Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP3/443-159/12-2/TK
z 29 listopada 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością XXX, przedstawione we wniosku z dnia 27 sierpnia 2012 r. (data wpływu 29 sierpnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie obrotu energią elektryczną jest:

• prawidłowe w zakresie pytania pierwszego oraz prowadzenia ewidencji energii elektrycznej zużytej na potrzeby własne, sprzedanej do ZZ i zakupionej
• nieprawidłowe w pozostałym zakresie.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 29 sierpnia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie obrotu energią elektryczną.

W przedmiotowym wniosku został przedstawione następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą związaną z wytwarzaniem energii elektrycznej z biogazu rolniczego. Wytworzoną energię elektryczną sprzedaje on do ZZ, zużywa na potrzeby podtrzymania produkcji i sprzedaje do nabywcy końcowego. Zainteresowany zakupuje także energię elektryczną od ZZ. Całość energii elektrycznej, nabywanej od ZZ, jest zużywana przez Wnioskodawcę, ponieważ w chwili rozpoczęcia poboru energii z zewnątrz nabywca końcowy zostaje automatycznie odłączony i nie jest zasilany w energię elektryczną.

W związku z prowadzoną działalnością, Zainteresowany posiada od 22 czerwca 2012 r. wpis do rejestru przedsiębiorstw energetycznych zajmujących się wytwarzaniem biogazu rolniczego (dalej „Rejestr”), który prowadzi Prezes Agencji Rynku Rolnego. Wnioskodawca nie posiada koncesji na wytwarzanie energii elektrycznej ponieważ zgodnie z art. 32 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz. U. z 2006 r. Nr 89, poz. 625 z późn. zm.) działalność gospodarcza związana z wytwarzaniem energii elektrycznej z biogazu rolniczego jest wyłączona z tego obowiązku. Działalność ta, zgodnie z art. 1 pkt 18 w związku z art. 22 pkt 2 ustawy z dnia 8 stycznia 2010 r. o zmianie ustawy - Prawo energetyczne oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2010 r. Nr 21, poz. 104), podlega obowiązkowi wpisu do Rejestru. Zainteresowany jest zarejestrowany jako podatnik podatku akcyzowego.

Wnioskodawca nalicza i odprowadza podatek akcyzowy od energii elektrycznej wyprodukowanej i zużytej na potrzeby produkcji, od energii elektrycznej wyprodukowanej i sprzedanej odbiorcy końcowemu. Zainteresowany nie nalicza i nie odprowadza podatku akcyzowego od energii elektrycznej sprzedanej do ZZ, gdyż przedsiębiorstwo jest przedsiębiorstwem koncesjonowanym (posiada koncesję na obrót energią elektryczną).

W związku z otrzymanym wpisem do Rejestru, Wnioskodawca od dnia 22 czerwca 2012 r. jest traktowany przez ZZ jako podmiot posiadający koncesję na wytwarzanie energii elektrycznej i nie odprowadza podatku akcyzowego od energii elektrycznej jemu sprzedanej. Dlatego też Zainteresowany samodzielnie nalicza i odprowadza podatek akcyzowy od energii elektrycznej zakupionej od ZZ.

Zgodnie z art. 91 pkt 1 ustawy o podatku akcyzowym Wnioskodawca zobowiązany jest do prowadzenia ilościowej ewidencji energii elektrycznej na podstawie wskazań urządzeń pomiarowo-rozliczeniowych, a w przypadku braku urządzeń pomiarowych - na podstawie współczynnikowo określonego poziomu poboru energii przez poszczególne urządzenia, wskazanego dokumentacji prowadzonej przez podatnika. Zainteresowany posiada urządzenia pomiarowo-rozliczeniowe mierzące całkowitą energię elektryczną wyprodukowaną przez niego oraz energię elektryczną sprzedaną ZZ, a także energię zakupioną od ZZ. Wnioskodawca nie posiada natomiast urządzeń pomiarowych mierzących energię elektryczną zużytą na potrzeby podtrzymania produkcji oraz energię dostarczoną nabywcy końcowemu.

