Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB4/423-283/12-2/DS
z 29 listopada 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 22 sierpnia 2012 r. (data wpływu 31 sierpnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zmiany stawek amortyzacyjnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 sierpnia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zmiany stawek amortyzacyjnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawca jest podmiotem zajmującym się utrzymaniem i zarządzaniem Halą.. W związku z przeprowadzoną rewitalizacją Hali, Spółka poniosła znaczne nakłady inwestycyjne na posiadane środki trwałe oraz nabyła nowe środki trwałe. Spółka dokonuje odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych przy zastosowaniu odpowiednich stawek określonych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: Wykaz).

W kolejnych latach podatkowych Spółka rozważa modyfikowanie stawek amortyzacyjnych (w odniesieniu do wybranych środków trwałych) poprzez ich podwyższanie lub obniżanie, co jest wyrazem racjonalnego zarządzania polityką podatkowo - finansową w Spółce. W konsekwencji podwyższania stawek, w żadnym przypadku nie dojdzie do przekroczenia stawek amortyzacji określonych dla danego rodzaju środków trwałych w Wykazie. W niektórych przypadkach Spółka planuje obniżyć stawki amortyzacji do 0% i w konsekwencji przez pewien okres nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od wybranych środków trwałych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy na podstawie art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych możliwe jest obniżenie stosowanych obecnie stawek amortyzacyjnych dla środków trwałych do dowolnej wysokości (w tym nawet do 0%)?
2. Czy po dokonaniu obniżenia stawek amortyzacyjnych w stosunku do ujętych w Wykazie Spółka, będzie uprawniona do podwyższenia tych stawek do poziomu nie wyższego niż wynikający z Wykazu?
3. W jakim terminie Spółka może dokonać zmiany stawek amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. ich obniżenia lub podwyższenia?
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1.

Zdaniem Spółki, możliwe jest obniżenie obecnie stosowanych stawek amortyzacyjnych dla środków trwałych do dowolnej wysokości (w tym nawet do 0%).

Uzasadnienie.

Zgodnie z art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawki amortyzacji dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawek dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie określają rodzaju środków trwałych, w stosunku do których można obniżać stawki amortyzacyjne, jak również nie określają przyczyny, dla której stawka amortyzacyjna miałaby być obniżona. W konsekwencji, możliwość obniżania stawek nie jest ograniczona jakimikolwiek okolicznościami. W opinii Spółki, zmiana stawek amortyzacyjnych może nastąpić zarówno w odniesieniu do środków trwałych wprowadzonych do ewidencji po raz pierwszy, jak i środków trwałych będących już przedmiotem amortyzacji.

Ponadto, ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie określa dolnego limitu obniżenia stawki amortyzacyjnej, ani też wartości o jaką stawkę można obniżyć, co zdaniem Wnioskodawcy oznacza, że możliwe jest obniżenie stawki amortyzacyjnej do takiej wysokości, jaką Spółka uzna w danych warunkach za uzasadnioną z perspektywy racjonalnego zarządzania finansami. Zdaniem Spółki, stawka amortyzacji może być obniżona nawet do poziomu 0%.

Taka wykładnia jest uprawniona na gruncie obecnie obowiązujących przepisów, jak również potwierdza ją dodatkowo historyczne brzmienie art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W brzmieniu obowiązującym do końca 2002 r. przepis ten zezwalał podatnikom na obniżanie stawek amortyzacji, ale nie więcej niż o połowę ich wysokości. Począwszy od 1 stycznia 2003 r. ustawodawca zrezygnował ze wspomnianego limitu, tym samym można wnioskować, że skala obniżenia stawek amortyzacji została pozostawiona do wyłącznej decyzji podatników, o czym przesądza także treść uzasadnienia do ustawy z dnia 27 lipca 2002 r. zmieniającej ustawę o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 141, poz. 1179), która wprowadziła do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych m.in. art. 16i ust. 5.

Zgodnie z tym uzasadnieniem: „Wprowadzono (…) możliwość zmniejszenia stawek amortyzacyjnych z Wykazu w dowolnej wysokości oraz w wybranym przez podatnika momencie. Taka zmiana podyktowana była koniecznością (…) stworzenia mocniejszego instrumentu polityki podatkowej prowadzonej przez podatników. Podatnicy będą mogli w okresie ponoszenia strat podatkowych zaplanować maksymalnie obniżone stawki amortyzacyjne i powrócić do stawek, tj. wyższych kosztów podatkowych, w okresie osiągania dochodów, a tym samym odpowiednio wpływać na wysokość straty podatkowej i dochodu do opodatkowania”.

