Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-3.4012.353.2019.4.MPU
z 24 grudnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 23 września 2019 r. (data wpływu – 23 września 2019 r.), uzupełnionego pismem z 26 listopada 2019 r. (data wpływu – 26 listopada 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług sprzedaży nieruchomości zabudowanej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 września 2019 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług sprzedaży nieruchomości zabudowanej.

Powyższy Wniosek został uzupełniony pismem z 26 listopada 2019 r. (data wpływu 26 listopada 2019 r.), które stanowiło odpowiedź na wezwanie Organu z 20 listopada 2019 r., znak: 0111-KDIB3-3.4012.353.2019.3.MPU, 0115-KDIT2-3.4011.425.2019.4.MK.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe z uwzględnieniem treści uzupełnienia:

Wnioskodawca w czerwcu 2013 zakupił mieszkanie na własność jako kawaler. W grudniu 2013 – sprzedał mieszkanie, zapłacił podatek od uzyskanego przychodu ze sprzedaży nieruchomości (własność Wnioskodawcy - kawaler). Marzec 2014 - kupno działki i rozpoczęcie budowy domu, (wspólnota małżeńska). Październik 2018 - sprzedaż powyższego domu - zapłata podatku od uzyskanego przychodu ze sprzedaży nieruchomości (wspólnota małżeńska). Grudzień 2018 - kupno działki i rozpoczęcie budowy domu (wspólnota małżeńska). W związku ze zmianą zaistniałej sytuacji osobistej i rodzinnej Wnioskodawca wraz z małżonką chciałby sprzedać jedyną działkę z budynkiem jaki posiadają, pokrywając podatek od uzyskanego przychodu ze sprzedaży nieruchomości (w związku, iż od kupna ostatniej działki nie minęło 5 lat) i uzyskany dochód przeznaczyć na inne cele mieszkaniowe/budowlane w przeciągu 2 lat.

W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że:

nie jest podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. l i ust. 2 ustawy o VAT. Jego działania nie mają charakteru handlowego i częstotliwego. W momencie zakupu działki nie miał zamiaru jej odsprzedania. Wzrost kosztów materiałów budowlanych przewyższył jego możliwości finansowe. Była by to druga sprzedaż w przeciągu ostatnich 5 lat. Nieruchomość została nabyta do majątku osobistego. Prowadził jednoosobową działalność gospodarczą nie związaną z obrotem nieruchomości. Działalność została zamknięta w 2013 roku. Nigdy nie zajmował się i nie zajmuje działalnością w zakresie obrotu nieruchomościami. Budynek będzie posiadał fundamenty, ściany działowe i dach. Sprzedaż dotyczyłaby całości budynku. Dom będzie stanowił budynek w rozumieniu przepisów o prawie budowlanym. Jest to budynek mieszkalny jednorodzinny - symbol PKOB: grupa: 111, klasa 1110. Przy wytworzeniu budynku nie przysługiwało Wnioskodawcy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, ze względu, że nie prowadził działalności gospodarczej i nie jest podatnikiem VAT. Planowane jest zamieszkanie domu przez Wnioskodawcę i żonę do momentu ewentualnej sprzedaży domu po oddaniu go do użytkowania, prawdopodobnie do III kwartału 2020 r. Budynek mieszkalny nie będzie przedmiotem najmu, dzierżawy lub umów o podobnym charakterze. Wnioskodawca nie ponosił wydatków na ulepszenie w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym ww. budynku, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Od pierwszego zajęcia budynku po ulepszeniu stanowiącym co najmniej 30% jego wartości początkowej, do dnia dostawy nie minie okres dłuższy niż 2 lata. Budynek mieszkalny o którym mowa we wniosku nie jest obiektem budowlanym zaliczanym do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w rozumieniu art. 41 ust. 12a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.). Powierzchnia budynku nie przekracza powierzchni 300 m2. Teren na którym znajduje się budynek objęty jest miejscowym planem zagospodarowania. W miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego na nieruchomości zabudowanej będącej przedmiotem sprzedaży nie jest wyznaczona linia rozgraniczająca tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania, o której mowa w art. 15 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (tj. Dz. U. z 2018 r. poz. 1945 ze zm.) rozgraniczająca części nieruchomości o różnym przeznaczeniu. Nieruchomości, które posiadał Wnioskodawca wcześniej były wykorzystywane od momentu wejścia w ich posiadanie do chwili sprzedaży na cele osobiste mieszkaniowe. Wnioskodawca nie wnioskował o zmianę planu zagospodarowania przestrzennego. Wnioskodawca nie wnioskował o wydzielenie drogi wewnętrznej. Poprzez ofertę prywatną Wnioskodawca podjął/będzie podejmował działania marketingowe w celu sprzedaży sprzedanych już nieruchomości jak i dla nieruchomości będącej przedmiotem sprzedaży. Wnioskodawca poprzez ofertę prywatną pozyskiwał/będzie pozyskiwać nabywców dla sprzedanych już nieruchomości jak i dla nieruchomości będącej przedmiotem sprzedaży. Wnioskodawca stosował ofertę prywatną ogłoszeń o sprzedaży nieruchomości dla sprzedanych już nieruchomości jak i dla nieruchomości będącej przedmiotem sprzedaży. Działka została zakupiona z mediami z wody, dostępem do gazu i prądu. Działka nie posiada kanalizacji miejskiej. Wnioskodawca nie planuje wykonywać przyłącza kanalizacji. Aktualnie Wnioskodawca jest na etapie budowy, nie podejmuje dalszych działań uatrakcyjniających budynek w związku z oczekiwaną odpowiedzią KIS.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu:

Czy druga sprzedaż w ostatnich 5 latach wstecz z powodów osobistych, nie handlowych domu jednorodzinnego spowoduje obciążenie Wnioskodawcy podatkiem VAT od towaru i usług?

Zdanie Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowane z uwzględnieniem treści uzupełnienia):

Określając stanowisko w związku z ewentualną sprzedażą obecnie posiadanej nieruchomości Wnioskodawcy jest zdania, że jego działania nie powinno powodować obarczenia go obciążeniami finansowymi, nadania statusu podatnika VAT. Jego działania nie mają charakteru handlowego i częstotliwego ani celowego. Była by to druga sprzedaż w przeciągu ostatnich 5 lat.

Poprzednia budowa domu rozpoczęła się w 2014 r. Dom sprzedał w 2018 roku z powodu, iż jego metraż był za mały (85m2) oraz układ domu był niefunkcjonalny. Ponadto wokół domu zwiększyło się natężenie hałasu ze względu na gęstą zabudowę domów wielorodzinnych oraz hałas spowodowany coraz częściej uczęszczaną drogą.

Z uzyskanego dochodu ze sprzedaży nieruchomości Wnioskodawca wraz z żoną zakupił w celach osobistych działkę budowlaną i rozpoczęli budowę domu jednorodzinnego. Ze względu na wzrost cen materiałów budowlanych i kosztów budowy, budowa obecnego domu jednorodzinnego przewyższyła możliwości finansowe Wnioskodawca i jego małżonki.

Działania Wnioskodawcy i jego małżonki nie mają charakteru handlowego i częstotliwego. W momencie zakupu działki nie mieli zamiaru jej odsprzedania. Wzrost kosztów materiałów budowlanych przewyższył możliwości finansowe Wnioskodawcy i jego małżonki. Plany przyszłej sprzedaży nieruchomości Wnioskodawcy i jego małżonki wynikają ze zmienionej sytuacji rodzinnej i finansowej. Wnioskodawca i jego małżonka są młodym małżeństwem, obecnie priorytetem Wnioskodawcy i jego małżonki jest założenie rodziny, mając stabilną sytuację psychiczną oraz finansową. Sprzedaż obecnej nieruchomości dała by Wnioskodawcy i jego małżonce taką możliwość. Aktualne obciążenia finansowe związane z obecną budową przewyższają możliwości Wnioskodawcy i jego małżonki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez sprzedaż, zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy, rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Należy podkreślić, że nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ww. ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu – art. 29a ust. 8 ustawy.

Podatnikami - według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy - są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że dla opodatkowania danej czynności konieczne jest, aby wykonał ją podmiot, który w tym wypadku będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Nie jest zatem podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Jednocześnie wykorzystywanie składników majątku w sposób, który charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania, polega na czerpaniu dochodów ze składnika majątku, wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej. Należy stwierdzić, że każdy, dokonujący czynności zmierzających do wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług.

W efekcie wykorzystywanie majątku należącego do danej osoby stanowi również działalność gospodarczą jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży nieruchomości jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie majątku w sposób ciągły do celów zarobkowych, z przeznaczeniem do działalności gospodarczej, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, czy też majątek nabyty został faktycznie do wykorzystania na potrzeby własne.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, natomiast wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy. Na gruncie tej wykładni uzasadnione jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), dotyczącego kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r., w sprawie C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Problem dotyczący rozstrzygnięcia, czy mamy do czynienia ze sprzedażą majątku osobistego, czy też sprzedaż jest realizowana przez podatnika prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą, była przedmiotem orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r., w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10). Z powyższego orzeczenia wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prawnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast – wyjaśnił Trybunał – w sytuacji, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługobiorców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Wskazać należy, iż przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając nieruchomość działa w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). (…)

W przypadku, gdy brak jest przesłanek świadczących o aktywności sprzedawcy w przedmiocie zbycia nieruchomości, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem – zbycie nieruchomości nie stanowi działalności handlowej podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, lecz mieści się w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Mając na względzie powyższe stwierdzić należy, że uznanie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy. Ocenie podlegać muszą przede wszystkim działania, jakie podejmuje zbywca w celu dokonania sprzedaży.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca zakupił mieszkanie na własność jako kawaler następnie sprzedał je, zapłacił podatek od uzyskanego przychodu ze sprzedaży nieruchomości. Następnie kupił działkę i rozpoczął budowę domu, (wspólnota małżeńska). W 2018 r. Wnioskodawca sprzedał powyższy dom zapłacił podatek od uzyskanego przychodu ze sprzedaży nieruchomości (wspólnota małżeńska). W grudniu 2018 - kupił działkę i rozpoczął budowę domu (wspólnota małżeńska). W związku ze zmianą zaistniałej sytuacji osobistej i rodzinnej Wnioskodawca wraz z małżonką chciałby sprzedać jedyną działkę z budynkiem jaki posiadają, pokrywając podatek od uzyskanego przychodu ze sprzedaży nieruchomości (w związku, iż od kupna ostatniej działki nie minęło 5 lat) i uzyskany dochód przeznaczyć na inne cele mieszkaniowe/budowlane w przeciągu 2 lat.

W związku z powyższym Wnioskodawca ma wątpliwość, czy planowana druga sprzedaż w ostatnich 5 latach wstecz nieruchomości zabudowanej będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy ponieważ jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. Zatem jeżeli dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika, czy wykonującego wolny zawód, to w świetle cytowanego art. 15 ust. 2 ustawy nie można podmiotu dokonującego dostawy uznać za podatnika VAT z tytułu wykonywania takiej czynności.

W kwestii opodatkowania budynku trwale z gruntem związanego istotne jest, czy właściciel tego budynku, w celu dokonania jego sprzedaży, podejmował/podejmie aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Podjęcie takich aktywnych działań skutkuje/skutkowałoby koniecznością uznania tego właściciela budynku za podmiot prowadzący działalność gospodarczą, w myśl przywołanego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług. Czy też może sprzedaż nastąpiła/nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym, co prowadzi do przyjęcia odmiennej konkluzji, że mamy do czynienia z podmiotem nieprowadzącym działalności gospodarczej.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy należy stwierdzić, że z zawartego we wniosku opisu sprawy nie wynika taka aktywność Wnioskodawcy, która wykracza poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że to wzrost kosztów materiałów budowlanych przewyższył możliwości finansowe Wnioskodawcy co spowodowało, że Wnioskodawca podjął decyzję o sprzedaży nieruchomości.

Byłaby to druga sprzedaż w przeciągu ostatnich 5 lat. To jednak nie można uznać, że w niniejszej sprawie wystąpił taki ciąg zdarzeń, które wskazują na aktywność Wnioskodawcy w zakresie obrotu nieruchomościami. Wnioskodawca bowiem nabył przedmiotową nieruchomość do majątku osobistego. Nie wnioskował o zmianę planu zagospodarowania przestrzennego ani nie wnioskował o wydzielenie drogi wewnętrznej. Poprzez ofertę prywatną Wnioskodawca podjął/będzie podejmował działania w celu sprzedaży sprzedanych już nieruchomości jak i dla nieruchomości będącej przedmiotem sprzedaży. Wnioskodawca poprzez ofertę prywatną pozyskiwał/będzie pozyskiwać nabywców dla sprzedanych już nieruchomości jak i dla nieruchomości będącej przedmiotem sprzedaży. Wnioskodawca stosował ofertę prywatną ogłoszeń o sprzedaży nieruchomości dla sprzedanych już nieruchomości jak i dla nieruchomości będącej przedmiotem sprzedaży. W momencie zakupu działki Wnioskodawca wraz z małżonką nie mieli zamiaru jej odsprzedania. Budynek będzie posiadał fundamenty, ściany działowe i dach. Sprzedaż dotyczyłaby całości budynku. Dom będzie stanowił budynek w rozumieniu o prawie budowlanym. Przy wytworzeniu budynku nie przysługiwało Wnioskodawcy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, ze względu, że Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej i nie jest podatnikiem VAT. Wnioskodawca planuje zamieszkanie wraz z żoną domu do momentu ewentualnej sprzedaży domu po oddaniu go do użytkowania. Budynek mieszkalny nie będzie przedmiotem najmu, dzierżawy lub umów o podobnym charakterze. Teren na którym znajduje się budynek jest na terenie uchwalonym miejscowym planem zagospodarowania. W tej sytuacji mamy do czynienia jedynie z pojedynczymi czynnościami, które nie tworzą ciągu, wskazującego na aktywne działania Wnioskodawcy jako handlowca, który prowadzi działalność gospodarczą w zakresie obrotu nieruchomościami.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy prawa, przedstawiony opis sprawy oraz orzecznictwo należy stwierdzić, że Wnioskodawca w związku z planowaną sprzedażą nieruchomości zabudowanej, nie będzie działać w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, a czynność ta nie będzie nosić znamion działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. W przedmiotowej sprawie bowiem całokształt okoliczności i ich zakres, wskazuje, że jest to działanie należące do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Tym samym sprzedaż przez Wnioskodawcę nieruchomości wykorzystywanej na cele prywatne, będzie stanowić zwykłe wykonywanie prawa własności, a Wnioskodawca w tym zakresie będzie korzystał z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem.

Zatem planowana druga sprzedaż w ostatnich 5 latach wstecz nieruchomości zabudowanej nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Końcowo wskazać należy, że interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika wprost z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa. Tym samym niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie Wnioskodawcy i tylko w stosunku do niego może ona wywoływać określone przepisami skutki prawne. Natomiast nie wywołuje skutków prawnych dla innych osób (tj. żony Wnioskodawczyni). Żona Wnioskodawczyni chcąc uzyskać interpretację indywidualną, powinna wystąpić z odrębnym wnioskiem o jej wydanie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...) za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.