INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 lutego 2011r. (data wpływu do tut. Biura – 25 lutego 2011r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zwolnienia z opodatkowania środków przekazanych dla uczestnika programu „Wsparcie międzynarodowej mobilności naukowców” z tytułu udziału w projekcie badawczym realizowanym w zagranicznym ośrodku naukowym - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 lutego 2011r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zwolnienia z opodatkowania środków przekazanych dla uczestnika programu „Wsparcie międzynarodowej mobilności naukowców” z tytułu udziału w projekcie badawczym realizowanym w zagranicznym ośrodku naukowym.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Decyzją z dnia 10 lipca 2009r. Minister Nauki i Szkolnictwa Wyższego przyznał Uniwersytetowi (pracodawcy wnioskodawcy) środki finansowe przeznaczone w latach 2009-2011 na finansowanie uczestnictwa wnioskodawcy w programie Ministra. W ramach powyższego programu wnioskodawca realizuje projekt badawczy w terminie od 01 października 2009r. do 30 września 2011r. w zagranicznym ośrodku naukowym. Uniwersytet otrzymuje środki finansowe od Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego i jest zobowiązany do ich niezwłocznego przekazania w całości uczestnikowi programu. Uczestnik programu (wnioskodawca) pozostaje w stałym zatrudnieniu na Uniwersytecie w czasie wykonywania projektu. Podstawą uczestnictwa w projekcie jest umowa zawarta pomiędzy Ministrem a Uniwersytetem z dnia 07 sierpnia 2009r. oraz umowa zawarta pomiędzy Uniwersytetem a wnioskodawcą z dnia 31 sierpnia 2009r. Wnioskodawca wraz z rodziną otrzymał od Rektora Uniwersytetu polecenie wyjazdu w celu realizacji zadania.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego za lata podatkowe 2009, 2010 i 2011 wnioskodawca będzie korzystał ze zwolnienia przedmiotowego przewidzianego w art. 21 ust. 1 pkt 40 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.)...

Zdaniem wnioskodawcy, środki finansowe przekazane w ramach programu „Wsparcie międzynarodowej mobilności naukowców” za okres od 01 października 2009r. do 30 września 2011r. są przyznane wnioskodawcy na podstawie „Prawa o szkolnictwie wyższym” i należy traktować je jako świadczenie o charakterze pomocy materialnej na uczestniczenie w innych formach kształcenia, a więc – w ocenie wnioskodawcy – przysługuje mu zwolnienie podatkowe przewidziane w art. 21 ust. 1 pkt 40 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, którego treść wnioskodawca przywołał.

W opinii wnioskodawcy, realizując przedmiotowy projekt w ramach programu Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego uczestniczy on w tzw. „innych formach kształcenia”. Celem programu jest bowiem podwyższenie poziomu umiejętności, wiedzy i kompetencji polskich naukowców zarówno w zakresie doskonałości naukowej jak i w zakresie zarządzania badaniami naukowymi. Mobilność międzynarodowa naukowców uznawana jest za element wzbogacający karierę naukową, służący podniesieniu umiejętności i poziomu wiedzy, wymianie myśli, poznaniu nowych metod badawczych, krytycznej weryfikacji rezultatów badań. Efekt realizacji programu obejmuje m.in.: potwierdzenie i zweryfikowanie w skali międzynarodowej zagadnień badawczych określonych projektami, uzyskanie dostępu do unikalnej aparatury badawczej, wygenerowanie nowych zagadnień badawczych, możliwość zaprezentowania się na forum międzynarodowym oraz konfrontacji opinii i koncepcji, przeniesienie praktyk zagranicznych z zakresu finansowania nauki.

Przedmiotowe środki finansowe są określone jako, a celem programu jest podnoszenie kwalifikacji pomocne w dalszym rozwoju kariery naukowej. Minister Nauki sformułował w ogłoszeniu o tymże programie informację: „Program ma pomóc uczestnikom programu w dalszym rozwoju kariery naukowej przez zdobycie doświadczenia i wiedzy dzięki udziałowi w badaniach naukowych lub pracach rozwojowych realizowanych przy wykorzystaniu aparatury i metod niedostępnych w kraju.”

Zdaniem wnioskodawcy, powyższe potwierdza, że realizując przedmiotowy program otrzymuje on świadczenie o charakterze pomocy materialnej na uczestniczenie w innych formach kształcenia.