Kwestia ta była również przedmiotem jednego z pism Ministerstwa Finansów (pismo Ministerstwa Finansów opublikowane w „Rzeczpospolitej” z dnia 24 lipca 2003 r.), w którym potwierdzono tezę, iż możliwe jest obniżenie odpisów amortyzacyjnych do zera. W piśmie tym, Ministerstwo Finansów stwierdziło, że: „podatnik może obniżać stawkę dopiero począwszy od pierwszego miesiąca (kwartału) lub na koniec każdego następnego roku podatkowego. Dotyczy to również przyjęcia maksymalnie obniżonej stawki i w konsekwencji niedokonywania w danym okresie odpisów amortyzacyjnych”.

W opinii Wnioskodawcy, nie ulega zatem wątpliwości, iż intencją ustawodawcy było umożliwienie podatnikom swobodnego decydowania o obniżeniu stawek amortyzacyjnych dla środków trwałych, w tym także do poziomu 0%.

Powyższe stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie w licznych interpretacjach Ministra Finansów. Przykładowo:

• w interpretacji indywidualnej Ministra Finansów (wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie) z dnia 14 maja 2010 r. (IPPB5/423-161/10-2/AM), organ odstępując od uzasadnienia prawnego oceny stanowiska wnioskodawcy, podzielił stanowisko wnioskodawcy, że: „(…) możliwe jest obniżenie podanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych do dowolnej, uznanej przez Spółkę, wysokości (nawet do 0%)”;
• w interpretacji indywidualnej Ministra Finansów (wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach) z dnia 9 listopada 2009 r. (IBPBI/2/423-962/09/BG) organ odstępując od uzasadnienia prawnego oceny stanowiska wnioskodawcy, podzielił stanowisko występującej o interpretację indywidualną spółki, że: „(…) zgodnie z art. 16i ust. 5 ma prawo do czasowego obniżenia, stawki amortyzacyjnej dla wszystkich środków trwałych do poziomu 0%. Konsekwencją takiego obniżenia będzie niedokonywanie w danym okresie odpisów”.
  
  

W świetle powyższego, Spółka stoi na stanowisku, iż zgodnie z art. 16i ust. 5 ma prawo do czasowego obniżenia stawki amortyzacyjnej, nawet do poziomu 0%.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2.

Po dokonaniu obniżenia stawek amortyzacyjnych w stosunku do stawek ujętych w Wykazie, zdaniem Spółki, będzie Ona uprawniona do podwyższenia tych stawek do poziomu nie wyższego niż wynikający z Wykazu.

Uzasadnienie.

Odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych dokonuje się, co do zasady, przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie. Zgodnie natomiast z art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, „Podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego”.

Przepis art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przewiduje zatem możliwość obniżenia wysokości dokonywanych odpisów amortyzacyjnych, a tym samym czasowego obniżenia poziomu kosztów uzyskania przychodów.

Zdaniem Spółki, możliwość ponownego podwyższenia stawki amortyzacyjnej wynika ze zdania drugiego art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, które stanowi, że „zmiany stawki dokonuje się w pierwszym miesiącu następnego roku podatkowego”. Zastosowanie w zdaniu drugim powołanego przepisu określenia „zmiany” sugeruje, że pojęcie to powinno być rozumiane zarówno jako jej obniżenie lub podwyższenie, a nie tylko obniżenie, o którym z kolei mowa wprost w zdaniu pierwszym ww. przepisu. Tym samym, wykładnia literalna przedmiotowej regulacji wskazuje na możliwość podwyższenia stawek amortyzacyjnych po ich uprzednim obniżeniu na podstawie przepisu art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Co więcej, zdaniem Wnioskodawcy, jeżeli podatnik posiada prawo do obniżenia stosowanych stawek amortyzacyjnych, to systemowo powinien być również uprawniony do ponownego podwyższenia stawek amortyzacyjnych i amortyzowania środków trwałych przy zastosowaniu stawek ustawowych, tj. nie wyższych niż te przewidziane w Wykazie. Odmienna interpretacja przedmiotowych regulacji stanowiłaby ograniczenie (bez podstawy prawnej w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych) prawa podatnika do amortyzacji środków trwałych zgodnie ze stawkami określonymi w Wykazie.

