INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony przedstawione we wniosku z dnia 24.05.2011 r. (data wpływu 26.05.2011 r.) oraz uzupełnieniu wniosku (data nadania 19.08.2011 r., data wpływu 22.08.2011 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie Nr IPPB1/415-501/11-2/ES z dnia 04.08.2011 r. (data nadania 04.08.2011 r., data doręczenia – 12.08.2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej oraz skutków podatkowych zbycia środka trwałego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26.05.2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej oraz skutków podatkowych zbycia środka trwałego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca od dnia 1 grudnia 2010 roku jako osoba fizyczna rozpoczął pozarolniczą działalność gospodarczą (indywidualna praktyka lekarska). Nie jest płatnikiem VAT. Jako formę opodatkowania wybrał opodatkowanie według jednolitej 19% stawki podatku.

Na podstawie art. 22a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) z dniem 1 grudnia 2010 r. wprowadził do ewidencji środków trwałych, poprzez oświadczenie, samochód osobowy dotychczas używany do celów prywatnych. W konsekwencji w kolejnych miesiącach (styczeń - kwiecień 2011 r.) samochód osobowy podlegał odpisom amortyzacyjnym.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 oraz art. 22g ust. 3 ww. ustawy jako wartość początkową Wnioskodawca przyjął cenę nabycia samochodu osobowego - nabycie miało miejsce w 2006 roku (Wnioskodawca posiada fakturę VAT na kwotę brutto 35.000 zł). Od kolejnego miesiąca działalności gospodarczej (styczeń 2011 r.) Wnioskodawca ponosił w związku z tym odpisy amortyzacyjne (zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 2 ww. ustawy amortyzacja liniowa, stawka indywidualna 40 proc., każdorazowy odpis w kwocie 1.166,67 zł.

W kwietniu 2011 r. Wnioskodawca otrzymał ofertę od firmy leasingowej leasingu nowego samochodu osobowego. W konsekwencji podjął decyzję o zawarciu umowy na leasing samochodu osobowego, przy jednoczesnej decyzji o sprzedaży posiadanego przez niego samochodu osobowego wprowadzonego do ewidencji środków trwałych - sprzedaż ta miała miejsce w dniu 15 kwietnia 2011 r. za cenę 9.000 zł.

Przeprowadzona operacja sprzedaży samochodu osobowego spowodowała w kwietniu br. umorzenie środka trwałego na kwotę 30.333,32 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy dokonana w dniu 1 grudnia 2010 r. wycena samochodu osobowego wprowadzonego do ewidencji środków trwałych tj. określenie wartości początkowej samochodu osobowego zostało przeprowadzone w sposób prawidłowy...,
2. Jak należy interpretować pojęcie „przewidywany okres używania dłuższy niż rok”, w oparciu o które to pojęcie dokonuje się kwalifikacji posiadanego środka transportu jako środka trwałego wykorzystywanego przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, co w konsekwencji pozwala mu na dokonanie odpisów amortyzacyjnych z tytułu posiadanego środka trwałego...,
3. Czy podatnik samodzielnie decyduje o przewidywanym okresie używania... Jakie są skutki podatkowe sytuacji, w której podatnik błędnie oszacował przewidywany okres używania środka trwałego tj. rzeczywisty okres używania okaże się krótszy niż tzw. przewidywany okres używania określony zgodnie z przedmiotową ustawą jako dłuższy niż rok...,
4. Czy, sprzedając samochód osobowy ujęty uprzednio w ewidencji środków trwałych, używany faktycznie krócej niż tzw. przewidywany okres używania dłuższy niż rok, podatnik można wykazać jego niezamortyzowaną wartość jako koszt uzyskania przychodów...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) wartość początkowa posiadanego środka trwałego (samochód osobowy) została ustalona w oparciu ocenę nabycia samochodu osobowego zgodnie z posiadaną fakturą VAT wystawioną w dniu 19 grudnia 2006 r. na kwotę brutto 35.000 zł.

Na podstawie art. 22a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) podatnik zakwalifikował posiadany środek transportu (samochód osobowy) jako środek trwały i wprowadził go do ewidencji środków trwałych z uwagi na fakt, iż spełniał on wymienione w ustawie kryteria, m.in. przewidywany okres używania dłuższy niż rok. W rezultacie podatnik dokonywał następnie odpowiednich odpisów amortyzacyjnych. W wyniku sprzedaży samochodu, oprócz rejestracji odpowiedniego przychodu z tego tytułu, podatnik konsekwentnie dokonał odpisu niezamortyzowanej wartości samochodu osobowego. Postępowanie to należy uznać za prawidłowe. Zmienność otoczenia w życiu gospodarczym powoduje, że rzeczywisty okres używania środka transportu może się okazać krótszy od przewidywanego okresu używania. Przewidywany okres używania stanowi w tym przypadku zamiar podatnika. Nie da się w pełni przewidzieć przyszłych zdarzeń w prowadzonej działalności gospodarczej. Podatnik nie dokonał więc błędnej kwalifikacji posiadanego środka transportu jako środka trwałego, w przypadku gdy stan rzeczywisty różni się od przewidywanego. Tym samym organ podatkowy nie może kwestionować obiektywnych przesłanek, jakimi kierował się podatnik w przeszłości, tj. w chwili podejmowania decyzji co do uznania samochodu osobowego jako środka trwałego, gdyż to podatnik samodzielnie decyduje o przewidywanym okresie używania. W rezultacie odpowiednie odpisy amortyzacyjne dokonane po wprowadzeniu środka transportu do ewidencji środków trwałych oraz umorzenie wartości niezamortyzowanej samochodu osobowego dokonane w wyniku sprzedaży przed upływem roku należy uznać za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

• nie może być wymieniony w art. 23 w/w ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów, musi być należycie udokumentowany.
  
  

Generalnie należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, iż konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest wartość początkowa środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych. W myśl bowiem art. 22f ust. 1 ww. ustawy podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b. Sposób ustalania tej wartości reguluje art. 22g ww. ustawy.

Stosownie do art. 22g ust. 1 pkt 1 ww ustawy za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych z uwzględnieniem ust. 2-18 uważa się w razie nabycia w drodze kupna cenę nabycia. Zgodnie z art. 22g ust. 3 ww. ustawy za cenę nabycia, uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Natomiast w myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Jak wynika z powyższego przepisu niezamortyzowana wartość środka trwałego stanowi koszt uzyskania przychodów przy określeniu dochodu z odpłatnego zbycia składnika majątku.

W myśl art. 24 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, u podatników, którzy zgodnie z obowiązującymi ich zasadami rachunkowości sporządzają sprawozdanie finansowe, za dochód z działalności gospodarczej uważa się dochód wykazany na podstawie prawidłowo prowadzonych ksiąg, zmniejszony o dochody wolne od podatku i zwiększony o wydatki nie stanowiące kosztów uzyskania przychodów, zaliczone uprzednio w ciężar kosztów uzyskania przychodów.

Na podstawie art. 24 ust. 2 pkt 1 zdanie drugie ww. ustawy, dochodem z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej, jest przychód z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. b), a w pozostałych przypadkach dochodem lub stratą jest różnica między przychodem z odpłatnego zbycia a wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, powiększona o sumę odpisów amortyzacyjnych o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od tych środków i wartości.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika iż Wnioskodawca nabył samochód osobowy w 2006 roku. Następnie z dniem 1 grudnia 2010 r. samochód dotychczas używany do celów prywatnych wprowadził do ewidencji środków trwałych i dokonywał odpisów amortyzacyjnych. W dniu 15 kwietnia 2011 r. (przed upływem roku od wprowadzenia środka trwałego do ewidencji) Wnioskodawca sprzedał ww. samochód. Przeprowadzona operacja sprzedaży spowodowała umorzenie środka trwałego.

Zgodnie z definicją zawartą w art. 22a ww. ustawy, za środki trwałe podlegające amortyzacji uważa się m.in. środki transportu, jeżeli stanowią własność lub współwłasność podatnika, są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania, przewidywany okres ich używania przekracza rok oraz wykorzystywane są przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo zostały oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu.

Przewidywany okres użytkowania dłuższy niż rok jest jednym z warunków, którego spełnienie pozwala uznać dany składnik majątku za środek trwały. Decyzja o tym, jak długo składnik majątku będzie wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, należy do podatnika.

Z przepisów nie wynika, jakie kryteria Wnioskodawca powinien brać pod uwagę, przewidując długość okresu użytkowania. Ocena ta może opierać się na subiektywnych przewidywaniach. Jeżeli przyjmie, że okres używania składnika majątku będzie dłuższy niż rok, wówczas ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne dokonane zgodnie z przepisami stosownej ustawy o podatku dochodowym. Wnioskodawca miał więc prawo zakładać, że składnik majątku będzie przez niego użytkowany dłużej niż rok, rozpocząć jego amortyzację, a następnie przed upływem roku postanowić go sprzedać.

Reasumując stwierdzić należy, iż wartość początkową wskazanego we wniosku środka trwałego nabytego w drodze kupna , stanowi jego cena nabycia, wynikająca z posiadanej przez Wnioskodawcę faktury. Natomiast dochodem z odpłatnego zbycia środka trwałego (samochodu) jest różnica między przychodem z odpłatnego zbycia, a wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, powiększona o sumę odpisów amortyzacyjnych dokonanych od tego środka trwałego. A więc kosztem uzyskania przychodu w przypadku sprzedaży środka trwałego przed upływem roku od dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych jest niezamortyzowana wartość tego środka trwałego.

A zatem stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1Maja 10, 09-402 Płock.