Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-2.4010.472.2019.1.PP
z 3 stycznia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 października 2019 r. (data wpływu 5 listopada 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie uznania, że w przypadku, gdy Spółka dokona przelewu na rachunek bankowy kontrahenta, który nie posługuje się dla celów danej transakcji polskim numerem identyfikacji podatkowej, to w konsekwencji sankcja, o której mowa w art. 15d ust. 1 pkt 2 updop w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2020 r., nie znajdzie zastosowania – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 listopada 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie uznania, że w przypadku, gdy Spółka dokona przelewu na rachunek bankowy kontrahenta, który nie posługuje się dla celów danej transakcji polskim numerem identyfikacji podatkowej, to w konsekwencji sankcja, o której mowa w art. 15d ust. 1 pkt 2 updop w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2020 r., nie znajdzie zastosowania

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest podmiotem prawa polskiego, którego głównym przedmiotem działalności gospodarczej jest budowa farm wiatrowych jak również świadczenie usług powiązanych z działalnością farm wiatrowych. Spółka jest zarejestrowana dla potrzeb podatku od towarów i usług (dalej: „VAT”) w Polsce jako podatnik VAT czynny.

W zakresie prowadzonej działalności gospodarczej Spółka dokonuje między innymi wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów (dalej: „WNT”) oraz importu usług od kontrahentów zagranicznych (zarówno od podmiotów powiązanych jak również innych spółek). Na fakturach dokumentujących przedmiotowe transakcje kontrahenci wskazują numery VAT wydawane przez kraje członkowskie UE inne niż Polska. W tych też krajach będą oni zasadniczo raportowali swoje transakcje (jako wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów (dalej: „WDT”) lub świadczenie usług poza terytorium kraju), a nie w Polsce.

Może się zdarzyć, iż poza rejestracją w innych krajach członkowskich UE kontrahenci zagraniczni Spółki są zarejestrowani dla celów VAT również w Polsce. Jednakże posiadane przez nich numery rejestracji dla celów podatku VAT w Polsce nie są w takim przypadku wykazane na wystawianych przez nich fakturach z uwagi na fakt, że nie rozliczają oni VAT z tytułu przedmiotowych transakcji w Polsce (to Spółka jako nabywca rozlicza VAT należny i naliczony z tytułu WNT lub importu usług).

Przy czym, możliwe są dwa scenariusze:

Scenariusz 1

W związku z nabywaniem przez Wnioskodawcę towarów i usług rozliczanych w ramach WNT oraz importu usług od kontrahentów zagranicznych, Spółka otrzymuje faktury z wykazanym numerem VAT kontrahenta nadanym przez państwo członkowskie inne niż Polska, niemniej jednak Spółka posiada informację, iż dany kontrahent jest zarejestrowany dla celów VAT jako podatnik VAT czynny również w Polsce.

Scenariusz 2

W związku z nabywaniem przez Wnioskodawcę towarów i usług rozliczanych w ramach WNT oraz importu usług od kontrahentów zagranicznych, Spółka otrzymuje faktury z wykazanym numerem VAT kontrahenta nadanym przez państwo członkowskie inne niż Polska, a Spółka nie posiada informacji, że dany kontrahent jest zarejestrowany dla celów VAT jako podatnik VAT czynny również w Polsce.

W związku z nabywaniem usług oraz towarów od podmiotów zagranicznych, Wnioskodawca dokonuje płatności na konta bankowe kontrahentów, wskazane w umowach lub na fakturach. W przeważającej mierze są to konta bankowe w bankach zagranicznych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy prawidłowe jest stanowisko, zgodnie z którym w opisanym zdarzeniu przyszłym w sytuacji w której Wnioskodawca, w związku z transakcjami rozliczanymi przez niego jako WNT lub import usług (transakcji udokumentowanych fakturami, na których kontrahenci zagraniczni wskazali numery VAT wydawane przez kraje członkowskie UE inne niż Polska) dokona przelewu na rachunek bankowy kontrahenta nieuwzględniony w Wykazie, o który m mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o VAT, jednocześnie posiadając informację, iż dany kontrahent jest zarejestrowany dla celów VAT jako podatnik VAT czynny również w Polsce, nie znajdzie zastosowania sankcja o której mowa w art. 15d ust. 1 pkt 2) Ustawy CIT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2020 r.?
2. Czy prawidłowe jest stanowisko, zgodnie z którym w opisanym zdarzeniu przyszłym w sytuacji w której Wnioskodawca, w związku z transakcjami rozliczanymi przez niego jako WNT lub import usług (transakcji udokumentowanych fakturami, na których kontrahenci zagraniczni wskazali numery VAT wydawane przez kraje członkowskie UE inne niż Polska) dokona przelewu na rachunek bankowy kontrahenta nieuwzględniony w Wykazie, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o VAT, jednocześnie nie posiadając informacji, iż dany kontrahent jest zarejestrowany dla celów VAT jako podatnik VAT czynny również w Polsce, nie znajdzie zastosowania sankcja o której mowa w art. 15d ust. 1 pkt 2) Ustawy CIT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2020 r.?
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy.