Wnioskodawca stwierdza, że wsparcie finansowe pochodzi z budżetu państwa tj. ze środków Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego. Podstawą prawną określenia, wdrożenia i finansowania programu, w którym uczestniczy, jest art. 14 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 08 października 2004r. o zasadach finansowania nauki (Dz. U. Nr 238, poz. 2390 ze zm.) oraz szczegółowe regulacje w sprawie programów określonych przez Ministra. W opinii wnioskodawcy, powyższa ustawa o zasadach finansowania nauki mieści się w grupie przepisów prawa z zakresu szkolnictwa wyższego, a więc – wg wnioskodawcy - przedmiotowe finansowanie jest świadczeniem materialnym przyznanym wnioskodawcy na podstawie prawa o szkolnictwie wyższym.

Ustawa o szkolnictwie wyższym z dnia 27 lipca 2005r. (Dz. U. Nr 164, poz. 1365 ze zm.) odsyła, poprzez art. 97, do ustawy o zasadach finansowania nauki. W najnowszej nowelizacji ustawy o szkolnictwie wyższym artykuł ten mówi: „Zasady i tryb finansowania badań naukowych i prac rozwojowych prowadzonych w uczelni, zakwalifikowanych do finansowania ze środków przewidzianych w budżecie państwa na naukę, określa ustawa z dnia 30 kwietnia 2010r. o zasadach finansowania nauki (Dz. U. Nr 96, poz. 615).”

Oznacza to, że jedna ustawa określa grupę przepisów poprzez odesłanie do drugiej ustawy. Ustawy te tworzą klasyczną hierarchię powiązanych aktów normatywnych. Powiązania kompetencyjne aktów prawotwórczych wiążą się z hierarchiczną budową aparatu państwowego. Powiązania merytoryczne aktów prawotwórczych oznaczają związki między treścią regulowanych stosunków społecznych w poszczególnych aktach normatywnych. Konsekwencją tego stanu rzeczy jest zróżnicowanie mocy prawnej aktów wydawanych przez różne organy państwa. Zdaniem wnioskodawcy, w bieżącym przypadku oznacza to, że jedna ustawa stanowi akt normatywny o wyższej mocy (ustawa o szkolnictwie wyższym), a druga ustawa to akt normatywny o niższej mocy (ustawa o sposobie finansowania nauki).

Jednocześnie, w ocenie wnioskodawcy, ustawodawca odsyłając w art. 21 ust. 1 pkt 40 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do norm zawartych m.in. w przepisach Prawa o szkolnictwie wyższym nie odesłał jednoznacznie do konkretnego aktu prawnego regulującego kwestie związane ze świadczeniami pomocy materialnej wypłacanymi osobom korzystającym z innych form kształcenia. Chociaż w innych punktach tegoż art. 21 odwołuje się do określonych aktów prawnych, np. w pkt: 25a, 25b, 40c). Z tego względu, zdaniem wnioskodawcy, nieuprawnione byłoby stwierdzenie, że w art. 21 ust. 1 pkt 40 ww. ustawy mowa wyłącznie o tych świadczeniach pomocy materialnej, które są przyznawane bezpośrednio na podstawie przepisów ustawy z dnia 27 lipca 2005r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 164, poz. 1365 ze zm.). W ocenie wnioskodawcy, wobec tak sformułowanego przepisu właściwszą wydaje się interpretacja, że chodzi o szerokie rozumienie Prawa o szkolnictwie wyższym, tj. jako wszelkich przepisów regulujących funkcjonowanie szkolnictwa wyższego. Wnioskodawca podnosi, iż ta ustawa w art. 41 ust. 1 i 2 stanowi, że Minister właściwy do spraw szkolnictwa wyższego w porozumieniu z właściwymi ministrami koordynuje współpracę uczelni z zagranicznymi instytucjami naukowymi w ramach umów międzynarodowych zawieranych przez Rzeczpospolitą Polską oraz przekazuje nadzorowanym przez siebie uczelniom środki finansowe na wykonanie realizowanych przez nie zadań wynikających z ww. umów; a w art. 42 ust. 1 pkt 2 upoważnia Ministra m. in. do określenia form pomocy materialnej dla osób skierowanych za granicę.

