużnik (pożyczkobiorca) nabył za środki ze stosunku zobowiązaniowego, z którego dług powstał, i do których prawa, na podstawie innych stosunków prawnych aniżeli pożyczka czy też przejęcie wynikającego z niego długu, nabył kolejny podmiot. Nawet jeżeli przejemca długu na podstawie innych niż dług i jego przejęcie zdarzeń prawa cywilnego (objęcie aportem zorganizowanej części przedsiębiorstwa innego podmiotu) korzysta z przedmiotów nabytych przez pierwotnego dłużnika, wydatki ponoszone na te przedmioty i spłata przejętego długu nie są tożsame. Dług i przejęcie długu oraz rozporządzanie i wykorzystanie odnośnie przedmiotów nabytych przez pierwotnego dłużnika za środki, które stały się podstawą przedmiotu przejętego zadłużenia, to odrębne czynności czy też zdarzenia normowane różnymi przepisami prawa.

Celem wydatków na spłatę przejętego długu i jego oprocentowania jest wykonanie stosunku zobowiązaniowego, w który, w miejsce dotychczasowego dłużnika, wstąpił przejemca, nie zaś uzyskanie przychodu przez przejemcę z wykorzystania przedmiotów, które za wartość długu nabył pierwotny dłużnik a następnie nimi rozporządził, na przykład - wnosząc jako aport rzeczowy do spółki kapitałowej.

Wykonanie przejęcia nie jest bowiem kosztem przejęcia, ale spłatą przejętego długu za inny podmiot, który na tej podstawie został z długu zwolniony.

Reasumując przejęcie długu w obszarze art. 519 § 1 Kodeksu cywilnego nie stanowi podstawy podatkowego następstwa prawnego unormowanego w rozdziale 14 działu III Ordynacji podatkowej. Spłata przejętych odsetek nie może stanowić kosztu uzyskania przychodu przejemcy w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nawet w sytuacji gdy korzysta on z przedmiotów nabytych za wartość tego długu przez pierwotnego dłużnika, gdyż nie są to wydatki związane z uzyskaniem przychodów lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów.

Mając powyższe na uwadze, Spółka nie może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów zapłaconych odsetek od pożyczki, którą przejęła w drodze aportu ZCP.

Stanowisko Spółki jest zatem nieprawidłowe.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę wyroku i interpretacji przepisów prawa podatkowego należy stwierdzić, że orzeczenia te zapadły w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.