Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-2.4012.528.2019.4.AW
z 11 grudnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 września 2019 r. (data wpływu 3 października 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 5 grudnia 2019 r. (data wpływu 5 i 10 grudnia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT przeniesienia nieruchomości niezabudowanych i zabudowanej w zamian za umorzenie udziałów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 października 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT przeniesienia nieruchomości niezabudowanych i zabudowanej w zamian za umorzenie udziałów. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 5 grudnia 2019 r. o doprecyzowanie opisu sprawy, jednoznaczne stanowisko oraz wymaganą opłatę.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Spółka”), w której wspólnikami są osoby fizyczne. Łącznie w kapitale zakładowym jest 260 udziałów o łącznej wartości nominalnej 130.000 PLN.

Z uwagi na podeszły wiek dwóch wspólników, posiadających łącznie 104 udziały (każdy z nich po 52 udziały) oraz chęć uporządkowania stosunków majątkowych tych wspólników jeszcze za ich życia, jak również odmienne wizje zarządzania Spółką oraz jej dalszego rozwoju, planowane jest wystąpienie tych wspólników ze Spółki. Wystąpienie nastąpiłoby w drodze dobrowolnego umorzenia udziałów przysługujących tym dwóm wspólnikom w kapitale zakładowym Spółki za wynagrodzeniem w trybie z art. 199 § 1 k.s.h., tj. poprzez nabycie udziałów przez Spółkę.

Wynagrodzenie wypłacane wspólnikom z tytułu umorzenia będzie przekraczało wartość nominalną umarzanych udziałów.

Wypłata wynagrodzenia z tytułu umorzenia udziałów przysługujących w Spółce miałaby nastąpić poprzez przeniesienie przez Spółkę na tych wspólników własności nieruchomości rolnych, posiadanych przez Spółkę, o wartości odpowiadającej wartości wynagrodzenia przysługującego wspólnikom (wynagrodzenie w formie rzeczowej). Powierzchnia przenoszonych na wspólników nieruchomości rolnych będzie przekraczała 200 ha.

Spółka jest właścicielem nieruchomości rolnych o łącznej powierzchni około 520 ha. Część nieruchomości jest zabudowana budynkami gospodarczymi, których stan kwalifikuje je do rozbiórki. W ewidencji gruntów i budynków nieruchomości powyższe zostały oznaczone jako: grunty orne, oznaczone symbolem – R oraz grunty rolne zabudowane, oznaczone symbolem – Br. Nieruchomości nie zostały objęte miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. W studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy przeznaczenie nieruchomości zostało określone jako: tereny upraw rolnych bez prawa zabudowy. Od powyższych nieruchomości Spółka odprowadza podatek rolny.

Nieruchomości zostały nabyte przez Spółkę w roku 2000 na podstawie umowy sprzedaży zawartej z A. Sprzedaż nieruchomości na rzecz Spółki nastąpiła w trybie ustawy z dnia 19 października 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa. Skarb Państwa – A nabyła ww. nieruchomości na podstawie decyzji Wojewody z dnia 31 sierpnia 1992 r.

Po ich nabyciu przez Spółkę nieruchomości nie były oddawane w najem lub dzierżawę. Spółka nie ponosiła również nakładów na nieruchomości, których wartość przekraczałaby 30% ich wartości początkowej.

Nieruchomości rolne, które miałyby być przeniesione na wspólników jako wynagrodzenie rzeczowe za umarzane udziały, pozostaną własnością osób posiadających status rolnika indywidualnego i wieloletnie doświadczenie w pracy w rolnictwie, w tym w gospodarowaniu na tych konkretnie nieruchomościach, które dotychczas były uprawiane za pośrednictwem Spółki. Wspólnicy nie planują sprzedaży nieruchomości ani wykorzystywania ich na cele inne niż rolnicze.

W uzupełnieniu do wniosku, Wnioskodawca poinformował, że:

1. Jest czynnym podatnikiem podatku VAT.
2. Przedstawia wykaz niektórych działek objętych transakcją, ich numer ewidencyjny, przeznaczenie w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy(...) oraz oznaczenie w ewidencji gruntów i budynków. Wnioskodawca wskazuje przy tym, że dla działek nie wydano miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i zgodnie z jego wiedzą do dnia transakcji taki plan nie zostanie wydany:
   1. działka nr 1 – ciek wodny, oznaczenie: W-RIIIa, teren niezabudowany;
   2. działka nr 2 – teren upraw rolnych bez prawa do zabudowy, oznaczenie: dr, teren niezabudowany;
   3. działka nr 3 – teren zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej, teren środków produkcji rolnej z prawem zmiany na nieuciążliwą działalność gospodarczą, oznaczenie: dr, teren niezabudowany;
   4. działka nr 4 – tereny upraw rolnych bez prawa do zabudowy, oznaczenie: RIIIa, RIIIb, Br-RIIIb, RIVa, Br-RIVa, RIVb, RV, RVI, LIV, LV, N, teren zabudowany;
   5. działka nr 5 – tereny upraw rplnych bez prawa do zabudowy, oznaczenie: RIVb, RIVa, N, ŁIV, Łz, RIIIb, RV, W-RV, teren niezabudowany.
   Wnioskodawca jednoznacznie wskazał, że wnosi o wydanie interpretacji w zakresie podatku VAT wyłącznie dla tych działek pomimo faktu, że przedmiotem transakcji objęte będą jeszcze inne działki.
3. Na moment przeniesienia na rzecz wspólników działek niezabudowanych nie zostaną wydane decyzje o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, z których wynikało będzie, że stanowią one grunt przeznaczony pod zabudowę.
4. Przed przeniesieniem na rzecz wspólników działki zabudowanej nie zostanie wydane pozwolenie na rozbiórkę budynków gospodarczych. Dotyczy to każdej działki i każdego budynku objętego wnioskiem.
5. Wszystkie budynki stanowiące przedmiot transakcji są użytkowane na własne potrzeby Spółki od roku 2000. Zatem, to w roku 2000 doszło do pierwszego zasiedlenia nieruchomości w rozumieniu znowelizowanego art. 2 pkt 14 ustawy o VAT. Od pierwszego zasiedlenia upłynęły 2 lata. Po nabyciu nieruchomości, Spółka nie dokonywała również ulepszeń budynków nakładami o wartości powyżej 30% wartości początkowej.
6. Nieruchomości zabudowane i niezabudowane będące przedmiotem przeniesienia na rzecz wspólników wykorzystywane były do działalności opodatkowanej podatkiem VAT.
7. Spółka nabyła działki zabudowane i niezabudowane na podstawie umowy sprzedaży zawartej w roku 2000 z A. Sprzedaż nieruchomości na rzecz Spółki nastąpiła w trybie ustawy z dnia 19 października 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa. Zgodnie natomiast z regulacją art. 2 ust. 1 obowiązującej w momencie zawarcia umowy ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50), opodatkowaniu podlegała sprzedaż towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Pod pojęciem towarów zgodnie z regulacją art. 4 pkt 1 ww. ustawy rozumiało się natomiast „rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki, budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności określonych w art. 2, które wymienione są w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej”. Umowy sprzedaży nieruchomości rolnych oraz umowy zawierane w trybie ustawy z dnia 19 października 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa zostały wymienione w załączniku nr 6 do rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 1999 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 109, poz. 1245) jako czynności zwolnione od podatku. Z powyższego wynika, że sprzedaż nieruchomości (działek zabudowanych i niezabudowanych) podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ale korzystała ze zwolnienia od opodatkowania VAT.
8. Nabycie przez Spółkę wszystkich działek niezabudowanych i zabudowanych było zwolnione od VAT, zatem Spółce nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego w stosunku do żadnej z działek. Okoliczność, że Spółce nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego w sytuacji, gdy transakcja była zwolniona od opodatkowania została potwierdzona m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 10 września 2014 r., znak IPPP1/443-628/14-4/AP).
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w myśl przepisów ustawy o podatku od towarów i usług przeniesienie przez Spółkę na wspólników własności nieruchomości rolnych o wartości odpowiadającej wartości wynagrodzenia przysługującego tym wspólnikom z tytułu umorzenia udziałów (wynagrodzenie w formie rzeczowej) opodatkowane będzie podatkiem towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie wskazanym w piśmie z dnia 5 grudnia 2019 r.), biorąc pod uwagę znowelizowane z dniem 1 września 2019 r. przepisy, przeniesienie przez Spółkę na wspólników własności nieruchomości rolnych o wartości odpowiadającej wartości wynagrodzenia przysługującego tym wspólnikom z tytułu umorzenia udziałów, jako wynagrodzenia rzeczowego z tytułu umorzenia udziałów, będzie zwolnione od podatku od towarów i usług.

Dla oceny skutków przeniesienia własności nieruchomości w celu zwolnienia Spółki z obowiązku wypłaty wynagrodzenia z tytułu umorzenia udziałów na gruncie podatku od towarów i usług należałoby w pierwszej kolejności ocenić, czy czynność taka stanowi dostawę w rozumieniu ustawy o VAT.

Zgodnie z regulacją art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów rozumie się natomiast przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…) – art. 7 ust. 1 ustawy o VAT.

Towary zostały natomiast zdefiniowane jako rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT).

Z powyższych regulacji wynika, że istotą dostawy jest odpłatne przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Pojęcie „przeniesienia prawa do rozporządzenia towarem jak właściciel” jest zgodnie z powszechnie panującym poglądem pojęciem szerszym niż przeniesienie własności w rozumieniu cywilnoprawnym i obok czynności związanych z przeniesieniem własności (sprzedaż, zamiana, wniesienie jako wkład) obejmuje również sytuacje, gdy bez przeniesienia własności towarów przeniesiono w istocie faktyczne władztwo nad rzeczą.

Odpłatność dostawy oznacza wykonanie tej czynności za wynagrodzeniem. Należy przy tym zaznaczyć, że zgodnie z powszechnie przyjętym poglądem wynagrodzenie może przybrać różne formy, a nie tylko pieniężną. Z wynagrodzeniem mamy do czynienia w sytuacji, gdy w wyniku dostawy dochodzi po stronie podmiotu jej dokonującego do powstania przysporzenia, które może polegać na zwiększeniu aktywów lub zmniejszeniu pasywów. Stanowisko powyższe zostało między innymi potwierdzone w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 28 marca 2013 r. wydanego w sprawie o sygn. akt I SA/Łd 1236/12.

Przenosząc powyższe regulacje na grunt niniejszej sprawy należy wskazać, że w wyniku zawarcia planowanej umowy właścicielami nieruchomości rolnych Spółki staną się wspólnicy (nastąpi przeniesienie prawa do rozporządzania nieruchomościami). Jednocześnie po stronie Spółki nastąpi zmniejszenie pasywów powstałych wcześniej na skutek podjęcia uchwały o umorzeniu udziałów przysługujących wspólnikom za wynagrodzeniem. Powyższe okoliczności przesadzają o tym, że przeniesienie własności nieruchomości jako wynagrodzenia z tytułu umorzenia udziałów będzie stanowiło odpłatną dostawę towarów.

Stanowisko powyższe znajduje potwierdzenie również w orzecznictwie sądów administracyjnych (vide: wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 1 września 2011 r., sygn. akt I FSK 1212/10; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 28 marca 2013 r., sygn. akt I SA/Łd 1236/12; wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 stycznia 2017 r., sygn. akt I FSK 951/15) oraz wydawanych wcześniej interpretacjach indywidualnych (interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 12 maja 2015 r., IPPP3/4512-154/15-2/KT).

Uznanie analizowanej transakcji za dostawę w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT pociąga za sobą konieczność wystawienia przez Spółkę odpowiedniej faktury (art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT) oraz odprowadzenia podatku należnego z tytułu tej transakcji, o ile czynność ta nie jest zwolniona od opodatkowania.

W przypadku dostawy gruntów niezabudowanych należy wskazać, że zgodnie z regulacją art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Tereny budowlane zostały natomiast zdefiniowane w art. 2 pkt 33 ustawy o VAT. Zgodnie z powyższą definicją przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Z przytoczonych powyżej regulacji wynika, że zwolnienie dostawy terenów niezabudowanych od podatku uwarunkowane jest ich przeznaczeniem innym niż budowlane. O przeznaczeniu budowlanym decyduje natomiast treść miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego lub, w przypadku braku planu, treść decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

W analizowanym przypadku warunek powyższy jest niewątpliwie spełniony. Nieruchomości stanowiące przedmiot dostawy stanowią użytki rolne. Również w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy nie przeznaczono powyższych nieruchomości pod zabudowę. Dla nieruchomości nie zostaną wydane decyzje o warunkach zabudowy. W konsekwencji dostawa nieruchomości rolnych niezabudowanych będzie zwolniona od podatku od towarów i usług.

W przypadku dostawy gruntów zabudowanych w pierwszej kolejności należy wskazać, że zgodnie z regulacją art. 29a ust. 8 ustawy o VAT, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Powyższe oznacza, że w przypadku nieruchomości zabudowanych, sposób opodatkowania dostawy gruntu uwarunkowany jest zasadami opodatkowania posadowionego na nim budynku/budowli.

W dalszej kolejności należy wskazać, że zgodnie z regulacją art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem, gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.
   
   

Definicja pierwszego zasiedlenia zawarta została w art. 2 pkt 14 ustawy o VAT. Zgodnie z obowiązującą od dnia 1 września 2019 r. regulacją, przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi lub rozpoczęcie użytkowania na potrzeby własne, budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Z powyższych regulacji wynika, że dostawa budynków objęta jest z zasady zwolnieniem od podatku, a zwolnienie to jest wyłączone jedynie w sytuacji, gdy:

1. dostawa ma miejsce przy oddaniu do użytkowania budynku lub budowli pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi lub rozpoczęcie użytkowania na potrzeby własne po wybudowaniu lub ulepszeniu nakładami o wartości powyżej 30% wartości początkowej;
2. dostawa ma miejsce przed upływem 2 lat od ww. czynności.
   
   

Mając na uwadze treść przytoczonych powyżej regulacji kluczowe znaczenie dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynków, budowli w niniejszej sprawie ma ustalenie, czy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki okres upłynął od tego momentu.

Zgodnie ze znowelizowanymi przepisami należy uznać, że do pierwszego zasiedlenia wszystkich działek zabudowanych doszło w roku 2000, czyli w roku, w którym Spółka rozpoczęła ich użytkowanie na potrzeby własne. Po nabyciu nieruchomości, Spółka nie dokonywała również ulepszeń budynków nakładami o wartości powyżej 30% wartości początkowej.

Mając na uwadze powyższe należy przyjąć, że pierwsze zasiedlenie działek zabudowanych nastąpiło w roku 2000. Zatem, planowana transakcja będzie korzystać ze zwolnienia od podatku, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

W myśl przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Dostawa towarów, o której mowa w ww. art. 7 ust. 1 ustawy, rozumiana jest przez ustawodawcę, jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W określeniu „jak właściciel” zawiera się możliwość uznania za dostawę faktycznego przeniesienia władztwa nad rzeczą. W rozumieniu ustawy „dostawa” oznacza wszelkiego rodzaju rozporządzanie towarem (sprzedaż, zamiana, darowizna oraz każdą inną transakcję, która w aspekcie ekonomicznym będzie prowadziła do podobnego rezultatu).

Na takie też rozumienie pojęcia „dostawy towarów” wskazuje orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE). Na przykład w orzeczeniu w sprawie C-320/88 pomiędzy Staatssecretaris van Financiën v. Shipping and Forwarding Enterprise Safe BV (Holandia) stwierdzono, że wyrażenie „dostawa towarów” w rozumieniu art. 5(1) VI Dyrektywy oznacza także przeniesienie prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel, nawet jeżeli nie dochodzi do przeniesienia własności rzeczy w sensie prawnym. Z przepisu tego, zdaniem Trybunału, wynika, że kładzie on raczej nacisk na faktyczne dysponowanie rzeczą jak właściciel, a nie na zbycie prawa własności (M. Chomiuk, VI Dyrektywa VAT, pod red. K. Sachsa, Warszawa 2004, s. 108 i 122).

Z kolei przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 – co wynika z art. 8 ust. 1 ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Wskazać w tym miejscu należy, że odpłatność czynności (dostawy towarów czy też świadczenia usług) oznacza wykonanie tej czynności za wynagrodzeniem. Aby uznać daną czynność za odpłatną, konieczny jest bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem. Dostawcę towarów lub usługodawcę musi łączyć z odbiorcą stosunek prawny, z którego wynika obowiązek dostawy towarów lub świadczenia usług oraz wysokość wynagrodzenia za dokonanie tych czynności. Wynagrodzenie musi być konkretną wielkością wyrażalną w pieniądzu.

Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że zapłaty (wynagrodzenia) nie można utożsamiać jedynie ze świadczeniem pieniężnym. Także świadczenie o charakterze rzeczowym jest wynagrodzeniem. Przykładowo zamiana towarów, zamiana towaru na usługę i odwrotnie, wydanie towarów (świadczenie usług) w zamian za wierzytelności, itp. będzie uznane odpowiednio za odpłatną dostawę towarów czy też odpłatne świadczenie usług.

Wskazać ponadto należy, że odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wtedy, gdy są dokonywane przez podmiot o statusie podatnika działającego w takim charakterze w odniesieniu do tych czynności. Zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wyznacza czynnik przedmiotowy – opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług oraz czynnik podmiotowy – czynności muszą być wykonywane przez podatnika działającego w takim charakterze.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca, będący czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, planuje dokonać przeniesienia nieruchomości rolnych, stanowiących działki niezabudowane nr: 1, 2, 3 i 5, jak i zabudowaną nr 4, na rzecz wspólników w zamian za umorzenie udziałów.

Wobec tak przedstawionych okoliczności sprawy, Wnioskodawca powziął wątpliwości czy przeniesienie ww. nieruchomości niezabudowanych i zabudowanej, stanowiących wynagrodzenie z tytułu umorzenia udziałów, będzie stanowiło czynność opodatkowaną podatkiem od towarów i usług.

Zasady dotyczące umorzenia udziałów w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością zostały zawarte w art. 199 § 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2019 r., poz. 505, z późn. zm.). Zgodnie z tym przepisem, udział może być umorzony jedynie po wpisie spółki do rejestru i tylko w przypadku, gdy umowa spółki tak stanowi. Udział może być umorzony za zgodą wspólnika w drodze nabycia udziału przez spółkę (umorzenie dobrowolne) albo bez zgody wspólnika (umorzenie przymusowe). Przesłanki i tryb przymusowego umorzenia określa umowa spółki.

W myśl art. 199 § 2 ww. Kodeksu, umorzenie udziału wymaga uchwały zgromadzenia wspólników, która powinna określać w szczególności podstawę prawną umorzenia i wysokość wynagrodzenia przysługującego wspólnikowi za umorzony udział. Wynagrodzenie to, w przypadku umorzenia przymusowego, nie może być niższe od wartości przypadających na udział aktywów netto, wykazanych w sprawozdaniu finansowym za ostatni rok obrotowy, pomniejszonych o kwotę przeznaczoną do podziału między wspólników. W przypadku umorzenia przymusowego uchwała powinna zawierać również uzasadnienie.

Z powyższych przepisów wynika, że umorzenie udziałów jest czynnością zmierzającą do likwidacji pewnej partii lub wszystkich udziałów, a w konsekwencji powoduje likwidację określonej części kapitału zakładowego albo samych udziałów – w przypadku, gdy umorzenie nie jest połączone z obniżeniem kapitału zakładowego (odbywa się z zysku). Umorzenie dobrowolne zostało zdefiniowane jako dokonywane za zgodą wspólnika, w drodze nabycia udziału przez spółkę (np. sprzedaż, darowizna).

Przywołane regulacje prawne wskazują, że w sytuacji przeniesienia na rzecz wspólników własności towaru (np. nieruchomości) w zamian za udziały, które mają podlegać umorzeniu, skutki podatkowe dokonania czynności przekazania towaru oraz umorzenia udziałów należy oceniać odrębnie.

Należy zaznaczyć, że aby uznać transakcję za odpłatną, a tym samym podlegającą opodatkowaniu, konieczne jest istnienie bezpośredniego związku między dostawą towarów lub świadczeniem usług a świadczeniem wzajemnym. Tego rodzaju bezpośredni związek ma miejsce, gdy pomiędzy usługodawcą a usługobiorcą istnieje stosunek prawny, w ramach którego następuje wymiana świadczeń wzajemnych, gdyż świadczenie otrzymywane przez usługodawcę stanowi rzeczywiste odzwierciedlenie wartości usługi świadczonej usługobiorcy.

Powyższe wnioski potwierdza orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, które w kwestii związanej z transakcjami dotyczącymi akcji/udziałów jednolicie wskazuje, że samo posiadanie, czy też emisja udziałów i innych papierów wartościowych, jak również samo ich nabycie, nie stanowi działalności gospodarczej. Nie stanowią tym samym działalności również transakcje polegające na zbyciu wkładów w innych przedsiębiorstwach (np. w wyrokach: z dnia 26 września 2013 r. C-283/12, z dnia 20 czerwca 1996 r. C-155/94).

Jednakże w sytuacji przekazania towaru – w zamian za akcje/udziały, które mają być umorzone – należy przyjąć, że czynność ta stanowi dostawę towarów (następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, realizowane przez podatnika podatku od towarów i usług).

Należy bowiem zwrócić uwagę na kwestię wystąpienia odpłatności (wynagrodzenia). W wyroku w sprawie C-16/93 Tolsma TSUE wskazał, że podstawą wymiaru podatku od świadczenia usług jest to wszystko, co stanowi wynagrodzenie za usługę oraz że świadczenie usług jest opodatkowane tylko wtedy, jeżeli istnieje bezpośrednie powiązanie między wykonaną usługą i otrzymanym wynagrodzeniem. Oznacza to, że pomiędzy świadczeniem a wynagrodzeniem powinien istnieć bezpośredni związek. Dodatkowo wynagrodzenie musi być możliwe do określenia w wartościach pieniężnych. Oznacza to, że może przybrać inną formę niż pieniężna (np. dostawa towarów, papierów wartościowych). W takim przypadku dla opodatkowania VAT istotna jest możliwość wyrażenia tego wynagrodzenia w formie pieniężnej.

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz obowiązujących przepisów prawa prowadzi do stwierdzenia, że w uwarunkowaniach niniejszej sprawy mamy do czynienia z transakcją polegającą na przekazaniu składników majątku (nieruchomości rolnych ) na rzecz wspólników w zamian za umorzenie ich udziałów. Zatem, w tym przypadku pomiędzy stronami zaistnieje więź o charakterze zobowiązaniowym – Spółka zobowiąże się przenieść na rzecz udziałowca prawo własności nieruchomości, z kolei udziałowiec (wspólnik) wyrazi zgodę na umorzenie udziałów. Wartość udziałów, które mają podlegać umorzeniu jest wyrażalna w wartościach pieniężnych. Tym samym, zaistnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów (nieruchomości) a wynagrodzeniem stanowiącym konkretną wartość wyrażalną w pieniądzu.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że przekazanie przez Spółkę towarów (nieruchomości) w zamian za udziały, które zamierza umorzyć będzie odpowiadać hipotezie art. 7 ust. 1 ustawy. Za taką oceną przemawia fakt, że mamy tutaj do czynienia z przeniesieniem prawa do rozporządzania towarami jak właściciel i dodatkowo przeniesienie to ma charakter odpłatny. Tym samym, przekazanie składników majątku o charakterze rzeczowym pomiędzy Spółką a wspólnikiem będzie stanowiło dostawę towarów, o której mowa w ww. przepisie i tym samym będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Jak wiadomo czynności które podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług mogą stanowić czynności zwolnione od podatku VAT bądź być opodatkowane tym podatkiem.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jak stanowi art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

W pierwszej kolejności należy przytoczyć brzmienie przepisu, który definiuje zwolnienie od podatku VAT dostawy terenów niezabudowanych.

I tak, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Z powyższego przepisu należy wywieść, że opodatkowane są te dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych, tylko te, które stanowią tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę. Z kolei dostawy gruntów niezabudowanych, będących na przykład gruntami rolnymi czy leśnymi, które nie są przeznaczone pod zabudowę, są zwolnione od podatku od towarów i usług.

Z kolei w art. 2 pkt 33 ustawy, ustawodawca wskazał, że przez tereny budowlane należy rozumieć grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen – „teren budowlany oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę”.

Przepis art. 2 pkt 33 ustawy, w zgodny sposób odpowiada zatem treści ww. orzeczenia, gdyż cechę przeznaczenia pod zabudowę ustalić należy na podstawie określonych wprost w ustawie dokumentów prawa miejscowego.

Ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2018 r., poz. 1945, z późn. zm.), reguluje zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej.

Przepis art. 1 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, określa zakres i sposoby postępowania w sprawach przeznaczania terenów na określone cele oraz ustalania zasad ich zagospodarowania i zabudowy – przyjmując ład przestrzenny i zrównoważony rozwój za podstawę tych działań.

Natomiast art. 4 ust. 1 cyt. ustawy stanowi, że ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – w myśl zapisów ust. 2 powołanego przepisu – określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.
   
   

Z powyższego wynika, że ustawa nakazuje oceniać przeznaczenie określonego gruntu wyłącznie w oparciu o akty prawa miejscowego, tj. istniejący plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Bez znaczenia zatem pozostaje klasyfikacja według ewidencji gruntów i budynków lub studium uwarunkowania i kierunków zagospodarowania przestrzennego.

Ponadto jeżeli nie zostaną spełnione przesłanki zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy należy przeanalizować możliwość skorzystania ze zwolnienia od podatku w myśl przepisu art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Niespełnienie jednego z powyższych warunków daje podstawę do wyłączenia dostawy towarów ze zwolnienia od podatku VAT przewidzianego w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Okoliczności opisu sprawy wskazują, że przeniesieniu na rzecz wspólników będą podlegały działki niezabudowane o następujących numerach ewidencyjnych: 1, 2, 3 i 5. Dla ww. działek nie został ustalony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego oraz nie zostały wydane decyzje o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

W związku z powyższym kwestia, która budzi wątpliwości Wnioskodawcy dotyczy opodatkowania podatkiem VAT transakcji dostawy ww. działek niezabudowanych.

W kontekście powołanych przepisów prawa należy stwierdzić, że w tej sytuacji sprzedaż ww. działek będzie stanowiła dostawę terenów niezabudowanych innych niż budowlane w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy, z uwagi na brak miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – jako źródła prawa miejscowego bądź decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu – jako aktu indywidualnego prawa administracyjnego.

Tym samym zbycie działek nr: 1, 2, 3 i 5 będzie korzystało ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

W związku z powyższym rozstrzygnięciem, dalsza analiza zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy dla ww. dostawy – jest bezpodstawna.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy w tej części uznano za prawidłowe.

Z kolei w odniesieniu do dostawy działki zabudowanej budynkami należy przytoczyć brzmienie art. 43 ust. 1 pkt 10 i pkt 10a ustawy, w których ustawodawca przewidział zwolnienie od podatku VAT dla tej czynności, po spełnieniu określonych w tych przepisach warunków.

I tak, stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.
   
   

Z powyższego uregulowania wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części jest – co do zasady – zwolniona od podatku od towarów i usług. Wyjątek stanowi dostawa w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz jeżeli pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zatem dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części kluczowym jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Przez pierwsze zasiedlenie – według art. 2 pkt 14 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 września 2019 r. – rozumie się oddanie do użytkowania pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi lub rozpoczęcie użytkowania na potrzeby własne budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Z kolei przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady, posługują się pojęciem „pierwszego zasiedlenia”, jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających.

Zgodnie z art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy 2006/112/WE Rady, państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit. a, do przebudowy budynków oraz zdefiniować pojęcie „gruntu związanego z budynkiem”.

Tym samym państwa członkowskie mają możliwość określenia szczegółowych zasad stosowania kryterium pierwszego zasiedlenia jedynie w odniesieniu do sprecyzowanej kategorii czynności, tj. przebudowy budynków.

W konsekwencji zarówno zgodnie z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE Rady oraz w świetle utrwalonego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej pierwsze zasiedlenie należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. W efekcie, aby można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2015 r., o sygn. akt I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że: „Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako »pierwsze zajęcie budynku, używanie«. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT”.

W świetle powyższego należy więc przyjąć, że jeżeli podatnik użytkował dany budynek, budowlę lub ich części i spełnia warunek korzystania z budynku, budowli lub ich części przez wymagany czas, to do zbycia tego budynku, budowli lub ich części zastosowanie znajdzie zwolnienie przewidziane w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług.

W tym miejscu należy zauważyć, że w przypadku dostawy budynków, budowli lub ich części niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy ustawodawca umożliwia podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem, że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.
   
   

Powyższe przepisy wskazują, jakie muszą zostać spełnione warunki aby sprzedaż budynków, budowli lub ich części mogła korzystać ze zwolnienia od podatku VAT. Z przepisów tych wynika, że prawo do zwolnienia przysługuje wówczas, gdy w stosunku do obiektów będących przedmiotem sprzedaży nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego oraz dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ulepszenie tych obiektów, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Zaznacza się, że jeżeli przedmiotowa dostawa budynków gospodarczych nie będzie korzystała ze zwolnienia, zgodnie z art. 43 ust 1 pkt 10 lub pkt 10a ustawy, to istnieje możliwość, po spełnieniu określonych warunków, do zastosowania art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy – powołanego powyżej w treści niniejszego uzasadnienia.

Należy również zauważyć, że w myśl art. 43 ust. 10 ustawy, podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10, i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

1. są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni;
2. złożą, przed dniem dokonania dostawy tych obiektów właściwemu dla ich nabywcy naczelnikowi urzędu skarbowego, zgodne oświadczenie, że wybierają opodatkowanie dostawy budynku, budowli lub ich części.
   
   

Według art. 43 ust. 11 ustawy, oświadczenie, o którym mowa w ust. 10 pkt 2, musi również zawierać:

1. imiona i nazwiska lub nazwę, adresy oraz numery identyfikacji podatkowej dokonującego dostawy oraz nabywcy;
2. planowaną datę zawarcia umowy dostawy budynku, budowli lub ich części;
3. adres budynku, budowli lub ich części.
   
   

Tak więc ustawodawca daje podatnikom, dokonującym dostawy budynków, budowli lub ich części spełniających przesłanki do korzystania ze zwolnienia od podatku wskazanego w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy po spełnieniu określonych warunków – możliwość rezygnacji ze zwolnienia i opodatkowania transakcji na zasadach ogólnych. Przy czym podkreślić należy, że niniejsze prawo zostało zawężone tylko do rezygnacji ze zwolnienia wynikającego z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Dodatkowo wskazać należy, że zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Z powyższego jednoznacznie wynika, że co do zasady grunt będący przedmiotem sprzedaży podlega opodatkowaniu według takiej stawki podatku od towarów i usług, jaką opodatkowane są budynki lub budowle na nim posadowione. Oznacza to, że w sytuacji, gdy budynki, budowle lub ich części korzystają ze zwolnienia od podatku, również sprzedaż gruntu będzie korzystała ze zwolnienia od podatku.

Z opisu sprawy wynika, że przedmiotem dostawy będzie również działka nr 4 zabudowana budynkami gospodarczymi. Wnioskodawca wskazał, że ww. budynki były od roku 2000 wykorzystywane na potrzeby własnej działalności gospodarczej i w tym momencie doszło do ich pierwszego zasiedlenia. Ponadto Wnioskodawca nie ponosił wydatków na ulepszenie ww. budynków przekraczających 30% ich wartości początkowej.

Wątpliwości Wnioskodawcy związane są m.in. z kwestią zastosowania zwolnienia od podatku VAT dla planowanej czynności przeniesienia własności ww. budynków.

W związku z powyższym należy rozstrzygnąć czy w odniesieniu do wskazanych budynków gospodarczych miało miejsce pierwsze zasiedlenie.

Analizując informacje zawarte w opisie sprawy w kontekście definicji pierwszego zasiedlenia należy stwierdzić, że transakcja przeniesienia własności budynków gospodarczych w zamian za umorzenie udziałów nie będzie następowała w ramach pierwszego zasiedlenia, w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy, bowiem doszło już do ich pierwszego zajęcia (używania) najpóźniej w roku 2000, tj. z chwilą wykorzystania ich celem prowadzenia działalności i od tego momentu do chwili dostawy minęło więcej niż 2 lata. Ponadto nie zostały poniesione nakłady na ulepszenie ww. obiektów przekraczające 30% ich wartości początkowej, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym. W związku z powyższym, dla ww. transakcji zostały spełnione warunki do zastosowania zwolnienia od podatku VAT, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

W tej sytuacji – uwzględniając zapis art. 29a ust. 8 ustawy – dostawa gruntu, na którym przedmiotowe budynki są posadowione, również będzie korzystała ze zwolnienia od podatku VAT.

W związku z tym, że dostawa własności budynków będzie korzystała ze zwolnienia od podatku VAT, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, dalsza analiza zwolnień ww. czynności – wynikająca z przepisów art. 43 ust. 1 pkt 10a lub pkt 2 ustawy – jest bezpodstawna.

Podsumowując, planowana transakcja przeniesienia na rzecz wspólników w zamian za umorzenie udziałów własności działki nr 4 zabudowanej budynkami gospodarczymi będzie korzystała ze zwolnienia od podatku VAT, na postawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy w tej części uznano za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Ponadto, tut. organ informuje że w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.