Dodatkowo, zdaniem Spółki, gdyby ustawodawca rzeczywiście chciał ograniczyć możliwość podwyższania przez podatnika uprzednio obniżonych stawek amortyzacyjnych, zawarłby takie ograniczenie wprost w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Natomiast jedynym ograniczeniem, jakie zamieszczono w omawianym zakresie, jest ograniczenie czasowe dla ponownego podwyższenia stawek, bowiem zgodnie z przepisem art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zmiany stawki można dokonać od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Ponadto, przedstawione powyżej stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie w historycznej wykładni omawianego przepisu. Należy bowiem zauważyć, iż w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych obowiązującej do 31 grudnia 2002 r., zdanie drugie tego przepisu stanowiło, iż „obniżenia stawki bądź przyjęcia w poprzedniej wysokości dokonuje się począwszy od pierwszego miesiąca następnego roku podatkowego”. Od początku 2003 r. sformułowanie „obniżenia stawki bądź przyjęcia w poprzedniej wysokości” zostało zastąpione przez pojęcie „zmiany stawki”.

Przedmiotową modyfikację należy interpretować w ten sposób, że ustawodawca wprowadzając pojęcie „zmiany” chciał nim objąć zarówno obniżenie, jak i podwyższenie stawek amortyzacyjnych. Co więcej, interpretacja przedstawiona przez Spółkę została wprost potwierdzona w uzasadnieniu do omawianej nowelizacji (ustawa z dnia 27 lipca 2002 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 141, poz. 1179)). Zgodnie z jej treścią, zmiana przepisu art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych miała na celu stworzenie „mocniejszego instrumentu polityki podatkowej prowadzonej przez podatników”, którzy „będą mogli w okresie ponoszenia strat podatkowych zaplanować maksymalnie obniżone stawki amortyzacyjne (…), a tym samym odpowiednio wpływać na wysokość straty podatkowej i dochodu do opodatkowania”. Przytoczone uzasadnienie wprost potwierdza prawidłowość stanowiska, iż istnieje możliwość ponownego podwyższenia wartości stawki amortyzacyjnej.

Mając na uwadze powyższe argumenty, należy uznać, iż w stosunku do środków trwałych amortyzowanych metodą, o której mowa w art. 16i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Spółka może stosować stawki amortyzacyjne w przedziale mieszącym się pomiędzy stawkami określonymi w Wykazie, stanowiącymi górną ich granicę a wartością ustaloną na najniższym poziomie (tj. 0%). Jednocześnie jedynym ograniczeniem w przedmiotowym zakresie jest określenie momentu, kiedy można dokonać zmiany stawki (jej obniżenia lub podwyższenia), czyli zgodnie z art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Spółka pragnie wskazać, iż prezentowany pogląd jest powszechnie akceptowany przez doktrynę prawa podatkowego. Przykładowo, zgodnie z Komentarzem do art. 16(i) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych pod redakcją Michała Wilka, Wydawnictwo LEX, 2012, „Z uwagi na brak ograniczeń w tym zakresie stawki mogą być obniżane do dowolnie wybranego przez podatnika poziomu, tj. również do zera, co skutkuje zawieszeniem dokonywania odpisów amortyzacyjnych”.

Stanowisko Spółki znajduje także potwierdzenie w licznych interpretacjach Ministra Finansów, tytułem przykładu:

• w interpretacji indywidualnej Ministra Finansów (wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy) z dnia 12 grudnia 2011 r. (ITPB3/423-489a/11/PST) organ stwierdził, że „(…) podatnik ma prawo, na wyżej wymienionych zasadach do dowolnego obniżenia oraz podwyższenia wcześniej obniżonych stawek amortyzacyjnych (także jedynie w odniesieniu do niektórych / wybranych środków trwałych), jednakże do poziomu nie wyższego niż wynika to z wykazu stawek amortyzacyjnych”;
• w interpretacji indywidualnej Ministra Finansów (wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie) z 14 maja 2010 r. (IPPB5/423-161/10-2/AM), organ odstępując od uzasadnienia prawnego oceny stanowiska wnioskodawcy, podzielił stanowisko spółki, która uznała, że: „W ocenie Spółki ma ona prawo do podwyższenia uprzednio obniżonych stawek amortyzacyjnych do dowolnego poziomu, nie wyższego jednak niż wynikający z Wykazu”,

a także w:

• interpretacji indywidualnej Ministra Finansów wydanej 2 grudnia 2010 r. przez Dyrektora Izby Skarbowej Warszawie (IPPB5/423-586/10-2/JC),
• interpretacji indywidualnej Ministra Finansów wydanej 2 grudnia 2010 r. przez Dyrektora Izby Skarbowej Warszawie (IPPB5/423-586/10-4/JC),
• interpretacji indywidualnej Ministra Finansów wydanej 2 października 2009 r. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy (ITPB3/423-371/09/MK),
• w interpretacji indywidualnej Ministra Finansów wydanej 14 maja 2010 r. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (IPPB5/423-161/10-2/AM).
  
