INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (j.t. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 31 marca 2011 r. (data wpływu 4 kwietnia 2011 r.), uzupełnionym w dniu 27 czerwca 2011 r. o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania planowanej sprzedaży bądź wniesienia aportem sieci telewizji kablowej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 kwietnia 2011 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniu 27 czerwca 2011 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania planowanej sprzedaży bądź wniesienia aportem sieci telewizji kablowej.

W przedmiotowym wniosku oraz uzupełnieniu do niego przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe.

Spółka jest operatorem sieci telewizji kablowej. W dniu 8 kwietnia 2009 r. dokonała zakupu wewnątrzbudynkowej sieci telewizji kablowej wraz z niezbędnymi elementami dodatkowej infrastruktury technicznej, położonej w budynkach mieszkalnych stanowiących własność spółdzielni mieszkaniowej. W skład sieci wchodzą takie elementy jak: stacja czołowa, linie magistralne, sieci dystrybucyjne oraz sieci dystrybucyjne i budynkowe. Sieci budynkowe zbudowane są ze wzmacniaczy budynkowych, elementów pasywnych, kabli abonenckich oraz kabli międzyklatkowych. Jak wskazuje Spółka, można przyjąć, iż w praktyce poszczególne elementy sieci są związane z nieruchomościami, na których je zlokalizowano, jednakże z cywilnoprawnego punktu widzenia, sieć, jako element przedsiębiorstwa nie stanowi części składowej nieruchomości, tym samym, sieć może stanowić odrębny od nieruchomości przedmiot obrotu.

W ramach umowy sprzedaży, Spółka nabyła także wszelkie wierzytelności i roszczenia o zwrot nakładów bądź ich wartości lub o wydanie rzeczy, w tym przyszłe i warunkowe, jakie przysługiwały zbywcy w stosunku do jakichkolwiek podmiotów w związku z siecią telewizji kablowej lub jakimikolwiek jej częściami lub elementami. Przedmiot ww. umowy sprzedaży dalej określany jest jako „sieć telewizji kablowej”.

Sieć telewizji kablowej zakupiona została od osoby fizycznej nie prowadzącej działalności gospodarczej. Zbywca wytworzył przedmiotową sieć telewizji kablowej we własnym zakresie w latach 90-tych XX wieku. Transakcja sprzedaży została opodatkowana podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

W chwili zakupu istniały plany rozwoju działalności w miejscu położenia sieci, jednak Spółka nie wykorzystywała i nie wykorzystuje obecnie przedmiotowej sieci telewizji kablowej w prowadzonej działalności gospodarczej, nie czyniła również żadnych nakładów inwestycyjnych na sieć. Jak wskazano we wniosku, można zatem przyjąć, iż Spółka nie dokonywała w ramach sieci żadnych czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, a co za tym idzie nie korzystała też z prawa do odliczenia podatku naliczonego ani przy jej zakupie, ani też po tej dacie. Sieć nie dostarczała Spółce przychodów, nie generowała obrotu w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, nie podlegała amortyzacji i nie były prowadzone na sieci żadne prace inwestycyjne.

Sieć jest obecnie we władaniu Telewizji Kablowej „V.” S.A., która prowadziła na sieci działalność gospodarczą w oparciu o umowę dzierżawy zawartą z pierwotnym właścicielem, który sprzedał sieć na rzecz Spółki.

Po wygaśnięciu umowy dzierżawy, sieć nie została wydana właścicielowi. Spółka nie otrzymywała także żadnego wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z sieci. W chwili obecnej, Spółka dochodzi wydania sieci na drodze sądowej.

Spółka rozważa wyzbycie się tego sieci telewizji kablowej poprzez wniesienie jej w formie aportu do spółki kapitałowej lub osobowej, bądź też poprzez sprzedaż.

W związku z powyższym, zadano następujące pytanie.

Czy zbycie sieci telewizji kablowej w ramach umowy sprzedaży lub wniesienia aportem do spółki podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż sieci telewizji kablowej nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Podobnie rzecz będzie się miała w przypadku wniesienia sieci aportem do Spółki (dla uproszczenia poniższe rozważania odnoszone są do transakcji sprzedaży, jednakże w pełni zachowują aktualność także w przypadku aportu).

Takie podejście, w ocenie Wnioskodawcy wynika z następujących okoliczności:

I. Charakter zbywanego majątku.

Zdaniem Wnioskodawcy przedmiotowa sieć telewizji kablowej nie stanowi majątku związanego z działalnością opodatkowaną Spółki, a co za tym idzie, jej zbycie nie podlega reżimowi podatku od towarów i usług.

Sieć stanowiła część majątku Spółki, jednakże sposób jej wykorzystywania nie mieści się w kategoriach czynności podlegających opodatkowaniu. Biorąc pod uwagę fakt, iż Spółka nie tylko nie korzystała z tego majątku w ramach prowadzonej działalności gospodarczej (opodatkowanej podatkiem od towarów i usług), ale nawet nie dokonywała żadnych nakładów, które pozwalałyby na odliczenie podatku naliczonego można przyjąć, że ta część majątku Spółki leży poza sferą jej aktywności jako podatnika podatku od towarów i usług. Można tym samym stwierdzić, że sieć telewizji kablowej nie mieści się w ramach składników majątku Spółki wykorzystywanych do jej działalności opodatkowanej. Tym samym, czynność zbycia tego majątku również powinna pozostać poza sferą opodatkowania.

Artykuł 2 dyrektywy VAT wskazuje, że dostawa towarów czy świadczenie usług podlegają opodatkowaniu w przypadku, gdy wykonywane są one przez podatnika działającego w takim charakterze. Należy więc wnioskować, iż dostawa towarów czy świadczenie usług wykonywane nie w charakterze podatnika opodatkowaniu podlegać nie będą. Możliwe jest zatem, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej dany podmiot będzie mógł występować w podwójnej roli: w odniesieniu do części czynności działał będzie w charakterze podatnika podatku od towarów i usług (co wiąże się z opodatkowaniem tej części jego aktywności), a w pozostałym zakresie działał będzie jako osoba prywatna (niebędąca podatnikiem) i w tej części realizowane przez niego transakcje nie podlegałaby opodatkowaniu.

Taka sytuacja była przedmiotem orzeczenia TSUE w sprawie C-91/92 Armbrecht. Dotyczyła ona przypadku sprzedaży nieruchomości, która w zasadniczej części służyła jako hotel (w tej części sprzedawca niewątpliwie działał w charakterze podatnika, więc podlegała ona VAT), a w pozostałej części wykorzystywana była jako apartament, będący elementem majątku prywatnego podatnika, w związku z którym podatek VAT nie był odliczany przy jego budowie. W odniesieniu do tej drugiej części Trybunał uznał, że sprzedawca nie występował w charakterze podatnika-przedsiębiorcy podczas sprzedaży, a jedynie wyzbywał się swojego majątku prywatnego. W takim więc zakresie transakcja ta nie podlegała opodatkowaniu. Należy przy tym przyjąć, iż mimo, że krajowy prawodawca nie wprowadził wprost takiej konstrukcji do ustawy, ma ona jednak zastosowanie również w stosunku do podatników w Polsce.

W ocenie Wnioskodawcy nie można stwierdzić, iż występuje on w odniesieniu do czynności związanych z siecią telewizji kablowej w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, nie dokonywał on bowiem na tej części swojego majątku żadnych czynności związanych ze swoją działalnością gospodarczą, które podlegałyby opodatkowaniu. W związku z tym składnikiem majątku Wnioskodawcy nie doszło też do odliczenia podatku naliczonego, ani przy jego zakupie, ani później w całym okresie posiadania go przez Wnioskodawcę.

Z tego względu sieć telewizji kablowej należy uznać za pozostającą poza sferą opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Należy ją przyrównać raczej do własności prywatnej nie mającej wpływu na działalność opodatkowaną. Wnioskować więc należy, iż w przypadku kiedy Wnioskodawca będzie wyzbywał się swojego majątku, przy zakupie którego (ani w dalszym okresie jego posiadania) podatek od towarów i usług nie był naliczany, nie działa on w charakterze podatnika przy sprzedaży tego majątku i nie powinien on naliczać podatku od tej czynności. Na taką kwalifikację nie ma wpływu fakt, iż formalnie pozostaje on czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług i w odniesieniu do pozostałej działalności podlega on opodatkowaniu.