W celu prowadzenia ilościowej ewidencji energii elektrycznej oraz dokonywania rozliczeń z nabywcą końcowym Zainteresowany prowadzi ewidencję w następujący sposób:

• ilość energii wyprodukowanej, sprzedanej do ZZ i zakupionej określana jest na podstawie wskazań urządzeń pomiarowo-rozliczeniowych;
• ilość energii elektrycznej zużyta na potrzeby produkcji określana jest na podstawie prowadzonej dokumentacji.
  
  

W dokumentacji tej znajduje się wykaz zainstalowanych urządzeń wraz z ich mocą elektryczną. Prowadzone są karty miesięczne, w których notowany jest codziennie czas pracy poszczególnych urządzeń. Ilość pobranej energii przez urządzenia wylicza się mnożąc moc zainstalowaną poszczególnych urządzeń razy czas ich pracy. Sumując tak otrzymane pobory energii poszczególnych urządzeń otrzymywana jest ilość energii elektrycznej wykorzystywanej do produkcji.

Ilość energii elektrycznej dostarczonej nabywcy końcowemu obliczana jest następująco:

energia dostarczona nabywcy końcowemu = energia wyprodukowana + energia zakupiona - energia zużyta na potrzeby produkcji - energia dostarczona do ZZ.

Z przedstawionym sposobem obliczania ilości energii dostarczonej do nabywcy końcowego zgadza się nabywca końcowy.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy Wnioskodawca powinien być traktowany jako podmiot posiadający koncesję na wytwarzanie energii elektrycznej i samodzielnie naliczać i odprowadzać podatek akcyzowy od energii elektrycznej zakupionej z zewnątrz?
2. Czy sposób rozliczania energii elektrycznej z nabywcą końcowym i prowadzenia ewidencji energii elektrycznej, na podstawie prowadzonej przez Zainteresowanego dokumentacji i obliczeń, jest prawidłowy - jeżeli przedstawiony sposób rozliczania energii elektrycznej i prowadzenia ewidencji energii elektrycznej jest nieprawidłowy, to w jaki sposób Wnioskodawca ma dokonywać wymienionych czynności?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku zakupu energii elektrycznej z zewnątrz, to na nim ciąży obowiązek podatkowy. Pomimo, że Zainteresowany nie posiada koncesji na wytwarzanie energii elektrycznej (działalność gospodarcza prowadzona przez niego jest wyłączona z tego obowiązku), to obowiązkiem Wnioskodawcy było uzyskanie wpisu do Rejestru, który zezwala mu na wytwarzanie energii elektrycznej. Zdaniem Zainteresowanego uzyskany wpis do Rejestru powinien być w tym przypadku traktowany równorzędnie z koncesją na wytwarzanie energii elektrycznej.

Wnioskodawca uważa, że przedstawiony sposób prowadzenia ewidencji energii elektrycznej oraz rozliczania energii elektrycznej z nabywcą końcowym jest prawidłowy, uważając go za wiarygodny.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

• prawidłowe w zakresie pytania pierwszego oraz prowadzenia ewidencji energii elektrycznej zużytej na potrzeby własne, sprzedanej do ZZ i zakupionej,
• nieprawidłowe w pozostałym zakresie.
  
  

Na wstępie przytoczyć należy ogólne uregulowania wspólnotowe dotyczące opodatkowania energii elektrycznej. W świetle art. 2 ust. 2 dyrektywy Rady 2003/96/WE z dnia 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej (Dz. Urz. UE L Nr 283 str. 1 ze zm.), zwanej dalej Dyrektywą energetyczną, ma ona zastosowanie również do energii elektrycznej objętej kodem CN 2716.

Natomiast, w świetle art. 7 dyrektywy Rady 2008/118/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie ogólnych zasad dotyczących podatku akcyzowego, uchylająca dyrektywę 92/12/EWG (Dz. U. L 9 z 14.01.2009, str. 12 ze zm.) zasadą jest, iż podatek akcyzowy staje się wymagalny w momencie dopuszczenia do konsumpcji w państwie członkowskim dopuszczenia do konsumpcji zgodnie z art. 7 ust. 3.

