INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 sierpnia 2011r. (data wpływu 18 sierpnia 2011r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie określenia stałego miejsca prowadzenia działalności – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 sierpnia 2011r. został złożony ww. wniosek, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie określenia stałego miejsca prowadzenia działalności.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony zaistniały stan faktyczny:

Spółka jest włoską spółką prawa handlowego, z siedzibą w N., zarejestrowaną w rejestrze gospodarczo - administracyjnym, Izby Handlowej w C. Głównym rodzajem działalności Spółki jest produkcja maszyn i urządzeń dla przemysłu rolno - przetwórczego. Od maja 2007r. Spółka posiada magazyn na terenie Polski, w miejscowości X, przy czym od czerwca 2007r. jest zarejestrowanym w Polsce podatnikiem czynnym podatku od towarów i usług i dokonuje rozliczeń tego podatku w urzędzie skarbowym w Y. Maszyny i urządzenia oraz części zamienne do nich sprzedawane są w Polsce a także eksportowane są za wschodnią granicę Polski (np. Białoruś) z magazynu, do którego trafiają z zakładu produkcyjnego we Włoszech w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów jak również kupowane są na terenie Polski. Za prowadzenie i obsługę magazynu spółka otrzymuje faktury VAT (ze stawką krajową) od firmy wynajmującej powierzchnię magazynową. W ramach swojej usługi, kontrahent zapewnia również personel, który przyjmuje a następnie wydaje i wysyła towar na teren Polski jaki i poza jej granice, bez jakiegokolwiek udziału osób zatrudnionych przez Spółkę z Włoch. Sprzedaż towarów (maszyn, urządzeń, części zamiennych) dokumentowana jest fakturami VAT, zawierającymi krajową bądź eksportową stawkę podatku. Obsługa Spółki w zakresie jej obowiązków wynikających z polskiej ustawy o podatku od towarów i usług prowadzona jest, na podstawie umowy, przez polskie biuro rachunkowe. Biuro odpowiedzialne jest za prowadzenie odpowiednich rejestrów VAT oraz sporządzanie na ich podstawie deklaracji VAT-7 oraz informacji podsumowywujących VAT-UE, oraz terminowe przekazywanie ich do urzędu skarbowego. Biuro odpowiedzialne jest również za wystawianie faktur VAT sprzedaży towarów w imieniu spółki włoskiej oraz wysyłanie ich do nabywców towarów. Właściciel biura rachunkowego posiada również pełnomocnictwo do reprezentowania spółki przed urzędem skarbowym zarówno w sprawach bieżących, jak również podczas kontroli podatkowej.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy w opisanym stanie faktycznym, spółka włoska z siedzibą we Włoszech, ma na terenie Rzeczypospolitej Polskiej stałe miejsce prowadzenia działalności, o którym mowa w art. 28b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, a co za tym idzie, czy można przyjąć, że świadczone na rzecz Spółki usługi (np. księgowe) podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT na terenie Polski a także czy w przypadku sprzedaży towarów z magazynu na Polskę, podatnikiem podatku VAT jest spółka włoska...

Zdaniem Wnioskodawcy, dla ustalenia miejsca opodatkowania świadczonych usług niezbędne jest określenie miejsca ich świadczenia. Art. 28b ustawy o VAT, mówi że jeżeli "usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba lub stałe miejsce zamieszkania, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności". Przepisy te są zgodne z art. 44 Dyrektywy Rady 2006/112/We.

Polska ustawa o VAT nie definiuje "stałego miejsca prowadzenia działalności" ale z bogatego orzecznictwa zarówno europejskiego trybunału sprawiedliwości, jak również wydawanego w tym zakresie przez Dyrektorów Polskich Izb Skarbowych można wnioskować, że Spółka .... posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności.

Spółka spełnia bowiem następujące przesłanki:

1. Dysponuje w Polsce miejscem wystarczającym do przyjmowania i wykorzystywania towarów i usług - ponieważ spółka wynajmuje miejsce w magazynie, w którym magazynowane są maszyny, urządzenia, oraz części zamienne do nich; z miejsca tego dokonywana jest również sprzedaż tych towarów;
2. Wnioskodawca nie posiada w Polsce własnego personelu, jednak czynności związane bezpośrednio ze sprzedażą towarów (zakup, przyjmowanie na magazyn, sprzedaż, wysyłka towarów) wykonywane są poprzez personel zatrudniony przez firmę od której wynajmuje powierzchnię magazynową - na mocy umowy handlowej; czynności związane z obsługą biurową oraz podatkową wykonywane są poprzez polskie biuro rachunkowe i poprzez polskiego pełnomocnika;
3. Opisane w powyższych dwóch punktach elementy niewątpliwie stanowią strukturę, która posiada dostateczny poziom stałości, aby stanowić ramy, w oparciu o które sporządzane są umowy lub podejmowane decyzje zarządcze, a w ten sposób umożliwiają sprzedaż towarów w sposób niezależny.
   
   

W stanie faktycznym będącym tematem niniejszego wniosku Wnioskodawca dokonuje sprzedaży towarów w Polsce bądź eksportuje za wschodnią granicę. Usługi nabywane przez niego od podwykonawców konsumowane są w całości na terenie Polski i ich opodatkowanie w miejscu siedziby Wnioskodawcy (Włochy), a więc brak ich opodatkowania w Polsce, wydaje się całkowicie nieracjonalne.

Zdaniem Wnioskodawcy Spółka posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności, a co za tym idzie ma prawo do otrzymywania za towary i usługi faktur z polskim podatkiem VAT i do pomniejszania o ten podatek kwoty podatku należnego do zapłaty. Również dokonując sprzedaży towarów na terenie Polski, powinna wykazywać taką sprzedaż jako opodatkowaną i na fakturze wykazywać VAT należny.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z powyższego wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m. in. odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które – w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ustawy o VAT przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Prawidłowe ustalenie miejsca świadczenia wskazuje, czy dane świadczenie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium Polski, czy też w innym kraju.

Ogólna zasada dotycząca miejsca świadczenia usług określona została w art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, który stanowi, iż miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j i art. 28n.

Natomiast w myśl art. 28b ust. 2 ustawy o VAT w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Ponadto zgodnie z art. 28b ust. 3 ustawy o VAT przypadku gdy podatnik będący usługobiorcą nie posiada siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, o którym mowa w ust. 2, miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym posiada on stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu.

Stosownie zaś do art. 28c ust. 1 ustawy o VAT miejscem świadczenia usług na rzecz podmiotów niebędących podatnikami jest miejsce, w którym usługodawca posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3 oraz art. 28d, art. 28e, art. 28f ust. 1, 2 i 3, art. 28g ust. 2 i art. 28h-28n.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji stałego miejsca prowadzenia działalności.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności od dnia 1 lipca 2011r. zostało uregulowane w obowiązującym od tej daty Rozporządzeniu Wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011r. ustanawiające środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 77, str. 1).

Zgodnie z art. 11 tego rozporządzenia:

1. Na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE "stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej" oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.
2. Na użytek stosowania następujących artykułów "stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej" oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:
1. art. 45 dyrektywy 2006/112/WE;
2. począwszy od 1 stycznia 2013 r. - art. 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE;
3. do 31 grudnia 2014 r. - art. 58 dyrektywy 2006/112/WE;
4. art. 192a dyrektywy 2006/112/WE.
3. Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.
   
   

Z części wstępnej (preambuły) – punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.

Odnosząc się zatem do orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w tym zakresie (mającego wpływ na kształt ww. definicji stałego miejsca prowadzenia działalności określonej w rozporządzeniu 282/2011) zauważyć należy, że w wyroku w sprawie C-168/84 pomiędzy Gunter Berkholz a Finanzamt Hamburg-Mitte-Aitstadt (Niemcy) ETS stwierdził, że „Artykuł 9(1) Dyrektywy w zakresie miejsca powstania obowiązku podatkowego należy interpretować w taki sposób, aby (...) mogło być potraktowane jako stałe miejsce prowadzenia działalności w rozumieniu tego przepisu jedynie w przypadku, gdy w miejscu tym znajduje się na stałe zarówno personel, jak i urządzenia techniczne niezbędne do świadczenia tych usług (...)."

W orzeczeniu w sprawie C-190/95 pomiędzy ARO Lease BV a Inspecteur van de Belastingdienst Grotę Ondernemingen te Amsterdam (Holandia) Trybunał Sprawiedliwości potwierdził, że nie można uznać, że usługi wykonywane są w innym miejscu niż główne miejsce prowadzenia działalności, chyba że miejsce to jest chociaż w minimalnym stopniu stałe w związku ze stałą obecnością personelu oraz środków technicznych niezbędnych do świadczenia usług.

