Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-2.4011.99.2019.2.MC
z 5 lutego 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 3 grudnia 2019 r. (data wpływu 5 grudnia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży budynków mieszkalnych A, C i D – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 grudnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży budynków mieszkalnych A, C i D.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi jednoosobowo działalność gospodarczą od 5-10-2001 roku, zarejestrowaną w CEIDG, w zakresie wynajmu nieruchomości własnych oraz usług krótkotrwałego zakwaterowania. Wnioskodawca prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów. Wnioskodawca płaci podatek dochodowy na zasadach ogólnych od dochodu, według stawki liniowej 19%.

W 2014 roku Wnioskodawca zakupił nieruchomość: 1 działkę gruntu wraz z 3 budynkami: budynek A, budynek C oraz budynek D. Przy zakupie dwa z nich: budynki A i D były już wpisane jako budynki mieszkalne w ewidencji/kartotece budynków Urzędu Miasta. Każdy z budynków A i D miał przewagę powierzchni mieszkalnej. Zakupu Wnioskodawca dokonał w znaczącej części z kredytu bankowego.

Następnie jeszcze w 2014 roku Wnioskodawca dokonał wydatków na ulepszenie budynków (wzrost ich wartości jako środków trwałych). Wykonane prace budowlane miały właściwie charakter remontowy. Doprowadziły budynki do stanu używalności i podniosły standard wykończenia lokali dla bardziej wymagających najemców.

Wnioskodawca nabył wtedy również wszelkie niezbędne wyposażenie, np.: meble, pościele.

Na początku 2015 roku Wnioskodawca zakończył inwestycję; tj. załatwił niezbędne formalności budowlane i przekazał budynki A, C i D do używania w ramach działalności gospodarczej swojej firmy:

• wszystkie lokale na piętrze jako mieszkania do krótkoterminowego wynajmu,
• lokal użytkowy na parterze do wynajmu,
• resztę pomieszczeń na dole Wnioskodawca wykorzystał na potrzeby swojej firmy, w tym jako biura, recepcja, pomieszczenia gospodarcze.
  
  

Budynki A, C i D Wnioskodawca wpisał do swojej ewidencji środków trwałych i amortyzował je od 1-03-2015 roku.

Budynki A, C i D są starymi kamienicami wybudowanymi i użytkowanymi od ponad 40 lat, jeszcze przed jego zakupem.

Na skutek prac remontowo-budowlanych w 2014 roku i na skutek formalności budowlanych na początku 2015 roku budynek C zmienił swoją funkcję użytkową z budynku niemieszkalnego, użytkowego na budynek mieszkalny – dokonano odpowiedniego wpisu w ewidencji/kartotece budynków Urzędu Miasta. Budynek C od początku 2015 roku ma wyłącznie powierzchnię mieszkalną.

Po remoncie w 2014 roku, po zakończeniu formalności na początku 2015 roku budynki A, C i D zostały sklasyfikowane dla celów amortyzacji podatkowej jako KŚT „110 – budynki mieszkalne”, ze względu na przeważający udział powierzchni mieszkalnej.

Budynki:

budynek A – od ulicy: parter 90,70 m² lokal usługowy, piętra 431,20 m² mieszkania; razem 521,9 m²,

budynek C – parterowy w podwórzu po lewej : 35,41 m² mieszkania,

budynek D – budynek oficyny: 186,99 m² mieszkania;

każdy z nich, od wprowadzenia do ewidencji środków trwałych na początku 2015 roku, wykorzystuje w całości do prowadzenia działalności gospodarczej, na wynajem lub na własne potrzeby firmy.

Budynki zostały sklasyfikowane wg PKOB początkowo, tj. przy zakupie jako:

„112 – Budynki o dwóch mieszkaniach i wielomieszkaniowe” – budynki A i D,

„127 – Pozostałe budynki niemieszkalne” – budynek C.

Po zakończeniu prac budowlano-remontowych, na początku 2015 roku:

• budynek C został sklasyfikowany wg PKOB jako „112 – Budynki o dwóch mieszkaniach i wielomieszkaniowe”,
• budynki A i D pozostały bez zmian (PKOB 112).
  
  

Na przełomie 2014/2015 roku na tym samym gruncie Wnioskodawca wybudował kolejny, czwarty budynek o charakterze mieszkalnym (dalej w treści: budynek B), parterowy o powierzchni użytkowej 45,54 metrów kwadratowych. Tego nowego budynku Wnioskodawca nie użytkował dotąd w swojej działalności gospodarczej ani nie wprowadził go do ewidencji środków trwałych swojej firmy. Pytania we wniosku nie dotyczą tego czwartego budynku B.

