2020.01.28 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-3.4011.645.2019.1.JM
z 28 stycznia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 30 listopada 2019 r. (data wpływu 30 listopada 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 listopada 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Córka Wnioskodawczyni jest osobą niepełnosprawną, posiadającą orzeczenie o stopniu niepełnosprawności w stopniu umiarkowanym wydanym przez Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności z dnia 15 czerwca 2018 r. o charakterze okresowym do dnia 15 czerwca 2022 r. o symbolu niepełnosprawności 11-1 04-0. Niepełnosprawność utrzymuje się od 7-go roku życia. Jest na utrzymaniu Wnioskodawczyni, sama nie pracuje, jest studentką. Córka od 20 lat choruje na cukrzycę typu pierwszego, następstwem czego powstało u niej uszkodzenie wzroku stwierdzone w orzeczeniu. W dniu 12 stycznia 2019 r. Wnioskodawczyni zakupiła dla córki komputer (…)z własnych środków, niedofinansowanych funduszy. Komputer został zakupiony, gdyż stary przestał działać i nie nadawał się do dalszego użytkowania. Zakupiony obecnie sprzęt rozszerza znaczącą jej możliwości komunikacyjne ze światem zewnętrznym oraz ułatwia jej naukę na uczelni, jest elementem koniecznym w jej otoczeniu, gdyż ze względu na swoją ułomność część zajęć odbywa się w systemie domowym (indywidualna organizacja studiów), korzystając właśnie ze sprzętu komputerowego. Komputer ten posiada cechy indywidualnego sprzętu, gdyż specjalnie wbudowany na nim program umożliwia córce całkowitą współpracę z komputerem, nawet przy bardzo słabej kondycji wzroku. Z komputera jest w stanie skorzystać sama, nie potrzebuje pomocy innych osób co w przypadku poprzedniego komputera było niemożliwe. Komputer waży bardzo mało i ma zainstalowany na indywidualne zamówienie dysk antywstrząsowy, umożliwiający córce przeniesienie samego komputera jeśli jest to konieczne w inne miejsce np. na uczelnie. Komputer poprzez swoje oprogramowanie ułatwiające przystosowanie osobom z dysfunkcją umożliwia jej zapoznanie się z materiałami, które przesyłają prowadzący, co w znaczący sposób poprawia możliwość przyswajania wiedzy. Sprzęt poprawia też komunikację ze światem, rehabilitację społeczną czy możliwość nauki języków obcych w formie domowej. Komputer posiada także podłączoną bezprzewodową klawiaturę dla osób niedowidzących, z większymi przyciskami, która zapewnia możliwość sporządzania dokumentów i notatek na studia. Komputer ten został zatem specjalnie przystosowany do wymogów niepełnosprawności córki na jej indywidualne zamówienie. Na poniesiony wydatek wydano Wnioskodawczyni fakturę na dane córki, związane jest to z gwarancją na sprzęt wynoszącą dwa lata na kwotę 1999 zł identyfikującą córkę jako klienta i firmę sprzedającą.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w ramach ulgi rehabilitacyjnej w odliczeniu podatku dochodowego od osób fizycznych w roku 2019 Wnioskodawczyni może odliczyć koszt zakupu komputera stacjonarnego w cenie 1999 zł?

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, 1358, 1394, 1495, 1622, 1649, 1655, 1798, z późn. zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7 pkt 4 powołanej ustawy, wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty – w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b - 7g tego artykułu.

Przepis art. 26 ust. 7a pkt 3 ww. ustawy stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, czyli wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych uważa się wydatki poniesione na zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego.

Mając na względzie powołane przepisy należy stwierdzić, że określenie „indywidualny sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne niezbędne w rehabilitacji” oznacza, że można zaliczyć do nich tylko i wyłącznie sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne, mające cechy sprzętu, urządzeń czy narzędzi o charakterze szczególnym (niestandardowym), konieczne w rehabilitacji osoby niepełnosprawnej lub ułatwiające tej osobie wykonywanie czynności życiowych, których utrudnienie wykonania wynika z niepełnosprawności. Oznacza to, że taki sprzęt musi posiadać określone właściwości. Z uregulowań zawartych w ww. przepisie wynika zatem, że: pomiędzy rodzajem nabytego sprzętu, a rodzajem niepełnosprawności, pozostawać musi ścisły związek, zakupiony sprzęt musi być wykorzystywany (używany) w rehabilitacji oraz służyć przywracaniu sprawności organizmu lub ułatwiać wykonywanie czynności życiowych, cechą zakupionego sprzętu musi być jego indywidualny charakter.

Na podstawie art. 26 ust. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

W myśl art. 26 ust. 7d cytowanej ustawy, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek: orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach.

Zgodnie z treścią art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2011 r., Nr 127, poz. 721, z późn. zm.) rehabilitacja osób niepełnosprawnych oznacza zespół działań, w szczególności organizacyjnych, leczniczych, psychologicznych, technicznych, szkoleniowych, edukacyjnych i społecznych, zmierzających do osiągnięcia, przy aktywnym uczestnictwie tych osób, możliwie najwyższego poziomu ich funkcjonowania, jakości życia i integracji społecznej. W myśl art. 9 ust. 2 tej ustawy, rehabilitacja społeczna realizowana jest przede wszystkim przez: - wyrabianie zaradności osobistej i pobudzanie aktywności społecznej osoby niepełnosprawnej, - wyrabianie umiejętności samodzielnego wypełniania ról społecznych, - likwidację barier, w szczególności architektonicznych, urbanistycznych, transportowych, technicznych, w komunikowaniu się i dostępie do informacji, kształtowanie w społeczeństwie właściwych postaw i zachowań sprzyjających integracji z osobami niepełnosprawnymi.

Zatem komputer, który posiada cechy indywidualnego sprzętu, ułatwiającego jej komunikację, likwiduje bariery w komunikowaniu może być zaliczony do wydatku na cele rehabilitacyjne oraz związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, o których mowa w art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku od osób fizycznych. Tym samym, wydatek ten, odpowiednio udokumentowany, może być, zdaniem Wnioskodawczyni odliczony od dochodu w zeznaniu rocznym za 2019 r., jako wydatek poniesiony na cele rehabilitacyjne oraz ułatwiające wykonywanie czynności życiowych. Wnioskodawczyni podkreśla, że każda forma aktywności osoby niepełnosprawnej, a w przypadku córki podjęcie nauki na studiach, jest dla niej również formą rehabilitacji wzroku. Osoby z uszkodzonym wzrokiem, szczególnie osoby niedowidzące, uczące się w szkołach masowych, każdego dnia realizują czynności rehabilitacyjne polegające na większym dostosowaniu ich w późniejszym czasie do samodzielnej egzystencji, a także wykorzystują te przystosowanie w swoim życiu. Dlatego, zdaniem Wnioskodawczyni, ustawodawca formułując zapis w art. 26 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, miał pełną świadomość znaczenia czynności rehabilitacyjnych w życiu codziennym niepełnosprawnego oraz rzeczy i urządzeń ułatwiających im życie, pomimo faktu, że w trakcie pisania tej ustawy takie urządzenia jak komputery nie były jeszcze dość popularne. Zdaniem Wnioskodawczyni, podkreśleniem powyższego jest wymienienie w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jakie wydatki uważa się za wydatki na cele rehabilitacyjne i na urządzenia ułatwiające wykonywanie czynności życiowych, czyli zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych, niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego. Komputer z programem czytającym i powiększającym jest zatem urządzeniem ułatwiającym komunikację z osobą niepełnosprawną, niedowidzącą, czyli ułatwi czynności życiowe. Ponadto, jego funkcja przenośnego komputera pozwala również na stosowanie go do nauki, a co za tym idzie rehabilitacji. Zarówno liczne wyroki sądów administracyjnych, a także udzielone interpretacje powyższego przepisu, podkreślają słuszność przytoczonych faktów. Zdaniem Wnioskodawczyni, zakup komputera ma związek przyczynowo – skutkowy i koreluje z rehabilitacją, jak i ułatwieniem czynności życiowych niedowidzącego, czyli córki jako osoby niepełnosprawnej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30cb i art. 30da-30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 23o, art. 23u, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e, 6 i 21 lub art. 24b ust. 1 i 2, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Przepis art. 26 ust. 7a pkt 3 ww. ustawy stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego.

Stosownie do art. 26 ust. 7b ww. ustawy, wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty – w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3 (art. 26 ust. 7 pkt 4 ustawy).

Przy czym, według art. 26 ust. 7d ww. ustawy, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

Przepisy ust. 7a – 7d i ust. 7g stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe, jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają dwunastokrotności kwoty renty socjalnej określonej w ustawie z dnia 27 czerwca 2003 r. o rencie socjalnej (Dz. U. z 2018 r., poz. 1340), w wysokości obowiązującej w grudniu roku podatkowego. Do dochodów, o których mowa w zdaniu pierwszym, nie zalicza się alimentów na rzecz dzieci, o których mowa w art. 6 ust. 4 oraz zasiłku pielęgnacyjnego (art. 26 ust. 7e ustawy).

Na podstawie art. 26 ust. 7f ustawy, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
2. znaczny stopień niepełnosprawności;
II grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów orzeczono:
1. całkowitą niezdolność do pracy albo
2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od dochodów opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30c lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 13a ww. ustawy).

Należy zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a cyt. ustawy jest niedozwolona.

Wobec powyższego, każdy wydatek musi być rozpatrywany indywidualnie i w odniesieniu do konkretnego podatnika, który zamierza skorzystać z odliczenia. Zaakcentować należy, że określenie „indywidualny sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne niezbędne w rehabilitacji” oznacza, że ustawodawca zalicza do nich wyłącznie sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne – mające cechy sprzętu, urządzeń i narzędzi indywidualnych, niezbędnych w rehabilitacji osoby niepełnosprawnej i ułatwiającej tej osobie wykonywanie czynności życiowych, których utrudnienie wykonywania wynika z niepełnosprawności. Oznacza to, że taki sprzęt musi posiadać określone właściwości.

Do oceny przydatności tego sprzętu w rehabilitacji pomocnym będzie oparcie się na zaświadczeniu lekarskim wystawionym przez lekarza specjalistę stosownie do stanu zdrowia konkretnej osoby niepełnosprawnej i potrzeb indywidualnej rehabilitacji.

Z uregulowań zawartych w ww. przepisach wynika zatem, że:

pomiędzy rodzajem nabytego sprzętu a rodzajem niepełnosprawności pozostawać musi ścisły związek,

zakupiony sprzęt musi być wykorzystywany (używany) w rehabilitacji oraz służyć przywracaniu sprawności organizmu lub ułatwiać wykonywanie czynności życiowych,

cechą zakupionego sprzętu musi być jego indywidualny charakter.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni ma na utrzymaniu niepełnosprawną córkę w stopniu umiarkowanym. Córka od 20 lat choruje na cukrzycę typu pierwszego, następstwem czego powstało u niej uszkodzenie wzroku stwierdzone w orzeczeniu. W dniu 12 stycznia 2019 r. Wnioskodawczyni zakupiła dla córki komputer (…) z własnych środków, niedofinansowanych funduszy. Zakupiony obecnie sprzęt rozszerza znaczącą jej możliwości komunikacyjne ze światem zewnętrznym oraz ułatwia jej naukę na uczelni, jest elementem koniecznym w jej otoczeniu, gdyż ze względu na swoją ułomność część zajęć odbywa się w systemie domowym (indywidualna organizacja studiów), korzystając właśnie ze sprzętu komputerowego. Komputer ten posiada cechy indywidualnego sprzętu gdyż specjalnie wbudowany na nim program umożliwia córce całkowitą współpracę z komputerem, nawet przy bardzo słabej kondycji wzroku. Komputer waży bardzo mało i ma zainstalowany na indywidualne zamówienie dysk antywstrząsowy, umożliwiający córce przeniesienie samego komputera jeśli jest to konieczne w inne miejsce np. na uczelnie. Komputer poprzez swoje oprogramowanie ułatwiające przystosowanie osobom z dysfunkcją umożliwia jej zapoznanie się z materiałami, które przesyłają prowadzący, co w znaczący sposób poprawia możliwość przyswajania wiedzy. Sprzęt poprawia też komunikację ze światem, rehabilitację społeczną czy możliwość nauki języków obcych w formie domowej. Komputer posiada także podłączoną bezprzewodową klawiaturę dla osób niedowidzących, z większymi przyciskami, która zapewnia możliwość sporządzania dokumentów i notatek na studia. Komputer ten został zatem specjalnie przystosowany do wymogów niepełnosprawności córki na jej indywidualne zamówienie. Na poniesiony wydatek w kwocie 1999 zł wydano Wnioskodawczyni fakturę na dane córki identyfikującą córkę jako klienta i firmę sprzedającą.

Zatem, zakupiony komputer jest urządzeniem pomocnym i ułatwiającym córce Wnioskodawczyni życie. Komputer ten posiada cechy indywidualnego sprzętu, gdyż specjalnie wbudowany na nim program umożliwia córce całkowitą współpracę z komputerem, nawet przy bardzo słabej kondycji wzroku. Ponadto, z wniosku wynika, że komputer z programem czytającym i powiększającym jest urządzeniem ułatwiającym komunikację z osobą niepełnosprawną, niedowidzącą, czyli ułatwia czynności życiowe. Dodatkowo, jego funkcja przenośnego komputera pozwala również na stosowanie go do nauki, a co za tym idzie rehabilitacji.

Tym samym, należy przyjąć za Wnioskodawczynią, że zakupiony komputer posiada cechy indywidualnego sprzętu związane z rodzajem niepełnosprawności córki – posiada odpowiednie oprogramowanie ułatwiające córce komunikację ze światem, rehabilitację społeczną czy możliwość nauki języków obcych w formie domowej

Wyjaśnić należy, że zasadnym jest pogląd, że aktualny rozwój nauki i techniki, w wyniku którego są wprowadzane na rynek nowe urządzenia i doskonalone dotychczas funkcjonujące na rynku urządzenia, powoduje, że urządzenia, które dotychczas nie były wykorzystywane w rehabilitacji, stają się również urządzeniami ułatwiającymi wykonywanie czynności życiowych osobom niepełnosprawnym. Komputer, który został specjalnie przystosowany do wymogów niepełnosprawności córki Wnioskodawczyni oraz zainstalowane na komputerze profesjonalne oprogramowanie, które pomaga córce Wnioskodawczyni w codziennym funkcjonowaniu oraz wykonywaniu czynności życiowych jest niezbędny w celu kontynuowania rehabilitacji, jak również powoduje, że komputer ten posiada indywidualny charakter związany z niepełnosprawnością córki Wnioskodawczyni.

W konsekwencji, wydatek poniesiony przez Wnioskodawczynię na zakup komputera dla córki, który jak wskazała Wnioskodawczyni stanowi indywidualny sprzęt dostosowany do niepełnosprawności córki, ułatwiający komunikację ze światem oraz rehabilitację społeczną – będzie mógł zostać zaliczony do wydatków poniesionych na cele rehabilitacyjne, o których mowa w art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podsumowując, wydatek w postaci kosztu zakupu komputera stacjonarnego Wnioskodawczyni może odliczyć w ramach ulgi rehabilitacyjnej w zeznaniu rocznym składanym za 2019 r. na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy.

Stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej kosztu zakupu komputera stacjonarnego jest prawidłowe.

Końcowo, informuje się również, że wydając interpretację w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej organ interpretacyjny nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony, do oceny dokumentów załączonych do wniosku, ani też badania czy zakupiony komputer posiada indywidualne cechy i jest przystosowany do niepełnosprawności córki Wnioskodawczyni; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawczynię i Jej stanowiskiem. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin