Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-2.4011.407.2019.2.KF
z 8 listopada 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 1 października 2019 r. (data wpływu 8 października 2019 r.), uzupełnionym w dniu 31 października 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania odliczeń z tytułu ulgi rehabilitacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 października 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania odliczeń z tytułu ulgi rehabilitacyjnej.

W związku z tym, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 i § 4 Ordynacji podatkowej, pismem z dnia 22 października 2019 r., nr 0112-KDIL3-2.4011.407.2019.1.KF, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ww. ustawy, wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Jednocześnie poinformowano Wnioskodawcę, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d § 1 Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ a jego uzupełnieniem, nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano w dniu 22 października 2019 r., skutecznie doręczono w dniu 26 października 2019 r., natomiast w dniu 31 października 2019 r. (data nadania 28 października 2019 r.), do tut. organu wpłynęła odpowiedź na ww. wezwanie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (urodzony w dniu xx lutego 19xx r.) wniosek o niepełnosprawność złożył w dniu xx marca 2019 r., natomiast orzeczenie o stopniu niepełnosprawności otrzymał w dniu xx czerwca 2019 r.

Powiatowy Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności postanowił:

1. zaliczyć Wnioskodawcę do stopnia niepełnosprawności – umiarkowanego,
2. symbol przyczyny niepełnosprawności – …,
3. orzeczenie wydaje się na stałe,
4. niepełnosprawność istnieje od 38-go roku życia,
5. ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od 29 marca 2019 r. (dzień składania wniosku).
   
   

Wnioskodawca nadmienia, że jest właścicielem samochodu osobowego.

W latach 2017-2018 Wnioskodawca ponosił wydatki związane z używaniem samochodu osobowego, którego jest właścicielem.

Ww. wydatki nie zostały sfinansowane ani dofinansowane ze środków ZFRON, zakładowego funduszu aktywności, PFRON lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Wydatki związane z używaniem samochodu nie zostały również zwrócone Wnioskodawcy w jakiejkolwiek formie.

Ponadto poniesione wydatki nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy na podstawie tego orzeczenia Wnioskodawca może skorzystać z ulgi rehabilitacyjnej za 2017 r. i 2018 r. i złożyć korektę do PIT-37 o zwrot nadpłaconego podatku za 2017 r. i 2018 r.?

Zdaniem Wnioskodawcy, ważne jest kiedy powstała niepełnosprawność, a nie data orzeczenia, a to pozwala odliczyć ulgi za poprzedni rok.

Na poparcie swojego stanowiska, Wnioskodawca wskazał interpretację urzędu skarbowego nr 0113-KDIPT2-2.4011.226.2018.2.SZ, z której wynika, że orzeczenie uprawniające do odliczenia ulgi można uzyskać później. Liczy się okres, na który zostało wydane (art. 26 ust. 7a ustawy o PIT).

U Wnioskodawcy niepełnosprawność istnieje od 38-go roku życia. Zainteresowany nadmienia, że jest właścicielem auta i ponosi z tego tytułu wydatki. Jest osobą samotną.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.) – w brzmieniu obowiązującym w analizowanym stanie faktycznym – podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e i 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zostały wymienione w art. 26 ust. 7a ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b-7g tego artykułu.

Zauważyć należy, że ustawą z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U z 2017 r., poz. 2175, z późn. zm.) zmieniono m. in. treść art. 26 ust. 7a pkt 14, a w ust. 7c uchylono pkt 3. Zmiany weszły w życie 1 stycznia 2018 r. i mają zastosowanie do dochodów (przychodów) uzyskanych od dnia 1 stycznia 2017 r.

Stosownie do art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy – w brzmieniu zmienionym powyżej wskazaną ustawą z dnia 27 października 2017 r. – za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się m.in. wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16 roku życia – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2280 zł.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7d analizowanej ustawy, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

W myśl art. 26 ust. 7 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty (…).

Przy czym – zgodnie z art. 26 ust. 7c ww. ustawy – w przypadku wydatków, o których mowa, m.in. w ust. 7a pkt 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia (…).

Jak stanowi art. 26 ust. 7b ww. ustawy, wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Ponadto, wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 13a ww. ustawy).

Należy również podkreślić, że zgodnie z powołanymi powyżej przepisami wydatki w ramach ulgi rehabilitacyjnej mogą podlegać odliczeniu od dochodu jedynie w roku podatkowym, w którym zostały poniesione.

Z informacji przedstawionych w treści wniosku wynika, że Wnioskodawca w dniu xx marca 2019 r. złożył wniosek o niepełnosprawność, natomiast orzeczenie o stopniu niepełnosprawności otrzymał w dniu xx czerwca 2019 r. W wydanym orzeczeniu Powiatowy Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności orzekł, że niepełnosprawność Wnioskodawcy (urodzonego 8 lutego 1958 r.) istnieje od 38-go roku życia. Wnioskodawca jest właścicielem samochodu osobowego i w latach 2017-2018 ponosił wydatki związane z jego używaniem. Ww. wydatki nie zostały sfinansowane ani dofinansowane ze środków ZFRON, zakładowego funduszu aktywności, PFRON lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Wydatki związane z używaniem samochodu nie zostały również zwrócone Wnioskodawcy w jakiejkolwiek formie. Ponadto poniesione wydatki nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym.

Wątpliwości Wnioskodawcy sprowadzają się do odpowiedzi na pytanie, czy na podstawie ww. orzeczenia może skorzystać z ulgi rehabilitacyjnej za 2017 r. i 2018 r.

Podstawowym warunkiem odliczenia wydatków na cele rehabilitacyjne, w świetle przedstawionych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest posiadanie przez osobę, która poniosła wydatek m.in. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności. Co do zasady, odliczeniu podlegają wydatki poniesione od daty uzyskania niepełnosprawności, chyba że w orzeczeniu tym wskazano, że niepełnosprawność datowana jest wcześniej niż data wydania orzeczenia. W takiej sytuacji podatnik może odliczyć wydatki poniesione po dniu wskazanym w orzeczeniu jako data ustalenia niepełnosprawności.

Jak wynika z cytowanego wcześniej art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odliczeniu podlegają m.in. wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność osoby niepełnosprawnej, w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł. W przypadku tych wydatków nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość, jednakże na żądanie organów podatkowych podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia.

Zaznaczyć należy, że określona w ustawie kwota 2.280 zł jest maksymalną kwotą, która może być odliczona tytułem poniesienia ww. wydatków. Użycie przez ustawodawcę, przy określaniu wielkości limitu, wyrażenia „w wysokości nieprzekraczającej kwoty 2.280 zł” wskazuje, że wysokość odliczenia uzależniona jest od intensywności (częstości) używania samochodu.

Wskazany przez ustawodawcę limit 2.280 zł dotyczy wyłącznie wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego będącego własnością osoby niepełnosprawnej. Kwota 2.280 zł nie jest bowiem odliczeniem z tytułu bycia osobą niepełnosprawną, lecz z tytułu używania samochodu osobowego będącego własnością osoby niepełnosprawnej. Kwota ta jest wyłącznie limitem, powyżej którego wydatki poniesione na korzystanie z samochodu nie podlegają odliczeniu.

Reasumując, podatnik może odliczyć tylko te wydatki, które faktycznie poniósł (do kwoty 2.280 zł), co oznacza, że nie może odliczyć kwoty 2.280 zł, jeżeli poniósł wydatki w kwocie niższej od wyżej wskazanej.

Przy czym należy wyjaśnić, że pod pojęciem wydatków związanych z używaniem samochodu osobowego należy rozumieć nie tylko koszty samego przejazdu, ale również koszty utrzymania samochodu, takie jak koszty przeglądów technicznych, napraw, zakupu części czy obowiązkowego ubezpieczenia OC.

Zatem, mając na uwadze przytoczone przepisy prawa podatkowego, w sytuacji, gdy orzeczenie o niepełnosprawności zostało wydane w 2019 r., ale z jego treści wynika, że niepełnosprawność Wnioskodawcy istnieje od 38-go roku życia (a więc w analizowanej sprawie od 1996 r.), Zainteresowanemu przysługuje prawo do skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej za 2017 r. i 2018 r., a więc odliczenia w zeznaniu podatkowym poniesionych w 2017 r. i 2018 r. wydatków z tytułu używania samochodu osobowego, w ramach limitu wynoszącego 2.280 zł.

Przy czym, jak wskazano już wcześniej, wydatki w ramach ulgi rehabilitacyjnej mogą być odliczone od dochodu wyłącznie w roku podatkowym, w którym zostały poniesione.

W związku z powyższym, odnosząc się do kwestii będącej przedmiotem zapytania Wnioskodawcy, należy wskazać na treść art. 81 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), w myśl którego, jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Przy czym, zgodnie z art. 3 pkt 5 tej ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o deklaracjach rozumie się przez to również zeznania, wykazy, zestawienia oraz informacje, do których składania obowiązani są, na podstawie przepisów prawa podatkowego, podatnicy, płatnicy i inkasenci.

Korekta deklaracji może dotyczyć każdej jej pozycji, o ile odrębne przepisy nie stanowią inaczej. Może więc ona dotyczyć kwot odliczeń od dochodu z tytułu ulgi podatkowej. Skorygowanie deklaracji polega na ponownym poprawnym wypełnieniu formularza z zaznaczeniem, że w tym przypadku mamy do czynienia z korektą uprzednio złożonej deklaracji.

Wnioskodawcy zatem przysługuje prawo do złożenia korekty zeznań podatkowych za 2017 r. i 2018 r., w których nie skorzystał z ulgi rehabilitacyjnej, oraz do ubiegania się o zwrot nadpłaconego podatku.

Odnosząc się do powołanego przez Wnioskodawcę pisma co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tut. Organ informuje, że zostało ono wydane w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.