Stanowisko Wnioskodawcy do pytania nr 1

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w opisanym zdarzeniu przyszłym w sytuacji w której Wnioskodawca, w związku z transakcjami rozliczanymi przez niego jako WNT lub import usług (transakcji udokumentowanych fakturami, na których kontrahenci zagraniczni wskazali numery VAT wydawane przez kraje członkowskie UE inne niż Polska) dokona przelewu na rachunek bankowy kontrahenta nieuwzględniony w Wykazie, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o VAT, jednocześnie posiadając informację, iż dany kontrahent jest zarejestrowany dla celów VAT jako podatnik VAT czynny również w Polsce, nie znajdzie zastosowania sankcja o której mowa w art. 15d ust. 1 pkt 2) Ustawy CIT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2020 r.

Stanowisko Wnioskodawcy do pytania nr 2

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w opisanym zdarzeniu przyszłym w sytuacji w której Wnioskodawca, w związku z transakcjami rozliczanymi przez niego jako WNT lub import usług (transakcji udokumentowanych fakturami, na których kontrahenci zagraniczni wskazali numery VAT wydawane przez kraje członkowskie UE inne niż Polska) dokona przelewu na rachunek bankowy kontrahenta nieuwzględniony w Wykazie, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o VAT, jednocześnie nie posiadając informacji, iż dany kontrahent jest zarejestrowany dla celów VAT jako podatnik VAT czynny również w Polsce, nie znajdzie zastosowania sankcja o której mowa w art. 15d ust. 1 pkt 2) Ustawy CIT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2020 r.

Wspólne uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy do pytań nr 1 i 2

(i) Uwagi ogólne

Zgodnie z art. 96b ust. 1 Ustawy VAT w stanie prawnym od dnia 1 września 2019 r. Szef KAS prowadzi w formie elektronicznej wykaz, zawierający dane o podmiotach, w odniesieniu do których naczelnik urzędu skarbowego nie dokonał rejestracji albo które wykreślił z rejestru jako podatników VAT oraz podmiotach zarejestrowanych jako podatnicy VAT.

Wykaz zawiera dane podmiotów obejmujące również numery rachunków rozliczeniowych, o których mowa w art. 49 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe (Dz. U. z 2018 r.. poz. 2187 ze zm.), wskazanych w zgłoszeniu identyfikacyjnym lub zgłoszeniu aktualizacyjnym i potwierdzonych przy wykorzystaniu STIR.

Stosownie do art. 96 b ust. 8 Ustawy VAT Wykaz jest aktualizowany w dni robocze, raz na dobę.

Zgodnie z art. 15d ust. 1 pkt 2) Ustawy CIT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2020 r. (zmienianym na mocy art. 3 pkt 2 lit. a Ustawy nowelizującej) podatnicy nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy Prawo przedsiębiorców została dokonana przelewem na rachunek inny niż zawarty na dzień zlecenia przelewu w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług - w przypadku dostawy towarów lub świadczenia usług, potwierdzonych fakturą, dokonanych przez dostawcę towarów lub usługodawcę zarejestrowanego na potrzeby podatku od towarów i usług jako podatnik VAT czynny.

Jednocześnie, na podstawie art. 15d ust. 4 Ustawy CIT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2020 r. przepisów ust. 1 pkt 2 i ust. 2 nie stosuje się, w przypadku gdy podatnik dokonujący płatności dokonał zapłaty należności przelewem na rachunek inny niż zawarty na dzień zlecenia przelewu w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, i złożył zawiadomienie, o którym mowa w art. 117ba § 3 Ordynacji podatkowej, do naczelnika urzędu skarbowego właściwego dla wystawcy faktury w terminie trzech dni od dnia zlecenia przelewu.

W świetle powyższego, w celu uniknięcia ww. sankcji, podatnicy są zobowiązani do każdorazowej weryfikacji (tj. zasadniczo każdorazowo na dzień dokonania przelewu), czy rachunek bankowy na który realizowana jest płatność należy do czynnego podatnika VAT i został wymieniony w Wykazie.

W przypadku bowiem, gdyby płatność została zrealizowana na konto bankowe nieuwzględnione w Wykazie, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o VAT, to z kosztów podatkowych zostaną wyłączone wydatki w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji została dokonana przelewem na rachunek inny, niż zawarty na dzień zlecenia przelewu w Wykazie (co do płatności za transakcje o wartości przekraczającej 15.000 zł dokonywanych przez przedsiębiorców).

Dodatkowo, na potrzeby rozpatrywania niniejszego wniosku konieczne jest wskazanie, iż:

W świetle art. 9 ust. 1 ustawy o VAT przez „wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów” rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Natomiast zgodnie z art. 2 pkt 9) ustawy o VAT „import usług” oznacza świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4.

Co do zasady, w świetle art. 15 ustawy o VAT podatnikami VAT zobowiązanymi do rozliczenia VAT z tytułu danej transakcji są dostawcy towarów / świadczący usługi.

Jednakże, ustawa o VAT przewiduje m.in. następujące wyjątki od powyższej zasady:

• zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 3) ustawy o VAT podatnikami są podmioty dokonujące wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów;
  

• zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4) ustawy o VAT podatnikami są podmioty nabywające usługi podlegające rozliczeniu jako import usług (tj. co do zasady gdy usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28e, podatnik ten nie jest zarejestrowany na VAT w Polsce, natomiast usługobiorcą jest podatnik, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski).
  
  
  

Oznacza to, iż nawet jeśli dostawca towarów / świadczenie usług będzie zarejestrowany na VAT w Polsce jako podatnik VAT czynny to mogą wystąpić sytuacje, w których to nabywca (Spółka) będzie zobowiązana do rozliczenia podatku VAT z tytułu tych transakcji w Polsce.

