INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z dnia 13 lipca 2011 r. (data wpływu 18 lipca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia nieruchomości – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 lipca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia nieruchomości.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni jest osobą w podeszłym wieku (75 lat) i mieszka samotnie. Mąż Wnioskodawczyni zmarł w 2009 r. Przez cały okres małżeństwa małżonkowie pozostawali w ustroju wspólności majątkowej. Po przeprowadzeniu przez Wnioskodawczynię sprawy spadkowej, w 2010 r. Sąd wydał postanowienie spadkowe, na podstawie którego Wnioskodawczyni otrzymała po zmarłym mężu udział #189; we współwłasności nieruchomości wraz z zabudowaniem (teren zabudowany - działka gruntowa w użytkowaniu wieczystym oraz budynek stanowiący odrębną nieruchomość). Na działce znajduje się budynek mieszkalny, którego budowę Wnioskodawczyni wraz z mężem zakończyła w 1978 r. W budynku tym Wnioskodawczyni obecnie mieszka.

Wnioskodawczyni podkreśla, że do chwili śmierci męża była współwłaścicielką budynku oraz działki budowlanej (w wieczystym użytkowaniu), na której został on zbudowany. Po wydaniu postanowienia przez Sąd Wnioskodawczyni stała się jedyną właścicielką przedmiotowej nieruchomości.

W najbliższym czasie Wnioskodawczyni zamierza zawrzeć z osobami (małżeństwem), z którymi nie jest spokrewniona, umowę dożywocia. W ramach tej umowy ma zamiar przekazać wyżej opisaną nieruchomość wraz z zabudowaniem w zamian za dożywotnią opiekę. Przeniesienie własności ma nastąpić w formie aktu notarialnego - umowy dożywocia.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy przeniesienie prawa własności w ramach umowy dożywocia jest traktowane jako odpłatne zbycie o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.)...
2. Czy wobec art. 10 ust 1 pkt 8, art. 19 ust. 1 oraz art. 30e ww. ustawy, Wnioskodawczyni będzie zobowiązana do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu zbycia udziału (nabytego w spadku po mężu) w ramach umowy dożywocia...
3. Czy pięcioletni termin o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 powyższej ustawy, w przypadku odpłatnego zbycia (np. sprzedaży) udziału #189; we współwłasności nieruchomości wraz z zabudowaniem otrzymanego w spadku po zmarłym mężu należy liczyć od końca roku (1978 r.), w którym wybudowana została przez małżonków przedmiotowa nieruchomość, czy od końca 2009 r. w którym to zmarł mąż Wnioskodawczyni...
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni w sytuacji przeniesienia prawa własności nieruchomości wraz z zabudowaniem w formie umowy dożywocia nie osiągnie Ona z tego tytułu żadnego dochodu. Zatem, nie powinna być zobowiązana do płacenia podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu odpłatnego zbycia #189; udziału we współwłasności nieruchomości wraz z zabudowaniem nabytej w spadku po mężu.

Wnioskodawczyni uważa, że w przedmiotowej sprawie przychodem nie będzie #189; wartości rynkowej zbywanej nieruchomości wraz zabudowaniem odziedziczonej po mężu, gdyż przeniesienie prawa własności w drodze dożywocia nie jest formą odpłatnego zbycia.

Z brzmienia art. 908 kodeksu cywilnego wynika, że umowa o dożywocie polega na tym, że jedna ze stron przenosi na drugą własność nieruchomości, druga zaś zobowiązuje się w zamian za to do dożywotniego utrzymania zbywcy. Umowa jest umową konsensualną i wzajemną, o charakterze losowym, ponieważ termin jej trwania uzależniony jest od zdarzenia, którego daty nie można z góry określić; zdarzeniem tym jest śmierć dożywotnika. Umowa ta ma także charakter rodzinno-alimentacyjny, na co wskazuje w szczególności przewidziany w art. 908 § 1 ww. ustawy. obowiązek nabywcy nieruchomości przyjęcia dożywotnika jako domownika. Jeżeli chodzi o obowiązki nabywcy nieruchomości, to należy podkreślić, że w umowie o dożywocie muszą znaleźć wyraz świadczenia nabywcy, zaspokajające potrzeby życiowe zbywcy, tak dalece, aby nie potrzebował on już przyczyniać się do zdobywania środków na ich zaspokajanie. Świadczenia nabywcy nieruchomości w stosunku do dożywotnika mogą być unormowane dowolnie, byleby zapewniały zbywcy dożywotnie utrzymanie. Istotnym obowiązkiem nabywcy nieruchomości jest zatem przyjęcie dożywotnika jako swojego domownika. To zaś z kolei pociąga za sobą dla nabywcy nieruchomości obowiązek świadczeń osobistych (a nie pieniężnych), polegających przede wszystkim na dostarczaniu mu wyżywienia, ubrania, mieszkania, opału, światła. Obowiązkiem nabywcy jest też udzielenie dożywotnikowi pomocy i pielęgnowanie go w czasie choroby. Na nim wreszcie ciąży obowiązek pochowania dożywotnika na własny koszt, odpowiadający zwyczajom miejscowym. Świadczenia na rzecz dożywotnika mogą mieć różny charakter, jedne są ciągle, inne okresowe, a jeszcze inne jednorazowe, ale nie są to świadczenia o charakterze pieniężnym.

