INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 listopada 2010 r. (data wpływu do tut. Biura w dniu 06 grudnia 2010r.), uzupełnionym w dniu 07 i 11 lutego 2011r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika z tytułu oddelegowania polskich pracowników do pracy na terytorium Włoch:

• w części dotyczącej opodatkowania wynagrodzenia pracowników przebywających we Włoszech przez okres przekraczający łącznie 183 dni podczas danego roku kalendarzowego - jest prawidłowe,
• w części dotyczącej opodatkowania w związku z powstaniem we Włoszech zakładu - jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 06 grudnia 2010r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika z tytułu oddelegowania polskich pracowników do pracy we Włoszech.

Z uwagi na braki formalne wniosku, pismem z dnia 26 stycznia 2011r. Znak IBPBI/2/423-1764/10/BG, IBPB II/1/415-995/10/MCz wezwano wnioskodawcę do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono w dniu 07 i 11 lutego 2011r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (spółka) prowadzi działalność gospodarczą na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej oraz poza jej granicami. Przedmiotem działalności gospodarczej są roboty budowlane w branży elektrycznej, głównie montaż instalacji elektrycznych i aparatury kontrolno-pomiarowej. Roboty na terenie Włoch Spółka realizuje dla kilku stałych klientów. Co roku Spółka realizuje we Włoszech od 1 do 9 budów, których realizacja trwa od 3 do 9 miesięcy. W bieżącym roku przychody Spółki ze sprzedaży usług na terenie Włoch w stosunku do sprzedaży przypadającej na inne kraje są największe.

Do pracy we Włoszech Spółka oddelegowuje zatrudnionych w Polsce pracowników (Polaków) w liczbie od 15 do 100 osób, tj. do 38 % wszystkich zatrudnionych. Część z nich pracuje na terenie Włoch przez okres przekraczający 183 dni w danym roku kalendarzowym.

Na terenie Włoch Spółka posiada oddział. Oddział posiada swój numer podatkowy, adres we Włoszech oraz osobę upoważnioną do kontaktu. Nie ma natomiast ani własnego kapitału ani też upoważnienia do samodzielnego działania (np. zawierania umów); jest całkowicie zależny od centrali Spółki w Polsce.

W odpowiedzi na wezwanie, w uzupełnieniu stanu faktycznego wnioskodawca wskazał, że:

1. Na terenie Włoch Spółka posiada stałą placówkę. W sensie lokalu jest to wynajmowane biuro, w pełni skomunikowane (telefony, faksy). Do oddziału kierowana jest korespondencja zarówno ze Spółki jak również od kontrahentów włoskich. Również oddział prowadzi pełną korespondencję ze Spółką i klientami dotyczącą kontraktów realizowanych we Włoszech. W materiałach reklamowych Spółki, w tym również na stronie internetowej Spółka podaje adres i kontakt telefoniczny do oddziału włoskiego. W oddziale rezyduje włoski wspólnik posiadający 50 % udziałów, który jest jednocześnie prokurentem Spółki upoważnionym do łącznej reprezentacji. Ofertuje usługi Spółki na rzecz kontrahentów włoskich, prowadzi negocjacje handlowe zmierzające do pozyskania nowych klientów i zawarcia umów oraz sprawuje nadzór nad kontraktami pod względem zarówno technicznym jak i jakościowym.
2. Wykonywane we Włoszech prace odbywały się za pośrednictwem oddziału w tym sensie, że umowy zostały zawarte dzięki działalności oddziału włoskiego. W oddziale nie ma natomiast żadnego warsztatu, w którym wykonywane są prace montażowe.
3. Roboty budowlane na terenie Włoch były realizowane na oddzielnych placach budów, nie objętych jednym projektem. Nie stanowiły również całości w sensie handlowym i geograficznym. Niemniej jednak Włochy w sensie geograficznym są dla Spółki ważnym miejscem sprzedaży usług i działalność tę na tym terenie Spółka będzie rozwijać. Należy również podkreślić, że odbiorcami robót na terenie innych krajów są głównie firmy włoskie. Wynika to ze specyfiki branży. Firmy włoskie specjalizują się w zakresie obsługi energetyki zawodowej. Wynika to głównie z tego, że zdecydowana większość odbiorców to firmy włoskie. Nie bez znaczenia jest również fakt, że połowa udziałów należy do obywatela Włoch, od którego w dużym stopniu zależy wielkość sprzedaży. W listopadzie 2010r. Spółka zawarła umowę, której realizacja planowana jest na 12 miesięcy, ale może wydłużyć się o kolejne miesiące. Oddział Spółki we Włoszech negocjuje kolejne umowy.
4. W trakcie robót na terenie Włoch nie były wykonywane prace przygotowawcze. Specyfika działalności Spółki polega na tym, że od pierwszego dnia umowy Spółka realizuje na budowie właściwe roboty będące przedmiotem umowy. Spółka świadczy usługi na materiałach powierzonych i w związku z tym nie realizuje robót przygotowawczych. Do robót przygotowawczych Spółka nie wlicza ani negocjacji ani zapewnienia akomodacji dla pracowników czy działań logistycznych.
5. W okresie realizacji kontraktów na terenie Włoch nie było przerw sezonowych lub czasowych.
6. Osoba upoważniona w oddziale jest reprezentantem Spółki na terenie Włoch. Prowadzi negocjacje handlowe, pozyskuje klientów, nadzoruje budowy. Jest upoważniona do łącznej reprezentacji wraz z członkiem zarządu. Na podstawie odrębnego pełnomocnictwa działa w imieniu konsorcjum powołanego przez Spółkę z innym polskim podmiotem gospodarczym (sp. z o. o.). Osoba upoważniona podejmuje decyzje dotyczące działalności na terenie Włoch.
7. Pracownicy wykonujący pracę we Włoszech są obywatelami polskimi; nawiązanie umowy o pracę następuje w Polsce, w siedzibie Spółki, następnie są oni oddelegowani do pracy na terenie Włoch.
8. Wynagrodzenia należne pracownikom naliczane są przez biuro we Włoszech, zgodnie z włoskimi przepisami podatkowymi, natomiast wypłata wynagrodzeń następuje z konta Spółki w Polsce.
9. Określenie zakład podatkowy użyte w pytaniu 4 oznacza zakład podatkowy o którym mowa w art. 5 umowy polsko-włoskiej.
   
   

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytania:

1. Czy zaliczki oraz podatek dochodowy od osób fizycznych należny od wynagrodzenia wypłacanego zatrudnionym pracownikom winny być płacone na terenie Włoch...
2. Czy zasada 183 dni stosuje się również w sytuacji gdy zakład podatkowy powstaje w trakcie oddelegowania do niego pracowników (np. pracownik przebywa we Włoszech 3 miesiące), czy też automatycznie wszyscy pracownicy zakładu podlegają opodatkowaniu w drugim Państwie...
   
   

Zdaniem wnioskodawcy, polska Spółka na terenie Włoch posiada oddział w ramach którego prowadzi działalność gospodarczą. Do tego oddziału oddelegowani są pracownicy - obywatele polscy. Niektórzy z nich pracują na terenie Włoch przez okres przekraczający 183 dni w roku kalendarzowym. Stosownie do treści art. 5 ust. 1 umowy polsko-włoskiej: "W rozumieniu niniejszej umowy określenie "zakład" oznacza stałą placówkę, poprzez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa". Oddział Spółki we Włoszech spełnia te kryteria. Wprawdzie roboty na poszczególnych inwestycjach trwają krócej niż 12 miesięcy, ale biorąc pod uwagę cały okres działalności Spółki na terenie Włoch, roboty na różnych budowach prowadzone są cały czas. Nie jest to zatem praca na jednej budowie lub montażu ale stała działalność. Należy również podkreślić, że oddział Spółki we Włoszech odpowiada "oddziałowi" w rozumieniu art. 85 a nie "przedstawicielstwu, o którym mowa w art. 93 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej z dnia 2 lipca 2004r. (Dz. U. Nr 173, poz. 1807), za wyjątkiem braku osoby upoważnionej do działania w imieniu oddziału we Włoszech. Tak jak przedstawiono w opisie stanu faktycznego do zawierania umów i zaciągania zobowiązań dotyczących oddziału upoważniony jest zarząd działający w Polsce.

Wnioskodawca, powołując się na art. 15 ust. 1 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, stwierdził, iż jeżeli pracownicy zatrudnieni w oddziale pracują na terenie Włoch przez okres dłuższy niż 183 dni w danym roku kalendarzowym to wynagrodzenia tych pracowników są opodatkowane na terenie Włoch. Dotyczy to zaliczek jak i ostatecznej zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych. Trafność przedstawionej interpretacji potwierdza – zdaniem wnioskodawcy – powołana umowa miedzy Polską a Włochami, a także przepisy prawa podatkowego w szczególności (…) art. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W odpowiedzi na wezwanie, w uzupełnieniu własnego stanowiska, wnioskodawca, podtrzymując stanowisko zawarte w pierwotnym wniosku wskazał, m.in., iż :

1. Oddział spółki we Włoszech jest zakładem w rozumieniu art. 5 umowy polsko-włoskiej z dnia 21 czerwca 1985r.
2. Zaliczki oraz podatek dochodowy od osób fizycznych należny od wynagrodzenia wypłacanego zatrudnionym pracownikom winny być płacone na terenie Włoch.
3. Z chwilą powstania zakładu wszyscy pracownicy podlegają opodatkowaniu w drugim państwie bez względu na zasadę 183 dni.
   
   

Organ pragnie podkreślić, iż przywołując powyższe stanowisko wnioskodawcy pominięto tę jego część, która odnosi się wyłącznie do podatku dochodowego od osób prawnych.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Na wstępie zaznacza się, iż przedmiotem niniejszej interpretacji jest wyłącznie ocena stanowiska wnioskodawcy w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych.

W pozostałym zakresie, tj. w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych wydane zostało odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się - w myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy - osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

W myśl art. 4a przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z brzmieniem art. 31 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Natomiast, w myśl art. 32 ust. 6 tej ustawy zakład pracy nie pobiera zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracownika z pracy wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pod warunkiem, że dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Na wniosek podatnika zakład pracy pobiera zaliczki na podatek dochodowy, stosownie do przepisów ust. 1-5, z uwzględnieniem art. 27 ust. 9 i 9a.

W świetle powyższych przepisów dla rozstrzygnięcia czy na wnioskodawcy ciąży obowiązek poboru zaliczki na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracownika mającego miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z pracy wykonywanej poza jej terytorium konieczne jest rozstrzygnięcie kwestii czy dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Z treści wniosku wynika, że wnioskodawca deleguje swoich pracowników do pracy we Włoszech. W powyższej sprawie ma zatem zastosowanie umowa w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawarta między Polską a Włochami.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania, sporządzonej w Rzymie w dniu 21 czerwca 1985r. (Dz. U. z 1989r. Nr 62, poz. 374), z uwzględnieniem postanowień artykułów 16, 17, 18, 19, 20 i 21 pensje, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, będą podlegać opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to osiągane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w drugim Państwie.

Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 2 ww. umowy bez względu na postanowienia ustępu 1 wynagrodzenia, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, podlegają opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni podczas danego roku kalendarzowego oraz
2. wynagrodzenia są wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, oraz
3. wynagrodzenia nie są wypłacane przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.
   
   

W świetle powyższych przepisów należy stwierdzić, iż zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. umowy polsko-włoskiej, wynagrodzenie pracownika mającego miejsce zamieszkania na terenie Polski podlega opodatkowaniu tylko w Polsce, chyba że praca wykonywana jest na terytorium Włoch. W takim przypadku dochód ten może być opodatkowany zarówno w we Włoszech jak i w państwie rezydencji, czyli w Polsce.

Natomiast art. 15 ust. 2 tej umowy określa wyjątek od powyższej zasady -zgodnie z jego treścią wynagrodzenia pracowników podlegają opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli w Polsce, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tym artykule warunki. Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, iż wynagrodzenie pracowników podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 umowy, czyli w państwie, w którym praca jest wykonywana (we Włoszech) oraz w państwie miejsca zamieszkania podatnika (w Polsce), przy zastosowaniu metod unikania podwójnego opodatkowania określonych odpowiednio w art. 23 umowy polsko-włoskiej.

W odniesieniu do określenia „zakład” użytego w art. 15 ust. 2 ww. umowy polsko –włoskiej, należy zauważyć, iż zgodnie z art. 5 ust. 1 umowy polsko-włoskiej określenie "zakład" oznacza stałą placówkę, poprzez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa. W myśl art. 5 ust. 2 umowy polsko - włoskiej określenie "zakład" obejmuje w szczególności:

1. miejsce zarządzania,
2. filię,
3. biuro,
4. zakład fabryczny,
5. warsztat,
6. kopalnię, kamieniołom albo inne miejsce wydobywania bogactw naturalnych,
7. budowę albo montaż, których okres prowadzenia przekracza 12 miesięcy.
   
   

W myśl art. 5 ust. 3 umowy polsko - włoskiej określenie "zakład" nie będzie obejmowało:

1. użytkowania placówek, które służą wyłącznie do składowania, wystawiania lub wydawania dóbr albo towarów należących do przedsiębiorstwa,
2. zapasów dóbr albo towarów przedsiębiorstwa utrzymywanych wyłącznie dla składowania, wystawiania lub wydawania,
3. zapasów dóbr albo towarów przedsiębiorstwa utrzymywanych wyłącznie w celu przerobu przez inne przedsiębiorstwo,
4. stałych placówek utrzymywanych wyłącznie w celu zakupu dóbr lub towarów albo w celu uzyskiwania informacji dla przedsiębiorstwa,
5. stałych placówek utrzymywanych wyłącznie w celu reklamowym, informacyjnym, prowadzenia badań lub innej działalności o charakterze przygotowawczym albo pomocniczym dla przedsiębiorstwa.
   
   

Zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji w Sprawie Podatku od Dochodu i Majątku (OECD) określenie „placówka” obejmuje każde pomieszczenie, środki lub urządzenia wykorzystywane do prowadzenia działalności przedsiębiorstwa, niezależnie od tego, czy są wykorzystywane wyłącznie w tym celu. Sam fakt, że przedsiębiorstwo ma do własnej dyspozycji pewną przestrzeń służącą jego działalności gospodarczej, wystarczy do zaistnienia stałej placówki gospodarczej. Nie ma znaczenia, czy przedsiębiorstwo jest właścicielem czy najemcą lokalu, środków lub urządzeń, czy dysponuje nimi w inny sposób. Nie wymaga się aby przedsiębiorstwo posiadało formalne prawo do dysponowania taką placówką. Aby placówka mogła stać się zakładem, przedsiębiorstwo musi prowadzić własną działalność całkowicie lub częściowo za jej pośrednictwem. Działalność placówki nie musi mieć charakteru produkcyjnego. Zgodnie z definicją placówka musi być „stała”, musi zatem istnieć więź między placówką a określonym punktem geograficznym. Ponieważ placówka musi być stała, zakład może istnieć tylko wówczas, gdy placówka ma określony stopień trwałości, tzn. nie ma charakteru tymczasowego.

Z treści wniosku wynika, że wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą na obszarze Polski oraz poza jej granicami. Przedmiotem działalności są roboty budowlane w branży elektrycznej, głównie montaż instalacji elektrycznych i aparatury kontrolno-pomiarowej. Roboty na terenie Włoch Spółka realizuje dla kilku stałych klientów. Co roku Spółka realizuje we Włoszech od 1 do 9 budów, których realizacja trwa od 3 do 9 miesięcy. Do pracy we Włoszech Spółka oddelegowuje zatrudnionych w Polsce pracowników (Polaków), część z nich na okres przekraczający 183 dni w danym roku kalendarzowym. Wynagrodzenia należne pracownikom naliczane są przez biuro we Włoszech, zgodnie z włoskimi przepisami podatkowymi, natomiast wypłata wynagrodzeń następuje z konta Spółki w Polsce.

Oddział Spółki posiada swój numer podatkowy, adres we Włoszech oraz osobę upoważnioną do kontaktu. Nie ma natomiast ani własnego kapitału ani też upoważnienia do samodzielnego działania (np. zawierania umów). Jest całkowicie zależny od centrali Spółki w Polsce. Na terenie Włoch Spółka posiada stałą placówkę. W sensie lokalu jest to wynajmowane biuro, w pełni skomunikowane (telefony, faksy). Do oddziału kierowana jest korespondencja zarówno ze Spółki jak również od kontrahentów włoskich. W materiałach reklamowych Spółki w tym również na stronie internetowej Spółka podaje adres i kontakt telefoniczny do oddziału włoskiego.

W oddziale rezyduje włoski wspólnik, który ofertuje usługi Spółki na rzecz kontrahentów włoskich, prowadzi negocjacje handlowe zmierzające do pozyskania nowych klientów i zawarcia umów oraz sprawuje nadzór nad kontraktami pod względem zarówno technicznym jak i jakościowym. Osoba upoważniona podejmuje decyzje dotyczące działalności na terenie Włoch.

W oddziale nie ma żadnego warsztatu w którym wykonywane są prace montażowe. Roboty budowlane na terenie Włoch były realizowane na oddzielnych placach budów, nie objętych jednym projektem. Nie stanowiły również całości w sensie handlowym i geograficznym. W trakcie robót na terenie Włoch nie były wykonywane prace przygotowawcze. Spółka świadczy usługi na materiałach powierzonych i w związku z tym nie realizuje robót przygotowawczych. Do robót przygotowawczych Spółka nie wlicza ani negocjacji ani zapewnienia akomodacji dla pracowników czy działań logistycznych.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że wszystkie elementy wymienione we wniosku stanowią o stałym miejscu prowadzenia działalności przez oddział we Włoszech. Spełniona jest zatem przesłanka stałego charakteru placówki wynikająca z art. 5 ust. 1 umowy polsko-włoskiej. Wobec czego działalność oddziału Spółki na terenie Włoch stanowi zakład w rozumieniu art. 5 ust. 1 umowy polsko – włoskiej. Jednakże zakład ten choć wylicza wynagrodzenie pracowników oddelegowanych do pracy we Włoszech, to jednak nie wypłaca im wynagrodzeń. Wypłata wynagrodzeń następuje bowiem z konta wnioskodawcy w Polsce.

Zatem skoro wynagrodzenia oddelegowanych do Włoch pracowników nie są wypłacane przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada we Włoszech i są wypłacane przez pracodawcę, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby we Włoszech, to o podleganiu opodatkowania dochodów pracowników oddelegowanych do pracy we Włoszech tylko w Polsce lub zarówno w Polsce jak i we Włoszech i wynikających z tego tytułu obowiązkach płatnika lub ich braku decyduje okres przebywania tych pracowników we Włoszech.

Wobec tego należy stwierdzić, iż przebywanie ww. pracowników we Włoszech przez okres przekraczający łącznie 183 dni podczas danego roku kalendarzowego oznacza, że nie został spełniony warunek, o którym mowa w art. 15 ust. 2 lit. a) umowy polsko – włoskiej i tym samym nie zostały spełnione łącznie wszystkie warunki wskazane w art. 15 ust. 2 cytowanej umowy, pozwalające wynagrodzenie za pracę pracownika mającego miejsce zamieszkania w Polsce, uzyskane na terenie Włoch opodatkować tylko w Polsce, nawet gdy pozostałe warunki art. 15 ust. 2 umowy polsko-włoskiej są spełnione. W związku z tym uzyskane wynagrodzenie, zgodnie z art. 15 ust. 1 umowy, podlega opodatkowaniu we Włoszech i w Polsce, jednakże tylko wynagrodzenie tych pracowników, których okres przebywania we Włoszech przekracza łącznie 183 dni podczas danego roku kalendarzowego.

Jeżeli pracodawca wie „z góry”, że zatrudnieni pracownicy będą przebywali w drugim Państwie przez okres lub okresy przekraczające łącznie 183 dni w danym roku kalendarzowym, to stosownie do art. 32 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie pobiera zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracowników z pracy wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej; chyba, że pracownicy ci złożyli płatnikowi stosowny wniosek w sprawie poboru zaliczek. W takiej sytuacji bowiem wynagrodzenie za pracę wykonywaną we Włoszech, jak już wskazano powyżej, podlega opodatkowaniu we Włoszech według przepisów prawa włoskiego, przy czym opodatkowaniu podlegać będzie dochód uzyskany od pierwszego dnia, w którym praca wykonywana była we Włoszech.

Natomiast w przypadku gdy pracodawca wie „z góry”, że zatrudnieni pracownicy będą przebywali w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni w danym roku kalendarzowym oraz w sytuacji gdy pracodawca nie wie „z góry” czy zatrudnieni pracownicy będą przebywali w drugim Państwie przez okres lub okresy przekraczające łącznie 183 dni, a pozostałe warunki art. 15 ust. 2 umowy polsko-włoskiej są spełnione, to do momentu nieprzekroczenia 183 dni w danym roku kalendarzowym, dochody tych pracowników wnioskodawcy winny być opodatkowane zgodnie z art. 15 ust. 2 umowy, tj. w Polsce. W tym okresie wnioskodawca jako zakład pracy jest obowiązany obliczać i pobierać zaliczki na podatek dochodowy zgodnie z art. 31 i następne ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Natomiast z chwilą przekroczenia przez pracowników 183 dni pobytu we Włoszech w danym roku kalendarzowym, na wnioskodawcy będącym płatnikiem nie ciąży obowiązek poboru i odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy do polskiego organu podatkowego od dochodów uzyskanych z pracy wykonywanej przez pracowników we Włoszech. Wnioskodawca powinien zaniechać poboru zaliczek z uwagi na fakt, iż od chwili przekroczenia tego okresu wynagrodzenie za pracę wykonywaną we Włoszech podlega opodatkowaniu we Włoszech według przepisów prawa włoskiego.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy podatkowe i przedstawiony we wniosku stan faktyczny należy stwierdzić, że stanowisko wnioskodawcy, w zakresie obowiązków płatnika z tytułu oddelegowania polskich pracowników do pracy na terytorium Włoch w związku z ich przebywaniem we Włoszech przez okres przekraczający łącznie 183 dni podczas danego roku kalendarzowego należało uznać za prawidłowe.

Nie można natomiast zgodzić się ze stanowiskiem wnioskodawcy, z którego wynika, iż z chwilą powstania we Włoszech zakładu dochody wszystkich pracowników podlegają opodatkowaniu we Włoszech. Jak bowiem wynika ze stanu faktycznego wynagrodzenie nie jest wypłacane pracownikom przez zakład położony we Włoszech i jak również wnioskodawca nie posiada siedziby we Włoszech, a zatem miejsce opodatkowania ww. wynagrodzenia należy rozpatrywać tylko i wyłącznie przez pryzmat okresu pobytu pracowników we Włoszech. Zatem tylko w sytuacji, gdy pobyt pracowników we Włoszech przekracza 183 dni w ciągu danego roku kalendarzowego - ich dochody będą podlegały opodatkowaniu również we Włoszech. Powstanie zakładu we Włoszech, w tak przedstawionym stanie faktycznym, jest bez znaczenia.

W związku z powyższym stanowisko wnioskodawcy, że dochody ww. pracowników podlegają opodatkowaniu we Włoszech, bez względu na zasadę przebywania powyżej 183 dni, z chwilą powstania zakładu we Włoszech należało uznać za nieprawidłowe.

Jednocześnie podkreślić należy, iż tut. Organ nie jest władny do rozstrzygnięcia czy obowiązek odprowadzenia podatku we Włoszech ciąży na pracodawcy (wnioskodawcy), bowiem nie jest uprawniony ani kompetentny do interpretowania wewnętrznych przepisów prawa podatkowego innego kraju, w tym m.in. dotyczących obowiązków ciążących na pracodawcy. Działając w imieniu Ministra Finansów Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach jest uprawniony zgodnie z art. 14b § 1 i § 6 w związku z art. 3 Ordynacji podatkowej - do interpretowania m.in. postanowień ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Jednakże postanowienia tychże umów nie regulują kwestii obowiązków podatkowych pracodawców w związku z wypłaconymi przez nich wynagrodzeniami.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.