  

Mając na uwadze wyżej przedstawione argumenty oraz jednolitą linię interpretacyjną Ministra Finansów, Wnioskodawca uważa, że będzie miał prawo do ponownego podwyższenia stawek amortyzacyjnych, w przypadku ich uprzedniego obniżenia (zgodnie z art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Podwyższenie takie może być dokonane do dowolnej wysokości, pod warunkiem iż stawki amortyzacyjne nie będą wyższe od stawek wynikających z Wykazu.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 3.

Zdaniem Wnioskodawcy, podwyższenia lub obniżenia stawki amortyzacyjnej można dokonać począwszy od miesiąca, w którym środek trwały został wprowadzony do ewidencji lub od pierwszego miesiąca każdego roku podatkowego (w każdym z przypadków stawka ta nie będzie wyższa od stawek wynikających z Wykazu).

Uzasadnienie.

Zgodnie z dyspozycją zawartą w art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zmiany stawki amortyzacyjnej można dokonać:

• począwszy od miesiąca, w którym środek trwały zastał wprowadzony do ewidencji,
• od pierwszego miesiąca każdego roku podatkowego.
  
  

Zmiana stawek amortyzacyjnych może nastąpić zarówno w odniesieniu do środków trwałych wprowadzonych do ewidencji po raz pierwszy, jak i środków trwałych będących już przedmiotem amortyzacji.

W ocenie Wnioskodawcy, zmiana stawki amortyzacyjnej dla środków trwałych wprowadzonych po raz pierwszy do ewidencji może nastąpić w momencie dokonania pierwszego w danym roku odpisu amortyzacyjnego. Natomiast w odniesieniu do środków trwałych będących już przedmiotem amortyzacji obniżenie lub podwyższenie uprzednio obniżonej stawki amortyzacyjnej powinno nastąpić nie później niż w momencie dokonania pierwszego w danym roku odpisu amortyzacyjnego. Taka interpretacja wynika wprost z treści art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stanowisko takie zostało potwierdzone m.in. w interpretacji indywidualnej Ministra Finansów z 6 maja 2010 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach (IBPBI/2/423- 158/10/MS).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Warunkiem uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu jest istnienie pomiędzy nim, a osiągnięciem przychodu związku przyczynowo – skutkowego, czyli wykazanie, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, jego zabezpieczenie lub zachowanie.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a - 16m, z uwzględnieniem art. 16.

Zasady dotyczące dokonywania odpisów z tytułu zużycia środków trwałych (odpisów amortyzacyjnych) zamieszczone zostały w przepisach art. 16a - 16m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

— o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Treść powyższego przepisu oznacza, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie, obniżenia kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w okresie dłuższym niż 1 rok. Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie.

Jak stanowi art. 16f ust. 1 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1 - 3 oraz w art. 16b. Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h - 16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h - 16m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Stosownie do art. 16h ust. 2 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i - 16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Dodatkowo zauważyć należy, iż zgodnie z art. 16h ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych w równych ratach co miesiąc albo w równych ratach co kwartał, albo jednorazowo na koniec roku podatkowego, z uwzględnieniem art. 16i. Suma odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonanych w pierwszym roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, nie może przekroczyć wartości tych odpisów przypadających za okres od wprowadzenia ich do ewidencji do końca tego roku podatkowego.

Jak stanowi art. 16i ust. 1 tej ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j - 16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Stosownie zaś do treści art. 16i ust. 5 ww. ustawy, podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Zatem, powołany w zdaniu pierwszym przepis nie zabrania obniżenia stawki amortyzacyjnej danego środka trwałego nawet kilka razy. Podatnik może zatem dokonać zmiany stawki (tj. jej zmniejszenia bądź zwiększenia uprzednio obniżonej) począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Ma On w tej sytuacji możliwość stosowania różnych stawek amortyzacyjnych dla środków trwałych na każdy rok podatkowy, z tym tylko zastrzeżeniem, aby stawki te nie były wyższe od stawek określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych.

