INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółdzielni przedstawione we wniosku z dnia 10 lutego 2011 r. (data wpływu 14 lutego 2011 r.) uzupełnionym pismem z dnia 22 marca 2011 r. (data wpływu 25 marca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych:

• jest prawidłowe - w części dotyczącej możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zasądzonych wyrokiem sądu zobowiązań z tytułu zwrotu nakładów poniesionych na ulepszenie wynajmowanego obiektu oraz odsetek od tych zobowiązań,
• jest nieprawidłowe – w części dotyczącej możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z prowadzonym postępowanie sadowym.

UZASADNIENIE

W dniu 14 lutego 2011 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zasądzonych wyrokiem sądu zobowiązań z tytułu zwrotu nakładów poniesionych na ulepszenie wynajmowanego budynku oraz placu.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 27 lipca 2010 r. zapadł wyrok Sądu Okręgowego nakazujący Wnioskodawcy zapłatę 37.219,41 zł na rzecz powoda tytułem zwrotu nakładów poniesionych na ulepszenie wynajmowanej od Spółdzielni powierzchni budynku oraz prac dotyczących wynajmowanego placu przez powoda. Do najmu lokalu doszło w dwóch etapach. Najpierw wg umowy z dnia 31 stycznia 2007 r., nazwanej przez strony „wstępną”, powód miał lokal przygotować do użytkowania (wykonując osiem rodzajów robót określonych w tej umowie), a następnie dnia 10 marca 2007 r. zawarto umowę najmu, dotyczącą budynku wolnostojącego o powierzchni 51 m² i placu wokół tego budynku o powierzchni 135 m², dla celów biurowo-magazynowych. Roboty przewidziane w umowie wstępnej obciążały powoda, a pozostałe nakłady, których powód dokonał we własnym zakresie nie zostały mu zwrócone. Bezsporne jest, że po wypowiedzeniu umowy najmu Spółdzielnia budynek i plac z ulepszeniami przyjęła, bez żądania przywrócenia stanu poprzedniego.

W uzasadnieniu wyroku Sąd przytoczył art. 676 kodeksu cywilnego, który stanowi, że jeżeli najemca ulepszył rzecz najętą wynajmującemu, z braku odmiennej umowy, wynajmujący może według swojego wyboru albo zatrzymać ulepszenie za zapłatę sumy odpowiadającej ich wartości w chwili zwrotu, albo żądać przywrócenia stanu poprzedniego. Zatem co do pozostałych, omawianych nakładów, które wykroczyły poza zakres umowy najmu Sąd uznał, że należało je wycenić po cenie rynkowej bez względu na to, czy dokonano ich za zgodą, czy bez zgody wynajmującego. Do wykonanych robót, o których mowa, Sąd zaliczył:

• rozebranie silosu po karbicie (skucie ścian zbiornika, zasypanie zbiornika gruzem, wylanie szlichty cementowej, przygotowanie zbrojenia),
• remont kanalizacji (demontaż trylinki, przebicie otworu przez ścianę budynku, przebicie otworu w studni, rozkucie posadzki w budynku, wykop w budynku, wykop na placu, montaż rury PCV, zasypanie wykopu pospółką, uzupełnienie posadzki, ułożenie trylinki),
• izolacja budynku i drenaż
• demontaż wiaty i wentylatorów, remont dachu i ogrodzenia, zamontowanie sufitu podwieszanego, ocieplenie elewacji.

Skoro Spółdzielnia nie żądała przywrócenia stanu poprzedniego wynajmowanych powierzchni i ulepszenie zatrzymała, wyrokiem Sądu zapłaciła najemcy (powodowi) dnia 7 grudnia 2010 r. większą część kwoty wyliczonej przez biegłego w wysokości 32.229,54 zł tytułem należności głównej i 8.583,70 zł, tytułem odsetek, jak również 1056 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Na roboty te Wnioskodawca nie otrzymał i nie otrzyma faktury od wynajmującego. Wynajmowana powierzchnia, której dotyczył spór została w międzyczasie sprzedana w dniu 6 maja 2009 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy zapłata zobowiązań nieujętych wcześniej w księgach rachunkowych, związanych z pracami budowlanymi może być potraktowana jako koszt związany ze sprzedażą środka trwałego, którego wartość została wcześniej podniesiona...
2. Czy wystarczającym dokumentem ujęcia tych wydatków w księgach jest wyrok Sądu nakazujący zapłatę tych zobowiązań, bowiem Wnioskodawca nie posiada faktur od wykonawców na powyższe prace...

Przedmiot niniejszej interpretacji indywidualnej stanowi odpowiedź w zakresie możliwości zakwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów zasądzonych wyrokiem sądu zobowiązań z tytułu zwrotu nakładów poniesionych na ulepszenie wynajmowanego budynku oraz placu (pytanie pierwsze). Wniosek Spółdzielni w części dotyczącej pytania drugiego, t.j. odpowiedniego udokumentowania ww. wydatków dla ujęcia ich w księgach Wnioskodawcy, zostanie rozpatrzony odrębnym rozstrzygnięciem.

Odnosząc się do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego oraz interpretacji indywidualnej o sygnaturze IBPB3/423-675/08/PC Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, Wnioskodawca uznaje, że zapłata zobowiązań nieujętych wcześniej w księgach rachunkowych, związanych z pracami budowlanymi w wartości netto zasądzonych przez Sąd stanowi w całości wraz z odsetkami i zwrotem kosztów procesu koszt podatkowy. Zazwyczaj całość wydatków związanych z pracami budowlanymi winna podwyższać wartość środka trwałego w myśl przepisów art. 16g ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który stanowi, że za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14, uważa się w razie wytworzenia we własnym zakresie koszt wytworzenia. Za koszt wytworzenia, zgodnie z art. 16g ust. 4 tej ustawy, uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych.

Jednakże wynajmowana wcześniej powierzchnia została sprzedana przed dniem dokonania przez Spółkę zapłaty w dniu 7 grudnia 2010 r. za wykonane prace na mocy wyroku Sądu z dnia 27 lipca 2010 r. W momencie sprzedaży niezamortyzowaną część środka trwałego odnosi się w koszty.

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Zapis art. 15 ust. 1 ww. ustawy pozwala podatnikowi odliczyć od przychodów wszelkie koszty ich uzyskania pod warunkiem, że będą one miały związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wysokość osiągniętego przychodu lub mają służyć zabezpieczeniu lub zachowaniu źródła przychodów. Jednocześnie podkreślenia wymaga, iż prawidłowe zaliczenie wydatku do kosztów uzyskania przychodów uwarunkowane jest nie tylko wykazaniem jego celowości i związku z przychodem, ale także prawidłowym udokumentowaniem. Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m. Odrębnymi przepisami, o których mowa wyżej, jest ustawa o rachunkowości. Przepis art. 20 i 21 tej ustawy określają dowody źródłowe stanowiące podstawę zapisów w księgach rachunkowych i elementy dowodu źródłowego. Zgodnie z przepisem art. 21 ust. 1 ustawy o rachunkowości dowód księgowy powinien zawierać co najmniej:

1. określenie rodzaju dowodu i jego numeru identyfikacyjnego,
2. określenie stron (nazwy, adresy) dokonujących operacji gospodarczej,
3. opis operacji oraz jej wartość, jeżeli to możliwe, określoną także w jednostkach naturalnych,
4. datę dokonania operacji, a gdy dowód został sporządzony pod inną datą - także datę sporządzenia dowodu,
5. podpis wystawcy dowodu oraz osoby, której wydano lub od której przyjęto składniki aktywów,
6. stwierdzenie sprawdzenia i zakwalifikowania dowodu do ujęcia w księgach rachunkowych przez wskazanie miesiąca oraz sposobu ujęcia dowodu w księgach rachunkowych (dekretacja), podpis osoby odpowiedzialnej za te wskazania.

Natomiast zgodnie z ust. 1a tegoż artykułu można zaniechać zamieszczania na dowodzie danych, o których mowa w ust. 1 pkt 5 i 6, jeżeli wynika to z odrębnych przepisów lub techniki dokumentowania zapisów księgowych. Jeżeli więc, wyrok zawiera ww. elementy dowodu księgowego to może stanowić podstawę zapisu w księgach rachunkowych.