Powyższe postanowienia uszczegóławia przepis art. 21 ust. 5 dyrektywy energetycznej, w myśl którego dla celów stosowania art. 5 i 6 dyrektywy 92/12/EWG, energia elektryczna i gaz ziemny podlegają podatkom, które stają się wymagalne w momencie dostawy przez dystrybutora lub redystrybutora (…). Jednostka produkująca energię elektryczną na swoje własne potrzeby jest uważana za dystrybutora. Bez względu na przepisy art. 14 ust. 1 lit. a, Państwa Członkowskie mogą zwalniać drobnych producentów energii elektrycznej, pod warunkiem, że opodatkowują oni produkty energetyczne wykorzystywane do produkcji tej energii elektrycznej (…). Podatek jest nakładany i pobierany zgodnie z procedurami ustanowionymi w każdym Państwie Członkowskim.

Z brzmienia powyższych przepisów można jednoznacznie ustalić, że w przypadku energii elektrycznej obowiązek podatkowy powstaje w momencie dostawy przez dystrybutora tej energii odbiorcy końcowemu. Przyjąć też należy, iż podatek akcyzowy nie jest należny przy dostawie energii elektrycznej, która nie kończy się wskazaną w art. 7 Dyrektywy horyzontalnej, konsumpcją.

Przy czym, istotne jest to, że żadna z powyższych Dyrektyw nie wskazuje jednoznacznie na podmiot będący podatnikiem akcyzy od energii elektrycznej zaznaczając jednak, iż podatek jest nakładany i pobierany zgodnie z procedurami ustanowionymi w każdym Państwie Członkowskim.

Mając zatem na uwadze powyższe za dystrybutora uznać należy, zarówno jednostki produkujące energię elektryczną na swoje własne potrzeby, jak i podmioty transportujące energię elektryczną systemami dystrybucyjnymi wysokiego, średniego i niskiego napięcia, w celu dostarczania jej do odbiorców. Powyższa dystrybucja jest przedmiotem opodatkowania akcyzą (podatek jest wymagalny) w momencie dopuszczenia jej do konsumpcji.

Polskie uregulowania dotyczące opodatkowania energii elektrycznej, zawarte zostały w ustawie z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 108, poz. 626 ze zm.) zwanej dalej ustawą.

W myśl art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy, wyroby akcyzowe, to wyroby energetyczne, energia elektryczna, napoje alkoholowe oraz wyroby tytoniowe, określone w załączniku nr 1 do ustawy.

W świetle art. 13 ust. 1 ustawy, podatnikiem akcyzy jest osoba fizyczna, osoba prawna oraz jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, która dokonuje czynności podlegających opodatkowaniu akcyzą lub wobec, której zaistniał stan faktyczny podlegający opodatkowaniu akcyzą (...).

Zainteresowany jest zarejestrowany jako podatnik podatku akcyzowego. Wskazał on, iż prowadzi działalność gospodarczą związaną z wytwarzaniem energii elektrycznej z biogazu rolniczego.

W ramach pierwszego z zaprezentowanych we wniosku zagadnień wyjaśnił on, iż nabywa energię elektryczną od ZZ. Całość tej energii jest zużywana przez Wnioskodawcę, ponieważ w chwili rozpoczęcia poboru energii z zewnątrz nabywca końcowy zostaje automatycznie odłączony i nie jest zasilany w energię elektryczną.

Wątpliwości Spółki związane są de facto z tym czy na gruncie ustawy jest ona traktowana jako podmiot posiadający koncesję (na wytwarzanie energii elektrycznej). Kwestia ta ma decydujące znaczenie w określeniu podmiotu zobowiązanego do naliczania i odprowadzania podatku akcyzowego – na co Wnioskodawca zwraca uwagę w drugiej części zadanego pytania.

W opinii tut. Organu stanowisko Zainteresowanego w tym zakresie uznać należy za prawidłowe.

Przepis art. 9 ust. 1 ustawy stanowi, iż w przypadku energii elektrycznej przedmiotem opodatkowania akcyzą jest:

1. nabycie wewnątrzwspólnotowe energii elektrycznej przez nabywcę końcowego;
2. sprzedaż energii elektrycznej nabywcy końcowemu na terytorium kraju, w tym przez podmiot nieposiadający koncesji na wytwarzanie, przesyłanie, dystrybucję lub obrót energią elektryczną w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne, który wyprodukował tę energię;
3. zużycie energii elektrycznej przez podmiot posiadający koncesję, o której mowa w pkt 2;
4. zużycie energii elektrycznej przez podmiot nieposiadający koncesji, o której mowa w pkt 2, który wyprodukował tę energię;
5. import energii elektrycznej przez nabywcę końcowego;
6. zużycie energii elektrycznej przez nabywcę końcowego, jeżeli nie została od niej zapłacona akcyza w należnej wysokości i nie można ustalić podmiotu, który dokonał sprzedaży tej energii elektrycznej nabywcy końcowemu.
   
   

Zatem opodatkowane jest zużycie energii elektrycznej przez podmiot posiadający koncesję w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne.

Art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (t. j. Dz. U. z 2012 r. Nr 1059) stanowi, iż uzyskania koncesji wymaga wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania paliw lub energii (…).

Zatem każdy kto wytwarza energię elektryczną jest podmiotem objętym obowiązkiem koncesjonowania - co na gruncie ustawy o podatku akcyzowym pozwala podzielić podmioty na te które są podmiotami „z koncesją” i na pozostałe.

Zainteresowany jako producent energii elektrycznej jest pierwszym z nich co wynika z postanowień art. 9p ust. 1 tej ustawy.

Przepis ten stanowi, iż działalność gospodarcza w zakresie wytwarzania biogazu rolniczego lub wytwarzania energii elektrycznej z biogazu rolniczego jest działalnością regulowaną w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2010 r. Nr 220, poz. 1447, z późn. zm.8), zwanej dalej „ustawą o swobodzie działalności gospodarczej”, i wymaga wpisu do rejestru przedsiębiorstw energetycznych zajmujących się wytwarzaniem biogazu rolniczego.

Pomijając szczegółową analizę ww. uregulowań - która na potrzeby niniejszej interpretacji jest zbędna - stwierdzić należy, iż Wnioskodawca na gruncie ustawy o podatku akcyzowym nie może być traktowany jako nabywca końcowy (o którym mowa w ww. art. 9 ust. 1 pkt 2 ustawy).

W myśl art. 2 ust. 1 pkt 19 ustawy, nabywca końcowy - podmiot nabywający energię elektryczną, nieposiadający koncesji na wytwarzanie, przesyłanie, dystrybucję lub obrót energią elektryczną w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz. U. z 2006 r. Nr 89, poz. 625, z późn. zm. 2) (…).

Spółka nie jest bowiem takim podmiotem lecz podmiotem koncesjonowanym - w oparciu o szczególne uregulowania art. 9p ust. 1 Prawa energetycznego - tj. wytwórcą energii elektrycznej.

Odnośnie drugiego z zagadnień, Zainteresowany wskazał, iż wytworzoną energię elektryczną:

• sprzedaje do ZZ,
• zużywa na potrzeby podtrzymania produkcji,
• sprzedaje do nabywcy końcowego.
  
  

Zagadnienie to dotyczy - co z uwagi na zawiłość sprawy również wymaga uszczegółowienia prawidłowości przedstawionego sposobu rozliczania z nabywcą końcowym akcyzy oraz prowadzenia ewidencji energii elektrycznej.

W zakresie prowadzenia ewidencji tut. Organ uznał częściowo stanowisko Spółki za prawidłowe, tj. w zakresie energii zużywanej na potrzeby własne, sprzedanej do ZZ i zakupionej.

Spółka w tym zakresie wyjaśniła, iż nie posiada urządzeń pomiarowych mierzących energię elektryczną zużytą na potrzeby podtrzymania produkcji oraz energię dostarczoną nabywcy końcowemu.

W celu prowadzenia ilościowej ewidencji energii elektrycznej oraz dokonywania rozliczeń z nabywcą końcowym Zainteresowany prowadzi ewidencję w następujący sposób:

• ilość energii wyprodukowanej, sprzedanej do ZZ i zakupionej określana jest na podstawie wskazań urządzeń pomiarowo-rozliczeniowych;
• ilość energii elektrycznej zużyta na potrzeby produkcji określana jest na podstawie prowadzonej dokumentacji.
  
  

W dokumentacji tej znajduje się wykaz zainstalowanych urządzeń wraz z ich mocą elektryczną. Prowadzone są karty miesięczne, w których notowany jest codziennie czas pracy poszczególnych urządzeń. Ilość pobranej energii przez urządzenia wylicza się mnożąc moc zainstalowaną poszczególnych urządzeń razy czas ich pracy. Sumując tak otrzymane pobory energii poszczególnych urządzeń otrzymywana jest ilość energii elektrycznej wykorzystywanej do produkcji.

Natomiast ilość energii elektrycznej dostarczonej nabywcy końcowemu obliczana jest następująco:

energia dostarczona nabywcy końcowemu = energia wyprodukowana + energia zakupiona – energia zużyta na potrzeby produkcji – energia dostarczona do ZZ.

Z przedstawionym sposobem obliczania ilości energii dostarczonej do nabywcy końcowego zgadza się nabywca końcowy.

Wyjaśnić należy, iż zgodnie z art. 91 ust. 1 ustawy, podatnik dokonujący sprzedaży energii elektrycznej nabywcy końcowemu, zużywający energię elektryczną w sytuacji, o której mowa w art. 9 ust. 1 pkt 3 i 4, a także podmiot reprezentujący, o którym mowa w art. 13 ust. 5, są obowiązani do prowadzenia ilościowej ewidencji energii elektrycznej na podstawie wskazań urządzeń rozliczeniowo – gwarancyjnymi u nabywcy końcowego lub podmiotu zużywającego energię, a w przypadku braku urządzeń pomiarowych - na podstawie współczynnikowo określonego poziomu poboru energii przez poszczególne urządzenia, wskazanego w dokumentacji prowadzonej przez podatnika.

Przepis ten w ww. przypadkach wymaga prowadzenia ilościowej ewidencji energii elektrycznej na podstawie:

• wskazań urządzeń pomiarowo-rozliczeniowych, lub w przypadku braku urządzeń pomiarowych,
• współczynnikowo określonego poziomu poboru energii przez poszczególne urządzenia, wskazanego w dokumentacji prowadzonej przez podatnika.
  
  

Szacunkowy sposób prowadzenia ewidencji dopuszcza uregulowanie art. 91 ust. 4 ustawy, w świetle którego jeżeli brak jest urządzeń pomiarowych pozwalających na precyzyjne określenie ilości, o których mowa w ust. 3 pkt 5 i 7, prowadzący ewidencję określa ilości szacunkowe.

Jak wynika zatem z postanowień cyt. powyżej art. 91 ust. 4 ustawy, prawodawca dopuścił w przypadkach, o których mowa w ust. 3 pkt 5 i 7, prowadzenie ewidencji metodą szacunkową.

Są to wyłącznie przypadki energii elektrycznej zużytej na potrzeby własne (art. 91 ust. 3 pkt 5 ustawy) oraz uregulowane w art. 91 ust. 3 pkt 7 ustawy dotyczące strat energii elektrycznej niepodlegających opodatkowaniu, o których mowa w art. 9.

Analizując postanowienia ww. przepisów stwierdzić należy, iż gdy zachodzi wskazana w art. 91 ust. 1 ustawy okoliczność braku urządzeń pomiarowych możliwe jest dla określonych przypadków zastosowanie metody szacunkowego określania ilości energii elektrycznej. Są to zużycie energii elektrycznej na potrzeby własne oraz straty powstałe w wyniku przesyłu i rozdziału energii elektrycznej.