Zmiana stawek amortyzacyjnych przewidziana w art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, pomimo że nie została ograniczona przez ustawodawcę żadnym limitem, powinna być dokonywana z uwzględnieniem pozostałych przepisów ustawy. Z powyższego wynika zatem, że możliwość obniżania stawek nie jest uwarunkowana wystąpieniem jakichkolwiek okoliczności. Taką decyzję podejmuje podatnik. Ponadto, wysokość obniżenia lub podwyższenia dla danego środka trwałego jest dowolna i pozostaje w gestii podatnika. Może On, na podstawie art. 16i ust. 5 ww. ustawy, obniżyć bądź podwyższyć dla poszczególnych środków trwałych stawkę amortyzacyjną wynikającą z Wykazu stawek amortyzacyjnych, począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego, jednak zmiana wysokości stawki winna zapewnić realizację zasady współmierności przychodów i odpowiadających im kosztów uzyskania przychodów unormowanej w art. 7 ww. ustawy.

Zatem, podatnik ma prawo obniżyć stawkę amortyzacyjną również do poziomu 0%. Ponadto, przy podwyższaniu uprzednio obniżonych stawek amortyzacyjnych należy pamiętać, iż górną granicę tego podwyższenia stanowi wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych.

Należy przy tym pamiętać, iż wysokość zmienionej stawki amortyzacyjnej winna być ustalona z uwzględnieniem okresu efektywnej użyteczności gospodarczej danego środka trwałego oraz zasad prowadzonej polityki podatkowej.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż w związku z przeprowadzoną rewitalizacją Hali Spółka poniosła znaczne nakłady inwestycyjne na posiadane środki trwałe oraz nabyła nowe środki trwałe. Spółka dokonuje odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych przy zastosowaniu odpowiednich stawek określonych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych. W kolejnych latach podatkowych Spółka rozważa modyfikowanie stawek amortyzacyjnych (w odniesieniu do wybranych środków trwałych) poprzez ich podwyższanie lub obniżanie, co jest wyrazem racjonalnego zarządzania polityką podatkowo - finansową w Spółce. W konsekwencji podwyższania stawek, w żadnym przypadku nie dojdzie do przekroczenia stawek amortyzacji określonych dla danego rodzaju środków trwałych w Wykazie. W niektórych przypadkach Spółka planuje obniżyć stawki amortyzacji do 0% i w konsekwencji, przez pewien okres nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od wybranych środków trwałych.

Odnosząc powyższe do przedstawionych przepisów prawa podatkowego, stwierdzić należy, iż zmiana stawek amortyzacyjnych może nastąpić zarówno w odniesieniu do środków trwałych wprowadzonych po raz pierwszy do ewidencji, jak i środków trwałych będących już przedmiotem amortyzacji. Dla środków trwałych wprowadzonych po raz pierwszy do ewidencji zmiana stawki amortyzacyjnej, tj. jej obniżenie, może nastąpić w momencie dokonania pierwszego w danym roku odpisu amortyzacyjnego. Natomiast dla środków trwałych będących już przedmiotem amortyzacji, zmiana stawki amortyzacyjnej powinna nastąpić nie później niż w momencie dokonania pierwszego w danym roku odpisu amortyzacyjnego. Jednocześnie należy mieć na uwadze, iż możliwość zwiększenia uprzednio obniżonych stawek odnosi się do środków trwałych będących już przedmiotem amortyzacji i powinna nastąpić nie później niż w momencie dokonania pierwszego w danym roku odpisu amortyzacyjnego. Ponadto, podwyższone przez Spółkę stawki nie mogą być wyższe od tych podanych w Wykazie.

Reasumując, stosownie do art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Spółka może obniżyć stawki amortyzacyjne dla wybranych środków trwałych wykorzystywanych w działalności gospodarczej, przy czym wysokość obniżenia stawki dla danego środka trwałego jest dowolna i pozostaje w gestii podatnika (również do wysokości 0%). Prawem Spółki jest także podwyższenie wcześniej obniżonej stawki amortyzacyjnej dla poszczególnych środków trwałych, przy czym maksymalny pułap podwyższenia stanowi poziom stawek wynikających z Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych. Ponadto, należy zaznaczyć, iż Spółka będzie mogła dokonać zmiany stawki amortyzacyjnej począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji, stwierdzić należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację. Również odwołanie się do publikacji podatkowej, jako że co do zasady nie stanowi ono źródła prawa, także nie jest wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.