INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z dnia 29 grudnia 2010r. (data wpływu do tut. Biura – 14 stycznia 2011r.), uzupełnionym w dniach 04 i 10 marca 2011r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia wydatków poniesionych na cele rehabilitacyjne w 2010r. przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną:

• w zakresie kosztów przewozu na wizyty lekarskie i wykonanie badań poza miejscem zamieszkania – jest nieprawidłowe,
• w pozostałej części – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 14 stycznia 2011r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia wydatków poniesionych na cele rehabilitacyjne w 2010r. przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną.

Z uwagi na fakt, iż wniosek nie spełniał wymogów formalnych, pismem z dnia 25 lutego 2011r. Znak: IBPB II/1/415-34/11/MZ wezwano do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono w dniu 04 marca 2011r. (wpływ opłaty) oraz w dniu 10 marca 2011r. (uzupełnienie pozostałych braków formalnych).

W przedmiotowym wniosku po jego uzupełnieniu został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni od dnia 22 czerwca 2010r. posiada orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności. W 2010r. wnioskodawczyni ponosiła wydatki na zakup leków i np. w miesiącu sierpniu 2010r. kupiła na receptę leki za kwotę 153,75 zł, na co posiada dowody zakupu w postaci dwóch faktur. W 2010r. dla potrzeb związanych z przewozem na zabiegi leczniczo – rehabilitacyjne, jak również na wizyty lekarskie i badania wykonywane poza miejscem zamieszkania, wnioskodawczyni wykorzystywała samochód osobowy, będący współwłasnością jej i męża. Zarówno wnioskodawczyni, jak i jej mąż wykorzystywali samochód dla ww. potrzeb w różnych terminach – oddzielnie.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy w zeznaniu podatkowym PIT o wysokości osiągniętego w 2010r. dochodu wnioskodawczyni może odliczyć od dochodu wydatki na leki udokumentowane fakturą... Czy wnioskodawczyni powinna posiadać jeszcze inne dokumenty, np. kserokopie recept wydanych przez lekarza...
2. Czy wnioskodawczyni może odliczyć wydatki poniesione na używanie samochodu (będącego współwłasnością jej i męża) dla potrzeb związanych z przewozem na zabiegi leczniczo - rehabilitacyjne, w wysokości 2.280 zł w roku podatkowym, mimo że orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności posiada od dnia 22 czerwca 2010r... Czy do tego odliczenia są wymagane dokumenty, jeśli tak, to jakie...
3. czy odliczeniu podlegają także wydatki związane z przewozem na wizytę lekarską, wykonanie badań i jakie dokumenty są wymagane w tym zakresie,
4. czy z tytułu używania samochodu dla potrzeb związanych z przewozem na zabiegi leczniczo – rehabilitacyjne z odliczenia może skorzystać zarówno wnioskodawczyni, jak i mąż.
   
   

Ad. 1

Wnioskodawczyni uważa, że nie potrzeba innych dokumentów oprócz faktury, ponieważ lekarz wydał receptę na zakup leków; ewentualnym dokumentem może być także kserokopia recept wydanych przez lekarza.

Ad. 2

Zdaniem wnioskodawczyni, wydatki poniesione na używanie samochodu stanowiącego współwłasność dla potrzeb związanych z przewozem na zabiegi leczniczo - rehabilitacyjne, w wysokości 2.280 zł, może odliczyć w roku podatkowym 2010, mimo że orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności posiada od dnia 22 czerwca 2010r., ponieważ poniosła wydatki po tym dniu. Zdaniem wnioskodawczyni do tego odliczenia nie są wymagane dokumenty.

Ad. 3

Zdaniem wnioskodawczyni, przewóz samochodem stanowiącym współwłasność na wizyty lekarskie i wykonanie badań poza miejscem zamieszkania należy zaliczyć do zabiegów rehabilitacyjnych.

Ad. 4

Zdaniem wnioskodawczyni, zarówno ona, jak i mąż mogą odliczyć wydatki z tytułu używania samochodu będącego ich współwłasnością dla potrzeb związanych z przewozem na zabiegi leczniczo – rehabilitacyjne, ponieważ używają samochodu w innych terminach.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) podstawę obliczenia podatku z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a - 4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b – 7g tego artykułu.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

Na podstawie art. 26 ust. 7f ustawy o podatku dochodowym ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
   2. znaczny stopień niepełnosprawności,
2. II grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy albo
   2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.
   