Mając na uwadze powyższe uregulowanie uznano za prawidłowe stanowisko Wnioskodawcy w zakresie szacunkowego prowadzenia ewidencji energii elektrycznej zużytej na potrzeby własne jak i sprzedanej do ZZ i zakupionej.

Natomiast w pozostały zakresie do prowadzenia ewidencji elektrycznej odnosić się będzie podstawowa zasada wynikająca z przepisu art. 91 ust. 1 ustawy. Ilości energii elektrycznej określana dla celów prowadzenia ilościowej ewidencji energii elektrycznej, określana jest na podstawie wskazań urządzeń pomiarowo-rozliczeniowych.

Zatem ustalenia ilości energii elektrycznej dostarczonej wymienionemu w opisie stanu faktycznego nabywcy końcowemu należy dokonywać na podstawie wskazań urządzeń pomiarowo-rozliczeniowych.

Odpowiadając natomiast na pytanie dotyczące rozliczenia podatku akcyzowego z nabywcą końcowym Wnioskodawca wskazał, iż ilość energii elektrycznej dostarczonej nabywcy końcowemu obliczana jest następująco:

energia dostarczona nabywcy końcowemu = energia wyprodukowana + energia zakupiona - energia zużyta na potrzeby produkcji - energia dostarczona do ZZ.

Z przedstawionym sposobem obliczania ilości energii dostarczonej do nabywcy końcowego zgadza się nabywca końcowy.

Wyjaśnić zatem należy, iż w świetle art. 88 ust. 2 ustawy, podstawą opodatkowania energii elektrycznej jest jej ilość, wyrażona w megawatogodzinach (MWh).

Przepisy dotyczące rozliczania podatku akcyzowego niezależnie od tego czy jednostką miary są kg czy też litry wyrobu akcyzowego ustala ilość tą wyłącznie w oparciu o pomiar dokonany za pomocą odpowiednich legalizowanych urządzeń pomiarowych.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 2001 r. Prawo o miarach (t. j. Dz. U. z 2004 r. Nr 243, poz. 2441) przyrządy pomiarowe, które mogą być stosowane:

1. w ochronie zdrowia, życia i środowiska,
2. w ochronie bezpieczeństwa i porządku publicznego,
3. w ochronie praw konsumenta,
4. przy pobieraniu opłat, podatków i innych należności budżetowych oraz ustalaniu opustów, kar umownych, wynagrodzeń i odszkodowań, a także przy pobieraniu i ustalaniu podobnych należności i świadczeń,
5. przy dokonywaniu kontroli celnej,
6. w obrocie

– i są określone w przepisach wydanych na podstawie ust. 6, podlegają prawnej kontroli metrologicznej.

Z kolei liczniki energii elektrycznej prądu przemiennego podlegają prawnej kontroli metrologicznej (rozporządzenie Ministra Gospodarki w sprawie rodzajów przyrządów pomiarowych podlegających prawnej kontroli metrologicznej oraz zakresu tej kontroli).

Również i ewidencja energii elektrycznej sprzedawanej nabywcy końcowemu – co wyjaśniono powyżej – musi być prowadzona na podstawie wskazań urządzeń pomiarowo-rozliczeniowych.

Z art. 91 ust. 3 pkt 2 ustawy wynika dodatkowo, iż ewidencja, o której mowa w ust. 1 i 2, powinna zawierać odpowiednio dane niezbędne do określenia w okresach miesięcznych, z dokładnością do 0,001 MWh, łącznej ilości energii elektrycznej sprzedanej nabywcom końcowym na terytorium kraju.

Zatem, dla celów poboru akcyzy Zainteresowany zobowiązany jest ustalać podstawę opodatkowania ilości sprzedanych megawatogodzin na podstawie wskazań stosownych urządzeń pomiarowo - rozliczeniowych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.