Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-3.4012.380.2019.2.JS
z 23 grudnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 27 września 2019 r. (data wpływu 9 października 2019 r.) uzupełnionym pismem z 2 grudnia 2019 r. (data wpływu 2 grudnia 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego oraz prawidłowego momentu wystawienia faktury w związku ze świadczeniem usług transportu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 października 2019 r. do Organu wpłynął wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego oraz prawidłowego momentu wystawienia faktury w związku ze świadczeniem usług transportu. Ww. wniosek został przez Wnioskodawcę uzupełniony pismem z 2 grudnia 2019 r. (data wpływu 2 grudnia 2019 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie Organu z 15 listopada 2019 r., znak: 0111-KDIB3-3.4012.380.2019.1.JS.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka Sp. z o.o. – dalej „Spółka” – zajmuje się głównie transportem samochodów osobowych przy użyciu samochodów ciężarowych. Klientami Spółki są producenci samochodów i sprzedawcy, którzy zlecają przewóz samochodów osobowych nowych lub używanych pomiędzy wskazanymi lokalizacjami. Zawierane umowy, a także zlecenia dotyczące transportu wskazują okres, w jakim ma być wykonany transport i orientacyjną liczbę samochodów. Zazwyczaj jest to kilkadziesiąt do kilkuset samochodów osobowych. Transport zlecany jest najczęściej podwykonawcom z którymi współpracuje Spółka. Jeden samochód ciężarowy może zabrać około 8 samochodów osobowych i dlatego do wykonania zlecenia potrzebne jest wykonanie kilkudziesięciu pojedynczych transportów samochodem ciężarowym. W umowie (zleceniu) wskazano termin jej obowiązywania, który jest jednocześnie terminem w jakim ma być wykonany cały transport samochodów, a także stawkę za przewóz jednego samochodu osobowego. Stawka ta jest niezależna od modelu przewożonego samochodu Niejednokrotnie transport odbywa się na przełomie miesięcy. Faktura jest wystawiana po zakończeniu wszystkich transportów, a więc po zakończeniu realizacji całej umowy (zlecenia), zgodnie z wytycznymi Klienta i umówionymi warunkami realizacji.

Pismem z 2 grudnia 2019 r., w odpowiedzi na wezwanie Organu, Wnioskodawca uzupełnił powyższy opis o następujące informacje:

1. Dla usługi transportu samochodów osobowych, świadczonej na podstawie umowy oraz zleceń transportowych pomiędzy Spółką a jej kontrahentami (zleceniodawcami transportu) nie są ustalane następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń. Ustalony jest jeden termin płatności, po wykonaniu usługi ze zlecenia (kontraktu).
2. Realizacja jednego zlecenia (kontraktu) nie przekracza jednego roku.
3. Wnioskodawca posiada dokumenty, w tym listy przewozowe CMR, listy załadunkowe dla poszczególnych transportów. Z dokumentów tych wynika także data rozpoczęcia i zakończenia transportu.
4. Wyszczególnienie transportu na fakturze zależy od umówionego działania z Kontrahentem. Są kontrahenci, którzy wymagają wyszczególnienia pod daną pozycją faktury transportów. Wtedy może być jedna pozycja na fakturze i wykazanie numerów CMR. Mogą być także faktury, które będą zawierały transport jako poszczególne pozycje na fakturze. Wtedy każdy transport jest jedną pozycją. Są również faktury, które zawierają jedną pozycję bez wskazywania transportów, albo wskazanie danej trasy (wariantu trasy) jako odrębnej pozycji, niezależnie od ilości transportów.
5. Przed wykonaniem przedmiotowej usługi Spółka nie otrzymuje żadnych zaliczek, przedpłat.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Kiedy powstaje obowiązek podatkowy w VAT w związku z realizacją umowy?
2. Czy Spółka postępuje prawidłowo wystawiając fakturę VAT po dokonaniu ostatniego transportu?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, obowiązek VAT powstaje z chwilą dokonania ostatniego transportu, ponieważ wtedy wykonana jest umowa (zlecenie) zawarta między Spółką a Zleceniodawcą. Tym samym Spółka prawidłowo wystawia fakturę VAT.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), dalej u.p.t.u., opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Obowiązek podatkowy w podatku VAT powstaje zgodnie z art. 19a ust. 1 u.p.t.u. z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 1 a, 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Zawierane przez Spółkę umowy (przyjmowane zlecenia) na przewóz samochodów osobowych dotyczą zazwyczaj przewozu kilkudziesięciu samochodów osobowych, a tym samym nie jest możliwe zrealizowanie tej umowy (zlecenia) w sposób jednorazowy. Z uwagi na ilość samochodów transport trwa nawet kilka miesięcy, zależnie od długości trwania umowy (realizacji zlecenia).

