INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 07.07.2011 r. (data wpływu 11.07.2011 r.) uzupełnione pismem z dnia 22.09.2011 r. (data nadania 26.09.2011 r., data wpływu 28.09.2011 r.) na wezwanie z dnia 14.09.2011 r. Nr IPPB4/415-536/11-2/SP (data nadania 14.09.2011 r., data doręczenia 20.09.2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłaty wynagrodzenia na rzecz nierezydenta prowadzącego działalność gospodarczą – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11.07.2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłaty wynagrodzenia na rzecz nierezydenta prowadzącego działalność gospodarczą.

Z uwagi na braki formalne, pismem Nr IPPB4/415-536/11-2/SP z dnia 14.09.2011 r. (data nadania 14.09.2011 r., data doręczenia 20.09.2011 r.) tut. Organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia przedmiotowego wniosku poprzez doprecyzowanie stanu faktycznego.

Pismem z dnia 22.09.2011 r. (data nadania 26.09.2011 r., data wpływu 28.09.2011 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Sp. z o.o. (dalej: Spółka) zawarł z osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą potwierdzoną wpisem do rejestru handlowego prowadzonego w państwie rezydencji (dalej: Wykonawca) umowę (dalej: Umowa). Wykonawca posiada status nierezydenta podatkowego w Polsce. Miejscem zamieszkania dla celów podatkowych nierezydenta, z którym Spółka podpisała umowę jest Księstwo Monaco. Nierezydent nie posiada zakładu lub innej placówki w Polsce w rozumieniu umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania w celu oprowadzenia działalności. Umowa ma na celu uzyskanie przez Spółkę prawa do posługiwania się do jej celów marketingowych (reklama, promocja) wizerunkiem, danymi osobowymi znanego polskiego sportowca (dalej: Sportowiec). Spółka zawarła umowę z Wykonawcą, gdyż to jemu przysługują uprawnienia do zawierania umów kreujących zobowiązania Sportowca. Znajduje to potwierdzenie w treści Umowy, w której Wykonawca oświadczył, że na podstawie umowy jaką zawarł w 2005 r. ze Sportowcem:

• Wykonawca jest wyłącznie uprawniony do zawierania umów kreujących zobowiązania Sportowca i Sportowiec jest związany warunkami takich umów;
• Wykonawca zobowiązuje się i gwarantuje, że Sportowiec wykona czynności i obowiązki przewidziane w Umowie;
• wszelkie postanowienia Umowy określające obowiązki i zobowiązania Wykonawcy należy rozumieć jako zobowiązanie Wykonawcy, że Sportowiec wykona ten obowiązek lub zobowiązanie osobiście oraz zagwarantowanie przez Wykonawcę, że ten obowiązek lub zobowiązanie zostanie wykonane przez Sportowca.
  
  

Spółka w okresie obowiązywania Umowy uzyskuje prawo do:

• wykorzystania nazwiska oraz wizerunku Sportowca dla swoich celów reklamowych, na potrzeby wewnętrznych akcji promocyjnych, akcji promocyjnych dla konsumentów, do tworzenia materiałów promocyjnych;
• używania dla celów promowania własnej działalności tytułu „Oficjalnego i wyłącznego partnera Sportowca”;
• stworzenia dedykowanego produktu Sportowca;
• wykorzystania udziału sportowca w organizowanym przez Spółkę wydarzeniu w wymiarze jednego dnia w okresie obowiązywania Umowy.
  
  

Umowa przewiduje, że Spółka w swoich działaniach nie może doprowadzić do utraty przez Sportowca dobrego imienia, reputacji czy wizerunku. Wykonawca może zgłaszać uwagi do próbnych materiałów promocyjnych.

W umowie został przewidziany zakaz konkurencji polegający na tym, że Wykonawca udziela Spółce wyłącznego prawa do używania wizerunku Sportowca, nazwiska lub podpisu we wszelkich materiałach promocyjnych, reklamowych i działalności publicznej w czasie trwania Umowy na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej.

Umowa określa wynagrodzenie jakie Wykonawca otrzyma za należyte jej wykonanie. Wykonawca wystawi fakturę VAT na kwotę należnego mu wynagrodzenia. Postanowienia Umowy zostały zaakceptowane w formie pisemnej przez Sportowca.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółka powinna potrącić zryczałtowany podatek przewidziany w art. 29 ust. 1 pkt 1 – 5 updof z tytułu wypłaty wynagrodzenia na rzecz Wykonawcy...

Zdaniem Wnioskodawcy:

Nie ma podstaw do pobrania przez nią zryczałtowanego podatku dochodowego przewidzianego w art. 29 ust. 1 pkt 1 – 5 updof, a przemawiają za tym następujące argumenty.

Na podstawie Umowy Spółka nabywa od Wykonawcy uprawnienie do:

• wykorzystania wizerunku, nazwiska Sportowca na potrzeby reklamy promocji Spółki oraz
• posługiwania się tytułem „Oficjalnego i wyłącznego partnera Sportowca”. Umowa obejmuje także udział Sportowca w działaniach zorganizowanych przez Spółkę.
  
  

Wykonawca oświadcza w Umowie, że na podstawie innej umowy zawartej pomiędzy nim a Sportowcem, jest „wyłącznie uprawniony do zawierania umów, kreujących pewne zobowiązania Sportowca i Sportowiec jest związany warunkami takich umów.” Świadczenie Wykonawcy sprowadza się więc do zapewnienia, że Sportowiec wykona obowiązki przewidziane w Umowie.

Ocena świadczenia Wykonawcy z perspektywy art. 29 ust. 1 updof jest następująca.

Pod rozwagę w realiach stanu faktycznego będącego przedmiotem zapytania można wziąć możliwość zastosowania przepisu art. 29 ust. 1 pkt 1 albo 5 updof. W pierwszym z przywołanych punktów, wymienione zostały m. in. przychody „z działalności określonej w art. 13 pkt 2 i 6-9 oraz (...), z praw autorskich.” Zwrócić należy uwagę, że organy skarbowe kwalifikują wynagrodzenie uzyskiwane przez sportowców/aktorów z tytułu wykorzystania ich wizerunku w reklamie zainteresowanego podmiotu, jako działalności wykonywaną osobiście mieszczą się w zakresie przepisu art. 13 pkt 2 updof. Znajduje to potwierdzenie w interpretacjach Ministra Finansów: z dnia 11.06.2010 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy Nr ITPB2/415-364/10/IB, z dnia 08.05.2009 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu Nr ILPB2/415-172/09-2/AJ, z dnia 16.07.2008 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy Nr ITPB2/415-422/08/PS. Przy czym kwalifikacji takiej dokonują przy ocenie stanu faktycznego, w którym umowa jest zawierana bezpośrednio z osobą uprawiającą sport, która dodatkowo nie prowadzi działalności gospodarczej. Mając na uwadze, że w sprawie będącej przedmiotem niniejszego wniosku, umowa jest zawierana z Wykonawcą, a nie ze Sportowcem, a także uwzględniając fakt wykonywania przez Wykonawcę świadczeń w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, to brak jest podstaw do zastosowania w sprawie przepisu art. 29 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 13 pkt 2 updof. Odrzucić także należy możliwość zastosowania art. 29 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 13 pkt 8 updof, gdyż pomiędzy Spółką a Wykonawcą nie dochodzi do zawarcia umowy zlecenia, czy też o dzieło, a dodatkowo – na co była już zwracana uwaga wyżej – Wykonawca prowadzi działalność gospodarczą.

Przychód uzyskiwany przez Wykonawcę nie powinien być także utożsamiany jako przychód z praw autorskich. Przedmiotem Umowy jest bowiem świadczenie Wykonawcy sprowadzające się do zapewnienia przez niego wykonania przez Sportowca określonych czynności obowiązków przewidzianych w Umowie. Pomiędzy Wykonawcą a Spółką nie dochodzi, więc do przeniesienia praw autorskich, Umowa nie wymienia żadnych utworów ani nie określa pól eksploatacji autorskich praw majątkowych, przez co nie można twierdzić, że w jakiej mierze dotyczy tych praw. Dodatkowo należy podkreślić, że korzystanie z wizerunku nie jest uważane ze korzystanie z praw autorskich. Potwierdza to pismo z dnia 14.11.2002 r. Ministra Kultury Nr DP/WPA.024/409/02 dotyczące korzystania z wizerunku:

“(...) wynagrodzenie za korzystanie z wizerunku nie jest wynagrodzeniem za korzystanie z praw autorskich lub za rozporządzanie nimi. Prawo do wizerunku jest kategorią odrębną od praw pokrewnych. Wynagrodzenie za korzystanie z wizerunku nie może być traktowane jako wynagrodzenie za korzystanie z artystycznego wykonania, bowiem osoba, której wizerunek jest wykorzystywany, nie jest traktowana jako artysta wykonawca.” (publ. LEX Nr 3048).

Drugi punkt (art. 29 ust. 1 pkt 5 updof) jaki powinien zostać wzięty pod uwagę przy prezentowaniu stanowiska Spółki odnośnie postawionego pytania odnosi się m. in. do świadczeń:

„z tytułu świadczeń doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze.” W opinii Spółki jedynie usługi reklamowe wymienione w cytowanym wyżej katalogu należy wziąć pod uwagę, jako ewentualnie mające zastosowanie w sprawie.

Analiza Umowy nie uprawnia do twierdzenia, że na jej mocy Wykonawca będzie wykonywał na rzecz Spółki działania o charakterze reklamowym lub zbliżonym do nich. Należy bowiem oddzielić świadczenie Wykonawcy od sposobu wykorzystania efektów tego świadczenia przez Spółkę. Fakt, że Spółka nabędzie dzięki realizacji umowy z Wykonawcą np. prawo do użycia wizerunku Sportowca w swoich kampaniach reklamowych lub promocyjnych nie oznacza, że świadczenie Wykonawcy należy do grona usług reklamowych.

Oceniając całościowo umowę można wskazać, że Wykonawca jest wyłącznie uprawniony do zawierania umów obejmujących komercyjne wykorzystanie nazwiska, wizerunku Sportowca i wyłącznie z tego tytułu zobowiązać się względem Spółki zapewnić wykonanie przez Sportowca obowiązków (udostępnienie wizerunku, nazwiska), jakie zostały przewidziane w umowie. Świadczenie Wykonawcy pozbawione jest więc cech świadczenia reklamowego.

Podsumowując powyższe, brak jest w opinii Spółki podstaw przemawiających za obowiązkiem potrącenia z wynagrodzenia Wykonawcy zryczałtowanego podatku dochodowego przewidzianego w art. 29 ust. 1 pkt 1 – 5 updof.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 2b ww. ustawy za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia,
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia,
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.
   
   

Na podkreślenie zasługuje fakt, że powyższy katalog nie jest katalogiem zamkniętym. Tak więc ustawodawca dopuszcza istnienie także innych dochodów, które należy uznać za osiągnięte na terytorium Polski. W przepisie tym przewidziano opodatkowanie oparte na zasadzie źródła. Jeżeli źródło przychodów nierezydenta znajduje się na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej, to Rzeczpospolita Polska ma prawo opodatkować dochody uzyskane z tego źródła na zasadach obowiązujących w tym państwie (ograniczony obowiązek podatkowy).

Za dochody uzyskane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uznajemy również dochody pochodzące od polskiego płatnika, wypłacone osobie, która usługi określone w umowie zawartej pomiędzy stronami wykonuje za granicą. W myśl art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych powołane wyżej przepisy art. 3 ust. 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca zawarł z osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą (Wykonawcą) umowę na uzyskanie przez Wnioskodawcę prawa do posługiwania się do jej celów marketingowych (reklama, promocja) wizerunkiem, danymi osobowymi znanego polskiego sportowca. Wykonawca posiada status nierezydenta podatkowego w Polsce, a jego miejsce zamieszkania dla celów podatkowych znajduje się w Księstwie Monaco. Nierezydent nie posiada zakładu lub innej placówki w Polsce w rozumieniu umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania w celu prowadzenia działalności. Spółka zawarła umowę z Wykonawcą, gdyż to jemu przysługują uprawnienia do zawierania umów kreujących zobowiązania Sportowca.

Zasady opodatkowania w Polsce przychodów uzyskanych przez nierezydentów reguluje m.in. art. 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 29 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, podatek dochodowy od uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby, o których mowa w art. 3 ust. 2a przychodów z działalności określonej w art. 13 pkt 2 i 6-9 oraz z odsetek innych niż wymienione w art. 30a ust. 1, z praw autorskich lub z praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, w tym także środka transportu, oraz za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) – pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu.

Stosownie do art. 29 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatek dochodowy od uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby, o których mowa w art. 3 ust. 2a, przychodów z tytułu świadczeń doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze - pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20 % przychodu.

Według postanowień art. 29 ust. 2 powołanej ustawy, przepis ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie (niezapłacenie) podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji.

Polska nie zawarła z Księstwem Monako umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zatem w przedmiotowej sprawie należy stosować tylko przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 41 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych płatnicy, o których mowa w ust. 1 (tj. osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne nie mające osobowości prawnej), są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a i 13 oraz art. 30a ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 5.

Na podstawie art. 42 ust. 1 ww. ustawy płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) – na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby.

Zgodnie z art. 42 ust. 2 pkt 2 tej ustawy w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa w art. 3 ust. 2a, oraz urzędom skarbowym, którymi kierują naczelnicy urzędów skarbowych właściwi w sprawach opodatkowania osób zagranicznych – imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru (IFT-1/IFT-1R), również gdy płatnik w roku podatkowym sporządzał i przekazywał informacje w trybie przewidzianym w ust. 4. Informacje, o których mowa w ust. 2 pkt 2, sporządzają i przekazują również podmioty, o których mowa w art. 41, gdy na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub ustawy nie są obowiązane do poboru podatku, o którym mowa w art. 29-30a. Przepisy ust. 3 i 4 stosuje się odpowiednio (art. 42 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

W przedstawionym przez Wnioskodawcę stanie faktycznym nie znajduje zastosowania powołany wyżej art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przychody uzyskane przez nierezydenta na postawie przedmiotowej umowy nie mogą zostać zaliczone do przychodów z działalności wykonywanej osobiście, gdyż umowa ta została zawarta z osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą.

Nie znajdzie również zastosowanie treść art. 29 ust. 1 pkt 5 ww. ustawy. Wprawdzie katalog usług wskazanych w tym przepisie jest katalogiem otwartym, na co wskazuje sformułowanie „(...) oraz świadczeń o podobnym charakterze”, jednak w ramach tego katalogu za świadczenia o podobnym charakterze należy uznać świadczenia równorzędne pod względem prawnym do wymienionych w ustawie. Oznacza to, iż aby dane świadczenie można było zakwalifikować do katalogu wskazanego powyżej, winno ono spełnić takie same przesłanki jak wskazana w nim usługa. Decydujące znaczenie dla stwierdzenia, iż dane usługi mieszczą się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym ma treść postanowień umowy zawartej z kontrahentem zagranicznym, a przede wszystkim, charakter rzeczywiście wykonywanych świadczeń. Dane świadczenie można zakwalifikować do katalogu usług wymienionych w art. 29 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych po każdorazowej analizie treści samej umowy oraz po osiągnięciu jednoznacznego wniosku, że zawiera ona istotne elementy świadczeń wymienionych w tym przepisie. O tym, czy dane świadczenie można zakwalifikować do usług opodatkowanych podatkiem zryczałtowanym decydujące znaczenie ma treść uregulowania samej umowy oraz zakres faktycznie wykonanych czynności, a nie tylko jej nazwa.

Wśród usług wymienionych w art. 29 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych brak jest usług polegających na zawieraniu umów kreujących zobowiązania osoby trzeciej (w tym przypadku Sportowca). Usług tych nie można również zakwalifikować – jak wyżej wskazano – do świadczeń o podobnym charakterze wymienionych w pkt 5 tegoż przepisu.

W świetle powyższego, jako że przedmiotowa usługa nie należy do usług wymienionych w art. 29 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jak również nie ma podobnego charakteru do świadczeń tam wymienionych, to tym samym nie podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w tym przepisie.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa należy zatem stwierdzić, iż wynagrodzenie wypłacone osobie fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą nieposiadającej miejsca zamieszkania na terenie Rzeczypospolitej Polskiej z tytułu zawartej umowy w celu uzyskania przez Wnioskodawcę prawa do posługiwania się do jej celów marketingowych wizerunkiem, danymi osobowym znanego polskiego sportowca, nie będzie podlegał w Polsce opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W związku z tym, Wnioskodawca nie ma obowiązku potrącania zryczałtowanego podatku u źródła od płatności na rzecz nierezydenta.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej należy stwierdzić, iż zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul.1-ego Maja 10, 09-402 Płock.