W tym miejscu należy jednak zwrócić uwagę, że zgodnie z tym orzeczeniem:

„18.Usługi świadczone w ramach leasingu pojazdów polegają zasadniczo na negocjowaniu, sporządzaniu, podpisywaniu i zarządzaniu stosownymi umowami oraz fizycznym udostępnianiu klientom pojazdów, które pozostają własnością spółki leasingowej.

19.Zatem jeśli spółka leasingowa nie posiada w Państwie Członkowskim własnego personelu ani trwałej struktury organizacyjnej w stopniu wystarczającym do umożliwienia sporządzania umów bądź podejmowania decyzji w zakresie zarządzania i w ten sposób umożliwienia niezależnego świadczenia usług, nie można przyjąć, iż spółka ta posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie.

20.Ponadto, z brzmienia i celu artykułu 9(1) i 9(2)(e) VI Dyrektywy jasno wynika, iż nie można przyjąć, że fizyczne postawienie pojazdów do dyspozycji klientów na podstawie umów leasingu, czy też miejsce, w którym pojazdy te są używane stanowi jasne, proste i praktyczne kryterium, zgodne z ideą VI Dyrektywy, będące podstawą stwierdzenia, iż mamy do czynienia ze stałym miejscem prowadzenia działalności (...).”

Należy brać pod uwagę, że warunek dotyczący posiadania własnego personelu w stopniu wystarczającym do umożliwienia sporządzania umów bądź podejmowania decyzji w zakresie zarządzania, wynikający z tego orzeczenia, należy odnosić do charakteru świadczonych usług, na co zwrócił uwagę TS w przedmiotowym orzeczeniu (pkt 18).

W sprawie C-260/95 Commisioners of Customs and Excise przeciwko DFDS a/s TS stwierdził, że ,,(...) Ponadto niepodobna uznać że usługi są dostarczane w innym zakładzie niż miejsce, gdzie dostawca prowadzi działalność, chyba że zakład jest minimalnej wielkości, a zasoby kadrowe i techniczne niezbędne do świadczenia usług są stale obecne (Berkholz, paragraf 18)". Warto tu także przytoczyć wyroki m.in. w sprawie C-231/94 pomiędzy Faaborg-Gelting Linien A/S a Finanzamt Flensburg (Niemcy), w którym Trybunał Sprawiedliwości wskazał, że jedną z przesłanek stałego miejsca prowadzenia działalności jest określona minimalna skala działalności, tzn. w miejscu tym znajdują się zarówno środki rzeczowe, jak i personel, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Podobne stanowisko zostało wyrażone w orzeczeniu w sprawie C-390/96 pomiędzy Lease Plan Luxembourg SA a Państwem Belgijskim.

Natomiast w wyroku C-73/06 z dnia 28 czerwca 2007r. w sprawie Planzer Luxembourg Sari przeciwko Bundeszentralamt fur Steuern, w którym podstawowym zagadnieniem było określenie pojęcia siedziby dla celów działalności gospodarczej w kontekście prawa do zwrotu podatku od wartości dodanej podatnikom niemającym siedziby na terytorium Wspólnoty, odnośnie stałego miejsca prowadzenia działalności należy przytoczyć pkt 54 orzeczenia, w myśl którego: „Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych dla świadczenia określonych usług (wyrok z dnia 4 lipca 1985r. w sprawie 168/84 Berkholz, Rec. str. 2251, pkt 18; ww. wyrok w sprawie DFDS, pkt 20 oraz wyrok z dnia 17 lipca 1997r. w sprawie C-190/95 ARO Lease, Rec. str. I-4383, pkt 15). Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny (ww. wyrok w sprawie ARO Lease, pkt 16)".

Biorąc zatem pod uwagę ww. definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia wykonawczego 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w powyższym zakresie (które jak wyżej stwierdzono, było uwzględniane w formułowaniu przedmiotowej definicji), wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności". Jak wynika z samej nazwy „stały", to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, iż działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający. Pojęcie miejsca stałego prowadzenia działalności, w ocenie tut. Organu, nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Uwzględniając wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowane podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z przedstawionego we wniosku zaistniałego stanu faktycznego wynika, iż Spółka jest włoską spółką prawa handlowego, z siedzibą w N. Głównym rodzajem działalności Spółki jest produkcja maszyn i urządzeń dla przemysłu rolno - przetwórczego. Od maja 2007r. Spółka posiada magazyn na terenie Polski, w miejscowości X, a od czerwca 2007r. jest zarejestrowanym w Polsce podatnikiem czynnym podatku od towarów i usług i dokonuje rozliczeń tego podatku w urzędzie skarbowym w Y. Maszyny i urządzenia oraz części zamienne do nich sprzedawane są w Polsce a także eksportowane są za wschodnią granicę Polski (np. Białoruś) z magazynu, do którego trafiają z zakładu produkcyjnego we Włoszech w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów jak również kupowane są na terenie Polski. Za prowadzenie i obsługę magazynu spółka otrzymuje faktury VAT (ze stawką krajową) od firmy wynajmującej powierzchnię magazynową. W ramach swojej usługi, kontrahent zapewnia również personel, który przyjmuje a następnie wydaje i wysyła towar na teren Polski jaki i poza jej granice, bez jakiegokolwiek udziału osób zatrudnionych przez Spółkę z Włoch. Sprzedaż towarów (maszyn, urządzeń, części zamiennych) dokumentowana jest fakturami VAT, zawierającymi krajową bądź eksportową stawkę podatku. Obsługa Spółki w zakresie jej obowiązków wynikających z polskiej ustawy o podatku od towarów i usług prowadzona jest, na podstawie umowy, przez polskie biuro rachunkowe. Biuro odpowiedzialne jest za prowadzenie odpowiednich rejestrów VAT oraz sporządzanie na ich podstawie deklaracji VAT-7 oraz informacji podsumowywujących VAT-UE, oraz terminowe przekazywanie ich do urzędu skarbowego. Biuro odpowiedzialne jest również za wystawianie faktur VAT sprzedaży towarów w imieniu spółki włoskiej oraz wysyłanie ich do nabywców towarów. Właściciel biura rachunkowego posiada również pełnomocnictwo do reprezentowania spółki przed urzędem skarbowym zarówno w sprawach bieżących, jak również podczas kontroli podatkowej.

Mając na uwadze przedstawiony stan prawny i zaistniały stan faktyczny należy stwierdzić, iż Wnioskodawca nie posiada na terytorium Polski stałego miejsce prowadzenia działalności, gdyż nie posiada w Polsce własnej infrastruktury, która umożliwiałaby mu niezależne prowadzenie działalności gospodarczej. Wnioskodawca wynajmuje tylko od kontrahenta magazyn. Ponadto Wnioskodawca nie zatrudnia sam bezpośrednio pracowników na terenie Polski, a czynności związane z prowadzoną działalnością wykonuje korzystając z usług świadczonych przez kontrahenta Wnioskodawcy. Zatem nie występuje u Wnioskodawcy na terytorium kraju wykorzystanie infrastruktury oraz personelu (ponieważ Wnioskodawca nie posiada infrastruktury oraz personelu), w sposób zorganizowany oraz ciągły.

Zatem w odniesieniu do nabywanych usług stwierdzić należy, iż zastosowanie będzie miała ogólna zasada dotycząca miejsca świadczenia usług określona w art. 28b ust. 1 ustawy o VAT. Natomiast nie będzie miał zastosowania w opisanej sytuacji art. 28b ust. 2 ustawy o VAT, ponieważ jak wskazano wyżej Wnioskodawca nie posiada na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Konsekwentnie brak jest prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur wystawionych dla Spółki skoro jak wykazano wyżej na terytorium RP nie znajduje się miejsce świadczenia usług.

Natomiast kwestie opodatkowania dostawy towarów przez podmioty nie posiadające siedziby działalności gospodarczej i nie posiadające stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju regulują przepisy art. 17 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary, jeżeli dokonującym ich dostawy na terytorium kraju jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju.

W myśl art. 17 ust. 2 ustawy o VAT w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

Zgodnie z art. 17 ust. 5 pkt 1 ustawy o VAT, przepis ust. 1 pkt 5 stosuje się jeżeli nabywcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, albo osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 6.

W związku z powyższym w sytuacji, gdy podmiot zagraniczny dokonujący dostawy towarów nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnikami zobowiązanymi do rozliczenia podatku należnego będą podmioty nabywające od tego podmiotu towary w myśl art. 17 ust. 1 pkt 5 i art. 17 ust. 5 pkt 1 ustawy o VAT. Zatem spółka nie powinna wykazywać sprzedaży i dokumentować jej fakturami VAT bowiem nie jest podatnikiem z tego tytułu.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Józefa Ignacego Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.