(ii) Wykładnia językowa przepisu nakładającego przedmiotową sankcję

Aby ustalić zakres stosowania sankcji przewidzianej w art. 15d ust. 1 pkt 2) Ustawy CIT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2020 r. należy w pierwszej kolejności odwołać się do wykładni językowej tego przepisu.

Co do zasady, wykładnia prawa jest dokonywana przede wszystkim w oparciu o literalne brzmienie przepisów. Polega ona na ustaleniu znaczenia i zakresu wyrażeń tekstu prawnego ze względu na język, w którym zostały sformułowane. Myśl tę wyrażono w uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 marca 2000 r. (FPS 14/99, ONSA z 2000 r. Nr 3, poz. 92) stwierdzającej, że wykładnia językowa jest punktem wyjścia dla wszelkiej wykładni prawa i zakreśla jej granice w ramach możliwego sensu słów zawartych w tekście prawnym

W ocenie Wnioskodawcy analiza językowa art. 15d ust. 1 pkt 2) Ustawy CIT (w brzmieniu na dzień 1 stycznia 2020 r.) prowadzi do wniosku, że przepis ten nie odnosi się do sytuacji wskazanych w opisie zdarzenia przyszłego (tj. jeśli Spółka dokona przelewu na rachunek zagraniczny kontrahenta niewymieniony w Wykazie, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o VAT, o ile płatność nastąpi w związku z nabywaniem przez Wnioskodawcę towarów i usług rozliczanych w ramach WNT oraz importu usług od kontrahentów zagranicznych, a Spółka otrzyma faktury z wykazanym numerem VAT kontrahenta nadanym przez państwo członkowskie inne niż Polska, niezależnie od tego, czy Spółka posiada informację, iż dany kontrahent jest zarejestrowany dla celów VAT również w Polsce, czy też nie).

W sytuacjach wskazanych w opisie zdarzenia przyszłego nie zostaną bowiem spełnione przesłanki nałożenia przedmiotowej sankcji.

W świetle art. 15d ust. 1 pkt 2) Ustawy CIT (w brzmieniu na dzień 1 stycznia 2020 r.) nałożenie przedmiotowej sankcji następuje w przypadku, gdy płatność dokonana przez podatnika CIT została dokonana przelewem na rachunek inny, niż zawarty na dzień zlecenia przelewu w Wykazie, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o VAT, dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców (tj. zasadniczo płatności na rzecz innego przedsiębiorcy o wartości przekraczającej 15.000 zł) dotyczyła dostawy towarów lub świadczenia usług, potwierdzonych fakturą, dokonanych przez dostawcę towarów lub usługodawcę zarejestrowanego na potrzeby podatku od towarów i usług jako podatnik VAT czynny.

Powyższy przepis uzależnia zatem nałożenie przedmiotowej sankcji od tego, aby transakcja, której dotyczy płatność była potwierdzona fakturą.

Należy podkreślić, że zgodnie z zadami wykładni językowej, w przypadku gdy w systemie prawnym wiążąco ustalono znaczenie określonego pojęcia (tj. wprowadzono jego tzw. definicję legalną), to należy używać danego pojęcia właśnie w tym znaczeniu.

Ustawa o CIT nie zawiera własnej definicji „faktury”. Tym niemniej jednak pojęcie „faktury” zostało zdefiniowane w krajowym prawie podatkowym, a konkretnie w art. 2 pkt 31 Ustawy VAT. W świetle tego przepisu, przez fakturę rozumie się dokument w formie papierowej lub w formie elektronicznej zawierający dane wymagane ustawą i przepisami wydanymi na jej podstawie”, Jednocześnie, art. 106a ustawy o VAT precyzuje, że krajowe przepisy odnośnie wystawiania faktur stosuje się do:

1. sprzedaży, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 1a, w których usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów;
2. dostawy towarów i świadczenia usług dokonywanych przez podatnika posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywane są te czynności, a w przypadku braku na terytorium kraju siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej – posiadającego na terytorium kraju stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu, z którego dokonywane są te czynności, w przypadku gdy miejscem świadczenia jest terytorium:
   • państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, a osobą zobowiązaną do zapłaty podatku od wartości dodanej jest nabywca towaru lub usługobiorca i faktura dokumentująca te czynności nie jest wystawiana przez tego nabywcę lub usługobiorcę w imieniu i na rzecz podatnika,
   • państwa trzeciego.
     
     
     

Powyższy przepis art. 106a ustawy o VAT stanowi implementację art. 219a dyrektywy Rady 2006/112/WE dodanego przez dyrektywę 2010/45/UE. Na podstawie art. 219a dyrektywy: „Bez uszczerbku dla art. 244-248 zastosowanie ma, co następuje:

1. Fakturowanie podlega przepisom mającym zastosowanie w państwie członkowskim uznawanym za państwo dostawy towarów lub wykonania usług zgodnie z przepisami tytułu V.
2. W drodze odstępstwa od pkt 1 fakturowanie podlega przepisom mającym zastosowanie w państwie członkowskim, w którym dostawca lub usługodawca ma siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego wykonywana jest dostawa towaru lub świadczona usługa, albo w przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, w państwie członkowskim, w którym dostawca lub usługodawca ma stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu, w przypadku gdy:
   • dostawca lub usługodawca nie ma siedziby w państwie członkowskim uznawanym za państwo dostawy towarów lub wykonania usług, zgodnie z przepisami tytułu V, lub gdy jego przedsiębiorstwo w tym państwie członkowskim nie uczestniczy w tej transakcji dostawy towarów lub świadczenia usług w rozumieniu art. 192a, a osobą zobowiązaną do zapłaty VAT jest osoba, której dostarczane są towary lub na rzecz której świadczone są usługi. Jednak w przypadku gdy fakturę wystawia nabywca lub usługobiorca (samofakturowanie), stosuje się pkt 1;
     
   • uznaje się, że dostawa towarów lub świadczenie usług nie odbywają się wewnątrz Wspólnoty, zgodnie z przepisami tytułu V”.
     
     
     

Z przywołanych przepisów dyrektywy wynika, że zasadą jest, iż państwo członkowskie, w którym ma miejsce dostawa, określa zasady fakturowania. Oznacza to, że fakturowanie podlega przepisom mającym zastosowanie w państwie, na którego terytorium ma miejsce dostawa albo świadczenie usług. Na gruncie ww. dyrektywy istnieją od tej zasady wyjątki, tj. gdy dostawca/usługodawca nie jest zobowiązany do rozliczenia VAT w państwie usługi/dostawy. Jak bowiem podkreślił Naczelny Sąd Administracyjny (NSA) w wyroku z 1 marca 2017 r. (sygn. akt I FSK 1358/15) „wówczas wręcz niecelowe byłoby nakładanie na niego obowiązku wystawiania faktur zgodnie z prawem państwa, na terytorium którego dochodzi do czynności opodatkowanej”.

Powyższe rozważania znajdują potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych oraz praktyce interpretacyjnej odnoszącej się do art. 31a ust. 2 Ustawy VAT dotyczącego zasad przeliczenia waluty obcej w przypadku wystawienia faktury przed datą powstania obowiązku podatkowego. Zgodnie z powołanym przepisem, w przypadku gdy podatnik wystawia fakturę przed powstaniem obowiązku podatkowego, a kwoty stosowane do określenia podstawy opodatkowania są określone na tej fakturze w walucie obcej, przeliczenia na złote dokonuje się według kursu średniego danej waluty obcej ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski na ostatni dzień roboczy poprzedzający dzień wystawienia faktury.

Jednocześnie, sądy administracyjne oraz organy interpretacyjne jednolicie potwierdzają, że przepisu art. 3la ust. 2 Ustawy VAT nie stosuje się do faktur wystawianych przez kontrahentów zagranicznych dokonujących świadczących usługi, które zgodnie z art. 28b Ustawy VAT są opodatkowane w Polsce (import usług). Przykładowo, w powołanym powyżej wyroku o sygn. akt I FSK 1358/15, NSA wskazał, że: „użyty przez ustawodawcę w art. 3la ust. 2 u.p.t.u. zwrot „gdy podatnik wystawia fakturę ” należy odnosić nie do każdego podatnika podatku od wartości dodanej, lecz do podatnika jako podmiotu podlegającego obowiązkowi podatkowemu z tytułu konkretnej czynności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług, z którą wiąże się obowiązek wystawienia faktury. Jeżeli taką czynnością opodatkowaną jest import usług, to zauważyć należy, że fakturę nie wystawia podatnik tej czynności, lecz usługodawca niemający statusu podatnika podlegającego obowiązkowi podatkowemu z tytułu tego importu. W związku z tym, że faktura pochodzi od podmiotu, który nie jest podatnikiem z tytułu importu usług, to tym samym art. 31a ust. 2 u.p.t.u. nie ma zastosowania do przeliczania waluty obcej.”

Podobnie wypowiedział się także Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, m.in. w interpretacji indywidualnej z dnia 17 kwietnia 2018 r. (0114-KD1P1-2.4012.23.2018.2.PC).

Powołany wyrok i interpretacja odnoszą się wprawdzie się do wykładni art. 3la ust. 2 Ustawy VAT, niemniej zawarte w nim wnioski niewątpliwie należy uznać za reprezentatywne również dla rozumienia pojęcia transakcji „potwierdzonych fakturami”, o których mowa w art. 15d ust. 1 Ustawy CIT (stan prawny na dzień 1 stycznia 2020 r.).

W rezultacie, zwrot „potwierdzonych fakturą” należy odnosić wyłącznie do faktury, do której znajdują zastosowanie polskie przepisy, tj. do faktury wystawianej przez podatnika podlegającego obowiązkowi podatkowemu w Polsce z tytułu konkretnej czynności opodatkowanej, z którą wiąże się obowiązek wystawienia faktury.

W okolicznościach niniejszej sprawy, podatnikiem zobligowanym do rozliczenia VAT należnego z tytułu WNT oraz importu usług jest Spółka, będąca nabywcą takich towarów i usług.

Natomiast kontrahent zagraniczny będący dostawcą/usługodawcą nie jest podatnikiem podatku VAT w Polsce z tytułu takich transakcji i nie jest zobowiązany do udokumentowania jej fakturą wystawioną na podstawie polskich przepisów o VAT (z perspektywy polskich przepisów o VAT dokonane przez niego czynności są opodatkowane VAT poza Polską i podlegają dokumentowaniu na podstawie lokalnych regulacji podatkowych).

Mając na uwadze powyższe należy uznać, że krajowych przepisów dotyczących faktur nie stosuje się do dokumentowania transakcji rozpoznawanych przez krajowego podatnika VAT jako WNT lub import usług.

W konsekwencji, faktura otrzymana od kontrahenta zagranicznego (posługującego się dla celów danej transakcji numerem VAT kontrahenta nadanym przez państwo członkowskie inne niż Polska), dokumentująca wskazane wyżej transakcje nie jest „fakturą”, o której mowa w art. 2 pkt 31 Ustawy VAT.

Ponieważ art. 15d ust. 1 pkt 2) Ustawy CIT (w brzmieniu na dzień 1 stycznia 2020 r.) uzależnia nałożenie przedmiotowej sankcji od tego. aby transakcja, której dotyczy płatność była potwierdzona fakturą, w konsekwencji należy uznać, że art. 15d ust. 1 pkt 2) Ustawy CIT (w brzmieniu na dzień 1 stycznia 2020 r.) nie odnosi się do płatności wskazanych w treści zdarzenia przyszłego (tj. w odniesieniu do płatności związanych z nabywaniem przez Wnioskodawcę towarów i usług rozliczanych w ramach WNT oraz importu usług od kontrahentów zagranicznych, a Spółka otrzyma faktury z wykazanym numerem VAT kontrahenta nadanym przez państwo członkowskie inne niż Polska, niezależnie od tego, czy Spółka posiada informację, iż dany kontrahent jest zarejestrowany dla celów VAT również w Polsce, czy też nie).

(iii) Wykładnia systemowa przepisu nakładającego przedmiotową sankcję

W ramach wykładni systemowej należy mieć na uwadze, że art. 15d ust. 1 pkt 2) ustawy o CIT (w brzmieniu na dzień 1 stycznia 2020 r.), choć przewiduje sankcję na gruncie podatku CIT (zasadniczo brak możliwości rozliczenia wydatku w koszty podatkowe nabywcy) to przesłanki jego zastosowania zostały skonstruowane w oparciu o pojęcia dotyczące podatku VAT.

W kontekście przesłanki „rejestracji dostawcy dla celów VAT w Polsce” powinna być zatem wzięta pod uwagę specyfika rejestracji na VAT. Należy mieć na uwadze, że dany podatnik może bowiem być zarejestrowany w wielu krajach UE jednocześnie i w każdym z tych krajów prowadzić odrębną działalność. Jednocześnie jednak, dla celów konkretnej transakcji możliwe jest posługiwanie się wyłącznie jednym numerem VAT. Co do zasady powinien to być numer VAT nadany przez to państwo członkowskie, w których podatnik jest zobowiązany zaraportować daną transakcję dla celów VAT (w przypadku transakcji takich jak WDT/WNT co do zasady będą to numery VAT nadane przez państwa członkowskie wysyłki i dostawy towarów, a w przypadku świadczenia usług podlegających ogólnej zasadzie z art. 28b ustawy o VAT – numery VAT nadane przez państwo członkowskie w którym podatnicy posiadają swoje siedziby/stałe miejsca prowadzenia działalności).

Należy podkreślić, że na gruncie podatku VAT generalnie przyjmuje się, że w przypadku, gdy dla oceny statusu podatnika VAT istotny jest fakt, w jakim kraju został mu nadany numer rejestracji VAT, znaczenie ma wyłącznie numer VAT, którym dany podmiot posługuje się w odniesieniu do danej transakcji. Na poparcie powyższej tezy przykładowo można wskazać jednolite stanowisko wyrażone w interpretacjach indywidualnych odnoszących się do możliwości zastosowania uproszczenia wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej, o której mowa w art. 135-138 Ustawy VAT w przypadku, gdy podmioty uczestniczące w transakcji są zarejestrowane w kilku państwach członkowskich UE jednocześnie. Interpretacje indywidualne odnoszące się do tych regulacji jednoznacznie potwierdzają, że podmioty posiadające numery identyfikacyjne VAT w kilku krajach mają możliwość samodzielnego decydowania, który z numerów zostanie podany dla poszczególnych transakcji, biorąc pod uwagę charakter transakcji oraz uwarunkowania biznesowe (np. interpretacja indywidualna z 17 lipca 2018 r. wydana przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KD1P1-2.4012.349.2018.1.KT; interpretacja indywidualna z 2 grudnia 2016 r. wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, sygn. 1462.IPPP3.4512.645.2016.3.ISK).

Mając na uwadze powyższe, przesłanka rejestracji dostawcy dla celów podatku VAT w Polsce, przewidziana w art. 15d ust. pkt 2) powinna być intepretowana w sposób zbieżny z tym, w jaki sposób tego rodzaju przesłanka jest rozumiana na gruncie podatku VAT, tj. jako numer VAT nadany przez polskie organy podatkowe, o ile dostawca posługuje się nim w kontekście danej transakcji.

Zatem, ponieważ w przypadku transakcji opisanych w zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca otrzymuje od dostawców / usługodawców zagranicznych faktury, na których wskazali oni numery VAT wydawane przez kraje członkowskie UE inne niż Polska to należy uznać, że przesłanka rejestracji tych podmiotów dla celów VAT w Polsce (w kontekście tych konkretnych transakcji) nie jest spełniona. W konsekwencji, sankcja wskazana w art. 15d ust. 1 pkt 2) ustawy o CIT (w brzmieniu na dzień 1 stycznia 2020 r.) nie powinna mieć zastosowania.

Co więcej, polskie przepisy podatkowe nie mogą, nawet w pośredni sposób, nakładać obowiązków na podmioty działające jako podatnicy innego państwa. Tymczasem, objęcie przedmiotową sankcją przelewów dokonywanych na rzecz przedsiębiorców zagranicznych w ramach transakcji rozpoznawanych przez Spółkę jako WNT lub import usług, wiązałoby się w praktyce z wymuszeniem na tychże zagranicznych przedsiębiorcach konieczności otwarcia rachunku bankowego w polskim banku, zgłoszenia go w celu ujęcia w Wykazie, o którym mowa w art. 96b ust. 1 Ustawy VAT i przyjmowania na niego płatności z tytułu transakcji, realizowanych przez nich jako podatnicy innego państwa.

(iv) Podsumowanie

Podsumowując, w świetle wszelkich poczynionych dotychczas uwag, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w opisanym zdarzeniu przyszłym, w sytuacji w której Wnioskodawca w związku z transakcjami rozliczanymi rzez niego jako WNT lub import usług (transakcji udokumentowanych fakturami, na których kontrahenci zagraniczni wskazali numery VAT wydawane przez kraje członkowskie UE inne niż Polska, mimo że są podatnikami zarejestrowanymi jako podatnicy VAT czynni w Polsce) dokona przelewu na rachunek bankowy kontrahenta nieuwzględniony w Wykazie, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o VAT, i to niezależnie od faktu, czy Spółka będzie posiadała bądź nie będzie posiadała informacje co do tego, czy dany kontrahent jest zarejestrowany dla celów VAT jako podatnik VAT czynny również w Polsce, czy też nie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z opisem zdarzenia przyszłego przedstawionego w przedmiotowym wniosku, głównym przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest budowa farm wiatrowych oraz świadczenie usług powiązanych z działalnością farm wiatrowych.

W zakresie prowadzonej działalności gospodarczej Spółka dokonuje między innymi wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów (dalej: „WNT”) oraz importu usług od kontrahentów zagranicznych. Na fakturach dokumentujących przedmiotowe transakcje kontrahenci wskazują numery VAT wydawane przez kraje członkowskie UE inne niż Polska i zasadniczo w tych krajach będą raportować swoje transakcje.

Wnioskodawca wskazał, że istnieje możliwość, iż poza rejestracją w innych krajach członkowskich UE, kontrahenci zagraniczni Spółki będą również zarejestrowani dla celów VAT w Polsce – jednakże posiadane przez nich numery identyfikacji podatkowej nie będą wykazywane na wystawianych przez nich fakturach, ponieważ to Spółka jako nabywca będzie rozliczać VAT należny i naliczony z tytułu WNT lub importu usług.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi fakt, czy w sytuacji, w której Spółka w związku z transakcjami rozliczanymi jako WNT lub import usług (transakcji udokumentowanych fakturami, na których zagraniczni kontrahenci wskazali numery identyfikacji podatkowej wydawane przez kraje członkowskie UE inne niż Polska) dokona przelewu na rachunek bankowy kontrahenta nieuwzględniony w Wykazie, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o VAT, posiadając informację lub też nie posiadając informacji, że dany kontrahent jest zarejestrowany dla celów VAT jako podatnik VAT czynny również w Polsce, nie znajdzie zastosowania sankcja, o której mowa w art. 15d ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 865, z późn. zm., dalej: „updop”) w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2020 r.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W myśl tego przepisu, podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
  

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  

• został właściwie udokumentowany,
  

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  
  

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Aby zatem wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów należy oceniać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczyniać się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów – w okresie ponoszenia kosztów lub w przyszłości.

Będący przedmiotem niniejszej sprawy art. 15d ust. 1 został znowelizowany na mocy art. 3 ustawy z dnia 12 kwietnia 2019 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2019 r. poz. 1018 – dalej: „ustawa nowelizująca”) poprzez dodanie pkt 1 i 2 oraz na mocy art. 6 ustawy z dnia 9 sierpnia 2019 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2019 r. poz. 1751) poprzez dodanie do art. 15d ust. 1 pkt 3. Zgodnie z art. 14 pkt 2 ustawy z dnia 12 kwietnia 2019 r. i art. 18 pkt 2 ustawy z dnia 9 sierpnia 2019 r. ww. art. wejdą w życie z dniem 1 stycznia 2020 r.

Zgodnie z art. 15d ust. 1 updop – w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2020 r., podatnicy nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców:

1. została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego lub
2. została dokonana przelewem na rachunek inny niż zawarty na dzień zlecenia przelewu w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług – w przypadku dostawy towarów lub świadczenia usług, potwierdzonych fakturą, dokonanych przez dostawcę towarów lub usługodawcę zarejestrowanego na potrzeby podatku od towarów i usług jako podatnik VAT czynny, lub
3. pomimo zawarcia na fakturze wyrazów „mechanizm podzielonej płatności” zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 18a ustawy o podatku od towarów i usług, została dokonana z pominięciem mechanizmu podzielonej płatności określonego w art. 108a ust. 1a tej ustawy.
   
   
   

Natomiast, stosownie do ust. 2 tego artykułu, w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców została dokonana z naruszeniem ust. 1, podatnicy w tej części:

1. zmniejszają koszty uzyskania przychodów albo
   
2. w przypadku braku możliwości zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów – zwiększają przychody
   

- w miesiącu, w którym odpowiednio została dokonana płatność bez pośrednictwa rachunku płatniczego, został zlecony przelew albo płatność została dokonana z pominięciem mechanizmu podzielonej płatności.

Dodatkowo ustawą nowelizującą został wprowadzony art. 15d ust. 4 updop, zgodnie z którym, przepisów ust. 1 pkt 2 i ust. 2 nie stosuje się, w przypadku gdy podatnik dokonujący płatności dokonał zapłaty należności przelewem na rachunek inny niż zawarty na dzień zlecenia przelewu w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, i złożył zawiadomienie, o którym mowa w art. 117ba § 3 Ordynacji podatkowej, do naczelnika urzędu skarbowego właściwego dla wystawcy faktury w terminie trzech dni od dnia zlecenia przelewu.

Zgodnie z art. 96b ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174 ze zm., dalej jako: „ustawa VAT”) – w brzmieniu obowiązującym od 1 września 2019 r. – Szef Krajowej Administracji Skarbowej prowadzi w postaci elektronicznej wykaz podmiotów:

1. w odniesieniu do których naczelnik urzędu skarbowego nie dokonał rejestracji albo które wykreślił z rejestru jako podatników VAT;
   
2. zarejestrowanych jako podatnicy VAT, w tym podmiotów, których rejestracja jako podatników VAT została przywrócona.
   
   

Wykaz jest udostępniany w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie podmiotowej urzędu obsługującego ministra właściwego do spraw finansów publicznych w sposób umożliwiający sprawdzenie, w tym automatycznie, czy podmiot znajduje się w wykazie na wybrany dzień, przypadający nie wcześniej niż w okresie 5 lat poprzedzających rok, w którym podmiot jest sprawdzany. Dane tego podmiotu są udostępniane według stanu na wybrany dzień, z wyjątkiem danych, o których mowa w ust. 3 pkt 1-3, które są udostępniane według stanu na dzień sprawdzenia (art. 96b ust. 2 ustawy o VAT).

Zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy nowelizującej, przepisy art. 14 ust. 2h i 2i oraz art. 22p ust. 1, 2 i 4 ustawy zmienianej w art. 2, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, oraz art. 12 ust. 4i i 4j oraz art. 15d ust. 1, 2 i 4 ustawy zmienianej w art. 3, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, mają zastosowanie do zapłaty należności w roku podatkowym rozpoczynającym się po dniu 31 grudnia 2019 r.

Przepisów art. 22p ust. 1, 2 i 4 ustawy zmienianej w art. 2, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, oraz art. 15d ust. 1, 2 i 4 ustawy zmienianej w art. 3, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, nie stosuje się do płatności dotyczących kosztów zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów przed dniem 1 stycznia 2020 r. (art. 10 ust. 2 ustawy nowelizującej).

Z kolei w myśl art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2019 r. poz. 1292), dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku gdy:

1. stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz
   
2. jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza 15.000 zł lub równowartość tej kwoty, przy czym transakcje w walutach obcych przelicza się na złote według średniego kursu walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania transakcji.
   
   

Jak wynika z uzasadnienia do projektu ustawy nowelizującej, którą dokonano nowelizacji tego przepisu (Druk nr 3301) celem projektowanej ustawy jest dalsze uszczelnienie systemu podatku od towarów i usług. W ostatnich latach zarówno w Polsce, jak i w innych państwach członkowskich Unii Europejskiej obserwuje się niepokojące zjawisko wykorzystywania mechanizmów konstrukcji podatku VAT do uzyskiwania niezgodnych z prawem korzyści. Dotyczy to przede wszystkim uszczuplania należności budżetu państwa przez wyłudzanie nienależnego zwrotu tego podatku lub nieodprowadzanie należności podatkowych z tytułu VAT.

(…) Z art. 19 ustawy – Prawo przedsiębiorców wynika obowiązek korzystania przez przedsiębiorcę z rachunku płatniczego, w każdym przypadku gdy stroną transakcji jest inny przedsiębiorca oraz jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza 15 000 zł lub równowartość tej kwoty. W art. 12 ust. 4j pkt 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wprowadza się przepisy, które wyłączają skutki w postaci konieczności rozpoznania u podatnika przychodu, w sytuacji gdy płatność będzie wynikała z transakcji innej niż określona w art. 19 ustawy – Prawo przedsiębiorców lub zostanie dokonana na inny rachunek niż zawarty w wykazie, pod warunkiem że podatnik złoży w terminie trzech dni od dnia zlecenia przelewu zawiadomienie o tym rachunku do naczelnika urzędu skarbowego właściwego dla wystawcy faktury.

Wzór zawiadomienia wraz z podstawowymi informacjami, które powinny być w nim zawarte, zostały określone w art. 117ba § 4 i 5 Ordynacji podatkowej. Wprowadzenie takiego przepisu zrównuje sytuację osób trzecich (np. faktora) z pozostałymi kontrahentami, którzy zgodnie z projektowanymi przepisami będą mogli zaliczyć wydatki do kosztów uzyskania przychodu mimo dokonania zapłaty na rachunek, który nie figuruje w wykazie, jeżeli zawiadomią o tym rachunku naczelnika urzędu skarbowego właściwego dla wystawcy faktury.

W art. 2 i art. 3 projektowanej ustawy wprowadzono zmiany w ustawie z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którymi podatnicy nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części (lub zmniejszają wysokość kosztów), w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego lub została dokonana na rachunek inny niż zawarty w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o VAT – w przypadku transakcji z podatnikiem zarejestrowanym na potrzeby podatku od towarów i usług jako podatnik VAT czynny.

W powyższym zakresie zmiana ta poszerza zakres już istniejących przepisów dotyczących płatności gotówkowych w ramach transakcji przekraczających kwotę 15 000 zł.

Zatem stwierdzić należy, że od dnia 1 stycznia 2017 r. przy transakcjach, w których stronami są przedsiębiorcy, obowiązuje limit 15 000 zł dla płatności gotówkowych, a transakcje powyżej wskazanej kwoty muszą być dokonywane za pośrednictwem rachunku płatniczego jeżeli podatnik chce uniknąć konsekwencji w postaci utraty możliwości zaliczenia w podatku dochodowym od osób prawnych wydatku do kosztów uzyskania przychodów (art. 19 ustawy z 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców).

Natomiast przepisy art. 15d ust. 1 pkt 2 updop dotyczą sankcji w postaci utraty możliwości zaliczenia do kosztów wydatków przez podatników, którzy dokonają zapłaty (powyżej 15 000 zł) na rachunek spoza wykazu w sytuacji, gdy dostawa towarów lub świadczenie usług są potwierdzone fakturą i zostały dokonane przez podatników VAT czynnych.

Wskazać zatem należy, że sytuacja wymieniona w art. 15d ust. 1 pkt 1 updop stanowi odrębną kategorię niż te wymienione w pkt 2 tych przepisów. Jak wskazano powyżej sytuacja wymieniona w pkt 2 skierowana jest do płatności dokonywanych na rzecz dostawcy lub usługodawcy będącym podatnikiem VAT czynnym. W takim przypadku płatność powinna być zawsze dokonana na rachunek zawarty w wykazie. Dokonanie płatności w tej sytuacji na rachunek płatniczy, który nie jest zawarty w wykazie będzie traktowane jako działanie niezgodne z wprowadzonymi przepisami i oznaczać będzie zastosowanie przewidzianych sankcji.

Podsumowując powyższe, stwierdzić należy, że przepis art. 15d updop od 1 stycznia 2020 r. zostanie rozszerzony i zgodnie z art. 15d ust. 1 pkt 2 updop, nie każda płatność przekraczająca kwotę 15 000 zł dokonana przelewem na rachunek bankowy będzie stanowić koszt uzyskania przychodów.

Zgodnie z literalnym brzmieniem przepisu art. 15d ust. 1 pkt 2 updop, jednym z warunków jego zastosowania jest fakt dokonania płatności za dostawę towaru lub świadczenia usług dokonanych przez dostawcę towarów lub usługodawcę zarejestrowanego na potrzeby podatku od towarów i usług jako podatnik VAT czynny. Powyższe oznacza, że w przypadku gdy dostawa towarów (lub świadczenia usług), zostaną dokonane przez dostawcę towarów lub usługodawcę niezarejestrowanego na potrzeby podatku od towarów i usług jako podatnik VAT czynny nie znajdzie zastosowania przepis art. 15d ust. 1 pkt 2 updop, w konsekwencji dokonana płatność przelewem na rachunek inny niż zawarty na dzień zlecenia przelewu w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy VAT będzie mogła stanowić koszty uzyskania przychodów, o ile spełnione zostaną przesłanki zaliczenia jej do kosztów uzyskania przychodów – płatność taka nie będzie podlegać pod dyspozycję przepisu art. 15d ust. 1 pkt 2 updop.

Wskazać należy, że w sytuacji, gdy zagraniczny kontrahent zarejestruje się dla celów VAT w Polsce, ale w ramach danej transakcji, którą realizuje nie będzie działał jako podatnik VAT czynny, to do zapłaty za taką transakcję nie będzie miał zastosowania art. 15d ust. 1 pkt 2 updop.

Skoro wystawcą faktury będzie podmiot zagraniczny, który wystawi fakturę z zagranicznym numerem identyfikacji podatkowej oraz opodatkuje transakcję według przepisów innego niż Polska państwa unijnego to nie można uznać, że z tej transakcji będzie on podatnikiem VAT czynnym. W takiej sytuacji podatnik podatku CIT w Polsce dla zaliczenia wydatku udokumentowanego wystawioną fakturą musi tylko spełnić warunek określony w art. 15d ust. 1 pkt 1 updop, tj. dokonać zapłaty za pośrednictwem rachunku płatniczego. Nie ma wymogu, aby składał zawiadomienie, o którym mowa w art. 117ba § 3 Ordynacji podatkowej.

Należy mieć na uwadze, że celem prowadzenia elektronicznego wykazu podmiotów, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług (tzw. białej listy podatników) jest uszczelnienie systemu podatkowego w Polsce. Nieuzasadnione byłoby więc umieszczanie na niej numerów rachunków bankowych, które dotyczą płatności z tytułu transakcji przeprowadzanych poza Polską.

Biorąc pod uwagę powyższe, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie uznania, że w przypadku, gdy Spółka dokona przelewu na rachunek bankowy kontrahenta, który nie posługuje się dla celów danej transakcji polskim numerem identyfikacji podatkowej, to w konsekwencji sankcja, o której mowa w art. 15d ust. 1 pkt 2 updop w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2020 r., nie znajdzie zastosowania, należy uznać za prawidłowe.

Końcowo należy dodać, że jak już wcześniej zostało wskazane – Wykaz, o którym mowa w art. 96b ust 1 jest udostępniany w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie podmiotowej urzędu obsługującego ministra właściwego do spraw finansów publicznych. Wykaz jest ogólnodostępną i bezpłatną bazą danych podmiotów, prowadzoną w formie elektronicznej przez Szefa Krajowej Administracji Skarbowej, która umożliwia sprawdzenie, czy podmiot znajduje się w wykazie na wybrany dzień, przypadający nie wcześniej niż w okresie 5 lat poprzedzających rok, w którym podmiot jest sprawdzany.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
   
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.