2019.11.26 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.469.2019.2.IG
z 26 listopada 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 sierpnia 2019 r. (data wpływu 19 sierpnia 2019 r.), uzupełnionym w dniu 25 października 2019 r. (data wpływu 29 października 2019 r.) w odpowiedzi na wezwanie Organu do uzupełnienia wniosku otrzymane przez pełnomocnika w dniu 21 października 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia właściwej stawki podatku dla sprzedaży lokalu użytkowego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 sierpnia 2019 r. wpłynął wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia właściwej stawki podatku dla sprzedaży lokalu użytkowego. Wniosek został uzupełniony w dniu 25 października 2019 r. (data wpływu 29 października 2019 r.) w odpowiedzi na wezwanie Organu do uzupełnienia wniosku otrzymane przez pełnomocnika w dniu 21 października 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest Syndykiem masy upadłości Spółki Akcyjnej. Spółka Akcyjna (dalej również: Spółka) była deweloperem, Spółka wybudowała a następnie w roku 2008 ustanowiła odrębną własność lokalu usługowego i sprzedała go w ramach czynności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług.

Nabywca nieruchomości, wynajmował ten lokal na rzecz podmiotu trzeciego, opodatkowując ten najem podatkiem od towarów i usług.

W 2011 roku Sąd ogłosił upadłość likwidacyjną Spółki. W 2012 roku Syndyk masy upadłości Spółki złożył pozew o uznanie za bezskuteczne względem masy upadłości (skargę pauliańską) umowy ustanowienia odrębnej własności i sprzedaży samodzielnego lokalu usługowego.

W 2017 roku Sąd Apelacyjny (…) uznał za bezskuteczną wobec masy upadłości umowę ustanowienia odrębnej własności i sprzedaży samodzielnego lokalu usługowego. Wyrok jest w zakresie tego lokalu prawomocny i wykonalny.

Również w 2017 r. na podstawie ww. wyroku Sądu Apelacyjnego i art. 134 prawa upadłościowego lokal ten przekazany został do masy upadłości Spółki.

W 2018 r. Sąd Rejonowy (…) dla spraw upadłościowych i naprawczych, zatwierdził warunki przetargu na sprzedaż przedmiotowego lokalu. W tym samym roku Sąd zatwierdził dokonany przez syndyka wybór oferty zakupu nieruchomości.

W 2019 r. aktem notarialnym umową sprzedaży syndyk masy upadłości Spółki sprzedał lokal usługowy, za cenę określoną w ofercie, powiększoną o należny podatek od towarów i usług w stawce 23%.

W uzupełnieniu wskazano, że opis dotyczy zaistniałego stanu faktycznego.

Wnioskodawca wybudował i sprzedał lokal w 2008 roku.

Wnioskodawcy przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony w stosunku do wybudowanego lokalu użytkowego.

Sąd Apelacyjny (…) uznał za bezskuteczne wobec masy upadłości następujące czynności prawne: umowę ustanowienia odrębnej własności i sprzedaży samodzielnego lokalu usługowego. Tym samym czynność sprzedaży została uznana za bezskuteczną a nie unieważnioną.

Na podstawie ww. wyroku Sądu Apelacyjnego i art. 134 prawa upadłościowego lokal ten przekazany został do masy upadłości A. w upadłości likwidacyjnej (…).

Pomiędzy nabywcą lokalu (osobą która nabyła go w 2008 roku) a najemcą zawarta została umowa najmu (z późniejszymi aneksami) lokalu na czas oznaczony do dnia (…) roku. Aneksem nr 4 z (…) zawartym pomiędzy Najemcą a A. w upadłości likwidacyjnej w (…) roku. Wszelkie urządzenia i rzeczy wykorzystywane do dostępu do lokalu znajdowały się w posiadaniu najemcy. W okresie od grudnia 2017 r. do sprzedaży lokalu przez syndyka w styczniu 2019 r. czynsz najmu powiększony o należny podatek VAT (23% VAT) płacony był przez Najemcę do masy upadłości A. w upadłości likwidacyjnej (…).

Wnioskodawca nie użytkował lokalu na potrzeby własne.

Wnioskodawca nie ponosił wydatków na ulepszenie tego lokalu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony.

Wnioskodawca nie ponosił wydatków na ulepszenie tego lokalu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż nieruchomości przez Syndyka masy upadłości przedstawionego lokalu powinna zostać opodatkowana stawką 23% podatku od towarów i usług, jako czynność wykonywana w ramach pierwszego zasiedlenia?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy czynność sprzedaży nieruchomości w roku 2019, powinna zostać opodatkowana podatkiem od towarów i usług, jako czynność pierwszego zasiedlenia nieruchomości, ze względu na bezskuteczność czynności sprzedaży nieruchomości przez Spółkę w roku 2008, orzeczoną przez Sąd Apelacyjny.

Zgodnie z art. 2 pkt 14 VAT pierwsze zasiedlenie to oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

wybudowaniu lub
ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Zgodnie z art. 5 VAT czynnościami opodatkowanymi są m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 6 pkt 2 VAT, przepisów ustawy nie stosuje się do czynności, które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy.

W związku z faktem, że Spółka wydała nieruchomość w 2008 i wystawiła fakturę, lecz Sąd Apelacyjny (…) uznał czynności prawne umowy ustanowienia odrębnej własności i sprzedaży lokalu za bezskuteczne w stosunku do masy upadłości, zdaniem Wnioskodawcy w roku 2008 nie doszło do pierwszego zasiedlenia nieruchomości.

Stwierdzenie przez Sąd Apelacyjny bezskuteczności przeniesienia własności lokalu, sprawia że spełniona została dyspozycja przepisu art. 6 pkt 2 VAT, a tym samym do czynności z roku 2008 nie miała zastosowania ustawa o podatku od towarów i usług.

Z tego też względu nie została spełniona definicja pierwszego zasiedlenia nieruchomości, zgodnie z którą, aby mówić o pierwszym zasiedleniu musi dojść do wykonania czynności podlegającej opodatkowaniu, a skoro czynność dokonana w 2008 roku, ze względu na swoją bezskuteczność nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, to tym samym nie została spełniona definicja pierwszego zasiedlenia.

Ze względu na powyższe za pierwsze zasiedlenie nieruchomości należy uznać czynność sprzedaży nieruchomości, dokonaną przez Syndyka w roku 2019, tym samym czynność ta podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przy czym w myśl art. 2 pkt 6 ustawy, towary to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do treści art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Przy czym, stosownie do art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż - 6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednocześnie zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

Art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy stanowi, że zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zgodnie z przepisem art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy VAT, dostawa budynków, budowli i ich części jest zwolniona z VAT, z wyjątkiem gdy:

dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Jednocześnie, w świetle definicji zawartej w art. 2 pkt 14 ustawy VAT (w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 sierpnia 2019 r.), przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

wybudowaniu lub
ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Jak wynika z powyższych uregulowań, zwolnienie wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy stosuje się w odniesieniu do dostawy całości lub części budynków, budowli, jeżeli w stosunku do nich powstało pierwsze zasiedlenie, przy czym okres pomiędzy pierwszym zasiedleniem, a dostawą nie jest krótszy niż 2 lata. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacjach, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili sprzedaży nie minęły co najmniej 2 lata.

Dodatkowo, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Z przedstawionego we wniosku opisu sytuacji wynika, że Wnioskodawca jest Syndykiem masy upadłości Spółki Akcyjnej. Spółka Akcyjna była deweloperem, Spółka wybudowała a następnie w roku 2008 ustanowiła odrębną własność lokalu usługowego i sprzedała go w ramach czynności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług.

Nabywca nieruchomości, wynajmował ten lokal na rzecz podmiotu trzeciego, opodatkowując ten najem podatkiem od towarów i usług.

W 2011 roku Sąd ogłosił upadłość likwidacyjną Spółki. W 2012 roku Syndyk masy upadłości Spółki złożył pozew o uznanie za bezskuteczne względem masy upadłości - skargę pauliańską - umowy ustanowienia odrębnej własności i sprzedaży samodzielnego lokalu usługowego.

Również w 2017 r. na podstawie ww. wyroku Sądu Apelacyjnego i art. 134 prawa upadłościowego lokal ten przekazany został do masy upadłości Spółki.

W 2018 r. Sąd Rejonowy dla spraw upadłościowych i naprawczych, zatwierdził warunki przetargu na sprzedaż przedmiotowego lokalu. W tym samym roku Sąd zatwierdził dokonany przez syndyka wybór oferty zakupu nieruchomości.

Wnioskodawca wybudował i sprzedał lokal w 2008 roku.

Wnioskodawcy przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony w stosunku do wybudowanego lokalu użytkowego.

W dniu 6 grudnia 2017 r. na podstawie ww. wyroku Sądu Apelacyjnego i art. 134 prawa upadłościowego lokal ten przekazany został do masy upadłości Wnioskodawcy w upadłości likwidacyjnej.

Pomiędzy nabywcą lokalu - osobą która nabyła go w 2008 roku a najemcą zawarta została w dniu (…) umowa najmu z późniejszymi aneksami lokalu na czas oznaczony do dnia (…) roku. Aneksem nr 4 z dnia (…) zawartym pomiędzy Najemcą a Wnioskodawcą w upadłości likwidacyjnej, zmieniony został okres obowiązywania umowy najmu, tj. na czas oznaczony do (…) roku. Wszelkie urządzenia i rzeczy wykorzystywane do dostępu do lokalu znajdowały się w posiadaniu najemcy. W okresie od grudnia 2017 r. do sprzedaży lokalu przez syndyka w styczniu 2019 r. czynsz najmu powiększony o należny podatek VAT 23% płacony był przez Najemcę do masy upadłości Wnioskodawcy.

Wnioskodawca nie użytkował lokalu na potrzeby własne.

Wnioskodawca nie ponosił wydatków na ulepszenie tego lokalu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą tego, czy sprzedaż nieruchomości przez Syndyka masy upadłości wskazanego lokalu użytkowego powinna zostać opodatkowana stawką 23% podatku od towarów i usług, jako czynność wykonywana w ramach pierwszego zasiedlenia.

Odnosząc się do opisu sytuacji i obowiązujących w tym zakresie przepisów należy na wstępie stwierdzić, że sprzedaż wskazanego lokalu użytkowego nie może korzystać ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Wnioskodawca nie wykorzystywał lokalu użytkowego wyłącznie do działalności zwolnionej od podatku i przy wytworzeniu lokalu przysługiwało Wnioskodawcy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W celu ustalenia, czy w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie opodatkowanie stawką podstawową czy też zwolnienie z opodatkowania na podstawie wcześniej wskazanych przepisów art. 43 ust. 1 pkt 10 lub pkt 10a ustawy, należy w pierwszej kolejności rozstrzygnąć czy względem wskazanego lokalu użytkowego nastąpiło pierwsze zasiedlenie.

Pierwsze zasiedlenie należy rozumieć jako pierwsze zajęcie budynku, używanie. Aby można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do oddania budynku, budowli lub ich części do użytkowania w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, przez które można rozumieć m.in. objęcie we władanie budynku, budowli lub ich części przez pierwszego nabywcę lub użytkownika.

Zatem z przepisów wynika, że dostawa nieruchomości, spełniających określone w przepisach warunki, może korzystać ze zwolnienia od podatku VAT. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacjach, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili sprzedaży nie minęły co najmniej dwa lata.

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2015 r. o sygn. I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że „(…) definicja „pierwszego zasiedlenia (zajęcia)” zawarta w dyrektywie 112 ma charakter autonomiczny. Zatem nie było konieczne jej definiowanie w ustawie o VAT, poza przypadkami wskazanymi w treści art. 12 ust. 2 zdanie drugie dyrektywy 112 czyli przebudowy budynku. Z powyższego wynika, że polski ustawodawca nie miał uprawnienia do precyzowania warunków zastosowania kryterium pierwszego zasiedlenia w odniesieniu do sytuacji zaistniałych po wybudowaniu budynku. Polski ustawodawca zdecydował się na doprecyzowanie ww. pojęcia celem wyjaśnienia zakresu zwolnienia z VAT. Porównując zakresy definicji „pierwszego zasiedlenia” wynikające z ustawy o VAT i dyrektywy 112 należy stwierdzić, że ustawodawca polski dokonał zawężenia ww. definicji w porównaniu do definicji unijnej. Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako »pierwsze zajęcie budynku, używanie«. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT. Sąd krajowy celem zapewnienia skuteczności normom dyrektywy 112 stwierdził zatem częściową niezgodność art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT z art. 12 ust. 1 lit. a) i 2 dyrektywy 112, jak też art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy 112. Mowa tu o części dotyczącej użytego w treści art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT warunku »w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu«. Warunek ten w istocie doprowadza do sztucznego różnicowania sytuacji podmiotu gospodarczego, który po wybudowaniu budynku część oddał w najem a część budynku wykorzystywał na potrzeby własnej działalności gospodarczej albowiem w obydwóch przypadkach doszło do korzystania z budynku. W pozostałym zaś zakresie należy dokonać wykładni prounijnej art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT i skorygować treść w następujący sposób: pod pojęciem pierwszego zasiedlenia – rozumie się przez to użytkowanie przez pierwszego nabywcę lub użytkownika budynków, budowli lub ich części, po ich wybudowaniu”.

Jak wynika z powyższego „pierwsze zasiedlenie” budynku (po jego wybudowaniu) należy rozumieć szeroko jako pierwsze zajęcie budynku, używanie, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej. Powyższa kwestia przedstawia się inaczej, w sytuacji gdy budynek został ulepszony, a wydatki na ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej obiektu. Wówczas bowiem aby nastąpiło pierwsze zasiedlenie budynku – zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy w zw. z art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy 2006/112/WE – musi dojść do oddania obiektu po ulepszeniu do użytkowania w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu (np. w najem).

Analiza przedstawionych okoliczności sprawy oraz obowiązujących przepisów prawa prowadzi do wniosku, że dostawa lokalu użytkowego wskazanego we wniosku nie będzie korzystała ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy pomimo tego, że zdaniem Organu w stosunku do wskazanego lokalu użytkowego nastąpiło pierwsze zasiedlenie w rozumieniu przepisów ustawy o VAT obowiązujących na dzień zaistnienia opisanego stanu faktycznego.

Z opisu sytuacji wynika, że w odniesieniu do ww. lokalu użytkowego doszło do pierwszego zasiedlenia, w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy. Co prawda Sąd uznał za bezskuteczną wobec masy upadłości umowę ustanowienia odrębnej własności i sprzedaży tego lokalu na pierwotnego nabywcę lokalu. Wyrok Sądu jest prawomocny i wykonalny i lokal znajdował się w masie upadłości Spółki. Jednakże z uzupełnienia wniosku wynika, że Aneksem nr 4 z dnia (…) zawartym pomiędzy Najemcą a Wnioskodawcą zmieniony został okres obowiązywania umowy najmu, tj. na czas oznaczony do dnia (…) roku. Wszelkie urządzenia i rzeczy wykorzystywane do dostępu do lokalu znajdują się w posiadaniu najemcy. Natomiast w okresie od grudnia 2017 r. do stycznia 2019 r. do momentu sprzedaży lokalu przez syndyka w styczniu 2019 r,. czynsz najmu powiększony o należny podatek VAT (23% VAT) płacony był przez Najemcę do masy upadłości Wnioskodawcy.

Powyższe oznacza, że Wnioskodawca zgodził się na wynajem wskazanego lokalu użytkowego Najemcy, który pierwotnie wynajmował lokal, od podmiotu który kupił lokal od Wnioskodawcy, w ramach umowy sprzedaży, której bezskuteczność wobec Wnioskodawcy, stwierdził Sąd. Jednakże Wnioskodawca podpisując z Najemcą aneks do umowy i zgadzając się na najem – spełnił warunki wynikające z art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy dotyczące pierwszego zasiedlenia (w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 sierpnia 2019 r.) – czyli oddał budynek do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynku po jego wybudowaniu w ramach umowy najmu. Zatem w sprawie został spełniony warunek, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 lit. a) ustawy dotyczący pierwszego zasiedlenia budynku.

Jednakże jednocześnie należy zauważyć, że w sprawie nie został nadal spełniony warunek, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 lit. b ustawy, gdyż od momentu pierwszego zasiedlenia a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zatem należy uznać, że z uwagi na brak łącznego spełnienia wszystkich warunków wynikających z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, sprzedaż budynku nie mogła korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie tego przepisu, pomimo tego, że warunek pierwszego zasiedlenia lokalu użytkowego został spełniony.

Ponieważ sprzedaż lokalu nie mogła korzystać ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy należy przeanalizować możliwość zastosowania zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy.

Z wniosku i z jego uzupełnienia wynika, że Wnioskodawcy przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony w stosunku do wybudowanego lokalu użytkowego. Zatem z uwagi na brak spełnienia warunku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10a lit. a ustawy, sprzedaż lokalu użytkowego nie mogła również skorzystać ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy.

Reasumując, z uwagi na to, że sprzedaż lokalu użytkowego nie mogła korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2, art. 43 ust. 1 pkt 10 i 10a ustawy, to sprzedaż wskazanego lokalu użytkowego podlegała opodatkowaniu podstawową stawką podatku w wysokości 23%.

Jednakże z uwagi na fakt, że Wnioskodawca w swoim stanowisku stwierdził, że sprzedaż lokalu użytkowego powinna zostać opodatkowana stawką 23% jako czynność wykonywana w ramach pierwszego zasiedlenia, to stanowisko Strony jako potraktowane jako całość jest nieprawidłowe.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia przedstawionego stanu faktycznego.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin