INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 29.03.2011 r. (data wpływu 01.04.2011 r.) uzupełnione pismem z dnia 08.06.2011 r. (data nadania 10.06.2011 r., data wpływu 13.06.2011 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie z dnia 31.05.2011 r. Nr IPPB4/415-277/11-2/JK (data nadania 31.05.2011 r., data doręczenia 06.06.2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania 50% podwyższonych kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 01.04.2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania 50% podwyższonych kosztów uzyskania przychodów.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 31.05.2011 r. Nr IPPB4/415-277/11-2/JK (data nadania 31.05.2011 r., data doręczenia 06.06.2011 r.) tut. Organ wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku poprzez dokładne opisanie stanu faktycznego.

Pismem z dnia 08.06.2011 r. (data nadania 10.06.2011 r., data wpływu 13.06.2011 r.) Wnioskodawczyni uzupełniła przedmiotowy wniosek w terminie.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Od 01.09.1993 r. do 28.06.2008 r. Wnioskodawczyni była zatrudniona w telewizji na stanowisku kierownika produkcji telewizyjnej. W ramach wykonywanych obowiązków pracowniczych kierownik produkcji i producent zatrudniony w telewizji jest współtwórcą utworów (audycji, filmów, koncertów i innych form telewizyjnych). Rodzaje wykonywanych utworów: studyjne i plenerowe koncerty muzyczne, widowiska plenerowe, spektakle teatru telewizji, filmy dokumentalne, dokumenty fabularyzowane, reportaże, teleturnieje. Zgodnie z treścią umowy o pracę Wnioskodawczyni zajmowała stanowisko kierownika produkcji. Wykonywała także obowiązki producenta telewizyjnego. W treściach umów o pracę pracowników twórczych telewizja nie zawiera się klauzul dotyczących praw autorskich potwierdzających status pracownika twórcy. Do kwestii przeniesienia przez pracownika na pracodawcę praw autorskich stosuje się ex lege art. 12 ustawy z dnia 04 lutego 1994 r. o prawach autorskich i prawach pokrewnych.

Umowa o pracę w części dotyczącej wynagrodzenia zawiera dwa jego składniki tj. wynagrodzenie zasadnicze, które traktowane jest jako kompensata za tzw. „gotowość do pracy” oraz premia zadaniowa przysługująca za faktycznie wykonane zadania kierownika produkcji lub producenta związane z produkcją audycji, koncertów, filmów oraz innych form telewizyjnych. Powyższe zasady wynagradzania wynikają z Regulaminu wynagradzania obowiązującego w telewizji. Należy również dodać, że kwota wynagrodzenia zasadniczego jest bardzo niska w stosunku do kwoty otrzymywanej za faktycznie wykonane zadania. Wnioskodawczyni załączyła przykładowe karty wynagrodzenia.

Czas pracy pracowników telewizji jest ewidencjonowany zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa pracy natomiast nie jest rozgraniczany na czas poświęcony zadaniom twórczym i innym. Do kierownika produkcji zatrudnionego w telewizji na podstawie umowy o pracę z uwagi na rodzaj pracy i jej specyficzną organizację stosuje się zadaniowy system czasu pracy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy do przychodu uzyskanego przez Wnioskodawczynię w latach zatrudnienia wskazanych w poz. 54 należy zastosować 50% koszty uzyskania przychodu...

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z pismem Ministerstwa Finansów, Departamentu Podatków Bezpośrednich i Opłat z dnia 21.07.1994 r. (P O5/3-804-09 390/94) skierowanym do izby i urzędów skarbowych, do przypadków uzyskanych z działalności kierownika produkcji, producenta jako współtwórcy utworu audiowizualnego stosuje się 50% koszty uzyskania przychodu. W związku z powyższym Wnioskodawczyni uważa, że do uzyskanego przychodu w okresie zatrudnienia na stanowisku kierownika produkcji należy stosować 50% koszty uzyskania przychodu, przewidziane w art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Ponadto w świetle zapisu art. 10 ust. 1 pkt 7 w związku z art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych źródłami przychodów są prawa majątkowe, za które uważa się w szczególności: przychody z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, praw do projektów wynalazczych, praw do topografii układów scalonych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również z odpłatnego zbycia tych praw.

Zatem wynagrodzenie wypłacone twórcom z tytułu praw autorskich w tym również z odpłatnego zbycia tych praw, z reguły będzie stanowiło dla tych osób przychody z praw autorskich, o których mowa w art. 18 ww. ustawy.

W myśl art. 9 ust. 2 ww. ustawy dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 ww. ustawy nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W odniesieniu do niektórych przychodów ustawodawca dopuścił możliwość ustalania kosztów zryczałtowanych. W przypadku korzystania przez twórców z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami, mają zastosowanie 50% koszty uzyskanego przychodu.

Zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 3 ww. ustawy koszty uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami określa się w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

O zastosowaniu 50% kosztów uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich decyduje wyłącznie fakt uzyskania przychodu jako wynagrodzenia za wykonanie czynności (utworu), będącej przedmiotem prawa autorskiego w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t. j. Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz.631).

W myśl art. 1 ust. 1 powołanej ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór). W szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe), wzornictwa przemysłowego, architektoniczne, architektoniczno - urbanistyczne, urbanistyczne, muzyczne i słowno-muzyczne art. 1 ust. 2 pkt 1, 5, 6, 7 ww. ustawy. Utwór jest przedmiotem prawa autorskiego od chwili ustalenia, chociażby miał postać nieukończoną (art. 1 ust. 3 ww. ustawy).

Przychody z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich lub artystów wykonawców z praw pokrewnych albo rozporządzania takimi utworami występują wówczas gdy spełnione są dwie przesłanki. Po pierwsze, konieczne jest wystąpienie przedmiotu praw majątkowych w postaci utworu lub artystycznego wykonania. Po drugie zaś, osiągnięty przychód musi być bezpośrednio związany z korzystaniem z określonych praw autorskich lub pokrewnych albo rozporządzaniem nimi, stanowić skutek takiego korzystania lub rozporządzenia w postaci odpowiedniego wynagrodzenia autorskiego lub wykonawczego.

Kwestie prawne związane z powstaniem i nabyciem prawa autorskiego do utworów pracowniczych reguluje art. 12 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Zgodnie z ustępem 1 tego przepisu, jeżeli ustawa lub umowa o pracę nie stanowią inaczej, pracodawca, którego pracownik stworzył utwór w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy, nabywa z chwilą przyjęcia utworu autorskie prawa majątkowe w granicach wynikających z celu umowy o pracę i zgodnego zamiaru stron.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni była zatrudniona od 01.09.1993 r. do 28.06.2008 r. telewizji na stanowisku kierownika produkcji telewizyjnej. W ramach wykonywanych obowiązków pracowniczych kierownik produkcji i producent jest współtwórcą utworów (audycji, filmów, koncertów i innych form telewizyjnych). W treściach umów o pracę nie zawiera się klauzul dotyczących praw autorskich potwierdzających status pracownika twórcy. Do kwestii przeniesienia przez pracownika na pracodawcę praw autorskich stosuje się ex lege art. 12 ustawy z dnia 04 lutego 1994 r. o prawach autorskich i prawach pokrewnych.

Mając powyższe na uwadze, stanowisko Wnioskodawczyni dotyczące możliwości zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodu z tytułu wynagrodzeń, jako uczestnika tworzenia utworu audiowizualnego można uznać za prawidłowe, ale tylko i wyłącznie wtedy, gdy praca wykonywana, jest pracą twórczą tzn. niepowtarzalną, ma indywidualny charakter oraz spełnia przesłanki utworu określone w ww. ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych, do ustalenia czego Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie nie jest uprawniony.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, ul. M. Curie – Skłodowskiej 40, 20-029 Lublin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.