Odsetki zostały zapłacone za nieterminowe uregulowanie zobowiązania, więc stanowią koszt podatkowy, tak jak i zwrot kosztów procesu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe w części dotyczącej możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zasądzonych wyrokiem sądu zobowiązań z tytułu zwrotu nakładów poniesionych na ulepszenie wynajmowanego obiektu oraz odsetek od tych zobowiązań oraz nieprawidłowe w części dotyczącej możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z prowadzonym postępowanie sadowym.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000 r. nr 54, poz. 654 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych – wydatki na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Ustawodawca postanowił bowiem w treści art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ww. ustawy, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części. Wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem pkt 8a, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Z uwagi na to, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia. Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl natomiast art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zatem aby składnik majątku podatnika można było uznać za środek trwały musi spełniać on następujące warunki:

• musi stanowić własność lub współwłasność podatnika,
• przewidywany okres jego używania jest dłuższy niż rok,
• jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Co istotne, przedmiot ten w dniu przyjęcia do używania powinien być kompletny i zdatny do użytku, jednak w przepisach podatkowych brak jest wyjaśnienia tych pojęć. Przyjąć należy więc, iż składnik majątku spełnia te kryteria, jeśli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem oraz jest sprawny technicznie i zalegalizowany prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Spółdzielnia wynajmowała innemu podmiotowi plac wraz ze znajdującym się na nim budynkiem. Do najmu doszło w dwóch etapach. Zgodnie z umową z dnia 31 stycznia 2007 r., nazwaną przez strony „wstępną”, wynajmujący miał lokal przygotować do użytkowania. W dniu 10 marca 2007 r. zawarto natomiast właściwą umowę najmu, dotyczącą budynku wolnostojącego o powierzchni 51 m² i placu wokół tego budynku o powierzchni 135 m², dla celów biurowo-magazynowych. Roboty przewidziane w umowie wstępnej obciążały najemcę, a pozostałe nakłady, których najemca dokonał we własnym zakresie nie zostały mu zwrócone. Po wypowiedzeniu umowy najmu Spółdzielnia budynek i plac z ulepszeniami przyjęła, bez żądania przywrócenia stanu poprzedniego.

Z przedstawionych okoliczności wynika również, iż w dniu 27 lipca 2010 r. zapadł wyrok nakazujący Wnioskodawcy zapłatę 37.219,41 zł na rzecz powoda (najemcy) tytułem zwrotu nakładów poniesionych na ulepszenie wynajmowanej od Spółdzielni powierzchni budynku oraz prac dotyczących wynajmowanego placu. Zgodnie bowiem z art. 676 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) jeżeli najemca ulepszył rzecz najętą wynajmującemu, z braku odmiennej umowy, wynajmujący może według swojego wyboru albo zatrzymać ulepszenie za zapłatę sumy odpowiadającej ich wartości w chwili zwrotu, albo żądać przywrócenia stanu poprzedniego. Odnośnie pozostałych nakładów, które wykroczyły poza zakres umowy najmu Sąd uznał, że należało je wycenić po cenie rynkowej bez względu na to, czy dokonano ich za zgodą, czy bez zgody wynajmującego.

Wyrokiem Sądu Spółdzielnia zapłaciła najemcy (powodowi) dnia 7 grudnia 2010 r. większą część kwoty wyliczonej przez biegłego w wysokości 32.229,54 zł tytułem należności głównej i 8.583,70 zł, tytułem odsetek, jak również 1056 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Na roboty te Wnioskodawca nie otrzymał i nie otrzyma faktury od wynajmującego.

Co istotne, wynajmowana powierzchnia, której dotyczył spór, została sprzedana w dniu 6 maja 2009 r., a więc przed dokonaniem zapłaty stosownie do wyroku sądowego.

Nie ulega wątpliwości, że w momencie sprzedaży, jak słusznie wskazuje Wnioskodawca, wydatki na nabycie (wytworzenie) środka trwałego, pomniejszone o dokonane odpisy amortyzacyjne odnosi się w koszty uzyskania przychodów, stosownie do treści art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ww. ustawy.

Wartość początkowa środka trwałego, od której dokonuje się odpisów amortyzacyjnych, to stosownie do treści art. 16g ust. 1 pkt 1 i pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, cena nabycia (w razie odpłatnego nabycie) lub koszt wytworzenia (w razie wytworzenia we własnym zakresie).

Odpowiednio z kolei do art. 16g ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Zatem do wydatków na ulepszenie środków trwałych zalicza się wydatki na ich:

• przebudowę, czyli zmianę (poprawienie) istniejącego stanu środków trwałych na inny,
• rozbudowę, t.j. powiększenie (rozszerzenie) składników majątkowych, w szczególności zaś budynków i budowli, linii technologicznych itp.,
• rekonstrukcję, t.j. odtworzenie (odbudowanie) zużytych całkowicie lub częściowo składników majątkowych,
• adaptację, t.j. przystosowanie (przerobienie) składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu, niż wskazywało jego pierwotne przeznaczenie, albo nadanie temu składnikowi nowych cech użytkowych,
• modernizację, t.j. unowocześnienie środków trwałych.

Aby prawidłowo określić charakter ponoszonych wydatków z tytułu zwrotu poczynionych przez najemcę nakładów w środku trwałym Spółdzielni, należy zbadać sam cel nakładów poczynionych przez najemcę. Z przedstawionych okoliczności wynika natomiast, iż najemca wykorzystywał najmowany obiekt dla celów biurowo – magazynowych.

W tym miejscu warto podkreślić, iż zgodnie z art. 16a ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych amortyzacji podlegają również niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera legalnej definicji „inwestycji w obcych środkach trwałych”, ale przyjmuje się, że stanowią je wszelkie nakłady adaptacyjne poniesione w wykorzystywanym na potrzeby działalności gospodarczej budynku (lokalu), którego podatnik nie jest właścicielem, lecz najemcą lub dzierżawcą.

W przedmiotowym stanie faktycznym doszło do adaptacji obiektu należącego do Wnioskodawcy, skutkiem czego najemca poniósł szereg wydatków. Do przedmiotowych nakładów zaliczono:

• rozebranie silosu po karbicie (skucie ścian zbiornika, zasypanie zbiornika gruzem, wylanie szlichty cementowej, przygotowanie zbrojenia),
• remont kanalizacji (demontaż trylinki, przebicie otworu przez ścianę budynku, przebicie otworu w studni, rozkucie posadzki w budynku, wykop w budynku, wykop na placu, montaż rury PCV, zasypanie wykopu pospółką, uzupełnienie posadzki, ułożenie trylinki),
• izolacja budynku i drenaż
• demontaż wiaty i wentylatorów, remont dachu i ogrodzenia, zamontowanie sufitu podwieszanego, ocieplenie elewacji.

Podkreślenia wymaga, iż w kontekście art. 676 Kodeksu cywilnego wartość tych nakładów, traktowanych jako ulepszenie rzeczy najętej zwiększa wartość tej rzeczy w chwili wygaśnięcia umowy najmu. W rozumieniu bowiem tego przepisu ulepszeniami rzeczy są dokonane na nią przez najemcę nakłady, które w chwili wydania rzeczy wynajmującemu zwiększają jej wartość lub też użyteczność.

Biorąc jednak pod uwagę okoliczność, iż Spółdzielnia dokonała sprzedaży przedmiotowego obiektu przed dokonaniem zapłaty za dokonane przez najemcę prace adaptacyjne stosownie do wyroku sądowego, w przedmiotowym stanie faktycznym nie znajdzie zastosowania art. 16g ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Mając jednak na uwadze treść art. 676 Kodeksu cywilnego, nie sposób nie zauważyć związku wydatków stanowiących zapłatę za „ulepszony” przez najemcę obiekt należący do Spółdzielni z uzyskiwanymi przez Wnioskodawcę przychodami z tytułu jego wcześniejszego wynajmu. Nakłady poczynione w przedmiotowym obiekcie mogły również mieć wpływ na cenę uzyskaną w wyniku jego sprzedaży. Jeśli więc Spółdzielnia z ekonomicznie uzasadnionych przyczyn przyjęła poczynione nakłady we własnym obiekcie bez żądania przywrócenia stanu pierwotnego, to przy założeniu spełnienia przesłanek związku przyczynowo skutkowego poniesionych wydatków z uzyskiwanymi przychodami, przedmiotowe wydatki w postaci większej części kwoty wyliczonej przez biegłego w wysokości 32.229,54 zł tytułem należności głównej, mogą stanowić koszt podatkowy tym bardziej, że Wnioskodawca w sytuacji przyjęcia takich nakładów jest zobowiązany na podstawie przepisów prawa do ich ponoszenia (kosztu tego zgodnie z prawem nie może wtedy uniknąć).

Odnośnie natomiast odsetek dotyczących przedmiotowego zobowiązania, wskazać należy, iż stosownie do przepisu art. 16 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszt uzyskania przychodów naliczonych, lecz nie zapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów).

A contrario, zapłacone odsetki od przedmiotowego zobowiązania mogą również stanowić koszty uzyskania przychodów.

Co do zasady ponoszone przez Wnioskodawcę wydatki zasądzone wyrokiem sądu stanowiące zwrot poniesionych przez najemcę nakładów w obiekcie należącym do Spółdzielni powinny zwiększyć jego wartość początkową stosownie do treści art. 16g ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Skoro jednak Spółdzielnia dokonała sprzedaży tego obiektu jeszcze przed zapadnięciem wyroku zasądzającego zwrot poniesionych przez najemcę nakładów w tym obiekcie, poniesione (zapłacone) wydatki tytułem należności głównej oraz tytułem odsetek, stanowiące zwrot nakładów najemcy w środku trwałym Wnioskodawcy, mogą zostać jednorazowo zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Odnosząc się natomiast do wydatków związanych z prowadzonym postępowaniem sądowym, należy stwierdzić, iż przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawierają szczególnych rozwiązań dotyczących zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztów procesowych. Jednakże z faktu niezaliczenia danej kategorii wydatku do wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów na podstawie wyłączenia zawartego w art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie wynika automatyczny wniosek, że wydatek ten może stanowić koszt uzyskania przychodów. Wydatek ten musi bowiem spełniać ogólną zasadę zawartą w art. 15 ust. 1 tej ustawy, t.j. zostać poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Każdy przypadek ponoszonych kosztów sądowych należy rozpatrywać indywidualnie pod kątem możliwości zaliczenia wydatku z tego tytułu do kosztów uzyskania przychodów.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że to nie Wnioskodawca wystąpił jako powód lecz najemca obiektu Spółdzielni. To najemca podjął więc czynności zmierzające do ochrony swoich interesów, a więc zwrotu nakładów poniesionych w obiekcie Spółdzielni.

Zgodnie z art. 98 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.) strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Ww. przepisy do kosztów procesu zaliczają między innymi koszty zastępstwa procesowego. Koszty takie ponoszone są na wynagrodzenie prawnika, który reprezentuje interesy powoda i działa w jego imieniu i na jego rzecz. Jeżeli strona przeciwna przegrywa sprawę zostaje zobowiązana do ich poniesienia. W takim przypadku nie zachodzi więc związek przyczynowo – skutkowy pomiędzy poniesieniem kosztów procesowych, a osiągnięciem przychodu lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodu. Koszty sądowe poniesione przez dłużnika, generalnie nie mogą więc stanowić kosztów uzyskania przychodów, bowiem stosownie do postanowień art. 15 ust. 1 ww. ustawy nie są kosztami związanymi z osiągnięciem przychodu. Nie można też powiedzieć, iż w przedstawionym stanie faktycznym będą to koszty, które można by ocenić jako służące zachowaniu źródła przychodów.

Jednocześnie podkreślenia wymaga, iż prawidłowe zaliczenie wydatku do kosztów uzyskania przychodów uwarunkowane jest nie tylko wykazaniem jego celowości i związku z przychodem, ale także prawidłowym udokumentowaniem. Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.