2020.02.14 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB4.4014.391.2019.4.PM
z 14 lutego 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 i art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2019 r., poz. 900, ze zm.) – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Zainteresowanych przedstawione we wniosku wspólnym z 23 października 2019 r. (data wpływu – 25 października 2019 r.), uzupełnionym 30 grudnia 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy sprzedaży składników materialnych i niematerialnych:

w części odnoszącej się do sprzedaży części Należności, które stanowiły wierzytelności trudne – jest prawidłowe,
w części dotyczącej sprzedaży części Należności, które stanowiły wierzytelności niewymagalne – jest nieprawidłowe,
w części odnoszącej do przeniesienia Zobowiązań Spółki na Nabywcę – jest prawidłowe,
w części odnoszącej się do przenoszonej części zakładu pracy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 października 2019 r. wpłynął do Organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy sprzedaży składników materialnych i niematerialnych.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych w piśmie z 06 grudnia 2019 r. znak: 0112-KDIL4.4012.509.2019.2.KJ, 0111-KDIB4.4014.391.2019.3.PM wezwano Zainteresowanych do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono 30 grudnia 2019 r.

We wniosku złożonym przez:

Zainteresowanego będącego stroną postępowania:
A. sp. z o.o. (Spółka);
Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania:
B. sp. z o.o. (Nabywca)

przedstawiono następujący stan faktyczny:

Zainteresowany będący stroną postępowania – spółka z o.o. (dalej: „Spółka”) jest podmiotem należącym do międzynarodowej grupy kapitałowej (dalej: „Grupa”). Grupa prowadzi działalność w zakresie dystrybucji m.in. sprzętu AGD, baterii, narzędzi i sprzętu domowego, pokarmu dla zwierząt. Spółka prowadzi w tym zakresie działalność w Polsce.

Na poziomie globalnym w Grupie podjęta została decyzja biznesowa o zbyciu części prowadzonej przez Grupę działalności – związanej wyłącznie z dystrybucją jednego typu produktu, tj. baterii – do niepowiązanego inwestora, innej międzynarodowej grupy kapitałowej (dalej: „Inwestor”). W konsekwencji, w celu realizacji globalnych uzgodnień biznesowych, spółki należące do Grupy, działające na rynkach lokalnych, w tym także Spółka w Polsce, dokonały sprzedaży składników majątkowych związanych z dystrybucją baterii na rzecz dedykowanych spółek z grupy kapitałowej Inwestora.

Na poziomie lokalnym w Polsce, Spółka przeniosła na podstawie umowy sprzedaży (dalej: „Umowa”) na rzecz polskiej spółki kapitałowej należącej do grupy kapitałowej Inwestora – Zainteresowanego niebędącego strona postępowania – innej spółki z o.o. (dalej: „Nabywca”) wybrane składniki majątkowe (dalej: „Składniki Transakcji”) związane z działalnością Spółki, dotyczącą dystrybucji baterii (dalej: „Transakcja”), tj.:

Aktywa (dalej: „Aktywa”):

Należności handlowe (własne),
zapasy,
środki trwałe (meble i sprzęt komputerowy),

Umowy z dostawcami i odbiorcami związane z dystrybucją baterii (dalej: „Umowy”);
Prawa majątkowe do własności intelektualnej:

prawo do domeny internetowej,
baza klientów (dalej: „Baza klientów”),
prawa do korzystania z programów/systemów informatycznych, w tym systemu informatycznego E. (dalej: „System informatyczny”).

Oprócz powyżej wskazanych Składników Transakcji, na Nabywcę zostały przeniesione również Zobowiązania handlowe (dalej: „Zobowiązania”). Transfer Zobowiązań został zrealizowany za zgodą wierzyciela na podstawie art. 519 Kodeksu cywilnego. W przypadku nie uzyskania zgody wierzyciela, Nabywca będzie odpowiedzialny względem Spółki na podstawie art. 521 § 2 Kodeksu cywilnego za to, że wierzyciel nie będzie od niej żądał spełnienia świadczenia.

Spółka pragnie wskazać, iż Składniki Transakcji były wykorzystywane przez nią do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, a po dokonaniu Transakcji były/będą wykorzystywane w analogiczny sposób przez Nabywcę.

W odniesieniu do wybranych pracowników związanych z działalnością Spółki dotyczącą dystrybucji baterii, ze względu na bezwzględnie obowiązujące przepisy prawa pracy, w wyniku Transakcji nastąpiło z mocy prawa – przejście ich zatrudnienia na Nabywcę w trybie art. 231 Kodeksu Pracy – przejście części zakładu pracy. W konsekwencji, umowy o pracę oraz związane z nimi prawa i obowiązki dotyczące ww. pracowników zostały przeniesione do Nabywcy. Jednocześnie należy wskazać, że zobowiązania pracownicze związane z przenoszonymi pracownikami (a więc w szczególności wynagrodzenia, jak również zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych oraz składki na ubezpieczenia społeczne), które dotyczyły grudnia (będącego ostatnim miesiącem przed dokonaniem Transakcji) zostały rozliczone jeszcze przez Spółkę.

Przedmiotem Transakcji nie były wszystkie składniki majątkowe i niemajątkowe Spółki wykorzystywane w działalności dotyczącej dystrybucji baterii i związane funkcjonalnie z tą działalnością. W szczególności, zakresem Transakcji nie zostały objęte:

rachunki bankowe,
umowa najmu biura,
zobowiązania pracownicze dotyczące przenoszonych pracowników,
rezerwy na urlopy pracownicze (rezerwy zostały rozwiązane w Spółce oraz następnie zawiązane u Nabywcy).

Ponadto, w wyniku Transakcji nie doszło do przejścia na Nabywcę niektórych pracowników związanych z działalnością dotyczącą dystrybucji baterii, w szczególności:

osoby odpowiedzialnej za nadzór nad działalnością operacyjną w zakresie dystrybucji baterii,
pracowników, którzy pracują dla działalności dotyczącej dystrybucji baterii, a także dla potrzeb innych obszarów działalności Spółki (w szczególności: regionalni przedstawiciele handlowi, finanse, HR),
osób współpracujących ze Spółką na podstawie umów cywilnoprawnych związanych z działalnością Spółki dotyczącą dystrybucji baterii.

Działalność w zakresie dystrybucji baterii nie była na moment Transakcji formalnie wydzielona -w szczególności jako dział lub oddział – w strukturze organizacyjnej Spółki (tj. na przykład na podstawie statutu, regulaminu lub innego dokumentu o podobnym charakterze).

Spółka nie sporządziła w ramach swojej dotychczasowej działalności oraz nie przygotowała na moment Transakcji oddzielnego bilansu ani rachunku zysków i strat dla potrzeb działalności związanej z dystrybucją baterii. Jednocześnie, co do zasady, system księgowy wykorzystywany przez Spółkę mógłby pozwolić na przypisanie określonych należności i przychodów, a także częściowo zobowiązań i kosztów do działalności związanej z dystrybucją baterii. Niemniej jednak, system księgowy Spółki nie pozwala na precyzyjne przypisanie wspólnych kosztów do poszczególnych obszarów działalności prowadzonej przez Spółkę (w tym w szczególności, działalności dotyczącej dystrybucji baterii).

Na bieżąco, dla celów zarządczych, Spółka monitoruje efektywność i rentowność poszczególnych linii produktowych, w tym dotyczącej dystrybucji baterii, jednak jest to dokonywane jedynie na bazie wewnętrznych zasad funkcjonujących w Grupie.

Brak jest także rachunku bankowego dedykowanego działalności w zakresie dystrybucji baterii.

Jak zostało wskazane wcześniej, w ramach opisywanej Transakcji został zbyty na rzecz Nabywcy System informatyczny (kompleksowe oprogramowanie pozwalające w praktyce na prowadzenie działalności w zakresie dystrybucji produktów na skalę regionalną). W związku ze specyfiką i skalą działalności Spółki, w tym działalności polegającej na dystrybucji baterii, system informatyczny typu E. jest niezbędny do prowadzenia przedmiotowej działalności.

Jednakże, pomimo formalnego zbycia w ramach Transakcji Systemu informatycznego na Nabywcę – ze względu na kwestie techniczne – Nabywca nie jest w stanie wykorzystywać Systemu informatycznego dla celów samodzielnego prowadzenia działalności w zakresie dystrybucji baterii. Przyczyną takiej sytuacji jest konieczność dokonania określonych modyfikacji w działaniu Systemu informatycznego oraz istotnego dostosowania Systemu informatycznego do potrzeb Nabywcy – co nie było możliwe na moment Transakcji (lub zaraz po Transakcji). W rezultacie, z uwagi na powyższe ograniczenie związane z Systemem informatycznym, w szczególności Nabywca nie ma możliwości ewidencji procesów księgowych/finansowych związanych z dystrybucją baterii. W praktyce, kwestia ta uniemożliwia Nabywcy przejęcie roli dystrybutora baterii od Spółki i samodzielnej realizacji umów z dotychczasowymi dostawcami i odbiorcami produktów Spółki na terenie Polski.

W związku z powyższym, w celu umożliwiania działalności w zakresie dystrybucji baterii przez Nabywcę po dokonaniu Transakcji, Spółka oraz Nabywca zawarli umowę dotyczącą współpracy Spółki z Nabywcą (dalej: „Umowa o współpracy”), która ma obowiązywać w nieokreślonej na ten moment perspektywie czasowej (dalej: „Okres przejściowy”).

Zgodnie z postanowieniami Umowy o współpracy:

Spółka nabywa baterie od dostawcy w swoim imieniu i na swoją rzecz, a następnie sprzedaje zakupione baterie do Nabywcy;
Spółka dokonuje sprzedaży baterii na rzecz dotychczasowych odbiorców w swoim imieniu, ale na rzecz Nabywcy – w tym zakresie współpraca opiera się na zasadach umowy komisu, zgodnie z którymi Spółka pełni rolę komisanta uprawnionego do sprzedaży towarów Nabywcy w imieniu własnym, ale na rzecz Nabywcy (komitenta).

Dla umożliwienia współpracy pomiędzy Spółką a Nabywcą w powyższym zakresie, ostateczne przeniesienie praw i obowiązków wynikających z Umów, stanowiących Składniki Transakcji, zostanie dokonane na rzecz Nabywcy, co do zasady dopiero z końcem Okresu przejściowego. Do tego momentu stroną Umów pozostanie Spółka.

Z perspektywy odbiorców handlowych Spółki, do czasu ostatecznego przeniesienia Umów na Nabywcę, współpraca będzie prowadzona w sposób analogiczny jak dotychczas. Generalnie, na moment Transakcji, odbiorcy nie zostali nawet formalnie poinformowani o Transakcji i Okresie przejściowym.

Założeniem współpracy w Okresie przejściowym jest umożliwienie realizacji przez Spółkę dystrybucji baterii na rzecz Nabywcy, pomimo zbycia Składników Transakcji związanych z dystrybucją baterii na rzecz Nabywcy, ponieważ Składniki Transakcji nabyte przez Nabywcę od Spółki nie pozwalają Nabywcy na prowadzenie całościowo samodzielnej dystrybucji baterii po dokonaniu Transakcji.

Dla celów umożliwienia współpracy w powyższym zakresie może wystąpić potrzeba wystąpienia między Spółką a Nabywcą dodatkowych świadczeń o charakterze usługowym.

Jak zostało wskazane powyżej, przedmiotem Transakcji zostały objęte m.in. umowy związane z działalnością dotyczącą dystrybucji baterii. Biorąc pod uwagę wskazane powyżej uzgodnienia stron, Umowy zostaną przeniesione na Nabywcę dopiero po upływie Okresu przejściowego.

W związku z powyższym, umowy które są związane wyłącznie z działalnością dotyczącą dystrybucji baterii zostaną przeniesione do Nabywcy po upływie Okresu przejściowego.

W ramach Umów mogą mieścić się również tzw. umowy wspólne, tj. umowy dotyczące usług nabywanych przez Spółkę, które wykorzystywane są zarówno w działalności dotyczącej dystrybucji baterii jak także w pozostałych obszarach działalności Spółki, innych niż dystrybucja baterii (takie jak: umowa na wynajęcie magazynów, umowy na leasing samochodów służbowych, umowa w zakresie telefonii komórkowej, umowa na dodatkowy program opieki medycznej, umowa na obsługę biura czy umowa najmu biura) – umowy te w Okresie przejściowym także pozostaną po stronie Spółki.

Umowy wspólne dzielą się przy tym na dwie kategorie:

Umowy wspólne dotyczące usług nabywanych przez Spółkę związanych głównie z działalnością w zakresie dystrybucji baterii,
Umowy wspólne dotyczące usług nabywanych przez Spółkę związanych głównie z pozostałymi obszarami działalności Spółki, innymi niż dystrybucja baterii.

Z końcem Okresu przejściowego, co do zasady umowy wspólne dotyczące usług związanych głównie z działalnością Spółki dotyczącą dystrybucji baterii powinny zostać przeniesione do Nabywcy, a Strony Transakcji powinny ustalić zasady korzystania przez Spółkę z usług objętych ww. umowami. W odniesieniu do drugiej kategorii umów wspólnych, tj. dotyczących usług związanych głównie z pozostałą działalnością Spółki, inną niż dystrybucja baterii, co do zasady, umowy te powinny zostać przy Spółce, a Strony Transakcji określą warunki korzystania przez Nabywcę z usług objętych ww. umowami wspólnymi.

Należy zaznaczyć, że umowa najmu biura – jako związana w większym stopniu z pozostałą działalnością Spółki, inną niż dystrybucja baterii – nie zostanie przeniesiona do Nabywcy w ramach Transakcji. W związku z powyższym, w razie potrzeby Strony Transakcji powinny ustalić warunki korzystania z najmu biura przez Nabywcę.

Z tytułu dokonanej Transakcji Spółce przysługuje od Nabywcy określone umownie wynagrodzenie (dalej: „Cena zakupu). Cena zakupu została ustalona w oparciu o wartość przenoszonych Składników Transakcji bez uwzględniania Zobowiązań. Spółka wystawiła na rzecz Nabywcy fakturę VAT dokumentującą przedmiotową Transakcję (w zakresie w jakim Transakcja podlega przepisom ustawy o podatku od towarów i usług).

Zbycie Należności zostało dokonane według cen równych lub niższych od ich wartości nominalnej. Wartość Należności została pomniejszona o kwotę rezerw na bonusy (rabaty) dla kontrahentów naliczone przez Spółkę w celu odzwierciedlenia rzeczywistej wartości ekonomicznej tych Należności. Po dniu Transakcji (w czasie trwania Okresu przejściowego) pomiędzy Stronami dojdzie do rozliczenia ww. rezerw na bonusy (rabaty).

W związku z tym, że w ramach Transakcji, na Nabywcę przeniesione zostały także Zobowiązania, efektywna płatność Ceny zakupu, która została dokonana przez Nabywcę była pomniejszona o wartość przenoszonych Zobowiązań.

Spółka jak i Nabywca są zarejestrowani jako czynni podatnicy podatku od towarów i usług.

Z uzupełnienia wniosku z 17 grudnia 2019 r. (data wpływu – 30 grudnia 2019 r.), wynika m.in., że:

transfer Zobowiązań został zrealizowany za zgodą wierzyciela na podstawie art. 519 Kodeksu cywilnego. W przypadku nie uzyskania zgody wierzyciela, Nabywca jest odpowiedzialny względem Spółki na podstawie art. 521 § 2 Kodeksu cywilnego za to, że wierzyciel nie będzie od niego żądał spełnienia świadczenia. Z perspektywy Spółki Zobowiązania stanowiły dług, a nie wierzytelność – z punktu widzenia prawnego nie mogły zatem być przedmiotem sprzedaży sensu stricto;
w wyniku Transakcji nastąpiło z mocy prawa – w odniesieniu do wybranych pracowników związanych z działalnością Spółki dotyczącą dystrybucji baterii – przejście ich zatrudnienia na Nabywcę w trybie art. 231 Kodeksu Pracy (przejście części zakładu pracy) – jak Spółka wskazała w opisie stanu faktycznego. Powyższe zdarzenie nastąpiło na mocy bezwzględnie obowiązujących przepisów prawa pracy – w sytuacji zbycia składników majątkowych, które służą do prowadzenia określonej działalności, doszło do automatycznego przeniesienia stosunków pracy osób związanych z tą działalnością. Należy podkreślić, że ocena czy dochodzi do przejścia (części) zakładu pracy jest dokonywana wyłącznie w oparciu o bezwzględnie obowiązujące przepisy prawa pracy (mające na celu przede wszystkim ochronę praw pracownika) i nie może determinować kwalifikacji zbywanych składników majątkowych jako zorganizowanej części przedsiębiorstwa z perspektywy regulacji podatkowych;
z uwagi na transfer określonych składników majątkowych w ramach Transakcji – z perspektywy bezwzględnie obowiązujących przepisów prawa pracy – doszło do tzw. przejścia części zakładu pracy, co skutkowało automatycznym przeniesieniem wybranych stosunków pracy ze Spółki na Nabywcę jako pracodawcę. Pisząc o części zakładu pracy, Spółka ma zatem na myśli zbiór składników materialnych i niematerialnych będących przedmiotem Transakcji, które dla celów prawa pracy należy uznać za składniki tworzące tzw. część zakładu pracy. Należy przy tym wyraźnie podkreślić, że kwalifikacja zespołu składników materialnych i niematerialnych jako część zakładu pracy dla celów prawa pracy nie determinuje oceny, czy przedmiot Transakcji stanowi zorganizowaną część przedsiębiorstwa dla celów podatkowych. Powyższe wynika z tego, że pojęcie części zakładu pracy nie jest kategorią podatkową – kwalifikacji w tym zakresie dokonuje się dla zupełnie innych celów (prawo pracy, w szczególności ochrona praw pracownika) i na podstawie innych kryteriów;
w związku z tym, że w ramach Transakcji na Nabywcę przeniesione zostały także Zobowiązania, efektywna płatność Ceny zakupu, która została dokonana przez Nabywcę była pomniejszona o wartość przenoszonych Zobowiązań. Oznacza to, że w tym zakresie efektywnie doszło do potrącenia wynagrodzenia za przejęcie długu (w wysokości równej wartości Zobowiązań) należnego Nabywcy z Ceną zakupu należną Wnioskodawcy;
nabywane przez Nabywcę Należności handlowe, na dzień zawarcia Transakcji zasadniczo nie stanowiły tzw. wierzytelności trudnych, tj. wierzytelności wymagalnych, co do których upłynął termin ich zapłaty oraz aby istniało poważne ryzyko ich niezaspokojenia; niemniej, w ramach nabywanych Należności handlowych znalazły się również wierzytelności, które można uznać za trudne. Taka okoliczność była uwzględniona przy określaniu wartości przenoszonych Należności handlowych;
Cena zakupu została ustalona w oparciu o wartość przenoszonych Składników Transakcji bez uwzględniania Zobowiązań (tj. Cena zakupu nie była pomniejszona o wartość Zobowiązań). Natomiast w związku z tym, że w ramach Transakcji, na Nabywcę przeniesione zostały także Zobowiązania (nie zostały sprzedane, ale przeniesione na mocy art. 519 Kodeksu cywilnego), efektywna płatność Ceny zakupu, która została dokonana przez Nabywcę była pomniejszona o wartość przenoszonych Zobowiązań.

