UZASADNIENIE

W dniu 24.10.2012 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu samochodów osobowych przeznaczonych do odsprzedaży.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka jest autoryzowanym dealerem samochodów w Polsce. Do zakresu Jej podstawowej działalności należy m.in. sprzedaż nowych samochodów osobowych i ciężarowych marki X. klientom detalicznym i flotowym.

Do Spółki zwrócił się kontrahent z Niemiec, zajmujący się pośrednictwem w sprzedaży samochodów nowych, z propozycją podpisania umowy na zakup kilkudziesięciu sztuk samochodów nowych. Kontrahent jest firmą, zarejestrowanym podatnikiem VAT w Niemczech i ma aktywny unijny numer identyfikacji podatkowej.

W kontrakcie, jaki miałaby Spółka zawrzeć z kontrahentem, mają pojawić się następujące warunki zakupu: Spółka rejestruje w polskim wydziale komunikacji samochody objęte kontraktem jako własne, Spółka nie wykorzystuje tych samochodów w innych celach niż ich dalsza odsprzedaż (kontrola stanu liczników przebiegu pojazdów), koszty rejestracji tych samochodów będą elementem ceny ich sprzedaży.

Według opinii Spółki, operacja sprzedaży zarejestrowanych, nowych samochodów osobowych zgodnie z warunkami zawartego kontraktu pozwala Spółce na zastosowanie art. 3 ust. 2 pkt 7 ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o transporcie drogowym (Dz. U. z 2011 r., Nr 102, poz. 585) w powiązaniu z art. 86 ustawy o VAT i odliczenie VAT naliczonego w fakturach zakupu sprzedanych w ramach tego kontraktu samochodów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy, mimo faktu zarejestrowania nowych samochodów w wydziale komunikacyjnym, bo tego wymagałyby zapisy kontraktu, Spółka ma prawo do zastosowania art. 3 ust. 2 pkt 7 ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o transporcie drogowym ( Dz. U. z 2011r., Nr 102, poz. 585) w powiązaniu z art. 86 ustawy o VAT i odliczenia VAT naliczonego w fakturach zakupu samochodów, objętych kontraktem?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Stosownie do treści przepisu art. 3 ust. 2 pkt 7 ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o transporcie drogowym, ograniczenie w odliczeniu podatku naliczonego, o którym mówi art. 86 ustawy o VAT w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, nie dotyczy przypadków, gdy przedmiotem działalności podatnika jest odsprzedaż tych samochodów.

Umowa zawarta pomiędzy Spółką a niemieckim kontrahentem dotyczy samochodów nowych, nabytych przez Spółkę w celu ich dalszej odsprzedaży. Rejestracja tych samochodów w polskim urzędzie komunikacyjnym i nadanie im numerów rejestracyjnych, nie powoduje, w tym przypadku, zmiany ich przeznaczenia z dalszej odsprzedaży na użytkowanie własne. Samochody będą wciąż przeznaczone do odsprzedaży w ramach zawartej umowy sprzedaży.

Kontrahent, zapisami w umowie, zabezpiecza się przed możliwością używania tych samochodów przez Spółkę, poprzez kontrolę liczników przebiegów pojazdu i będzie miał prawo do odstąpienia od zakupu, gdyby samochód został wykorzystany w innych celach niż sprzedaż.

W związku z tym, że rejestracja byłaby w tym przypadku tylko elementem zawartej umowy sprzedaży, wymaganym przez kontrahenta, Spółka, poprzez fakt rejestracji pojazdów, nie zmienia ich przeznaczenia. Dla Spółki pojazdy te byłby wciąż towarem do dalszej odsprzedaży konkretnemu klientowi, zgodnie z wcześniej zawartym kontraktem.

