Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB3/423-864/12-2/GJ
z 22 stycznia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 22.10.2012r. (data wpływu 25.10.2012r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25.10.2012r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny

Sp. z o.o. (zwana dalej- Spółka), jest podmiotem zajmującym się produkcją i sprzedażą metalowych wyrobów łącznych. W okresie od grudnia 2010r. do lutego 2011r. Spółka sprzedała na rzecz U. sp. z o.o. (obecnie- L. sp. z o.o.) szereg elementów będących w asortymencie produktów spółki, wszystkie udokumentowane fakturami VAT. Wierzytelności zostały zarachowane przez Wnioskodawcę jako przychody należne.

W ramach umowy zastrzeżono odroczony termin płatności, nabywca jednakże nie uregulował żadnych płatności z tytułu sprzedaży, mimo wymagalności zobowiązania oraz uznania - poprzez potwierdzenie salda należności - wysokości powstałego względem spółki zadłużenia.

Żadna z wierzytelności Spółki względem U. sp. z o.o. (obecnie-L. sp. z o.o.) nie została zabezpieczona, w szczególności poprzez poręczenie. Przewłaszczenie na zabezpieczenie oraz ustanowienie ograniczonego prawa rzeczowego na majątku dłużnika.

W lipcu 2011 r. U. sp. z o.o. złożył wniosek o ogłoszenie upadłości likwidacyjnej. W wyniku zainicjowanego przedmiotowym wnioskiem postępowania, Sąd Rejonowy, Wydział Gospodarczy dla Spraw upadłościowych i naprawczych, wydał w dniu 17 października 2011 r. Postanowienie o oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości na podstawie art. 13 ust. 2 ustawy prawo upadłościowe i naprawcze, który stanowi, że sąd może oddalić wniosek o ogłoszenie upadłości w razie stwierdzenia, że majątek dłużnika jest obciążony hipoteką zastawem, zastawem rejestrowym, zastawem skarbowym lub hipoteką morską w takim stopniu, że pozostały jego majątek nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania.

Postanowienie sądu upadłościowego nie zostało ogłoszone w Monitorze Sądowym i Gospodarczym. Wnioskodawca - po powzięciu wiadomości o postanowieniu oraz po ustaleniu właściwego sądu i sygnatury akt sprawy, wystąpił o odpis przedmiotowego Postanowienia, który został mu doręczony w sierpniu 2012 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy podatnik, któremu przysługują względem dłużnika wierzytelności niezabezpieczone, po wydaniu przez Sąd upadłościowy postanowienia oddalającego wniosek o ogłoszenie upadłości likwidacyjnej dłużnika w trybie art. 13 ust. 2 ustawy prawo upadłościowe i naprawcze, ma prawo uznać przysługujące mu względem dłużnika wierzytelności za nieściągalne, o których mowa w. 16 ust. 1 pkt 25a w zw. z. 16 ust. 2 pkt 2a ustawy z dnia 15 lipca 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych i zaliczyć je do kosztów uzyskania przychodów?
   
2. Czy Postanowienie o oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości dłużnika musi być wydane na wniosek podatnika, aby mogło stanowić podstawę do uznania przysługującej podatnikowi wierzytelności za nieściągalną?
   
3. W jakim momencie podatnik może zaliczyć nieściągalną wierzytelność do kosztów uzyskania przychodu, jeśli w 2011r. względem jej dłużnika wydano Postanowienie o oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości w oparciu o art. 13 ust. 2 ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze, zaś podatnik dysponował takim Postanowieniem w 2012r.?
   
   

Zdaniem Spółki, dopuszczalne jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wierzytelności, które nie zostały zabezpieczone w prawnie dopuszczalny sposób, przede wszystkim poprzez ustanowienie ograniczonego prawa rzeczowego w postaci hipoteki i zastawu, w sytuacji gdy względem ich dłużnika zostało wydane Postanowienie o oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości w oparciu o art. 13 ust. 2 ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze (zwanej dalej - „UPN”). Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 25a w zw. z art. 16 ust. 2 pkt 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (zwanej dalej - „ustawą o CIT”), za koszty uzyskania przychodów nie uważa się wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem wierzytelności, które uprzednio na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o CIT zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została udokumentowana m.in. postanowieniem Sądu o oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości obejmującej likwidację majątku, gdy majątek dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania. Wskazać należy, że Sąd, wydając Postanowienie o oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości w oparciu o art. 13 ust. 2 upn stwierdza, że po stronie dłużnika istnieje majątek, z którego może zostać zaspokojony wierzyciel, który ma wierzytelność zabezpieczoną w sposób określony w hipotezie powołanej normy i - jednocześnie - brak jest majątku innego, który pozwalałby na pokrycie nawet kosztów postępowania upadłościowego. Jest to konsekwencją uregulowania zawartego w art. 336 UPN, który stanowi, że sumy uzyskane ze zbycia rzeczy i praw obciążonych hipoteką, zastawem, zastawem rejestrowym, zastawem skarbowym i hipoteką morską przeznacza się na zaspokojenie wierzycieli, których wierzytelności były zabezpieczone na zbytych rzeczach lub prawach z zachowaniem przepisów ustawy. Powyższe oznacza, że w sytuacji oddalenia wniosku o ogłoszenie upadłości w oparciu o art. 13 ust. 2 UPN ochronie podlegają wyłącznie interesy wierzycieli, których wierzytelności są zabezpieczone, bowiem mogą oni uzyskać zapłatę w drodze windykacji indywidualnej i dlatego też - postanowienie Sądu upadłościowego nie może stanowić dla nich podstawy udokumentowania nieściągalności wierzytelności - i tym samym – kosztów uzyskania przychodu. Stanowisko takie potwierdził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w sprawie o sygnaturze akt III SA/Wa 2245/06. Uznać należy, że dla wierzyciela, którego wierzytelności nie są zabezpieczone, postanowienie wydane w oparciu o art. 13 ust. 2 UPN jest postanowieniem oddalającym wniosek z uwagi na brak majątku wystarczającego na pokrycie kosztów postępowania upadłościowego. Bowiem z istniejącego majątku dłużnika mogą się zaspokoić wyłącznie wierzyciele, których wierzytelności są zabezpieczone w sposób określony w art. 13 ust. 2 UPN. Powyższe oznacza, że podatnik, któremu przysługują względem dłużnika wierzytelności niezabezpieczone, po wydaniu przez Sąd upadłościowy postanowienia w trybie art. 13 ust. 2 ustawy prawo upadłościowe i naprawcze oddalającego wniosek o ogłoszenie upadłości likwidacyjnej dłużnika, ma prawo uznać przysługujące mu wierzytelności za nieściągalne, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 25 a w zw. z art. 16 ust. 2 pkt 2a ustawy z dnia 15 lipca 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych i zaliczyć je do kosztów uzyskania przychodów.

Przedstawiając własne stanowisko w zakresie dotyczącym drugiego pytania objętego przedmiotowym wnioskiem wskazać należy, że podatnik nie musi być inicjatorem postępowania, w następstwie którego zostaje wydane postanowienie o oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości podmiotu, wobec którego przysługują podatnikowi wierzytelności, by następczo mógł skorzystać z takiego postanowienia jako podstawy uznania przysługujących mu wierzytelności jako nieściągalnych. Przeciwna interpretacja prowadziłaby do wniosków sprzecznych z istotą postępowania upadłościowego, które - wszczęte przez chociażby wniosek jednego wierzyciela lub samego dłużnika - jest prowadzone w interesie wszystkich wierzycieli. Konkluzje takie godziłyby również w ratio legis art. 16 ust. 2 pkt 2a ustawy o CIT, gdyż oznaczałyby, że w sytuacji zainicjowania postępowania w przedmiocie ogłoszenia upadłości przez samego dłużnika i wydania w jego następstwie postanowienia o oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości z uwagi na to, że majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania upadłościowego – z przepisu art. 16 ust. 1 pkt 25 w zw. z art. 16 ust. 2 pkt 2a ustawy o CIT nie mógłby skorzystać żaden z jego wierzycieli.

Odnosząc się do kwestii momentu zaliczenia nieściągalnych wierzytelności za koszty uzyskania przychodów wskazać należy, że zgodnie z art. 15 ust. 4d Ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia, zaś za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku) albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów (art. 15 ust. 4e Ustawy o CIT). Biorąc pod uwagę, że postanowienie o oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości nie podlega ogłoszeniu w Monitorze Sądowym i Gospodarczym (art. 53 UPN), od podatnika nie można było wymagać jego znajomości, tak jak w przypadku ogłoszeń, z którymi ustawodawca wiąże określone domniemania. Wobec powyższego uznać należy, że podatnik, który dopiero w roku następującym po prawomocnym oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości dłużnika w oparciu o art. 13 ust. 2 UPN był w posiadaniu tego postanowienia, może wierzytelności nieściągalne zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów z chwilą doręczenia mu rozstrzygnięcia, o którym stanowi art. 16 ust. 2 pkt 2a ustawy o CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Spółki w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej przez Spółkę oceny swego stanowiska.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.