Zdaniem wnioskodawcy, powyższa analiza potwierdza, że środki finansowe na realizację przedmiotowego programu są przyznane na podstawie prawa o szkolnictwie wyższym. Zatem w opinii wnioskodawcy jest spełniony warunek, który pozwala skorzystać ze zwolnienia podatkowego przewidzianego w art. 21 ust. 1 pkt 40 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca na potwierdzenie swego stanowiska powołuje wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 07 kwietnia 2010 (sygn. III SA/Wa 15/10). Sprawa ta dotyczyła również kwestii opodatkowania środków finansowych przekazanych w ramach tego samego programu Ministra – czyli identycznej sytuacji, jak przedstawiona w niniejszym wniosku. Sąd Administracyjny jako instancja nadrzędna wobec administracji państwowej, w szczególności organów podatkowych, nie podzielił argumentacji Ministra Finansów, który stwierdził, iż przedmiotowe środki podlegają opodatkowaniu w pełnej wysokości. Wnioskodawca stwierdza, iż Sąd zauważył, że środki te podlegają zwolnieniu przedmiotowemu zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 40 ustawy o podatku dochodowym od osob fizycznych. Analiza ta została przeprowadzona w sposób dogłębny nie stwierdzając żadnych przesłanek, które mogłyby wykluczyć wspomniane zwolnienie. Ponadto Sąd nie oparł się na żadnych indywidualnych okolicznościach podatnika, co – zdaniem wnioskodawcy – oznacza, że ze zwolnienia tego nie są wykluczeni inni beneficjenci przedmiotowego programu Ministra, a więc w szczególności wnioskodawca. Wnioskodawca podkreśla, że powyższy wyrok uprawomocnił się w pierwszej instancji, co – wg wnioskodawcy - oznacza, że Minister Finansów me skorzystał z prawa odwołania się od tego wyroku, podzielając w ten sposób stanowisko Sądu w tym wyroku.

Wnioskodawca podnosi, iż organy podatkowe twierdzą od lat, że wskazywane przez podatników wyroki zapadły w indywidualnych sprawach i co do zasady wiążą strony postępowania w konkretnej sprawie i nie mają mocy powszechnie obowiązującej. Wyroki te nie są, zdaniem Ministra Finansów źródłem prawa i nie posiadają mocy formalnej wiążącej w stosunku do podatników jak również do organów podatkowych. Wnioskodawca stwierdza, że sądy administracyjne coraz częściej wskazują, że ta argumentacja jest błędna. W tym miejcu wnioskodawca powołuje się na treść wyroku Wojewódzkliego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 stycznia 2009r. Sygn. akt III SA/Wa 1916/08, z ktorego wynika, iż dorobek orzecznictwa sądowego winen być uwzględniany przy wydawaniu interpretacji indywidualnych.

Obowiązujący od dnia 01 lipca 2007r. art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej wychodzi w ocenie wnioskodawcy poza zasadę związania wyrokiem tylko w sprawie, w której on zapadł i nadaje orzecznictwu sądów administracyjnych walor normatywny także w stosunku do innych indywidualnych spraw załatwianych w drodze interpretacji przepisów prawa podatkowego (interpretacji indywidualnych). Zdaniem wnioskodawcy, od tej daty orzecznictwo to stało się istotnym miernikiem legalności wydawanych interpretacji indywidualnych. Jego nieuzasadnione pomijanie narusza wyrażoną w art. 121 § 1 Ordynacji podatkowej zasadę prowadzenia postępowania podatkowego w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych i może skutkować w ramach kontroli sądowo-administracyjnej uchyleniem interpretacji indywidualnej z tej przyczyny.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm., t. j. Dz. U. z 2010r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 40 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są świadczenia pomocy materialnej dla uczniów, studentów, uczestników studiów doktoranckich i osób uczestniczących w innych formach kształcenia, pochodzące z budżetu państwa, budżetów jednostek samorządu terytorialnego oraz ze środków własnych szkół i uczelni - przyznane na podstawie przepisów o systemie oświaty, Prawo o szkolnictwie wyższym, a także przepisów o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki.