Końcowo wskazać należy, iż pozostała część opisu zdarzenia przyszłego, który został przedstawiony przez Zainteresowanych w treści ww. uzupełnienia jako, że dotyczy zagadnienia objętego podatkiem od towarów i usług przedstawiony został w interpretacji znak: 0112-KDIL4.4012.509.2019.3.JK obejmującej swym zakresem ocenę stanowiska Zainteresowanych w zakresie podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytania:

Czy sprzedaż Należności za cenę równą ich wartości nominalnej lub niższą w ramach Transakcji nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług po stronie Spółki, a w konsekwencji podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych? (Pytanie oznaczone we wniosku nr 4).
Czy przeniesienie przez Spółkę Zobowiązań w ramach Transakcji nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług u Spółki i nie wpływa po stronie Spółki na podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług dostawy poszczególnych towarów i usług przenoszonych w ramach Transakcji ani nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych przez Nabywcę? (Przeformułowane pytanie oznaczone we wniosku nr 6).
Czy przeniesienie części zakładu pracy w ramach Transakcji nie podlega odrębnemu opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług ani opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych? (Pytanie oznaczone we wniosku nr 7).

Zdaniem Zainteresowanych:

sprzedaż Należności za cenę równą ich wartości nominalnej lub niższą w ramach Transakcji nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług ani z perspektywy Spółki ani z perspektywy Nabywcy, a w konsekwencji podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych;
przeniesienie Zobowiązań w ramach Transakcji nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług po stronie Spółki i nie wpływa po stronie Spółki na podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług dostawy poszczególnych towarów i usług przenoszonych w ramach Transakcji (rozumianej jako cena przypisana poszczególnym Składnikom Transakcji) ani nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych przez Nabywcę (stanowisko Zainteresowanych przeformułowane w uzupełnieniu wniosku);
przeniesienie części zakładu pracy w ramach Transakcji nie podlega odrębnemu opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług ani opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Należy podkreślić, że ustawodawca w art. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, wprowadził zamknięty katalog czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem.

W zamkniętym katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych znajduje się m.in. umowa sprzedaży. Biorąc pod uwagę, że do zbycia Należności w ramach Transakcji doszło na podstawie umowy sprzedaży, Spółka jest zdania, że czynność ta powinna podlegać opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

W powyższym przypadku nie znajdzie bowiem zastosowanie wyłączenie z opodatkowania na podstawie art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Zgodnie z tym przepisem, określona czynność cywilnoprawna (w przedmiotowym przypadku umowa sprzedaży wierzytelności) nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, jeśli chociaż jedna ze stron tej czynności (tutaj: Nabywca lub Spółka) jest w związku z tą czynnością opodatkowana lub zwolniona z podatku od towarów i usług. Zdaniem Zainteresowanych, zarówno Spółka jak i Nabywca nie powinni być opodatkowani ani zwolnieni z podatku od towarów i usług w związku ze zbyciem Należności. W związku z powyższym, sprzedaż Należności za cenę równą ich wartości nominalnej lub cenę niższą od tej wartości, w ramach Transakcji nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a w konsekwencji podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Spółka jest zdania, iż przeniesienie Zobowiązań w ramach Transakcji na rzecz Nabywcy nie stanowi dostawy towarów ani świadczenia usług w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W konsekwencji nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zobowiązania handlowe zostały przeniesione ze Spółki na Nabywcę za zgodą wierzyciela na podstawie art. 519 Kodeksu cywilnego. W przypadku nie uzyskania zgody wierzyciela, Nabywca będzie odpowiedzialny względem Spółki na podstawie art. 521 § 2 Kodeksu cywilnego za to, że wierzyciel nie będzie od niego żądał spełnienia świadczenia.

Zdaniem Spółki w wyniku przeniesienia Zobowiązań Spółki na rzecz Nabywcy, co do zasady Nabywca wstąpił w miejsce dłużnika. Zatem, Nabywca stał się dłużnikiem (stroną stosunku zobowiązaniowego) zamiast Spółki. Przeniesienie zobowiązań zatem samo w sobie nie stanowi czynności, która mogłaby podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W związku z powyższym, przeniesienie Zobowiązań nie wpływa na obniżenie podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług Transakcji, rozumianej jako cena przypisana poszczególnym Składnikom Transakcji. Ponadto, nawiązując do wspomnianego powyżej zamkniętego katalogu czynności opodatkowanych podatkiem od czynności cywilnoprawnych, Spółka jest zdania, że czynność przeniesienia Zobowiązań nie spełnia warunków zakwalifikowania jej jako czynności katalogu z art. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, tj. nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Spółka pragnie podkreślić, że ww. katalog zawiera czynności prawne nazwane, regulowane przepisami polskiego prawa cywilnego, co oznacza, że czynności niewymienione w ustawowym katalogu nie podlegają opodatkowaniu.

W związku z powyższym, przeniesienie Zobowiązań w ramach Transakcji nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług i nie wpływa na podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług Transakcji ani nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Ponadto, Spółka jest zdania, iż przeniesienie części zakładu pracy w ramach Transakcji na rzecz Nabywcy nie stanowi dostawy towarów ani świadczenia usług w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W konsekwencji nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zakład pracy nie może zostać uznany za towar w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Zatem zgodnie z treścią art. 7 ust. 1 ww. ustawy, opisana czynność przekazania części zakładu pracy w rozumieniu art. 231 Kodeksu pracy nie może stanowić dostawy towarów na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług.

W ocenie Zainteresowanych, czynność przekazania części zakładu pracy przez Spółkę na rzecz Nabywcy w trybie art. 231 Kodeksu pracy nie może zostać uznana także za świadczenie usług.

W powyższym zakresie brak jest bowiem treści usługi. Przekazanie części zakładu pracy wynika z mocy prawa na gruncie regulacji prawa pracy. Jest to czynność o charakterze administracyjno- prawnym gdzie swoboda stron w zakresie ustalenia zasad i warunków jej realizacji jest w zasadzie wyłączona. Co do zasady, o przejściu części zakładu pracy decydują przepisy prawa pracy, a nie wola stron Transakcji w tym zakresie.

Dodatkowo, nawet w przypadku odmiennej klasyfikacji w przedmiotowym zakresie, tj. uznania czynności przeniesienia części zakładu pracy jako świadczenia usług, należy zwrócić uwagę, że w przedmiotowej sytuacji w związku z przejściem pracowników nie ma wyodrębnionego dedykowanego wynagrodzenia w ramach Transakcji. W związku z tym, czynność przeniesienia zakładu pracy w ramach Transakcji nie wpłynie na podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług. W takiej sytuacji można by co najwyżej uznać, że przedmiotowa czynność polega na nieodpłatnym świadczeniu usług, ale ściśle związanym z prowadzoną działalnością, co także oznaczałoby, że nie jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług.

Ponadto nawiązując do wspomnianego powyżej zamkniętego katalogu czynności opodatkowanych podatkiem od czynności cywilnoprawnych, Spółka jest zdania, że przeniesienie części zakładu pracy nie spełnia warunków zakwalifikowania jej jako czynności z katalogu z art. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, tj. nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Na potwierdzenie własnego stanowiska Zainteresowani przywołali fragmenty wyroków sądów oraz szereg interpretacji indywidualnych.

Z uwagi na zakres niniejszej interpretacji przywołano powyżej tylko tę część stanowiska Zainteresowanych, która odnosi się do zagadnienia dotyczącego podatku od czynności cywilnoprawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Zainteresowanych w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest w części prawidłowe i w części nieprawidłowe.

Na wstępie zaznacza się, iż przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Zainteresowanych tylko w zakresie ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. W pozostałym zakresie wniosku, dotyczącym podatku od towarów i usług, zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie – interpretacja indywidualna z 17 stycznia 2020 r., znak: 0112-KDIL4.4012.509.2019.3.JK.

Przepis art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz.U. z 2019 r., poz. 1519, ze zm.) zawiera zamknięty katalog czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy – podatkowi temu podlegają następujące czynności cywilnoprawne:

umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych,
umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku,
(uchylona),
umowy darowizny – w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy,
umowy dożywocia,
umowy o dział spadku oraz umowy o zniesienie współwłasności – w części dotyczącej spłat lub dopłat,
(uchylona),
ustanowienie hipoteki,
ustanowienie odpłatnego użytkowania, w tym nieprawidłowego, oraz odpłatnej służebności,
umowy depozytu nieprawidłowego,
umowy spółki.

Podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają też zmiany ww. umów, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych oraz orzeczenia sądów, w tym również polubownych, oraz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne (art. 1 ust. 1 pkt 2 i 3 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych obowiązek podatkowy, z zastrzeżeniem ust. 2, powstaje z chwilą dokonania czynności cywilnoprawnej. Na podstawie art. 4 pkt 1 ww. ustawy – obowiązek podatkowy przy umowie sprzedaży ciąży na kupującym.

W myśl art. 6 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy – przy umowie sprzedaży – podstawę opodatkowania stanowi wartość rynkowa rzeczy lub prawa majątkowego. Zgodnie natomiast z art. 6 ust. 2 ustawy – wartość rynkową przedmiotu czynności cywilnoprawnych określa się na podstawie przeciętnych cen stosowanych w obrocie rzeczami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem ich miejsca położenia, stanu i stopnia zużycia, oraz w obrocie prawami majątkowymi tego samego rodzaju, z dnia dokonania tej czynności, bez odliczania długów i ciężarów.