Należy w tym miejscu podkreślić, że o statusie podatnika podatku od towarów i usług w żaden sposób nie decyduje fakt bycia podmiotem zarejestrowanym dla celów podatku, zgodnie z art. 96 ustawy, lecz to, jakiego charakteru czynności dokonuje się w danej sytuacji, czy są to czynności wykonywane w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. „Rejestracja dla celów podatku od towarów i usług jest czynnością administracyjną, która nie wpływa na zobowiązania ani prawa podatników (choć do czasu wypełnienia wymogów rejestracyjnych pewne prawa, np. realizacja prawa do odliczenia podatku naliczonego czy jego zwrotu, są zawieszone). Status podatnika ma charakter funkcjonalny, a nie instutycjonalny – „podatnikiem się bywa”, gdy występuje się w takim charakterze (działa w ramach prowadzonej działalności gospodarczej) (por. Jerzy Martini, Przemysław Skorupa, Marek Wojda, Wydawnictwo C.H.Beck, rok wydania 2010).

Ostatecznie przyjąć zatem trzeba, iż sprzedaż przedmiotowego składnika majątku nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, będzie jednak opodatkowana podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

II. Respektowanie zasady neutralności.

Wnioskodawca wskazuje, iż doliczenie podatku od towarów i usług do transakcji sprzedaży towaru zakupionego uprzednio bez podatku naruszałaby zasadę neutralności tego podatku. Ta fundamentalna dyrektywa funkcjonująca na gruncie podatku VAT określa jednoznacznie, iż rola podatnika powinna być sprowadzona właściwie do pozycji płatnika podatku, którego koszt ostatecznie ponoszą konsumenci (wyjątkowo podatnicy VAT dokonujący czynności zwolnionych z VAT).

W omawianej sprawie kluczową kwestią jest fakt, iż transakcja na mocy której Wnioskodawca zakupił sieć, nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a co za tym idzie, Spółka nie korzystała w ramach tej transakcji z przywileju odliczenia podatku naliczonego. Spółka nie prowadziła w ramach sieci działalności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług, ani też nie dokonywała żadnych nakładów, które uzasadniałyby odliczenie podatku naliczonego.

W tym kontekście przywołanie zasady neutralności podatku VAT wydaje się jak najbardziej zasadne. W doktrynie podkreśla się bowiem, iż „zakłada ona, że podatnik prowadzący działalność gospodarczą opodatkowaną VAT nie powinien ponosić kosztu tego podatku. Skuteczne zastosowanie zasady neutralności, jeśli chodzi o odliczenie podatku, przejawia się zatem w tym, że podatek naliczony zawarty w wydatkach ponoszonych na opodatkowaną działalność gospodarczą nie będzie z ekonomicznego punktu widzenia obciążał tej działalności. Ciężar podatku VAT jako podatku obciążającego konsumpcję powinien obciążać konsumenta, podatnik natomiast, co do zasady, odpowiedzialny jest jedynie za pobór podatku oraz rozliczenie go z organami podatkowymi. Można więc stwierdzić, że rola podatnika VAT prowadzącego opodatkowaną działalność gospodarczą bardziej zbliżona jest do funkcji płatnika niż faktycznego podatnika.” (IBIDEM).

Gdyby przyjąć, iż w omawianej sprawie istnieje jednak konieczność opodatkowania podatkiem od towarów i usług sprzedaży sieci, doszłoby wówczas do sytuacji, w której podatnik ponosiłby ciężar tego podatku, nie mogąc jednocześnie skorzystać z możliwości odliczenia podatku naliczonego, co niewątpliwie naruszałoby zasadę neutralności VAT.

IV. Zwolnienie z opodatkowania.

Na zakończenie należy wskazać, iż nawet w przypadku gdyby, wbrew powyższym argumentom, uznać, iż w przedmiotowej sytuacji sprzedaż sieci telewizji kablowej stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, to sprzedaż taka byłaby zwolniona od podatku z uwagi na to, iż sieć stanowi towar używany.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy zwalnia się z podatku dostawę towarów używanych pod warunkiem, że w stosunku do tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Art. 43 ust. 2 precyzuje natomiast, iż przez towary używane rozumie się ruchomości, których okres używania przez podatnika dokonującego ich dostawy wyniósł co najmniej pół roku po nabyciu prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel.

Zgodnie z art. 46 ust. 1 Kodeksu cywilnego nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności. Przedmiotowy składnik majątku nie może zostać uznany za budynek lub jakąkolwiek inną nieruchomość, może więc zostać zaklasyfikowany wyłącznie jako ruchomość.

Ponadto Spółka posiada przedmiotowy składnik majątku powyżej wskazanego w art. 43 ust. 2 ustawy okresu, prawo do rozporządzania siecią jak właściciel nabyła bowiem na mocy umowy sprzedaży, której zapisy gwarantują wydanie sieci w dniu 9 kwietnia 2009 r.

Należy podkreślić, iż zwolnienie na podstawie powyższych przepisów przysługuje od transakcji na towarach używanych, w stosunku do których nie przysługiwało ich dostawcy prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. W przedmiotowej sytuacji, dostawcą był osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej i niebędąca w ramach sprzedaży sieci podatnikiem podatku od towarów i usług, od transakcji pobrany został podatek od czynności cywilnoprawnych, nie powstał natomiast obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług. Z oczywistych względów nabywca (Wnioskodawca) nie miał więc prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony.

Zatem, gdyby nawet przyjąć, iż transakcja zbycia sieci powinna podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zachodzą wówczas wszelkie przesłanki niezbędne do zastosowania w przedmiotowej sprawie zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 43 ust. 2.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 cyt. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

1. przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
2. wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
3. wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
4. wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
5. ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
6. oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
7. zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

Natomiast z art. 8 ust. 1 ww. ustawy wynika, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Przez towary, w świetle art. 2 pkt 6 cyt. ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Ustawa o podatku od towarów i usług posługuje się w odniesieniu do dostawy towarów sformułowaniem „przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel” (art. 7 ust. 1 ustawy), a towarami w świetle tej ustawy - co do zasady - są rzeczy oraz ich części (art. 2 pkt 6 ustawy). Takie zdefiniowane konstytutywnego aspektu dostawy towarów, odwołując się do ekonomicznego władztwa nad rzeczą sprawia, iż przedmiotem opodatkowania może być nie tylko sprzedaż czy zamiana rzeczy jako fizycznie wyodrębnionych dóbr materialnych, ale również inne transakcje wywierające, z ekonomicznego punktu widzenia, podobne skutki.

Wniesienie wkładu niepieniężnego – aportu rzeczowego, do spółki prawa handlowego lub cywilnego spełnia definicję odpłatnej dostawy towarów, a tym samym w rozumieniu art. 2 pkt 22 ustawy uznawane jest za sprzedaż, ponieważ dostawa ta odbywa się za wynagrodzeniem (wniesienie aportu spełnia przymiot odpłatności, istnieje bowiem bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów, a otrzymanym wynagrodzeniem w formie udziałów), a jej efektem jest przeniesienie prawa do rozporządzania przedmiotowymi towarami jak właściciel.

W sytuacji zatem, gdy przedmiotem aportu są towary w rozumieniu powołanego wyżej przepisu i gdy czynność ta prowadzi do przeniesienia prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel, mamy do czynienia z odpłatną dostawą w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Jak wynika z art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Z kolei stosownie do art. 47 § 1-3 Kodeksu cywilnego, część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych. Częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego. Przedmioty połączone z rzeczą tylko dla przemijającego użytku nie stanowią jej części składowych. Z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania (art. 48 Kodeksu cywilnego).

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Z kolei działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych – co wynika z art. 15 ust. 2 ww. ustawy.

Stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1, wprowadzonym do ustawy art. 19 pkt 5 ustawy z dnia 26 listopada 2010 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z realizacją ustawy budżetowej (Dz. U. Nr 238, poz. 1578), zmienionym na mocy art. 9 pkt 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 257, poz. 1726), w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.

Natomiast jak stanowi art. 43 ust. 1 pkt 2 cyt. ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów używanych, pod warunkiem że w stosunku do tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W myśl art. 43 ust. 2 ww. ustawy, przez towary używane, o których mowa w ust. 1 pkt 2, rozumie się ruchomości, których okres używania przez podatnika dokonującego ich dostawy wyniósł co najmniej pół roku po nabyciu prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel.

Powyższe oznacza, że używanie towaru przez użytkownika przez okres 6 miesięcy powoduje możliwość skorzystania ze zwolnienia wynikającego z art. 43 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy przy dostawie tego towaru. Zatem istotny jest czas, przez jaki towar ten używany jest przez podatnika dokonującego jego dostawy. To zaś oznacza, że sprzedaż rzeczy ruchomej, która przez okres co najmniej 6 miesięcy nie była używana przez dostawcę, nie korzysta ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ustawy o podatku od towarów i usług.

Ze złożonego wniosku wynika, że Spółka zamierza dokonać sprzedaży bądź wniesienia aportem sieci kablowej, która „może stanowić odrębny od nieruchomości przedmiot obrotu”. Nabycie prawa do rozporządzania przedmiotową siecią jak właściciel nastąpiło 8 kwietnia 2009 r., a przy nabyciu Spółce nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Zakup sieci związany był z istniejącymi planami rozwinięcia działalności w miejscu jej położenia. Jednakże Spółka nie wykorzystywała i do dnia datowania wniosku nie wykorzystuje tej sieci, jak również nie czynił żadnych nakładów inwestycyjnych na niej.

Ustosunkowując się do powyższego wskazać należy, że wbrew opinii Wnioskodawcy, nabycie prawa do rozporządzania siecią miało miejsce w związku z prowadzoną działalnością przez Wnioskodawcę, na co wskazuje zawarte we wniosku stwierdzenie „z chwili zakupu istniały plany rozwoju działalności w miejscu położenia sieci”. Powyższe oznacza, ze nie można uznać jak sugeruje Wnioskodawca, że sieć telewizji kablowej „nie mieści się w ramach składników majątku Spółki”. Na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług, osoba prawna (w tym przypadku spółka z o.o. - „operator sieci telewizji kablowej”), będąca podatnikiem podatku od towarów i usług dokonując zakupu towarów dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej (sieć telewizji kablowej), nabywa je jako składnik własnego majątku - osoby prawnej (spółki). Niewykorzystywanie towarów po nabyciu nie może, w przypadku spółki z o.o., obligować do stwierdzenia, że nabyta rzecz, która „nie mieści się w ramach składników majątku spółki wykorzystywanych do jej działalności opodatkowanej”, stanowi „własność prywatną”. Fakt niewykonywania na nabytych składnikach majątku spółki żadnych czynności związanych z działalnością gospodarczą, nie może przesądzać o braku podstaw do nieuwzględniania postanowień ustawy o podatku od towarów i usług. Dodatkowo zauważyć należy, że przyjęcia takiego toku rozumowania prowadziłoby do nieopodatkowania czynności zbycia uprzednio nabytego towaru. Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów – bez względu na fakt, czy uprzednie nabycie tego towaru nastąpiło w celu wykorzystania jako składnik w działalności gospodarczej podatnika, czy też wyłącznie celem dalszej odsprzedaży.

A zatem planowana sprzedaż bądź wniesienie aportem (w definicji dostawy towarów sformułowanej na potrzeby ustawy o podatku od towarów i usług niewątpliwie mieści się wniesienie wkładu niepieniężnego w postaci towarów do innego podmiotu, bowiem w takim przypadku dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, zaś wkład rzeczowy wniesiony do tego podmiotu staje się od tego momentu jego majątkiem) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Ze względu na to, iż przedmiot transakcji – jak wynika z wniosku - obejmować będzie sieć telewizyjną, ww. czynność stanowić będzie odpłatną dostawę towarów. W tej sytuacji nastąpi bowiem odpłatne przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W tym miejscu wskazać należy, że ze względu na to, że jak wskazała Spółka, przedmiotem zamierzonej sprzedaży bądź aportu będzie „sieć telewizji kablowej”, która „nie stanowi części składowej nieruchomości”, zwrócić należy także uwagę na uregulowania wynikające przywołanych na wstępie przepisów Kodeksu cywilnego. Z regulacji tych wynika, że część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych (art. 47 § 1 Kodeksu cywilnego) - wyjątek w tej kwestii zawarty jest w art. 49 Kodeksu cywilnego, z którego wynika, iż wymienione w nim urządzenia nie należą do części składowych gruntu lub budynku, jeżeli wchodzą w skład przedsiębiorstwa.

A zatem, w sytuacji dostawy towarów nie będących częścią składową innej rzeczy (nieruchomości), w przypadku, gdy przekazywany towar – jak wskazano we wniosku – może stanowić odrębny przedmiot obrotu, wystąpi odpłatna dostawa towarów.

Odnosząc się do regulacji zawartych w art. 43 ust. 1 pkt 2 i art. 43 ust. 2 cyt. ustawy stwierdzić należy, iż na podstawie przyjętej przez ustawodawcę definicji w ww. przepisie, dany towar może być uznany za używany, jeżeli spełnione zostaną następujące warunki:

• towar jest ruchomością,
• sprzedawca używał towar,
• okres tego używania wyniósł co najmniej pół roku licząc od chwili nabycia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel.

Ustawodawca zastrzega zatem, że dany towar trzeba używać co najmniej przez pół roku i to w dodatku jako właściciel. Z treści art. 43 ust. 2 ustawy wynika jednoznacznie, że towarem używanym jest taki towar, który faktycznie znajdował się w używaniu podmiotu dokonującego jego dostawy. Nie jest to zatem towar w ogóle używany, lecz używany przez jego dostawcę w okresie poprzedzającym dokonanie dostawy. Użytkownikiem dokonującym sprzedaży towaru używanego jest więc jedynie taki jego właściciel, który w momencie sprzedaży korzysta z towaru w ten sposób, że faktycznie go używa.

Ponadto wobec braku legalnej definicji na gruncie podatku od towarów i usług pojęcia „używanie”, posiłkować się można definicją słownikową tego terminu. I tak zgodnie z definicją zawartą w internetowym Słowniku języka polskiego Wydawnictwa Naukowego PWN SA, „używanie” to stosowanie czegoś jako środka, narzędzia. Podana powyżej słownikowa definicja jest jednak niewystarczająca dla potrzeb zinterpretowania analizowanego zagadnienie, dlatego też właściwym jest odwołanie się do jednego z synonimów słowa „używać”, a mianowicie „stosować”. „Stosować”, w myśl powołanego wyżej słownika, oznacza używanie czegoś w określonym celu, w określonych okolicznościach. Połączenie obu wymienionych znaczeń słów „używać” i „stosować” w pełni oddaje znaczenie użytego w art. 43 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług słowa „używa”.

Z tych też względów wskazać należy, że używanie rzeczy to jeden z przejawów jej użytkowania w potocznym tego słowa znaczeniu. Oznacza to, że używanie jest w istocie stanem faktycznym, a nie prawnym przez co nie można do niego odnosić uprawnień podmiotowych o charakterze cywilistycznym. W konsekwencji, skoro przepis ustawy podatkowej wymaga dla nadania towarowi charakteru towaru używanego, aby towar inny niż budynek, budowla bądź ich część był używany przez podatnika przez czas określony przepisami prawa, to przyjąć należy, jako faktyczny stan dotyczący towaru (rzeczy), że używania musi dokonywać sam zbywający towar podatnik.

Zatem okres używania ruchomości liczy się od momentu nabycia ich przez podatnika na własność, przy czym za „używanie” nie można uznać posiadania towaru, któremu nie towarzyszy faktyczne jego wykorzystywanie. Nie jest zatem wystarczające samo tylko posiadanie danego towaru przez wskazany przepisem czas.

Z tych też względów – wbrew zawartemu we wniosku stanowisku Wnioskodawcy – zamierzona czynność wniesienia aportem majątku ruchomego, podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, nie może korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług, bowiem - co prawda Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego - jednak jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca nie wykorzystywał przedmiotowej sieci, która zgodnie ze stwierdzeniem Wnioskodawcy „może stanowić odrębny od nieruchomości przedmiot obrotu”, a zatem przywołany przez ustawodawcę w ww. przepisie „okres używania” nie przekroczył pół roku od momentu nabycia prawa do rozporządzania siecią jak właściciel (prawo do rozporządzania Wnioskodawca nabył na podstawie umowy sprzedaży w dniu 8 kwietnia 2009 r.).

Dodatkowo zauważyć należy, że nie jest również trafna argumentacja, w której Wnioskodawca wskazuje, że „doliczenie podatku od towarów i usług do transakcji sprzedaży towaru zakupionego uprzednio bez podatku” uchybiałoby zasadzie neutralności tego podatku. W tym względzie zastrzeżenia mogłyby ewentualnie dotyczyć istnienia bądź nie w przedmiotowej sprawie prawa do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu towarów (sieci), o którym mowa w art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, nie zaś kwestii możliwości zastosowania, bądź nie, zwolnienia przy dostawie tych towarów. Podkreślić należy, że zasada neutralności podatku od wartości dodanej znajduje swój wyraz nie w zwolnieniach podatkowych, lecz przede wszystkim polega na prawie do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług wykorzystywanych do wykonywania czynności opodatkowanych.

Reasumując uznać należy, że planowana czynność sprzedaży bądź wniesienia aportem opisanej we wniosku sieci telewizji kablowej będzie opodatkowana podstawową stawką podatku od towarów i usług.

Końcowo wskazać należy, iż niniejszej interpretacji udzielono przy założeniu, że planowana dostawa bądź aport sieci telewizji kablowej, może stanowić odrębny przedmiot sprzedaży. Zauważyć bowiem należy, iż analiza cywilnoprawna w zakresie zawierania przez podatników umów cywilnoprawnych nie mieści się w ramach określonych cytowanym przepisem art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji .

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu; ul. Św. Jakuba 20; 87-100 Toruń.