Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.433.2019.2.AT
z 2 grudnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 16 września 2019 r. (data wpływu 19 września 2019 r.), uzupełnionym 21 listopada 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku poboru podatku u źródła w związku z nabyciem usług od organizatorów targów w Niemczech – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 września 2019 r. do tutejszego organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku poboru podatku u źródła w związku z nabyciem usług od organizatorów targów w Niemczech. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 8 listopada 2019 r. Znak: 0111-KDIB2-1.4010.433.2019.1.AT wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 21 listopada 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest spółką akcyjną (dalej również: „Spółka”), w ramach prowadzonej działalności gospodarczej uczestniczył w targach turystycznych, m.in. w miastach X i Y (Niemcy), zorganizowanych przez podatników zarejestrowanych w Niemczech.

Przedmiotem zlecenia między powyższymi podatnikami - firmami organizującymi targi a Wnioskodawcą jest opłata za przygotowanie i udostępnienie stoiska targowego w danych targach turystycznych.

Podmiot organizujący targi w mieście X wystawił rachunek za stoisko na targach turystycznych. Natomiast organizator targów w mieście Y wystawił rachunek za usługi składające się na udział Wnioskodawcy w targach turystycznych, tj. udostępnienie stojaka narożnego, opłata AUMA (opłata dla Niemieckiego Stowarzyszenia Przedsiębiorstw Targowych), powierzchnia wystawiennicza, marketing, udostępnienie pakietu stojaków, podłączenie prądu, zabudowa ścienna, udostępnienie pakietu wyposażenia, zamykanego kontenera, wieszaka na ubrania, krzesła, wieszaka barowego.

Rachunek wystawiony przez organizatora obejmuje pozycje odnoszące się do ww. usług według ich procentowego udziału w wartości całej usługi. Udział Wnioskodawcy w targach ukierunkowany jest na przedstawienie obiektów pozostających w jego ofercie poprzez ich prezentację, w szczególności cech jakościowych, zalet lokalizacyjnych, walorów wachlarza usług świadczonych przez Wnioskodawcę w ramach pobytu gości, wobec działających w danej branży podmiotów.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 18 listopada 2019 r., wskazano, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług lecznictwa uzdrowiskowego, rehabilitacji leczniczej i turystyki uzdrowiskowej, a także działalność w zakresie: hoteli i podobnych obiektów zakwaterowania, obiektów noclegowych turystycznych i miejsc krótkotrwałego zakwaterowania, pozostałego zakwaterowania, restauracji i innych stałych placówek gastronomicznych, przygotowywania i dostarczania żywności dla odbiorców zewnętrznych (katering), pozostałej usługowej działalności gastronomicznej, działalności organizatorów turystyki, działalności usługowej związanej z poprawą kondycji fizycznej, pozostałego górnictwa i wydobywania, gdzie indziej nie sklasyfikowanego, sprzedaży detalicznej i hurtowej, kupna, sprzedaży, wynajmu i zarządzania nieruchomościami, pozostałej działalności. Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym. Głównym celem uczestnictwa Wnioskodawcy w targach była prezentacja obiektów pozostających w ofercie Wnioskodawcy. Wnioskodawca posiada certyfikaty rezydencji organizatorów targów turystycznych.

Istotne elementy stanu faktycznego ujęto we własnym stanowisku w sprawie, gdzie wskazano, że element marketingowy polegający na prezentacji obiektów i usług nie przesądza o kwalifikacji usługi kompleksowej, którą jest zapewnienie udziału w targach branżowych. Chociaż prezentacja budynków i usług mieści się w usługach świadczonych przez organizatora targów, to jednak ma ona charakter pochodny w stosunku do samego uczestniczenia w targach.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy usługi organizatorów targów opisane w stanie faktycznym należy klasyfikować jako usługi objęte zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób prawnych, o którym mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i pobrać ten podatek w wysokości 20%?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W powyższej regulacji wyrażona jest zasada ograniczonego obowiązku podatkowego, w myśl której państwo, na terytorium którego znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jego rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła. Niezależnie od miejsca lokalizacji siedziby danego podmiotu - opodatkowaniu w danym państwie podlegać będą te dochody, które w państwie tym powstały. W stosunku do niektórych dochodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmioty zagraniczne, obowiązek potrącenia podatku od tych dochodów spoczywa na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego dochodu. Takie rodzaje przychodów zostały określone w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 powołanej ustawy. Zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2b, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 powołanej ustawy (tj. nierezydentów) przychodów za świadczenia: doradcze, księgowe, badania rynku, usługi prawne, usługi reklamowe, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usługi rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczenia o podobnym charakterze, ustala się w wysokości 20% przychodów. Element marketingowy, polegający na prezentacji obiektów i usług, choć jest nieodzownym elementem wyświadczonej przez organizatora targów usługi nie przesądza o kwalifikacji usługi kompleksowej (którą jest zapewnienie udziału w targach branżowych), jako usługi mieszczącej się w katalogu art. 21 ust. 1 pkt 2a powołanej ustawy.

Nie mamy bowiem do czynienia z niezależnymi, równorzędnymi usługami. Żadne ze świadczeń częściowych nie ma znaczenia gospodarczego po wyłączeniu go z całości usługi. Nadmienić należy, że chociaż prezentacja budynków i usług mieści się w usługach świadczonych przez organizatora targów, to jednak ma ona charakter pochodny w stosunku do samego uczestniczenia w targach.

W ocenie Wnioskodawcy bez znaczenia dla konsekwencji prawnopodatkowych na gruncie przepisów art. 21 ust. 1 oraz art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych pozostaje sposób wystawienia rachunku za stoisko w targach turystycznych, bez specyfikacji czy ze specyfikacją szczegółową. Wnioskodawca korzystał i korzysta z danego stoiska na targach turystycznych, przygotowanego i udostępnionego przez organizatora targów, celem przedstawienia swoich obiektów i usług, jednakże w jego ocenie element promocji jego oferty mieści się w jego działalności podjętej w ramach targów, nie jest zaś usługą samą w sobie wyświadczoną przez organizatora.

Konkludując, nabyta przez Wnioskodawcę usługa zapewnienia udziału w targach (i w ramach niej usługi stanowiące składową usługi głównej), nie mieści się w katalogu art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a w konsekwencji Wnioskodawca nie ma obowiązku pobrania podatku dochodowego od dokonywanych na rzecz nierezydentów wypłat.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 865 ze zm., dalej: „updop”), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W powyższej regulacji wyrażona jest zasada ograniczonego obowiązku podatkowego, w myśl której państwo, na terytorium którego znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jego rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła. Niezależnie od miejsca lokalizacji siedziby danego podmiotu - opodatkowaniu w danym państwie podlegać będą te dochody, które w państwie tym powstały. W stosunku do niektórych dochodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmioty zagraniczne, obowiązek potrącenia podatku od tych dochodów spoczywa na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego dochodu. Takie rodzaje przychodów zostały określone w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 updop.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 1 i 2a updop, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

1.z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),

2a.z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze

-ustala się w wysokości 20 % przychodów.

Stosownie do art. 21 ust. 2 updop, przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 updop, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2 000 000 zł na rzecz tego samego podatnika, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika.

Jak wynika z powyższego, podatkowi u źródła podlegają m.in. należności za usługi reklamowe oraz usługi o podobnym charakterze do tych usług.

Reklama zgodnie ze słownikiem języka polskiego PWN to – https://sjp.pwn.pl/ to działanie mające na celu zachęcenie potencjalnych klientów do zakupu konkretnych towarów lub do skorzystania z określonych usług, plakat, napis, ogłoszenie, krótki film itp. służące temu celowi. Natomiast pojęcie „reklama” wg „Słownika języka polskiego” pod red. M. Szymczyka (Wyd. Naukowe PWN, Warszawa 2002 r.) oznacza rozpowszechnianie informacji o towarach, ich zaletach, wartości, miejscach i możliwościach nabycia, chwalenie kogoś, zalecanie czegoś przez prasę, radio, telewizję i inne podobne środki, np. plakaty, napisy i ogłoszenia służące temu celowi.

W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego przy wykładni przepisów ustawy dotyczących reklamy przeważa wykładnia gramatyczna. W wyroku z dnia 12 czerwca 1997 r. I SA/Ka 192-193/97 Naczelny Sąd Administracyjny wyraził pogląd, że reklama to działanie mające kształtować popyt poprzez poszerzenie wiedzy przyszłych nabywców o towarach w celu zachęcenia ich do nabycia towarów od tego właśnie a nie innego podmiotu gospodarczego. Reklama musi zawierać elementy wartościujące towar lub zachęcające do jego kupna, a za reklamę należy uznać wszystko, co zawiera informacje, które nie są niezbędne do zawarcia umowy (I. Konieczna, J. Ruszyński, Problematyka kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób fizycznych oraz w podatku dochodowym od osób prawnym w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, Poznań 1997, s. 29-30).

Według J. Kamińskiego i W. Maruchina za reklamę należy uznać wszystko to, co zawiera informacje dodatkowe, które nie są niezbędne do złożenia oferty czy zawarcia umowy (J. Kamiński, W. Maruchin, Ustawa o VAT. Komentarz, Wyd. 2, Warszawa 1996, s. 52-53). Natomiast autorzy „Komentarza do podatku dochodowego od osób prawnych” B. Brzeziński i M. Kalinowski (B. Brzeziński, M. Kalinowski, Komentarz do podatku dochodowego od osób prawnych, Warszawa 1996, s. 143-144) uznają za reklamę działania, których celem jest kształtowanie popytu poprzez poszerzenie wiedzy przyszłych nabywców o towarach bądź usługach, ich cechach i przeznaczeniu w celu zachęcenia ich do nabywania towarów bądź usług od tego właśnie a nie innego podmiotu gospodarczego. Technicznym sposobem reklamy może być ogłoszenie prasowe, radiowe lub telewizyjne, a także plakat czy afisz stały, a ponadto rozsyłanie folderów i innych informacji handlowych nabywcom. Nie znaczy to jednak, że tylko te media mogą być wykorzystane do rozpowszechniania informacji i reklamy.

Z kolei pod pojęciem usług reklamowych rozumie się wszelką działalność promocyjną, w wyniku której lub w trakcie której następuje przekazywanie treści mających za zadanie informować o istnieniu lub cechach oferowanych towarów lub usług w celu zwiększenia sprzedaży tych produktów.

Usługi reklamowe mogą być wykonywane zarówno przez podmioty, które profesjonalnie zajmują się świadczeniem usług reklamowych, jak i podmioty, dla których wykonanie usługi reklamowej nie jest realizowane w ramach ich podstawowej działalności gospodarczej.

Natomiast „Mały słownik języka polskiego” definiuje marketing jako działalność gospodarczą polegającą na badaniu rynku, tworzeniu i utrzymywaniu popytu, ustalaniu cen, form sprzedaży, reklamie, itp. (Mały słownik języka polskiego, (red.) E. Sobol, Warszawa 1997, s. 420). Z przedstawionej definicji jednoznacznie wynika, że działania marketingowe obejmują bardzo szerokie spektrum działań począwszy od badań rynku, a skończywszy na reklamie. Potwierdzenie tego stanowiska można znaleźć w orzecznictwie sądów administracyjnych.

WSA w Warszawie w wyroku z dnia 18 czerwca 2010 r. (sygn. akt VIII SA/Wa 204/10) stwierdził, że usługi marketingowe rozumieć należy szeroko, jako działania związane ze sprzedażą, dystrybucją, reklamą czy badaniem rynku. Marketing określa i kształtuje produkt z punktu widzenia potrzeb nabywców dla utrzymywania popytu.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej uczestniczył w targach turystycznych zorganizowanych przez podatników zarejestrowanych w Niemczech. Przedmiotem umowy między firmami organizującymi targi a Wnioskodawcą jest przygotowanie i udostępnienie stoiska targowego na danych targach turystycznych. Udział Wnioskodawcy w targach, który prowadzi w szczególności działalność w zakresie świadczenia usług lecznictwa uzdrowiskowego, rehabilitacji leczniczej i turystyki uzdrowiskowej ukierunkowany był na przedstawienie obiektów pozostających w jego ofercie poprzez ich prezentację, w szczególności cech jakościowych, zalet lokalizacyjnych, walorów wachlarza usług świadczonych przez Wnioskodawcę w ramach pobytu gości, wobec działających w danej branży podmiotów. Głównym celem uczestnictwa Wnioskodawcy w targach była prezentacja obiektów pozostających w ofercie Wnioskodawcy.

W pierwszej kolejności odnosząc powołane przepisy do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego sprawy stwierdzić należy, że usługi o których mowa we wniosku, tj. usługi, których istota sprowadza się do zapewnienia możliwości udziału Wnioskodawcy w targach, nie stanowią usług reklamowych, ani usług o podobnym charakterze. Innymi słowy, istota ww. usług nabywanych przez Wnioskodawcę od kontrahentów niemieckich, nie polega na świadczeniu usług reklamowych, lecz na zapewnieniu Wnioskodawcy możliwości wzięcia udziału w określonym wydarzeniu (targach), dzięki któremu to Wnioskodawca, jako jego uczestnik może reklamować świadczone przez siebie usługi. Tym samym marketing, o którym mowa we wniosku, stanowiący jedyny element usług świadczonych na rzecz Wnioskodawcy, związanych z zapewnieniem mu udziału w targach, należy wiązać nie ze świadczeniem usług reklamowych, lecz z informowaniem o fakcie uczestnictwa Wnioskodawcy w targach.

Zauważyć należy, że opodatkowaniu podatkiem u źródła podlegają także m.in. należności za użytkowanie urządzenia handlowego. W ustawie podatkowej brak jest definicji legalnej słowa „urządzenie handlowe”. Niezbędnym jest zatem w tym zakresie odwołanie do języka potocznego albowiem regułom języka normatywnego odpowiadają określone dyrektywy wykładni językowej, w myśl których (...) przy tłumaczeniu znaczenia normy należy jej przypisać takie znaczenie, jakie ma ona w języku potocznym, chyba, że ważne względy przemawiają za odstępstwem od tego znaczenia (por. L. Morawski, Zasady wykładni prawa, Toruń 2010, s. 99). Za punkt wyjścia przy interpretacji znaczenia wyrazów „urządzenie” i „handlowe” należy przyjąć ich znaczenie słownikowe. Otóż, wyraz „urządzenie” występuje w znaczeniu: „przedmiotu o złożonej konstrukcji, wykonującego lub ułatwiającego określoną pracę” (Wielki Słownik Języka Polskiego, http://www.wsjp.pl); „mechanizmu bądź zespołu mechanizmów, niekiedy bardzo skomplikowanych technicznie, służących do wykonywania określonych czynności, pełniących jakąś funkcję; przyrządu” (Nowy Słownik Języka Polskiego, pod red. B. Dunaja, s. 749); „mechanizmu lub zespołu mechanizmów, służącego do wykonania określonych czynności” (Słownik Języka Polskiego PWN, http://sjp.pwn.pl). Przymiotnik „handlowy” oznacza natomiast „odnoszący się do handlu jako obrotu towarami, podlegający na kupnie –sprzedaży „Mały Słownik Języka Polskiego” (PWN Warszawa 1994 r. str. 247).

W świetle powyższego należy stwierdzić, że uzyskiwane od Wnioskodawcy przez podmioty zagraniczne przychody z tytułu organizacji stoiska na targach turystycznych, czy też z tytułu uczestnictwa w targach turystycznych, obejmujące należności za przykładowo udostępnienie stojaka narożnego, udostępnienie pakietu stojaków, udostępnienie pakietu wyposażenia, zamykanego kontenera, wieszaka na ubrania, krzesła, wieszaka barowego – nie są przychodami z tytułu użytkowania urządzenia handlowego. Zauważyć bowiem należy, że niezależnie od tego czy ww. składniki majątku udostępniane Wnioskodawcy mogą zostać uznane za urządzenie przemysłowe udostępnianie wskazanego we wniosku wyposażenia związanego z uczestnictwem Wnioskodawcy w targach, nie stanowi istoty umowy zawartej pomiędzy Wnioskodawcą a podmiotami organizującymi targi, lecz stanowi cześć/element składowy usługi związanej z zapewnieniem Wnioskodawcy możliwości udziału w targach.

Tym samym przychody uzyskane przez podmioty zagraniczne z tytułu ww. usług nie są objęte zakresem przedmiotowym omawianych przepisów updop. Oznacza to, że Spółka dokonując wypłaty należności, o których mowa we wniosku na rzecz podmiotów zagranicznych nie była obowiązana, na podstawie art. 26 ust. 1 updop, do pobrania od tych należności, zryczałtowanego podatku dochodowego.

Reasumując, stanowisko Spółki należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 i 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r., poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.