Umowa (przyjęte zlecenie) zawierana z kontrahentem wskazuje wprawdzie stawkę za przewóz pojedynczego samochodu osobowego, jednak warunki, w tym ocena prawidłowości wykonania umowy (zlecenia) w zakresie terminowości poszczególnych transportów dokonywana jest po wykonaniu całego zlecenia.

Zdaniem Spółki wykonanie umowy (zlecenia) następuje w momencie wykonania wszystkich zleconych transportów i dopiero po dokonaniu ostatniego rozładunku Spółka jest uprawniona do wystawienia faktury opiewającej na cały transport. Tym samym obowiązek podatkowy w związku z wykonaniem usług transportu w momencie przewiezienia ostatniej partii samochodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 2174 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Na mocy art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Z treści cytowanego wyżej przepisu art. 8 ust. 1 ustawy wynika, że usługami są wszelkie odpłatne świadczenia niebędące dostawą towarów. Jednocześnie, pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie usług, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a jej odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi więc istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść dla świadczącego usługę.

Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 19a ust. 1 ustawy – obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Z kolei przepis art. 19a ust. 3 ustawy stanowi, że usługę, dla której w związku z jej świadczeniem ustalane są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego okresu, do którego odnoszą się te płatności lub rozliczenia, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi. Usługę świadczoną w sposób ciągły przez okres dłuższy niż rok, dla której w związku z jej świadczeniem w danym roku nie upływają terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego roku podatkowego, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi.

Wskazać w tym miejscu należy, że strony zawierające umowę, w tym umowę dotyczącą transakcji, której przedmiotem jest świadczenie usług, mogą dowolnie kształtować jej treść w granicach wyznaczonych przez obowiązujące przepisy prawa. Podkreślić jednakże należy, że ustalenie zakresu świadczonej usługi i w konsekwencji momentu jej wykonania powinno następować w sposób obiektywny. Oznacza to, że postanowienia umowne w tej kwestii niewątpliwie są istotne, niemniej jednak należy zwrócić uwagę na charakter i specyfikę danego świadczenia, aby zapobiec możliwości manipulowania przez strony umowy momentem wykonania danej usługi, a w konsekwencji nieuzasadnionego przesuwania momentu powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług.

Analiza przywołanych wyżej przepisów wskazuje, że art. 19a ust. 1 ustawy formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy w podatku VAT powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi. Oznacza to, że – w myśl tego przepisu – podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i powinien być rozliczony za ten okres.

Z kolei w art. 19a ust. 3 ustawy ustawodawca wprowadził unormowanie w zakresie ustalenia momentu wykonania usługi w odniesieniu do „usługi, dla której w związku z jej świadczeniem ustalane są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń”. Regulacja ta odnosi się przede wszystkim do usług świadczonych w sposób ciągły, dla których ustalane są te terminy, lecz również do każdego innego rodzaju usług – o ile tylko strony postanowią, że będą one rozliczane nie jednorazowo, lecz w następujących po sobie okresach.

Zaznaczyć należy, że w zakresie świadczeń ciągłych wypowiedział się m.in. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 11 kwietnia 2017 r., sygn. akt I FSK 1104/15. Rozstrzygnięcie to dotyczyło wprawdzie „dostaw świadczonych w sposób ciągły”, jednak zauważyć należy, że ustawa w art. 19a ust. 4 przypisuje w tej sytuacji odpowiednie stosowanie przepisu art. 19a ust. 3, który odnosi się do momentu powstania obowiązku podatkowego dla usług ciągłych. W powołanym orzeczeniu, Sąd wskazał, że „pod pojęciem dostaw świadczonych w sposób ciągły, o którym mowa w art. 19a ust. 4 w związku z ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. w Dz. U. z 2011 r. Nr 173, poz. 1054 z późn. zm.) należy rozumieć dostawę, która realizowana jest w sposób ciągły, w drodze świadczeń częściowych, dla której ustalane są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń”. Zatem przepis art. 19a ust. 4 w zw. z art. 19a ust. 3 ustawy, ustalający moment powstania obowiązku podatkowego (dla dostaw świadczonych w sposób ciągły, analogicznie jak dla usług świadczonych w ten sposób), będzie miał zastosowanie do takich dostaw/usług świadczonych w sposób ciągły, w drodze świadczeń częściowych, dla których ustalane są następujące po sobie terminy płatności i rozliczeń.

Jednocześnie, w ocenie NSA, dla ustalenia, czy świadczenia mają miejsce w sposób powtarzalny, a więc stwierdzenia, kiedy uznanie poszczególnych dostaw (świadczeń częściowych) w sposób powtarzalny można będzie uznać za dokonanie dostawy w sposób ciągły a kiedy nie, konieczna jest każdorazowo analiza stosunku zobowiązaniowego stron.

Jak wynika z opisu stanu faktycznego, Wnioskodawca świadczy usługę transportu samochodów na podstawie umowy, w której wskazano okres jej obowiązywania, tj. określono termin w którym całość transportów ma zostać przez Wnioskodawcę wykonana. Jednocześnie, dla przedmiotowej usługi nie zostały ustalone następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń. Wnioskodawca wystawia fakturę po zakończeniu wszystkich transportów, a więc po zakończeniu realizacji całej umowy (zlecenia), zgodnie z wytycznymi klienta i umówionymi warunkami realizacji. Dla wskazanej usługi transportu ustalony jest jeden termin płatności – po wykonaniu usługi ze zlecenia (kontraktu). Realizacja każdego zlecenia nie przekracza jednego roku. Wnioskodawca wskazał również, że posiada dokumenty, w tym listy przewozowe CMR, listy załadunkowe, w których wyszczególnione są poszczególne transporty. Z dokumentów tych wynika data rozpoczęcia i zakończenia każdego transportu. Na wystawianych przez Spółkę fakturach na rzecz klienta wyszczególniony jest transport pod jedną pozycją na fakturze wraz z wykazanymi numerami CMR lub każdy transport w osobnej pozycji na fakturze, bądź też faktury te zawierają jedną pozycję, bez wskazywania transportów albo ze wskazaniem danej trasy (wariantu trasy) jako odrębnej pozycji, niezależnie od ilości transportów.

Analiza stanu faktycznego wskazuje, że usługa transportu będąca przedmiotem umowy (zlecenia) między Wnioskodawcą, a klientem jest świadczona przez Spółkę w okresie wskazanym w umowie, w drodze powtarzalnych świadczeń w postaci transportów samochodów osobowych. Z umowy tej wynika, że poszczególne świadczenia (transporty) dokonywane przez Wnioskodawcę stanowią jedną usługę na rzecz klienta, która realizowana jest w okresie krótszym niż rok. W zleceniu wskazany jest termin obowiązywania umowy oraz ustalony jeden termin płatności – po wykonaniu usługi ze zlecenia, tj. wykonaniu całości transportu samochodów. Jednocześnie, dla usługi tej nie zostały ustalone następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń.

Powyższe oznacza, że dla określenia momentu powstania obowiązku podatkowego w przedmiotowej sprawie nie znajdzie zastosowania art. 19a ust. 3 ustawy. Tym samym, zastosowanie znajdzie zasada ogólna zawarta w art. 19a ust. 1 ustawy.

A zatem obowiązek podatkowy w związku z realizacją ww. umowy, której przedmiotem jest świadczenie usługi transportu na rzecz klientów w danym okresie, powstanie zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy – z chwilą wykonania tej usługi. W przedmiotowej sprawie będzie to miało miejsce wraz z wykonaniem w całości umowy transportu, tj. po przewiezieniu ostatniej partii samochodów, zgodnie z warunkami zlecenia.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 należało zatem uznać za prawidłowe.

Na podstawie art. 2 pkt 31 ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o fakturze, rozumie się przez to dokument w formie papierowej lub w formie elektronicznej zawierający dane wymagane ustawą i przepisami wydanymi na jej podstawie.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

W myśl art. 106b ust. 3 pkt 1 ustawy, na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą czynności, o których mowa w art. 106b ust. 1 pkt 1, z wyjątkiem czynności, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4, oraz otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem tych czynności, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów - jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1, jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

Faktury wystawia się co najmniej w dwóch egzemplarzach, z których jeden otrzymuje nabywca, a drugi zachowuje w swojej dokumentacji podatnik dokonujący sprzedaży (art. 106g ust. 1 ustawy).

Fakturę wystawia się nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru lub wykonano usługę, z zastrzeżeniem ust. 2-9 (art. 106i ust. 1 ustawy).

Stosownie do art. 106i ust. 6 ustawy, w przypadkach, o których mowa w art. 106b ust. 3, fakturę wystawia się:

1. zgodnie z ust. 1 i 2 - jeżeli żądanie wystawienia faktury zostało zgłoszone do końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty;
2. nie później niż 15. dnia od dnia zgłoszenia żądania - jeżeli żądanie wystawienia faktury zostało zgłoszone po upływie miesiąca, o którym mowa w pkt 1.
   
   

Zgodnie z art. 106i ust. 7 ustawy, faktury nie mogą być wystawione wcześniej niż 30. dnia przed:

1. dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi;
2. otrzymaniem, przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi, całości lub części zapłaty.
   
   

Mając na uwadze powyższe przepisy należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdą ogólne zasady dotyczące wystawiania faktur przez podatnika dokonującego świadczenia usług, zgodnie z którymi fakturę wystawia się nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym wykonano usługę.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym wystawia on fakturę po wykonaniu usługi, tj. w momencie wykonania wszystkich zleconych w umowie transportów i dokonaniu ostatniego rozładunku, należało uznać za prawidłowe.

Przy czym, zaznaczyć należy, że sposób wykazywania przez Wnioskodawcę przedmiotowej usługi na fakturze (np. wskazanie usługi transportu w jednej pozycji na fakturze wraz z numerami CMR, wyszczególnienie każdego transportu w osobnej pozycji na fakturze, wskazanie danej trasy (wariantu trasy) jako odrębnej pozycji itp.), nie zmienia – w przedstawionych okolicznościach sprawy – istoty tego świadczenia, którym jest jedna całościowa usługa transportu na rzecz klienta, zgodnie z warunkami danej umowy (zlecenia) między Wnioskodawcą, a klientem.

Podkreślenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji będzie się pokrywał z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Jednocześnie Organ informuje, że niniejsza interpretacja zawiera ocenę stanowiska Spółki wyłącznie w zakresie wyznaczonym treścią pytań przedstawionych we wniosku. Inne kwestie, wynikające z opisu stanu faktycznego sprawy bądź własnego stanowiska, nieobjęte pytaniami, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

W szczególności, przedmiotem interpretacji nie była ocena poprawności sposobu wykazywania danych (poszczególnych transportów) na fakturze. Faktura stanowi bowiem dowód transakcji między stronami i winna odzwierciedlać rzeczywisty przebieg transakcji, w tym nazwę (rodzaj) towaru lub usługi oraz miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług. Przedmiotem niniejszej interpretacji jest wyłącznie wskazanie momentu powstania obowiązku podatkowego dla usługi świadczonej na podstawie umowy oraz terminu wystawienia faktury dokumentującej tą usługę.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…) za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.