Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP4/443-495/12/LG
z 19 lutego 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 7 listopada 2012r. (data wpływu do tut. organu), uzupełnionego pismem z dnia 7 grudnia 2012r. (data wpływu 11 grudnia 2012r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania nieruchomości za zorganizowaną część przedsiębiorstwa oraz opodatkowania czynności darowizny – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 listopada 2012r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania nieruchomości za zorganizowaną część przedsiębiorstwa oraz opodatkowania czynności darowizny.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 7 grudnia 2012r. (data wpływu 11 grudnia 2012r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 28 listopada 2012r. nr IBPP4/443-495/12/LG.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą na własne imię od dnia 01 maja 1995r. na podstawie wpisu do ewidencji Działalności Gospodarczej.

Rodzaj działalności zgodnie z Polską Klasyfikacją Działalności obejmuje:

1. wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi (PKD 68.20.Z),
2. przygotowanie terenu pod budowę (PKD 43.12.Z),
3. sprzedaż hurtowa odzieży i obuwia (PKD 46.42.Z),
4. sprzedaż detaliczna odzieży prowadzona w wyspecjalizowanych sklepach (PKD 47.71.Z),
5. sprzedaż detaliczna obuwia i wyrobów skórzanych prowadzona w wyspecjalizowanych sklepach (47.72.Z),
6. transport drogowy towarów (PKD 49.41.Z),
7. restauracje i inne stałe placówki gastronomiczne (PKD 56.10.A).
   
   

Wnioskodawczyni jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

W dniu 19 lutego 1998r. Wnioskodawczyni nabyła od gminy X nieruchomość - zabudowaną działkę … o powierzchni 1,03 ha, na działce znajdowały się dawne budynki cegielni: piece, barak i zadaszenia do suszenia cegły, a większa część działki stanowiła wyrobisko po poborze gliny. Nabycie nastąpiło w związku z prowadzoną przez Wnioskodawczynię działalnością gospodarczą, a podatek od towarów i usług nie został naliczony przez gminę przy tej transakcji, tym samym brak było podstaw do odliczenia od transakcji nabycia podatku naliczonego. W okresie 1999-2004 na opisanej działce, na dotychczasowych budynkach (budynki cegielni), został zbudowany zgodnie z uzyskanymi pozwoleniami budynek: magazyn drobnicy spedycyjnej, o powierzchni: całkowitej 533,61 m², użytkowej 503,37 m², i o kubaturze 3.521,83 m³. W dniu 10 maja 2004r. została wydana decyzja pozwalająca na użytkowanie budynku. Wobec czego od dnia 01 czerwca 2004r. do chwili obecnej budynek jest amortyzowany wg stawki 2,5% od wartości początkowej i na dzień 31 lipca 2012r. Wnioskodawczyni zamortyzowała ok. 20 wartości początkowej budynku. W dniu 06 listopada 2009r. na mocy decyzji Wójta zatwierdzającej projekt podziału nieruchomości, działka nr 6298/1 o pow. 1,03 ha, została podzielona na działki nr: 6298/3 o pow. 0,0328 ha - przeznaczona pod drogę gminną, 6298/4 o pow. 0,9772 ha. Następnie działka o nr 6298/3 została sprzedana gminie z przeznaczeniem na drogę gminną.

Wnioskodawczyni prowadziła na wyżej opisanej nieruchomości działalność gospodarczą, której głównym przedmiotem działalności w tamtym momencie było świadczenie usług transportu drogowego towarów, a nieruchomość stanowiła magazyn i pełniła rolę bazy transportowej. W tym czasie Wnioskodawczyni ponosiła różnego rodzaju koszty związane z tą nieruchomością, a w szczególności koszty remontów i inwestycji, od których odliczała podatek od towarów i usług. Podatek ten był także odliczany od faktur związanych z budową magazynu.

Wnioskodawczyni stopniowo ograniczała świadczenia usług transportu drogowego towarów na rzecz prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie wynajmu i zarządzania nieruchomościami własnym. Co w konsekwencji pozwoliło Wnioskodawczyni zawrzeć umowę najmu przedmiotowej nieruchomości z inną firmą transportową, która zlokalizowała na niej swoją siedzibę i wykorzystywała ją na potrzeby swojej działalności gospodarczej. Umowa najmu wygasła z dniem 31 sierpnia 2012r. i od tego momentu nieruchomość nie jest ani wynajmowana przez Wnioskodawczynię, ani nie jest na niej prowadzona działalność gospodarcza, gdyż w chwili obecnej Wnioskodawczyni nie prowadzi już działalności w zakresie transportu i spedycji, a zajmuje się wyłącznie wynajmem posiadanych nieruchomości (poza opisaną, Wnioskodawczyni posiada kilka innych nieruchomości).

Wnioskodawczyni ze względu na zaniechanie prowadzenia działalności w zakresie transportu drogowego oraz skupienie się wyłącznie na wynajmie posiadanych nieruchomości, zamierza przekazać synowi przedmiotową nieruchomość w formie darowizny.

Syn zarówno obecnie, jak i w chwili otrzymania darowizny, będzie miał zarejestrowaną jednoosobową działalność gospodarczą, której podstawowym przedmiotem działalności będzie świadczenie usług transportu drogowego towarów. Syn jest i będzie w chwili otrzymania darowizny podatnikiem podatku VAT, a otrzymana nieruchomość będzie wykorzystywana na cele prowadzonej działalności gospodarczej, jako siedziba i jako magazyn transportowo-spedycyjny (tzw. baza transportowa).

Ponadto w piśmie z dnia 7 grudnia 2012r. Wnioskodawca wskazał, że nieruchomość - składnik majątku Wnioskodawcy, który jest przedmiotem darowizny:

1. Stanowi wyodrębnioną organizacyjne i funkcjonalną całość, gdyż nieruchomość ta była dotychczas przedmiotem najmu i Wnioskodawca otrzymywał z tego tytułu wynagrodzenie.
2. Stanowi zespół składników materialnych i niematerialnych przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych - tj. służył jako przedmiot umowy najmu i w tym zakresie stanowił jedno z kilku źródeł przychodu Wnioskodawcy. Wobec czego nieruchomość ta mogła by stanowić niezależne przedsiębiorstwo gdyż mogła być przedmiotem najmu niezależnie od innych nieruchomości posiadanych przez Wnioskodawcę.
3. Stanowi zespół składników materialnych i niematerialnych wyodrębnionych finansowo, gdyż poprzez zaprowadzenie odpowiedniej ewidencji jest możliwe wskazanie przychodów i kosztów, a także należności i zobowiązań związanych wyłącznie z tą nieruchomością. Ponadto przy pomocy takiej ewidencji można także wyodrębnić finanse nieruchomości od finansów przedsiębiorstwa.
4. Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż nieruchomość - składnik majątku, może stanowić niezależne przedsiębiorstwo realizujące zadania gospodarcze, gdyż nie jest powiązana funkcjonalnie i finansowo z pozostałymi składnikami majątku. Wnioskodawca posiada kilka nieruchomości, które są obecnie przedmiotem najmu, podobnie jak dotychczas przedmiot darowizny. Wobec czego należy przyjąć, iż przedmiotowa nieruchomość posiada potencjalną zdolność do niezależnego działania gospodarczego jako samodzielny podmiot gospodarczy.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy przekazywana synowi w formie darowizny opisana we wniosku nieruchomość będzie stanowiła zorganizowaną część przedsiębiorstwa oraz czy przekazanie to będzie opodatkowane podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) zwaną dalej - ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez dostawę towarów, o której mowa w przepisie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzenia towarami jak właściciel - art. 7 ust. 1 ustawy o VAT. Zbycie, o którym mowa w przepisie art. 7 ust. 1 ustawy o VAT obejmuje wszystkie czynności w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzenia przedmiotem jak właściciel m.in. sprzedaż, zamianę, darowiznę. Stosownie do przepisu art. 6 pkt 1 ustawy o VAT, przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa (zwanej dalej - ZCP).

Definicja zorganizowanej części przedsiębiorstwa została na użytek ustawy o podatku od towarów i usług zdefiniowana w art. 2 pkt 27e ustawy o VAT, zgodnie z którym przez ZCP rozumie się organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, a tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania. Tym samym musimy wyjść od definicji przedsiębiorstwa z art. 55[1] Kodeksu cywilnego, gdyż ustawa o VAT nie zawiera analogicznej do ZCP definicji przedsiębiorstwa. Przepis ten stanowi, iż przedsiębiorstwem jest zorganizowany zespół składników niematerialnych i materialnych przeznaczonych do prowadzenia działalności gospodarczej oraz przykładowo wymienia ("w szczególności") poszczególne składniki przedsiębiorstwa. Na podstawie przepisu tego artykułu należy stwierdzić iż przedsiębiorstwem będzie każdy zespół składników majątkowych dający się wyodrębnić poprzez ich funkcjonalne powiązanie i przydatność do realizacji określonego działania gospodarczego. Ponadto nie należy dokonywać wykładni pojęcia zorganizowanej części przedsiębiorstwa bez uwzględnienia prawa wspólnotowego, a w szczególności rozumienia pojęcia "całości lub części majątku", którym posługuje się art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 2006.347.1 ze zm. - zwana dalej "Dyrektywa 112"). W myśl tej regulacji prawa unijnego, w przypadku przekazania, odpłatnie lub nieodpłatnie lub jako aportu do spółki całości lub części majątku, państwa członkowskie mogą uznać, że dostawa towarów nie miała miejsca i że w takim przypadku osoba, której przekazano towary, będzie traktowana jako następca prawny przekazującego. Warto w tym miejscu zwrócić uwagę na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 12 maja 2010r. I SA/Po 249/2010.

W tym wyroku Sąd w Poznaniu wskazał, iż prawodawca unijny nie zdefiniował pojęcia "całości lub części majątku", wobec czego zasadne jest skorzystanie z wykładni tego pojęcia dokonanego przez Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich. Najobszerniej wykładni zakresu uprawnienia do wyłączenia z opodatkowania przekazania całości lub części majątku Trybunał dokonał w wyroku C-497/01 w sprawie Zita Modes przeciwko Administration de lenregistrement et des domaines (publ.: "Przegląd Podatkowy" 2004/4/50, ECR 2003/11B/I-14393). Trybunał podkreślił w nim, iż zasada wyłączenia z opodatkowania przewidziana w art. 5 ust. 8 uprzednio obowiązującej VI Dyrektywy (obecnie art. 19 Dyrektywy 112) stanowi autonomiczną konstrukcję prawa wspólnotowego, której celem jest przeciwdziałanie różnicom w zakresie stosowania wspólnego systemu VAT w poszczególnych państwach członkowskich.

Trybunał podkreślił - powołując się także na swe wcześniejsze orzecznictwo (m. in. wyrok TS z dnia 18 listopada 1984r. w sprawie C-287/98 Linster, ECR 2000, s. I-617, pkt 43) - że fakt, iż prawo wspólnotowe nie zawiera definicji pojęcia przedsiębiorstwa lub jego części, nie oznacza, że państwa UE mają swobodę jego interpretacji. Trybunał stanął na stanowisku, iż biorąc pod uwagę cel Dyrektywy, pojęcia w niej użyte powinny być interpretowane w sposób jednolity i niezależny (autonomiczny), uwzględniając kontekst i cel regulacji, z wyjątkiem sytuacji, gdy sama Dyrektywa daje państwom unijnym jasną dyspozycję do zdefiniowania pojęcia w krajowej legislacji. Trybunał we wskazanym wyroku (C-497/01 ) uznał, że pojęcie zbycia całości lub części majątku należy interpretować tak, iż obejmuje ono zbycie przedsiębiorstwa lub niezależnej części przedsiębiorstwa, włącznie z jego rzeczowymi składnikami oraz - w zależności od konkretnego przypadku - składnikami niematerialnymi, które łącznie stanowią przedsiębiorstwo lub jego część zdolną do prowadzenia niezależnej działalności gospodarczej.

Zawarte w art. 6 pkt 1 ustawy o VAT wyłączenia od opodatkowania podatkiem od towarów i usług czynności zbycia przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części z założenia powinno odpowiadać wspólnotowej koncepcji "przekazania całości lub części majątku", o której mowa w art. 19 Dyrektywy 112. Polski ustawodawca definiuje zorganizowaną część przedsiębiorstwa (w art. 2 pkt 27e ustawy o VAT) jako zespół składników materialnych i niematerialnych, gdy tymczasem Trybunał Sprawiedliwości główny nacisk kładzie na badanie konkretnego przypadku, dopuszczając w pewnych przypadkach zbycie samych składników rzeczowych. Tym samym, w myśl orzecznictwa Trybunału, składniki niematerialne nie stanowią konstytutywnego elementu uznania części majątku za zorganizowaną część przedsiębiorstwa w każdym przypadku. W tym zakresie Trybunał uznał bowiem, że pojęcie zbycia całości lub części majątku należy interpretować tak, iż obejmuje ono zbycie przedsiębiorstwa lub niezależnej części przedsiębiorstwa, które łącznie stanowią przedsiębiorstwo lub jego część zdolną do prowadzenia niezależnej działalności gospodarczej. Z tego punktu widzenia istotne jest to, aby na bazie nabytego majątku nabywca mógł kontynuować dotychczasową działalność zbywcy. Definicja zorganizowanej części przedsiębiorstwa przytoczona powyżej nie zabrania kontynuowania przez przedsiębiorstwo takiego samego rodzaju działalności jaki był i będzie nadal prowadzony w zbytej zorganizowanej części przedsiębiorstwa. W niniejszym stanie faktycznym Wnioskodawczyni zamierza przekazać nieruchomość zabudowaną swojemu synowi na drodze dokonania darowizny, istotą problemu jest możliwość uznania tej nieruchomości za zorganizowaną część przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy o VAT a także w rozumieniu przepisów unijnych. Należy zaznaczyć, iż syn otrzymany przedmiot darowizny może wykorzystać na kilka sposobów. Przede wszystkim, syn mógłby przeznaczyć nieruchomość do dalszego najmu, a także (co wydaje się bardziej prawdopodobne) syn może przedmiotową nieruchomość przeznaczyć w całości na prowadzenie w niej własnej działalności gospodarczej w zakresie usług transportu drogowego towarów, jako tzw. baza transportowa. Tym samym przedmiotowa nieruchomość spełnia przesłanki uznania jej za zorganizowaną część przedsiębiorstwa, zarówno w oparciu o przepisy ustawy o VAT, jak i przepisy unijne. Ponadto, organy podatkowe potwierdzają, iż aby uznać dany zespół składników majątku za ZCP to nie musi on spełniać wszystkich funkcji jakie spełnia całe przedsiębiorstwo, ale by było zdatne by prowadzić działalność w ramach tej samej roli jaką pełniło w przedsiębiorstwie. Jako przykład należy tutaj wskazać interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 19 października 2011r. (znak: IPTPP2/443-406/11-2/JS), gdzie organ wskazał, iż "zorganizowana część przedsiębiorstwa nie jest sumą poszczególnych składników, przy pomocy których w przyszłości będzie można prowadzić odrębny zakład, lecz pewnym zorganizowanym zespołem tych składników, przy czym punktem odniesienia jest tutaj rola, jaką składniki majątkowe odgrywały w funkcjonowaniu istniejącego przedsiębiorstwa". W niniejszym przypadku przedmiot darowizny będzie pełnił w przedsiębiorstwie obdarowanego taką samą rolę jaką pełnił w przedsiębiorstwie darczyńcy, tj. będzie wykorzystany jako baza transportowa lub będzie stanowiła przedmiot najmu., a tym samym będzie zapewniona ciągłość zachowania dotychczasowej działalności darczyńcy na przedmiocie darowizny.

Wobec uwag poczynionych powyżej należy uznać, iż przekazanie przez Wnioskodawczynię w drodze darowizny synowi opisanej nieruchomości jako ZCP, na mocy art. 6 ust. 1 ustawy o VAT nie będzie podlegało pod regulację ustawy o VAT, a w konsekwencji czynność taka nie będzie opodatkowana podatkiem VAT. Część majątku Wnioskodawczyni jaką stanowi nieruchomość, będąca przedmiotem darowizny, wskazuje wszystkie cechy do uznania jej za ZCP, gdyż nawet przyjmując rygorystyczne wymogi przewidziane przez ustawę o VAT do uznania tej nieruchomości za ZCP - tj. wyodrębnienie na trzech płaszczyznach (organizacyjnej, finansowej i funkcjonalnej) - to są one spełnione w niniejszym stanie faktycznym. Szczególnie gdy konstrukcja tych wymogów, zawarta w art. 6 ustawy o VAT jest w pewnej mierze niezgodna z Dyrektywą 112, co zostało wykazane powyżej, a także jest silnie zaznaczone w doktrynie (np. T. Michalik, VAT. Komentarz. Wyd. 8, Warszawa 2012).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. z 2011r. Dz. U. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT).

Towarem na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług jest zatem także udział w prawie własności nieruchomości.

Przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa – art. 6 pkt 1 ustawy o VAT.

Pojęcie „transakcji zbycia", należy rozumieć w sposób zbliżony do terminu „dostawy towarów" w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, „zbycie" obejmuje wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania przedmiotem jak właściciel, np. sprzedaż, darowizna, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego, czyli aportu.

Ze względu na szczególny charakter przepisu art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, winien on być interpretowany ściśle, co oznacza, że ma on zastosowanie wyłącznie w przypadku zbycia (a zatem wszelkich czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel) przedsiębiorstwa (w rozumieniu Kodeksu cywilnego) lub zorganizowanej jego części, zdefiniowanej w art. 2 pkt 27e ustawy.

Ww. przepis art. 2 pkt 27e ustawy o VAT natomiast stanowi, że pod pojęciem zorganizowanej części przedsiębiorstwa rozumie się organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Podstawowym wymogiem jest więc to, aby zorganizowana część przedsiębiorstwa stanowiła zespół składników materialnych i niematerialnych (w tym zobowiązań). Warunkiem niezbędnym jest także wydzielenie tego zespołu w istniejącym przedsiębiorstwie. Wydzielenie to ma zachodzić na trzech płaszczyznach: organizacyjnej, finansowej i funkcjonalnej (przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych).

Wyodrębnienie organizacyjne oznacza, że zorganizowana część przedsiębiorstwa ma swoje miejsce w strukturze organizacyjnej podatnika jako dział, wydział, oddział itp. Przy czym w doktrynie zwraca się uwagę, że organizacyjne wyodrębnienie powinno być dokonane na bazie statutu, regulaminu lub innego aktu o podobnym charakterze.

Wyodrębnienie finansowe nie oznacza samodzielności finansowej, ale sytuację, w której poprzez odpowiednią ewidencję zdarzeń gospodarczych możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Ponadto wymagane jest, aby zorganizowana część przedsiębiorstwa mogła stanowić potencjalne, niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące zadania gospodarcze, których realizacji służy w istniejącym przedsiębiorstwie. Powyższe oznacza, że przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa można rozumieć wyłącznie tę część przedsiębiorstwa, która jest przede wszystkim wyodrębniona organizacyjnie, ale także posiada wewnętrzną samodzielność finansową.

Na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług mamy więc do czynienia ze zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa, jeżeli spełnione są łącznie następujące przesłanki:

1. istnieje zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązań,
2. zespół ten jest organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie,
3. składniki te przeznaczone są do realizacji określonych zadań gospodarczych,
4. zespół tych składników mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące ww. zadania gospodarcze.
   
   

Zatem, aby w rozumieniu przepisów podatkowych, określony zespół składników majątkowych mógł zostać zakwalifikowany jako zorganizowana część przedsiębiorstwa, nie jest wystarczające jakiekolwiek zorganizowanie masy majątkowej, ale musi się ona odznaczać pełną odrębnością organizacyjną i finansową z możliwością samodzielnego funkcjonowania w razie zaistnienia takiej potrzeby w obrocie gospodarczym.

W ocenie tut. organu wskazany wyżej przepis art. 2 pkt 27e ustawy o VAT powinien być interpretowany z uwzględnieniem wyroku Trybunału Sprawiedliwości WE w sprawie C-497/01 odnoszącego się do treści art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L Nr 347, poz. 1 ze zm.)

W myśl tej regulacji prawa unijnego, w przypadku przekazania odpłatnie lub nieodpłatnie lub jako aportu do spółki całości lub części majątku, państwa członkowskie mogą uznać, że dostawa towarów nie miała miejsca i że w takim przypadku osoba, której przekazano towary będzie traktowana jako następca prawny przekazującego.

Należy zauważyć, iż prawodawca unijny stanowiąc regulację ww. art. 19 Dyrektywy 112 nie zdefiniował jednak użytego w niej pojęcia prawnego „całości lub części majątku”.

W wyroku C-497/01 w sprawie Zita Modes przeciwko Administration de lenregistrement et des domaines (publ.: "Przegląd Podatkowy" 2004/4/50, ECR 2003/11B/I-14393) Trybunał zwracając uwagę, iż niezgodne z przepisami Dyrektywy jest wprowadzanie przez państwo członkowskie jakichkolwiek ograniczeń – innych niż te, o których mowa w Dyrektywie podkreślił, iż pojęcie zbycia całości lub części majątku należy interpretować tak, że obejmuje ono zbycie przedsiębiorstwa lub niezależnej części przedsiębiorstwa, włącznie z jego rzeczowymi składnikami oraz – w zależności od konkretnego przypadku – składnikami niematerialnymi, które łącznie stanowią przedsiębiorstwo lub jego część zdolną do prowadzenia niezależnej działalności gospodarczej.

Mając na uwadze powyższe orzeczenie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości należy stwierdzić, że zawarta w art. 2 pkt 27e ustawy definicja legalna zorganizowanej części przedsiębiorstwa musi być interpretowana przez pryzmat treści art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE i w powiązaniu z rozumieniem pojęcia "przekazania całości lub części majątku", wyłożonym przez Trybunał w ww. orzeczeniu. Trybunał Sprawiedliwości główny nacisk kładzie na badanie konkretnego przypadku, dopuszczając w pewnych przypadkach zbycie samych składników rzeczowych. Tym samym, w myśl orzecznictwa Trybunału, składniki niematerialne nie stanowią konstytutywnego elementu uznania części majątku za zorganizowaną część przedsiębiorstwa w każdym przypadku. Tym bardziej, elementem tym nie mogą być obciążające zorganizowaną część przedsiębiorstwa zobowiązania. W tym zakresie Trybunał uznał bowiem, że pojęcie zbycia całości lub części majątku należy interpretować tak, iż obejmuje ono zbycie przedsiębiorstwa lub niezależnej części przedsiębiorstwa, które łącznie stanowią przedsiębiorstwo lub jego część zdolną do prowadzenia niezależnej działalności gospodarczej.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie tut. organu, dla uznania, że zbywana część przedsiębiorstwa stanowi zorganizowaną część przedsiębiorstwa, istotne znaczenie ma ocena, czy ta zbywana część przedsiębiorstwa jest zdolna do prowadzenia niezależnej działalności gospodarczej.

Oznacza to, że zespół składników materialnych i niematerialnych pozwala z uwagi na swoje zorganizowanie, personel, infrastrukturę, itp. na prowadzenie określonej działalności gospodarczej. Podkreśla się przy tym, że możliwość stanowienia przez ten zespół składników niezależnego przedsiębiorstwa samodzielnie realizującego zadania gospodarcze powinna mieć wymiar rzeczywisty, a nie jedynie potencjalny. Oznacza to, że majątek ten powinien stanowić już u zbywcy zorganizowany zespół składników gotowych realizować określone zadania gospodarcze jako samodzielne przedsiębiorstwo, a po jego zbyciu możliwe musi być kontynuowanie działalności gospodarczej przez nabywcę przedsiębiorstwa.

Zgodnie z przedstawionym opisem sprawy Wnioskodawca prowadzący obecnie działalność gospodarczą w zakresie najmu kilku posiadanych nieruchomości zamierza przekazać synowi w formie darowizny jedną z nieruchomości, która we wcześniejszym okresie działalności stanowiła u Wnioskodawcy magazyn i pełniła rolę bazy transportowej. Syn Wnioskodawcy prowadzi działalność gospodarczą, a otrzymana nieruchomość będzie wykorzystywana na cele prowadzonej działalności - świadczenie usług transportu drogowego towarów, będzie ona stanowiła magazyn transportowo – spedycyjny.

Jednocześnie Wnioskodawca wskazał, że przedmiot darowizny stanowi wyodrębnioną organizacyjne i funkcjonalną całość jak również stanowi zespół składników materialnych i niematerialnych przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, wobec czego nieruchomość ta może stanowić niezależne przedsiębiorstwo. Ponadto nieruchomość ta stanowi zespół składników materialnych i niematerialnych wyodrębnionych finansowo, gdyż poprzez zaprowadzenie odpowiedniej ewidencji jest możliwe wskazanie przychodów i kosztów, a także należności i zobowiązań związanych wyłącznie z tą nieruchomością. Nieruchomość ta może stanowić niezależne przedsiębiorstwo realizujące zadania gospodarcze, gdyż nie jest powiązana funkcjonalnie i finansowo z pozostałymi składnikami majątku. Przedmiotowa nieruchomość posiada potencjalną zdolność do niezależnego działania gospodarczego jako samodzielny podmiot gospodarczy.

Zauważyć jednak należy, jak wskazał Wnioskodawca, nieruchomość mająca być przedmiotem darowizny obecnie nie jest wynajmowana jak również nie jest na niej prowadzona przez Wnioskodawcę żadna działalność gospodarcza. Tym samym nie można zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że przedmiot darowizny będzie pełnił taką samą rolę u osoby obdarowanej jak u darczyńcy, tj. będzie przedmiotem najmu lub będzie wykorzystywana jako baza transportowa, gdyż u darczyńcy przedmiot darowizny nie służy obecnie do wykonywania jakichkolwiek zadań gospodarczych. Nie można więc stwierdzić, że przedmiotowa nieruchomość będzie stanowić niezależne przedsiębiorstwo u obdarowanego, gdyż u Wnioskodawcy nie spełnia w obecnej chwili żadnej roli w wykonywanej działalności gospodarczej. Można wręcz stwierdzić, że przedmiotem darowizny jest pojedynczy składnik materialny (nieruchomość), który Wnioskodawca zamierza wyodrębnić ze struktury swojej działalności, bez realnej oceny samodzielnej egzystencji tej nieruchomości, za pomocą której obdarowany będzie wykonywał wyżej opisane zadania gospodarcze. Samo wyodrębnienie jednej nieruchomości spośród innych posiadanych nieruchomości nie może automatycznie uznać, ze stanie się zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa. Podkreślić również należy, że przedmiotowy składnik materialny, nie stanowiący zbioru zespolonych elementów, powinien mieć rzeczywistą, a nie potencjalną zdolność do realizowania zadań gospodarczych. Ponadto z opisu sprawy nie wynika, ażeby przedmiot darowizny posiadał jakąkolwiek własną odrębną infrastrukturę niezbędną do samodzielnego dalszego funkcjonowania w obrocie gospodarczym.

Jak już wspomniano w celu uznania danego zespołu składników majątkowych za zorganizowaną część przedsiębiorstwa, składniki te powinny być przeznaczone do realizacji określonych zadań gospodarczych oraz powinny mieć możliwość samodzielnego realizowania określonych zadań gospodarczych. Zdaniem tut. organu nieruchomość opisana we wniosku nie spełnia powyższych przesłanek, gdyż nie jest ona przeznaczona u zbywcy do realizacji określonych zadań gospodarczych i nie może funkcjonować jako samodzielne przedsiębiorstwo. Zorganizowaną część przedsiębiorstwa tworzą bowiem składniki, będące we wzajemnych relacjach, takich by można było mówić o nich jak o zespole, a nie o zbiorze przypadkowych elementów, których jedyną cechą wspólną jest własność jednego podmiotu gospodarczego. Oznacza to, że zorganizowana część przedsiębiorstwa nie jest sumą poszczególnych składników, przy pomocy których będzie można prowadzić odrębny zakład, lecz zorganizowanym zespołem tych składników, przy czym punktem odniesienia jest tutaj rola, jaką składniki majątkowe odgrywają w funkcjonowaniu przedsiębiorstwa w momencie przekazania określonych składników majątkowych (na ile stanowią w nim w tym momencie, wyodrębnioną organizacyjnie i funkcjonalnie całość).

Jak wynika z przedstawionego zdarzenia przyszłego w nieruchomości nie będzie prowadzona żadna działalność gospodarcza ani też nie będzie ona przedmiotem najmu. Trudno zatem też podzielić pogląd Wnioskodawcy, że obdarowany na bazie tej nieruchomości będzie kontynuował prowadzoną działalność, tym bardziej, że obdarowany nawet nie wie jaką działalność związaną z przedmiotowa nieruchomością będzie konkretnie prowadził. Ponadto zauważyć trzeba, że u darczyńcy (w momencie dokonania darowizny) przy pomocy tej nieruchomości nie jest realizowane żadne zdarzenie gospodarcze, co oznacza, że nie można ocenić czy nieruchomość będąca przedmiotem darowizny stanowi zespół składników stanowiących zorganizowaną cześć przedsiębiorstwa, gdyż nieruchomość ta w momencie przekazania nie służyła do realizacji określonych zadań gospodarczych.

Stosownie do powyższego, za niewystarczające dla uznania nieruchomości za zorganizowaną cześć przedsiębiorstwa jest, iż w przeszłości nieruchomość ta była przedmiotem najmu i na tej podstawie darczyńca otrzymywał wynagrodzenie. Nie można bowiem powyższego utożsamiać w wyodrębnieniem organizacyjnym i funkcjonalnym w istniejącym przedsiębiorstwie, w którym na moment przekazania nieruchomości nie była ona wykorzystywana do działalności gospodarczej w żadnym zakresie.

Reasumując stwierdzić należy, że nieruchomość będąca przedmiotem darowizny w stanie przedstawionym przez Wnioskodawcę nie spełnia definicji zorganizowanej części przedsiębiorstwa zawartej w art. 2 pkt 27e ustawy.

W świetle powyższego (nieuznania nieruchomości za zorganizowaną część przedsiębiorstwa) darowania tej nieruchomości nie będzie wyłączona z opodatkowania na podstawie art. 6 ust. 1 ustawy, lecz czynność ta będzie podlegała opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Tym samym dokonując całościowej oceny stanowiska Wnioskodawcy należy uznać je za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z dnia 14 marca 2012r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.