Reasumując: dla Spółki sam fakt zarejestrowania pojazdów zgodnie z warunkami zawartego kontraktu, nie zmienia przeznaczenia pojazdów. Pojazdy te przeznaczone są tylko i wyłącznie do dalszej odsprzedaży. Dlatego też, Spółka ma prawo do zastosowania art. 3 ust. 2 pkt 7 ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o transporcie drogowym (Dz. U. z 2011r., Nr 102, poz. 585) w powiązaniu z art. 86 ustawy o VAT i pełnego odliczenia VAT naliczonego w fakturach zakupu, sprzedanych, w ramach tak podpisanego kontraktu, pojazdów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Generalna zasada określająca prawne możliwości odliczenia podatku naliczonego wyrażona jest w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”, zgodnie z którym, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na podstawie art. 86 ust. 2 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi:

1. suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:
   
   1. z tytułu nabycia towarów i usług,
      
   2. potwierdzających dokonanie przedpłaty (zaliczki, zadatku, raty), jeżeli wiązały się one z powstaniem obowiązku podatkowego,
      
   3. od komitenta z tytułu dostawy towarów będącej przedmiotem umowy komisu
   - z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4;
   
2. w przypadku importu towarów – suma kwot podatku wynikająca z dokumentu celnego i deklaracji importowej, z zastrzeżeniem pkt 5;
   
3. zryczałtowany zwrot podatku, o którym mowa w art. 116 ust. 6;
   
4. kwota podatku należnego z tytułu:
   
   
   1. świadczenia usług, dla którego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 lub 8 podatnikiem jest ich usługobiorca,
      
   2. dostawy towarów, dla której zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 lub 7 podatnikiem jest ich nabywca,
      
   3. wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów;
   
   
5. kwota podatku należnego z tytułu importu towarów – w przypadkach, o których mowa w art. 33a;
   
6. różnica podatku, o której mowa w art. 29 ust. 18 i art. 37.
   
   
   

Ponadto, na mocy ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 247, poz. 1652 ze zm.), zwanej dalej: „ustawą nowelizującą”, z dniem 1 stycznia 2011 r., dodano m.in. przepis art. 86a ust. 1-10 ustawy o podatku od towarów i usług, w którym określono zasady odliczenia podatku naliczonego związanego z nabyciem samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

Stosownie do art. 9 pkt 2 ustawy nowelizującej (w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2013 r.), dodane przepisy art. 86a ust. 1-10 wchodzą w życie z dniem 1 stycznia 2014 r. Natomiast, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r. kwestie związane z odliczeniem podatku od towarów i usług związanego z nabyciem samochodów, regulują przepisy art. 3-6 ustawy nowelizującej.

Zgodnie z treścią art. 3 ust. 1 ustawy nowelizującej (w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2013r.), w okresie od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy do dnia 31 grudnia 2013r., w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2 ustawy zmienianej w art. 1 (tj. ustawy o podatku od towarów i usług), stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca – nie więcej jednak niż 6.000 zł, z zastrzeżeniem ust. 2.

Z kolei, art. 3 ust. 2 ustawy nowelizującej stanowi, iż przepis ust. 1 nie dotyczy:

1. pojazdów samochodowych mających jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van;
   
2. pojazdów samochodowych mających więcej niż jeden rząd siedzeń, które oddzielone są od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą i u których długość części przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona po podłodze od najdalej wysuniętego punktu podłogi pozwalającego postawić pionową ścianę lub trwałą przegrodę pomiędzy podłogą a sufitem do tylnej krawędzi podłogi, przekracza 50% długości pojazdu; dla obliczenia proporcji, o której mowa w zdaniu poprzednim, długość pojazdu stanowi odległość pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a tylną krawędzią podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona w linii poziomej wzdłuż pojazdu pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a punktem wyprowadzonym w pionie od tylnej krawędzi podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków;
   
3. pojazdów samochodowych, które mają otwartą część przeznaczoną do przewozu ładunków;
   
4. pojazdów samochodowych, które posiadają kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu;
   
5. pojazdów samochodowych będących pojazdami specjalnymi w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku do niniejszej ustawy;
   
6. pojazdów samochodowych konstrukcyjnie przeznaczonych do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą – jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
   
7. przypadków, gdy przedmiotem działalności podatnika jest:
   1. odprzedaż tych samochodów (pojazdów) lub
      
   2. oddanie w odpłatne używanie tych samochodów (pojazdów) na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze i te samochody (pojazdy) są przez podatnika przeznaczone wyłącznie do wykorzystania na te cele przez okres nie krótszy niż sześć miesięcy.
      
   
   
   

W myśl art. 3 ust. 3 ustawy nowelizującej, spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ust. 2 pkt 1-4 stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz przepisy rozporządzenia wykonawczego do tej ustawy nie definiują pojęcia „pojazd samochodowy”, dlatego też należy odwołać się do przepisów ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 1137 ze zm.). Jak wskazuje art. 2 pkt 31 i pkt 33 ww. ustawy Prawo o ruchu drogowym, „pojazd” oznacza środek transportu przeznaczony do poruszania się po drodze oraz maszynę lub urządzenie do tego przystosowane, zaś „pojazd samochodowy” - pojazd silnikowy, którego konstrukcja umożliwia jazdę z prędkością przekraczającą 25 km/h; określenie to nie obejmuje ciągnika rolniczego.

W świetle powyższego uznać należy, iż obowiązujące od dnia 1 stycznia 2011 r. ograniczenia wynikające z art. 3 ustawy nowelizującej nie mają zastosowanie do pojazdów samochodowych w przypadku, gdy przedmiotem działalności podatnika jest odsprzedaż tych samochodów (pojazdów), a także nie mają zastosowania do pojazdów samochodowych będących pojazdami specjalnymi w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku do niniejszej ustawy.

Z wniosku wynika, że Spółka, autoryzowany dealer samochodowy, w ramach podstawowej działalności prowadzi sprzedaż nowych samochodów osobowych i ciężarowych marki X. dla klientów detalicznych i flotowych. Spółka zamierza podpisać umowę na sprzedaż kilkudziesięciu sztuk nowych samochodów osobowych z kontrahentem z Niemiec, który jest zarejestrowanym podatnikiem VAT w Niemczech. W zawartym kontrakcie pojawi się warunek, aby Spółka zarejestrowała w polskim wydziale komunikacji samochody objęte kontraktem jako własne, a jednocześnie Spółka nie będzie wykorzystywać tych pojazdów w celach innych niż ich dalsza odsprzedaż.

Spółka podkreśla, że umowa zawarta z kontrahentem dotyczy samochodów nowych, nabytych przez Spółkę w celu ich dalszej odsprzedaży. Rejestracja tych samochodów w polskim urzędzie komunikacyjnym i nadanie im numerów rejestracyjnych nie spowoduje zmiany ich przeznaczenia z dalszej odsprzedaży na użytkowanie własne. Samochody będą wciąż przeznaczone do odsprzedaży w ramach zawartej umowy sprzedaży.

Biorąc zatem pod uwagę powołane przepisy prawa i opierając się na przedstawionym przez Spółkę opisie sprawy należy stwierdzić, że w opisanej sytuacji w odniesieniu do pojazdów samochodowych mających być przedmiotem kontraktu, Wnioskodawcy przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur zakupu tych pojazdów. Fakt rejestracji samochodów na Spółkę pozostaje w tym przypadku bez wpływu na charakter tych pojazdów jako towarów handlowych, przeznaczonych w momencie zakupu do dalszej odsprzedaży.

Reasumując, Wnioskodawcy, którego przedmiotem działalności jest sprzedaż samochodów, na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT w związku z art. 3 ust. 2 pkt 7 lit. a) ustawy nowelizującej, przysługuje pełne prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wykazanego na fakturach zakupu przedmiotowych pojazdów. Przepis art. 3 ust. 1 ustawy nowelizującej nie ma bowiem w tym przypadku zastosowania.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy uznaje się za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.