Natomiast w myśl art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, stawki podatku – przy umowie sprzedaży – wynoszą:

nieruchomości, rzeczy ruchomych, prawa użytkowania wieczystego, własnościowego spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego, spółdzielczego prawa do lokalu użytkowego oraz wynikających z przepisów prawa spółdzielczego: prawa do domu jednorodzinnego oraz prawa do lokalu w małym domu mieszkalnym – 2%,
innych praw majątkowych – 1%.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika m.in., że Zainteresowany będący stroną postępowania – spółka z o.o. (Spółka) przeniósł na podstawie umowy sprzedaży („Umowa”) na rzecz Zainteresowanego niebędącego strona postępowania – innej spółki z o.o. („Nabywca”) wybrane składniki majątkowe („Składniki Transakcji”) związane z działalnością Spółki, dotyczącą dystrybucji baterii („Transakcja”), tj.:

Aktywa (dalej: „Aktywa”):

Należności handlowe (własne),
zapasy,
środki trwałe (meble i sprzęt komputerowy),

Umowy z dostawcami i odbiorcami związane z dystrybucją baterii (dalej: „Umowy”);
Prawa majątkowe do własności intelektualnej:

prawo do domeny internetowej,
baza klientów (dalej: „Baza klientów”),
prawa do korzystania z programów/systemów informatycznych, w tym systemu informatycznego E. (dalej: „System informatyczny”).

Spółka wskazuje, że Należności handlowe określone wyżej jako Składniki Transakcji przeszły na Nabywcę w ramach cesji wierzytelności na podstawie art. 509 Kodeksu cywilnego. W zakres Należności weszły wierzytelności wymagalne – takie których termin płatności już minął, jak również niewymagalne, których termin spłaty jeszcze nie nastąpił. Spółka pragnie wskazać, iż Składniki Transakcji były wykorzystywane przez nią do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, a po dokonaniu Transakcji były/będą wykorzystywane w analogiczny sposób przez Nabywcę.

Zainteresowani występując z wnioskiem o wydanie interpretacji oczekują potwierdzenia, że cesja wierzytelności – Należności, która przybrała postać umowy sprzedaży podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Jak wynika z wyżej przywołanych przepisów, umowa sprzedaży rzeczy i praw majątkowych podlega generalnie opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. W ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych przewidziano jednak sytuacje, w których czynność mieszcząca się w zakresie przedmiotowym ustawy jest wyłączona z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Na podstawie art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych nie podlegają podatkowi czynności cywilnoprawne, inne niż umowa spółki i jej zmiany:

w zakresie, w jakim są opodatkowane podatkiem od towarów i usług,
jeżeli przynajmniej jedna ze stron jest zwolniona od podatku od towarów i usług z tytułu dokonania tej czynności, z wyjątkiem:

umów sprzedaży i zamiany, których przedmiotem jest nieruchomość lub jej część, albo prawo użytkowania wieczystego, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub prawo do miejsca postojowego w garażu wielostanowiskowym lub udział w tych prawach,
umów sprzedaży udziałów i akcji w spółkach handlowych.

Z treści art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych wynika, że o wyłączeniu z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych nie decyduje okoliczność, że strony tej umowy posiadają generalnie status podatnika podatku od towarów i usług, lecz wyłącznie fakt, że dana czynność (ta konkretna) jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług lub przynajmniej jedna ze stron tej czynności jest z tego podatku zwolniona (z zastrzeżeniem wyjątków określonych w art. 2 pkt 4 lit. b) ww. ustawy).

W świetle art. 1a pkt 7 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, użyte w ustawie określenie podatek od towarów i usług oznacza podatek od towarów i usług w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.) lub podatek od wartości dodanej pobierany na podstawie przepisów obowiązujących w państwach członkowskich.

Jak wynika z interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 17 stycznia 2020 r., znak: 0112-KDIL4.4012.509.2019.3.JK:

sprzedaż Należności za cenę równą ich wartości nominalnej lub niższą w ramach Transakcji nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług po stronie Spółki,
nabycie części Należności, które stanowiły „wierzytelności trudne”, za cenę równą ich wartości nominalnej lub niższą w ramach Transakcji nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług po stronie Nabywcy,
nabycie części Należności, które stanowiły wierzytelności niewymagalne, za cenę równą ich wartości nominalnej lub niższą w ramach Transakcji stanowiło odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, a tym samym będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 tej ustawy.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż instytucję cesji regulują przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. z 2019 r., poz. 1145). Zgodnie z art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Umowy cesji wierzytelności należą do czynności prawnych rozporządzających o skutkach zbliżonych do umowy przenoszącej własność. Dodać należy, że cesja nie ma formy samoistnej umowy, dlatego też dla jej realizacji musi być dokonana czynność cywilnoprawna, na podstawie której nastąpi przeniesienie wierzytelności.

Z treści art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego wynika, że czynnością stanowiącą podstawę cesji może być umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inne umowy zobowiązujące do przeniesienia wierzytelności.

Podkreślić należy, iż jeśli umowa cesji przybierze postać umowy sprzedaży, to wówczas podlega opodatkowaniu tym podatkiem na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych i obowiązek uiszczenia tegoż podatku ciąży na kupującym.

Natomiast jak wynika z opisu stanu faktycznego, do cesji Należności doszło na podstawie umowy sprzedaży. Z uwagi na powyższe, zgodzić należy się z Zainteresowanymi, że umowa sprzedaży wskazanych we wniosku Należności podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych w części, w której nabycie Należności w ramach Transakcji za cenę równą ich wartości nominalnej lub niższą stanowiły wierzytelności trudne, gdyż w tym zakresie umowa sprzedaży nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Z uwagi na powyższe, w sprawie w odniesieniu do sprzedaży ww. Należności w części dotyczącej wierzytelności trudnych nie znajdzie zastosowania wyłączenie z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 2 pkt 4 tej ustawy.