W 2020 roku Wnioskodawca zamierza sprzedać całą nieruchomość; grunt oraz budynki wraz z ich wyposażeniem.

Od oddania do używania w 2015 roku do planowanej sprzedaży poszczególne budynki A, C i D:

• zachowają swoje funkcje mieszkalne zapisane w rejestrze gruntów i kartotece budynków urzędu gminy,
• zachowają w ewidencji środków trwałych swoje KŚT „110 – budynki mieszkalne”,
• zachowają swoje PKOB jako „112 – Budynki o dwóch mieszkaniach i wielomieszkaniowe”.
  
  

Nie nastąpiły tutaj i nie nastąpią do dnia transakcji żadne zmiany.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w 2020 roku przychód ze sprzedaży budynków mieszkalnych A lub C lub D (PKOB 112) w ramach planowanej sprzedaży nieruchomości będzie u Wnioskodawcy podlegał zaliczeniu do przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, mając na uwadze art. 10 ust. 1 pkt 8, ust. 3 oraz art. 14 ust. 2c ustawy o PIT?
2. Czy w przypadku wyłączenia przychodu ze sprzedaży budynków mieszkalnych A lub C lub D z przychodów podlegających opodatkowaniu Wnioskodawca będzie musiał dokonać wstecz korekt w kosztach uzyskania przychodów swojej firmy z tytułu amortyzacji tych budynków (PKOB 112) – art. 22 ust. 8 ustawy o PIT?
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy odnośnie do pytania nr 1.

Zdaniem Wnioskodawcy w 2020 roku przychód ze sprzedaży każdego z budynków mieszkalnych A, C i D (PKOB 112) w ramach planowanej sprzedaży nieruchomości nie będzie u niego podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 8, ust. 3 oraz art. 14 ust. 2c ustawy o PIT. Nie będzie wtedy zaliczony do jego przychodów z działalności gospodarczej.

Upłynie 5 lat od końca 2014 roku, tj. od roku zakupu budynków.

Stanowisko Wnioskodawcy odnośnie do pytania nr 2.

Zdaniem Wnioskodawcy nie będzie on musiał dokonywać korekt wstecz w kosztach uzyskania przychodów swojej firmy z tytułu kosztów amortyzacji budynków mieszkalnych A lub C lub D (PKOB 112). Odpisy amortyzacyjne od budynków mieszkalnych (PKOB 112) były dokonywane od miesiąca następującego po oddaniu tych budynków do używania i będą dokonywane do miesiąca sprzedaży nieruchomości, zgodnie z art. 22 ust. 8 wraz z art. 22a-22o ustawy o PIT. Wnioskodawca nie znajduje w ustawie PIT przepisu nakazującego wstecz korektę kosztów amortyzacji budynku mieszkalnego (PKOB 112), w przypadku wyłączenia z opodatkowania PIT przychodu ze sprzedaży takiego budynku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych zdarzeń przyszłych jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.): opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 3 i pkt 8 omawianej ustawy – odrębnymi źródłami przychodów są:

• pozarolnicza działalność gospodarcza,
• odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:
  1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
  2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
  3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
  4. innych rzeczy,
  – jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c – przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy – przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.
  
  

Z treści cytowanego art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy wynika, że źródłem przychodu podatnika jest m.in. odpłatne zbycie nieruchomości, jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło jej nabycie. Zatem przychód z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości nie powstanie, jeżeli spełnione są łącznie dwa warunki:

1. odpłatne zbycie nieruchomości nie następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej (nie stanowi przedmiotu działalności gospodarczej) oraz
2. zostało dokonane po upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło jej nabycie.
   
   

Stosownie do treści art. 10 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy: przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

Natomiast w myśl art. 10 ust. 3 cytowanej ustawy: przepisy ust. 1 pkt 8 mają zastosowanie do odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie.

W odniesieniu do przychodów ze źródła wskazanego w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy wskazać, że stosownie do treści art. 14 ust. 1 tej ustawy: za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 1 cytowanej ustawy: przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

1. środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1 500 zł,
3. składnikami majątku, które ze względu na przewidywany okres używania równy lub krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych,
4. składnikami majątku stanowiącymi spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie, które zgodnie z art. 22n ust. 3 nie podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych

− wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Jednak w myśl art. 14 ust. 2c ww. ustawy: do przychodów, o których mowa w ust. 2 pkt 1, nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie. Przepis art. 30e stosuje się odpowiednio.

Z powyższych przepisów wynika zatem, że w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, mających charakter mieszkalny, zastosowanie znajduje przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z uwagi na fakt, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia budynku mieszkalnego, należy odwołać się w tym przypadku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316, z późn. zm.). Jak wynika z pkt 2 objaśnień wstępnych Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, stanowiącej załącznik do ww. rozporządzenia Rady Ministrów – budynki mieszkalne są to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych. W przypadkach, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, budynek taki klasyfikowany jest jako niemieszkalny, zgodnie z jego przeznaczeniem.

Jeżeli zatem przedmiotem odpłatnego zbycia jest budynek mieszkalny, jego część lub udział w takim budynku, lokal mieszkalny stanowiący odrębną nieruchomość lub udział w takim lokalu, grunt lub udział w gruncie albo prawo użytkowania wieczystego gruntu lub udział w takim prawie, związane z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego lub udział w takim prawie oraz prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udział w takim prawie, to wówczas przychody uzyskane z tej umowy sprzedaży nie stanowią przychodu z działalności gospodarczej.

Z przedstawionych we wniosku informacji wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie wynajmu nieruchomości własnych oraz usług krótkotrwałego zakwaterowania. W 2014 r. Wnioskodawca zakupił nieruchomość: działkę gruntu wraz z 3 budynkami – A, C oraz D, z których każdy ostatecznie miał przewagę powierzchni mieszkalnej. W 2015 r. Wnioskodawca przekazał budynki do używania w ramach działalności gospodarczej jego firmy, wpisał je do ewidencji środków trwałych i amortyzował począwszy od 1 marca 2015 r. Budynki A, C i D zostały sklasyfikowane dla celów amortyzacji podatkowej jako KŚT 110 – budynki mieszkalne. Na przełomie 2014/2015 r. na tym samym gruncie Wnioskodawca wybudował kolejny, czwarty budynek o charakterze mieszkalnym (budynek B), którego nie użytkował w działalności gospodarczej ani nie wprowadził go do ewidencji środków trwałych (budynek B nie jest przedmiotem zapytania Wnioskodawcy). W 2020 r. Wnioskodawca zamierza sprzedać całą nieruchomość: grunt oraz budynki wraz z ich wyposażeniem.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, należy stwierdzić, że w omawianej sprawie z tytułu odpłatnego zbycia przez Wnioskodawcę budynków mieszkalnych A, C i D, nie powstanie przychód z prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwagi na wyjątek (dotyczący budynków mieszkalnych) zawarty we wskazanym wyżej art. 14 ust. 2c tej ustawy.

Skutki podatkowe tej sprzedaży należy zatem ocenić w kontekście przesłanek z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ww. ustawy.

Dlatego też w rozpatrywanej sprawie przychód ze zbycia w 2020 r. budynków mieszkalnych A, C i D – w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – nie powstanie, gdyż do sprzedaży tych budynków dojdzie po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło ich nabycie.

Reasumując – w 2020 r. przychód ze sprzedaży budynków mieszkalnych A lub C lub D (PKOB 112) w ramach planowanej sprzedaży nieruchomości nie będzie u Wnioskodawcy podlegał zaliczeniu do przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, mając na uwadze art. 10 ust. 1 pkt 8, ust. 3 oraz art. 14 ust. 2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odnosząc się z kolei do korekty kosztów uzyskania przychodów z tytułu amortyzacji budynków mieszkalnych A lub C lub D w przypadku ich sprzedaży, należy wskazać na brzmienie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym: kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Należy podkreślić, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów, winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.
  
  

Warunkiem zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów jest istnienie związku przyczynowo-skutkowego między poniesionymi wydatkami a przychodami z prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej oraz należyte udokumentowanie poniesionych wydatków.

Stosownie natomiast do art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Jednocześnie, w myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy: odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zatem składniki majątku będące środkami trwałymi wykorzystywane w prowadzonej działalności gospodarczej podlegają amortyzacji podatkowej od miesiąca następującego po ich wprowadzeniu do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych do dnia ich zbycia.

Należy podkreślić, że w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych brak jest przepisów nakazujących korektę wstecz kosztów uzyskania przychodów w postaci odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych w przypadku wyłączenia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych przychodu z ich sprzedaży.

Wnioskodawca nie będzie miał zatem obowiązku korygowania wstecz kosztów uzyskania przychodów z tytułu amortyzacji budynków A, C lub D.

Reasumując – w przypadku wyłączenia przychodu ze sprzedaży budynków mieszkalnych A lub C lub D z przychodów podlegających opodatkowaniu Wnioskodawca nie będzie musiał dokonać wstecz korekt w kosztach uzyskania przychodów swojej firmy z tytułu amortyzacji tych budynków (PKOB 112).

Interpretacja dotyczy zdarzeń przyszłych przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.