Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.546.2019.1.GG
z 23 grudnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 września 2019 r. (data wpływu 9 października 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 25 września 2019 r. (data wpływu 11 grudnia 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 października 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

Z uwagi na braki formalne wniosku, Organ podatkowy pismem z dnia 22 listopada 2019 r., nr 0113-KDIPT2-3.4011.546.2019.1.GG (doręczonym w dniu 29 listopada 2019 r.) wezwał Wnioskodawcę na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) do jego uzupełnienia, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia. W odpowiedzi na ww. wezwanie w dniu 11 grudnia 2019 r., wpłynęło do Organu uzupełnienie wniosku z dnia 25 września 2019 r. (nadane w dniu 5 grudnia 2019 r.), w ustawowym terminie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W miesiącu czerwcu 2019 r. u Wnioskodawcy miała miejsce kontrola ZUS, w wyniku której umowy o dzieło za lata 2015-2019 zostały przekwalifikowane na umowy zlecenia. Skutkiem tego Wnioskodawca został zobowiązany do zapłacenia zaległych składek ZUS tytułem tych umów cywilnoprawnych. Wnioskodawca opłacił składki z własnych środków, w tym także w części należnej ZUS od zleceniobiorcy.

Obecnie Wnioskodawca zastanawia się czy składki zapłacone przez Niego w imieniu zleceniobiorców stanowią dla tych zleceniobiorców przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a co za tym idzie czy jako płatnik zobowiązany jest rozliczyć podatek dochodowy od tych ewentualnych przychodów.

Na infolinii podatkowej Wnioskodawca uzyskał informację, że należy rozliczyć podatek dochodowy za zleceniobiorców za których zapłacono składki na ubezpieczenie społeczne w części należnej ZUS od zleceniobiorcy. Jednakże analizując orzecznictwo sądowe w tym temacie Wnioskodawca doszedł do przekonania, że Naczelny Sąd Administracyjny jest innego zdania. Zdaniem Sądu, nieuregulowane w terminie należności z tytułu składek ZUS nie zwiększają przychodu ubezpieczonych. Za błąd pracodawcy w opłacaniu składek na ZUS pracownik nie będzie płacił zwiększeniem przychodu – tak wynika z wyroku NSA.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca stwierdził, że uiścił zaległe składki do ZUS za lata 2015-2019 w części należnej ZUS od zleceniobiorcy dnia 26 lipca 2019 r. W chwili opłacania tych składek Wnioskodawcy nie łączył z ww. osobami żaden stosunek prawny.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy składki zapłacone przez Niego w imieniu zleceniobiorców stanowią dla tych zleceniobiorców przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a co za tym idzie czy jako płatnik zobowiązany jest rozliczyć podatek dochodowy od tych ewentualnych przychodów?

Zdaniem Wnioskodawcy, w zaistniałej sytuacji zleceniobiorcy nie osiągnęli przychodu, a co za tym idzie nie ciążą na Nim żadne obowiązki płatnika – ani dotyczące obliczenia, pobrania i odprowadzenia podatku, ani dotyczące przekazania informacji podatkowych (PIT-11, PIT-8C) zleceniobiorcom i urzędom skarbowym po zakończeniu roku podatkowego. W uzasadnieniu swojego stanowiska powołuje się On na wyrok NSA. Według NSA, pracodawca działający w charakterze płatnika, uiszczając zaległe składki w części należnej od świadczenia wypłaconego wcześniej pracownikowi, nie kreuje żadnego przysporzenia majątkowego zwiększającego przychód pracownika, lecz wywiązuje się z obowiązku płatnika. Orzeczenie z dnia 19 marca 2019 r. o sygnaturze akt II FSK 864/17 odnosi się do sytuacji gdy pierwotnie spółka przyjęła nieprawidłowe stanowisko w zakresie wypłacania świadczeń pieniężnych z ZFŚS – świadczenia te były zróżnicowane, ale jedynie na bazie dochodu pracownika w zakładzie pracy. Kontrola przeprowadzona przez ZUS zakończyła się wskazaniem, że wypłata świadczeń pieniężnych z ZFŚS powinna uwzględniać także kryterium dochodu pracownika na członka rodziny. Spółka zdecydowała się na opłacenie zaległych składek. W przekonaniu spółki płatnik składek ubezpieczeniowych, uiszczając zaległe składki w części należnej od wynagrodzenia wypłacanego pracownikowi, nie dokonuje żadnego przysporzenia majątkowego, zwiększającego majątek pracowników. W związku z tym nie jest to przychód w rozumieniu ustawy o PIT, a na pracodawcy nie ciąży obowiązek odprowadzania zaliczki od takich świadczeń. Organ podatkowy nie podzielił przekonania Spółki.

Jego zdaniem przychodem ubezpieczonego są składki uiszczone przez płatnika, które zgodnie z przepisami o systemie ubezpieczeń społecznych powinien zapłacić ubezpieczony i których to składek ubezpieczony nie zwrócił płatnikowi w roku ich opłacenia. Pracownicy zyskują w ten sposób nieodpłatne świadczenie od pracodawcy, gdyż spółka płaci z własnych środków składki, które zapłacić powinni pracownicy. Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi stwierdził również, że na spółce jako płatniku będzie ciążył obowiązek pobrania i odprowadzenia zaliczki od tych przychodów.

WSA w Lublinie w wyroku pierwszej instancji (sygn. akt I SA/Lu 549/16) zakwestionował podejście Organu podatkowego. Podkreślił, że przysporzenie majątkowe stanowiące przychód to takie, które powiększa aktywa podatnika, którymi może on rozporządzać. Wskazał, że spółka wykonywała jedynie zaległy obowiązek. To, że składki wcześniej powinny były być potrącone ze świadczeń wypłacanych pracownikom, nie daje podstawy do stwierdzenia przychodu pracowników w momencie opłacania składek przez pracodawcę z opóźnieniem. Organ podatkowy wniósł jednak skargę kasacyjną. NSA potwierdził, że argumentacja użyta przez sąd pierwszej instancji była prawidłowa. Użyta w uzasadnieniu argumentacja NSA stanowi powtórzenie stanowiska zaprezentowanego w zbliżonej sprawie w wyroku z dnia 27 października 2015 r. o sygn. akt II FSK 1891/13. Można zatem mówić o wykształceniu się korzystnej dla płatników i podatników linii orzeczniczej w tym zakresie. Sąd, wskazał na fakt, że obowiązki związane ze składkami nie obciążają ani obecnych, ani byłych pracowników spółki. Wręcz przeciwnie, z ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych wyraźnie wynika, że to płatnik powinien obliczać, potrącać z dochodów ubezpieczonych, rozliczać oraz opłacać należne składki za każdy miesiąc kalendarzowy. Niemożliwe jest uznanie, że skoro pracodawca, nawet z opóźnieniem, zrealizował swój obowiązek, to działał on tak, jakby zastępował w tym pracownika. Wykonanie obowiązku z opóźnieniem nie może sprawić, że charakter prawny takiej wpłaty ulegnie zmianie, co sugeruje interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi. Na kwalifikację opłacenia składek przez pracodawcę nie może wpłynąć nawet fakt, że płatnik opłaca zaległe składki również byłym pracownikom. Ostatecznie NSA stwierdził, że przyjęcie stanowiska Organu podatkowego zwyczajnie zakłócałoby podstawowe zasady opodatkowania. Potraktowanie opłacanych przez płatnika składek jako przychodu oznaczałoby opodatkowanie pracownika drugi raz za to samo. Praktyka taka byłaby w oczywisty sposób sprzeczna z zakazem podwójnego opodatkowania. Mając na uwadze powyższe Wnioskodawca zauważa, że problem, który jest przedmiotem przywołanego rozstrzygnięcia NSA, jak również problem Wnioskodawcy sprowadza się w obu przypadkach do zapłaty z opóźnieniem spowodowanym błędem płatnika (pracodawcy, zleceniodawcy) w imieniu ubezpieczonego składki ZUS należnej od ubezpieczonego (pracownika zleceniobiorcy). W obu przypadkach chodzi o odpowiedź na pytanie czy stanowi to przychód podatkowy tego ubezpieczonego (pracownika, zleceniobiorcy). Zdaniem Wnioskodawcy, w sytuacji gdy płatnik odprowadza składki na ubezpieczenia społeczne za obecnych i byłych pracowników z opóźnieniem, wskutek zmiany pierwotnie założonych zasad traktowania dochodu, nie można uznać tego świadczenia za przychód, a sam płatnik nie ma obowiązku odprowadzania zaliczki na PIT od takich świadczeń. Ugruntowanie się stanowiska zaprezentowanego przez organ pierwszej instancji (wskazanego wyżej) prowadziłoby do absurdalnych sytuacji gdy pracownik, szczególnie jeśli nie jest już zatrudniony u pracodawcy, ma do wykazania dodatkowe dochody, których w praktyce nie zrealizował.

Dlatego, zdaniem Wnioskodawcy, stanowisko NSA należy uznać za głos rozsądku i ocenić pozytywnie. Wnioskodawca powołuje się na nie w uzasadnieniu swojego stanowiska w odpowiedzi na pytanie będące przedmiotem wniosku.

W podsumowaniu Wnioskodawca wskazuje, że ma świadomość tego, że orzecznictwo sądowe nie stanowi w Polsce źródła prawa. Przy tym jednak powołuje się na nadrzędną konstytucyjną zasadę zaufania obywatela do Państwa i prawa, która wynika z art. 2 ustawy zasadniczej – Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Różne stanowiska organów w takim samym stanie prawnym i faktycznym bardzo poważnie naruszałyby zaufanie obywatela. Tymczasem w obu przypadkach – tego, który był przedmiotem wyroku NSA oraz przypadku Wnioskodawcy – problem sprowadza się do zapłaty po terminie, na skutek błędu płatnika, w imieniu ubezpieczonego składki ZUS należnej od ubezpieczonego (pracownika, zleceniobiorcy) oraz do odpowiedzi czy stanowi to przychód podatkowy tego ubezpieczonego (pracownika, zleceniobiorcy).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przy czym przez pojęcie „otrzymane” – zgodnie z internetowym wydaniem Słownika języka polskiego PWN – należy rozumieć takie pieniądze i wartości pieniężne, które zostały podatnikowi dane. Mając na uwadze istnienie wielu form rozliczeń, należy uznać, że otrzymane pieniądze to nie tylko wypłacona gotówka, ale również kwota, która wpłynęła na rachunek bankowy podatnika.

Natomiast „postawionymi do dyspozycji” są takie pieniądze i wartości pieniężne, które podatnik wykazując określoną aktywność – ma możliwość włączyć do swojego władztwa. Innymi słowy, podatnik ma możliwość skorzystania z tychże pieniędzy, a nie jest to uzależnione od dodatkowej zgody osoby stawiającej określone środki do dyspozycji.

Ponieważ za przychody należy uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną, jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika, to wskazać należy, że dla celów podatkowych, przez nieodpłatne świadczenie rozumie się te wszystkie zdarzenia prawne lub gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie w majątku podatnika mające konkretny wymiar finansowy.

Zatem, do przychodu należy zaliczyć każdy rodzaj świadczenia, które dana osoba (podatnik) otrzymuje kosztem majątku innej osoby. Takim świadczeniem jest m.in. wykonanie zobowiązania danej osoby przez inny podmiot (np. zapłacenie składki przez zleceniodawcę środkami z jego majątku w sytuacji, gdy powinna być ona sfinansowana środkami zleceniobiorcy).

Wyjaśnić należy, że za przychody należy uznać każdą formę przysporzenia majątkowego – zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Dla celów podatkowych przez nieodpłatne świadczenie rozumie się te wszystkie zdarzenia prawne lub gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie w majątku podatnika mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Zatem, do przychodów należy zaliczyć każdy rodzaj świadczenia, który dana osoba (podatnik) otrzymuje kosztem majątku innej osoby. Takim świadczeniem jest m.in. wykonanie zobowiązania danej osoby przez inny podmiot (np. zapłacenie składki przez pracodawcę środkami z jego majątku w sytuacji, gdy powinna być ona sfinansowana środkami pracownika).

Z definicji pojęcia przychodu, jako świadczenia otrzymanego czy też w niektórych przypadkach postawionego do dyspozycji, wnosić można również o momencie jego uzyskania. Określenie momentu uzyskania przychodu ma bardzo istotne znaczenie przede wszystkim z tego powodu, że podatek dochodowy od osób fizycznych rozliczany jest w danym czasie. Konieczne jest zatem określenie momentu uzyskania przychodu, by przyporządkować przychód do danego okresu rozliczeniowego – roku podatkowego, a w niektórych przypadkach również miesiąca (w przypadku zaliczkowego rozliczania podatku).

Zgodnie z art. 10 ust. 1 ww. ustawy źródłem przychodów jest m.in.: działalność wykonywana osobiście (pkt 2).

Katalog przychodów, które należy zaliczyć do przychodów z działalności wykonywanej osobiście określony został w art. 13 ww. ustawy.

W myśl art. 13 pkt 8 ww. ustawy, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:

1. osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej,
2. właściciela (posiadacza) nieruchomości, w której lokale są wynajmowane, lub działającego w jego imieniu zarządcy albo administratora – jeżeli podatnik wykonuje te usługi wyłącznie dla potrzeb związanych z tą nieruchomością,
3. przedsiębiorstwa w spadku

- z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 powoływanej ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Użycie w powyższym przepisie sformułowania „w szczególności”, wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w art. 20 ust. 1 ww. ustawy. Oznacza to, że przychodem z innych źródeł będzie każde przysporzenie majątkowe, mające konkretny wymiar finansowy, otrzymane jako świadczenie pieniężne, rzeczowe lub też jako świadczenie nieodpłatne czy częściowo odpłatne.

W świetle powyższego, zapłacenie ze środków płatnika kwoty składek na ubezpieczenie społeczne w części, w której powinny być pokryte z dochodu osoby fizycznej (ubezpieczonego), skutkuje powstaniem przychodu po stronie osoby fizycznej. Przy czym o sposobie opodatkowania tego przychodu decyduje kwalifikacja do właściwego źródła przychodów zdeterminowana m.in. rodzajem stosunku prawnego łączącego świadczeniodawcę ze świadczeniobiorcą w momencie dokonania świadczenia.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b) ww. ustawy, podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30cb i art. 30da-30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 23o, art. 23u, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e, 6 i 21 lub art. 24b ust. 1 i 2, po odliczeniu kwot składek określonych w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń potrąconych w roku podatkowym przez płatnika ze środków podatnika, z tym że w przypadku podatnika osiągającego przychody określone w art. 12 ust. 6, tylko w części obliczonej, w sposób określony w art. 33 ust. 4, od przychodu podlegającego opodatkowaniu – odliczenie nie dotyczy składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód (przychód) zwolniony od podatku na podstawie ustawy, oraz składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód, od którego na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Natomiast, zgodnie z treścią art. 42a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania, tj. „Informacja o przychodach z innych źródeł oraz o dochodach i pobranych zaliczkach na podatek dochodowy (PIT-11)”.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że w miesiącu czerwcu 2019 r. u Wnioskodawcy miała miejsce kontrola ZUS, w wyniku której umowy o dzieło za lata 2015-2019 zostały przekwalifikowane na umowy zlecenia. Skutkiem tego Wnioskodawca został zobowiązany do zapłacenia zaległych składek ZUS tytułem tych umów cywilnoprawnych. Wnioskodawca opłacił składki z własnych środków, w tym także w części należnej ZUS od zleceniobiorcy. Obecnie Wnioskodawca zastanawia się czy składki zapłacone przez Niego w imieniu zleceniobiorców stanowią dla tych zleceniobiorców przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a co za tym idzie czy jako płatnik zobowiązany jest rozliczyć podatek dochodowy od tych ewentualnych przychodów. Wnioskodawca stwierdził, że uiścił zaległe składki do ZUS za lata 2015-2019 w części należnej ZUS od zleceniobiorcy dnia 26 lipca 2019 r. W chwili opłacania tych składek Wnioskodawcy nie łączył z ww. osobami żaden stosunek prawny.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego oraz powołane przepisy prawa stwierdzić należy, że z ogólnej definicji przychodów zawartej w przytoczonym na wstępie art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że przychodami są w szczególności: otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Dlatego też zapłacone przez Wnioskodawcę za podatnika (byłego zleceniobiorcę) składki ZUS, w części, która powinna być finansowana przez byłego zleceniobiorcę stanowią przychód tego zleceniobiorcy – jeśli ubezpieczony nie zwrócił ich Wnioskodawcy (płatnikowi składek) w roku, w którym zostały zapłacone – bowiem otrzymał on (były zleceniobiorca) nieodpłatne świadczenie od zleceniodawcy (zleceniodawca zapłacił za Niego składki, które powinny być finansowane ze środków zleceniobiorcy).

Zatem, w przypadku, gdy Wnioskodawca nie będzie dochodzić zwrotu kwot zapłaconych składek ZUS w części należnej od ubezpieczonych, o których mowa we wniosku i zapłata nastąpiła na rzecz osób, z którymi Wnioskodawca w dniu powstania przychodu (zapłaty zaległych składek) nie miał zawartych umów zlecenia, wówczas świadczenie to należy zaliczyć do przychodów z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w związku z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, uiszczenie przez Wnioskodawcę za podatnika (byłego zleceniobiorcę) składek ZUS, w części, która powinna być finansowana przez zleceniobiorcę stanowi przychód byłego zleceniobiorcy z innych źródeł określonych w art. 10 ust. 1 pkt 9 w związku z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, natomiast na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek poboru zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, a jedynie obowiązek wykazania kwoty zapłaconych składek na ubezpieczenie społeczne w informacj PIT-11 za 2019 r., stosownie do postanowień art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Końcowo – odnosząc się do powoływanych przez Wnioskodawcę wyroków sądów administracyjnych wskazać należy, że dotyczyły one tylko konkretnych spraw osadzonych w określonym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego. Na mocy art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483, z późn. zm.), źródłami powszechnie obowiązującego prawa w Rzeczypospolitej Polskiej są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia.

Z uwagi na powyższe przywołane przez Wnioskodawcę wyroki sądów administracyjnych nie są wiążące dla Organu podatkowego, bowiem każdą sprawę należy traktować indywidualnie.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, późn. zm.), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.