INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 4 lipca 2011 r. (data wpływu 7 lipca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków z tytułu dojazdu własnym samochodem na turnus rehabilitacyjny - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 lipca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków z tytułu dojazdu własnym samochodem na turnus rehabilitacyjny.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest osobą niepełnosprawną o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności (II grupa inwalidztwa) i w miesiącu sierpniu bieżącego roku zamierzał skorzystać z turnusu rehabilitacyjnego w ośrodku rehabilitacyjnym. Na ww. turnus rehabilitacyjny Wnioskodawca został skierowany przez lekarza w związku z dysfunkcją narządu ruchu, schorzeniem układu krążenia, cukrzycą typu II, schorzeniami gastrycznymi i innymi. Takie samo skierowanie uzyskała również małżonka Wnioskodawcy, która razem z Nim będzie przebywała na turnusie rehabilitacyjnym. Ww. turnus będzie trwał 14 dni i w jego trakcie Wnioskodawca i Jego małżonka będą korzystali z niezbędnych zabiegów rehabilitacyjnych. Na turnus rehabilitacyjny i z powrotem Wnioskodawca zamierzał jechać własnym samochodem osobowym.

Wnioskodawca i jego małżonka są emerytami i „korzystają ze świadczeń emerytalnych”.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca – na podstawie art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – będzie miał prawo odliczenia od dochodu wydatków związanych z używaniem własnego samochodu osobowego w celu dojazdu do ośrodka rehabilitacyjnego celem skorzystania z zabiegów rehabilitacyjnych oraz powrót do miejsca zamieszkania...

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki związane z używaniem własnego samochodu osobowego w celu dojazdu do zakładu leczniczego, tj. ośrodka rehabilitacyjnego osoba niepełnosprawna z II grupą inwalidztwa ma prawo odliczyć od dochodu w zeznaniu podatkowym za 2011 r., tym bardziej, że ww. odliczenia dokona tylko jedna osoba, tj. Wnioskodawca jako właściciel samochodu.

Uzasadniając swoje stanowisko Wnioskodawca powołuje się na artykuł zamieszczony w Gazecie Prawnej nr 87/2006 r. (dodatek Prawo i Życie) z dnia 5 maja 2006 r., str. 5, pt. „Jak korzystać z zabiegów sanatoryjnych w ramach ulgi rehabilitacyjnej”. W artykule tym autor stwierdził, że tego rodzaju wydatki poniesione przez osobę niepełnosprawną zaliczoną do I i II grupy inwalidztwa podlegają odliczeniu od dochodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b – 7g tego artykułu.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

Na podstawie art. 26 ust. 7f cyt. ustawy o podatku dochodowym ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:



1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
2. znaczny stopień niepełnosprawności;



2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów orzeczono:



1. całkowitą niezdolność do pracy albo
2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Zgodnie z art. 26 ust. 7g ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 6, może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r.

W myśl art. 26 ust. 7c tej ustawy, w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

1. wskazać z imienia i nazwiska osoby, które opłacono w związku z pełnieniem przez nie funkcji przewodnika;
2. okazać certyfikat potwierdzający status psa asystującego;
3. okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych.

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ww. ustawy).

Przepis art. 26 ust. 7a ww. ustawy, stanowi że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na:

1. adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
2. przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
3. zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego;
4. zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
5. odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym;
6. odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne;
7. opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2.280 zł;
8. utrzymanie przez osoby niewidome i niedowidzące zaliczone do I lub II grupy inwalidztwa oraz osoby z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczone do I grupy inwalidztwa psa asystującego, o którym mowa w ustawie o rehabilitacji zawodowej, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2.280 zł;
9. opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa;
10. opłacenie tłumacza języka migowego;
11. kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25 roku życia;
12. leki - w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo);
13. odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:



1. osoby niepełnosprawnej - karetką transportu sanitarnego,
2. osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 - również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a;



14. używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł;



15. odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:



1. na turnusie rehabilitacyjnym,
2. w zakładach, o których mowa w pkt 6,
3. na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt 11.

Z analizy wyżej przytoczonych przepisów wynika, że aby skorzystać z możliwości odliczenia od dochodu poniesionych wydatków, związanych z używaniem samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, należy w szczególności:

• być osobą niepełnosprawną zakwalifikowaną do I lub II grupy inwalidztwa,
• być właścicielem (współwłaścicielem) samochodu osobowego,
• dojeżdżać nim na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne zlecone przez lekarza,
• ponieść z tego tytułu wydatki,
• ww. wydatki nie mogą być sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie mogą być zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca jest osobą niepełnosprawną o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności (II grupa inwalidztwa) i w miesiącu sierpniu bieżącego roku zamierzał skorzystać z turnusu rehabilitacyjnego w ośrodku rehabilitacyjnym. Na ww. turnus rehabilitacyjny Wnioskodawca został skierowany przez lekarza w związku z dysfunkcją narządu ruchu, schorzeniem układu krążenia, cukrzycą typu II, schorzeniami gastrycznymi i innymi. Takie samo skierowanie uzyskała również małżonka Wnioskodawcy, która razem z Nim będzie przebywała na turnusie rehabilitacyjnym. Ww. turnus będzie trwał 14 dni i w jego trakcie Wnioskodawca i jego małżonka będą korzystali z niezbędnych zabiegów rehabilitacyjnych. Na turnus rehabilitacyjny i z powrotem Wnioskodawca zamierzał jechać własnym samochodem osobowym.

Wnioskodawca i jego małżonka są emerytami i „korzystają ze świadczeń emerytalnych”.

W ocenie tutejszego organu w przedstawionym zdarzeniu przyszłym wskazane przez Wnioskodawcę wydatki nie będą ponoszone tytułem używania samochodu osobowego w związku z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo – rehabilitacyjne. Wnioskodawca poniesie bowiem koszty dojazdu na turnus rehabilitacyjny do ośrodka rehabilitacyjnego, w ramach którego będzie uczęszczał na zlecone zabiegi z miejsca zakwaterowania.

Z zacytowanych przepisów wynika natomiast, że w przypadku dojazdów związanych z pobytem na turnusie rehabilitacyjnym ustawodawca przewidział jedynie możliwość odliczenia kwot wydatkowanych z tytułu odpłatnego przejazdu środkami transportu publicznego, co w przypadku Wnioskodawcy nie będzie miało zastosowania.

Reasumując, tutejszy organ nie kwestionuje faktu, że Wnioskodawca poniesie wydatki związane z Jego rehabilitacją, jednakże wydatki te nie mieszczą się w katalogu wydatków uprawniających do odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej. Brak jest zatem podstaw do uznania, iż poniesione przez Niego wydatki mogą być odliczone od dochodu w ramach omawianej ulgi.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu jej datowania.

Końcowo wyjaśnić należy, że artykuły prasowe nie wiążą tutejszego organu przy dokonywaniu interpretacji indywidualnej.

Jednocześnie we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wniósł Pan o zwolnienie z opłaty od ww. wniosku oraz zwrot uprzednio zapłaconej kwoty. Odnosząc się do Pana prośby o „zwolnienie” z opłaty za wydanie interpretacji indywidualnej wskazać należy, iż obowiązujące przepisy nie przewidują możliwości zwolnienia z jej zapłaty, umorzenia tej należności, ani też szczególnego trybu załatwiania tego rodzaju wniosku.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.