Z wniosku wynika, iż decyzją z dnia 10 lipca 2009r. Minister Nauki i Szkolnictwa Wyższego przyznał pracodawcy wnioskodawcy środki finansowe przeznaczone w latach 2009-2011 na finansowanie uczestnictwa wnioskodawcy w programie Ministra. W ramach powyższego programu wnioskodawca realizuje projekt badawczy w terminie od 01 października 2009r. do 30 września 2011r. w zagranicznym ośrodku naukowym. Uniwersytet otrzymuje środki finansowe od Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego i jest zobowiązany do ich niezwłocznego przekazania w całości uczestnikowi programu. Podstawą powyższego jest umowa zawarta pomiędzy Ministrem a Uniwersytetem w dniu 07 sierpnia 2009r. oraz umowa zawarta pomiędzy Uniwersytetem a wnioskodawcą z dnia 31 sierpnia 2009r. Wnioskodawca wraz z rodziną otrzymał od Rektora Uniwersytetu polecenie wyjazdu w celu realizacji zadania.

Zasady przyznawania środków w ramach ww. programu zostały określone w niżej powołanych regulacjach prawnych.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 08 października 2004r. o zasadach finansowania nauki (t. j. Dz. U. z 2008r. Nr 169, poz. 1049) mającej zastosowanie w niniejszej sprawie, bowiem jej postanowienia, na mocy art. 34 ustawy z dnia 30 kwietnia 2010r. – Przepisy wprowadzające ustawy reformujące system nauki (Dz. U. Nr 96, poz. 620 ze zm.), stosuje się do finansowania i rozliczenia zadań, na które zostały przyznane środki przed dniem wejścia w życie ustawy z dnia 30 kwietnia 2010r. o zasadach finansowania nauki - finansowanie nauki dotyczy finansowania działań na rzecz realizacji polityki naukowej, naukowo-technicznej i innowacyjnej państwa, a w szczególności badań naukowych, prac rozwojowych i realizacji innych zadań szczególnie ważnych dla postępu cywilizacyjnego.

Stosownie do art. 3 ust. 2 ww. ustawy Minister przyznaje środki finansowe na naukę:

1. jednostkom naukowym określonym w art. 2 pkt 9:
   1. na prowadzenie działalności statutowej, o której mowa w art. 8 ust. 1 pkt 1 i 3,
   2. na inwestycje służące potrzebom badań naukowych lub prac rozwojowych;
2. uczelniom - na badania własne i rozwój infrastruktury informatycznej nauki;
3. jednostkom naukowym i uczelniom reprezentującym sieć naukową - na wspólne badania własne;
4. jednostkom naukowym i innym uprawnionym podmiotom - na realizację zadań lub przedsięwzięć przewidzianych do wykonania w ustalonym okresie i na określonych warunkach;
5. ministrom kierującym działami administracji rządowej, kierownikom centralnych organów administracji rządowej oraz Prezesowi Polskiej Akademii Nauk - na realizację zadań z zakresu działalności wspomagającej badania.
   
   

W myśl art. 3 ust. 3 zdanie pierwsze tej ustawy, Minister przyznaje środki finansowe na naukę, w drodze decyzji, na podstawie wniosków złożonych przez podmioty, o których mowa w ust. 2, po zasięgnięciu opinii właściwego organu Rady Nauki, o której mowa w art. 21 ust. 1, lub zespołu, o którym mowa w art. 30 ust. 1-2a.

Stosownie do art. 15 ust. 1 pkt 4 powołanej ustawy finansowanie programów lub przedsięwzięć określanych przez Ministra obejmuje działania dotyczące dostosowywania kadr naukowych do warunków międzynarodowej współpracy naukowej i naukowo-technicznej.

Środki finansowe na naukę, o których mowa w ust. 1 i 2, są przekazywane jednostce naukowej lub innemu uprawnionemu podmiotowi na podstawie umowy (art. 15 ust. 3 ww. ustawy).

Szczegóły dotyczące przyznawania środków finansowych w ramach programu „Wsparcie międzynarodowej mobilności naukowców” reguluje rozporządzenie wykonawcze do ustawy o zasadach finansowania nauki wydane przez Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego w dniu 07 maja 2008r. w sprawie programu (Dz. U. Nr 84, poz. 510), które na podstawie art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 30 kwietnia 2010r. Przepisy wprowadzające ustawy reformujące system nauki (Dz. U. z dnia 4 czerwca 2010r. Dz. U. Nr 96, poz. 620) obowiązywać będzie do dnia wejścia w życie przepisów wykonawczych wydanych na podstawie ustawy z dnia 30 kwietnia 2010r. o zasadach finansowania nauki, nie dłużej jednak niż przez okres 12 miesięcy od dnia jej wejścia w życie, tj. do dnia 02 października 2011r.

Zgodnie z postanowieniami § 2 ust. 1 tegoż rozporządzenia Minister Nauki i Szkolnictwa Wyższego, zwany dalej „ministrem”, w ramach programu przyznaje jednostce naukowej środki finansowe na naukę przeznaczone na finansowanie zagranicznego pobytu pracownika naukowego lub naukowo-dydaktycznego, zwanego dalej „uczestnikiem programu”, który spełnia łącznie następujące warunki:

1. jest zatrudniony w jednostce naukowej;
2. uzyskał stopień naukowy doktora w okresie nie dłuższym niż 7 lat przed złożeniem wniosku o przyznanie środków finansowych na uczestnictwo w programie, zwanego dalej „wnioskiem”;
3. nie uczestniczył w okresie 2 lat przed złożeniem wniosku w realizowanym za granicą i trwającym dłużej niż 6 miesięcy pobycie związanym z udziałem w stażu, stypendium naukowym lub projekcie obejmującym badania naukowe lub prace rozwojowe.
   
   

Środki finansowe są przyznawane w drodze konkursu ogłaszanego przez ministra (§ 4 ust. 1 zdanie pierwsze rozporządzenia).

W myśl § 3 pkt 1 ww. rozporządzenia, środki finansowe, o których mowa w § 2 ust. 1, zwane dalej „środkami finansowymi”, są przyznawane w kwotach zryczałtowanych:

1. w wysokości 10.000 zł na każdy miesiąc pobytu uczestnika programu w miejscowości, w której lub w pobliżu której znajduje się zagraniczny ośrodek;
2. w wysokości 2.000 zł na każdy miesiąc pobytu małżonka uczestnika programu w miejscowości, o której mowa w pkt 1;
3. w wysokości 1.000 zł na osobę na każdy miesiąc pobytu niepełnoletniego dziecka uczestnika programu w miejscowości, o której mowa w pkt 1;
4. w wysokości określonej w załączniku nr 1 do rozporządzenia, na każde 6 miesięcy pobytu z przeznaczeniem na podróże uczestnika programu, jego małżonka lub niepełnoletnich dzieci między miejscem zamieszkania a miejscowością, o której mowa w pkt 1.
   
   

Na podstawie cyt. powyżej art. 21 ust. 1 pkt 40 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są dochody otrzymane przez podatnika pod warunkiem, że dochody te spełniają łącznie następujące przesłanki:

1. dochody te są świadczeniem pomocy materialnej dla uczniów, studentów, uczestników studiów doktoranckich i osób uczestniczących w innych formach kształcenia,
2. pochodzą z budżetu państwa, budżetów jednostek samorządu terytorialnego oraz ze środków własnych szkół i uczelni,
3. zostały przyznane na podstawie przepisów o systemie oświaty, Prawo o szkolnictwie wyższym, a także przepisów o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki.
   
   

Zatem nie spełnienie którejkolwiek z ww. przesłanek skutkuje brakiem możliwości skorzystania ze zwolnienia podatkowego na podstawie powyższego przepisu.

W przedstawionym stanie faktycznym wnioskodawca uzyskał środki w ramach programu. Program ten realizowany jest – jak już wcześniej wskazano - na podstawie rozporządzenia Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z 07 maja 2008r. w sprawie programu, wydanego na podstawie ustawy o finansowaniu nauki. Zatem środki te nie zostały przyznane na podstawie przepisów o systemie oświaty, Prawo o szkolnictwie wyższym, czy przepisów o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki. Środki te zostały przyznane na podstawie innych przepisów niż tych, które literalnie zostały wymienione w cyt. przepisie. Nie można tym samym zgodzić się z twierdzeniem wnioskodawcy, iż przyznanie środków na podstawie ustawy o zasadach finansowania nauki można uznać za przyznanie środków w ramach szeroko rozumianej ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym; są to bowiem dwa odrębne akty prawne, których rangi, wbrew twierdzeniom wnioskodawcy, nie można stopniować twierdząc, iż ustawa Prawo o szkolnictwie wyższym to akt o wyższej mocy a ustawa o zasadach finansowania nauki – to akt normatywny o niższej mocy. Z żadnych uregulowań prawnych nie wynika, iżby w ten sposób należało hierarchizować wymienione akty prawne, skoro każdy z nich ma moc ustawy. Zaznaczyć należy, że gdyby ustawodawca chciał, aby uregulowania zawarte w treści art. 21 ust. 1 pkt 40 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odnosiły się do wszelkich aktów prawnych, które traktują o szkolnictwie wyższym, to zapis tegoż artykułu sformułowałby na pewno inaczej (np. (…) przyznane na podstawie przepisów o szkolnictwie wyższym), tym samym nie wymieniając w nim wprost Prawa o szkolnictwie wyższym, pod pojęciem którego, m.in. ze względu na identyczność nazwy, należy tylko i wyłącznie rozumieć ustawę z dnia 27 lipca 2005r. – Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 164, poz. 1365 ze zm.).

Z powołanych aktów, które regulują zasady przyznawania środków w ramach omawianego programu, w szczególności z powołanego powyżej rozporządzenia wynika, iż wskazane środki finansowe otrzymywane są de facto na pokrycie kosztów utrzymania, pobytu wnioskodawcy za granicą. Trudno zatem uznać je za pomoc materialną, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 40 cyt. ustawy. Tym samym nie zostały spełnione wszystkie przesłanki niezbędne do skorzystania ze zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 40 ww. ustawy. Podkreślić tutaj należy, iż z utrwalonej linii orzecznictwa sądów administracyjnych oraz Sądu Najwyższego wynika, iż zwolnienia podatkowe należy pojmować ściśle, tj. zgodnie z ich literalnym brzmieniem. W stosunku do tego rodzaju norm – stanowiących odstępstwo od zasady powszechności opodatkowania – niedozwolona jest zarówno wykładnia rozszerzająca jak i ścieśniająca. Powołana zasada jest wielokrotnie podkreślana w orzecznictwie sądowym.

Odnosząc się do stwierdzenia wnioskodawcy, iż w powołanym przez wnioskodawcę wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego Sąd przesądził o zwolnieniu rzeczonych środków z opodatkowania na mocy omawianego przepisu, a skoro wyrok ten stał się prawomocny to oznacza, że Minister Finansów podzielił stanowisko Sądu – Organ pragnie zaznaczyć, iż:

• Wojewódzki Sąd Administracyjny we wskazanym wyroku nakazał organowi podatkowemu analizę przepisu art. 21 ust. 1 pkt 40 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pod kątem jego zastosowania w sprawie będącej przedmiotem zaskarżonej interpretacji, a więc - wbrew twierdzeniom wnioskodawcy - nie przesądził o zastosowaniu zwolnienia określonego powołanym przepisem,
• to, że Minister Finansów nie skorzystał z prawa wniesienia kasacji nie oznacza, iż uznał, że ww. przepis upoważnia do zastosowania zwolnienia z opodatkowania omawianych środków – Minister Finansów został, jak wynika z treści powołanego wyroku, zobowiązany do analizy ww. przepisu, jeżeli uzna za właściwe dokonanie kompleksowej wykładni przepisów wprowadzających zwolnienia od podatku, na tle przedstawionego przez skarżącego stanu faktycznego.
  
  

Reasumując, do otrzymywanych przez wnioskodawcę w latach 2009-2011 środków finansowych z tytułu uczestnictwa w programie nie ma zastosowania zwolnienie z art. 21 ust. 1 pkt 40 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Podlegają one opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Powyższe oznacza, że w przedmiotowej sprawie stanowisko wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Do wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej dołączono dokumenty. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Zgodnie z powołanym przez wnioskodawcę art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej Minister właściwy do spraw finansów publicznych może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. W tym miejscu należy podkreślić, iż tut. Organ, wydając interpretacje indywidualne, uwzględnia ugruntowane orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego i Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Jednakże odnosząc się do wskazanych we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyrokach Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego zauważyć należy, iż pojedyncze wyroki Sądów nie stanowią jeszcze utartej linii orzecznictwa w danej sprawie i jako takie nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły.

Ponadto należy zauważyć, iż Organ wydając interpretację indywidualną działa na podstawie przepisów prawa tj. Ordynacji podatkowej i ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a takie działanie składa się na realizację zasady ogólnej pogłębiania zaufania obywateli do organów podatkowych (art. 121 Ordynacji podatkowej). Podkreślić należy, że wydanie przez organ interpretacji indywidualnej, w której nie podziela stanowiska wnioskodawcy nie świadczy bynajmniej o naruszeniu przepisów art. 121 ust. 1 Ordynacji podatkowej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.