Jednakże, z uwagi na fakt, że nabycie części Należności za cenę równą ich wartości nominalnej lub niższą w ramach Transakcji, które stanowiły wierzytelności niewymagalne, stanowiło odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, a tym samym podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 5 ust. 1 tej ustawy, co wynika z interpretacji znak: 0112-KDIL4.4012.509.2019.3.JK wydanej w zakresie ustawy o podatku od towarów i usług – to w tej części w sprawie znajdzie zastosowanie wyłączenie z art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Zatem w odniesieniu do ww. Należności nie wystąpi obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych

Z tego też względu, stanowisko Zainteresowanych w części odnoszącej się do sprzedaży części Należności, które stanowiły wierzytelności trudne należało uznać za prawidłowe, natomiast w części dotyczącej sprzedaży Należności stanowiących wierzytelności niewymagalne, stanowisko Zainteresowanych jest nieprawidłowe.

Odnosząc się do kwestii przeniesienia w ramach Transakcji na rzecz Nabywcy Zobowiązań Spółki, wskazać należy, iż jak wynika z opisu stanu faktycznego i jego uzupełnienia transfer Zobowiązań został zrealizowany za zgodą wierzyciela na podstawie art. 519 Kodeksu cywilnego. W przypadku nie uzyskania zgody wierzyciela, Nabywca będzie odpowiedzialny względem Spółki na podstawie art. 521 § 2 Kodeksu cywilnego za to, że wierzyciel nie będzie od niego żądał spełnienia świadczenia. Z perspektywy Spółki Zobowiązania stanowiły dług, a nie wierzytelność – z punktu widzenia prawnego nie mogły zatem być przedmiotem sprzedaży sensu stricto.

Ze specyfiki ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych wynika, że ustawodawca wprowadził zasadę enumeratywnego określenia czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. O kwalifikacji określonej czynności prawnej, a w konsekwencji o jej podleganiu opodatkowaniu tym podatkiem decyduje jej treść (elementy przedmiotowo istotne), a nie nazwa. Zatem, jeżeli strony zawierają umowę i układają stosunki w jej ramach w określony sposób, to dla oceny czy powstanie obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych, w związku z dokonaniem wskazanej w ustawie czynności, miarodajne będą rzeczywiste prawa i obowiązki stron tej umowy pozwalające na ich kwalifikacje pod względem prawnym.

Szczegółowe określenie zakresu przedmiotowego ma określone konsekwencje. Ustawodawca, wprowadzając w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych zamknięty katalog czynności podlegających opodatkowaniu, wyłączył od opodatkowania inne podobne, które nie zostały wyraźnie wskazane w przepisie. Oznacza to, że czynności niewymienione w ustawowym katalogu nie podlegają opodatkowaniu nawet, gdy wywołują skutki w sferze gospodarczej takie same bądź podobne do tych, które zostały w nim wyliczone.

Zgodnie z powołanym przez Spółkę art. 519 § 1 Kodeksu cywilnego osoba trzecia może wstąpić na miejsce dłużnika, który zostaje z długu zwolniony (przejęcie długu).

Stosownie do art. 519 § 2 Kodeksu cywilnego przejęcie długu może nastąpić:

przez umowę między wierzycielem a osobą trzecią za zgodą dłużnika; oświadczenie dłużnika może być złożone którejkolwiek ze stron;
przez umowę między dłużnikiem a osobą trzecią za zgodą wierzyciela; oświadczenie wierzyciela może być złożone którejkolwiek ze stron; jest ono bezskuteczne, jeżeli wierzyciel nie wiedział, że osoba przejmująca dług jest niewypłacalna.

Istotą instytucji przejęcia długu jest zmiana podmiotowa stosunku prawnego, polegająca na tym, że w miejsce dotychczasowego dłużnika wstępuje inny podmiot, zwalniając tym samym dotychczasowego dłużnika z obowiązku spełnienia świadczenia.

Mając na uwadze opisany stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa należy stwierdzić, że przejęcie Zobowiązań Spółki przez Nabywcę, dokonane w trybie art. 519 Kodeksu cywilnego, nie należy do katalogu czynności cywilnoprawnych wymienionych w art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Z uwagi na powyższe przeniesienie ww. Zobowiązań, na Nabywcę w ramach opisanej transakcji nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Wobec powyższego, stanowisko Zainteresowanych w części dotyczącej przeniesienia Zobowiązań uznać należy za prawidłowe.

Ponadto, jak wynika z treści wniosku, Spółka przeniosła na podstawie opisanej umowy sprzedaży wybrane składniki majątkowe związane z działalnością Spółki dotyczącą dystrybucji baterii (Transakcja). W ramach tejże Transakcji doszło również do przeniesienia – w rozumieniu prawa pracy – części zakładu pracy (składników materialnych i niematerialnych) wraz z pracownikami, których przeniesienie nastąpiło z mocy prawa na podstawie przepisów art. 231 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeksu pracy (Dz.U. z 2019 r., poz. 1040, ze zm.).

Zdaniem Zainteresowanych przeniesienie części zakładu pracy w ramach Transakcji nie podlega odrębnemu opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Analizując ww. stanowisko Zainteresowanych zauważyć należy, iż zgodnie z art. 231 Kodeksu pracy w razie przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę staje się on z mocy prawa stroną w dotychczasowych stosunkach pracy (z zastrzeżeniem przepisów § 5 tego artykułu).

Przepisy Kodeksu pracy nie zawierają definicji pojęcia „przejście”. Z orzecznictwa Sądu Najwyższego i poglądów doktryny, pojęcie to należy rozumieć szeroko, jako wszelkie czynności i zdarzenia, które powodują przejście na inną osobę zakładu pracy w znaczeniu przedmiotowym w całości lub w części. Zdarzeniem powodującym przejęcie może być czynność prawna zarówno dwustronna, np. umowa sprzedaży, zamiany, jak i jednostronna. Oznacza to, że przejście części zakładu pracy na innego pracodawcę, o którym mowa w art. 231 Kodeksu pracy podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych na zasadach ogólnych określonych w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych, jeżeli jego źródłem jest czynność wymieniona w zakresie przedmiotowym ww. ustawy taka jak np. umowa sprzedaży.