   
   

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ustawy).

Stosownie do treści art. 26 ust. 7c powołanej ustawy wysokość wydatków na cele określone w ust. 7a ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie, z wyjątkiem wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14.

Przepis art. 26 ust. 7a pkt 12 i 14 ww. ustawy stanowi że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na:

• leki - w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo) – pkt 12,
• używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne– w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł – pkt 14.
  
  

Należy zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a cyt. ustawy jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą, przyjętą w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy regulujące prawo do ulgi winny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że wnioskodawczyni posiadająca orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności w 2010r. ponosiła wydatki na zakup leków i np. w miesiącu sierpniu 2010r. dokonała zakupu leków na receptę ponosząc koszty w wysokości 153,75 zł; posiada dowody zakupu tych leków, w postaci dwóch faktur. W 2010r. dla potrzeb związanych z przewozem na zabiegi leczniczo– rehabilitacyjne, jak również na wizyty lekarskie i badania wykonywane poza miejscem zamieszkania, wnioskodawczyni wykorzystywała samochód osobowy, będący współwłasnością jej i męża.

W tak przedstawionym stanie faktycznym zasadność odliczenia od dochodu poniesionych wydatków należy zatem analizować w kontekście przywołanych przepisów art. 26 ust. 7a pkt 12 i 14 cyt. ustawy.

I tak, jak już wskazano powyżej, za wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych, uważa się wydatki poniesione na zakup leków.

W przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych brak jest definicji „leku” - a zatem posiłkowo należy opierać się na definicji zawartej w ustawie z dnia 06 września 2001r. – Prawo farmaceutyczne (t.j. Dz. U. z 2008r. Nr 45, poz. 271 ze zm.). Z definicji tej wynika, iż lek jest produktem leczniczym tj. substancją (mieszaniną substancji), której przypisuje się właściwości zapobiegania lub leczenia chorób bądź jest podawany pacjentowi w celu postawienia diagnozy albo w celu przywrócenia, poprawienia czy modyfikacji fizjologicznych funkcji organizmu (art. 2 pkt 10, 11, 12 i 32 ustawy Prawo farmaceutyczne).

W związku z powyższym, jeżeli wnioskodawczyni poniosła w 2010r. wydatki na zakup leków, co do których lekarz specjalista stwierdził, że powinna je stosować (stale lub czasowo), to wnioskodawczyni ma prawo w zeznaniu rocznym za 2010r. odliczyć wydatki poniesione na ten cel (na zakup leków) w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu, a kwotą 100 zł zgodnie z treścią art. 26 ust. 7a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wysokość wydatków na zakup leków ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie. W przedstawionym stanie faktycznym dokument ten winien zawierać dane personalne osoby niepełnosprawnej ponoszącej wydatek na ten cel. Dokumentem takim może być dowód z którego wynikać będzie kto, kiedy i jakiego rodzaju wydatek poniósł. Dowodem tym może być faktura. Jednakże, jak powyżej wskazano, podkreślić należy, iż odliczenie przysługuje pod warunkiem, że wydatek poniesiony na zakup leków, dotyczy tych leków, co do których zostanie stwierdzone przez lekarza specjalistę, że leki te winny być stosowane stale lub czasowo. To oznacza, że organ podatkowy weryfikujący odliczenie dokonane w tym zakresie będzie miał prawo ustalić, że istotnie lekarz specjalista dokonał takich zaleceń. Oczywiście odliczeniu podlegają tylko te wydatki na zakup leków, które zostały poniesione od dnia, od kiedy wnioskodawczyni posiada status osoby niepełnosprawnej potwierdzony stosownym dokumentem.

Wobec powyższego w tej części stanowisko wnioskodawczyni należało więc uznać za prawidłowe.

Z analizy wyżej przytoczonych przepisów wynika, że aby skorzystać z możliwości odliczenia wydatków związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne należy posiadać I lub II grupę inwalidztwa i być właścicielem (współwłaścicielem) samochodu osobowego oraz dojeżdżać nim na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. W celu analizy zasadności tego odliczenia należy zdefiniować pojęcie „rehabilitacji”.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji pojęcia „zabieg”, „rehabilitacja” oraz „rehabilitacja lecznicza”, zatem koniecznym jest wyjaśnienie tych pojęć w oparciu o definicje encyklopedyczne oraz wydaną z zakresu rehabilitacji literaturę. Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w „Słowniku wyrazów obcych” (PWN, Warszawa 1991r.) oraz „Encyklopedii” PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby); rehabilitacja jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych; rehabilitacja lecznicza zaś to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię i kinezyterapię.

W związku z powyższym, należy stwierdzić, iż jeżeli wnioskodawczyni faktycznie od dnia 22 czerwca 2010r. posiada orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności i faktycznie po tym dniu poniosła w 2010r. wydatki w związku z używaniem samochodu stanowiącego współwłasność jej i męża dla potrzeb związanych z przewozem na zabiegi leczniczo - rehabilitacyjne, w wysokości 2.280 zł, może tę kwotę odliczyć w zeznaniu podatkowym za 2010r. Wydatki te mogą być odliczane bez konieczności posiadania dokumentów stwierdzających ich poniesienie. Jednakże podkreślić należy, iż brak dokumentacji dotyczy wyłącznie samego faktu poniesienia wydatku. Zatem wnioskodawczyni nie jest zobowiązana do gromadzenia w celach dowodowych jakichkolwiek rachunków, faktur czy też innych dokumentów potwierdzających koszt dojazdu. Jednakże fakt oraz konieczność poniesienia tych wydatków powinny być co najmniej uprawdopodobnione. Organ podatkowy weryfikujący bowiem zasadność poniesionych wydatków jest uprawniony do tego aby żądać od podatnika uprawdopodobnienia, że faktycznie taki wydatek został poniesiony. Ponadto podkreślenia wymaga, iż określona w ustawie kwota 2.280 zł jest maksymalną kwotą, która może być odliczona tytułem poniesienia ww. wydatków. Wydatki te muszą być jednakże faktycznie poniesione. Użycie przez ustawodawcę, przy określaniu wielkości limitu, wyrażenia „w wysokości nieprzekraczającej kwoty 2.280 zł” wskazuje, iż wysokość odliczenia uzależniona jest od intensywności (częstości) używania samochodu. Co oznacza, iż odliczeniu podlegają (w ramach limitu) tylko wydatki faktycznie poniesione. Zaznaczyć również należy, iż jeżeli istotnie zostały przez wnioskodawczynię spełnione ww. warunki do odliczenia wydatków poniesionych tytułem używania samochodu, to nie ma przeszkód aby wnioskodawczyni z tegoż odliczenia skorzystała, mimo iż odliczenia takiego dokona również mąż. Trzeba bowiem podkreślić, iż każdy z małżonków będący osobą niepełnosprawną posiada „własny” limit odliczenia (do kwoty 2.280 zł).

Zatem w tej części stanowisko wnioskodawczyni należało również uznać za prawidłowe.

Nie można się natomiast zgodzić ze stanowiskiem wnioskodawczyni, iż przewóz samochodem stanowiącym współwłasność na wizyty lekarskie i wykonanie badań poza miejscem zamieszkania należy zaliczyć do zabiegów rehabilitacyjnych. Jak już wskazano powyżej definicje pojęć „zabieg”, „rehabilitacja” oraz „rehabilitacja lecznicza” są ściśle określone, co oznacza, że nie każdy dojazd samochodem związany z leczeniem, w tym na wizyty lekarskie i wykonanie badań poza miejscem zamieszkania jest jednocześnie dojazdem na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Tym samym wydatki poniesione na dojazd samochodem stanowiącym współwłasność, w celu odbycia wizyt lekarskich i wykonania badań poza miejscem zamieszkania, nie mogą zostać odliczone w ramach ulgi rehabilitacyjnej. Wydatki takie nie są bowiem wydatkami, których poniesienie wg ustawodawcy uprawnia do skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej, gdyż nie zostały wymienione w katalogu wydatków uznawanych za wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych. Dlatego w tej części stanowisko wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejsza interpretacja stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, który stanowi, że Minister Finansów, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną), została wydana wyłącznie dla wnioskodawczyni. Stosownie do powyższego mąż wnioskodawczyni chcąc uzyskać interpretację indywidualną w zakresie własnych odliczeń winien wystąpić z odrębnym zapytaniem i uiścić stosowną opłatę.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.