Zatem, umowa dożywocia nie ma charakteru odpłatnego. Odpłatność świadczenia ma miejsce tylko w przypadku spełnienia świadczenia o charakterze pieniężnym, sprowadzającego się do zapłaty określonej sumy pieniężnej, bądź świadczenia, które można wyrazić w pieniądzu. Tymczasem w wykonaniu umowy dożywocia nie mamy do czynienia ze świadczeniem o charakterze pieniężnym. Wnioskodawczyni zauważa, że wprawdzie zarówno Ona jak i potencjalni dożywotnicy uzyskają korzyści z zawartej umowy dożywocia. Jednak nie można mówić o bezpośrednim przełożeniu tego świadczenia na określoną sumę pieniężną. Wnioskodawczyni w ten sposób uzyska korzyść (a nie przysporzenie) przejawiającą się tym, że zaoszczędzi wydatki, które musiałabym ponieść w związku z własnym utrzymaniem, gdyby umowy dożywocia nie zawarto. W tym sensie uzyskane świadczenia mają walor finansowy, ale ze względu na osobisty charakter świadczeń nie można przyjąć, że po stronie Wnioskodawczyni jak i potencjalnych dożywotników dojdzie do odpłatnego przysporzenia, z którym ustawodawca podatkowy łączy powstanie przychodu podlegającego opodatkowaniu.

W świetle art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie można przypisać charakteru odpłatnego zbycia umowie o dożywocie. Umowa ta nie stanowi źródła przychodu wymienionego w tym przepisie, polegającego opodatkowaniu. Ponadto nie jest możliwe zastosowanie art. 19 ust. 1 ww. ustawy, w którym przy ustaleniu podstawy opodatkowania bierze się wartość wyrażoną w umowie (lub wartość rynkową), która w przypadku umowy o dożywocie nie występuje. Ustawodawca nie wprowadził przepisu w ustawie podatkowej, który nakazywałby wycenę przychodu dożywotnika poprzez wartość nieruchomości (tak jak przy umowie zamiany). Ze względu na losowy charakter umowy, oznaczający nieokreślony w chwili jej zawarcia czas jej trwania, nie jest możliwe dokonanie wyceny wartości świadczeń udzielanych dożywotnikowi do opodatkowania.

Wnioskodawczyni podkreśla, że podobne stanowisko zajął m.in.: WSA w wyroku z dnia 29 września 2010 r., , WSA w wyroku z dnia 21 grudnia 2010 r., WSA w wyroku z dnia 21 grudnia 2010 r., WSA w wyroku z dnia 1 czerwca 2011 r.

W świetle art. 10 ust 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zwrot "zbycie" jest pojęciem szerszym niż zakup i może nastąpić również w formie umowy nieodpłatnego przeniesienia własności. Obejmuje każde prawem dopuszczalne przeniesienie prawa własności na osobę trzecią. Ustawodawca opodatkowuje jednak jedynie takie zbycie, które ma charakter odpłatny.

Odpłatny według słownika języka polskiego znaczy "taki, za który się płaci, wymagający zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny" co oznacza potrzebę zapłaty określonej sumy pieniężnej. Wnioskodawczyni podkreśla, że potencjalni dożywotnicy pomagają Jej już od wielu lat w sprawach codziennych i w tych wymagających wsparcia przez co są dla Wnioskodawczyni jak rodzina.

Wnioskodawczyni nadmienia, że od dwudziestu lat choruje na cukrzycę. Obecnie stan zdrowia pogarsza się i wymaga stałej opieki w dzień i w nocy. Ponieważ nie jest w stanie wynagrodzić za pomoc w formie pieniężnej, przekazanie nieruchomości w ramach umowy dożywocia byłoby jedynie wyrazem wdzięczności za obecną i ewentualnie przyszłą opiekę, kiedy Wnioskodawczyni nie będzie mogła samodzielnie egzystować. Z drugiej strony dałoby to gwarancję dożywotniej opieki.

Ponadto Wnioskodawczyni zwraca uwagę na fakt, że jest emerytką i nie osiąga dochodów, które pozwoliłyby na zapłacenie podatku od tak dużej kwoty.

Nadmienia również, że w przypadku niepodzielenia Jej stanowiska, a w konsekwencji poinformowaniu o konieczności zapłaty podatku, nie będzie w stanie dokonać tej opłaty, gdyż nie posiada innych środków niż emerytura. W związku z tym nie dojdzie do zawarcia umowy o dożywocie, a jedynie ta umowa pozwoliłaby mieć pewność, że będzie miała zapewnioną opiekę aż do śmierci.

Końcowo Wnioskodawczyni powołuje się na potwierdzające jej stanowisko liczne orzeczenia Wojewódzkich Sądów Administracyjnych, m. innymi WSA w wyroku z dnia 17 lutego 2011 r., WSA w wyroku z dnia 24 marca 2011 r.

Odnosząc się do pytania drugiego, Wnioskodawczyni wskazuje, że w przytoczonym wcześniej postanowieniu spadkowym stała się jedyną właścicielką przedmiotowej nieruchomości. Nieruchomość ta wchodziła w skład wspólnego majątku małżonków, więc była przedmiotem współwłasności pomiędzy Wnioskodawczynią, a jej zmarłym mężem. Tej wspólności podlegała również cała masa majątkowa wchodząca w skład majątku wspólnego.

Zgodnie z art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 1964 r. Nr 9, poz. 59 za zm.), z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Stosownie natomiast do art. 43 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym. Wspólność majątkowa ustaje m. in. z chwilą śmierci jednego ze współmałżonków.

Zgodnie z art. 50¹ Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego w razie ustania wspólności, udziały małżonków są równe, chyba że umowa majątkowa małżeńska stanowi inaczej. Ustrój wspólności majątkowej jest współwłasnością łączną i trwa tak długo, jak trwa małżeństwo. Z chwilą ustania wspólności ustawowej dochodzi do przekształcania współwłasności łącznej.

Stosownie do art. 924 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny, spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku (art. 925 Kodeksu cywilnego). Oznacza to, iż dniem nabycia przez spadkobiercę spadku jest data śmierci spadkodawcy.

Wspólność małżeńską, która jest współwłasnością łączną, cechuje bezudziałowy charakter. Oznacza to, że w przypadku zbycia nieruchomości po śmierci męża Wnioskodawczyni zbędzie całą nieruchomość (a nie udziały w tej nieruchomości).

Wnioskodawczyni uważa, że art. 924 ww. ustawy nie ma zastosowania w przypadku śmierci jednego z małżonków. Zdaniem Zainteresowanej w chwili śmierci męża nie nabyła Ona przypadającej mężowi części przedmiotowej nieruchomości, lecz po prostu współwłasność w odniesieniu do całej masy majątkowej wygasła i zgodnie z przepisami prawa spadkowego przypadła w całości (nie było innych spadkodawców) Wnioskodawczyni. Dlatego też Wnioskodawczyni stoi na stanowisku, że za datę nabycia #189; części nieruchomości nie można uznać dnia śmierci męża, tj. 3 lutego 2009 r., ponieważ nabycie nastąpiło w 1978 r. w odniesieniu do całości. W związku z tym, że minęło 5 lat od końca roku (1978 r.), w którym Wnioskodawczyni wspólnie z mężem wybudowali przedmiotową nieruchomość, czynność odpłatnego zbycia #189; udziału we współwłasności nieruchomości wraz zabudowaniem otrzymanej w spadku po zmarłym mężu nie spowoduje po stronie Wnioskodawczyni powstania przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jednym ze źródeł przychodów jest odpłatne zbycie:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

W świetle powyższego, każda czynność prawna, której przedmiotem jest odpłatne zbycie nieruchomości lub praw wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy, stanowi źródło przychodów w rozumieniu tego przepisu, jeżeli zostanie dokonana w określonym czasie, tj. przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie i nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej.

Okolicznością, którą należy w przedmiotowej sprawie rozważyć jest ustalenie, czy zawarcie umowy dożywocia jest odpłatnym zbyciem nieruchomości w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 908 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), jeżeli w zamian za przeniesienie własności nieruchomości nabywca zobowiązał się zapewnić zbywcy dożywotnie utrzymanie (umowa o dożywocie), powinien on, w braku odmiennej umowy, przyjąć zbywcę jako domownika, dostarczać mu wyżywienia, ubrania, mieszkania, światła i opału, zapewnić mu odpowiednią pomoc i pielęgnowanie w chorobie oraz sprawić mu własnym kosztem pogrzeb odpowiadający zwyczajom miejscowym.

Umowa dożywocia ma więc charakter umowy zobowiązującej, odpłatnej i wzajemnej. Przedmiotem świadczenia ze strony zbywcy (dożywotnika) jest przeniesienie własności nieruchomości. Ustawa nie ogranicza przy tym możliwości przeniesienia własności nieruchomości w zamian za ustanowienie praw dożywocia tylko do nieruchomości gruntowych. Możliwe zatem jest ustanowienie dożywocia na nieruchomości budynkowej lub lokalowej.

Charakterystyczną cechą takiej umowy jest ekwiwalentność świadczeń strony tej umowy, przy czym w doktrynie uznaje się, iż jest to ekwiwalentność rozumiana w sensie subiektywnym, a nie obiektywnym, co oznacza, że świadczenia stron względem siebie nie muszą mieć tego samego wymiaru ekonomicznego, ustalanego według kryteriów obiektywnych.

Podkreślenia wymaga, iż tego rodzaju umowy zaliczane są do odpłatnych czynności prawnych, które charakteryzują się tym, iż każda ze stron uzyskuje jakąś korzyść majątkową (niekoniecznie w postaci pieniężnej).

Uwzględniając powyższe, umowa o dożywocie, polegająca na tym, że w zamian za przeniesienie własności nieruchomości nabywca zobowiązał się zapewnić zbywcy dożywotnie utrzymanie – ma charakter umowy wzajemnej, a w konsekwencji – jest czynnością prawną o charakterze odpłatnym, tj. w jej wyniku dochodzi do odpłatnego zbycia nieruchomości.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że umowa dożywocia jest formą odpłatnego zbycia nieruchomości, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy zatem przyjąć, iż w świetle art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, zawarta umowa o dożywocie stanowi dla dożywotnika (zbywcy) źródło przychodu z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości, w sytuacji gdy następuje przed upływem 5 letniego terminu liczonego od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie nieruchomości.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni wspólnie z mężem w 1978 r. wybudowali dom, który stanowił współwłasność małżeńską. Po śmierci małżonka w 2009 r., na mocy postanowienia o nabyciu spadku, Wnioskodawczyni otrzymała po zmarłym mężu #189; udziału we współwłasności nieruchomości wraz z zabudowaniem (działka gruntowa w użytkowaniu wieczystym oraz budynek stanowiący odrębną nieruchomość). W budynku tym Wnioskodawczyni zamieszkuje do chwili obecnej. W najbliższym czasie Wnioskodawczyni zamierza zawrzeć umowę o dożywocie z osobami z którymi nie jest spokrewniona. W ramach tej umowy ma zamiar przekazać wyżej opisaną nieruchomość wraz z zabudowaniem w zamian za dożywotnią opiekę. Przeniesienie własności ma nastąpić w formie aktu notarialnego - umowy dożywocia.

W przypadku zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych uzyskanego z tego tytułu przychodu (dochodu) ma moment ich nabycia (wybudowania) z uwagi na fakt, iż przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ulegały zmianie.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, iż nabycie przez Wnioskodawczynię przedmiotowej nieruchomości wraz z zabudowaniem (budowa zakończona została w 1978 r.) nastąpiło w dwóch datach:

• w 1978 r. w wyniku wybudowania przez małżonków – #189; części,

• w 2009 r. w wyniku spadkobrania po zmarłym małżonku – #189; części.
  
  

W odniesieniu do #189; części nieruchomości wraz z zabudowaniem, do której prawo własności Wnioskodawczyni posiada na zasadzie wspólności małżeńskiej należy stwierdzić, iż przychód ze zbycia tej części nie wystąpi, bowiem zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowy od osób fizycznych zbycie zostało dokonane po upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło jej wybudowanie.

Natomiast w odniesieniu do udziału nabytego w drodze spadku, po zmarłym w 2009 r., mężu, należy stwierdzić, co następuje.

Zgodnie z art. 922 ustawy Kodeks cywilny, spadek to prawa i obowiązki zmarłego wynikające ze stosunków cywilnoprawnych, które z chwilą jego śmierci przechodzą na następców prawnych.

W myśl art. 924 powyższej ustawy, spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku (art. 925 Kodeksu cywilnego).

Oznacza to, iż dniem nabycia przez Spadkobiercę spadku jest data śmierci spadkodawcy. Natomiast postanowienie Sądu o nabyciu spadku potwierdza jedynie prawo spadkobiercy do tego spadku od momentu jego otwarcia.

Zatem, udział #189; w nieruchomości wraz z zabudowaniem, w drodze spadku po mężu Wnioskodawczyni nabyła w 2009 r.

Tym samym pięcioletni termin o którym mowa wart. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku odpłatnego zbycia udziału we współwłasności nieruchomości wraz z zabudowaniem otrzymanego w spadku po zmarłym mężu należy liczyć nie od końca roku (1978 r.), w którym małżonkowie wybudowali przedmiotową nieruchomość lecz od końca 2009 r, w którym to zmarł mąż Wnioskodawczyni.

W odniesieniu do dochodu uzyskanego z odpłatnego zbycia nieruchomości wraz z zabudowaniem w części nabytej po zmarłym w 2009 r. małżonku, zastosowanie znajdą przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2009 r.

Zgodnie z zapisem art. 30e ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2009 r., od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku.

Stosownie do art. 30e ust. 2 ww. ustawy, podstawą obliczenia podatku, jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw.

W myśl art. 30e ust. 4 ww. ustawy, po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3, wykazać:

1. dochody uzyskane w roku podatkowym z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) i obliczyć należny podatek dochodowy od dochodu, do którego nie ma zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 131, lub
2. dochody, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131.
   
   

W świetle art. 19 ust. 1 ww. ustawy, przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena określona w umowie, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej.

Jak już wspomniano wcześniej, z uwagi na to, iż umowa dożywocia nie określa kwotowo ceny, za jaką nieruchomość jest zbywana, przychód dożywotnika określa się w oparciu o wartość rynkową zbywanej nieruchomości.

Stosownie natomiast do 22 ust. 6d ww. ustawy, za koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), nabytych w drodze spadku, darowizny lub inny nieodpłatny sposób, uważa się udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania oraz kwotę zapłaconego podatku od spadków i darowizn w takiej części, w jakiej wartość zbywanej rzeczy lub prawa przyjęta do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn odpowiada łącznej wartości rzeczy i praw majątkowych przyjętej do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn.

Wysokość nakładów o których mowa w ust. 6c i 6d ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych (art. 22 ust. 6e ww. ustawy).

Jednakże zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 131 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są dochody z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, o których mowa w art. 30e, w wysokości, która odpowiada iloczynowi tego dochodu i udziału wydatków poniesionych na własne cele mieszkaniowe w przychodzie z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, jeżeli począwszy od dnia odpłatnego zbycia, nie później niż w okresie dwóch lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie, przychód uzyskany ze zbycia tej nieruchomości lub tego prawa majątkowego został wydatkowany na własne cele mieszkaniowe; udokumentowane wydatki poniesione na te cele uwzględnia się do wysokości przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych.

Cele mieszkaniowe, których sfinansowanie dochodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych uprawnia do skorzystania ze zwolnienia z opodatkowania, wymienione zostały w art. 21 ust. 25 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, pięcioletni termin, o którym mowa wart. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku odpłatnego zbycia udziału we współwłasności nieruchomości wraz z zabudowaniem otrzymanego w spadku po zmarłym mężu należy liczyć od końca 2009 r, w którym to zmarł mąż Wnioskodawczyni. Natomiast zbycie przez Wnioskodawczynię przedmiotowej nieruchomości w drodze zawarcia umowy dożywocia będzie skutkowało wystąpieniem podatku dochodowego od osób fizycznych w wysokości 19% dochodu stanowiącego podstawę obliczenia tego podatku - w odniesieniu do #189; udziału nieruchomości nabytej w 2009 r. po zmarłym mężu.

Końcowo organ podatkowy zauważa, że wydając interpretacje w trybie art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, działając w imieniu Ministra Finansów, nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest uprawniony do oceny przedłożonych dokumentów. Organ podatkowy wydając indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawczynię i Jej stanowiskiem.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę orzeczeń sądów administracyjnych stwierdzić należy, że stanowiska w nich zawarte dotyczą indywidualnych spraw i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację, gdyż nie stanowią przepisów prawa materialnego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu jej wydania.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, ul. Kośnego 70, 45-372 Opole po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.