Z powyższego wynika, że dla opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych przeniesienia części zakładu pracy koniecznym jest aby czynność taka dokonana została na podstawie jednej z umów wymienionych w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych. Z uwagi na fakt, że – jak wynika to z uzupełnienia wniosku – definiując część sprzedawanego zakładu pracy Zainteresowani mają na myśli zbiór składników materialnych i niematerialnych będących przedmiotem Transakcji, które jedynie dla celów prawa pracy należy uznać za składniki tworzące tzw. część zakładu pracy, to zgodzić należy się z Zainteresowanymi, że przeniesienie części zakładu pracy w ramach Transakcji nie podlega odrębnemu opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Przeniesienie części zakładu pracy nie odbywa się bowiem na podstawie odrębnej umowy (czynności cywilnoprawnej) lecz następuje w ramach opisanej we wniosku Transakcji.

Jak natomiast wynika to z interpretacji wydanej dla Zainteresowanych w zakresie podatku od towarów i usług z 17 stycznia 2020 r., znak: 0112-KDIL4.4012.509.2019.3.JK:

Transakcji nie należy traktować jako zbycie przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa, a w konsekwencji nie stosuje się do niej art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług,
sprzedaż następujących Składników Transakcji, tj.: Zapasów, Środków trwałych (meble i sprzęt komputerowy), Umów, Praw majątkowych (Prawo do domeny internetowej, Baza klientów, System informatyczny) podlega opodatkowaniem podatkiem od towarów i usług,
przeniesienie przez Spółkę części zakładu pracy w ramach Transakcji nie podlega odrębnemu opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z uwagi na fakt, iż w sprawie nie dochodzi do zawarcia odrębnej umowy sprzedaży części zakładu pracy, który to przenoszony jest w ramach i na podstawie Transakcji (a więc jedynej zawartej w sprawie umowy sprzedaży), należy uznać, iż nie powstanie w tym zakresie odrębny obowiązek w podatku od czynności cywilnoprawnych. W przypadku bowiem gdy do przeniesienia części zakładu pracy dochodzi w ramach umowy sprzedaży składników materialnych i niematerialnych opodatkowanej podatkiem od towarów i usług (z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że do przeniesienia „Składników Transakcji”– stanowiących części zakładu pracy w rozumieniu prawa pracy – doszło na podstawie umowy sprzedaży) – to czynność ta w zakresie ww. części zakładu pracy nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych z uwagi na zapis art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Jako, że w sprawie nie doszło do zawarcia odrębnej umowy sprzedaży części zakładu pracy, przeniesienie tejże części zakładu pracy (tj. elementów związanych z prawem pracy) w ramach Transakcji przez Spółkę na Nabywcę nie podlega odrębnemu opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Zaznaczyć przy tym należy, że w części dotyczącej przejścia pracowników Spółki do Nabywcy, jako że do ich przeniesienia dochodzi – z mocy prawa – na podstawie art. 231 Kodeksu pracy, przepisy ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych nie mają zastosowania. Natomiast pozostałe elementy przedmiotu transakcji, jak wskazano w niniejszej interpretacji oraz interpretacji w przedmiocie podatku od towarów i usług podlegają opodatkowaniu – odpowiednio – podatkiem od towarów i usług lub podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Wobec powyższego, stanowisko Zainteresowanych w części dotyczącej przeniesienia części zakładu pracy należało uznać za prawidłowe.

Wskazać należy, że Organ nie ocenia skuteczności opisanych we wniosku czynności, zatem niniejsza interpretacja została wydana przy założeniu, że opisane czynności będą dokonane zgodnie z powszechnie obowiązującymi przepisami prawa. Przepisy podatkowe bowiem nie regulują stosunków cywilnoprawnych ani nie mają wpływu na ich treść oraz sposób rozliczania transakcji. Organy podatkowe nie mają prawa ingerować w treść zawieranych umów i przyjęty w nich sposób ustalenia należności pomiędzy stronami, chyba że postanowienia umów naruszają przepisy podatkowe, a to może być stwierdzone jedynie w trakcie przeprowadzonego przez organ pierwszej instancji postępowania podatkowego. Zgodnie bowiem z art. 199a § 1 i 2 Ordynacji podatkowej, organ podatkowy dokonując ustalenia treści czynności prawnej, uwzględnia zgodny zamiar stron i cel czynności, a nie tylko dosłowne brzmienie oświadczeń woli złożonych przez strony czynności, a jeżeli pod pozorem dokonania czynności prawnej dokonano innej czynności prawnej, skutki podatkowe wywodzi się z tej ukrytej czynności prawnej. Natomiast organ uprawniony do wydania interpretacji indywidualnej nie ma prawnej możliwości ingerencji w treść tych umów. W konsekwencji Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w wydawanej interpretacji opiera się wyłącznie na przedstawionym opisie stanu faktycznego. Wydając interpretację nie dokonuje bowiem w tym zakresie żadnych ustaleń we własnym zakresie, lecz bazuje wyłącznie na tym co przedstawią Zainteresowani w opisie sprawy. Tym samym Zainteresowani ponoszą pełną odpowiedzialność za przedstawiony przez siebie stan faktyczny i ewentualne negatywne skutki przedstawienia opisu w sposób niezgodny z rzeczywistością.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Zainteresowanych i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem podanym przez Zainteresowanych w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków sądu administracyjnych wskazać należy, iż orzeczenia te dotyczą konkretnych spraw podatników osądzonych w określonych stanach faktycznych i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Nie stanowią one natomiast materialnego prawa podatkowego.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych wskazać należy, iż zapadły one w odmiennym od sprawy stanie faktycznym. Nadto, podkreślić należy, że co do zasady interpretacje wydawane są w indywidualnych sprawach, a zatem rozstrzygnięcie zawarte w innej interpretacji nie może przesądzić o rozstrzygnięciu w niniejszej interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U., poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…) za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin