Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-3.4010.471.2019.2.IZ
z 20 grudnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 23 października 2019 r. (data wpływu 23 października 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• możliwości zakwalifikowania budynku, o którym mowa we wniosku jako jeden środek trwały – jest prawidłowe,
• ustalenia stawki amortyzacyjnej w wysokości 10 % w skali roku – jest prawidłowe,
• podstawy prawnej ustalenia ww. stawki – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 23 października 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• możliwości zakwalifikowania budynku, o którym mowa we wniosku jako jeden środek trwały,
• ustalenia stawki amortyzacyjnej w wysokości 10 % w skali roku,
• podstawy prawnej ustalenia ww. stawki.
  
  

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

W 2019 r. Spółka w ramach zakupu przedsiębiorstwa zakupiła nieruchomość gruntową zabudowaną budynkiem (dalej zwany: „Budynkiem”) składającym się z 3 segmentów. Z dniem 31 stycznia 2019 r. ujęła go w ewidencji środków trwałych i rozpoczęła amortyzację. Ww. Budynek spełnia definicję środka trwałego, o której mowa w art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przede wszystkim był kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia go do używania przez Wnioskodawcę czyli w dniu 31 stycznia 2019 r. Segment A Budynku, stanowiący jego pierwotną część pochodzącą z ok. 1960 r., stanowił w okresie do 2010 r. budynek wielorodzinny, który w 2010 r. został zaadaptowany na biurowo-socjalny i od tego czasu był wykorzystywany na potrzeby działalności gospodarczej. W 2010 r. został dobudowany Segment B stanowiący część usługowo-magazynową, połączony przewiązką (przejściem nadziemnym) z Segmentem A. W dniu 22 grudnia 2010 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego udzielił pozwolenia na użytkowanie budynku usługowego (obejmującego segment A i B). W 2013 r. został dobudowany Segment C pełniący funkcję magazynowo-usługową również połączony z poprzednimi 2 segmentami (na podstawie decyzji starosty z 16 kwietnia 2012 r ). Wszystkie 3 segmenty budynku mają jedną wspólną instalację wodną, CO, kanalizacyjną. Wszystkie trzy segmenty posiadają wspólną elewację frontową. Sprzedawca traktował wszystkie 3 segmenty jako jeden budynek oraz jeden środek trwały. Wskazane we wniosku Segmenty A, B i C Budynku nie zostały wyodrębnione z tego Budynku (nie została ustanowiona odrębna własność tych segmentów jako odrębnych nieruchomości). Segmenty A, B i C Budynku stanowią jedną integralną całość tego Budynku. Budynek (Segmenty A, B, C) zostały zakwalifikowane do grupy 1 budynki i lokale oraz spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego i spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego podgrupy 10 budynki niemieszkalne, KST 103 - budynki handlowo-usługowe.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy Wnioskodawca powinien traktować 3 segmenty Budynku jako jeden środek trwały?
2. Czy Wnioskodawca może amortyzować budynek przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10 % rocznie?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1.

Stosownie do art. 16a ust. 1 pkt 1 updop, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z powyższym przepisem, wymienione środki trwałe będą podlegały amortyzacji po spełnieniu następujących warunków:

• zostały nabyte lub wytworzone (wyłącznie środki trwałe) we własnym zakresie,
• stanowią własność lub współwłasność podatnika - amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz tych wymienionych w art. 16a ust. 2 updop,
• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania - ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, że warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie,
• przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok - o tym, jak długo będzie używany dany składnik decyduje sam podatnik,
• muszą być wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu,
• nie są ujęte w katalogu środków trwałych zawartym w art. 16c updop.
  
  

Wnioskodawca powinien traktować wszystkie segmenty Budynku jako jeden środek trwały, gdyż pozwolenia budowlane zostały wydane na rozbudowę istniejącego dotychczas budynku. Wszystkie segmenty Budynku połączone są przejściami. Dobudowane do segmentu A segmenty B i C nie posiadają własnych odrębnych przyłączy CO, elektrycznych, sanitarnych czy wodno-kanalizacyjnych. Wskazuje to na okoliczność, że poszczególne segmenty pojedynczo nie spełniają przesłanki kompletności, spełniają ją jedynie wspólnie, w związku z czym zasadnym jest uznanie, że stanowią jeden środek trwały. Segmenty B i C Budynku należy traktować jako ulepszenia Segmentu A. Wszystkie segmenty budynku posiadają wspólną, jednolitą elewację frontową. Skoro dobudowane do segmentu A pozostałe segmenty B i C nie stanowią odrębnego obiektu budowlanego, nie posiadają własnego przyłącza centralnego ogrzewania, elektrycznego, sanitarnego i wodnego oraz pomiędzy segmentami istnieje ciąg komunikacyjny, to zasadnym jest uznanie, że stanowią one jeden środek trwały. Podobne stanowisko zaprezentował Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacja indywidualnej z 20 lutego 2017 r. sygn. 1061-IPTPB1.4511.983.2016.2.KO.

Ad. 2.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że zgodnie z art. 16j ust. 1 pkt 4 updop z 26 lipca 1991 r. (winno być z 15 lutego 1992 r.) według opisanego wyżej stanu faktycznego (winno być zdarzenia przyszłego) przysługuje mu prawo do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji środka trwałego w wysokości 10%. Budynek został oddany do użytkowania ok. 1960 r. W związku z tym do chwili wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez Wnioskodawcę, to jest do dnia 31 stycznia 2019 r., minęło 69 lat. Oznacza, że jest to budynek używany dłużej niż 40 lat, ale z uwagi na to, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat można zastosować stawkę amortyzacyjną 10 %. Stosownie do art. 16 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 16a-16o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 16a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

• budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
• maszyny, urządzenia i środki transportu,
• inne przedmioty o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
  
  

Art. 16c pkt 1 ww. ustawy stanowi natomiast, że amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów. Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się, stosownie do treści art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy, od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów. Stosownie do treści art. 16i ust. 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1. Zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik Nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, budynki (lokale) niemieszkalne amortyzuje się według stawki 2,5%. Zatem dla określenia prawidłowej stawki amortyzacyjnej istotne jest ustalenie charakteru budynku, tj. właściwe określenie Grupy Rodzajowej Środków Trwałych. Jak wynika z uwag szczegółowych do grupy 1 Klasyfikacji Środków Trwałych (rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. Dz.U. Nr 112, poz. 1317 ze zm.), zawarty w tej klasyfikacji podział budynków na mieszkalne i niemieszkalne oparto na Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB), co znalazło swój wyraz w powiązaniu każdej pozycji KŚT z odpowiednimi grupowaniami tej klasyfikacji. O zaliczeniu budynku (lokalu) do właściwej grupy i rodzaju decyduje jego przeznaczenie oraz związana z tym konstrukcja i wyposażenie, a nie sposób użytkowania, który w praktyce bywa czasem niezgodny z przeznaczeniem. O zmianie pierwotnego przeznaczenia na stałe, decyduje każdorazowo wykonanie odpowiednich robót budowlano-adaptacyjnych. W przypadku budynków (lokali) o różnym przeznaczeniu o zaliczeniu obiektu do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje głównie jego przeznaczenie. Jednakże w odniesieniu do budynków i budowli (lokali), po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w określonych warunkach mogą być stosowane wyższe od wskazanych w wykazie stawek amortyzacyjnych - indywidualne stawki amortyzacyjne. Kwestię tę uregulowano w art. 16j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W myśl art. 16j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż: dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 % - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat. Jak wynika z powyższego przepisu, indywidualną stawkę amortyzacyjną dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% można ustalić, jeżeli ww. budynki (lokale) nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, a ponadto spełniają równocześnie jeden z warunków przewidzianych w tym przepisie, czyli są używane lub ulepszone. Inaczej niż w stosunku do innych środków trwałych, w przypadku budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% ustawodawca nie określił, jakie warunki muszą zostać spełnione, aby te środki trwałe można było uznać za używane lub ulepszone. Tym samym należy przyjąć, że przez używanie środka trwałego należy rozumieć jego eksploatowanie (użytkowanie) przed dniem nabycia przez podatnika. Natomiast wydatki na ulepszenie środków trwałych to nakłady poczynione na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację (w tym wydatki na nabycie części składowych i preferencyjnych), których skutkiem jest wzrost wartości użytkowej mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji. Celem ustalenia zakresu pojęciowego „ulepszenia” posiłkować się należy definicją zawartą w art. 16g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Oznacza to, że aby zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną dla budynku (lokalu) niemieszkalnego, dla którego stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%, po raz pierwszy wprowadzonego do ewidencji, podatnik musi wykazać, że budynek ten (lokal) był wcześniej używany lub ulepszony. Zauważyć należy, że ustawodawca w cytowanym wcześniej przepisie art. 16j ust. 1 pkt 4 ustawy określił minimalne okresy dokonywania odpisów amortyzacyjnych przy zastosowaniu stawek indywidualnych, określając tym samym maksymalne stawki amortyzacyjne. Dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 % minimalny okres amortyzacji wynosi 40 lat. Może on jednak zostać pomniejszony o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia oddania budynku po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podatnika, z zastrzeżeniem, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat. Oznacza to, że stawkę amortyzacji 10 % podatnik może zastosować jedynie w przypadku, gdy od dnia oddania przedmiotowego budynku (lokalu) do używania do jego wprowadzenia do ewidencji środków trwałych minęło przynajmniej lat 40. W związku z tym, że w przedmiotowej sprawie od dnia oddania po raz pierwszy przedmiotowego budynku do używania do dnia wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez Wnioskodawcę minęło więcej niż 40 lat (Segment A Budynku pochodzi z lat sześćdziesiątych XX wieku), to Wnioskodawca może przy jego amortyzacji stosować indywidualną stawkę amortyzacji, o której mowa w art. 16j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w wysokości 10 %.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest w części prawidłowe, a w części nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865 z późn. zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Powyższe oznacza, że zasadniczo wszystkie poniesione wydatki, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, po wyłączeniu wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 upodp, stanowić mogą koszty uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Prócz tego, uznanie wydatku za koszt podatkowy wymaga od podatnika wykazania, że wydatek jest racjonalnie i gospodarczo uzasadniony. Każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika winien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej, z wyjątkiem sytuacji gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza istnienie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesieniem kosztu a przychodem, bądź zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodu.

Podsumowując powyższe, należy stwierdzić, że kosztem uzyskania przychodów będzie wydatek, spełniający łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty),
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia ich źródła lub może mieć inny wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie został wymieniony w art. 16 updop.
  
  

Podkreślić należy, że w celu wykazania związku pomiędzy kosztem a przychodem podatnik musi dysponować wymaganymi przez prawo dowodami.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 updop, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl art. 16a ust. 1 updop, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Przy czym, stosownie do art. 16c pkt 1 updop, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Stosownie do art. 16d ust. 2 updop, składniki majątku, o których mowa w art. 16a-6c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.

Natomiast zgodnie z art. 16h ust. 2 updop, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Stosownie do treści przepisu art. 16i ust. 1 updop, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Stawki amortyzacyjne ustalone w wykazie stawek amortyzacyjnych stanowiącym załącznik nr 1 do ww. ustawy są przyporządkowane do określonych symboli Klasyfikacji Środków Trwałych. W związku z tym, aby ustalić stawkę amortyzacyjną, konieczne jest określenie do jakiej grupy (podgrupy, rodzaju) Klasyfikacji Środków Trwałych środek trwały należy. Jest to konieczne dla właściwego ustalenia stawki amortyzacyjnej.

Ponadto należy mieć na uwadze, że zasady klasyfikacji danego środka trwałego zostały unormowane w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz.U. z 2016 r., poz. 1864).

Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być m.in., np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny.

Wskazać należy, że to na podatniku ciąży obowiązek dokonania prawidłowej klasyfikacji środka trwałego (środków trwałych) do odpowiedniej grupy KŚT. Dotyczy to również, ustalenia czy w wyniku podjętych przez niego działań został wytworzony jeden, czy też kilka środków trwałych. W przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania składnika majątku zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem o wskazanie symbolu (grupy) środka trwałego oraz wydanie opinii do Urzędu Statystycznego w Łodzi, który udziela informacji w zakresie stosowania KŚT.

Powyższe wynika z Komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 roku w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11), zgodnie z którym zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane, według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika m.in., że w 2019 r. Spółka w ramach zakupu przedsiębiorstwa zakupiła nieruchomość gruntową zabudowaną Budynkiem składającym się z 3 segmentów. Z dniem 31 stycznia 2019 r. ujęła go w ewidencji środków trwałych i rozpoczęła amortyzację. Ww. Budynek spełnia definicję środka trwałego, o której mowa w art. 16a ust. 1 updop, przede wszystkim był kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia go do używania przez Wnioskodawcę czyli w dniu 31 stycznia 2019 r. Wszystkie 3 segmenty budynku mają jedną wspólną instalację wodną, CO, kanalizacyjną. Wszystkie trzy segmenty posiadają wspólną elewację frontową. Sprzedawca traktował wszystkie 3 segmenty jako jeden budynek oraz jeden środek trwały. Wskazane we wniosku Segmenty A, B i C Budynku nie zostały wyodrębnione z tego Budynku (nie została ustanowiona odrębna własność tych segmentów jako odrębnych nieruchomości). Segmenty A, B i C Budynku stanowią jedną integralną całość tego Budynku.

Odnosząc powołane przepisy na grunt analizowanej sprawy, w celu możliwości zakwalifikowania przedmiotowego budynku jako jednego środka trwałego, w skład którego wchodzą wymienione we wniosku elementy składowe, tj. 3 segmenty stwierdzić należy, że skoro jak wynika z wniosku, w momencie oddania budynku do używania, nie została ustanowiona odrębna własność tych segmentów jako odrębnych nieruchomości, a obiekty pomocnicze (instalacja wodna, CO i kanalizacyjna, elewacja frontowa) obsługują wyłącznie ten jeden budynek, to należy uznać że przedmiotowy budynek stanowi jeden podlegający amortyzacji środek trwały.

Natomiast, ustalając właściwą stawkę amortyzacji dla tego budynku Wnioskodawca winien w pierwszej kolejności poprawnie dokonać klasyfikacji ww. środka trwałego wg Klasyfikacji Środków Trwałych.

Z wniosku wynika, że Budynek (Segmenty A, B, C) zostały zakwalifikowane do grupy 1 budynki i lokale oraz spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego i spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego podgrupy 10 budynki niemieszkalne, KŚT 103 - budynki handlowo-usługowe.

Na tle opisanego zdarzenia przyszłego oraz obowiązujących w jego zakresie przepisów prawa podatkowego należy zauważyć, że w odniesieniu do budynków i budowli, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w określonych warunkach mogą być stosowane wyższe – od zwykłych – indywidualne stawki amortyzacyjne. Kwestie te zostały uregulowane w art. 16j ust. 1 pkt 3 i 4 oraz w ust. 3 updop.

W myśl art. 16j ust. 1 pkt 3 updop, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 – 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych

-dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata.

Przy czym w myśl art. 16j ust. 3 updop, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane, jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2. ulepszone, jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30 % wartości początkowej.
   
   

Należy wskazać, że cytowane przepisy przewidują nie krótszy niż 3 letni okres amortyzacji m.in. dla trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych, wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji.

Istotnym jest jednakże w tej mierze spełnienie ponadto następujących przesłanek:

• budynek musi stanowić środek trwały Spółki,
• budynek ten musi mieć charakter niemieszkalny,
• budynek musi być używany (tj. podatnik winien wykazać, że przed jego nabyciem był wykorzystywany przez co najmniej 60 miesięcy) lub ulepszony.
  
  

W myśl natomiast art. 16j ust. 1 pkt 4 updop, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l, mogą ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 % – 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Analizując zdarzenie przyszłe i biorąc pod uwagę wykazane we wniosku okoliczności faktyczne należy stwierdzić, że skoro:

1. po nabyciu budynku zostanie on wprowadzony po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych Spółki,
2. przed nabyciem budynku przez Spółkę był on wykorzystywany przez okres co najmniej 60 miesięcy,
3. budynek handlowo-usługowy zostanie zaliczony do rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych,

-to należy uznać, że wszystkie przesłanki uprawniające Spółkę do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej, o której mowa w art. 16j ust. 1 pkt 3 lit. a updop, zostaną spełnione.

Jeżeli w istocie, w świetle odrębnych przepisów niebędących przepisami prawa podatkowego, a tym samym nie mogących być przedmiotem interpretacji indywidualnej, tj. przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz.U. z 2016 r., poz. 1864), wskazana we wniosku klasyfikacja budynku, o którym mowa we wniosku, jest/będzie prawidłowa (wskazanie Wnioskodawcy w tym zakresie uznano za element niepodlegającego ocenie opisu zdarzenia przyszłego), to Spółka będzie miała prawo indywidualnie ustalić stawkę amortyzacyjną wskazanego we wniosku budynku, z tym że okres amortyzacji nie będzie mógł być krótszy niż 3 lata.

Jednocześnie z uwagi na fakt, że wskazany w art. 16j ust. 1 pkt 3 lit. a updop 3-letni okres amortyzacji jest okresem minimalnym, Spółka będzie uprawniona do zastosowania dłuższego, niż ww. okresu amortyzacji.

W konsekwencji należy stwierdzić, że na podstawie art. 16j ust. 1 pkt 3 updop, wszystkie trwale związane z gruntem budynki handlowo-usługowe wymienione w rodzaju 103 Klasyfikacji Środków trwałych mogą być amortyzowane według indywidualnej stawki, w okresie nie krótszym niż 3 lata, nawet jeżeli według Wykazu stawek amortyzacyjnych są amortyzowane z zastosowaniem stawki 2,5 %.

Wobec powyższego, w sprawie będącej przedmiotem niniejszego zapytania istnieje możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla opisanego w zdarzeniu przyszłym niemieszkalnego budynku wprowadzonego po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych Spółki, jednakże nie na podstawie powołanego w stanowisku art. 16j ust. 1 pkt 4 updop, lecz zgodnie z art. 16j ust. 1 pkt 3 lit. a w zw. z art. 16j ust. 3 updop. Przy czym, okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata, co oznacza, możliwość zastosowania wyższej niż 10 % indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

W związku z powyższym, należy zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy dotyczącym zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej nie wyższej niż 10 % do amortyzacji wskazanego we wniosku budynku, składającego się z 3 segmentów stanowiących jeden środek trwały, lecz nie na podstawie art. 16j ust. 1 pkt 4 updop, jak twierdzi Wnioskodawca, lecz zgodnie z art. 16j ust. 1 pkt 3 lit. a w zw. z art. 16j ust. 3 updop.

Podsumowując, stanowisko Wnioskodawcy, w zakresie:

• możliwości zakwalifikowania budynku, o którym mowa we wniosku jako jeden środek trwały jest prawidłowe,
• ustalenia stawki amortyzacyjnej w wysokości 10 % w skali roku jest prawidłowe.
• podstawy prawnej ustalenia ww. stawki jest nieprawidłowe.
  
  

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…) za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.