Powrót

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012r. poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 24.10.2012 r. (data wpływu 29.10.2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie prawa do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych ze składnikami majątkowymi udostępnionymi świadczeniodawcy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 października 2012 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie prawa do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych ze składnikami majątkowymi udostępnionymi świadczeniodawcy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Spółka (dalej również Wnioskodawca) prowadzi działalność gospodarczą, w ramach której wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług oraz podatkiem dochodowym. Spółka zamierza podpisać umowę o świadczenie usług z osobą fizyczną prowadzącą jednoosobową działalność gospodarczą, mającą siedzibę w Polsce (dalej: Świadczeniodawca).

Na podstawie tej umowy:

1. Spółka (Świadczeniobiorca) będzie zobowiązana udostępnić nieodpłatnie Świadczeniodawcy na czas nieoznaczony (nie dłużej niż na czas obowiązywania umowy) następujące składniki majątkowe stanowiące własność Spółki, ewentualnie, (w przypadku samochodu osobowego) będące przedmiotem leasingu: samochód osobowy, laptop wraz z oprogramowaniem, telefon komórkowy, mobilny modem internetowy.
2. Świadczeniodawca będzie zobowiązany do wykorzystania otrzymanych składników majątkowych wyłącznie w celu wykonania uzgodnionej w umowie usługi.
   
   

W wyniku zawarcia przedmiotowej umowy nie dojdzie do przeniesienia własności składników majątkowych na rzecz Świadczeniodawcy, nie będzie on również uprawniony to swobodnego dysponowania udostępnionym mieniem. Wnioskodawca umownie zagwarantuje sobie również możliwość bieżącego kontrolowania sposobu wykorzystywania udostępnionego mienia.

Wydatki związane z przekazanymi składnikami majątkowymi, w szczególności koszt paliwa, rozmów telefonicznych, niezbędnych napraw, będzie ponosił Wnioskodawca.

Usługi nabywane przez Wnioskodawcę od Świadczeniodawcy będą służyły przychodom Wnioskodawcy (również potencjalnym), które są opodatkowane podatkiem dochodowym.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy nieodpłatne udostępnienie kontrahentowi (Świadczeniodawcy) składników majątkowych Wnioskodawcy na czas wykonania umowy o świadczenie usług, jak również ponoszenie przez Wnioskodawcę kosztów związanych z używaniem tych składników majątkowych przez świadczeniodawcę, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług...
2. Czy Wnioskodawca będzie miał prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych ze składnikami majątkowymi udostępnianymi Świadczeniodawcy...
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej są zagadnienia dotyczące podatku dochodowego od osób prawnych, tj. pytanie nr 2 w zakresie zaistniałego stanu faktycznego.

W części dotyczącej podatku od towarów i usług, wydana zostanie odrębna interpretacja indywidualna.

Zdaniem Wnioskodawcy, czasowe nieodpłatne udostępnienie świadczeniodawcy składników majątkowych Spółki w celu realizacji i należytego wykonania umowy zawarte, pomiędzy Spółką a tym Świadczeniodawcą nie rodzi skutków w podatku od towarów i usług (dalej VAT), tj. nie stanowi czynności opodatkowanej VAT.

Ponadto w takiej sytuacji Wnioskodawca ma możliwość zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z udostępnianymi składnikami majątkowymi.

1. Nieodpłatne udostępnianie składników majątkowych jako element głównego świadczenia
   
   

W pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę na okoliczność, czy nieodpłatne udostępnianie Świadczeniodawcy składników majątkowych Świadczeniobiorcy, które będą wykorzystywane przez tego pierwszego wyłącznie na potrzeby wskazanej umowy o świadczenie usług, może być traktowane jako odrębne / samodzielne świadczenie.

Zdaniem Wnioskodawcy powyższa czynność nie stanowi odrębnego świadczenia - przekazanie mienia w takim przypadku jest jednym z elementów współpracy stron i ma charakter jedynie pomocniczy. Służy przede wszystkim należytemu wykonaniu zobowiązania umownego. Świadczeniobiorca nie wykonuje żadnego świadczenia na rzecz Świadczeniodawcy, a jedynie udostępnia środki w celu ułatwienia wykonania usługi realizowanej na potrzeby jego działalności gospodarczej.

Świadczeniodawca nie ma możliwości swobodnego dysponowania powierzonym mieniem, może je używać jedynie w ściśle określonym celu związanym z umową. Mimo fizycznego posiadania mienia, Świadczeniodawca nie uzyskuje faktycznego władztwa nad nim.

Mając na uwadze powyższą argumentację, jak również fakt, iż usługi nabywane od Świadczeniodawcy będą służyły przychodom Wnioskodawcy, uznać należy, zdaniem Wnioskodawcy, iż wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę i związane z mieniem udostępnianym Świadczeniodawcy mogą być zaliczane przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów.

Bezspornie należy uznać bowiem, iż udostępnienie mienia przez Wnioskodawcę służy prowadzonej przez niego działalności, a tym samym wydatki związane z tym mieniem ponoszone są w celu osiągnięcia przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011r. Nr 74, poz. 397 ze zm., dalej: „updop”), przychodem, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, jest wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez samorządowe zakłady budżetowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009r. o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.

Ustawa, zaliczając nieodpłatne świadczenie do czynników kształtujących podstawę opodatkowania, nie precyzuje, co należy rozumieć pod tym pojęciem. W celu ustalenia jego znaczenia w pierwszej kolejności zasadne jest sięgnięcie do reguł wykładni gramatycznej. Należy przy tym, odwołać się do znaczenia zwrotu w języku potocznym. Zgodnie z wykładnią gramatyczną „odpłacać” to „oddawać komuś coś w zamian”, „odpłatny” zaś to „taki za który się płaci, wymagający zapłacenia, zwrot kosztów” (Nowy Słownik Języka Polskiego PWN, Warszawa 2002).

Dla celów podatkowych, przez nieodpłatne świadczenia, należy więc rozumieć te wszystkie zdarzenia prawne lub gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. nie związane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie w majątku podatnika, mające konkretny wymiar finansowy. Powstanie przychodu ze świadczeń nieodpłatnych należy zatem rozważyć zawsze wtedy, gdy podatnik podatku dochodowego od osób prawnych otrzymuje bez obowiązku świadczenia wzajemnego rzeczy lub prawa, bądź inne świadczenia lub też możliwość korzystania z rzeczy lub praw (w szczególności ze środków pieniężnych).

Stosownie do art. 710 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, ze zm.), przez umowę użyczenia użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu, przez czas oznaczony lub nieoznaczony, na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy. Cechą charakterystyczną użyczenia jest nieodpłatność oraz motyw bezinteresowności, dlatego też wyłącznym obowiązkiem użyczającego pozostaje znoszenie używania rzeczy przez biorącego oraz powstrzymywanie się od jakichkolwiek czynności unicestwiających lub ograniczających uprawnienie biorącego. Użyczający zatem ogranicza się tylko względem osoby, której rzecz użycza, co nie pozbawia go władztwa nad rzeczą i prawa korzystania z tej rzeczy, czerpania z niej korzyści. Treść stosunku użyczenia sprowadza się do bezpłatnego przysporzenia przez użyczającego korzyści kontrahentowi. Umowa użyczenia to umowa realna albowiem dla jej zawarcia konieczne jest, oprócz złożenia oświadczeń woli, wydanie rzeczy biorącemu. Ze względu na fakt, że z tytułu umowy użyczenia zobowiązanym do spełnienia świadczenia jest tylko użyczający, umowę tę należy uznać za jednostronnie zobowiązującą – użyczenie nie jest umową wzajemną. Zawartej ze Świadczeniodawcą umowy, nie można uznać za umowę nieodpłatną. Świadczeniodawca będzie bowiem zobowiązany do wykorzystania otrzymanych składników majątkowych wyłącznie w celu wykonania uzgodnionej w umowie usługi.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka (Świadczeniobiorca) będzie zobowiązana udostępnić nieodpłatnie Świadczeniodawcy na czas nieoznaczony ale nie dłuższy niż czas obowiązywania umowy, składniki majątkowe stanowiące własność Spółki, ewentualnie będące przedmiotem leasingu: samochód osobowy, laptop wraz z oprogramowaniem, telefon komórkowy, mobilny modem internetowy. Świadczeniodawca będzie zobowiązany do wykorzystania otrzymanych składników majątkowych wyłącznie w celu wykonania uzgodnionej w umowie usługi. W wyniku zawarcia przedmiotowej umowy nie dojdzie do przeniesienia własności składników majątkowych na rzecz Świadczeniodawcy. Wydatki związane z przekazanymi składnikami majątkowymi, w szczególności koszt paliwa, rozmów telefonicznych, niezbędnych napraw, będzie ponosił Wnioskodawca.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają art. 15 i 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Decydującym czynnikiem pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów jest zatem poniesienie go w celu osiągnięcia przychodu (ewentualnie zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów), przy czym każdy wydatek poza wyraźnie wskazanym w ustawie - wymaga indywidualnej oceny pod kątem adekwatnego związku z przychodami i racjonalności działania dla osiągnięcia przychodu. Przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków trzeba brać pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się wydatku do osiągnięcia przychodu, a także racjonalność wydatków, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności oraz konieczność ich poniesienia dla osiągnięcia przychodu. Nadto, obowiązkiem każdego podatnika jest odpowiednie udokumentowanie poniesionego wydatku, co wynika bezpośrednio z przepisu art. 9 ust. 1 updop.

W przedstawionej we wniosku sytuacji, gdy Wnioskodawca udostępnia składniki majątkowe, wykorzystywane w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej oraz udostępnienie tego mienia związane jest z wypełnieniem zapisów określonych w zawartej ze Świadczeniodawcą umowie o świadczenie usług, poniesione wydatki stanowić będą koszty uzyskania przychodu. Stanowisko podatnika, należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia opisanego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Powrót