INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 07 marca 2011r. (data wpływu do tut. Biura – 10 marca 2011r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych przekazania środków pieniężnych pochodzących z majątku osobistego do majątku objętego wspólnością ustawową - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 marca 2011r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych przekazania środków pieniężnych pochodzących z majątku osobistego do majątku objętego wspólnością ustawową.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 27 grudnia 2010r. wnioskodawca dokonał odpłatnego zbycia (sprzedaży) mieszkania będącego jego majątkiem osobistym (nabytego przed wstąpieniem w związek małżeński). Pieniądze ze sprzedaży w kwocie 205 tys. zł zostały przelane przez stronę kupującą mieszkanie na konto, którego współwłaścicielami są wnioskodawca i żona (wspólność ustawowa małżeńska). W tym samym dniu za pośrednictwem internetu wnioskodawca dokonał przelewu tej kwoty na inne subkonto w ramach tego samego pakietu bankowego. W dniu 05 stycznia 2011r. wnioskodawca dokonał wypłaty w banku kwoty 200 tys. złotych, a kilka minut później wpłacił jej równowartość otrzymaną w wyniku wymiany waluty na EUR w kwocie 50.505 (pięćdziesiąt tysięcy pięćset pięć) EUR na subkonto walutowe prowadzone również w ramach tego samego pakietu bankowego. Wnioskodawca wraz z żoną są współwłaścicielami trzech wyżej wymienionych subkont. W dniu 10 lutego 2010r. (winno być 2011r.) wnioskodawca wymienił na EUR pozostałą kwotę 5 tys. zł pochodzącą ze sprzedaży mieszkania i wpłacił jej równowartość (1.270 EUR) na to samo subkonto walutowe. Całość tych środków pieniężnych 51.775 EUR wnioskodawca przeznaczył na spłatę części kredytu hipotecznego zaciągniętego wspólnie z żoną w styczniu 2010r. na zakup mieszkania nabywanego na zasadzie wspólności ustawowej małżeńskiej. Z sumy tej Bank pobrał na poczet spłat kapitału i odsetek kredytu kwotę 50.528 (pięćdziesiąt tysięcy pięćset dwadzieścia osiem) EUR - stan na dzień 07 marca 2011r. Pozostałą część bank pobierał będzie sukcesywnie co miesiąc w ramach zwykłej raty kapitałowo-odsetkowej. Powyższa kwota (51.775 EUR) nie stanowi darowizny na rzecz żony, natomiast jest nakładem z majątku osobistego męża na majątek wspólny. Środki pochodzące ze sprzedaży mieszkania zostały przelane na konto wspólne ze względu na to, że z tego konta pobierane są raty z tytułu zaciągniętego kredytu hipotecznego. Pozostała kwota 808 EUR jest przeznaczona na pokrycie kolejnych rat kredytu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy przelew pieniędzy pochodzących ze sprzedaży mieszkania będącego majątkiem osobistym wnioskodawcy na konto, którego wnioskodawca wraz z żoną są współwłaścicielami powoduje powstanie zobowiązania podatkowego pomimo, że znaczna część tych środków już została spożytkowana na spłatę rat kapitałowo-odsetkowych kredytu hipotecznego przeznaczonego na zakup wspólnego mieszkania - czyli jest nakładem z majątku osobistego do majątku wspólnego i czy w związku z tym należy zawiadomić o tym fakcie urząd skarbowy...

Zdaniem wnioskodawcy, ponieważ pieniądze pochodzące ze sprzedaży mieszkania będącego jego majątkiem osobistym nie stanowią darowizny na rzecz jego żony lecz są nakładem z majątku osobistego wnioskodawcy do majątku wspólnego (objętego wspólnością majątkową małżeńską) nie powstanie z tego tytułu zobowiązanie podatkowe i nie ma obowiązku zawiadamiania o tym fakcie urzędu skarbowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 28 lipca 1983r. o podatku od spadków i darowizn (t. j. Dz. U. z 2009r. Nr 93, poz. 768) podatkowi od spadków i darowizn, zwanemu dalej „podatkiem”, podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem darowizny.

Jako, że przepisy tej ustawy nie definiują pojęcia „darowizna” należy odwołać się do odpowiednich przepisów Kodeksu cywilnego.

Zgodnie z art. 888 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku. Natomiast z treści art. 890 § 1 wynika, iż oświadczenie darczyńcy powinno być złożone w formie aktu notarialnego, przy czym umowa darowizny zawarta bez zachowania tej formy staje się ważna, jeżeli przyrzeczone świadczenie zostało spełnione. Z kolei w myśl art. 889 Kodeksu cywilnego nie stanowią darowizny następujące bezpłatne przysporzenia:

• gdy zobowiązanie do bezpłatnego świadczenia wynika z umowy uregulowanej innymi przepisami kodeksu;
• gdy kto zrzeka się prawa, którego jeszcze nie nabył albo które nabył w taki sposób, że w razie zrzeczenia się prawo jest uważane za nie nabyte.
  
  

Zatem daną czynność można uznać za darowiznę, jeżeli posiada cechy tegoż zobowiązania, tzn. gdy zostanie złożone oświadczenie darczyńcy o przekazaniu darowizny oraz oświadczenie obdarowanego o jej przyjęciu, a ponadto czynność ta musi polegać na nieodpłatnym świadczeniu darczyńcy (kosztem jego majątku) na rzecz obdarowanego, pod warunkiem, że czynność ta nie została wymieniona w treści cytowanego art. 889 ustawy.

Stosownie do treści art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. Nr 9, poz. 59 ze zm.) z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków. Natomiast w myśl uregulowań art. 33 pkt 1 tego kodeksu do majątku osobistego każdego z małżonków należą przedmioty majątkowe nabyte przed powstaniem wspólności ustawowej,

Zatem w sytuacji gdy z majątku osobistego małżonkowie nabywają dany składnik przyjmowany do ich majątku wspólnego winno temu towarzyszyć stosowne rozporządzenie tym majątkiem (majątkiem osobistym).

Z opisu stanu faktycznego wynika, iż w 2010r. wnioskodawca sprzedał mieszkanie będące jego majątkiem osobistym (nabyte przed wstąpieniem w związek małżeński). Środki pieniężne pochodzące z jego sprzedaży zostały przelane na rachunki bankowe, których współwłaścicielami są wnioskodawca wraz z żoną (pozostający we wspólności ustawowej). Następnie środki te zostały przeznaczone na spłatę części kredytu hipotecznego zaciągniętego wspólnie z żoną w 2010r. na zakup mieszkania nabywanego na zasadzie wspólności ustawowej małżeńskiej.

Odnosząc powyższe do zajętego przez wnioskodawcę, stanowiska, że przekazanie środków pieniężnych nie stanowi darowizny na rzecz żony, lecz jest nakładem z majątku osobistego męża na majątek wspólny podkreślić należy, iż rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest stwierdzenie dopuszczalności rozporządzania przez małżonków poszczególnymi składnikami majątku wspólnego lub odrębnego czy też określenie charakteru prawnego tego rodzaju czynności rozporządzających (może stanowić to domenę ewentualnego postępowania podatkowego). W konsekwencji, w przedmiotowej sprawie kwestia ustalenia skutków prawnych czynności przekazania środków pieniężnych jest wyłącznie okolicznością faktyczną.

Skoro więc w opinii wnioskodawcy, ww. czynność nie stanowi darowizny lecz jest jedynie nakładem z majątku osobistego do majątku wspólnego, a zatem czynnością nie powodującą skutków prawnych w postaci darowizny, to stwierdzić należy, iż czynność nieodpłatnego przekazania, która nie ma charakteru prawnego darowizny w rozumieniu art. 888 Kodeksu cywilnego nie podlega opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn. Podatkowi od spadków i darowizn podlegają bowiem jedynie czynności enumeratywnie wymienione w art. art. 1 ust. 1 tej ustawy, wśród których ustawodawca nie wymienił nakładów uczynionych z majątku osobistego do majątku wspólnego. To czy istotnie przedmiotowa czynność nie stanowi darowizny – i jaki ma rzeczywisty charakter, skoro środki finansowe pochodzące z majątku odrębnego wnioskodawcy przeznaczone zostały na spłatę części kredytu, z którego sfinansowano zakup mieszkania wchodzącego w skład majątku wspólnego - może być ustalone w postępowaniu podatkowym (dowodowym), do którego prowadzenia organ wydający niniejszą interpretację nie jest uprawniony.

Wskazać przy tym należy, iż stosownie do treści § 2 ww. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w związku z art. 14b § 6 ww. ustawy Ordynacja podatkowa, dyrektorzy izb skarbowych upoważnieni są w imieniu ministra właściwego do spraw finansów publicznych do udzielania pisemnych interpretacji indywidualnych w zakresie przepisów prawa podatkowego w rozumieniu art. 3 pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa w sprawach pozostających we właściwości naczelników urzędów i dyrektorów izb skarbowych oraz naczelników urzędów i dyrektorów izb celnych.

Zgodnie z art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej, pod pojęciem przepisów prawa podatkowego rozumie się przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych, przy czym mianem ustaw podatkowych – w rozumieniu art. 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej określa się ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich.

Z powyższych regulacji wynika, że upoważniony dyrektor izby skarbowej ma obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania ustaw podatkowych oraz wydanych na ich podstawie aktów wykonawczych i ratyfikowanych umów międzynarodowych związanych z materią podatkową.

Kwestia, jaki charakter prawny miała czynność przekazania środków pieniężnych, a w szczególności zaś czy ww. czynność stanowi darowiznę nie należy do zakresu przepisów prawa podatkowego w rozumieniu art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej, a w konsekwencji rozstrzygnięcie ww. kwestii nie należy do właściwości organu upoważnionego do wydania interpretacji indywidualnej.

Jeżeli zatem powyższa czynność nie miała charakteru prawnego darowizny, ani nie stanowiła innej czynności wymienionej w art. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn wówczas nie podlega opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn i nie powoduje obowiązku zawiadomienia urzędu skarbowego o jej dokonaniu.

Wobec powyższego stanowisko wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4A, 35-016 Rzeszów po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.